De oorlog begon ook voor Mechelen op 10 mei 1940, die dag rond 21.30 u 's avonds wierpen Duitse vliegtuigen een ganse reeks brisantbommen uit over de stad, waarbij vooral de Bruul de meeste voltreffers moest inkasseren, evenals de Egmontstraat, de meubelzaak Jacobs in de O-L-vrouwestraat, de Tessestraat, Lange Nieuwstraat e.a in die omgeving. Het historische gebouw van de C.O.O (het huidige OCMW) in de Bruul werd grotendeels vernield. De brandweer van het Arsenaal die spontaan tussenkwam en het schepencollege later zijn onkostennota stuurde, kreeg het deksel op de neus. In tijden van nood moest iedereen immers kosteloos helpen.
Op 17 mei rond 10.00 u in de voormiddag rukten de eerste Duitse troepen Mechelen binnen. Het werd een begin van 4 jaar bezetting. Kamp Mechelen (SS-Sammellager Mecheln) was tijdens WO II een zogenaamd doorgangskamp in België.
Dossin kazerne Het kamp was gevestigd in de Dossinkazerne te Mechelen. Dit gebouw - voluit Kazerne Dossin de Saint-Georges genaamd, naar luitenant-generaal Baron Dossin de Saint-Georges (1854-1936) - was in 1756 gebouwd in opdracht van Maria Theresia van Oostenrijk. Het werd vroeger het Hof van Habsburg genoemd. In juni en juli 1942 werd het door de Duitse bezetter als verzamel- en doorgangskamp ingericht. De Dossinkazerne was voor dit doel ideaal gelegen: centraal tussen Brussel en Antwerpen, waar 90 procent van de Belgische Joden woonden. Tevens liep er tijdens de Tweede Wereldoorlog nog een spoorweg naast de Dossinkazerne, zodat de gevangenen direct in treinwagons konden worden gestopt.
Vanuit dit kamp in Mechelen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog meer dan 25.000 mensen, voornamelijk Joden, naar het vernietigingskamp van Auschwitz gedeporteerd. Van hen keerden 1221 personen levend terug. Dit is minder dan 5% van het aantal mensen dat in de kazerne terecht kwam.
Er werden 28 konvooien naar Auschwitz georganiseerd. Het twintigste treinkonvooi werd door het Belgisch verzet te Boortmeerbeek tegengehouden, waardoor enkele Joden konden ontsnappen. Vanaf het twintigste transport werden de Joden vervoerd in goederenwagons: de gevangenen, waaronder vrouwen en kleine kinderen, moesten een aantal dagen rechtop blijven staan. Twee derde van de via Kamp Mechelen gedeporteerden werd bij aankomst in Auschwitz meteen vergast. Het laatste transport vertrok op 13 juli 1944. Naast Joden werden ook Roma via dit kamp naar Auschwitz gedeporteerd. Op 15 januari 1944 vertrok vanuit Mechelen een 'zigeunerkonvooi' met 351 Roma naar Auschwitz.
Wetenschappers dachten dat het luisteren naar klassieke muziek de cognitieve functies met name bij kinderen een boost geeft. Er werden zelfs wetten gesmeed die ervoor moesten zorgen dat peuters op het kinderdagverblijf Mozart te horen kregen. Tevergeefs; het Mozart-effect bestaat namelijk niet.
Wetenschappers Jakob Pietschnig, Martin Voracek en Anton K. Formann bestudeerden alle literatuur die er over het Mozart-effect verschenen is en kunnen niet anders concluderen dan dat de klassieke muziek weinig tot niets met onze cognitieve functies doet. Ik raad iedereen aan om naar Mozart te luisteren, maar het zorgt er niet voor dat de cognitieve functie een boost krijgt, zo merkt Pietschnig op.
Psycholoog Frances H. Rauscher ontdekte het Mozart-effect in 1993. Hij deelde zijn groep proefpersonen in drieën. De ene groep luisterde naar Mozart, de andere naar relaxte muziek en de derde groep zat in stilte. Daarna deden alle proefpersonen een testje. De proefpersonen die naar Mozart hadden geluisterd, deden het testje dat de ruimtelijke intelligentie moest meten een stuk beter.
