Ik ben vanmorgen nog maar eens geïmponeerd door de inhoud van een interview op Radio 1, ditmaal met Mieke Van Hecke - nog enkele dagen schepen van de stad Gent, maar ook voormalig hoofd van het Katholiek Onderwijs en parlementslid. Al rondkijkend in het politieke landschap is het mijn indruk dat de jongere generatie politici nog niet tot aan de enkels komt van de monumenten die wij gekend hebben. Van Hecke is één voorbeeld van wijsheid en inhoud die wij tevergeefs zoeken bij de jongere generatie. In Elvis blijft bestaan was twee weken geleden nog een grande dame aanwezig: Wivina De Meester. En wat te denken van jonge grijsaards als Koen Geens en momenteel ook Frank Van den Broucke. Aan dit soort ouderen zou ik mij met een gerust gemoed durven toevertrouwen.
Zij zijn allemaal het bewijs dat oud niet out is.
Mutatis mutandis, ik hoop mijn ouderen heel gauw terug te vinden in ons koorleven. Ik vlij mij met de gedachte dat wij nog niet afgeschreven zijn.
Dat de coronamaatregelen hoe langer hoe meer gaan doorwegen, zal ieder van ons al wel ondervonden hebben. Bij mij uit dat zich in toenemende prikkelbaarheid en ergernis over zaken waar ik anders wat lichter over zou gaan.
Ik noem er maar een paar (in de hoop dat het opschrijven op zich al wat soelaas zal brengen) : de roep vanuit Wallonië om de maatregelen te versoepelen, de discussies over de achteruitgang van ons onderwijs en van de prestaties van onze kinderen, de oogkleppen die de politici op hebben als ze over fundamentele zaken moeten denken, de keuzes van de VRT om vooral linkse en zgn. neutrale sprekers hun licht te laten schijnen over maatschappelijke vraagstukken.
Als het zo nog een tijdje doorgaat, dreig ik een oude brompot te worden die alleen maar met cynisme naar de wereld kan kijken. En dat op zich is dan weer een reden tot prikkelbaarheid, of het principe van de vicieuze cirkel en de draaikolk.
https://video.search.yahoo.com/search/video?fr=mcafee_uninternational&p=cererols+requiem+youtube#id=4&vid=267eef7f3f85b327441da40d6ea00247&action=click
Wie denkt aan de Zwarte Dood denkt waarschijnlijk aan de bekende Middeleeuwse tekeningen waarop mensen met grote builen en al dan niet met een Magere Hein naast zich, staan afgebeeld. Die associatie is zo gek niet: de ziekte zou in de veertiende eeuw alleen al ongeveer een derde van de Europeanen het leven hebben gekost en wereldwijd tientallen miljoenen levens hebben geëist. Maar wie denkt dat de ziekte enkel iets uit het verleden is, heeft het mis. Want de pest is terug. Al in 1990 heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) de pest officieel ingedeeld bij de categorie oude ziekten die terugkeren in de moderne wereld.
De pest heeft drie grote epidemieën veroorzaakt in de zesde, veertiende en negentiende eeuw. De bekendste uitbraak in Europa vond plaats in de veertiende eeuw. Onder de bevolking kreeg deze Middeleeuwse pestepidemie de naam De Zwarte Dood, waarschijnlijk vanwege de kenmerkende zwarte plekken die onder de huid ontstonden. Deze epidemie kostte wereldwijd naar schatting tussen 75 en 100 miljoen mensenlevens. Maar tot aan de 19e eeuw bleven er regelmatig kleinere uitbraken plaatsvinden. Dit maakt de pest tot de meest dodelijke ziekte in de menselijke geschiedenis.
https://video.search.yahoo.com/search/video?fr=mcafee_uninternational&p=gilles+requiem+youtube#id=14&vid=0ba528ca1a3b75c136fd61010363a745&action=view
Ken je een beetje het hele complex rond de Liefkenshoektunnel? Eigenlijk is het meer dan één tunnel. De weg in de strijd tegen het coronavirus lijkt een beetje op dit tunnelcomplex. Het licht dat je in eerste instantie ziet is de verschijning van het vaccin. Maar je gaat pas definitief in open lucht na de volgende tunnel als het vaccin ook effectief zal toegediend zijn. Het overleg van de ministers van volksgezondheid heeft het duidelijk gemaakt: de eerste maanden zijn wij, gewone oude stervelingen, nog niet aan de beurt. Het blijft dus maar de vraag wanneer wij terug zullen kunnen zingen en of we überhaupt naar Europa Cantat kunnen einde juli 2021. Alles bij mekaar verliezen wij wel een heel lang stuk van ons leven.
