Je bent gek op de muziek van Bach en je wil deze muziek al lang eens met een gereputeerd dirigent en ensemble uitvoeren? Dat kan op Iedereen Klassiek. Deze muzikale hoogdag van de klassieke muziek vindt plaats op zaterdag 1 december in Brugge. Op die dag laten Klara, het Concertgebouw en de stad Brugge overal klassieke muziek klinken: op de ijspiste, in de fitnesszaal, in de winkels, op straat. Erik Van Nevel en zijn ensemble Currende nodigen Bachliefhebbers, koren en individuele zangers uit om samen met hen het prachtige Bachmotet Jesu meine Freude (BWV 227) uit te voeren. Vijf vocale solisten en vier instrumentisten staan ter beschikking. Je zingt aan het begin, in het midden en aan het einde, Currende doet de rest.
Volgende stukken worden samen gezongen: - openingskoraal (4v) 1. Jesu, meine Freude - slotkoraal (4v) 11. Weicht ihr Trauergeister - sopraanmelodie (1v) 7.Weg mit allen Schätzen!
De deelname aan deze en andere activiteiten van Iedereen Klassiek is gratis. Voor partituren en inschrijvingen: www.klara.be. Volg www.concertgebouw.be en www.klara.be voor meer info over Iedereen Klassiek.
Ik heb wat gewacht met mijn blogje om eventueel iets te zeggen over het optreden van het Okra-koor "Jong van Hart" uit Sint-Gillis-Waas. Mocht het optreden op niets getrokken hebben, dan had ik nog altijd zedig kunnen zwijgen. Eerst en vooral; ik was verrast door de zo grote publieke belangstelling, meer dan waar een doorsneekoor kan van dromen. Maar vooral was het een aangename ontmoeting met een dertigtal 55 + -ers (en dat op de verjaardag van hun oudste lid Albert Meul, die 89 werd vandaag). Een leuk programma, goed gebracht, voor een dankbaar publiek. Toch prettig om te zien dat zoveel van mijn oude koorleden nog jong genoeg zijn om te blijven zingen. Ik verwacht niet dat zij rondhuppelen op het podium, maar als ze nu de volgende keer ook nog een lachje op hun gezicht toveren, dan wordt hun klank nog mooier. Proficiat ook aan collega Mieke Van de Perre.
Gisteren zelfs niet tot bij mijn pc kunnen hinken. Gelukkig heeft een dirigent vooral zzijn armen en handen nodig om te zwaaien, zijn hart en verstand om te interpreteren en zijn wil om te leiden. Over sloten springen of een sprintje trekken gaat inderdaad wat moeilijker als je Abraham gezien hebt (en wees er maar zeker van die zie ik al 18 jaar). Als je dat toch probeert te doen dan laat allicht één of andere spier het afweten. Naast enige vorm van wijsheid zijn het vooral de kleine fysieke ongemakjes die met de leeftijd opduiken. Jammer genoeg heb je je onderstel niet nodig om te helpen afwassen, dus klusjes kan nog net.
We zijn in de drie koren klaar met de ruwe versie van het kerstprogramma. Als het een beetje goed zit, zouden we allemaal elk van de liederen moeten kunnen zingen, tenzij je natuurlijk repetities gemist hebt en er een zwart gat is ontstaan. We hebben nu vier weken om alles te gaan verfijnen. Dan komen we daarna op 6 december samen in Borgerhout (Onze Lieve Vrouw ter Sneeuw, Laar) om 20 uur en kijken we hoe het geheel mixt. Ht is bovendien een gelegenheid voor de twee andere koren om kennis te maken met de verrassende akoestiek van deze kerk. Op 13 december houden we dan generale repetitie in Hombeek (ook weer om 20 uur). Ik hoop natuurlijk dat we met een groot aantal zangers zijn. Tegelijkertijd nodig ik zangers en sympathisanten uit voor de hoogmis van Allerhgeiligen (11.15) die Musica ad Nives verzorgt. Aan het orgel zal Rens Swart (Ndl) ons die dag begeleiden.
In de abdijkerk van Mariënlof in Borgloon vindt op 10 november a.s. om 20.00 uur een uitzonderlijk concert plaats ter herdenking van Henry Dumont (geboren in Borgloon in het jaar 1600). Na een tijd in Maastricht gewoond en gewerkt te hebben, wordt Henry Dumont kapelmeester en componist aan de Notre Dame te Parijs, "maître de la Chapelle Royale" en "maître de musique de la reine". Het ensemble Capella Nova o.l.v. Marleen Reynders stelde een programma samen rond zijn "Grands Motets" en brengt zo een concert met een grote culturele erfgoedbetekenis, niet in het minst voor Borgloon.
