Volgens evolutiepsycholoog Geoffrey Miller zijn creativiteit en kunst een voornamelijk mannelijke aangelegenheid, omdat de onderliggende, onbewuste drijfveer is: versieren. De man moet nu eenmaal intenser om partners strijden dan de vrouw en het produceren van kunst is een activiteit die indruk maakt op de dames en dus een troef is in de concurrentiestrijd. Miller bestudeerde museumcatalogi, boekenlijsten en rockencyclopedieën en kwam tot de bevinding dat een kunstenaar maximum actief is tijdens zijn meest vruchbare periode. ... Bij nader inzien weet ik niet of je deze 'tegenzet' wel kunt gebruiken in je toekomstige discussies. Alleszins, wil je er meer over lezen, zoek dan eens naar de eerder vernoemde G. Miller, of - veel leesbaarder - de boeken van Wilfried Van Craen. (seksuoloog en psychotherapeut. Hij publiceerde verscheidene boeken over praktische psychologie en levenskwaliteit, waaronder 'De prijs van de Passie', 'De praktijk van het genieten' en 'Lessen in levenskunst'.)
Ik heb maar een paar blogs waar ik regelmatig eens ga kijken. Eentje daarvan is van een heel leuke vrouw uit Lokeren, die mij elke keer weer doet glimlachen met haar meest diverse onderwerpen: van het recept van een varkenshaasje tot reclame voor de westrijd van de openbare bibliotheken, van de verkiezingscampagne in de USA tot leuke grapjes. Vandaag treft ze mij op mijn gevoelige plek: boeken. Ons huis zakt zowat door mekaar van al de boeken die overal opgeslagen zijn: ik ben de tel kwijt geraakt alhoewel ik probeer een inventaris te maken (gaat iedere keer weer de mist in); het zullen er zowat een 11.000 moeten zijn (min of meer mijnheer pastoor). Wat er ook van zij, doen wat ze vraagt vandaag: naar www.boekegem.be surfen en stemmen op de bib van lokeren. En als dat klaar is, een lekker varkenshaasje eten.
Om op druiven te stampen trek je eerst je schoenen uit!
Hoeveel volksmuziek spelers zijn er nodig om een lamp in te draaien? Twee, een om hem er in te draaien en een om er over te klagen dat hij elektrisch is
Hoeveel folkmuzikanten heb je nodig om een lamp in te draaien? Zeven: een om de lamp in te draaien en zes om te zingen hoe goed de oude was
Opera is waar iemand een mes in zijn rug krijgt en in plaats van te bloeden zingt
Een koorzangeres komt laat thuis en ziet brandweer, politiewagens en een rokende krater, waar haar huis eerst stond. De politiecommandant stapt op haar af en zegt: "Toen jij niet thuis was, is de dirigent langs gekomen, hij heeft je gezin omgebracht en je huis in brand gestoken..." De zangeres zegt: "Dat kan niet waar zijn... Is de dirigent naar mìjn huis gekomen???"
Ik sukkel nu al een paar dagen met een serieuze verkoudheid. Het snotteren valt al bij al nog mee, maar mijn oren, oeioeioei. Ik hoor nauwelijks nog iets als mijn vrouw wat zegt (en deze keer is het echt waar, geen doen alsof). Dat is de nachtmerrie van elke musicus. Ik kan me nu pas echt voorstellen hoe Beethoven zich moet gevoeld hebben. Natuurlijk is dat het lot van iedere mens: met het ouder worden verlies je stilaan de hoogste tonen uit het klankspectrum. De kleur van de geluiden verandert wat, zonder dat je het echt merkt. Maar als daar dan bovenop zo een plots middenoorprobleem bijkomt dan word je toch wel wat hoteldebotel. Nu maar hopen dat het vlug voorbij is, of mijn koorzangers zullen er nogal wat van kunnen maken zonder dat ik het echt goed hoor. En het grappige (??) is dat je je richtinghoren kwijt geraakt: het zullen wel weer de sopranen zijn die alle opmerkingen krijgen.
