Het is weer de tijd om van een buurmeisje een keelontsteking op te scharrelen (voor mijn part kan het zelfs een buurjongen zijn). Laten we maar driftig Strepsil zuigen (geen betaalde reclame). Dat doet er mij aan denken dat een dergelijke kelontsteking toch niet helemaal onschuldig is. De Oostenrijkse componist Wolfgang Amadeus Mozart blies zijn laatste adem uit op 5 december 1791. Nu zouden wetenschappers eindelijk te weten zijn gekomen wat Mozart fataal werd. Er deden heel wat geruchten de ronde. Zo zou Mozart bezweken zijn aan syfilis of aan een vergiftiging. Maar na een uitgebreide wetenschappelije studie stelde een onderzoeksteam zeer recent dat de componist wellicht stierf ten gevolge van een virale keelonsteking. Fanaten onder ons kunnen de studie vinden Annuals of internal medicine.
Begin oktober 1572 was geen prettige tijd voor de Mechelaars. Op 31 augustus 1572 was Mechelen bezet door de troepen van Willem van Oranje, die onder leiding stonden van zijn luitenant Bernard van Merode. Deze liet er een kleine bezettingsmacht achter en rukte verder op richting Dendermonde. Een maand lang stond Mechelen onder calvinistisch bestuur.
Maar reeds in juli was de hertog van Alva begonnen met een tegenoffensief. Na in augustus Valenciennes, Mons en Leuven te hebben heroverd, stelde Alva zijn zoon aan om de overgebleven opstandige steden te heroveren. Don Frederico vertrok vanuit Brussel en had als eerste doel Mechelen. Op 2 oktober zetten tegenstanders van de Oranjes de stadspoorten van Mechelen open. Dit was het begin van een Spaanse furie die door Mechelen raasde, en waarmee zoon Alva een voorbeeld wilde stellen voor andere steden. Mechelen werd geplunderd en veel inwoners werden gruwelijk vermoord
Meisjes, waarschijnlijk iets meer dan jongens , hebben al eeuwen een intieme blog. Toen noemden ze dat nog een dagboek. Daaraan vertrouwden de dagboekschrijvers hun meest geheime gedachten toe, maar schreven er ook de meest onnozele gebeurtenissen in op, om ze als het ware voor de vergetelheid te behoeden. Een dagboek was iets heel persoonlijk, een vriend waar je alles kon aan toe vertrouwen zonder dat hij je zou beschamen. Een ander soort dagboek had literaire bedoelingen. Of het was een eenzijdige briefwisseling met iemand die ver van je vandaan was, en waar je denkbeeldige gesprekken kon mee houden. En wat is een blog?
Sinds gisteren ben ik officieel met pensioen. Ik heb altijd het principe gehuldigd dat iemand die weggaat op een bepaalde post zich best zorgvuldig kan onthouden van commentaar op zijn opvolger of op de activiteiten die na hem/haar gebeuren. Niets erger dan een pastoor die zich blijft moeien met zijn oude parochie, of een dirigent die zich als een betweterige schoonvader met zijn vrijgevochten kind bezig houdt. Evenzo heb ik mij de laatste tijd ver gehouden van werkgelegenheid, overlegcommissies en dergelijke meer. Maar nu mag ik mij stilaan als een buitenstaander toch al eens uitspreken over de dingen die ik zie. Dus je moet niet schrikken als er af en toe als eens een ander onderwerp opduikt op deze blog. Vandaag doe ik dat nog niet, tenzij om mijn even charmante als deskundige opvolgster, Kathleen Stevens van RESOC-SERR Waas & Dender te bedanken voor de goede zorgen.
