Nu de lente in het land is, moet ik denken aan die pavane van Thoinot Arbeau die elk koor wel zingt. Arbeau (1520-1595) was kanunnik in Langres en schreef o.m. een bekend handboek Orchésographie dat hij zelf beschrijft als : Tractaat in de vorm van een dialoog waardoor iedereen gemakkelijk de eerbare praktijk van het dansen kan leren en oefenen. Hij was een tijdgenoot van de beroemde Diane de Poitiers, de ongekroonde koningin van Frankrijk, die Hendrik II in de ban van haar schoonheid hield.
Wie kan het mooier zeggen dat in de Pavane: Belle qui tiens ma vie captive dans tes yeux Liefste, gij houdt mijn leven in uw ogen gevangen.
Utrecht komt dichter bij. Tijd om kennis te maken met enkele coryfeeën.
De dirigent Michaël Gohl, die het Open Zingen in Utrecht zal leiden tijdens Europa Cantat, is één van de bekendste Zwitserse dirigenten. Hij werkt vaak als gastdirigent op internationale koorontmoetingen en als jurylid bij grote koorwedstrijden.Hij kende grote successen met het oratorium Salomon van Händel, de Johannespassie van Bach, of de Jaargetijden van Haydn. Naast het Laudate-koor uit Zürich, dirigeert hij ook het Zürichs Jeugdkoor aan het conservatorium.
Binnen het Russische volksmuziekrepertoire zijn veel Kozakkenliederen en -dansen terug te vinden. De Kozakken komen van de Oekraïense steppe, die ten noorden van de Zwarte Zee en de Kaukasus begint. Van oorsprong zijn ze Serven die in de 14de en 15de eeuw uit het Moskouse rijk vluchtten, in de valleien van de rivieren Dnjepr, Don en Oeral woongemeenschappen stichtten en zich bezighielden met het verbouwen van tarwe en het fokken van vee. Deze Kozakkengroepen hadden land in gemeenschappelijke eigendom. Ze werden geregeerd door een soort dorpsvergadering onder leiding van gekozen dorpsoudsten, die ataman of hetman werden genoemd.
Binnen het Russische leger vormden de Kozakken een aparte eenheid. Ze werden gewaardeerd om hun moed. Ze deden meestal dienst als cavaleristen en werden beroemd in de oorlogen van de tsaren tegen de Tataren in de Krim en de Kaukasus.
De Kozakken koesterden hun vrijheidstradities en kwamen daardoor in conflict met de tsaar. In de 17de en 18de eeuw startten ze, met hulp van boeren, een tweetal grote opstanden. In latere jaren gebruikten de tsaren de Kozakken als grenspatrouilles en als speciale militaire politie-eenheid om de interne onrust de kop in te drukken. Successen van de Kozakkenlegers zijn bekend uit de oorlogen tegen Napoleon en Turkije. Aan het eind van de 19de en begin van de 20ste eeuw gebruikte de tsaristische regering Kozakkentroepen om de Russische revolutie van 1905 neer te slaan.
Tijdens de burgeroorlog volgend op de revolutie van 1917 vocht het merendeel van de Kozakken, loyaal aan de tsaar, tegen het Rode Leger. Ongeveer 31.000 van hen werden in 1919 aan de Don vermoord. De meeste Kozakken verlieten Oekraïne en Rusland voor de Verenigde Staten, Canada en andere landen. De Kozakken die bleven, vochten dapper tegen de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog. Meer dan 40.000 geëmigreerde Kozakken die in de Tweede Wereldoorlog tegen Rusland vochten werden in opdracht van Stalin gedood nadat ze door de Britten vanuit Oostenrijk naar Rusland waren overgebracht. Duizenden Kozakken werden naar de Goelag verbannen en kwamen daar om.
De Kozakken hebben een grote muzikale traditie: marsliederen, dansen, enz. Ze zongen ook veel meerstemmige liederen.