In een vorig leven ben ik dertig jaar betrokken geweest bij het dovenonderwijs zowel in Vlaanderen als internationaal. Eén van mijn lichtende voorbeelden was een Nederlandse priester die op het vlak van dovenonderwijs wereldfaam had : Antoine Van Uden. Hij was een bevlogen, hartelijke man. nagenoeg heel zijn leven stond in het teken van het dovenonderwijs. Van Uden, die al enige tijd ziek was is de woensdagnacht van 23 september op 95-jarige leeftijd overleden in Nijmegen. In 1938 werd Van Udene gewijd tot priester en aangesteld als leraar op het Instituut voor Doven in Sint-Michielsgestel (Ndl). Hij werkte onder meer als adjunct-directeur voor onderwijs en opvoeding, en als hoofd van de reseaerchafdeling. Zo ontwikkelde hij een gespreksmethode ("Van hart tot hart") waarbij pratren centraal stond voor dove kinderen. Lichaamstaal tussen dove kinderen was toegestaan, maar het gebruik van gebarentaal was strikt verboden. Ook hometraining waarbij kinderen en ouders thuis door medewerkers van het instituut werden begeleid is door Van Uden bedacht en uitgewerkt. Het instituut van Sint-Michielsgestel nam hiermee jarenlang een vooruitstrevende positie in Europa in. Van Uden was een figuur waarnaar over de hele wereld geluisterd werd. De lieve kleine priester heeft doofheid opgetild uit het obscurantisme en duizenden mensen een zinvol bestaan geschonken.
Ik was gisteren bezig om met een paar mensen af te spreken om nog eens opniuew naar de Trunr of the Screw te gaan in Gent. Toch leuk om te zien, hoeveel dingen er dan kunnen mislopen in de communicatie. Dat komt natuurlijk omdat er veel zaken niet gezegd worden, die je dan maar (liefst niet alleen met je ellebogen) moet aanvoelen. De een wil de ander geen last bezorgen, de ander wil zich niet opdringen ... en zo blijf je natuurlijk een tijdje bezig.
Maar verwonderlijk is dat natuurlijk niet: je zegt: "tot binnenkort" en je bedoelt :"ik vind je heeel leuk". Of je komt iemand tegen die je nog niet zo goed kende en je zegt: "is alles goed met jou?" terwijl je eigenlijk zou willen zeggen "gek dat het klikt". Misschien heeft dat met onze opvoeding te maken. Of misschien zijn we gewoon te bang om het achterste van onze tong te laten zien. Liever een neutraal gesprekje dan het risico op een afwijzende reactie. Een mens is een raar wezen.
MOZART moet je in september spelen in het voorgevoel van herfst en winter. Het is nog warm en zonnig in de tuin nog vol van bloemen die insekten lokken, maar de nachten zijn allang gaan lengen en het eerste blad begint te kleuren, al staat de kamperfoelie (tweede bloei) nog bedwelmend in de haag te geuren.
Mozart moet je in september spelen (het klinkt naar lente, maar het is al herfst): uitbundigheid, het voorspel van de vorst. Geen maand is zo vol schoonheid als september, maar het is glorie die zijn eind verwacht: uit morgennevel wordt nog zon geboren, maar wat er binnenkort staat te gebeuren kun je 's avonds in de wind al horen.
Vanwaar toch dat intense plezier om met een koor te werken? Het zal wel wat in de genen zitten zeker. Maar het heeft ook wat te maken met mijn klassieke opvoeding en in het bijzonder met Plato.
Allereerst is Plato de geestelijke vader van de Platonische liefde. Voor Plato was platonische liefde de hoogste stap in de liefde. Het is een liefde tussen gelijken, het is tevens ook een streven naar dé schoonheid, dé waarheid, met als einddoel dé Godelijkheid.
Het is ook op deze manier dat wij muziek willen maken, als gelijken, als vrienden. De vriendschap primeerd boven al het andere net als het amusement en het plezier dat wetelkens terug vinden in muziek. Ook willen proberen we met onze muziek die schoonheid en die waarheid (en goddelijkheid) te bereiken die Plato trachte te bereiken met zijn liefde. Uiteraard zijn we daar nog ver van, maar als je geen doel hebt in het leven is er ook geen weg
Bovendien was Plato gekend om zijn liefde voor muziek. Voor Plato was muziek even belangrijk als pakweg wetenschappen en rethorica, de redenaarskunst (en dat betekende heel wat in die tijd). Daarom vond Plato ook dat muziek centraal moest staan in de opvoeding van de Atheense jeugd. Muziek droeg bij tot het meer mens worden, juist dat gene wat Plato (en zijn leermeeste Socrates) wou bereiken door het filosoferen.
