Heb jij een probleem met discipline? Je wilt iets wel doen, maar het lukt maar niet om het vol te houden of je ertoe te zetten. Je wilt jezelf ergens in trainen, maar het komt er maar niet van. Of, zoals je moeder vroeger zei: "Als je maar een beetje beter je best doet!"Maar de oplossing voor dat probleem ligt net iets ingewikkelder.
> Hoe gemotiveerd ben je?
Het vreemde aan het hameren op discipline is, dat het nauwelijks rekening houdt met motivatie. Het Nederlandse woord motivatie komt van het Latijnse woord 'movere', wat 'bewegen' betekent. Motivatie zet je in beweging. Als je ergens voor gemotiveerd bent, ga je ermee aan de slag. Misschien dat je dan nog wat discipline of doorzettingsvermogen nodig hebt voor de vervelende of langdurige delen. Maar dan weet je tenminste waar je het voor doet.
> Discipline op zich
Discipline is prima, als het maar niet op zichzelf staat. Pas als discipline aan de hand loopt van motivatie wordt het enigszins menselijk. Dan kan het nuttig zijn, voor korte tijd, om je even over een dood punt heen te helpen.
Stel dat je puur op discipline iets wilt doen en dat dat toch niet lukt. Wat gebeurt er dan? Werkt dat lekker? Je bent jezelf toch vooral aan het beschuldigen. "Ongedisciplineerd lui varken!" tegen iemand roepen is niet de meest logische of effectieve manier om die ander in beweging te krijgen. Maar ook bij jezelf werkt dat waarschijnlijk niet handig.
> Puur en ongezoet
Met pure, onversneden discipline roep je vooral weerstand op. Iets wat je moet doen, zonder dat je het belang ervan inziet. Hard werken aan iets, zonder enig beeld van het resultaat wat je probeert te behalen. Dat haalt de smaak eruit. Het haalt het leven uit je leven.
Als dirigent moet je veel kunnen. Het functioneren van een dirgent is een combinatie van technische capaciteiten, muzikale intuïtie, , intellectuele bagage, persoonlijke karaktereigenschappen, sociale en communicatieve vaardigheden en leiderschapskwaliteiten. Zet dat alles maar eens in op het juiste moment en in de juiste proportie! In de literatuur over dirigeren is maar weinig geschreven over het structureren van het repetitieproces en over de didactische vaardigheden van de dirigent. Het werkje Doen en Laten van de hand van Hans Noyens en Fokko Oldenhuis voorziet daarin. Het is speciaal bedoeld voor de koordirigent, maar veel van wxat beschreven is, kan door elke dirigent toegepast worden. Het is goed om even de intuïtie die elke dirigent wel heeft ook eens te objectiveren.
Eén van de wijze bassen van KORILE bracht mij gisteren in herinnering dat tot 10 tellen soms kan helpen, als het allemaal eens teveel wordt. Het is in elk geval een betere raad dan op je tong bijten; want dat kan flink pijn doen. En af en toe moet je misschien laten zien dat tot 100 tellen ook al geen kwaad kan. Dit gezegd zijnde kom ik nog eens terug op de kern van de zaak. Ik begrijp wel dat er in het leven nog iets anders is dan een koorrepetitie. Maar - zoals ik al dikwijls schreef - lid zijn van een koor is een engagement. Sommigen hebben wat meer tijd nodig dan anderen om iets aan te leren, terwijl anderen dan weer zouden willen dat het allemaal wat vlugger vooruit gaat. Als je echter de solidariteit niet kan opbrengen om de groep vooruit te helpen, maar denkt dat het voldoende is, dat je maar eens - volgens je eigen zinnetje - kan komen en gaan, dan ben je eigenlijk geen koorlid. Het enige wat je dan doet is op een hautaine manier aan de andere koorleden zeggen dat jij beter bent dan zij. Op een uitvoering blijkt dan weliswaar dat je, als gelegenheidsbezoeker, toch net even buiten de lijntjes kleurt. Dat geeft dan weer ergernis bij anderen, en daarmee is de vicieuze cirkel rond. Als dirigent ben ik niet van plan op dat vlak nog langer toe te geven. Anders worden alleen maar de trouwe leden gestraft.
Gisterenavond kennismaking met het kamerkoor Ter Looveren uit Zelzate. Een leuke groep met een zwaar programma voor de boeg. Op 23 oktober een aperitiefconcert in het kader van Zelzate's cultuurmaand. Ondertussen een volwaardig programma voorbereiden voor mogelijke uitvaartdiensten, en dan werken aan een koorproject met het Samankoor om de Kroningsmis van Mozart en het Gloria van Vivaldi te brengen in 2012. Dat maakt nu drie koren, met elk hun eigenheid, maar telkens weer een klein feestje om met hen te repeteren.