Als je het geluk hebt, om met een paar koren te mogen werken, dan kom je af en toe voor een heerlijke verrassing te staan. Ik heb ondertussengemerkt dat er (vooral bij de dames) onvermoede talenten aanwezig zijn die zelfs van zichzelf niet weten dat ze eigenlijk goed zijn. Het komt er ook niet helemaal uit: ze zingen sotto voce, halen nauwelijks de hoge noten die bvb. van een sopraantje verwacht worden, en dat allemaal omdat ze zich niet durven laten gaan. Bij wijze van voorbeeld neem ik nu even Josette, een sopraan van het Ruysscheveldekoor. Ze leest muziek, ze krijgt regelmatig wat orgelles bij mij - waar ze iedere dag op zwoegt, maar overigens met heel veel plezier. Vorig jaar kon ik ze "verleiden" om deel te nemen aan Europa Cantat, waar ze zich ineens ontpopte als een dame die met gemak de hoge noten zong uit het aartsmoeilijke Te Deum van Diepenbrock. En waar ze eerst niet geloofde dat zij in zo een atelier zou meekunnen, heeft zij nu al voor dit jaar een plaatske gereserveerd voor de Choralies in Frankrijk, waar we ons waarschijnlijk aan een opera van Händel gaan wagen. Zij is een typisch voorbeld van "het licht dat je niet onder de korenmaat" zou mogen zetten.
Mocht ik veel tijd hebben, dan ben ik er zeker van dat ik nog heel wat spannende ontdekkingen zou kunnen doen zowel in Leest als in Borgerhout. Ik weet in elk geval al zeker dat je op een kwartiertje tijd sommigen ziet veranderen van bange bescheiden musjes, in mooie nachtegaaltjes. Een beetje les en tips, een duwtje in de rug en een grote paplepel zelfvertrouwen kunnen wonderen doen.
In een Engels ziekenhuis stierf onlangs een oude vrouw op de geriatrische afdeling. Toen de zuster die haar in de laatste levensfase had verzorgd, het kastje naast het bed opruimde, vond ze daarin geen voorwerpen van enige waarde. Maar wel lag er een vel papier in, dat de oude vrouw met moeizaam gevormde lettertjes had volgeschreven. Er stond:
"Wat zie je zuster? Wat zie je? Een kribbige oude vrouw, niet meer bij de tijd. Een beetje onzeker, met starende ogen. Een oude vrouw, die met haar eten knoeit en die geen antwoord geeft, als je met een hard stemmetje tegen haar zegt "Ik wou dat je het nou maar eens probeerde." Een oude vrouw die schijnbaar niets merkt van de dingen die jij doet. Die steeds weer iets kwijt is, een kous of een schoen. Die zonder tegenstribbelen laat doen wat jij wilt. Die met wassen en eten de lange dagen laat vullen. Denk je dat? Zie je dat?
Doe dan je ogen eens open, zuster. Je kijkt niet eens naar me. Ik zal je zeggen wie ik ben, als ik hier zo zit. Als ik plas op jouw bevel en eet, wanneer jij het wilt.
Ik ben een jong meisje van tien, met een vader en een moeder, met broers en zusters die van elkaar houden.
Een bruid van twintig ben ik en mijn hart springt op als ik denk aan de belofte die ik deed. Vijfentwintig ben ik, en ik heb zelf kinderen die me nodig hebben om een veilig, gelukkig huis te bouwen.
Een vrouw van dertig ben ik en de kleintjes worden snel groot, verbonden door banden die zullen blijven.
Veertig ben ik. Mijn zoontjes zijn volwassen geworden en uitgevlogen. Maar mijn man is bij me om te zorgen dat ik niet treur.
Vijftig ben ik - en weer spelen er kinderen op mijn schoot.
Dan komen de donkere dagen. Mijn man is dood. Ik kijk naar de toekomst en ik huiver van angst. Want mijn kinderen hebben nu zelf een gezin. Ik denk aan de jaren van liefde die ik kende.
Nu ben ik een oude vrouw.
De tijd is wreed. Het is een grap van de tijd, ouderen er als dwazen te laten uitzien.
Mijn lichaam is vervallen, gratie en kracht zijn verdwenen.
En er zit nu een steen op de plaats waar ik ooit een hart had.
Maar... binnen in dat oude karkas woont toch nog dat jonge meisje.
Soms klopt mijn oude hart wat sneller.
Ik herinner me de vreugde en de pijn.
Ik heb weer lief. Ik leef mijn leven opnieuw.
Ik denk aan de jaren die voorbij zijn, te snel vervlogen, en ik accepteer de harde waarheid dat niets kan duren.