Een laatmiddeleeuwse bijdrage aan het feest waren de kerstspelen, bedoeld om de volksdevotie te bevorderen. Tijdens een kerstspel werd in de open lucht het kerstverhaal nagespeeld, zoals dat in de loop der jaren was geconstrueerd. Over de kribbe - 'voederbak' in de jongste bijbelvertaling - spreekt het evangelie van Lukas al, net als over de ster van Bethlehem en de herdertjes bij nachte. Rond het jaar 150 wees Justinus de Martelaar, een bekeerling die toen al rondleidingen langs heilige plaatsen verzorgde, als onderkomen van de kribbe een grot in Bethlehem aan, aldaar nog steeds te bezoeken. In de derde eeuw werd het verhaal uitgebreid met de os en de ezel, waarbij de reine os stond voor het volk van Israel en de onreine ezel voor alle heidenen. Niet lang hierna verschenen de eerste afbeeldingen van Jezus' geboorte, met Jezus in een doek gewikkeld. Maria voegde zich als Moeder van God bij dit tafereel in de vijfde eeuw, doorgaans liggend op een bakermat. Jozef was een eeuw later present en in de achtste eeuw doemden tenslotte de koningen Caspar, Melchoir en Balthasar op.
Van deze kerstspelen ontstond ook een gestolde versie, de kerststal. Het schijnt de Franse monnik Bernard van Clairvaux te zijn geweest die in de twaalfde eeuw als eerste sprak van een stal in plaats van een grot, teneinde de herkenbaarheid bij zijn landgenoten te vergroten. Toch wordt Franciscus van Assisi algemeen als bedenker ervan aangemerkt. Hij wilde het kerstverhaal zo dicht mogelijk bij de mensen brengen en vervaardigde op kerstavond van het jaar 1223 in de bossen bij zijn woonplaats Greccio een stal met daarin een kribbe, een levende os en ezel en diverse uitgesneden figuren, maar niet de H. Familie. Tijdens zijn preek riep hij de aanwezigen op zich voor te stellen dat Jezus in zijn armen verscheen, en velen zagen dit daadwerkelijk gebeuren. Uit dezelfde eeuw (1291) stamt overigens de oudst bewaard gebleven kerstgroep, te vinden in een zijbeuk van de St. Maria Maggiore in Rome.
https://video.search.yahoo.com/search/video?fr=mcafee_uninternational&p=dormi+non+piangere#id=2&vid=96b76de7a0ac378c27718dfb4b349039&action=view
De gebruiken zoals we die nu kennen met Kerstmis zijn grotendeels overgekomen uit de Middeleeuwen. In de Middeleeuwen werd er vaak gans gegeten. Later, na de ontdekking van Amerika, stond vanaf midden 1500 kalkoen op het menu. De kalkoen was gemakkelijk vet te mesten en goedkoper. In Engeland kent men de humble pie. Dit is een taart oorspronkelijk gemaakt van de humbles van een hert: hart, lever, hersenen en alles wat niet door de rijken werd gegeten. De rijke dames en heren kregen de goede stukken vlees, de bedienden maakten van de restanten humble pie . Tegen het einde van de achttiende eeuw was dit één van de belangrijkste kerstgerechten geworden.
https://video.search.yahoo.com/search/video?fr=mcafee_uninternational&p=j.s.+Bach+kerstcantate#id=1&vid=22bd31bda5667df9d5c0f95783c2f002&action=view
De Saturnalia vormden één van de populairste feesten in de Romeinse tijd. Iedereen kon er aan meedoen. Een belangrijk onderdeel van de Saturnalia was het uitwisselen van geschenken. Deze geschenken bestonden vooral uit kaarsen, aarden maskers of poppen. De maskers en poppen verwezen naar een verhaal waarin de bevolking van Rome door een orakel de opdracht kreeg jaarlijks een aantal mensenhoofden te offeren. Niemand anders dan de mythische held Hercules bedacht dat deze mensenhoofden ook best van klein konden gemaakt zijn. Onze kerstbollen kan je zien als een verwijzing naar deze mensenhoofden.
Tijdens de Saturnalia gingen mensen ook de straat op om (schunnige) liedjes te zingen. Dit doet denken aan de Engelse Christmas Carollers van tegenwoordig. Gelukkig hoeven de zangers hun liedjes nu niet meer naakt ten gehore te brengen en zijn de nummers wat braver. Het zou anders nogal een bedoening worden bij de kerstomgang van Fiori Musicali.