De koordag van gisteren bracht een hernieuwde kennismaking met respectievelijk de zangers van KORILE en Musica ad Nives. Vroeg was het alleszins verzamelen geblazen: berichten over overslapen deelnemers konden de pret niet bederven. Evenmin was de regen een beletsel voor de partners die de streek zouden verkennen, zij het dat zij in de voormiddag wanhopig achter het vertrekpunt van hun trappistenroute moesten zoeken bij het nuttigen van een "drankje". Van onze kant gingen wij aan de slag met Rachmaninoff: Bohorodeste Devo lukte na anderhalf uur heel aardig. Dat zou wel wat anders worden in de namiddag met Tjebe Poëm, het werd zwoegen en zweten, maar de kennismaking was alleszins geslaagd. Archer en Gevaert werden onder handen genomen en gereed gemaakt om uitgevoerd te worden. De afwezigen (zij hadden meer dan ongelijk) zullen hard moeten werken om dit allemaal bij te benen.
Vanmiddag eventjes naar een receptie geweest n.a.v. de pensionering van Jos Sterckx, personeelschef van één van de grote bedrijven in Sint-Niklaas, en ondervoorzitter van RESOC-SERR. Ik word dan natuurlijk in de (grote) hoek van de wat oudere aanwezigen gedrongen bij mensen die ik in mijn beroepsleven gekend heb. Sommigen hebben promotie gemaakt (directeur van de VDAB), anderen hebben aan jobhopping gedaan (van directeur van de Kamer van Koophandel naar volksvertegenwoordiger), nog anderen beginnen ook aan hun pensioen te denken. En de vraag die steevast terugkeert is dan: "weet je wel wat gedaan?". Als ik dan vertel dat het zwarte gat mijn pad niet gekruist heeft en dat ik nog actief mag zijn in drie (!!!) zangkoren, dan zie je een stukje verwondering of zou ik zeggen BEwondering. Druk baasje? Misschien, maar vooral een gelukkig baasje.
Een kikker in de keel! Hoe verelend en soms zelfs wat angstaanjagend. Onze stem lijkt ons door eigen schuld te ontsnappen, onszelf, ondanks al onze wilskracht, hulpeloos latend tegenover die storing die door een vreemd element wordt veroorzaakt en die op de koop toe plots en onverwacht in onze keel te voorschijn treedt. ... "Voorzien" is hier het sleutelwoord.
Wie zijn toch die beruchte kikkers? Slijmstoffen die in de achterkeel onze vocale kwaliteiten ontwrichten. Vanwaar komen die slijmstoffen? Ons stemapparaat heeft voor zijn normale werking ("smering", "bevochtiging") een soort afwatering nodig in het strottenhoofd. En soms wordt dit overstelpt door externe factoren zoals infecties of adervernauwende aandoeningen.
Gulden regel om onaangename verrassingen te voorkomen is vooral nooit "onvoorbereid" of "koud" te zingen, d.w.z. zonder op voorhand de stem wakker te maken door bvb. enkele ogenblikken te vocaliseren. Dit is dus geen manie van zangers of dirigenten maar een onontbeerlijk iets, want het is dikwijls tijdens de eerste minuten van het zingen dat, door de trillingen, talloze onzuiverheden uit de keel losgemaakt worden. Tweede regel: vermijd voor het zingen alles wat adervernauwend werkt zoals ijskoude drankjes of melkprodukten, die de slijmafscheidingen verhogen. Eveneens te vermijden: chocolade en muntjes die op korte termijn een ongunstig effect hebben. Jammer voor de snoepers ...
We zijn blijkbaar op de culturele toer met onze koren. Gisteren berichtte ik over de stadswandeling van Ma.N. Vandaag wil ik het eventjes hebben over KORILE dat op 15 oktober een bezoek brengt aan de Sint Janskerk in Mechelen. Deze 15e-eeuwse gotische kerk is gewijd aan Johannes de Doper en Johannes de Evangelist. Op de plaats waar ze nu staat, stond in de 13e eeuw al een kapel, gewijd aan Johannes de Doper. En al snel werd deze kapel een parochiekerk. In de loop van de 14e eeuw werd de kapel uitgebreid met een koor, een dwarsbeuken zijbeuken. Tijdens de godsdienstoorlogen werd het interieur geplunderd en zelfs gebruikt als kazerne voor de troepen van Alva.