Halloween komt er aan. Voor kinderen allicht een leuke spannende vervanging van het vroeger Drie Koningen zingen. Ik denk met veel plezier terug aan de echte halloweens in Ierland en in de USA. Vooral in Amerika kennen ze er wat van. En een speciaal iets is de combinatie van Halloween en het feest voor het einde van het orkaanseizoen in het zuiden. Op de Keys (de eilandjes ten zuiden van Florida) wordt er dagen lang voorbereid op het evenement van het jaar: stoeten die doen denken aan carnaval met praalwagens vol met opgewonden mensen. Voor de toeschouwers komt het er op aan zoveel mogelijk parels te vangen die de mensen op de wagen werpen als je ... je bovenlijf ontbloot. En wees gerust: jong en oud,; man en vrouw doen er aan mee. In de daarop volgende nacht hoor je overal de kreten van schrik of ... En de kinderen ... die veroveren ondertussen hun snoepgoed.
Bij de voorbereiding van onze kerstconcerten, werden er vragen gesteld bij de 2 teksten die in het programma zitten. Laat mij eens met een omcirkelende beweging er naar toe gaan. Stel je voor dat bij de moslims het Suikerfeest gevierd wordt maar dat kritische mensen zeggen dat een verwijzing naar het Boek niet op zijn plaats is. Welnu, Kerstmis heeft maar één reden van bestaan, namelijk het herdenken van de geboorte van de figuur van Jezus. Als je dan ook nog een concert wil geven in een kerk, en het programma opvult met religieuze kerstmuziek uit vijf eeuwen, dan moet je niet doen alsof het om een willekeurig consumptiefeest gaat, waar alleen de lichtjes en een verdwaalde santaclaus op een rendier ronddwalen. Zoals je de Mattheuspassie alleen maar kan zien als een groots muzikaal Bijbelverhaal, zo kan je een detgelijk kerstconcert ook alleen maar binnen een religieuze duiding plaatsen, tot spijt van wie het benijdt.
De afrekening die je van SABAM mag verwachten bij een concert, is voor mij zo ondoorgrondelijk als het meer Loch Ness. Ik wil nu toch eens graag de proef op de som nemen (en zeg dus niet dat ik het niet op voorhand gezegd heb). Binnenkort hebben we drie kerstconcerten: zelfde programma, zelfde uitvoerders, zelfde soort locatie (drie kerken), zelfde aantal toehoorders verwacht. Als elk van die drie koren die deelnemen hun aangifte doen bij SABAM dan ben ik toch eens benieuwd of we ook dezelfde aanslag zullen krijgen. Zo ja, dan ben ik natuurlijk niks wijzer, zo neen, dan beloof ik nu al dat er str... aan de knikker zal zitten.
Nauwelijks te bevroeden, tweehonderdduizend kliks op een blog, die niks beoogt, reflectie is op dagdagelijkse dingen, die soms plaagt en prikkelt, soms alleen maar afficheert. Een kleine bijdrage in het verbonden-zijn met elkaar.
Eigenlijk doe ik het niet zo graag: missen gaan spelen in verschillende kerken. Maar je moet je dienstbaar opstellen en parochies soms uit de nood helpen. (Tussen haakjes, spoedig herstel, Christophe). En kerkorganisten worden stilaan in de buitenparochies een zeldzaam ras. Maar soms is er een leuk moment. Zo had ik vandaag een Sint Gillis Waas een mooi weerzien met mensen die ik 18 jaar lang mocht dirigeren in wat toe nog heette het Sint Gregoriuskoor. De groep die er vandaag stond was een pietebeetje ouder geworden, maar nog altijd muzikaal actief. En zoals in het scheppingsverhaal: ik zag dat het goed was met het huidige Jong van Hart. Voortdoen zou ik zeggen, het houd he inderdaad jong.