HIER WEERGAVE TEKSThttps://video.search.yahoo.com/search/video?fr=mcafee_uninternational&p=J.S.+Bach+kerstcantate#id=2&vid=d5109c854229d7de15ce24436c0a0c52&action=click
Er is licht aan het einde van de lange tunnel. Verschillende vaccins zijn in het eindstadium van de ontwikkeling, en alles laat vermoeden dat wij binnen een paar maanden zullen kunnen beginnen met inenten. De volgorde van de verschillende doelgroepen is nog niet duidelijk, maar risicopatiënten zullen allicht geen eeuwigheid moeten wachten. Nu duikt er een ander probleem op. Minister Vandenbroucke wil (of hoopt) dat tussen de 70 en 80 procent vrijwillig zullen deelnemen aan het vaccinatieprogramma. Voor velen onder ons is dit een evidentie, maar blijkbaar is men toch niet zeker dat men dit percentage haalt. De antivaccinatiebeweging bestaat uit mensen die geloven in de pseudowetenschap dat vaccins (bvb. tegen de griep, kinderziektes, hepatitis, HIV, of wat dan ook) schadelijk zouden zijn voor de gezondheid en/of deel zouden uitmaken van een farmaceutisch complot. Zowat alle beweringen omtrent de "gevaren" van vaccins zijn onwaar, overdreven, fout geïnterpreteerd. Zij leiden er echter toe dat de volksgezondheid ernstig in gevaar komt.
Ik pleit er heel concreet voor dat bij een toekomstige herstart van het koorleven, er alleen koorleden op de repetities worden toegelaten die kunnen bewijzen dat zij gevaccineerd zijn. Onze mensen zijn sowieso kwetsbaar en het is onze verantwoordelijkheid om alle mogelijke maatregelen te nemen die hen beschermen.
Buiten de geschiedenis, waar we het in de komende dagen nog zullen over hebben, heeft Kerstmis nog een aantal achterliggende betekenissen: de kerstgedachte. Deze gedachte is tegenwoordig heel belangrijk en wordt anders geïnterpreteerd door verschillende mensen. Kerstmis gaat onder andere over familie, vrienden, liefde, geven, barmhartigheid en zelfs lekker eten. Voor veel mensen gaat kerstmis ook over de geboorte van Jezus, ondanks het feit dat geschiedenis deze datum behoorlijk tegenspreekt. Voor bedrijven gaat kerstmis dan vaak weer over geld, een trend die we vaak zienis dat Kerstmis steeds commerciëler wordt. Maar wat de betekenis ook is, Kerstmis is het ideale feest om de mensen een opkikkertje te geven tijdens de koude en donkere (corona)winter.
https://video.search.yahoo.com/search/video?fr=mcafee_uninternational&p=bach+kerstcantate#id=3&vid=877a9af2cf9f4618d794e9fae7222a61&action=click
Via Facebook gekregen, wijsheid uit de kindermond
https://video.search.yahoo.com/search/video?fr=mcafee_uninternational&p=mozart+ah+diria+je+youtube#id=4&vid=6ff8a4c2fc8a5a1003c5279fd4a9f949&action=view
Alsof ze niets beter te doen hebben, heeft Amnesty International een rapport gepleegd over de schending van mensenrechten in Vlaanderen tijdens de Coronacrisis. De grote kanonnen worden bovengehaald: schending van het recht op leven, schending van het recht op gezondheid. Allicht hebben wij het recht om te hopen dat wij kunnen blijven leven, al is het einde voor iedereen de dood. Allicht hebben wij het recht op gezondheid, al zijn wij geen van allen jonge groene eiken. En dat er fouten worden gemaakt, waar mensen aan het werk zijn, is onvermijdelijk: te zijner tijd zal er wel gezocht worden om die in de toekomst niet meer opnieuw te maken.
Amnesty mag nog eens terug komen als ze de VSA onder de loupe genomen hebben, of wat meer lawaai hebben gemaakt over zeg maar Wit-Rusland, Eritrea of andere Chinas. Ik hoop dat zij hun mondmasker wel opgezet hebben.
https://video.search.yahoo.com/search/video?fr=mcafee_uninternational&p=Mozart+Lacrimosa+youtube#id=3&vid=58280c051f1c928f3580b7871c3c6091&action=click
%%%FOTO1%%%Vanmorgen TV- én radiomis vanuit de vertrouwde Hanswijkbasiliek. Zolang
onze rector of zijn acolieten in beeld bleef, was het een blij weerzien. Maar
zo gauw er een beeld verscheen van de lege basiliek, werden we herinnerd aan de
troosteloze tijden.