Stalking (in het Nederlands belaging genoemd) is een misdrijf. Vaak gaat het om de ex-partner die moeite heeft met het beëindigen van de relatie. Stalkers reageren hierop met bitterheid, woede en haat. Vaak is er tijdens de relatie al sprake geweest van geweld of opvallende jaloezie. Nieuwe relaties van het slachtoffer kunnen leiden tot nog meer jaloezie en agressie bij de ex-partner. Stalkers kunnen zowel mannen als vrouwen zijn, echter in de meeste gevallen is de pleger man en het slachtoffer vrouw.
Stalkers vertellen hun ex-partner dat zij hem nooit meer met rust zullen laten, dat zij alles en iedereen rondom hem in de gaten houden en bestoken hem met dreigementen. Het doel van de stalker is in eerste instantie vaak nog een extreme poging om de relatie te redden; daarna wordt het stalken vaak een missie op zich. Soms heeft de stalker zich volledig vastgebeten in het idee dat als zijn ex-partner niet met haar verder wil, dat zij hem dan zeker geen nieuw leven zonder hem gunt.
Het structurele karakter van stalking uit zich onder andere in veelvuldig ongevraagd bellen (telefoonterreur), post versturen sms-berichten en e-mails versturen, achtervolgen op straat, ongevraagd op bezoek komen, dreigen met geweld, via allerlei kanalen informatie over de ex-partner verschaffen
De stalker kenmerkt zich vaak door extreem controlerend en dwingend gedrag, dat zij vaak ook al tijdens de relatie heeft laten zien.
Het BelgischeStrafwetboek noemt in art. 442bis onder de titel belaging, hij die een persoon heeft belaagd terwijl hij wist of had moeten weten dat hij door zijn gedrag de rust van die bewuste persoon ernstig zou verstoren. Belaging is een zogenaamd klachtmisdrijf: het wordt alleen vervolgd na een klacht van degene die beweert te worden belaagd. De maximumstraf is twee jaar gevangenis.
De proloogzanger vertelt welk verhaal hij hoorde over een gouvernante die naar Bly House zou gaan in de 19e eeuw. Zij werd er aangeworven door een nonkel (en voogd) van 2 kinderen die op dat landgoed woonden met een huishoudster. 3 voorwaarden waren er wel aan verbonden: zij mocht nooit naar de voogd schrijven over de kinderen, zij mocht niet op zoek gaan naar de geschiedenis van Bly House en zij moest altijd bij de kinderen blijven.
1e acte
De gouvernante is op weg naar haar nieuwe betrekking, zenuwachtig en ook wat bang. Bij haar aankomst wordt zij begroet door de twee kinderen, Miles en Flora, en de huishoudster Mrs. Grose. Wanneer haar ogen die van Miles ontmoeten, ondervindt zij een speciale sensatie. Mrs. Grose leidt haar rond op het landgoed en de gouvernante zingt haar vreugde uit over de omgeving en de kinderen. Wanneer zij een brief krijgt van de school van Miles waarin staat dat hij weggezonden wordt omwille van zijn pesterijen t.o.v. andere kinderen, besluit zij dat zo een lieve jongen dit niet kan doen, en negeert zij de brief.
s Nachts wordt zij opgeschrikt door voetstappen aan haar deur en de verschijning van een donkere man. Haar gemoed wordt echter s anderendaags weer blij als zij de kinderen ziet spelen terwijl zij het kinderliedje Tom, Tom, the Pipers son zingen. De gouvernante begint nu echt te twijfelen aan wat zij zag, maar besluit toch alles te vertellen aan Mrs. Grose. Deze vertelt haar over Peter Quint, een voormalig huisknecht die pedofiel was en de kinderen sexueel misbruikte. Dat gebeurde eveneens door de vroegere mooie gouvernante Mss. Jessel, waarmee Quint ook een verhouding had. Toen zij echter zwanger bleek te zijn, vluchtte zij weg en stier kort daarna in alle eenzaamheid. Ook Peter Quint kwam in mysterieuze omstandigheden om.