Op 19 oktober 1943 stierf Camille Claudel, een vrouw die een getormenteerd leven had meegemaakt. Op 18-jarige leeftijd kwam zij in contact met de dan 42-jarige Auguste Rodin, de grote Franse beeldhouwer van die époque. Rodin was erg gecharmeerd van Camille en van haar talent en vroeg of zij zijn leerlinge wilde worden. Na enige tijd was zijn niet alleen meer zijn leerlinge maar ook zijn rechterhand, muze en maitresse geworden. Tien jaar later besloot zij zelfstandig te gaan werken omdat ze met Rodin samen niet genoeg tijd en energie had voor haar eigen creativiteit. Camilles ergernis over Rodin sloeg langzaam om in haat en ze wilde niets meer met hem en zijn wereld te maken hebben. Ze ging zich isoleren, werd achterdochtig en wantrouwde steeds meer mensen. Haar broer Paul Claudel, dichter en diplomaat, besloot dat het zwarte schaap van de familie, zijn zus Camille, het best naar een psychiatrische instellingen kon omdat zij paranoïde zou zijn. Op maandag 13 maart werd zij overmeesterd in haar atelier om voor de rest van haar leven achter de tralies te verdwijnen. Paul schreef ondertussen in zijn dagboek dat hij een goede daad had verricht en dat het niet aan vrouwen is omgeniaal te zijn. En inderdaad hoe geniaal zien we in het Musée Rodin in Parijs, waar Camille opnieuw verenigd is met haar grote liefde.
Elk koor heeft een bestuur (vermoed ik). En bij zo een bestuur hoort de regelmatige bestuursvergadering, zij het dat de een al wat enthousiaster is in het bijeen komen dan de ander. Als het goed is hebben vergaderingen een doel. Voor sommigen mag dat lijken op een gezellige bijeenkomst waar wat gefreewheeld wordt aan de hand van dingen die te maken hebben met het koor. Ikzelf heb 30 jaar doorgebracht in een job waar vergaderen één van mijn hoofdbezigheden was. Waarschijnlijk komt het daardoor dat ik graag heb dat er efficiënt gewerkt wordt. Bovendien mag ik mij verheugen in ongeveer drie bestuursvergaderingen per maand. Wat mij vrolijk zou maken is het op voorhand krijgen van een agenda, die niet alleen de te bespreken punten opsomt, maar tegelijk ook in het kort de probleemstelling van elk punt bevat. Desgevallend worden er belangrijke stukken als bijlage bijgevoegd. Maar nog belangrijker is dat er tijdens de vergadering heel alert genoteerd wordt, wat is afgesproken. Elk agendapunt moet aanleiding geven tot het noteren van drie vragen: wat doen we?, wie doet het?, wanneer moet het gedaan zijn? Dat is de kern van elk verslag van een vergadering. Bovendien moeten alle punten die besproken werden ook in het verslag terug te vinden zijn, kwestie van later ons geheugen te kunnen opfrissen. Ikzelf heb altijd het maken van verslagen een heel moeilijke opdracht gevonden, waarbij ik gelukkig geholpen werd door alerte medevergaderaars.
In het kader van onze 3 kerstconcerten zoeken wij naar sponsors zodat we financieel niet voor een wat minder succes komen te staan. Elk van de koren houdt zijn eigen opbrengst natuurlijk in zijn kas. Hoe meer hoe beter, want koken kost geld. Bovendien is het een beetje een test om te zien hoe stevig de koren verankerd zijn in hun gemeenschap. Voorlopig is KORILE de kampioen, maar we hebben nog even tijd. Ik heb ondervonden dat, één keer dat je de smaak te pakken hebt, het nog leuk is ook om sympathisanten binnen te rijven. En natuurlijk wordt de echte test de verkoop van de toegangskaarten. Voor een volle kerk zingen is namelijk veel leuker dan - hoe mooi je ook presteert - de lege stoelen laten genieten.
Ik heb al zo vaak gezegd dat een koor een teamgebeuren is. Elk van de leden heeft zijn eigenheid die moet ingepast worden in het geheel. Wie er wil uitspringen moet bijgestuurd worden. Wie zijn eigen gangetje wil gaan staat de homogeniteit in de weg. Koorzingen veronderstelt discipline zowel in gedrag als in stemgebruik. Een mooie oefening voor het bekomen van een koorklank is dat je op één klinker zingt en ondertussen aandachtig luistert naar je buurman/vrouw en probeert de klinker net hetzelfde te produceren. Elk van de zangers past zijn toon aan aan zijn medezangers. Koorademen is nog zo iets: rekening houden met de ander en voorzien waar jij kan ademen op een andere plaats als je buurman. Koorzingen is werken, aandachtig zijn, respect hebben voor de anderen, geen vrijblijvend amusement, maar de vaste wil om samen iets te bereiken.
