Gisterenavond hadden we als vakantieactiviteit bij Musica ad Nives een luisteravond met als thema "Het Requiem in de muziek". De opkomst was een stuk hoger dan verwacht. Ik hoop maar dat de gevraagde zware inspanning - bijna twee uur naar muziek luisteren - de mensen toch niet teveel ontgoocheld heeft. Aan de aanwezigen werd ook gevraagd om een score te geven, een appreciatie, voor de muziek die beluisterd werd. De uitslag (rangorde) zag er ongeveer als volgt uit:
1. Gabriel Fauré - In paradisum 2. W.A. Mozart - Lacrimosa 3. Abide with me 4. John Tavener - Song for Athene ..... 12. G. Verdi - Dies irae , Tuba mirum
Dat Fauré het haalt beantwoordt een beetje aan mijn eigen gevoelens bij een thema als de dood. Dat MaN het ooit ook nog zelf gezongen heeft, zal wel bijgedragen hebben tot de appreciatie bij deze "aha-erlebnis". Verrassend maar ook verheugend is dat John Tavener het in de eindsprint bijna haalde van Mozart en de evergreen Abide with me. Moderne muziek hoeft niet noodzakelijk als onbegrijpelijk ervaren te worden. En dat Verdi laatst staat bewijst alleen maar dat de mensen bij de dood geen theater willen.
Op 4 augustus gaan we de tweede vakantieactiviteit opzetten; zangers, maakt u gereed om een stel nieuwe canons te zingen.
Op een of andere manier spookt al heel de dag door mijn hoofd de reportage op de radio van vanmorgen over kinderen van 9-10 jaar die helemaal alleen in Oostende rondzwerven, dakloos, zonder ouders of familie, op de vlucht voor de ellende in hun land, hopend op het paradijs dat Engeland zou moeten zijn. Ik kan het mij nauwelijks voorstellen als ik denk aan mijn oudste kleinkinderen, respectievelijk bijna 10, 8 en 7 jaar. Nu is kinderleed van alle tijden. Achter een musical als Oliver, die moet dienen voor het vermaak van de goegemeente, schuilde ook het verhaal van een kind dat misbruikt werd en alleen moest overleven in een harde wereld. Maar toch ... in onze cocon van welvaart en geluk gaan wij te vaak voorbij aan mensonwaardige toestanden.
Om een of andere reden blijft de vakantie voor mij, ook al ben ik met pensioen, dé periode bij uitstek om nog wat meer te lezen dan gewoonlijk. Maar in tegenstelling tot de tijd door het jaar komt nu het wat lichtere genre aan bod. Je kan ook bezwaarlijk een turfvan meer dan een kilo meezeulen naar een luie strandzetel. Nu ligt op mij te wachten "De tuin van Puccini" (uitgegeven door De Geus 2011) een boek dat het midden houdt tussen een documentaire biografie en een roman, waarin de schrijver Helmut Krausser ons een uitgebreide blik gunt in het uitgebreide en getormenteerde liefdesleven van Puccini, op het moment dat hij al wereldberoemd was.
"En iedere vrouw met wie ik heb geslapen, eindigt in mij als een melodie" is een veronderstelde uitlating van Puccini. Puccini zou zijn inspiratie voor zijn opera's gevonden hebben in de vrouwen die hij beminde.
Er zijn nogal wat wetenschappers die zich met de regelmaat van een klok buigen over de dood van beroemde personen. Heelder boekwerken zijn gevuld met speculaties omtrent de dood van een Beethoven, Napoleon en Mozart. Zo is er bvb. een tijdschrift met de veelzeggende titel "Medical Problems of performing artists". Nu duikt er een nieuwe theorie op over het vroegtijdig overlijden van Wolfgang Amadeus Mozart, ditmaal van de Amerikaan William Grant. Deze man schuift als hypothese naar voor dat Mozart extra gevoelig was voor infecties omdat hij veel 's nachts werkte en overdag sliep. Zijn lichaam zou als gevolg van tekort aan zonlicht te weinig vitamine D geproduceerd hebben. Mozart leed onder meer aan chronische nierziekte, bindvliesontsteking en veelvuldige keelontstekingen.
Volgens Grant blijkt uit de artikelen dat de musicus vooral in de winter vaak ziek was, als er weinig zonlicht was in zijn woonplaats Wenen. Mozart stierf uiteindelijk op 5 december 1791, in een tijd van het jaar waarin hij waarschijnlijk al twee maanden niet veel zonlicht had gezien.Grant gelooft dan ook dat er een verband is tussen de dood van Mozart en het gebrek aan vitamine D dat de componist waarschijnlijk ontwikkelde in de winter.
