Gisteren schreef de krant De Standaard: als je naar het Eurovisie songfestival kijkt, weet dan dat je eigenlijk naar een gay bedoening aan het kijken bent. Misschien is dit dan wel waar, maar het neemt niet weg dat ik al sinds jaar en dag mij in mijn zetel nestel, en mij afwisselend zit te ergeren of te popelen, naargelang mijn pronostieken ver naast deze van de verschillende landen zitten of niet. Wat gisteren opviel, is dat de veel inzendingen terug de melodieuze toer op gingen en dat het Metallicageweld niet meer in was. Mijn top-5 zag er wel wat anders uit dan de definitieve uitslag, maar dat zal wel aan mijn leeftijd liggen. Voor mij waren het United Kingdom (prachtige song van Andrew Lloyd Webber), IJsland en Bosnië-Herzegovina de toppers, om maar niet Frankrijk te vergeten met een topper als Patricia Kaas. De Belgische vetkuif had ocharme één schamel puntje gekregen in de halve finales, en dan nog van een land waarvan ik mij afvraag of mijn aardrijkskundig inzicht Armenië nu echt niet in Europa had geplaatst (wat te denken van Azerbeidjan?).
En ondertussen werd de uitslag bekend van de halve finales van de Koningin Elisabethwedstrijd. Met één Belg in de finale hebben wij het er niet slecht van af gebracht. En ook Jolente De Mayer hoeft niet te blozen, na een mooie serene prestatie.
Ik zei gisteren al dat het weer eens tijd wordt om naar Londen te gaan. Ik heb zo van die steden waar ik telkens weer opnieuw naar toe wil, behalve voor de sfeer ook voor de speciale muziekevenementen, die mij geweldig aanspreken. Een citytrip naar daar is niet volledig als ik het volgende niet gedaan/gehoord/gezien heb.
Londen: eenevene song in Westminster Abbey, een gezongen hoogmis in St Paulscathedral of Westminster Cathedral. Parijs: de hoogmis met orgen voor en na in Saint Eustache. Praag: een opera van Mozart (echt of in het poppentheater), een onverwacht concertje in één van de talloze kerken. Sint Petersburg: een balletavond in het Marinskytheater en een concert in het conservatorium Barcelona: een optreden in het Palau de Musica van het Orfeogezelschap
Vaste momenten in mijn leven, die ik altijd heel graag deel met iemand, inde hoop dat ook bij hem/haar de vonk overslaat.
Zoals ieder jaar (soms een paar keer) staat het muzikale Londen weer op mijn programma, een belevenis van formaat die elke rechtgeaarde koorzanger ooit eens moet meemaken. Ik hoop alvast in Westminster Abbey het volgende te horen tijdens de avonddienst
Introit: Tallis O Lord, give thy Holy Spirit Responses: Rose Canticles: Palestrina Magnificat primi toni à 8 Victoria Nunc dimittis tertii toni Anthems: Elgar The Spirit of the Lord Tallis Loquebantur variis linguis
Gisterenavond na de repetitie ben ik nog eventjes op zoek gegaan naar een plaats waar het stil is. En pas dan valt het op dat je eigenlijk nergens gespaard wordt van het geluid van onze moderne tijd: een trein op de achtergrond, een boer die nog een laatste taak in het donker gaat verrichten met zijn tractor, ... Je kan het natuurlijk stil maken in je hart, luisteren naar de muziek van de sferen, horen hoe de bomen tegen je fluisteren, de harteklop van je vriend of geliefde voelen. Geluksmomenten die onbetaalbaar zijn en die je zou willen vasthouden. Maar stilte in ons landschap? Ver te zoeken.
Gisterenavond in KORILE met een serenade van Sergei Taneyev kennis gemaakt. Taneyev (1856 - 1915) was een telg van adellijke Russische familie. Zijn dochter Anna Vyrubova, had nog al wat invloed aan het hof van de russische tsaar. Behalve een creatief componist was Taneyev ook een schitterend pianist: hij was o.m. de solist bij de creatie van Tsjaichowsky's Eerste Pianoconcerto in 1875. Hij had o.m. bij deze Tsjaichowsky compositie gestudeerd aan het conservatorium. Hij behoort tot de Russische nationalistische school.
Voor alles hebben ze tegenwoordig een speciale dag: sommige zijn ronduit te gek om los te lopen, andere daarentegen koester ik omwille van de betrokkenheid die ik er zelf bij voel. Moederdag was er zo eentje (vaderdag vind ik al heel wat minder), secretaressendag is een andere dag die mij na aan het hart ligt omdat ik maar al te vaak ondervonden heb hoe hulpeloos je kan worden zonder de attente zorg van deze duizendpoten. Maarvnaadg is het dag van de verpleegkundigen. Zullen we er bij uitbreiding maar de dag van maken voor diegenen die in de zorg voor zieken en bejaarden actief zijn, ongeacht of het nu A1's of andere gediplomeerden zijn. (Diploma van menselijke warmte krijg je van je patiënten en behoort jammer genoeg nog niet tot de "EVC's = eerder verworven competenties). In allebei mijn koren zijn er mensen die vandaag hun dagje hebben, hetzij in de thuiszorg, hetzij in klinieken of instellingen. Ik stuur hen een dikke knuffel en een warme groet.