Op 27 december 1616 sloot de kerkfabriek een contract met Pieter Paul Rubens voor een triptiek: "De aanbidding van de wijzen". Onze gids en koorlid Frans zal niet alleen het triptiek openen maar ons ook laten kijken naar de preekstoel en de kerkmeestersbanken (Theodoor Verhaegen). Maar we (diegenen die 150 trappen willen beklimmen) gaan ook naar de zolder en naar de in 2008 ontdekte middeleeuwse muurschilderingen van uitzonderlijke kwaliteit.
15 oktober, 13.45 u : bezoek aan Sint Jan 15 oktober, 16.00 u : misviering opgeluisterd door KORILE
Elke Antwerpenaar en elke wat geïnformeerde toerist weet dat Onze Lieve Vrouw de patrones van Antwerpen is. Sprekende getuigen hiervan de Onze Lieve Vrouwkathedraal en het beeld van Onze Lieve Vrouw in de gevel van het stadhuis. Antwerpen heeft echter ook een schat aan beelden op de hoeken van de straten, vaak daterennd uit de XVII-XVIIIe eeuw. Met Musica ad Nives gaan we onder leiding van (onze) Jos Van Riel - stadsgids - een stadswandeling maken langs enkele van die Mariabeeldjes. Bijeenkomst op zaterdag 24 september om 14.00 u op de Rooseveltplaats (café Gusta). Einde van de wandeling in "De witte Arend" voor een natje en droogje.
Deze morgen hebben we ons (dankzij een vaderdagcadeautje van de zoon) laten verwennen met een ontbijt in stijl in het Grand Café Horta in Antwerpen (Hopland). Wellicht is dit voor de Antwerpenaars niks nieuws, voor mij was het een revelatie. In een gebouw waavan de spanten uit het Volkshuis van Brussel van architect Horta komen, word je vertroeteld met cava, heerlijke broodjes en croissants, zalm, gerookte ham, fruitsla, een frambozendrankje en natuurlijk de onontbeerlijke koffie. Een beetje decadent? Misschien wel, maar dan slaat de decadentie toch toe bij heel wat bezoekers al vanaf 9 uur 's morgens . Misschien ineens ons bed daar laten plaatsen?
Gisteren hadden we het over de aanleiding van de Belgische opstand tegen koning Willem van Nederland. Maar het echte revolutionaire gezang is wel de Marseillaise. De oorspronkelijke versie werd door Claude Rouget de Lisle gecomponeerd in de nacht van 25 op 26 april 1792. Oorsponkelijk heete het Chant de la guerre de lArmée du Rhin. Het dankt zijn naam aan het feit dat het gezongen werd door de troepen die uit Marseille Parijs binnenmarcheerden tijdens de revolutie.
De Marseillaise was ook korte tijd het volkslied van Rusland, totdat de Internationale het kwam vervangen. De Marseillaise was als lied van de koningsmoordenaars- net als de Internationale lange tijd verboden in Rusland. Bij het begin van de Eerste Wereldoorlog waren Frankrijk en Rusland echter bondgenoten en moest het verbod noodgedwongen opgeheven worden. Toen Lenin in 1917 uit Finland per trein in Sint Petersburg aankwam werd de Marseillaise gespeeld (en niet de Internationale).
En nog later zongen de Zuiderlingen in de Verenigde Staten de Marseillaise toen de geconfedereerden uit de unie traden. Veel dichter bij ons: in 1989 zongen de studenten op het Tienanmenplein in Peking de Marseillaise rond een Vrijheidsbeeld dat uit papier maché was gemaakt.
Komt, kinderen des vaderlands, de dag der overwinning is aangebroken! Tegen ons is het bloedige vaandel van de tirannie gehesen Het bloedige vaandel is gehesen. Hoort ge in de velden het loeien van die vreselijke soldaten? Zij naderen tot in uw armen om uw zonen en echtgenoten te kelen
Te wapen, burgers! Vormt uw bataljonnen! Laten we marcheren, marcheren, Zodat het onreine bloed onze goten doordrenkt
Strofe 4
Beeft, tirannen en verraders, de schande van alle partijen! Beeft, uw vadermoordelijke projecten zullen uiteindelijk hun prijs ontvangen. Alles, wat tegen u vecht, zijn soldaten. Als ze vallen, onze jonge helden, brengt de aarde nieuwen voort, allen bereid om tegen u te vechten
181 jaar geleden, de beau monde van Brussel maakt zixh stilaan op om naar de opera te gaan: op het programma staat vandaag "De Stomme van Portici". Het verhaal speelt zich af in Napels, waar de Italianen in opstand komen tegen de tirannieke Spaanse onderkoning die het dove meisje Fenella heeft verleid. De vlam zal in Brussel in de pan slaan tijdens de aria:
"Amour sacré de la patrie, rends nous l'audace et la fierté. A mon pays je dois la vie Il me devra sa liberté."