Zijn vitamine D niveau moet in de tijd dat hij stierf erg laag zijn geweest, schrijft Grant. Dat tekort aan vitamine D verhoogde het risico op veel ziektes die in de tijd van Mozart tot de belangrijkste doodsoorzaken behoorden, zoals tuberculose, kanker en hartfalen.
Volgen Grant kunnen mensen die veel binnen zitten een les trekken uit de dood van Mozart.Veel moderne ziektes hebben eveneens een verband met een gebrek aan vitamine D, verklaart de wetenschapper. Ook moderne musici zijn zich mogelijk niet bewust van het feit dat ze een tekort aan vitamine D opbouwen als ze te lang binnen blijven om te componeren."
Lijkt een uitstapje naar Brugge tijdens het komend weekend u iets? Dan kan je meteen de slotconcerten van de Internationale Bachdagen meepikken.
Eergisteren ging in Brugge voor de 14e maal de Zomerweek van de Internationale Bachdagen van start. 62 zangers en 10 dirigenten musiceren de ganse week in en rond de Brugse Sint-Jakobskerk, onder leiding van ervaren docenten als Jan Vuye, Patrick Peire, Ludo Claesen, Sarah Peire en Ignace Thevelein. Op het programma staat heel wat muziek van Bach, maar ook hedendaagse koormuziek of polyfonie komen aan bod. Wie graag het volledige programma bekijkt kan daarvoor terecht op de website www.sint-jacobshuys.be.
De slotconcerten van dit evenement gaan door op zaterdag 16 (om 16u) en zondag 17 juli (om 17u) in de Sint-Jakobskerk.
Eventjes bekomen van het bekomen. 't Is stil in huis na de familieweek in Westende. 5 kleinkinderen, volgend jaar 6, hebben al een afspraak gemaakt voor volgend jaar, om opnieuw de Atlantikwal te bestormen, te vliegeren in een stralende zon, ijsjes te eten en de snoeptaart van Bonnie soldaat te maken, tekeningen te maken voor moeke en vake, de dijk onveilig te maken met gocar en andere ijskarfietsjes, of om met de traditionele afsluiter Bellewaerde of Plopsaland te bestormen. Ook deze en de komende weken blijft het een drukke vakantiebedoening, de kinderopvang tijdens zo een verlof is een hele organisatie. Er is nog net de tijd om even langs te lopen bij mijn huisarts (wat heb ik die man de laatste decennia schromelijk verwaarloosd!) en om de luisteravond van Musica ad Nives nog wat meer body te geven. Het minste wat je kan zeggen dat we geen tijd hebben om te piekeren.
Zin om je even te verdiepen in een bladzijde van de Engelse geschiedenis (en tegelijk als achtergrond muziek uit die tijd te horen? Hier is de geschiedenis van Anna Boleyn.
Eén van genres in de hedendaagse muziek die mij eindeloos kan boeien is filmmuziek. Het is die muziek die tijdens films gespeeld wordt om de sfeer te versterken en de emoties van de acteurs te onderlijnen. Na aanvankelijk een symfonische ontwikkeling te hebben doorlopen, wordt er hoe langer hoe meer beroep gedaan op popmusici. Sommige filmcomposities kunnen beschouwd worden als volwaardige kunstmuziek. Morricone heeft o.m. schitterende symfonische muziek geschreven. Vaak wordt de soundtrack van een film op een afzonderlijke plaat/cd uitgebracht.
Tarisio, het veilinghuis online voor fijne instrumenten, verkocht de Lady Blunt Stradivarius viool uit 1721 voor een wereldrecordprijs van £9.808.000 (11.000.000 euro) op de veiling die op 20 juni plaats vond. Na een extreem intensief opbieden, werd hij gekocht door een anonieme bieder. De volledige opbrengst van de verkoop gaat naar de hulp aan Japan door bemiddeling van het Nippon Foundations Northeastern Japan Earthquake and Tsunami Relief Fund.
Deze verkoop van de Lady Blunt wakkerde massief het vuur aan bij enthousiaste verzamelaars wereldwijd, die de kans wilden benutten om dit unieke stuk geschiedenis te bezitten. De viool, die 30 lang eigendom was van Lady Anne Blunt, kleindochter van de beroemde Engelse dichter Lord Byron, behoorde verder tot het bezit van de beroemde Parijse dealer Jean Baptiste Vuillaume, de verzamelaars Richard Bennett, de Baron Knoop en Sam Bloomfield, en ook de Japanse Music Foundation. Het is opmerkelijk, zoals Andrew Hill van de W. E. Hill firma benadrukt, dat de viool in grote mate dezelfde conditie heeft behouden als toen hij van de makelij kwam.