Enkele jaren geleden was er in TV-kringen sprake van het afvoeren van de
uitzendingen van de katholieke eredienst. Toen waren er toch nog altijd
ongeveer driehonderd duizend mensen die hier naar keken of luisterden. Ik ben
er van overtuigd dat er in deze tijd zeker niet minder zijn. De vieringen
vanuit de basiliek waren dit jaar bijzonder talrijk. Hopelijk komt snel het
moment dat wij ze ook weer kunnen opluisteren met ons Hanswijkkoor.
Goede morgen! Ik hoor op de radio dat het vandaag wereld-diabetes-dag is.
Soms ontgaat mij het belang van al die speciale dagen: elke dag is er een of
ander thema dat moet herdacht worden, soms zijn het er twee of drie die vechten
om de voorrang. Maar goed, vandaag dus diabetes. Misschien het moment om een
groet te sturen aan mijn (talrijke) vrienden lotgenoten. Ik hoop dat jullie het
goed maken. Ik van mijn kant vind dat ik het in deze coronatijden nog niet zo
slecht doe: wat kilo’s erbij, nog slechts een kwart van het aantal sigaretten
per dag vergeleken met vorig jaar, op tijd en stond een zonde als ik niet van
de chocolade afblijf, een verpester van het commercieel succes van frisdrankproducenten.
Ik heb wel een probleempje: welke muziek koppel je in hemelsnaam aan een
onderwerp als diabetes. Es effe kijken of er iets aan te vangen valt met het
thema van Sjakie en de chocoladefabriek.
Als de website van de blog een dagje
niet werkt, is het alsof je een beetje je handen afgesneden bent. In deze tijd
van sms-jes, whatsapp, instagram en mailverkeer, moet alles supersnel gaan. En
misschien is dat nu wel een klein beetje een zegen in tijden van corona en
allerhande lockdowns.
Ik kan me niet meer zo goed
herinneren wanneer wij in mijn ouderlijk huis onze eerste telefoon kregen. Zeker
is dat wij een buurvrouw hadden met een klein winkeltje die af en toe (heel zelden)
kwam aanbellen om te zeggen dat er voor ons telefoon was. Dat was de tijd dat
wij met onze neuzen gedrukt stonden tegen het raam van de winkel waar ze de
eerste tvs verkochten. De tijd ook dat een uitstap naar Expo 58 in Brussel een
avontuur was. En nog iets vroeger het evenement van het jaar toen er een heuse
badkamer geïnstalleerd werd. De kinderen reden toertjes rond de huizenblok en
speelden Ronde van Frankrijk. Of we gingen kikkervisjes vangen in de beek.
Virussen kwamen duidelijk niet uit
China en verkoudheden werden verholpen met Vicks op onze borst te smeren.
Levertraan was een foltermethode voor opgroeiende kinderen. En onze moeders
hadden een goed excuus om een flink glas Stout
te drinken.
10 maanden als schipbreukelingen
roeiend op een dreigende duistere oceaan, afwisselend hoop, berusting, of
vertwijfeling. Wij, de Jack Sparrows, op zoek naar de verborgen schat. En dan
in de verte een glimp van land. Driftig verder roeiend in de verwachting van
opnieuw knuffelen, kussen, lachen, zingen. PFIZER is de naam. Uitzicht op een
vaccin dat ons naar het land van de nieuwe toekomst brengt.
Het Open Singing van Europa Cantat
2006 vond plaats boven op de rots van waar de Lorelei haar liederen zong. De
Lorelei was een nymph, de dochter van Vader Rijn en woonde in de diepten van de
rivier. Iedere avond zong zij vanaf de 120 meter hoge rots haar betoverende gezangen.
Schippers die er voorbij voeren, werden zo gehypnotiseerd door haar liederen
dat zij alles vergaten, op de rotsen schipbreuk leden en verdronken.
De Lorelei mocht dan al wel een
onsterfelijk wezen zijn, zij was niet ongevoelig voor de pijlen van Amor. Toen
zij een jonge visser zag, werd zij hopeloos verliefd. Haar liefde werd
beantwoord en gedurende een paar weken waren zij minnaars. Toen de Lorelei
echter vernam dat er ook nog een ander meisje was dat haar visser begeerde, nam
zij hem mee naar haar paleis onder water om voor altijd met hem verenigd te
zijn.