De aria lokte een ware volksopstand uit van de franstalige burgerij, gevolgd door relletjes in heel Brussel, waarop diezelfde burgerij - tevergeefs- het volk in bedwang te houden. Wat daarna kwam is geschiedenis, 181 jaar later wordt er opnieuw gebakkeleid over de toekomst van België. Een nieuwe opera staat voorlopig niet geprogrammeerd.
Het is een mooie traditie dat koorzangers bij mekaar komen om op gepaste wijze Sint Cecilia te vieren. Zoals gewoonlijk wordt in de Sint Pauluskerk in Antwerpen de Duitse mis van Schubert gezongen door alle aanwezigen. De leiding is toevertrouwd aan Erik Demarbaix. Praktisch : de zangers komen samen om 9 uur om gezamenlijk met de blazers te repeteren. Om 10 uur is er orgelspel, en om half elf begint de viering. Mocht je zin hebben om mee te doen, dan moet je het me wel laten weten, want Erik Demarbaix zal dan de partituur toesturen. Hopelijk kan je uit je bed, want M.a.N. heeft de avond tevoren Ceciliafeest en daar kan je natuurlijk ook niet ontbreken.
Geen enkele Antwerpenaar die zichzelf respecteert en enig muzikaal gevoel in zijn aderen voelt stromen, kan de achttiende editie van Laus Polyphoniae aan zich laten voorbij gaan. Het thema dit jaar is Sons Portugueses, waarbij we een ontdekkingsreis maken naar de Portugese muziek van Middeleeuwen,Renaissance en vroeg-barok. Te horen is evengoed koninklijke muziek als bescheiden volksmuziek die in de plooien van de eeuwen verdwenen was. Vandaag (23/8) is er in de Sint Jacobskerk om 20 uur het Officium Defunctorum te horen door het Portugese ensemble met de gelijkluidende naam 'Officium'. Morgen 24/8 is er een uitzonderlijk optreden in het Elzenveld (11.30) van 's werelds beste harpist : Andrew Lawrence-King. Donderdag 25/8 moet je in AMUZ zijn, de voormalige Augustijnerkerk is eindelijk helemaal gerestaureerd . Het absolute hoogtepunt valt op zondagavond vanaf 20 uur in de Sint Pauluskerk, waar Jordi Savall met de Capella Reial de Catalunya en Hesperion XXI deze Laus Polyphoniae afsluiten.
Onder de vlag die je hiernaast ziet, varen sinds een paar jaar de twee gefuseerde koororganisaties: Europa cantat en AGEC. En ook al krijg je nog altijd plichtsgetrouw en met een quasi ongewijzigde layout de brochure die de activiteiten voor het komend jaar aankondigt, toch kan ik mij niet ontdoen van het gevoel dat iets van de oorspronkelijke spirit van Europa Cantat verloren is. Een grotere organisatie weliswaar, maar naar mijn gevoel meer bureaucratie, minder directe betrokkenheid op de duizenden koorzangers die Europa telt. Het aanbod voor 2012 wordt natuurlijk beperkt door de focus op Torino, maar ook daar gaat er iets mis: ik ben benieuwd hoe lang een iets oudere zanger nog zijn gading gaat kunnen vinden in het aanbod (aanbod dat overigens nog altijd niet duidelijk is). De tijd van de onvergetelijke zangweekends met de Vlaamse Federatie van Jonge Koren komt nooit meer weer, en dat is heel jammer.
Een van die vrienden stuurt me in volle verkiezingscampagne een Brugse folder met een slogan die mij op het lijf geschreven is: " 't Is maar kaal zonder haar, stem vrouw". Ze hadden mij gewaarschuwd, borstkanker + chemo = haarverlies. De timing klopte, de derde week na de eerste chemo. Als ik met mijn handen in mijn haar zat, zat ik nadien met mijn haar in mijn handen. Het is intussen allemaal weg, deskundig afgeschoren. Voor het eerst in mijn leven zie ik mijn schedel, de schedel die alleen op babyfoto's te zien was. Het went, merk ik. "Zet je pruik op, mama", zei mijn jongste de eerste dagen. Nu vertelt hij aan al wie het horen wil dat zijn mama geen haar meer heeft. Ik kies naargelang van het moment, mijn gemoedstoestand of de plek waar ik naartoe moet. Kaal of met sjaaltje wind ik er geen doekjes om: ja, ik heb kanker. Et alors? Met mijn pruik kan ik je om de tuin leiden, tenzij mijn jongste bij me is: "Mijn mama heeft haar pruik op!"
