't Is maar dat je het weet: in de volgende periodes moet er niemand dood gaan die ook mij voor het Ruysscheveldekoor wil zien staan voor zijn begrafenis (het gaat overigens even goed zonder mij):
- 3 tot 10 juli; joepie jaarlijkse vakantie met alle kleinkindjes aan de zee : het wordt dit jaar Marinapark in Westende (echt niet gekozen omwille van de naam)
- 17 tot 26 juli: we trekken met zijn vieren naar Utrecht voor Europa Cantat
- 8 tot 12 augustus: Ruysschevelde gaat met meer dan 50 medereizigers naar Rome
Ik heb vanmorgen meer dan 300 oude familiefoto's ingescand, om zeker te zijn dat ze niet verloren zouden gaan. Als ik zo in mijn omgeving rondkijk, ontmoet ik hoe langer hoe meer mensen die bezig zijn met hun stamboom en hun familiegeschiedenis. Is dat nostalgie of zit daar toch iets meer achter. Natuurlijk willen wij weten vanwaar we komen, en natuurlijk willen wij ontdekken of we van een of ander adelijk of koninklijk geslacht afstammen, zelfs al moeten we het gaan zoeken bij voorouders die hun zaad welig en kwistig uitstrooiden ook al was het niet op hun eigen akker. Ik denk dat er toch wat meer achter zit. Door vast te leggen wie onze voorouders waren, hopen we dat wij later navolgers gaan krijgen. Op die manier worden we niet vergeten, blijft er een stukje van ons voort leven: de essentie van het eeuwig leven. De Mormonen hebben op dit streven naar eeuwigheid handig ingespeeld. Door je voorouders een naam te geven, wordt het mogelijk hen te herdopen, en zo kan je er zeker van zijn dat je ze in het hiernamaals gaat ontmoeten. De Mormonen zijn dan ook de grootmeesters in het stamboomonderzoek en in het archiveren ervan. Wellicht is mijn spielerei mijn eigen manier van omgaan met de schrik om dood te gaan.
Ik weet het, het is schandelijk plagiaat, maar ik kon het niet laten om de blog van mijn maatje te kopiëren. Behlave dat zij heel lief is, is ze ook nog grappig. Ze vond volgende kerkberichten op Internet:
- Deze namiddag is er een bijeenkomst aan de noordkant en zuidkant van de kerk. Kinderen zullen aan beide kanten gedoopt worden.
- Donderdag om 17.00 uur is er een bijeenkomst van de Club voor Jonge Moeders. Dames die ook Jonge Moeder willen worden, worden verwacht in de studeerkamer van mijnheer pastoor.
- Aanstaande Paaszondag zullen we mevrouw Lewis vragen om naar voor te komen en een ei te leggen op het altaar.
- In de dienst vanavond gaat de preek over "Wat is de Hel?". Kom vroeg en woon onze koorrepetitie bij.
- Op donderdag om 19.00 uur is er een bijeenkomst van de zelfhulpgroep voor mensen met een laag zelfbeeld. Gelieve de achterdeur te gebruiken.
- Mijnheer pastoor geeft vanavond zijn afscheidspreek. Daarna zingt het koor: "Barst uit in vreugde".
- Vanavond is er een bonensouper. Muziek achteraf.
- Vanavond om 19.00 uur komen de Weight Watchers bijeen. Gelieve de grote dubbele deur aan de zij-ingang te gebruiken.
- De preek van deze morgen: "Jezus loopt op het water." De preek van deze avond: "Op zoek naar Jezus".
Vijftig jaar geleden was het groot spektakel bij mij thuis: de TV deed zijn intrede (ik ben eigenlijk al een jaartje achter) en steevast kwamen de buren 's avonds kijken naar toestanden als Schipper naast Mathilde, het nieuws en de berichten over Expo 58. Zelfs het testbeeld had een bijzondere aantrekkingskracht. Ondertussen zijn we het tijdperk van het Internet ingetreden, en het lijkt wel of de wereld voor heel wat mensen een dorp is geworden, alleszins een ruimte zonder grenzen. Voor onze kleinkinderen (en de oudste wordt toch nog maar 8 jaar) is het evident om achter een PC te zitten en te surfen. Bij het versturen van nieuwjaarskaartjes kwam mijn wat spaarzame (gierige?) aard boven: het merendeel van mijn wensen zijn via Internet vertrokken. Daarbij viel mij op dat er blijkbaar een enorm cultuurverschil is tussen mijn twee koren: in KORILE gaan quasi alle mededelingen (en grapjes) via de mail. Op één lid na heeft iedereen zijn eigen mailbox en geraakt Facebook hoe langer hoe meer ingeburgerd. In het Ruysscheveldekoor daarentegen kan ik nog niet de helft van de leden via Internet bereiken. Het verschil kan ik moeilijk verklaren, maar de werkwijze in Leest is wel stukken gemakkelijker. Stekene mag dan al wel het einde van ons kleine landje zijn, het wordt toch tijd dat wij ook daar de XXIe eeuw binnenstappen.