Ik stel voor dat we een infovergadering houden over de Romereis van het Ruysscheveldekoor op
woensdag 20 mei om 21.00 uur (Parochiezaal)
We gaan wat meer praktische info geven, en een totaalindruk van wat we kunnen verwachten. Ook al heb je hier of daar wat repetities moeten missen, nu zou ik toch maar zeker komen. Uiteraard zijn de partners en/of vrienden die meegaan van harte welkom vanaf 21 uur (mag ook vroeger als ze willen zien hoe we repeteren. José heeft al een kleine voorstelling gemaakt van zijn reisindrukken naar Rome.
Goed gedaan, Korile, gisteren in Scherpenheuvel. Voor diegenen die het jammer genoeg hebben moeten missen, voor een volle basiliek mocht Korile gisteren laten zien dat zij - in heel goede akoestische omstandigheden - niet moeten onderdoen voor gelijk welk koor. We werden natuurlijk een stukje gediend door de speciale sfeer die er toch altijd blijft hangen rond zo een bedevaartsoord, zeker in de maand mei. In extremis had Maurice nog de lokale organist op de kop getikt: Pierre Ramakers zorgde voor een onberispelijke begeleiding op het mooie orgel. De enthousiaste pater-celebrant had aangekondigd dat hij zijn preek kort ging houden: wat moet dat zijn als de brave borst zich eens helemaal laat gaan. Daardoor hebben wij ons muzikaal programma wat ingekort, maar het was meer dan voldoende om de vrucht van onze repetities te laten horen en Korile nog maar eens op de kaart te zetten.
In bijna alle landen ter wereld worden de moeders wel op een of andere manier geëerd, al gebeurt dat niet overal op dezelfde manier of hetzelfde tijdstip.
Als we heel ver terug gaan in de geschiedenis, vinden we bij de vroegste uitingen van menselijke kunst al afbeeldingen van (oer)moeders, die aanbeden werden en die verondersteld werden geheime krachten te bezitten. Bij de oude Grieken vinden we eerste sporen van een speciale Moederdagviering in de lenteriten ter ere van Rhea, de Moeder der Goden.
In België wordt moederdag op de meeste plaatsen op de tweede zondag van mei gehouden. De oorsprong van die traditie kennen we met zekerheid: de moderne Moederdag hebben we te danken aan de Amerikaanse Anna M. Jarvis. Nadat haar toegewijde moeder op de tweede zondag van mei van het jaar 1906 overleed, begon Anna Jarvis in haar geboorteplaats Grafton in de staat West Virginia een campagne bij de kerkleiders om op de tweede zondag van mei een speciale dienst ter ere van alle moeders te houden.
Zondag a.s. 10 mei om 10.00 uur: TV-mis op Eén vanuuit de Kathedraal van Mechelen, met het Mechels Kathedraalkoor o.l.v. Johan Van Bouwelen. Aan het orgel: Peter Pieters. De mis wordt bijgewoond door Koning Albert en Koningin Paola. Zoek tussende koorleden maar naar ons Pascale.
Jullie vergeten toch niet dat het zondag moederdag is? In Stekene zijn ze dat wel vergeten: de activiteiten van de cultuurmarkt lopen van 14 tot 18 uur, met het ongelukkige gevolg dat er nogal wat zangers afhaken omdat zij hetzij naar hun eigen moeder gaan, hetzij kinderen en kleinkinderen op bezoek krijgen. En terecht oordelen zij dat dat voorgaat op een kort optreden, waar je echter mee de hele namiddag over hoop haalt. Ikzelf heb ook nietde beste punten gehaald thuis toen ik zei dat ik al zeker om 2 uur weg moest. Zelfs de potentiëmle begeleiders voor het kooroptreden haken om dezelfde reden af, hetr wordt dus behelpen. Ik vraag me toch af of dit in de cultuurraad geen punt van overweging kan zijn bij een volgende editie.
Leonardo da Vinci is een multidisciplinair kunstenaar. Hij is tegelijk schilder, binnenhuisinrichter, organisator van feesten, vuurwerkmaker, architect, beeldhouwer, stedenbouwkundige, ingenieur en anatomist. Tijdens zijn hele loopbaan zal water een essentiële rol spelen, als drijvende kracht, als thema voor studies en voorstellingen of vitaal element van het leven, dat men moet kennen, beschermen en beheersen. Water in alle mogelijke vormen is een echte passie voor Leonardo. Historici evoqueren regelmatig een leven dat beheerst wordt door de bewegingen van het water. Hij ontwikkelt systemen voor kanalen en navigatie, sluizen, radmachines en waterpartijen. Hij
bestudeert turbulenties in het water, de golven, het fenomeen van eb en vloed, maar ook de vochtigheid in de atmosfeer, stoom, wolken en ten slotte natuurrampen die door water zijn veroorzaakt
Zondag aanstaande is er een Cultuurmarkt in Stekene. Ook het Ruysscheveldekoor heeft er zijn podium.
