Op 3 juli 1996 stierf Pim Jacobs ten gevolge van kanker. In de 62 jaar dat hij leefde was hij een gevierd jazzpianist en tv presentator. Hij was getrouwd met Europe's first lady of the jazz, Rita Reys, die in 2004 een cd opdreog aan haar overleden echtgenoot : "Beuatiful love - A tribute to Pim". Ikzelf zal hem echter het meest onthouden van zijn samenspel met Louis Van Dijck en Pieter Van Vollenhoven die de "Gevleugelde vrienden" vormden en heel wat voor het goede doel speelden.
Voor Allerheiligen voorzien we bij Musica ad Nives als openingsanthem "Laudate nomen Domini" van Christopher Tye. Christopher Tye (1505-1572) studeerde aan de universiteit van Cambridge en werd er in 1545 Doctor of Music (titel die hij overigens ook aan de universiteit van Oxford kreeg). Hij was kapelmeester in de kathedraal van Ely vanaf 1543 en vanaf 1549 ook organist in die kathedraal. Waarschijnlijk was hij ook de muziekleraar van koning Edward VI. Ondanks zijn protestantse sympathieën bleef hij in zijn ambt tijdens het bewind van de katholieke koningin Mary. In 1560-1561 legde hij zijn ambt in Ely neer, en werd geestelijke. Toch bleef hij ook nog onder koningin Elisabeth actief.
Opzij, opzij, opzij, 't Sopranenkoor kom hier voorbij Ze komen recht uit 't land van Leest en zingen dansend om ter meest! De voorzitster marcheert van voor maar 't is voor waar geen ouwe sloor
Sopranen hoog de bassen laag , de alten, ja, die gaan ervoor tenoren zingen uit volle borst We doen 't allen goed, Carlo geeft veel moed En vandaag is 't feest bij KORILE!
610 jaar geleden werd de (toekomstige) koning Hendrik VIII van Engeland geboren. Berucht om zijn vrouwen (hij stond model voor Blauwbaard), voor zijn conflict met de paus, officieel stichter van een onafhanjelijke Anglicaanse Kerk, verwoed jager en erudiet man die niet alleen - in zin goede dagen - een verdediging van de kerk schreef en daardoor de titel kreeg van "Defensor Fidei - Verdediger van het Geloof", maar ook nog eens componist van ballades (helpt altijd als je een vrouw wil verleiden).
Ben je (nog) niet op vakantie, dan heb ik hier een heel speciaal buitenkansje voor juli. Ik zal er helaas niet kunnen van genieten want ik struin dan door de duinen met vier kleinkinderen. Op woensdag 6 juli om 15.00 uur in de Sint-Pauluskerk in Antwerpen is er een GRATIS concert van het Magdalen College Chapel Choir uit Oxford. Onnodig om te zeggen dat je één van exponenten van de grote Engelse koren niet mag missen. En met een beetje geluk kan je daarna nog een heerlijk terrasje doen met vrienden en andere melomanen.
Ik heb dit weekend twee missen gespeeld in twee verschillende kerken. Vanmorgen was het in de Sint Jozefparochie (Tereken), gisterenavond was het de H.Familiekerk. De kerk van vandaag is een geklasseerd monument in neogotische stijl, de andere is een 'moderne' kerk uit de tweede helft van vorige eeuw. Het is nochtans niet het gebouw dat uitmaakt waar de meest aansprekende viering gehouden wordt. In de H. Familie een verzameling van oude mensen, geen dertigers of veertigers, geen kinderen; apathie troef, en een priester die in zijn toespraak (homilie durf ik het niet noemen) 4/5 van de tijd besteedt aan hoe het vroeger was: een tijd die niet meer terugkomt en waar je met heimwee naar verlangt. In Sint Jozef een warme viering, in sacrale woorden van deze tijd, gedragen door de hele gemeenschap, een gemeenschap met ouderen en jongeren, met babies die op de buik van hun moeder rusten, met kinderen (ook ni teveel) die naar voor geroepen worden om hun eigen homilie te krijgen. Een gemeenschap waar de priester dienend aanwezig is en waar de mensen (oei, een priester is ook een mens) het grootste deel voor hun rekening nemen. In beide parochies hebben de priesters een belangrijke rol gespeeld, maar waar de een al jaren het traditionele cultiveert, is in de andere een gemeenschap ontstaan die uitnodigt en een teken is. Ik durf er nu al op wedden dat het 'moderne' gebouw binnenkort een andere bestemming krijgt, en dat Sint Jozef de kern wordt van een nieuw geloofsleven. Ik vrees alleen maar dat vele priesters fossielen geworden zijn, die hun eigen ideeën blijven cultiveren, maar die te versteend zijn om zich te laten opbranden in liefde en waarheid. Wee deze herders!
