We geven het niet graag toe, maar velen van ons zijn al de hoogste bergtop van ons leven gepasseeerd en nu zijn we aan het dalen naar de meet. Dat is wat Raymond Van het Groenewoud zo mooi bezingt op zijn nieuwe cd. Raymond wordt hoe langer hoe meer filosoof. Sluit dus naadloos aan bij de blog van gisteren, maar wordt toch opgedragen aan de erevoorzitter van Musica ad Nives, waarvoor we een piepklein venstertje openen dat eens een andere uitzicht geeft dan zijn barokke tuin.
Op 9 februari 1940 werd Willem Vermandere geboren in Lauwe. Hij groeide op tussen de muziek van moeders keuken en de werkbank van vader-wagenmaker-klarinettist. Als je naar zijn website gaat zie je dat hij zichzelf omschrijft als zanger, beeldhouwer, schilder en schrijver. Eerder dan met woorden te zeggen wat Willem allemaal teweeg brengt bij mensen, nadat hij zelf aarzelend en twijfelend het leven heeft geleefd, kan je maar beter kijken en luisteren naar de monumenten die hij zelf heeft opgericht.
lk ben in mijn tweede jaar theologie uit het klooster vertrokken: godgeleerdheid interesseerde me niet meer. Ik was te veel artiest. lntussen weet ik dat het allemaal iets ingewikkelder ligt: je kunt je lot niet ontlopen. Ik ben meer pater dan de mannen die zich weI hebben laten wijden. " WeIke achtergrond kan een zanger zich beter wensen dan de mijne? Het geloof is een kantwerk van verbeelding, een goudmijn voor een artiest. Wat weten we, vanuit historisch oogpunt, over Jezus? Heeft hij werkelijk bestaan? Eén bron, FIavius Josephus, maakt melding van hem. Is dat een betrouwbare bron? We hoéven dat, wat mij betreft, ook niet te weten. De spirituele boodschap van de bijbel mag niet verloren gaan: de zaligsprekingen, de bergrede, enzovoort - dat is van universele betekenis."
Wat zijn de tijden veranderd sinds mijn jeugd. Natuurlijk werden er ook goeie schoolresultaten verwacht van mij, al kan ik mij niet herinneren dat er iemand naast mij moest zitten om mijn huiswerk te helpen klaarkrijgen of om alle dagen toetsen voor te bereiden. Ik weet niet of het komt door de hoge normen die de ouders moeten halen op hun werk. Ik krijg in elk geval het gevoel dat zij dit durven projecteren op hun kinderen, meer, hoger, beter, sneller ... Het kind holt van de muziekschool naar de atletiek, doet mee aan scouting, moet spanningen in een gezin mee ondergaan, wordt doodgeknuffeld en opgejaagd. En nochtans allemaal alleen maar omdat de ouders echt wel willen dat hun kind alles uit het leven haalt. Toch denk ik dat dit allemaal niet zo wijs is. De uitslag van een schoolproef dient vooral om te laten zien waar er nog een beetje moet bijgewerkt worden. Eén of twee hobbies zijn het maximum, zodat er nog tijd overblijft om rustig thuis te zijn en te spelen. Overdreven sporttraining en prestatiedrang maken kinderen (en ouders) doodnerveus. Qualitytime = warme rustige nabijheid.
De koude van de laatste dagen strooit blijkbaar roet in het eten bij de respecieve koren. Op sommige platsen daalde de aanwezigheid zienderogen, wat uiteraard niet bevorderlijk is voor het afwerken van de zware programma's van het voorjaar. Pasen, aperitiefconcerten, er is nog flink wat werk aan en dan wordt er enorm tijd verloren als het koor niet compleet is. Allé, duffel u warmpjes in en mis geen repetitie. Sommige dingen kunnen geen maanden achteruit geschoven worden, en Pasen ... valt tot nader order nog steeds op dezelfde dag.