Volgende dag is de gouvernante bezig met de Latijnse les aan Miles , wanneer die plots in een soort van trance een serie latijnse woorden begint te reciteren waaruit blijkt welke sexuele handelingen hij moest ondergaan. En later op de dag zit de gouvernante met Flora bij het meer voor de aardrijkskundeles. Flora beëindigt haar opsomming van de wereldzeeën met de Dode Zee en vergelijkt die met Bly House. Terwijl Flora met haar pop speelt ziet de gouvernante plots een vrouw boven het water, de dode Mss. Jessel die Flora komt opeisen. Dezelfde nacht glippen de twee kinderen het huis uit, het bos in, om Peter Quint en Mss Jessel te ontmoeten. De kinderen lijken wel bezeten als de gouvernante en de huishoudster aankomen en hen mee terug naar huis nemen. Miles zingt een geobsedeerd liedje waarin hij zegt hoe een stoute jongen hij geweest is.
2e acte
De geesten van Quint en Jessel verschijnen opnieuw en maken ruzie over de vraag wie wie het eerst misbruikt heeft. Ook verwijten zij mekaar dat ze niet snel genoeg gehandeld hebben om de kinderen volledig in hun macht te krijgen. In haar kamer maakt de gouvernante zich ongerust over de aanwezigheid van het Kwade in het landhuis.
De volgende morgen gaan de kinderen en de twee vrouwen naar de kerk. De kinderen zingen een lied dat erg lijkt op een koraal. De huishoudster zegt dat zo een onschuldige kinderen niets kwaad kunnen doen. Daarop vertelt de gouvernante over Miles dagdromen en over het bizarre gedrag van Flora. Nu vindt de huishoudster dat er moet geschreven worden naar de voogd maar de gouvernante wil daar niets van horen.
Terug thuis wordt zij echter in de studeerkamer geconfronteerd met de geest van Mss Jessel, die haar droevig lot in het hiernamaals uitzingt. Wanneer de geest terug verdwijnt besluit de gouvernante om toch naar de nonkel te schrijven over wat zij gezien en gehoord heeft.
Die avond vertelt zij aan Miles dat zij een brief geschreven heeft over de geesten die in Bly House ronddolen. Als zij weggegaan is verschijnt de geest van Quint en deze dwingt de totaal oversture Miles om de brief te stelen.
Volgende morgen speelt Miles piano voor de gouvernante (en voor mss Jessel). Ondertussen glipt Flora weer weg naar het meer, waar iets later de gouvernante ziet hoe de geest van Jessel probeert Flora mee te lokken. Zij kan haar nog net redden.
Maar de volgende nacht begint Flora wartaal te spreken en de gouvernante realiseert zioch dat het meisje nu bezeten is. De huishoudster vertelt dat Miles de brief heeft gestolen. Als hij daarmee alleen met de gouvernante geconfronteerd wordt, verschijnt Peter Quint die de jongen op een verschrikkelijke manier bedreigt, als hij hem zou verraden. Onder druk van de gouvernante schreeuwt hij de naam uit van Quint. Deze verdwijnt en Miles valt dood neer op de vloer. De gouvernante wiegt het dode lichaam terwijl zij haar verdriet uitzingt en zich afvraagt of ze eigenlijk goed gehandeld heeft.
In de Sassevaartstraat in Gent loopt momenteel een produktie van Benjamin Britten's "The turn of the screw" door het gezelschap Scoppio di Vesuvio. De groep is samengesteld uit studenten van het Conservatorium van Gent en doet op deze manier podiumervaring op. Deze kameropera van Britten speelt in het midden van de 19e eeuw en gaat over een gouvernante die in een zwaarbeladen sexuele sfeer terecht komt als zij moet zorgen voor twee kinderen die met een huishoudster in een landhuis wonen. (Morgen vertel ik wel het hele verhaal). De voorstelling van gisteren 28 september was echter meer dan zomaar een probeersel van enkele studenten. Er werd op een heel goed peil gemusiceerd en geacteerd; door jonge mensen die ongetwijfeld een mooie toekomst tegemoet gaan. Ik ging speciaal kijken naar de jonge Jolien De Gendt die de rol van de gouvernante zingt. Na een wat voorzichtige start ontplooide haar stem zich in volle glorie en zong zij een schitterende Governess. De regie had de zangers het zeker niet gemakkelijk gemaakt, maar Jolien deed dit met grote verve. In deze tijd wordt de cast voor opera meebepaald door het voorkomen en de acteerprestaties, met haar mooie jonge sopraanstem staat Jolien een zekere toekomst te wachten.