Na de dans der stemmen, met flink wat foute passen, is het tijd om naar het echte werk te gaan.
Ook dit najaar kan je weer genieten van de prachtige en meest aangrijpende choreografieën van Maurice Béjart . Zijn compagnie Béjart Ballet Lausanne brengt onder leiding van Gil Roman maar liefst drie van zijn mooiste producties: Cantate 51, Là où sont les oiseaux en Brel et Barbara.
Zelfs op een blog als deze kan je er vandaag niet naast kijken: om 8 uur vanmorgen was het weekdags druk. Verkiezingen lokken de mensen weg van de ontbijttafel. Een slogan die je altijd weer opnieuw hoort "stem voor de goeien". Wat die goeden dan mogen zijn, laat ik aan u over. Voor mij staat vast dat het vandaag zou moeten gaan over je eigen stad, je gemeente, je dorp. En dan denk ik vooral aan thema's die veel minder uit de verf zijn gekomen: cultuurbeleid, verenigingsleven, kunstonderwijs, ... allemaal dingen die het samenleven minder verzuurd maken. Tesnlotte nog een heel leuk citaat, aangehaald door Hugo Camps in De Morgen, die de mostaard ging halen bij de oude Grieken: "wie niet behoorlijk kan eten, kan ook niet behoorlijk denken".
Iedereen klaar voor de rit naar de hel? Scala brengt deze week La Damnation de Faust van Hector Berlioz, de nieuwe productie in de Vlaamse Opera. Opname gemaakt op vrijdag 5 oktober in Antwerpen. Met Michael Spyres als Faust, Michele Pertusi als Méphistophélès en Maria Riccarda Wesseling als Marguerite. Dmitri Jurowski dirigeert. Scala (programma), met Sylvia Broeckaert, zaterdag 13 oktober om 20 uur.
Onder de titel "Pop up your choir" organiseert Hans Primusz een workshop voor koordirigenten, zangpedagogen en koorzangers, waarbij een antwoord gezocht wordt op de vraag: "waarom klinkt mijn koor te klassiek bij het zingen van filmmuziek en musicals? Hoe krijg ik een pop- of rockgeluid in mijn koor en hoe kan dit met gezond stemgebruik?" Daarvoor haalt hij stemautoriteit Alberto ter Doest naar het Antwerps conservatorium. Ter Doest is o.m. vocal coach van het Nederlands kamerkoor en van het Conservatorium Rotterdam. Op deze trainingsnamiddag wordt meteen alles uitgeprobeerd aan de hand van een paar liederen. Zaterdag 27 oktober, 12 tot 17 uur. Conservatorium Antwerpen, Desguinlei 25. Prijs: 10 EUR Inschrijven : jokedevriendt@gmail.com
Op mijn radio's thuis en in de auto zijn er een paar klassieke zenders geprogrammeerd: Klara, Nederland 4 en Musique 3. Ieder heeft natuurlijk zijn eigenheid. Bij Nederland zijn het de verschillende zuilen die het mooie weer maken. Nu is Vlaanderen een land dat verschillende topkoren heeft, Nederland daarentegen heeft een veel bredere koorcultuur maar misschien iets minder toppers. Mocht ik een specialist zijn in het analyseren van het soort geprogrammeerde muziek, dan zou ik wel eens willen uitzoeken hoeveel koormuziek er aan bod komt. Ik heb het gevoel dat Nederland het veruit wint. En waar ze vroeger vaak koren van eigen bodem lieten horen, hebben ze nu de internationale koorscène ontdekt (waaronder eindelijk ook Vlaanderen). Klara zullen we wel niet verbeteren via een blog, dus schakel ik maar op tijd over.
De kogel is door de kerk: in een ijltempo hebben we met 6 (weer eentje meer dan vorig jaar) kunnen reserveren in een hotelletje om deel te nemen aan de Choralies 2013 in Vaison-la-Romaine. Het geluk is voor de heel vluggen, want alle hotels in Vaison zelf waren nu al volgeboekt. Maat dat kan de pret niet bederven: lekker vroeg iedere dag uit bed en een klein ritje met de auto zal nog net kunnen als we geen grote uitspattingen doen 's avonds. De keuze van onze ateliers krijgt ook al gestalte: Mozart, Orff, Fauré, Simon en Garfunkel staan bovenaan het lijstje. Ik weet nu al dat we met deze fijne groep een mooie tijd tegemoet gaan in la douce France, en zullen ontwaken met de geur van lavendel.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