Ik ben een man van 67 jaar, dus al lang het tijdperk van de maagdelijkheid ontgroeid. Ook niet vies van een gepeperd grapje. Maar ik ben ook een man die al meer dan een jaar met schaamrood op de kaken rondloopt bij de niet ophoudende aanvallen op de kerk i.v.m. sexueel misbruik. En onder al die (gehuichelde?) verontwaadiging bestaat de VRT het om in één van hun populairste programma's een viespeuk van een leraar op te voeren die met zijn leerling van nog geen 18 suggestieve soms gore opmerkingen te debiteert. Voor wie het niet gezien heeft: * over zijn leerling: "hij is een adonis, maar ik moet nog een jaartje wachten hé". *"Als ik de Playboy lees, heb ik mijn handen niet vrij". * In het programma liet hij ook nog weten dat hij een "tjoepke" heeft en dat hij met zijn teamgenote Erika Van Tielen op zoek wilde gaan naar het vingerdier. Mooie leraar, zou ik zo zeggen. Mocht ik directeur zijn in de school waar hij werkt, ik zou het wel weten. Aan de schandpaal met die man en ontslag op staande voet. Heimwee naar de vorige seizoenen met Tom Lenaerts die dit allemaal niet nodig had. Shame on you, Pappenheimers.
Vooraleer het bijzonder moedige KORILE vanmorgen op een ontiegelijk vroeg uur in Hof ter Schelde aan de slag kon, moest de dirigent Dafalgan uit zijn zak te voorschijn toveren. Nochtans beweerde het lijdende sopraantje dat zij gisterenavond maar elke keer één glas wijn gedronken had. Dat was dan per ongeluk gebeurd op het altenfeest van het koor. Op een locatie met de toepasselijke naam "Amadeus" was het verzamelen geblazen. De altjes hadden er hun werk van gemaakt. Niet alleen was het eten (en zoals gezegd de wijn) uitstekend, ook de animatie mocht er zijn. Tijdens een fel gesmaakt optreden van het altenkoor waren er diverse hoogtepunten: de presentatie van Jacqueline, de schitterende vertolking van het aangepaste Kortjakje, de knipoog naar 'Zingen tot morgenvroeg'. En er was dan nog een primeur: vier leden werden in de wijn gezet omdat zij sinds september geen enkele repetitie en/of uitvoering hadden gemist.
Vandaag 4 februari is het Werelddag tegen kanker. Een goede gelegenheid om eens te kijken hoe men in de oudheid en Middeleeuwen tegen kanker aankeek.
De gekende geschiedenis van kanker begon met de Egyptenaren ; zij evolueerde zeer langzaam door de eeuwen heen met een versnelling van de kennis in de 17de eeuw dank zij verschillende ontdekkingen en uitvindingen, o.a. van de microscoop in 1590 waardoor de cel-theorie kon opgebouwd worden.
Gedurende duizenden jaren voor onze jaartelling was de notie van kanker zeldzaam maar er bestaan enkele oude beschrijvingen van kwaadaardige tumoren. Deze beschrijvingen zijn niettemin niet geheel vertrouwbaar aangezien onder hen er letsels zijn die zichtbaar resulteren uit traumas of blessures. Sommige inlichtingen vond men op papyrus en beschrijven tumoren gevonden op mummies : op een papyrus die dateert van 3000 tot 2000 vóór J.C. vindt men een beschrijving van tumoren en verzweringen van de borst behandeld door cauterisatie; op een andere papyrus over geneeskunde, en daterende van 1552 vóór J.C.wordt afgeraden een grote tumor van de dij weg te nemen wegens fataal risico voor de patiënt. Er was, desondanks, zeer weinig informatie over kanker tot Hippocrates.
Hippocrates (25 v.C 50 n.c)was een zeer beroemd Grieks geneesheer. Volgens zijn talrijke zeer precieze beschrijvingen van de verschillende ziekten, leek het evident dat hij kankerpatiënten verzorgde : hij beschreef inderdaad letsels van dit type die betrekking hadden op de huid, de borst, de maag, de baarmoederhals en het rectum en maakte een classificatie hiervan. Hij merkte op dat het beter was sommige kankers niet te behandelen, namelijk degenen die hij "occult" noemde omdat de patiênten niet lang overleefden bij behandeling. (Het woord "occult" gebruikt door Hippocrates, beantwoordt niet aan zijn actuele waarde van "beginnende kanker".). De enige behandelingen in die tijd bestonden uit cauterisatie en diverse zalven. Er was weinig vooruitgang in de kankerstudie gedurende de drie eeuwen na Hippocrates.