Ik weet niet of de Lorelei gelukkig
was met aanwezigheid van al die zangers op haar rots. Feit is dat het heel de
tijd water goot en dat wij doorweekt onze Open Singing moesten afwerken, o.l.v.
een onverwoestbaar enthousiaste Robert Sund.
Bij het terugblikken op voorbije
gloriemomenten (teken van ouder worden), kwam ik gisteren uit bij het Europa
Cantat-festival van 2006 in Mainz. Met zn drieën (Annemie, Emmy en ik, fier op
ons lidmaatschap van het Ruysscheveldekoor) hadden we gekozen voor het atelier
met de titel Kroningsmis van Mozart. Dirigent was de Oostenrijkse koorleider Erwin
Ortner (°1947), de stichter van het vermaarde Arnold Schönberg koor.
Het werd echter meer dan de befaamde
Kroningsmis. In de dom van Mainz zouden we een replica zingen van een complete
mis met alleen muziek van Mozart, zodat we ook stukken moesten brengen voor de
intredezang, het offertorium en de communie.
De grootste ontdekking was voor mij
de offerande. Tot dan toe was ik een matige bewonderaar van Mozart. Maar bij
het instuderen van zijn Misericordias
Domini sloeg dit om in complete overweldiging door de magistrale polyfonie
van de compositie. Op dat moment kon ik alleen maar denken dat Bach zijn
evenknie had gevonden.
De tot de nok (letterlijk) gevulde
Dom beloonde ons met een minutenlange ovatie. En ik word nog altijd stil als ik
dit Misericordias afspeel.
Mary McDonald is één van de meest
bekende Amerikaanse componisten van geestelijke muziek. Haar originele liederen
en bewerkingen, worden door alle mogelijke christelijke kerken opgepikt en
uitgevoerd. En als je zegt: alle, dan weet je het wel in de VSA. Er zijn
tientallen strekkingen en denominaties: katholieken (1/4 van de gelovigen),
presbyteranen, episcopalen, quakers, mormonen, baptisten. In tegenstelling met
onze verroeste diensten gaat het er vaak heel vrolijk aan toe. Jongerenkoren
rijzen als paddenstoelen uit de grond en verzorgen op hoog niveau de
zondagdiensten.
De muziek van McDonald is fris,
gedreven, soms innig, soms uitbundig. Het aantal composities is niet meer te
tellen (er circuleert een lijst met meer dan zeshonderd uitgaven) en stijgt nog
voortdurend. In de originele versie, of in een vertaling, zouden ze ons land en
onze koren kunnen veroveren.
46 jaar woonden wij in ons huis in
Sint-Niklaas. Kinderen werden geboren, gingen naar school, vlogen uit en kregen
zelf kinderen. Het was een warme veilige thuis. We zagen (goede) buren komen
gaan, tot we uiteindelijk de enige overblijvende aboriginals waren in onze
straat. In 2018 vierden we nog samen met familie en vrienden onze gouden
huwelijksjubileum. Maar krakende knieën, en opspelende hartkleppen deden ons
uitzien naar iets nieuw, zonder trappen, en zonder de zorgen voor het onderhoud
van een woning die dus ook al 46 jaar oud was.
Midden de coronacrisis vonden we een
appartement op tweehonderd meter van de vertrouwde Bremstraat: voor iedereen
die zag waar we naar toe gingen, een ideale plek midden het groen, met – jaja –
zelfs nog zicht op de achterkant van onze vorige woning. Een vriendelijke en
zorgzame eigenares zorgde er voor dat wij op een perfecte plaats een nieuw stuk
aan ons leven konden breien. Ruimte om toch nog een 2000 boeken mee te nemen
(de andere 8000 moesten helaas achter blijven), een plaats voor de
onontbeerlijke piano, voor elk van ons een eigen man- en woman cave, gaven ons
adem. Kleinkinderen zegden al snel dat zij het vertrouwde thuisgevoel terug
vonden.
Eigenlijk dus rozengeur en
maneschijn. In de donkere nacht komt wel eens de gedachte op dat dit meteen ook
misschien het eindstation van ons leven is. De eindigheid wordt een realiteit.
Maar in afwachting daarvan: eens deze coronatijden voorbij zijn, zijn jullie
allemaal van harte welkom in de Lavendelstraat 193 hier in Sint-Niklaas. En het
leuke is dat sommige van deze lezers van deze blog nieuwe buren zijn geworden.
Benieuwd wanneer we dit kunnen vieren.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