Met wat houd ik mij zoal bezig in deze koude tijd van het jaar? Als er één voornemen is dat ik gemaakt heb bij het begin van dit nieuwe jaar, dan is het wel dat ik niet langer de spreekwoordelijke kat wil zijn die haar jongen niet meer terugvindt. Duizenden partituren, hoofdzakelijk voor koor, meer dan tienduizend boeken en duizenden muzieltracks wachten op een gedegen inventarisatie. Zolang ik de Lotto niet win en een secretaresse kan betalen, is dat een job voor mijzelf. Ik ben er dan ook met frisse moed aan begonnen, maar de eerste hindernis is al opgedoken: zoals elke verzamelaar streel je elk boek, bladr je door elke partituur, luister je nog eens naar elk muziekje. Ik vrees dat 2009 gevuld zal zijn en nog een flinke staart zal krijgen in 2010.
Twee dagen had Anton Bruckner zijn Derde Symfonie af, of hij begon al aan nummer vier 'De Romantische'. Aan inspiratie geen gebrek! Volgens hem lag dat aan zijn onvoorstelbare vroomheid. Elke morgen ging hij naar de mis, en zodra hij voor het kruis geknield zat verzonk hij in gebed. Toen hij contrapunt doceerde aan de Weense universiteit, ging hij zelfs midden in de les op zijn knieën zitten als de klokken de tijd voor het Angelus luidden. Voor de ogen van het cynisch lachende studentenpubliek zei hij dan het Wees Gegroet op. Zijn godsvruchtigheid ging dus nogal ver.
Bruckner was niet getrouwd maar had best oog voor dames, al was handigheid hierin niet zijn sterke punt. Als hij een dame zag op wie hij indruk wou maken, dan bood hij meteen zijn snuifdoos aan. Daarmee had hij het al vaak verkorven. In Linz was hij eens verliefd geworden op een niet meer zo jonge, knappe vrouw. De hele week zat hij te piekeren over een gepast geschenkje voor haar. Maar toen hij het uiteindelijk overhandigde werd het ogenblikkelijk de trap afgegooid. Hij had immers niets beters kunnen bede,nken dan een missaal voor zijn nieuwe vlam.
Als ik mijn vrouw moet geloven staat er vandaag op de markt in Oostende een man met zoveel neuzen als er nog dagen in het jaar zijn (een grapje met een baard, waar mijn kinderen ieder jaar zitten op te wachten). Tijd dus om eens eventjes terug te kijken naar het voorbije jaar: ook al is leven vooruit kijken en niet blijven stilstaan bij het verleden, toch kan je er niet omheen dat in je hart kamertjes zijn voor de herinneringen. Hier gaan we dan:
- het Ruysscheveldekoor zong een dubbelconcert in het voorjaar, samen met De Notelaar uit Bazel: twee maal druk bijgewoond, mooi gezongen, met een rpofaan repertorium dat de luisteraars boeide. En ditmaal ook een prettige samenwerking waar iedereen zich goed bij voelde en gewaardeerd werd.
- nog Ruysschevelde, nog maar zeer recent, met één van zijn betere kerstconcerten, waarbij leuk werd samengewerkt met een schitterende soliste, Jolien De Gendt, die zich stilaan voorbereid op een deelname aan de Koningin Elisabethwedstrijd voor zang binnen 2 jaar, met een betrouwbare en vriendelijke begeleider Dieter Van Handenhoven, die ditmaal wel mocht spelen (in tegenstelling met het Tinelconcert), en met de hoop voor de toekomst: het Toermalijnkoor dat ons positief verraste tijdens het concert .