Op het einde van het 1ste millenium, onderscheidde de Arabische geneeskunde zich in het bijzonder in de strijd tegen kanker. Albucasis (1013-1106), van Cordoba, in Spanje onder Arabische dominantie, beval excisie aan wanneer het kanker betrof in het beginstadium en gelegen in een bereikbaar gebied : hij raadde aan de omliggende gebieden van de weggenomen tumor te cauteriseren. Bij wijze van pré-operatieve behandeling, purgeerde hij de patiënt van zijn zwarte gal en deed hem daarna bloeden wanneer zijn bloedvaten gezwollen waren ; daarna werd de patiënt op de juiste manier gelegd om over te gaan tot de operatie
Terwijl ik deze dagelijkse blog aan het schrijven ben, moet ik denken aan een jonge Amerikaan, Jake Reilly, die een heel speciaal experiment heeft opgezet voor zichzelf. Het geval kreeg de titel "Amish project". Ken je de Amish people? Een strenge religieuze gemeenschap in Amerika, die o.a. alle moderne middelen afwijst. Onze Jake heeft nu bij wijze van proef gedurende drie maanden alle moderne communicatiemiddelen afgezegd en ongebruikt gelaten. Geen telefoon, email, facebook, twitter, blogs ... En uiteindelijk is de conclusie de volgende:
Met onze moderne technologie en steeds groeiende sociale media vormen deze virtuele boodschappen een aantrekkelijke manier om relaties meer oprecht te laten lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Hoeveel van jouw 'goede vrienden' zouden wegvallen als ze meer moeite zouden doen dan alleen maar een sms-je sturen om contact te houden? Wie zou echt de tijd nemen om een blijvende band met jou te onderhouden? Hoeveel beter zouden je relaties en vriendschappen zijn als je effectief je volledig aandacht zou kunnen geven? Als we Jake mogen geloven is er maar één manier om er achter te komen.
De leden van KORILE kregen gisteren al een flyer in hun mail met de aankondiging van een kathedraalconcert in Sint Rombauts. Voor de andere lezers: op zaterdag 11 februari om 13.00 uur (u leest goed, het is een middagconcert) treedt het Boys'Choir of All Saints' Church uit Northampton (United Kingdom) op in de Mechelse kathedraal. Het zingt in een typisch Engelse samenstelling: 24 jongens tussen 8 en 14 jaar. Op het programma staan o.a. werken van Bach, Purcell, Vaughan Williams, Elgar en Flor Peeters, als eresaluut aan Mechelen. Het koor is op doorreis naar Duitsland en Denemarken. Het maakt deel uit van een groep koren die in All Saints zingen en reeds in de middeleeuwen zijn ontstaan. Zij hebben een aanzienlijk aantal CD's op hun palmares. Toegang gratis!
A capella zingen betekent zingen zonder instrumenten als begeleiding, meestal in een koor. Zingen a capella is moeilijker dan zingen met begeleiding, omdat de fouten duidelijker aan het daglicht komen en omdat het vasthouden van de juiste toonhoogte niet altijd evident is. Het is niet zeldzaam dat een koor tegen het einde van een werk tot een halve toon is gezakt.
Het woord cappella wordt gebruikt omdat a capella zingen tot het eind van de 16e eeuw vooral voorkwam in de kerk. En zelfs wanneer instrumenten in die tijd meespeelden was het toch vaak een ondersteuning en verdubbeling van de zangpartijen.De oorspronkelijke vorm van de term is alla cappella (Italiaans), waarmee men eigenlijk zegt: zingen op de maniet van de (Sixtijnse) kapel.
Tot vorig jaar lag niemand wakker in Roeselare van één van zijn bekendste zonen. Adriaan Willaert bracht het tot kapelmeester van San Marco in Venetië. Nu wordt echter de verjaardag van het overlijden van de componist het hele jaar gevierd en zijn er plannen voor een standbeeld.