Een aanrader voor wie nog wil gaan kijken:
vrijdag 3 oktober 2008 om 20 uur en zondag 5 oktober om 15 uur. (Sassevaartstraat - Gent).
Vanmorgen vroeg al één van mijn zonen en zijn partner gaan afhalen in Zaventem, bij hun terugkeer uit de USA. Zoals ik - veertien jaar geleden - zijn ze geweldig enthousiast over hun reis en hun tocht in het zuidwesten van de USA: onvergetelijke natuur op hun tocht van Las Vegas naar San Francisco, nadat zij in Canada gestart waren. Ik herinner mij vooral toppers als Bryce Canyon, the Arches, de indukwekkende grootsheid van Monument Valley, Grand Canyon. In tegenstelling met hen had ik ook de kans om door de Rocky Mountains te trekken, een eenzame tocht door de pure grootsheid van de aarde. De titel van deze blog slaat op de traditionele begroeting die ieder dienstertje voor je over heeft als je 's morgens koffie met "pancakes" of "eggs" als ontbijt neemt. Maar je blijft "love" tot 's nachts als een late koffiebar zijn neonlicht laat schijnen in een donkere straat, of als je langs de Route 66 een momentje van verpozing inlast in de eindeloze tocht van oost naar west.
Mijn vrouw is een verwoede fotografe. Twee weken geleden heeft zij een nieuwe printer gekocht: Epson Stylus Photo R 800, die de Europese Award kreeg als beste printer. Daarvoor heeft zij de laagst mogelijke prijs betaald : 285 euro. En toch zit zij sindsdien in zak en as, want uit pure "zuinigheid" (zeg maar gierigheid) had zij daarvoor gekozen in plaats van voor een printer die ook A3-formaten kan afdrukken.
Ongelukkige vrouwen zijn niet leuk. Heeft er iemand zin om deze printer over te nemen, bvb. voor 215 euro? Vrouw gelukkig en jij spaart 70 euro uit en krijgt er nog de inktcartridges zomaar bij.
Je weet eigenlijk niet wat je wilbereiken als je met een blog begint. Eerst is het een "spielerei", of een leuke poging om je (schaarse) vrije tijd op te vullen. Je kan er ook je ei kwijt. En het is een gemakkelijke manier om dingen mee te delen aan mensen die je vlug wil bereiken. Ondertussen ben ik hier een tijdje bezig en heb ik ondervonden dat je ook leuke nieuwe contacten legt. Daarvoor moet je echt niet veel moeite doen, gewoon je openstellen voor de anderen en met sympathie kijken naar wat zij te vertellen hebben. Zo gaat dat in het leven: als je maar luistert, dan ontdek je onverwachte schatten die in elke mens verborgen zitten. Is het dat misschien wat wij een beetje verleerd zijn?
Vanmorgen hebben we met het Ruysscheveldekoor de traditionele mis voor de overledenen van het jaar op kermismaandag gezongen. Misschien is dit het goede moment om eventjes wat te zeggen over het ontstaan van het begrip en het gebeuren kermis.
Het ontstaan
Er zijn twee versies over het ontstaan van de kermis. Welke de juiste is is nog niet achterhaald. De eerste versie is afkomstig van de kerkmis, of kerkemis en dat is een feestelijke mis ter viering én herdenking van de stichting van de kerk of een feestdag van de patroon (beschermheer). De tweede versie is afgeleide van de jaarmarkt, de handel.Bij de Romeinen heette zo markt forum, vandaar de naam foor. Jaarmarkt en kermis waren in onze streken eeuwenlang identieke begrippen, er werd hetzelfde mee bedoeld.