- KORILE dat een jaar lang op zoek ging naar zijn favoriete muziek en een wandeling maakte door 5 eeuwen koormuziek. Deze ontdekkingstocht gaat binnenkort uitmonden in een interactief concert in Leest. Maar dankzij deze heroriëntering konden we moeiteloos een programma samenstellen voor een zeer geslaagde viering in het UZ Gasthuisberg en voor optredens in Nieuwpoort en Ieper.
- voor mijzelf een hernieuwde kennismaking met Tarragona tijdens een zangweek met Peter Erdei, waarin naast prachtige koormuziek vooral onze worsteling met het Hongaars opviel. Het gezelschap was leuk en de dames hebben ongetwijfeld weer een stapje gezet in de richting van betere koorzang.
- Corale Teresa gaf de geest, niet zonder een pijnlijke doodstrijd, maar leeft voort in Stekene waar ze niet anders dan blij konden zijn met de aanwinst van zo een enthousiaste zangers en zangeressen.
- vrienden kwamen, maar gingen soms ook. De vriendschap blijft echter voorleven in mijn hart en is er voor eeuwig en een dag.
Ik heb nog niets gezegd over het stapje in de Westvlaamse wereld dat KORILE vorige zondag zette. Vooral tijdens de Last Post onder de Menenpoort die zorgde voor een natuurlijke versterking van de koorzang, was niet te merken dat we een paar van onze leden moesten missen. Het werd een kort,, koud, maar goed visitekaartje dat wij in Ieper achter gelaten hebben. En zeggen dat ze daar meer dan 25.000 avonden hebben moeten op wachten! De misviering van 's morgens klonk goed, ook daar deed KORILE zijn best. Als jullie zo blijven zingen gaan ze ons nog elk jaar vragen. Ook ons Pascale stond er weer (beter dan haar begeleider) en verwarmde de harten van de anwezige mensen. Als je mijn blogs van vorige dagen gelezen hebt, weet je al dat het geen opoffering was om bij Krisje te blijven: ieder excuus is goed om de koude te ontvluchten. Nu gaan we er tegenaan om ons concert van maart voor te bereiden. Leest krijgt een mooie portie muziek en cultuur.
De Egyptische trompetten, genaamd 'snb' in hiërogliefen, werden van een geel metaal gemaakt en hadden een conische vorm en een tamelijk wijde beker. Ze waren ongeveer 60 cm lang en waren min of meer gestemd zoals onze moderne instrumenten: de grondtoon kan bij benadering C geweest zijn. Ze konden waarschijnlijk niet meer noten produceren dan deze; het hogere octaaf en zijn duodecime. Ze hadden geen aangenaam geluid. Ze zijn voor het eerst afgebeeld ca. 1415 v.Chr., waarbij het instrument gebruikt wordt door soldaten. Het instrument diende echter niet alleen voor militaire doeleinden. De uitvinder van deze trompet zou de god Osiris geweest zijn. Het instrument werd dan ook bij de verering van deze god gebruikt. Koning Amenhotep (1400 v.Chr.) kreeg van zijn collega Toesjratta 40 met goud beklede hoorns die waren ingelegd met edelstenen. In het graf van Toet-ank-amon zijn twee zilveren trompetten van 58 en 50 cm lang gevonden. Ze hebben een conisch verloop en een wijde beker, maar geen echt mondstuk. Men heeft echter wel een soort afronding een het uiteinde van de mondpijp gemaakt
De moeder van de blaasinstrumenten is de trompet. In ons jubileumconcert dat stilaan vorm krijgt gaat de trompet een prominente rol spelen. Daarmee zijn we zeker niet orgineel: de komende dagen zie je hier een stukje geschiedenis voorbij flitsen: de trompet van de oudheid tot nu, en de trompet uit alle landen en werelddelen.
De Megafoon
Deze trompet had geen mondstuk en geen beker en was gemaakt van een holle tak of bamboe. Deze had geen muzikale functie. maar had tot doel de menselijke stem te versterken. Een later voorbeeld is de TROMBA MARINA, die op schepen werd gebruikt. Onduidelijk is wanneer de evolutie van de megafoon tot de eerste echte trompet leidde. Deze eerste echte trompetten maakten zulke angstaanjagende klanken dat deze geassocieerd werden met allerlei magische en godsdienstige rituelen: besnijdenissen, begrafenissen en zonsondergang. Ze werden alleen door mannen bespeeld en zodoende met het mannelijke geslacht geïdentificeerd. Zulke trompetten vindt men nu nog bij de oerculturen van Nieuw-Guinea, Noordwest-Brazilië en Australië.