Adriaan Willaert (1490-1562) geldt als één van de belangrijkste renaissancecomponisten, maar is voor de meeste inwoners van Roeselare een nobele onbekende. Nu is 2012 uitgeroepen als het Willaertjaar met concerten, lezingen, workshops, een tentoonstelling en een Venetiaans bal. Het zwaartepunt van de vieringen ligt in december, maar al op 10 februari is er het openingsconcert in de Sint Michielskerk. De Muzikanten van BL!NDEMAN goten de muziek van Willaaert en zijn neven Gabrieli in een modern kleedje.
Ken uw geschiedenis! Vandaag (maar dan 230 jaar geleden) werd in het Franse Caen Daniel Auber geboren. Alhoewel hij muzikaal begaafd was, leek te er toch op dat hij een heel burgerlijke carrière zou hebben. Hij werd naar Londen gestuurd als kantoorbediende. Maar na zijn terugkeer kwam zijn muzikale talent helemaal tot bloei. Hij zou jaren lang de franse Opéra Comique beheersen. Maar bij ons is hij vooral bekend als componist van "La muette de Portici", waarin het script handelt over de revolutie in Napels van 1647. Hoe meeslepend dit werk wel was blijkt wel uit het feit dat een uitvoering ervan de artistieke vonk in het buskruit was dat leidde tot de Belgische opstand in 1830.
Een verklaring heb ik er niet voor, maar de snelheid van nieuwe muziek aanleren is opmerkelijk verschillend bij de drie koren die ik mag leiden. Bij het koor met de hoogste gemiddelde leeftijd (en met het langste bestaan) gaat het bijna twee maal zo snel als bij de tweede in de rij. Nochtans gebruik ik overal dezelfde methode. Dankzij dat hoog leertempo slaag ik erin om nu toch al gedurende een paar seizoenen twee tot drie vierstemmige missen aan te leren c.q. uit te voeren. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dit iets met het repertorium te maken heeft, want ook met "de ouderen" werk ik toch ook aan moeilijke polyfone werken. Ik zet mijn zoektocht naar een mogelijke verklaring verder.
Het onwaarschijnlijke levensverhaal van Gorr begint in een klein huisje aan de Peniakofflaan, middenin de industrie van Zelzate. Daar wordt ze in februari 1926 geboren als Marguerite Geirnaert, het dochtertje van een stukadoor.
Als jong meisje trekt ze in bij een welstellend en muziekminnend gezin in Sint-Amandsberg, waar ze als verpleegster werkt. Als ze in de keuken met de radio de aria's uit Butterfly of La Traviata meezingt, valt bij haar gastgezin haar prachtige stem op. De familie Lecompte stimuleert Marguerite om muziek te studeren. Ze treedt af en toe op in familiale kring of tijdens liefdadigheidsfeestjes. Haar pleegfamilie is zo enthousiast dat ze haar muziekstudies mee helpt financieren.
Marguerite krijgt eerst les bij een privé-leraar in Sint-Amandsberg, maar komt al vlug in het conservatorium terecht. Vanaf dan gaat het in een razend tempo verder. Haar artiestennaam Rita Gorr gebruikt ze vanaf haar debuut in de Koninklijke opera van Antwerpen, in de rol van Fricka in Die Walküre van Wagner. Daarna kiest ze voor de opera van Straasburg, waar ze zich volmaakt als mezzo-sopraan.
Zo gaat het verder. Rita verwerft wereldfaam en vertolkt alle grote rollen in alle grote operahuizen van New York, Milaan of Parijs.
In 1965 keerde ze nog eens terug naar haar geboortedorp om in Zelzate op uitnodiging een intiem en erg gesmaakt optreden te verzorgen. Vorige zondag overleed ze in Spanje.
Hulde aan Rita Gorr, vrijdag 27 januari in Café Zimmermann. (vlak na de middag)
Zondag ll. is de wereldberoemde Belgische (Vlaamse) mezzosopraan Rita Gorr overleden . Zij werd op 18 februari 1926 geboren in Zelzate onder de naam Marguerite Geirnaert. Tot haar 81e nleef zij zingen nadat zij de wereldscene had veroverd in de Metropolitan Opera (New York); de Scala van Milaan, Royal Covent Garden in Londen, de Wiener Staatsopera Memorabel zijn haar Wagnervertolkingen, haar rol als gravin in Schoppenvrouw en haar aandeel in de Dialogue des Carmelites.