Zoals gezegd, hebben we vorige maandag bestuursvergadering gehad voor KORILE. Binnenkort krijgen jullie allicht de agenda voor het komend werkjaar maar ik zet hem hier toch al eventjes neer
10 oktober - 14.00 uur: herfstwandeling in het Mechels Broek (vertrek Muizenbrug) 8 november (voormiddag): Misviering in het revalidatiecentrum Hof ter Schelde (Antwerpen L.O.) 19 december - 20.00 uur: winterconcert in Ter Coose (Leest) 5 januari: 19.30 : nieuwjaarsreceptie + algemene ledenvergadering 6 februari : ledenfeest 28 februari: MISSCHIEN pannenkeken 2 mei - namiddag: Festival "Zingen tot morgenvroeg" - Gent september: Herfstconcert in Ter Coose
Zoals steeds was het een heel leuke bestuursvergadering gisterenavond bij KORILE. En ondanks het feit dat er echt serieuze beslissingen genomen werden voor het komend werkjaar, hebben we ook heel wat afgelachen. Zo hoort het natuurlijk in een koor: luim en ernst gaan hand in hand. Maar dit is niet de reden voor mijn blogje van vandaag. Vroeger had je bandopnemertjes waarop je een stem van een lied kon opnemen en eventueel doorgeven aan de koorleden, zodat er thuis al eens konden naar luisteren. Vandaag vermoed ik (nee, ben ik zeker) dat je dat doet via de computer. En laat het nu toch zo zijn, dat KORILE het meest gecomputeriseerde koor is dat ik ken, mar dat ze een dirigent hebben die niet weet hoe hij (met welk programma) hij een melodie van zijn Yamaha-piano op een usb-stick krijgt. Of ... moet ik het via de computer zelf doen met een of ander programma. Hulp, hulp, hulp.
Zoals met de gek uit het grapje die zich voortdurend met een hamer op het hoofd sloeg, en naar de reden gevraagd, zei: "Omdat het zo prettig is, als ik ermee ophou"- zo is het een beetje met mij. Ik ben ermee opgehouden je te verliezen. Ik ben je kwijt.
Misschien is dat geluk: een geluk bij een ongeluk. Misschien is geluk: Nog een geluk dat. Dat ik aan jou kan terugdenken, bv., in plaats van aan een ander.
Ik ben deze morgen even over en weer richting Vlaamse Ardennen gereden: Gavere en Asper zijn namen die we kennen uit de Vlaamse wielergeschiedenis. Van mij mag je verwachten dat het veeleer iets met muziek te maken heeft. En inderdaad, het was een verkenningstochtje naar de kerk van Asper, om even aan te voelen hoe de akoestiek er is, en om te zien of er daar een instrument met wat mogelijkheden is. Op 10 oktober mag ik immers Kathleen Hadermann begeleiden tijdens een huwelijksmis. Nu bijna drie jaar geleden hoorde (en zag) ik Kathleen voor het eerst: een bescheiden meisje dat voor zichzelf had uitgemaakt dat ze zang zou gaan studeren aan het conservatorium, nog op zoek naar haar eigen timbre en zangstem. Ondanks haar geringe ervaring kon je toen al iets vermoeden van haar capaciteiten. De keren dat ik haar daarna tijdens een openbare proef in Antwerpen hoorde, bleek zij te groeien zonder extra opvallend te zijn. En nu ... heb ik een diamant ontdekt die geslepen is: een warme rijke mezzo-sopraan die vol vertrouwen haar stem laat orgelen. Geef haar nog enkele jaren en ze hoort bij de talenten die het kunnen gaan maken. Ik hoop dat ze geen sant in eigen land wordt, maar dat haar horizon breder zal zijn dat haar dorp. De diamant moet schitteren.
Iemand, met nogal esoterische ingesteldheid, gaf mij onlangs de raad om meer peper te gebruiken. Dat had niks te maken met de bekende eigenschap van peper: een soort afrodisiacum.
Peper zou in de magie bescherming bieden tegen boosaardigheid en zou een positieve woede voor veranderingen teweeg brengen. Misschien te gebruiken als boosaardigheid gepaard gaat met dementie?
In diverse landen werd een afkooksel gemaakt van de Last Night of the Proms in Londen. The Proms zijn een festival van de BBC met klassieke muziek. De laatste avond is een hoogfeest van muzikale folklore, dit jaar op 12 september ll. Alhoewel het de droom van velen is om dit ooit eens mee te maken, bestaat er weinig hoop. Voor de weinige kaartjes die toch nog beschikbaar zouden komen (wat zeer onwaarschijnlijk is) wordt gevochten en worden fabuleuze prijzen gevraagd. 200-300 £ is een lachertje en een gunstkoopje. Wie zei er ook weer dat de jeugd niet te bewegen is voor zgn. stoffige klassieke muziek? Natuurlijk zal de folklore ook wel een groot aandeel hebben in dit succes, maar toch. En luister mss eens naar wat de dirigent over muziek te zeggen heeft.