Ik ben geen man die hypervrolijk wordt als het koud is. Voornaamste discussiebron met mijn vrouw: in welke richting wordt de thermostaat gedraaid, ik wil naar rechts, zij wil naar links. Ik fleur op bij elk graadje dat er bij komt, zij zit te puffen en kleren uit te trekken nog voor de gezelligheid hoogtij viert. Als je als puber op het college er wat lummelig bijzat, vroeg de pater steevast: "Heb je bloed in je aderen of pap?". 't Zal bij mij ondertussen wel geen pap zijn, maar misschien wat water dat bevriest als de temperatuur naar beneden gaat. Geef mij maar de zon: ik moet eens beginnen overwegen om naar Spanje te verhuizen en daar mijn warmbloedig temperament te laten ontbolsteren. Ik zou net niet zeggen: maak mij heet, maar toch ...
Na de drukke activiteit die het Ruysscheveldekoor tentoon spreidde in de tijd voor Kerstmis, is het nu de beurt aan KORILE om in de kijker te staan. Zondag 28 december wordt een drukke dag: vroeg uit de veren want we worden al om kwart na negen in Ter Duinen in Nieuwpoort verwacht voor het ontbijt. De misviering, met voorafgaand een aantal stemmige kerstliederen, wordt er - zoals in 2007 - door ons opgeluisterd. Ook het middagmaal is voorzien in dit gastvrij huis. Daarna gaat het naar Nieuwpoort zelf: zou het sneeuwtapijt er open zijn? De website van de stad Nieuwpoort geeft er alleszins geen uitsluitsel over, want daar is sprake van het kerst- en het nieuwjaarsweekend, wat dat ook moge zijn. En het bibbergedeelte van de dag is dan nog niet gedaan: souper in Ieper en om halfacht ons klaarmaken om de Last Post op te luisteren met liederen van Bliss, Bach en Hullebroeck.
Händel was bijna een maand ouder dan Bach en werd op 23 februari 1685 eveneens in Noord-Duitsland (Halle) geboren. Zijn vader was vorstelijk chirurg. Friedrich kende materieel gezien een onbezorgde jeugd. Voor en tijdens zijn muziekopleiding bij Zachow studeerde hij rechten, en als zeventienjarige genoot hij reeds een grote faam als organist, en kreeg een betrekking aan de gereformeerde domkerk van Halle.
In 1703 trekt hij plots naar Hamburg, en werkt er als violist en clavecinist met Mattheson aan de opera.
Hij gaat zijn muziekopleiding voltooien in Italië, en heeft in Firenze, Rome, Napels en Venetië vruchtbaar contact met Scarlatti, Marcello en Corelli. In Venetië wordt hij een succesrijk operacomponist, en zijn faam gaat hem vooraf naar Hannover, waar hij als hofkapelmeester wordt benoemd. Er was echter zo weinig werk, dat hij er zonder toestemming uittrekt, en naar Londen reist. In 1714 echter wordt keurvorst Georg van Hannover King George van Engeland: veiligheidshalve houdt Handel zich een tijdlang in de schaduw, en volgens de overlevering (waarom zou die het voor een keer niet eens bij het rechte eind kunnen hebben?) ensceneerde hij de verzoening door de "Water Music"-suite. Zo werd hij officieel hofcomponist en muzikaal alleenheerser. Hij richt de Royal Academy of Music op, waar de Italiaanse opera hoogtij vierde. De veertig opera's die hij hiervoor componeerde worden eerst de laatste jaren onder het stof van de archieven gehaald. De enige die in bredere muziekkringen bekende melodie is het Largo uit Xerxes. Stilaan worden er bressen geslagen in zijn alleenheerschappij: John Gay ridiculiseert met zijn Beggar's Opera de Italiaanse opera zozeer, dat het grote en zelfs hoge publiek wegblijft. Handel gaat op reis naar Duitsland om zijn zieke moeder te bezoeken en zelf van de emoties te bekomen, en hij heeft er een ontmoeting met Wilhelm Friedemann Bach.
Bij zijn terugkeer in Londen reorganiseert Handel de opera-onderneming, maar hij gaat zich geleidelijk meer interesseren voor het genre waaraan hij zijn tweede carrière te danken heeft, en dat hem ruimschoots vergoedde voor de mislukkingen: het oratorium.