Maar wie weet nog wat cultuur is? Is niet alles cultuur van de simpelste handelingen tot de grootste scheppingen van de geest?. Hebben niet alle culturen evenveel bestaansrecht? Waarom zouden we dan nog met elkaar twisten over wat cultuur is en wat niet? Waarom de voorrang geven aan het ene ten nadele van het andere, aan het denken boven de kunst van het breien? ... ... aan een ballet van Pina Bausch boven een voetbalwedstrijd, aan Manet boven een modeontwerper, aan Mozarts Toverfluit boven een videoclip? Kort en krachtig geformuleerd, in de taal van de Russische populisten uit de 19e eeuw: Waarom zou Shakespeare meer waard zijn dan een paar laarzen?
Iedereen weet wat cultuur is, want alles is cultuur. Nu is dit in een bepaald opzicht ook zonder meer waar. De Latijnse termen waar het woord cultuur van afstamt colere, cultura bevatten een hint in die richting. Cultuur betekent letterlijk akkerbouw. Cultiveren is ingrijpen in de natuur waardoor die een ander uitzicht krijgt en meer tegemoetkomt aan menselijke behoeften. Cultuur verwijst naar het typische van de menselijke bestaanswijze. Het woord staat voor de vele vormen waarin de mens zijn gegeven natuurlijke conditie opneemt in eigen projecten en daardoor de wereld tot zijn woonplaats maakt. In die zin is alles aan en van de mens cultuur.
Al wat natuurlijk is wordt veranderd wanneer het gevoegd wordt in het domein van het menselijke. En deze verandering is onverbiddelijk. Er is voor de mens geen weg terug naar de natuur. De ongecompliceerdheid van een louter natuurlijk bestaan is een fictie. Alles wat de mens aanraakt wordt
anders: zowel de natuur buiten hem als in hem. Onze agressiviteit is brutaler en verwoestender dan bij dieren. Wij zijn in staat tot gemeenheid, tot folteren, tot rationeel georganiseerde uitroeiing van onze soortgenoten. Onze seksualiteit is niet meer gebonden aan natuurlijke cycli. Ze is geworden tot een onbeperkt veld van mogelijkheden.
Cultuur is niet alleen aanwezig in de klassieke gestalten ervan, zoals in allerlei kennis en vaardigheid, wetenschap en techniek, maatschappelijke organisatie-vormen, politieke structuren, godsdiensten en allerlei vormen van kunst. Ook in het alledaagse leven blijkt alles cultuur te zijn. Als we eten, voeden we ons niet alleen, maar doorbreken we de monotonie van het instinctieve leven met
kookkunst. Een dak boven het hoofd wordt tot een heuse woning en beschutting tegen weer en wind wordt tot mode.
Gisteren hebben we onze vrouwelijke Belgische kandidate voorgesteld. We kunnen echter ook duimen voor een man: Lorenzo Gatto, geboren in Brussel in 1986.
Lorenzo Gatto is laureaat van talrijke wedstrijden in België en in het buitenland. Zo behaalde hij de 1ste Prijs en de Prijs van het Publiek in de RNCM Manchester International Violin Competition (UK) in april 2005, won hij de 1ste Prijs op de Internationale wedstrijd Andrea Postacchini in Italie in 2003 en is hij laureaat van de Belgian Foundation for Young Soloists.
Reeds op zeer jonge leeftijd speelt hij als solist op zeer talrijke concerten in plaatsen zoals het Paleis voor Schone Kunsten, de Salle Cortot in Parijs, de Bridgewater Hall in Manchester, Flagey en wordt uitgenodigt op festivals in België, Duitsland, Spanje, Oostenrijk, Switzerland en in Italie.
Zijn experience vervolmaakt hij ook met orkesten zoals het BBC Philharmonic, deFilharmonie, het Charlemagne Orchestra, het Koninklijke Kamerorkest van Wallonie, en door zijn ontmoetingen met musici zoals Seiji Ozawa, Midori, Zakar Bron, Viktor Pykaizen, Salvatore Accardo, Julian Rachlin.
Lorenzo Gatto heeft onlangs de strijktrios en het "Forellenquintet" van Schubert opgenomen voor het label UT3-records. Een nieuwe cd Enescu-Martinu is gepland in 2009 voor het label Fuga Libera met de pianist Milos Popovic.
Lorenzo Gatto bespeelt een Vuillaume in bruikleen van de "Carlo Van Neste" vzw
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