Toen haar gevraagd werd wat haar geprefereerde rollen waren, antwoordde zij: Ik houd van dominante, autoritaire vrouwen. Donkere, complexe personages.
En op de vraag of ze nooit getwijfeld heeft: Nee, ik heb geleefd als een priesteres of als een sportvedette. Een sober leven. Niet roken, niet drinken. Maar het kostte mij allemaal geen moeite. Misschien ben ik een beetje masochistisch van nature.
En nog een kleine anecdote. Ik heb ooit Mario del Monaco de mond gesnoerd in Dallas. Op de generale repetitie van Samson en Delilah droeg hij cowboykleren. Toen hij ook nog een beetje onnozel ging staan doen, heb ik de voorstelling laten stilleggen. Als mijnheer Di Monaco zijn kleren niet wil aandoen, dan trek ik de mijne ook uit dreigde ik. Het aanwezige publiek applaudisseerde en mijn heer Di Monaco is zich toen gaan verkleden.Het daaropvolgende liedesduet hebben we wel op twee meter afstand van elkaar gezongen.
De laatste jaren verbleef la Gorr in Alicante (Spanje) waar zij ook overleed.
Gisteren zetten wij een arabisch-christelijke zang onder ons blogje.
Vandaag het omgekeerde: Arabo-Andalusische muziek gerelateerd aan moslims en joden in Spanje.
De nostalgie van de Arabo-Andalusische gezangen, zegt men, is vergelijkbaar met het verdriet dat Boadbil (verbastering van Abû Abdil-lah), de laatste Nasridische Sultan, overviel toen hij Granada moest verlaten . Zijn moeder zou hem toen gezegd hebben: Je weent zoals een vrouw wat je niet hebt kunnen verdedigen als een man. Een vergelijkbaar verdriet doordringt de Hebreeuwse romances van de joden die samen met de moslims uit het Iberische schiereiland werden verjaagd.
Alles begint met de verovering van het Zuiden van Spanje door de Omayyaden, in het jaar 711. De Omayyaden (die regeren vanuit Damascus) worden rond 750 omvergeworpen door de Abbasiden (die regeren vanuit Baghdad) en vluchten naar Andalusië waar ze een nieuw rijk stichtten (geregeerd vanuit Cordoba. De Moorse overheersing van het Iberische schiereiland zal uiteindelijk duren tot de val van Granada in 1492. Tijdens die 7 eeuwen van Al-Andalus vindt een rijke culturele uitwisseling plaats tussen Oost en West. De Arabo-Andalusische muziek ontstaat uit de drievoudige erfenis van de Judeo-Christelijke muziek van het Iberische schiereiland, de Berberse muziek van Noord-Afrika en de Arabische muziek die sinds de 9de eeuw werd doorgegeven vanuit Bagdad richting Cordoba en Granada.
Heb ik het al gehad over Kamal Salibi, bekend historicus op het gebied van de geschiedenis van het Midden-Oosten?
Grondige bestudering van oude kaarten en teksten, en vergelijkend onderzoek naar herkomst en spelling van geografische namen in Saoedi-Arabië en Palestina hebben geleid tot een opzienbarende nieuwe theorie, die al veel stof heeft doen opwaaien onder de vele deskundigen op religieus, taalkundig en vooral politiek gebied. De auteur concludeert dat de Bijbelse geschiedenis zoals beschreven in het Oude Testament - Van Adam en Eva tot en met het einde van de Babylonische ballingschap - zich heeft afgespeeld in een klein gebied aan de westkust van het Arabisch Schiereiland. De politieke consequentie zou zijn dat de Israëliers letterlijk de grond onder de voeten wordt weggehaald, omdat de claim die zij leggen op het door hen bewoonde gebied en de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, in een onzeker daglicht komt. De theologische gevolgen zijn niet te overzien en ook aan Islamitische zijde zal men niet zo blij zijn met het idee dat David en Salomon wellicht Arabische vorsten waren. Een belangrijk boek, voor een ieder die de ontwikkelingen in het Midden-Oosten met aandacht en zorg volgt
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