Een beetje laat met aanvullen van mijn blog. Om een of andere duistere reden (en nee, niet zoals mijn vrouw zegt, omdat ik mijn factuur niet betaald heb) weer eens zonder internet gezeten. Ik herinner mij de tijd dat ik als allereerst een computer in gebruik nam op het instituut waar ik toen werkte, met alle ingewikkelde DOS-toestanden die daar toen bij hoorden. Nu, 20 jaar later, is de pc een stukje van je leven geworden, waarvan je je nauwelijks kan voorstellen dat het vroeger niet bestond. Je bent handen en voeten afgesneden als er eens een dag is dat je van internet verstoken bent: geen mails, agenda's die dreigen in het honderd te lopen, de snelle check van de muziek die je op een repetitie gaat instuderen ... allemaal dingen waar we het vroeger zonder konden doen en die nu ineens onmisbaar zijn. Vanmorgen was er op de radio een item over het gevaar dat binnenkort GPS in het honderd gaat lopen (because verouderd en niet snel genoeg aangepast). Daar zit wel iets in: wanneer je eens blijft plakken na een repetitie heb je het ideale excuus: de falende GPS vond de weg naar huis niet meer.
Gisteren schreef de krant De Standaard: als je naar het Eurovisie songfestival kijkt, weet dan dat je eigenlijk naar een gay bedoening aan het kijken bent. Misschien is dit dan wel waar, maar het neemt niet weg dat ik al sinds jaar en dag mij in mijn zetel nestel, en mij afwisselend zit te ergeren of te popelen, naargelang mijn pronostieken ver naast deze van de verschillende landen zitten of niet. Wat gisteren opviel, is dat de veel inzendingen terug de melodieuze toer op gingen en dat het Metallicageweld niet meer in was. Mijn top-5 zag er wel wat anders uit dan de definitieve uitslag, maar dat zal wel aan mijn leeftijd liggen. Voor mij waren het United Kingdom (prachtige song van Andrew Lloyd Webber), IJsland en Bosnië-Herzegovina de toppers, om maar niet Frankrijk te vergeten met een topper als Patricia Kaas. De Belgische vetkuif had ocharme één schamel puntje gekregen in de halve finales, en dan nog van een land waarvan ik mij afvraag of mijn aardrijkskundig inzicht Armenië nu echt niet in Europa had geplaatst (wat te denken van Azerbeidjan?).
En ondertussen werd de uitslag bekend van de halve finales van de Koningin Elisabethwedstrijd. Met één Belg in de finale hebben wij het er niet slecht van af gebracht. En ook Jolente De Mayer hoeft niet te blozen, na een mooie serene prestatie.
Ik zei gisteren al dat het weer eens tijd wordt om naar Londen te gaan. Ik heb zo van die steden waar ik telkens weer opnieuw naar toe wil, behalve voor de sfeer ook voor de speciale muziekevenementen, die mij geweldig aanspreken. Een citytrip naar daar is niet volledig als ik het volgende niet gedaan/gehoord/gezien heb.
Londen: eenevene song in Westminster Abbey, een gezongen hoogmis in St Paulscathedral of Westminster Cathedral. Parijs: de hoogmis met orgen voor en na in Saint Eustache. Praag: een opera van Mozart (echt of in het poppentheater), een onverwacht concertje in één van de talloze kerken. Sint Petersburg: een balletavond in het Marinskytheater en een concert in het conservatorium Barcelona: een optreden in het Palau de Musica van het Orfeogezelschap
Vaste momenten in mijn leven, die ik altijd heel graag deel met iemand, inde hoop dat ook bij hem/haar de vonk overslaat.
Zoals ieder jaar (soms een paar keer) staat het muzikale Londen weer op mijn programma, een belevenis van formaat die elke rechtgeaarde koorzanger ooit eens moet meemaken. Ik hoop alvast in Westminster Abbey het volgende te horen tijdens de avonddienst
Introit: Tallis O Lord, give thy Holy Spirit Responses: Rose Canticles: Palestrina Magnificat primi toni à 8 Victoria Nunc dimittis tertii toni Anthems: Elgar The Spirit of the Lord Tallis Loquebantur variis linguis
Gisterenavond na de repetitie ben ik nog eventjes op zoek gegaan naar een plaats waar het stil is. En pas dan valt het op dat je eigenlijk nergens gespaard wordt van het geluid van onze moderne tijd: een trein op de achtergrond, een boer die nog een laatste taak in het donker gaat verrichten met zijn tractor, ... Je kan het natuurlijk stil maken in je hart, luisteren naar de muziek van de sferen, horen hoe de bomen tegen je fluisteren, de harteklop van je vriend of geliefde voelen. Geluksmomenten die onbetaalbaar zijn en die je zou willen vasthouden. Maar stilte in ons landschap? Ver te zoeken.