Al snel gingen de resultaten van Rauscher een eigen leven leiden. Veel media generaliseerde de berichtgeving door te stellen dat het luisteren naar Mozart tot een hoger IQ leidde. Maar daar was ook in de ogen van Rauscher geen sprake van.
Het nieuwe onderzoek neemt alle laatste twijfels definitief weg: het Mozart-effect bestaat echt niet!
Onze drie Belgische kandidaten zijn helaas niet geselecteerd voor de halve finales van de Koningin Elisabethwedstrijd. Hun prestatie kan je toch nog beluisteren op onderstaande linken:
Zeventig jaar geleden, bij het krieken van de dag, zoemden Duitse vliegtuigen als horzels boven ons land. En wanneer de Duitse grondtroepen onze grenzen overstaken, tien minuten na de eerste luchtaanval, begon voor ¨het Belgisch leger de achttiendaagse veldtocht. Achttien luttele dagen, een vliegenpoepje op één van de bladzijden van het geschiedenisboek van de mensheid. Voor de enkelen die nog overblijven was het echter vaak een belevenis die zij zouden blijven meedragen, zeg maar koesteren, als het toppunt van hun leven. Telkens en telkens weer opnieuw zouden zij hun lotgevallen vertellen aan hun kinderen en kleinkinderen, en ieder van hen was de dapperste van de Galliërs geweest. Hun verhalen bleven dezelfde ook al hadden we ze al duizend keer gehoord, altijd nieuw voor hen opgepoetst met de velouren doek van de herinnering. Eén voor één zijn ze van ons weggegaan - wie zijn in hemelsnaam die voorzitters van oudstrijdersverenigingen die hun kippenborst vooruitsteken bij de Onbekende Soldaat? - maar hun verhalen 's avonds bij de kachel leven in ons voort, een stuk van hart. Of ... hoe oorlog heimwee wordt.
Overeenkomstig zijn motto "Ante et nunc" ('Vroeger en nu') bracht het Ensemble Polyfoon gisteren in de Sint-Norbertuskerk op de Dageraadsplaats in Antwerpen een merkwaardige confrontatie tussen twee Eengelse componisten die bijna naamgenoot zijn Tavener en Taverner beiden Engelsen, beiden hoofdzakelijk componisten van religieuze muziek, beiden bekeerlingen naar een nieuw geloof, maar met bijna 500 jaar verschil. Dirigent Lieven Deroo probeerde - zoals de titel van het concert zegt - de "Ultimate Mass" te brengen. Het minste wat je kan zeggen is dat het een spectaculair programma was : met zijn 30 leden zong Polyfoon vooral dan in de hedendaagse Tavener muziek die vaak dubbelkorig was en zo tot 12-stemmige muziek kon oplopen. Het was dus alleszins de moeite waard om deze aartsmoeilijke muziek life uitgevoerd te horen. Het werd een avond die de moeite van de verplaatsing waard was. En hoe is nu eigenlijk mijn hoogst persoonlijke beoordeling? Positief was de uitdagende programmakeuze, verdienstelijk de beheersing van de partituur. Kippenvelmomenten en religieuze ontroering waren er nauwelijks, misschien omdat er teveel acrobatie gevergd werd van het ensemble. Negatief waren de talrijke ongelijke en vage inzetten en kleine momenten van detoneren. Het geheel bleef echter zeer de moeite waard. Een bijzondere pluim verdient de sopraan Jolien De Gendt, die dan ook terecht de ruiker van de dirigent doorgespeeld kreeg.
Volgens de Friese predikant Eelko Alta zou vandaag de wereld moeten vergaan vanwege een samenstand van de Mars, Venus, Jupiter, Mercurius en de maan. Weer eentje die er naast zat. Het voorspellen van de ondergang van de wereld is al zo oud als de straat (zeg maar, zo oud als de Romeinse heirweg). In het vroege christendom was men er heilig van overtuigd dat de wederkomst van Christus - en het daarmee gepaard gaande einde van de wereld - elk moment kon gebeuren. Toen dat niet bleek te kloppen, werd het volgende ijkpunt het jaar 1000. Ook dat ging zonder grote rampen voorbij.