Antonio Stradivari maakte violen, viola's en cello's in Cremona, Italië. Ongeveer 600 hiervan bestaan nog, velen van hen hebben een eigen troetelnaampje gekregen. Zijn instrumenten zijn veel gevraagd door de grootste solisten ter wereld en de meest onderscheiden verzamelaars. Van de Stradivari violen die nog in particuliere handen zijn, wordt gezegd dat de Lady Blunt zich nog in de meest zuivere staat bevindt in vergelijking met de oorspronkelijke kenmerken, en dat de vernis nog bijna helemaal intact is.
Dit is de eerste keer dat de viool openbaar verkocht is, na de verkoop hiervan op de veiling van Sotheby in 1971, voor een prijs van £84.000, in die tijd ook een wereldrecordbedrag. De Lady Blunt werd dit jaar ter verkoop aangeboden door de Japanse Music Foundation, eigenaars van een aantal van de fijnste Stradivari en Guarneri instrumenten ter wereld. Ms. Kazuko Shiomi, President van de Nippon Music Foundation, zegt: Deze viool vormde een heel belangrijk stuk in onze collectie. De nood van onze Japanse medemensen na de tragedie van 11 maart heeft bewezen dat wij allen moeten helpen, op welke manier dan ook. De donatie hiervan zullen wij daarom ook onmiddellijk benutten op Japanse bodem.
In deze video bespeelt Itzhak Perlman een Stradivarius:
Belofte maakt schuld. Dit had ik nog beloofd aan de dames die zich aan uitspattingen overgeven na de repetitie van KORILE. Inge zal weeral beter slapen nu ze de volledige tekst heeft.
Eén, één, één is één, ene God alleen Ene zaligmaker en anders geen
Twee, twee, twee is twee. Twee stenen tafelen als gebakken wafelen Ene God alleen, Ene zaligmaker en anders geen
Drie, drie, drie is drie Drie patriarchen: Abraham, Isaak en Jacobus Twee stenen tafelen als gebakken wafelen Ene God alleen, Ene zaligmaker en anders geen.
Vier, vier, vier is vier, Vier evangelisten die de waarheid wisten. Drie patriarchen: Abraham, Isaak en Jacobus. Twee stenen tafelen als gebakken wafelen. Ene God alleen, Ene zaligmaker een anders geen.
Vijf, vijf, vijf is vijf. Vijf dwaze maagden die de hemel vaagden Vier evangelisten Drie patriarchen Twee stenen tafelen Ene God alleen, Ene zaligmaker en anders geen.
Zes, zes, zes is zes. Zes kruiken wijn, die op de bruiloft van Kana zijn Vijf dwaze maagden Vier evangelisten Drie patriarchen Twee stenen tafelen Ene God alleen, ene zaligmaker en anders geen.
Zeven, zeven, zeven is zeven, Zeven sacramenten zonder complimenten .
Gisteren hadden we het over gevleugelde vrienden, waarvan Louis Van Dijk één van de drijvende krachten was. Het is vakantie, dus deze blog is op voorhand geprepareerd, goede gelegenheid om wat muziek te laten horen die ik of wel leuk, ofwel heel mooi vind. In onze koren gebruiken we nogal eens als inzinger: Altijd is Kortjakje ziek, muziek die oorspronkelijk met mooie variaties bedacht werd door W. A. Mozart (Ah, vous dirai-je, maman). Zullen we eventjes luisteren wat Louis Van Dijk er van maakt?
Op 3 juli 1996 stierf Pim Jacobs ten gevolge van kanker. In de 62 jaar dat hij leefde was hij een gevierd jazzpianist en tv presentator. Hij was getrouwd met Europe's first lady of the jazz, Rita Reys, die in 2004 een cd opdreog aan haar overleden echtgenoot : "Beuatiful love - A tribute to Pim". Ikzelf zal hem echter het meest onthouden van zijn samenspel met Louis Van Dijck en Pieter Van Vollenhoven die de "Gevleugelde vrienden" vormden en heel wat voor het goede doel speelden.
Voor Allerheiligen voorzien we bij Musica ad Nives als openingsanthem "Laudate nomen Domini" van Christopher Tye. Christopher Tye (1505-1572) studeerde aan de universiteit van Cambridge en werd er in 1545 Doctor of Music (titel die hij overigens ook aan de universiteit van Oxford kreeg). Hij was kapelmeester in de kathedraal van Ely vanaf 1543 en vanaf 1549 ook organist in die kathedraal. Waarschijnlijk was hij ook de muziekleraar van koning Edward VI. Ondanks zijn protestantse sympathieën bleef hij in zijn ambt tijdens het bewind van de katholieke koningin Mary. In 1560-1561 legde hij zijn ambt in Ely neer, en werd geestelijke. Toch bleef hij ook nog onder koningin Elisabeth actief.