Gisterenavond in KORILE met een serenade van Sergei Taneyev kennis gemaakt. Taneyev (1856 - 1915) was een telg van adellijke Russische familie. Zijn dochter Anna Vyrubova, had nog al wat invloed aan het hof van de russische tsaar. Behalve een creatief componist was Taneyev ook een schitterend pianist: hij was o.m. de solist bij de creatie van Tsjaichowsky's Eerste Pianoconcerto in 1875. Hij had o.m. bij deze Tsjaichowsky compositie gestudeerd aan het conservatorium. Hij behoort tot de Russische nationalistische school.
Voor alles hebben ze tegenwoordig een speciale dag: sommige zijn ronduit te gek om los te lopen, andere daarentegen koester ik omwille van de betrokkenheid die ik er zelf bij voel. Moederdag was er zo eentje (vaderdag vind ik al heel wat minder), secretaressendag is een andere dag die mij na aan het hart ligt omdat ik maar al te vaak ondervonden heb hoe hulpeloos je kan worden zonder de attente zorg van deze duizendpoten. Maarvnaadg is het dag van de verpleegkundigen. Zullen we er bij uitbreiding maar de dag van maken voor diegenen die in de zorg voor zieken en bejaarden actief zijn, ongeacht of het nu A1's of andere gediplomeerden zijn. (Diploma van menselijke warmte krijg je van je patiënten en behoort jammer genoeg nog niet tot de "EVC's = eerder verworven competenties). In allebei mijn koren zijn er mensen die vandaag hun dagje hebben, hetzij in de thuiszorg, hetzij in klinieken of instellingen. Ik stuur hen een dikke knuffel en een warme groet.
Ik stel voor dat we een infovergadering houden over de Romereis van het Ruysscheveldekoor op
woensdag 20 mei om 21.00 uur (Parochiezaal)
We gaan wat meer praktische info geven, en een totaalindruk van wat we kunnen verwachten. Ook al heb je hier of daar wat repetities moeten missen, nu zou ik toch maar zeker komen. Uiteraard zijn de partners en/of vrienden die meegaan van harte welkom vanaf 21 uur (mag ook vroeger als ze willen zien hoe we repeteren. José heeft al een kleine voorstelling gemaakt van zijn reisindrukken naar Rome.
Goed gedaan, Korile, gisteren in Scherpenheuvel. Voor diegenen die het jammer genoeg hebben moeten missen, voor een volle basiliek mocht Korile gisteren laten zien dat zij - in heel goede akoestische omstandigheden - niet moeten onderdoen voor gelijk welk koor. We werden natuurlijk een stukje gediend door de speciale sfeer die er toch altijd blijft hangen rond zo een bedevaartsoord, zeker in de maand mei. In extremis had Maurice nog de lokale organist op de kop getikt: Pierre Ramakers zorgde voor een onberispelijke begeleiding op het mooie orgel. De enthousiaste pater-celebrant had aangekondigd dat hij zijn preek kort ging houden: wat moet dat zijn als de brave borst zich eens helemaal laat gaan. Daardoor hebben wij ons muzikaal programma wat ingekort, maar het was meer dan voldoende om de vrucht van onze repetities te laten horen en Korile nog maar eens op de kaart te zetten.
In bijna alle landen ter wereld worden de moeders wel op een of andere manier geëerd, al gebeurt dat niet overal op dezelfde manier of hetzelfde tijdstip.
Als we heel ver terug gaan in de geschiedenis, vinden we bij de vroegste uitingen van menselijke kunst al afbeeldingen van (oer)moeders, die aanbeden werden en die verondersteld werden geheime krachten te bezitten. Bij de oude Grieken vinden we eerste sporen van een speciale Moederdagviering in de lenteriten ter ere van Rhea, de Moeder der Goden.
In België wordt moederdag op de meeste plaatsen op de tweede zondag van mei gehouden. De oorsprong van die traditie kennen we met zekerheid: de moderne Moederdag hebben we te danken aan de Amerikaanse Anna M. Jarvis. Nadat haar toegewijde moeder op de tweede zondag van mei van het jaar 1906 overleed, begon Anna Jarvis in haar geboorteplaats Grafton in de staat West Virginia een campagne bij de kerkleiders om op de tweede zondag van mei een speciale dienst ter ere van alle moeders te houden.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