Maar misschien moeten we meer geloof hechten aan de Maya's: 2012 is dan cruciaal. Niet dat de wereld zal ontploffen, maar dan begint volgens hen een nieuwe periode van 26.000 jaar met een cyclus van wijsheid, harmonie, vrede, liefde en terugkeer naar de natuurlijke orde der dingen. De interpretatie van niet-Maya's over hun voorspellingen zit er dus duidelijk naast. Het vooruitzicht is in elk geval heel aanlokkelijk.
13 juni ... geen dag om op vakantie te gaan, dat wordt anders een hele heisa bij de vrederechter om uit teleggen dat je niet kan gaan stemmen, ook al werd vanmorgen op de radio gezegd dat vrederechters vredelievende mensen zijn. Het wordt stilaan een gewoonte om koren voor alles en nog wat voor je karretje te spannen: eerst was er dat beruchte torenlied in Antwerpen (een draak als je het mij vraagt) en dat allemaal omdat (misschien) binnen één jaar en één dag het museum aan de Schlde zijn deuren zal openen en een nieuwe toren de skyline van Antwerpen zal (ont)sieren. En vandaag kreeg ik dan een mailtje binnen van het Brussels Brecht-Eislerkoor die in het weekend van 5 - 6 juni over het land een zangmoment willen organiseren om te protesteren tegen de onverantwoordelijkheid van toppolitici. Zullen we toch maar eventjes ernstig blijven, ja?
Voor mij ligt nr 5 van een redelijk nieuw tijdschrift "Staalkaart". Tot vorig jaar kreeg ik van één van mijn kinderen altijd een abonnement cadeau van het magazine Muziek & Woord dat onder de vleugels van Canvas en Klara werd uitgegeven. Toen dit ter ziele ging (het was eigenlijk euthanasie) ontstond er een legeplaats op mijn leestafel. Maar nu is er dus dat nieuwe culturele magazine voor wie zij noemen "culturele omnivoren": een tweemaandelijkse publicatie (bijzonder mooi verzorgd) met een gedegen vooruitblikkende mix artikels over het culturele gebeuren in Vlaanderen en Brussel. Er is in Staalkaart bijzonder veel aandacht voor klassieke muziek, oude muziek, opera en jazz. Daarnaast is er ook ruim plaats voor theater, literatuur, dans, film, fotografie en andere kunsten. Voor de nieuwsgierigen:
Zingen verhoogt de weerstand en is goed tegen stress. Dat blijkt uit onderzoek van wetenschappers van de Universiteit van Frankfurt, die hun bevindingen begin 2004 publiceerden in het Amerikaanse vakblad Journal of Behavioral Medicine.
Mensen zingen graag in de badkamer, in het voetbalstadion of op feestjes. Dat verhoogt de feestvreugde. Maar, wilden de onderzoekers weten, kan zingen behalve de sfeer verbeteren ook de lichamelijke weerstand verhogen?
De wetenschappers voerden hun proeven uit op een kerkkoor uit Frankfurt dat repeteerde voor een uitvoering van Mozarts Requiem. In twee op elkaar volgende koorrepetities werden lichamelijke veranderingen gemeten tijdens het zingen, en een week later tijdens het luisteren naar het Requiem.
De onderzoekers testten het bloed van de koorleden voor en na een repetitie. Na een uur zingen bleek de concentratie van afweerstoffen (als immuunglobuline A) en de hoeveelheid cortison, een hormoon tegen stress, aanzienlijk te zijn toegenomen. Als er alleen naar het Requiem werd geluisterd was er nauwelijks een verandering in de bloedwaarden.
"Door het zingen wordt je adem gestimuleerd en dus ook je bloedsomloop, en dat werkt reinigend en stressverlagend'', zegt Gerda van Zelm, docente solozang aan het Koninklijke Conservatorium in Den Haag. "Mensen in een koor hebben ook pret en dat werkt eveneens stressverlagend. Dingen doen die je leuk vindt, zullen altijd helpen om gezond te blijven. In Duitsland bestaan ademtherapieën, om via ademtechnieken stress tegen te gaan. Dat lijkt me in dezelfde hoek te zitten als zingen, want goed ademen is heilzaam.''
Een jonge baby hoort graag de vertrouwde stem van zijn ouders. Hij hoorde dezelfde stemmen in de baarmoeder ook al. Zingen is goed voor de ontwikkeling van je baby. Als in je zwangerschap voor je kindje hebt gezongen, is de herkenning voor je baby een bron van plezier.