Opzij, opzij, opzij, 't Sopranenkoor kom hier voorbij Ze komen recht uit 't land van Leest en zingen dansend om ter meest! De voorzitster marcheert van voor maar 't is voor waar geen ouwe sloor
Sopranen hoog de bassen laag , de alten, ja, die gaan ervoor tenoren zingen uit volle borst We doen 't allen goed, Carlo geeft veel moed En vandaag is 't feest bij KORILE!
610 jaar geleden werd de (toekomstige) koning Hendrik VIII van Engeland geboren. Berucht om zijn vrouwen (hij stond model voor Blauwbaard), voor zijn conflict met de paus, officieel stichter van een onafhanjelijke Anglicaanse Kerk, verwoed jager en erudiet man die niet alleen - in zin goede dagen - een verdediging van de kerk schreef en daardoor de titel kreeg van "Defensor Fidei - Verdediger van het Geloof", maar ook nog eens componist van ballades (helpt altijd als je een vrouw wil verleiden).
Ben je (nog) niet op vakantie, dan heb ik hier een heel speciaal buitenkansje voor juli. Ik zal er helaas niet kunnen van genieten want ik struin dan door de duinen met vier kleinkinderen. Op woensdag 6 juli om 15.00 uur in de Sint-Pauluskerk in Antwerpen is er een GRATIS concert van het Magdalen College Chapel Choir uit Oxford. Onnodig om te zeggen dat je één van exponenten van de grote Engelse koren niet mag missen. En met een beetje geluk kan je daarna nog een heerlijk terrasje doen met vrienden en andere melomanen.
Ik heb dit weekend twee missen gespeeld in twee verschillende kerken. Vanmorgen was het in de Sint Jozefparochie (Tereken), gisterenavond was het de H.Familiekerk. De kerk van vandaag is een geklasseerd monument in neogotische stijl, de andere is een 'moderne' kerk uit de tweede helft van vorige eeuw. Het is nochtans niet het gebouw dat uitmaakt waar de meest aansprekende viering gehouden wordt. In de H. Familie een verzameling van oude mensen, geen dertigers of veertigers, geen kinderen; apathie troef, en een priester die in zijn toespraak (homilie durf ik het niet noemen) 4/5 van de tijd besteedt aan hoe het vroeger was: een tijd die niet meer terugkomt en waar je met heimwee naar verlangt. In Sint Jozef een warme viering, in sacrale woorden van deze tijd, gedragen door de hele gemeenschap, een gemeenschap met ouderen en jongeren, met babies die op de buik van hun moeder rusten, met kinderen (ook ni teveel) die naar voor geroepen worden om hun eigen homilie te krijgen. Een gemeenschap waar de priester dienend aanwezig is en waar de mensen (oei, een priester is ook een mens) het grootste deel voor hun rekening nemen. In beide parochies hebben de priesters een belangrijke rol gespeeld, maar waar de een al jaren het traditionele cultiveert, is in de andere een gemeenschap ontstaan die uitnodigt en een teken is. Ik durf er nu al op wedden dat het 'moderne' gebouw binnenkort een andere bestemming krijgt, en dat Sint Jozef de kern wordt van een nieuw geloofsleven. Ik vrees alleen maar dat vele priesters fossielen geworden zijn, die hun eigen ideeën blijven cultiveren, maar die te versteend zijn om zich te laten opbranden in liefde en waarheid. Wee deze herders!
Op mijn bureau is een nieuwe bundel koormuziek beland onder de titel "Mi lanct na di", een publicatie die als ondertitel draagt "Hedendaagse koormuziek uit Vlaanderen voor gemengd basiskoor met één mannenstem". Deze uitgave kadert in de eerste Dag van de Vlaamse Koormuziek die in oktober doorgaat en die nu al op allerlei manieren voorbereid wordt. Uiteraard zal die dag heel wat meer zijn dan het samen doorzingen van deze nieuwe bundel: workshops, een schitterend afsluitend concert in DeSingel (met het vlaams Radiokoor en het Franse Calliope), maar vooral een ontmoeting van mensen die het hoorleven in het hart dragen. Het is goed dat er met de realiteit van minder mannen in koren wordt rekening gehouden. Maar het is vooral goed dat Vlaamse componisten onder de aandacht gebracht worden van dirigenten en koorzangers.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