Op mijn bureau is een nieuwe bundel koormuziek beland onder de titel "Mi lanct na di", een publicatie die als ondertitel draagt "Hedendaagse koormuziek uit Vlaanderen voor gemengd basiskoor met één mannenstem". Deze uitgave kadert in de eerste Dag van de Vlaamse Koormuziek die in oktober doorgaat en die nu al op allerlei manieren voorbereid wordt. Uiteraard zal die dag heel wat meer zijn dan het samen doorzingen van deze nieuwe bundel: workshops, een schitterend afsluitend concert in DeSingel (met het vlaams Radiokoor en het Franse Calliope), maar vooral een ontmoeting van mensen die het hoorleven in het hart dragen. Het is goed dat er met de realiteit van minder mannen in koren wordt rekening gehouden. Maar het is vooral goed dat Vlaamse componisten onder de aandacht gebracht worden van dirigenten en koorzangers.
Neenee, geen politiek. Wel een kleine beschouwing over de geneugten en gevaren van internet. Ik ben geen twitteraar en als ik zie dat met één drukje op een (verkeerde) toets berichten op een heel ongewenste bestemming kunnen komen, dan krijg ik toch wel de kriebels. En het voorbeeldje van onze Yves bewijst dat je maar best heel voorzichtig bent met sms-jes en mails. Ook die worden met een simpele bewerking opgeslagen en kunnen altijd tegen je gebruikt worden. Met de zogenaamde vooruitgang van de geïnformatiseerde maatschappij hebben mails echte bewijskracht gekregen. Wat er ook van zij, ik houd mijn archief goed bij, wie weet dat ik het nog eens nodig zal hebben. Bovendien kan je maar best uitkijken bij het verspreiden van je persoonlijke gegevens. En als je dan nog een loopje neemt met de waarheid kan het best gebeuren dat je ineens het spreekwoord aan de lijve ondervindt : wie zijn ... verbrandt ....".
Een groot historisch fresco, een beeld van het religieuze fanatisme in het Frankrijk van 1572, toen zowat 3000 protestanten in Parijs tijdens de Bartholomeusnacht werden vermoord door katholieken: dat is de context waarbinnen Meyerbeer in zijn grand opéra Les Huguenots de liefdesgeschiedenis van de protestant Raoul voor de katholieke Valentine situeert. Juist dit contrast tussen het private en het publieke, tussen imposante massascènes en intieme gevoelsmomenten, maakt het wezen uit van Meyerbeers dramaturgie. Hoewel dit werk in zijn tijd een ongeëvenaarde populariteit kende (het haalde als eerste meer dan duizend voorstellingen in de Opéra de Paris!), geraakte het nadien in de vergetelheid. Marc Minkowski en Olivier Py laten ons dit werk herontdekken als een magistrale aanklacht tegen religieuze intolerantie, gecomponeerd door een van de grootste vernieuwers van de opera.
Les Huguenots, grand opéra van Giacomo Meyerbeer in een nieuwe productie van de Munt, zaterdag 25 juni om 20 uur op radio Klara.
Was het het onweer dat in de lucht hing, of gewoon de zenuwachtigheid van een dirigent die zijn koor de eindsprint ziet inzetten voor de rit van 2010-2011. Feit is dat we gisteren met KORILE het werkjaar weeral hebben afgesloten. Ik ben blij dat jullie wat kunnen rusten, maar ik weet nu al dat ik jullie na komende week (het sopranenfeestje) weer ga missen. Je hebt je vakantie zeker verdiend, en ik stel alleen maar vast dat we ook dit jaar weer flink vooruit gegaan zijn. En wees gerust, dat zeg ik niet alleen. Ook de mensen die ons af en toe beluisteren zijn vol lof over jullie. Bloemetje en knuffel verdiend!
Op 22 juni 1882 werd Jan Hendrik Frederik Grönloh geboren in Amsterdam. Wellicht zegt de naam u niets tenzij je een literatuurfreak bent. Want dan weet je dat het over de schrijver en dichter Nescio gaat. Waarom hij dan hier verzeild geraakt? Onze Jan had de handelsschool gedaan en had op 18-jarige leeftijd met weinig succes wat baantjes gehad als bediende. Zijn ambitie lag duidelijk ergens anders. Maar omdat vader Grönloh vond dat zijn zoon toch iets zinnig moest doen, al was het dan maar in zijn vrije tijd, werd hij op de gemengde zangvereniging "Sweelinck" gedaan waarvan hij, bij gebrek aan stel (bestaat dat?) dan maar secretaris werd. Vandaar was het maar een kleine stap naar het secretariaat van verschillende literaire tijdschriften, waar hij uiteindelijk zijn roeping vond.