Zingen met je kindje biedt de kleine troost. Je kunt je kind als het boos of verdrietig is zachtjes tegen je aanhouden en op zachte toon een liedje zingen. Je baby zal hierdoor snel kalmeren.
Door te zingen bied je het kind een woordenschat aan. Het kindje begrijpt de woorden sneller omdat er in kinderliedjes veel herhaling zit. Kleine kinderen zijn daarbij ook nog eens dol op herhalingen. Heel vaak kunnen kinderen zingend woorden wel uitspreken waar ze normaal moeite mee hebben. Niet alleen zingen bevordert overigens het leren van woorden. Dat bereik je ook met veel voorlezen of versjes opzeggen.
Zingen heeft invloed op de motorische ontwikkeling. Kinderliedjes gaan gepaard met kleine en grote gebaren. Je ziet dat kinderen die de woorden niet mee kunnen zingen vaak wel mee gaan doen met de gebaren.
Door het luisteren naar muziek ontwikkelen kinderen hun gehoor. Ze oefenen daarbij de samenwerking tussen stem en gehoor. Het is overigens niet goed voor kinderoren om de hele dag radio of televisie geluiden om zich heen te horen. Dat veroorzaakt dat het kind zich afsluit en niet meer bereikbaar is voor geluiden die het wel aangaan.
Zingen maakt babys rustiger. Samen zingen en samen muziek maken geeft een gevoel van saamhorigheid. Daarom is zingen goed voor de sociaal-emotionele ontwikkeling. Je kunt er overigens ook profijt van hebben door taakjes al zingend uit te laten voeren. Bedenk bijvoorbeeld een opruimliedje om je kindje te laten opruimen.
Ziezo, Zingen tot Morgenvroeg is achter de rug. De weergoden zaten niet echt mee, maar voor de rest was het - als eerste experiment - wel ok. Het afscheidsconcertje in Mechelen was leuk en klonk ook heel goed in de stationshal. We hebben wel een paar late slapers wakker gezongen. Op naar Antwerpen dan, en vermits ik geen treinreiziger ben heb ik met open mond staan kijken naar het Centraal Station waar ik al jaren niet meer geweest was. In Antwerpen begonnen de problemen: in het Frans zouden ze zeggen: mon coeur balance entre les deux. Moeilijk hoor, je wilt aan beide koren laten zien dat je ze even graag hebt, en waarschijnlijk doe je dan allebei tekort. Maar goed, dankzij Mitje in de trein bij Musica ad Nives, in Gent de boot op met Korile, zingen met MaN, drankje met Korile. Het zingen was leuk, niet meer dan dat maar ook niet minder. In elk geval was het een opsteker voor hen die denken dat het koorleven op sterven na dood is. Marc (Van den Borre) en Godfried (Vandevyvere) leidden ons in goede banen. Godfried voelde zich duidelijk wat meer in zijn sas dan zijn compaan. En nog een speciaal woordje van dank aan de organisatie. Toen we in het station in Gent Dampoort aankwamen, zei dadelijk één van de hostessen dat er iemand bij ons was met krukken en dat die gerust - op hun kosten - een taxi mocht bestellen. Dat hebben we dan wel niet gedaan, maar de geste was heel lief.
Bij gebrek aan tijd (vandaag is het immers heel de dag "Zingen tot morgenvroeg") zet ik hier maar snel een gebdje neer dat ik van onze onvolprezen schatbewaarster Lieve doorgestuurd kreeg:
Lieve God,
Je hebt mijn lievelingszanger Michael Jackson, mijn lievelingsacteur Patrick Swayze en mijn lievelingsactrice Farah Fawcet ontnomen. Nu heeft U zelfs mijn allerliefste Nonkel Bob ontnomen.
Mag ik U eraan herinneren dat Didier Reynders mijn lievelingspoliticus is? Dank U Wel
In de Nederlandse letteren hebben we lang geleden al voor de eerste keer te maken gehad met een onmiskenbaar pedofiele priester. Zijn naam is Guido Gezelle (1830-1899), een Vlaming, en hij is een van de grootste dichters van de negentiende eeuw. Als taal- en dichtkunstvernieuwer is hij van zeer groot belang en zijn liefdesgedichten voor jongens - meestal pubers - zijn wonderlijk mooi. Vooral zijn verzen voor een van zijn leerlingen, Eugen van Oye (1840-1926) zijn werkelijk schitterend, zoals bijvoorbeeld het in Vlaanderen nog steeds beroemde Dien avond en die rooze. Helaas liep het met Van Oye minder mooi af: hij pleegde in de Eerste Wereldoorlog verraad, liep achter de Duitsers aan en werd na de oorlog van al zijn functies beroofd. Het was toen allang geen mooie jongen meer, maar een oude, bebaarde man.