In 1737 krijgt hij een beroerte, waarvan hij herstelt door een kuur in Aken. In drie weken tijd componeert hij "The Messiah" voor een liefdadig doel in Dublin, terwijl in Londen zelf de grote doorbraak komt na "Judas Maccabeus". Terwijl hij aan "Jephta" werkt krijgt hij last met de ogen en wordt geleidelijk blind.
Als hij ook deze morele klap te boven gekomen is, begint hij aan een late carrière als orgelvirtuoos en -improvisator. Hij sterft plots op Goede Vrijdag, 14 april 1759, en zijn lichaam wordt bijgezet in Westminster Abbey.
Pfff, die kerstdrukte. Ik zal mijn blog maar eens misbruiken om mijzelf te beklagen. Ik word de laatste dagen zo stilletjesaan hoteldebotel door al de drukte. Het lijkt wel of iedereen wat wil van mij: ken je nog dat liedje van "Puppet on a string"? Dochetr wil verhuizen op 27 december en dropt de kinderen bij moeke en vake. De organist van dienst voor de nachtmis is veranderd en wil dringend alle partituren op voorhand (natuurlijk). De Korileetjes schijnen nog een mail te moeten krijgen met het programma voor hun optredens in Nieuwpoort en Ieper. De CERA-holding, waar we op rekenen voor heen flinke ondersteuning van ons jubileum concert met het Ruysscheveldekoor willen een nieuw projectdossier, tientallen mails moeten nog beantwoord worden. Ik krijg een punthoofd!!
In Denemarken maken de mensen graag hun eigen versiering. Ze hebben zelfs knip- en plakdagen. Ze houden erg van versierselen van stro (engeltjes, vogeltjes, sterren, vlaggetjes), eekhoorntjes gemaakt met behulp van denneappels, bootjes uit walnootdoppen en orginele roodwitte hartjes van gevlochten papier.
In IJsland vlechten de kinderen kleurige netjes die met lekkers gevuld in de boom komen te hangen.
Niets is voor kinderen in Duitsland zo leuk als te helpen met het bakken van (peper)koekjes in allerlei vormen, die fraai geglazuurd de kerstboom dubbel zo aantrekkelijk maken.
In Polen hangt de kerstboom vol met eigengemaakte slingers en knipsels van papier naast appels, noten, snoepjes, strikjes en kleine kindersnoepjes.
De kerstcactus wordt in Jamaica behangen met beschilderde, uitgeblazen eieren.
In Tsjechië zijn kerstversierselen van papier, papiermaché en stro zeer geliefd.
Men versiert in India geen sparren maar bananenbomen. De bananenbomen worden versierd met mangobladeren en men gebruikt olielampjes.
In de Verenigde Staten lopen de wijzen van versieren nogal uiteen. Vaak steunen zij op generaties oude tradities, die hun oorsprong vinden in het land van herkomst van de bewoners. Er is een bijzondere voorkeur voor opgevulde, kleurige voorwerpjes van textiel en hout, bont beschilderde speeltjes, kleurige strikjes, versierselen van papier-maché en de koekjes in allerlei grappige vormen die ook bekend zijn in Duitsland en Scandinavië.
In Nederland tenslotte hangt men tussen de kerstballen en slingers in zilverpapier verpakte kerstklokken, kransen en andere decoratieve figuurtjes en kleine kerstkransjes van chocolade of fondant. Tegenwoordig versiert men de boom met van alles en nog wat, bijvoorbeeld met veren.
Ik wil graag vanmorgen alle koorleden van het Ruysscheveldekoor bedanken die gisteren meegewerkt hebben aan een mooi kerstconcert in Stekene. Ook dank aan Hartich Van Reusel die hielp met het voorbereiden van de kinderen van de Toermalijnschool. Dank aan Dieter Van Handenhoven die op muzikale en begripvolle manier vanop zijn orgel en achter de piano iedereen het gevoel gaf dat we op mekaar konden rekenen. Dank u wel Jolien De Gendt: wij mochten iets proeven van uw geweldig talent, dat ongetwijfeld nog verder ontbolstert naarmate je dichter bij een deelname aan de Koningin Elizabethwedstrijd komt. Dank aan de vrijwilligers die ons hielpen bij de materiêle beslommeringen die zo een concert mebrengt. En speciale dank aan ons trouw publiek dat zo talrijk aanwezig was. Wij hopen dat u heeft genoten van onze muzikale kerstwensen.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