Ik kom toch nog eventjes terug op 20 september. En deze keer zeker niet om met een zeker masochistisch genoegen vast te stellen dat mijn eerste jeugd voorbij is, maar vooral om al de mensen die mij zoveel lieve en warme wensen toestuurden te bedanken. Mailtjes, telefoontjes, kaartjes, gesmede complotten, heel leuke liedjes, ballonnetjes en cadeautjes. Een mens zou warempel meer willen verjaren, zeker als de jaren zouden beginnen terugtellen. En toch kan ik niet wegsteken dat ik de era van het terugblikken ben binnengetreden. Mijn interesse in stambomen is gekend, mijn passie voor geschiedenis eveneens. Ik heb mij dan maar (dankzij Korile) o.m. een boek gekocht dat recent verscheen bij de uitgeverij Halewyck. "In de tijd van Meneer Pastoor. Toen de kerken nog vol zaten". En al lezend krijg je aha-erlebnis, het gevoel dat het allemaal weer terug is: de processies, de wekelijkse biecht, retraites, het misdienaar spelen om 6 uur 's morgens, of het fietsen door de sneeuw naar een afgelegen kerkje om er met verkleumde vingers de mis te gaan spelen op een amechtig harmonium. Is dat oud worden? Het zij dan maar zo, het is allemaal een wezenlijk deel van mijn leven en van de persoon die ik nu ben.
Zowel KORILE als MaN hebben dit jaar op hun programma voor Kerstmis de wereldberoemde hymne "Once in royal David's city" gezet.
De tekst is van de hand van Cecil Frances Alexander (1818-1895) een Noordierse vrouw, gehuwd met de Anglicaanse bisschop Willem Alexander. Behalve haar literaire werk dat toch in de religieuze sfeer baadt (deze hymne komt uit Hymns for little children) had zij nog andere pijlen op haar boog. Samen met haar zuster stichtte zij een school voor doven in Londonderry.
De muziek van deze hymne is van Henry John Gauntlett, die zelf meer dan 1000 hymnen schreef. Henry werdorganist in de kerk van zijn vader op de leeftijd van 9 jaar. Hij was één van de meest vooraanstaande musici uit de 19e-eeuwse Anglicaanse kerk.
In 1919 begon het Kings College Choit uit Cambridge voor de eerste keer zijn avonddienst van Kerstmis met dit processielied. En frele jongensstem zette de hymne in, die later de traditionele opener werd voor talloze vesperdiensten en concerten voor Kerstmis.
51 jaar wordt hij vandaag, Andrea Bocelli. Van bij zijn geboorte opgezadeld met glaucoom, werd hij op 12-jarige leeftijd volledig blind, na een ongeval met de voetbal. Zijn moeder was de eerste om te zeggen dat het enige wat hem zou kunnen troosten, muziek was. En met muziek deed hij inderdaad iets: op 6-jarige leeftijd startte hij met pianolessen, maar daar kwam inde loop van de jaren een hele rits andere instrumenten bij: fluit, saxophone, klarinet; trombone, harp, gitaar en drums. Bocelli pleegt te zeggen dat je jezelf niet maakt als zanger, maar dat die zanger ontstaat door de reacties van het publiek. En dat publiek is met de jaren dan ook overweldigend geworden: hij zong even goed voor Paus Johannes Paulus als voor Bill Clinton. Pavarotti was één van zijn grote fans.