'k Heb menig uur bij u gesleten en genoten, en nooit en heeft een uur met u me een enklen stond verdroten. 'k Heb menig menig blom voor u gelezen en geschonken, en, lijk een bie, met u, met u, er honing uit gedronken; maar nooit een uur zo lief met u, zo lang zij duren koste, maar nooit een uur zo droef om u, wanneer ik scheiden moste, als het uur wanneer ik dicht bij u, dien avond, neergezeten, u spreken hoorde en sprak tot u wat onze zielen weten. Noch nooit een blom zo schoon, van u gezocht, geplukt, gelezen, als die dien avond blonk op u, en mocht de mijne wezen ! Ofschoon, zo wel voor mij als u, -wie zal dit kwaad genezen ?- een uur bij mij, een uur bij u, niet lang een uur mag wezen; ofschoon voor mij, ofschoon voor u, zo lief en uitgelezen, die roze, al was 't een roos van u, niet lang een roos mocht wezen, toch lang bewaart, dit zeg ik u, 't en ware ik 't al verloze, mijn hert drie dierbre beelden: U, DIEN AVOND EN DIE ROZE !
Mocht je niet weten waarop je je radio kan afstemmen de volgende week dan is er dit:
Mei is traditioneel de maand van de Internationale Muziekwedstrijd Koningin Elisabeth van België, dit jaar voor piano. De halve finale start op maandag 10 mei, maar op Klara beginnen ze al iets vroeger om u tijdig in de juiste stemming te brengen. Vanaf maandag 3 mei is in De Ambassadeurs elke dag iemand te gast die een bijzondere band heeft met deze wedstrijd en er speciale herinneringen aan heeft. De Ambassadeurs duurt een uur langer en krijgt voor de gelegenheid de titel De Ambassadeurs van het Concours. Café Zimmermann begint daardoor een uurtje later, maar gaat door tot 17 u.
Arie Van Lysebeth, voorzitter van de jury van de Koningin Elisabethwedstrijd, is een waardige eerste gast in De Ambassadeurs van het Concours waarin deze week verder ook Georges Octors, Werner Van Mechelen, Jenny Spanoghe en Luc Van Gool verwacht worden.
Meestal als ik terugga naar feiten uit de geschiedenis heeft het wel iets met muziek te maken. Vandaag is het iets anders: een herinnering aan een film uit mijn jeugd. Op 28 april 1789, het jaar van de Franse revolutie, brak er
muiterij op de Bounty
uit. In december 1787 was de Bounty uit Engeland vertrokken om broodvruchtplanten op te halen op Tahiti en die naar de Caraïben te brengen om daar te dienen als goedkoop voedsel voor de slaven. Wat de oorzaak van de muiterij is geweest is niet zo duidelijk (in de film was het natuurlijk anders : de slechte kapitein tegen de goede luitenant). Sommigen zeggen dat het ging tegen de wreedheid van kapitein Bligh, alhoewel het scheepslogboek aantoont dat er op de Bounty eigenlijk minder gegeseld werd dan op de doorsnee Engelse boot. Als er dan toch een strenge straf was op de Bounty, dan was die voor mannen die gedeserteerd waren om bij de Tahitiaanse vrouwtjes te blijven. Wat er ook van zij, tijdens de muiterij zetten Christian Fletcher en 25 van zijn aanhangers de kapiteit en de andere officieren over boord en verdwenen voor de komende 18 jaar
Mijn oude Latijnse opvoeding zegt mij dat het woord assistent betekent: "hij/zij die bijstaat". In sommige koren en orkesten wordt de rol van assistent-dirigenten flink ondergewaardeerd, zeker als een dirigent zich permitteert van regelmatig afwezig te zijn op een repetitie (wat eigenlijk niet zou mogen). Dan komt de assistent(e) op de proppen, vaak tot grote verrassing van de leden. Misschien doen zij er een beetje lacherig over, of valt de inzet terug op misschien 80 % of minder. Het wordt dan ook dikwijls duidelijk dat de assistent geen kans gehad heeft om in de diepte door te spreken waar de dirigent met zijn interpretatie (of nog erger: met zijn programma) naar toe wil. Echt leuk werken is dat niet. Impliciet heb ik al de voorwaarden aangegeven waaraan een goede organisatie moet voldoen om een gewaardeerde en volwaardige assistent in te schakelen. Doet ze dat niet, dan minacht ze én de invaller én de koorleden. Met de mond alleen iets belijden is oude-wijvenpraat.