Ker(k)mis
De kerkmis heeft een lange geschiedenis. Elke nieuwe kerk of tempel, werd plechtig ingewijd. De plechtigheid is groter en plechtiger naar mate de nieuwe kerk of tempel een belangerijkere positie inneemt in de samenleving. De dag van de inwijding is een vrije dag, de mensen stromen toe, vergapen zich aan het groot vertoon van de gasten, gaan op de knieën voor het Allerheiligste, verstommen voor de aanblik van de relieken die in de ommegang worden meegedragen. Het feest van de inwijding is ook het feest van de patroon onder wiens bijzondere bescherming de kerk zich heeft geplaatst. Op zijn feestdag zal voortaan in de kerk een bijzondere dienst gehouden worden. De ker(k)mis. In veel plaatsen worden de zelfde handelingen, rituelen en ceremonies gebruikt die zich moeiteloos als ker(k)mis doet herkennen. Ook hier geldt dat met het volk handel en amusement meekomen, wat tot gevolg heeft dat de feestviering gaandeweg een breder en uitbundiger karakter krijgt; het feest komt 'naar buiten'. De feestviering verwijdert zich van het binnenkerkse gebeuren. De ker(k)mis wordt kermis.
Zoals er een Nigeriaanse connectie bestaat die je probeert te verleiden met honderdduizenden euro's als je als tussenpersoon wil optreden voor bepaalde olie - of andere transacties, zo bestaat er blijkbaar ook een Russisch systeem dat mannen de hoop geeft dat zij een Russische vrouw kunnen strikken, maar waar het uiteindelijk maar neer komt op het aftroggelen van enkele honderden euro's. Panorama van vandaag deed dit haarfijn uit de doeken.
Geen enkele reden om dit op een blog te zetten, zal je denken. Ik wil toch ook de keerzijde van de medaille eventjes laten zien. Ik heb een tiental jaren geleden langdurig en frequent contact gehad met mensen uit Sint-Petersburg. En daaronder waren echt ook heel lieve charmante Russische vrouwen, die zoveel warmte en vriendelijkheid tentoon spreidden, dat je het je nauwelijks kan indenken in onze maatschappij. Ik zal nooit Helena en Ludmilla vergeten, werkzaam in de gehandicaptenzorg, die ons altijd met open armen ontvangen hebben en nooit achter onze centjes aanzaten. Ook al hadden zij het verschrikkelijk moeilijk om hun hoofd boven water te houden, als wij er waren spaarden zij het eten uit hun mond om ons te kunnen vertroetelen. Samen met hen heb ik onvergetelijke momenten beleefd. Spassibo Helena.
Vandaag is het dus mijn verjaardag. Niet dat ik zit te azen op een kaartje of een cadeautje. Mijn kleindochter Billie (4 jaar) vond dat ik nu al heel oud was, en dat ik vast binnenkort zou doodgaan. Volgens dezelfde commentatrice is mijn vrouw Marina nog veel ouder (° 1945) want zij kan ons kleinzoontje Finn immers niet zo goed meer opheffen. Gelukkig waren er ook wensen die zegden dat het van daag MIJN dag was. Dat maakte dan toch weer heel wat goed. Het blijft een dubbel gevoel op je verjaardag: weer een dagje (jaartje) ouder, maar tegelijkertijd lieve mensen die aan je denken.
Door het gisteren te hebben over de Last Post in Ieper, moest ik onwillekeurig weer denken aan mijn grootvader (die ik overigens niet gekend heb). Hij vertrok in augustus 1914 naar de oorlog - de Grote Oorlog - en kwam nooit meer terug: één van de duizenden vermisten die nu geëerd worden bij de Onbekende Soldaat. Mijn oom, zijn zoon, heeft jaren lang de laatste sigaar bewaard die hij gekregen had op de kermis. Het verhaal gaat dat hij in de buurt van Hofstade zou verdronken zijn in een moeras. Jaren hebben wij gezocht naar enig graf in die buurt maar tevergeefs. Hij was in elk geval een mooie grenadier.
Op 28 december 2008 om 20u00 zal Korile deelnemen aan het dagelijks Last Post ceremonie onder de Menenpoort in Ieper.
Oorspronkelijk was deze dagelijkse Last Post een moment om de gedachtenis te eren van de soldaten van Groot-Brittanië en van het Commonwealth die stierven tijdens de Grote Oorlog (1914-1918). Het was een uitdrukking van dankbaarheid van het Belgische volk t.o.v. van hen die hun leven gaven voor onze vrijheid en onafhankelijkheid. Gaandeweg heeft echter de Last Post Association er een veel ruimere betekenis aan gegeven: wanneer de klaroen nu blaast worden tegelijkertijd de kameraden geëerd van Frankrijk, België, Amerika en vele andere geallieerden die "stood firm and did not count the cost".