Wonderlijk hoe een gerucht zich verspreidt, en hoe ineens koorleden van het Ruysscheveldekoor (en hun entourage) plots optreden als headhunter, om mij aan te bevelen bij andere koren die op zoek zijn naar een dirigent. Enerzijds is dat natuurlijk wel een beetje flatterend, maar anderzijds wordt hier toch een pijnpunt aangeraakt dat in ons koorleven aanwezig is. Conservatoria geven uitstekende vorming en opleiding in hun cursussen koordirectie. Ook de koepel Koor & Stem doe lovenswaardige inspanningen om jaarlijks op verschillende plaatsen dirigentecursussen te organiseren. De weg naar basiskoren is echter niet evident. Misschien komt dat omdat ieder jong mens de ambitie heeft om met een groep van hoog niveau te kunnen werken. En ook de beperkte (financiële) middelen van heel wat koren zullen wel een rol spelen. Het blijft nochtans een zaak van levensbelang dat ieder basiskoor de vreugde van het zingen gepaard ziet gaan met een geschoold dirigent. Zo een kostbaar ras kan dat nu toch ook niet zijn ??!!
Weet je nog wel? Op je fietsje rondkoersen in de grote tuin. Of met papa in de bank zitten in de klas voor wat toen nog geen oudercontact heette in het eerste studiejaar (1951). Een dom matrozenpakje voor je eerste communie. Bij grootmoe in het bed kruipen. Gaan visjes vangen in de Zwarte Beek. En later de zondagavond naar de bus die ons weer voor twee weken naar het internaat zou brengen. Soldaatje spelen in Keulen en alle dagen een brief naar je lief schrijven. 1 maand rondtoeren in Spanje en verdrinken in de brandende zon. Onhandig prille schreden zetten als papa. In het schemerdonker orgel spelen. De passie door je aderen voelen zinderen bij het dirigeren van je koor. Vrienden ontmoeten die je voor de rest van je leven laten gelukkig zijn. Voorwaar: "heimwee doet ons hart verlangen". 65 is niet het einde, het laat ons terugblikken op mooie momenten. Het laat je de warmte voelen van een berichtje in de vroege morgen. En het laat je hopen ... hopen op geluk. En tegen niemand zeggen we dat we een beetje bang zijn om oud te worden, of om ontgoochelingen op te lopen. Nu is het nog fluiten in het donker, maar de morgen breekt reeds aan.
Wat zou je vandaag eens denken van het verhaal van een gemene Chinese prinses die mannen laat onthoofden als ze de raadsels die ze opgeeft, niet kunnen oplossen? Of houd je meer van een reis door het ongemeen rijke liefdesleven van een zekere Hofmann? Maar misschien ben je in de stemming om de lotgevallen mee te maken van een Egyptische prins die verliefd is op een Ethiopische slavin? In elk van die gevallen moet je dringend naar de opera, bij voorkeur in één van 's werelds meest prestigieuze operahuizen: de Metropolitan Opera in New York. Je kan echter best je spaarvarkentje met een hamer bewerken want de goedkoopste plaatsen kosten 80 dollar, de duurste 270 dollar. Een fantastisch alternatief voor hen die niet zomaar in een vliegtuig springen en hun creditcard gereed kunnen houden is het aanbod van Kinepolis, waar je 9 avonden rechtstreeks vanuit New York een life uitzending krijgt van het operaseizoen van de Met. Twee maal Puccini (Turandot en Tosca), twee maal Verdi (Aïda en Simon Boccanegra) naast Bizet en andere Offenbachs nemen je mee langs de hoogtepunten uit de operageschiedenis. Voor 18 euro, waan je je een avond thuis bij de Amerikaanse jetset.
Het werd gisterenavond een bijzonder aangename kennismaking met Musica ad Nives (MaN). Voor de eerste keer een nieuw koor voor je krijgen, geeft zo ongeveer hetzelfde gevoel als een eerste schooldag: vol verwachting, nieuwsgierig, een beetje spannend uitkijken of het zal klikken. Noch de meester, noch de leerlingen weten wat het gaat worden. Hoe het koor het vond, zullen ze natuurlijk niet van de eerste keer tegen mij komen vertellen. Ikzelf was gecharmeerd door verschillende dingen: eerst en vooral de koorklank. Mooi homogeen, zonder brutale stemmen. Plooibaar op de momenten dat het gevraagd wordt. Het koor zelf leert vrij snel zodat ik al dadelijk zeker was dat het optreden voor Allerheiligen zeker klaar komt. Ik was ook blij met de intonatie: geen neigingen om onder de toon te zingen. En ... de mensen zijn lief (mag je dat woord nog gebruiken?). Een hele verademing na vroegere ervaringen. Ik vond het dus echt leuk, en kijk met plezier uit naar de volgende donderdag.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