Nog eventjes terugkomen op de Koningin Elisabethwedstrijd.
Stephanie De Proot en John Gevaert studeerden allebei af aan het conservatorium van Antwerpen in de klas van Levente Kende.
Stephanie is een 22-jarige Gentse. Zij begon met piano toen ze zes jaar oud was. die zich nu vervolmaakt aan de Parijse Ecole Normale Alfred Cortot en in de kapel Koningin Elisabeth bij Abdel Rahman El Bacha. Zoals bij vele kandidaten is de Koningin Elisabethwedstrijd niet het eerste concours waar zij aan deelneemt. Als jongedame won ze eerste prijzen op Jong-Tenuto, Cantabile, Dexia Zij trad met groot succes al op in Nederland, Frankrijk, Spanje en Portugal.
John Gevaert is de jongste broer van zijn beroemde zus Kim. Na het conservatorium in Antwerpen ging hij naar Amsterdam om zich verder te vervolmaken bij Jan Wijn. Ook hij was laureaat van de Cantabile-wedstrijd. In 2008 trad hij op in Bayreuther Festspiele.Hij is ondertussen al pianoleraar aan de muziekacademies van Tervuren en Meise.
De echte muziekliefhebbers moet ik vast niet vertellen dat van 3 mei tot 29 mei het weer Koningin Elisabethwedstrijd is, dit jaar voor piano. Zoals terecht gezegd wordt op hun website, is deze wedstrijd het belangrijkste kunstevenement van het jaar in Brussel. , metzijn spanning, zijn coulissen, zijn vuur, zijn verrassingen. Voor de eerste schifting zijn er 83 kandidaten: 43 mannen, 40 vrouwen, die 21 nationaliteiten hebben. Korea met 21 deelnemers en Rusland met 16 kandidaten zijn het talrijkst vertegenwoordigd. Belgie is goed voor 3 pianisten die meedoen: Nicolas Franco, John Gevaert en Stephanie Proot.
Ook nu zijn er weer nieuwigheden in het concours. Voor de halve finale stellen de kandidaten twee programma's voor een volledig recital voor, waarvan de jury er één uitkiest, dat ze helemaal moeten uitvoeren. Daarnaast is er een opgelegd Mozartconcerto.
Ik ben deze morgen naar Nederbrakel gereden waar de Zusters van Maria vandaag en morgen de hele inboedel van hun klooster uitverkopen. Het klooster wordt binnenkort gesloopt omdat het te groot geworden is voor de negen zusters die er nog verblijven. Met het hele zaakje kwamen er natuurlijk de onvermijdelijke serviezen, werktuigen, kasten, bedden e.d.m. in het rommelmarktcircuit terecht, maar ook allerlei religiosa, van wijwatervatjes tot heiligenbeelden, kitscherige prenten en paternosters. Waar ik voor ging was natuurlijk het gedeelte boeken en kerkboeken. Ingetoomd als ik was door mijn vrouw voor het vertrek, ben ik dus nog heel rustig gebleven. Toch kon ik mij niet inhouden als ik een 'Instructie over het biechten van kloosterzusters' zag liggen, of een flinterdun boekje over "préparation à la mort". En een paar meditatieboeken konden er ook nog bij een exemplaar van 72 chants religieux. Ik vraag me toch af wat er diep in het hart van de aanwezige zusters allemaal omgaat, zusters die uit een periode komen waarin het triomfalisme van de Kerk nog hoogtij vierde. Te zien aan wat zij te koop aanbieden, waren zij de heel nederige dienaressen van de Heer, niet gehinderd door veel goede smaak. Het heimwee zal er echter wel niet minder om geworden zijn.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