En op heden mogen de gedachten ook gaan naar hen die eleer onze vijanden waren, maar die nu partners zijn geworden in een verenigd Europa. Zo wordt deze plechtigheid niet enkel een spiegel van het verleden maar een baken van hoop voor een vredevolle toekomst.
Afrikaans : Ek het jou lief Albanian : Te dua Arabic : Ana behibak (to male) Arabic : Ana behibek (to female) Armenian : Yes kez sirumen Bambara : M'bi fe Bangla : Aamee tuma ke bhalo aashi Belarusian : Ya tabe kahayu Bisaya : Nahigugma ako kanimo Bulgarian : Obicham te Cambodian : Soro lahn nhee ah Cantonese Chinese : Ngo oiy ney a Catalan : T'estimo Cheyenne : Ne mohotatse Chichewa : Ndimakukonda Corsican : Ti tengu caru (to male) Creol : Mi aime jou Croatian : Volim te Czech : Miluji te Danish : Jeg Elsker Dig Dutch : Ik hou van jou Esperanto : Mi amas vin Estonian : Ma armastan sind Ethiopian : Afgreki' Faroese : Eg elski teg Farsi : Doset daram Filipino : Mahal kita Finnish : Mina rakastan sinua French : Je t'aime, Je t'adore Gaelic : Ta gra agam ort Georgian : Mikvarhar German : Ich liebe dich Greek : S'agapo Gujarati : Hoo thunay prem karoo choo Hiligaynon : Palangga ko ikaw Hawaiian : Aloha wau ia oi Hebrew : Ani ohev otah (to female) Hebrew : Ani ohev et otha (to male) Hiligaynon : Guina higugma ko ikaw Hindi : Hum Tumhe Pyar Karte hae Hmong : Kuv hlub koj Hopi : Nu' umi unangwa'ta Hungarian : Szeretlek Icelandic : Eg elska tig Ilonggo : Palangga ko ikaw Indonesian : Saya cinta padamu Inuit : Negligevapse Irish : Taim i' ngra leat Italian : Ti amo Japanese : Aishiteru Kannada : Naanu ninna preetisuttene Kapampangan : Kaluguran daka Kiswahili : Nakupenda Konkani : Tu magel moga cho Korean : Sarang Heyo Latin : Te amo Latvian : Es tevi miilu Lebanese : Bahibak Lithuanian : Tave myliu Malay : Saya cintakan mu / Aku cinta padamu Malayalam : Njan Ninne Premikunnu Mandarin Chinese : Wo ai ni Marathi : Me tula prem karto Mohawk : Kanbhik Moroccan : Ana moajaba bik Nahuatl : Ni mits neki Navaho : Ayor anosh'ni Norwegian : Jeg Elsker Deg Pandacan : Syota na kita!! Pangasinan : Inaru Taka Papiamento : Mi ta stimabo Persian : Doo-set daaram Pig Latin : Iay ovlay ouyay Polish : Kocham Ciebie Portuguese : Eu te amo Romanian : Te ubesk Russian : Ya tebya liubliu Scot Gaelic : Tha gradh agam ort Serbian : Volim te Setswana : Ke a go rata Sign Language : ,,,/ (represents position of fingers when signing'I Love You') Sindhi : Maa tokhe pyar kendo ahyan Sioux : Techihhila Slovak : Lu`bim ta Slovenian : Ljubim te Spanish : Te quiero / Te amo Swahili : Ninapenda wewe Swedish : Jag alskar dig Swiss-German : Ich lieb Di Tagalog : Mahal kita Taiwanese : Wa ga ei li Tahitian : Ua Here Vau Ia Oe Tamil : Nan unnai kathalikaraen Telugu : Nenu ninnu premistunnanu Thai : Chan rak khun (to male) Thai : Phom rak khun (to female) Turkish : Seni Seviyorum Ukrainian : Ya tebe kahayu Urdu : mai aap say pyaar karta hoo Vietnamese : Anh ye^u em (to female) Vietnamese : Em ye^u anh (to male) Welsh : 'Rwy'n dy garu Yiddish : Ikh hob dikh Yoruba : Mo ni fe
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
