Een van die vrienden stuurt me in volle verkiezingscampagne een Brugse folder met een slogan die mij op het lijf geschreven is: " 't Is maar kaal zonder haar, stem vrouw". Ze hadden mij gewaarschuwd, borstkanker + chemo = haarverlies. De timing klopte, de derde week na de eerste chemo. Als ik met mijn handen in mijn haar zat, zat ik nadien met mijn haar in mijn handen. Het is intussen allemaal weg, deskundig afgeschoren. Voor het eerst in mijn leven zie ik mijn schedel, de schedel die alleen op babyfoto's te zien was. Het went, merk ik. "Zet je pruik op, mama", zei mijn jongste de eerste dagen. Nu vertelt hij aan al wie het horen wil dat zijn mama geen haar meer heeft. Ik kies naargelang van het moment, mijn gemoedstoestand of de plek waar ik naartoe moet. Kaal of met sjaaltje wind ik er geen doekjes om: ja, ik heb kanker. Et alors? Met mijn pruik kan ik je om de tuin leiden, tenzij mijn jongste bij me is: "Mijn mama heeft haar pruik op!"
Mijn vierde chemokuur is andere koek, geen FEC meer, maar Taxotère. Gen ijsblokjes mer, maar blauwe ijshandschoenen aan handen en voeten terwijl het infuus druppelt. Deze keer moeten de nagels beschermd worden. Drie dagen later doen al mijn spieren pijn. Ik zit, lig, draai, keer, loop, beweeg om de pijn niet te voelen. "Gaat het over?", vraag ik aan een lotgenote. "Heel langzaam", zegt ze me. Chemo vraagt geduld. Lanker vraagt tijd. Geen haar, geen smaak, geen fut, dat gaat voorbij. Maar wat blijft, vraagt tijd. Wat blijft is het besef dat kanker een stempel heeft gedrukt op mijn leven en op mijn lijf. Als ik 's avonds voor de spiegel sta, weet ik dat vroeger voorbij is. Eén van mijn Twin Towers ingestort, heropgebouwd maar nog niet helemaal af, en een buikbreed litteken. Vrolijk wordt een mens er niet van. Beter hopelijk wel.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