Mijn vierde chemokuur is andere koek, geen FEC meer, maar Taxotère. Gen ijsblokjes mer, maar blauwe ijshandschoenen aan handen en voeten terwijl het infuus druppelt. Deze keer moeten de nagels beschermd worden. Drie dagen later doen al mijn spieren pijn. Ik zit, lig, draai, keer, loop, beweeg om de pijn niet te voelen. "Gaat het over?", vraag ik aan een lotgenote. "Heel langzaam", zegt ze me. Chemo vraagt geduld. Lanker vraagt tijd. Geen haar, geen smaak, geen fut, dat gaat voorbij. Maar wat blijft, vraagt tijd. Wat blijft is het besef dat kanker een stempel heeft gedrukt op mijn leven en op mijn lijf. Als ik 's avonds voor de spiegel sta, weet ik dat vroeger voorbij is. Eén van mijn Twin Towers ingestort, heropgebouwd maar nog niet helemaal af, en een buikbreed litteken. Vrolijk wordt een mens er niet van. Beter hopelijk wel.
Drie soorten pillen heb ik meegekregen om de misselijkheid te bestrijden. Ik begin met de bijsluiters en ik lees de nevenwerkingen. Ontstaan van een vollemaansgezicht, vochtretentie, scheve hals, kaakkramp, abnormale oogbewegingen, , krampachtig achterover trekken van het hoofd, geritmeerd uitsteken van de tong. "Dat kan hier nog leuk worden", zegt mijn oudste zoon. Na drie dagen is het ergste voorbij. De misselijkheid verdwijnt niet, maar trekt zich terug op kelderniveau. De tweede week gaat van kwaad naar beter, de derde week naar best.
Voor ik het besef zijn de drie weken om. De hond van Pavlov wordt weer wakker. Nog voor ik vertrokken ben naar het dagcentrum, is de misselijkheid er weer. De rode zak, de ijsblokjes, het idee alleen is genoeg om mijn maag weer te voelen.En dan ben ik nog bij de gelukkigen, besef ik als ik andere verhalen hoor. Hoe komt het, vraag ik aan de oncoloog, dat de ene mens zijn ziel uit zijn lijf kotst en ik niet. "Dat ligt aan de gevoeligheid van het braakcentrum", zegt hij. Flink van mijn braakcentrum, toch iets om trots op te zijn.
Hoe meer chemo ik krijg, hoe minder smaak ik overhoud. Niets smaakt nog zoals het gesmaakt heeft. Eten wordt zoeken en koken een corvee. Soms valt de smaak mee, maar de nasmaak niet. Het gaat voorbij, troosten kenners me en ze geven mij tips. De rode wijn helpt, de chocolade niet. Mijn smaak is om zeep, maar ruiken doe ik beter dan vroeger, vreemd genoeg. Geen geur ontsnapt mij en dat kan aangenaam zijn, maar ook zeer onaangenaam.
Drie weken tussen elke chemo, ze krijgen een patroon. De eerste week kan niet snel genoeg voorbij zijn, de derde week kan niet lang genoeg blijven duren. Stiekem geniet ik van huiswerk maken met de jongste, verhalen horen van de oudsten, romans lezen tijdens de werkuren, kijken naar de collega's. In mijn hoofd kriebelt het soms, maar mijn lijf maakt de dienst uit. Bij de derde chemokuur zet ik de televisie aan. Villa Politica zendt de beleidsverklaring van Yves Leterme uit. Alles is goed om mijn aandacht af te leiden van de rode zak die op dat moment in mijn aders druppelt. De Vlaamse regering wil een betrokken samenleving, zegt Leterme. Groot gelijk, denk ik, maar makkelijk gezegd: hoe gaat hij dat organiseren? Kan je bij decreet vriendschap en bezorgdheid regelen? Het zijn de beste medicijnen, weet ik. Strijkbezoeken, kookbezoeken, ovenschotels, porties soep, de jongste komen halen, mij komen halen, mijn vrienden en vriendinnen hebben de Vlaamse regering niet nodig om te weten wat goed is voor een mens. Ziek zijn kost geld, maar zo 'n vrienden zijn goud waard.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