"Een groot dichter zijn en dan te vallen. Maar er kwam nooit wat van, want als je een dichtertje bent, dan lopen de mooiste meisjes altijd aan den overkant van de gracht. En zoo werd z'n hele leven één gedicht, wat ook vervelend wordt."
(uit: Nescio, Dichtertje, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam)
'O God,' denkt i, 'als er nu eens een wonder gebeurde, als nu eens ineens van al die vrouwen al de kleeren afvielen?' Een dichtertje dat den waanzin nabij is denkt rare dingen. U en ik lezer denken nooit zoo iets. En mijn lezeressen... heilige onschuld, ik moet er niet aan denken.
(uit: Nescio, Dichtertje, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam)
Tine Dezeure, eindredacteur van Radio-2 Oost-Vlaanderen, en daar ook regelmatig te horen, maar vooral één van de twee lieve schoondochters van moeke en vake, heeft er samen met Wouter voor gezorgd dat wij tegen midden januari ons zesde kleinkindje verwachten. Proficiat aan de papa en mama ( de grootouders zitten er nauwelijks voor iets tussen, tenzij je een prestatie van meer dan dertig jaar geleden meetelt). Tegen die tijd zal Julietje al bijna naar school gaan. De fotoreeks in onze living kan weeral aangevuld worden.
De zomervakantie van 2011 moet nog beginnen (met daarin o.a. een leuke zangweek in Briançon) en daar zijn we al met de vooraankondiging van Europa Cantat 2012 in Torino, het driejaarlijkse hoogfeest van de koorzang, dat deze keer door de Italianen georganiseerd wordt van 27 juli 2012 tot 5 augustus. Voor diegenen die interesse hebben om deel te nemen is het goed dat we op tijd de data kennen. Het definitieve programma wordt deze maand gepubliceerd, maar nu al staat het vast dat er 40 ateliers zullen zijn, waaruit de duizenden zangers hun keuze moeten maken, dat het traditionele open zingen elke avond doorgaat, dat er meer dan 100 concerten zullen zijn. Zoals steeds hoop ik dat we met een groepje enthousiastelingen er naar toe kunnen trekken om daarna met ons hart vol van muziek naar onze eigen koren terug te komen. Wie dit éénmaal meegemaakt heeft vergeet het nooit meer. Mocht je interesse hebben laat het mij weten.
Hier alvast een promofilmpje van de Italiaans organisatoren. Meer nieuws volgt op geregelde tijdstippen.
Soms wou ik wel eens een kat zijn, die heeft negen levens naar het schijnt. Juist genoeg voor mij om al de muziek die hier binnenstroomt met jullie te delen. Er is nog zoveel dat ik zou willen uitvoeren en de componisten staan niet stil, onafgezien van het feit dat er nog bergen liggen te wachten uit de Italiaanse renaissance en barok. Maar ook de (vooral franse) 19e eeuw is de moeite waard om er in te graven. En misschien zou ik dan wel dirigent worden en een orkest dirigeren om je naar de zevende hemel te brengen.
3 jaar blog. Weet ik veel of dat een reden is om feest te vieren. In elk geval zijn er hier honderdduizenden woorden verschenen. Talrijke bezoekers van diverse pluimage: oude vrienden vanuit mijn jeugd en van op school, dichte en verre familie, koorleden van vroeger en nu, een gekke stalkster, kennissen uit Rusland, Nederland, België, Tsjechië. Trouwe dagelijkse bezoekers, of mensen die slechts af en toe eens binnenwandelen. Heeft zo een blog betekenis? Voor mij wel, want het maakt dat ik aan u allen denk en gevoelens, muzikale en andere smaken met je deel, weetjes die mij interesseren onder de aandacht breng en voor sommigen communicatie op een makkelijke manier onderhoudt. Ik zal nog maar eventjes voortdoen. En om mijn kennis van het Engels te demontreren: Have a nice day!
Kerkmuziek is zo oud als de kerk zelf, hoewel uit de vroegste tijden niet bijzonder veel is overgebleven, deels omdat oudere notatiesystemen in onbruik waren geraakt. De eerste periode waarin bewust een poging werd gedaan om wat orde aan te brengen in de liturgische muziek is de tijd van Karel de Grote. Aan deze tijd danken wij de eerste bundeling van het gregoriaans en het neumenschrift. Ongetwijfeld bevat het gregoriaans overblijfselen uit vroegere tijden, mogelijk zelfs uit de joodse tempelliturgie. Feit is dat bijna acht eeuwen lang de ontwikkeling van de West-Europese muziekgeschiedenis voor het grootste deel via kerkmuziek plaatsvond.
Met de ontwikkeling van de muzieknotatie en de meerstemmigheid richtten veel componisten zich op het scheppen van vooral kerkmuziek, ook al omdat componisten dikwijls priesters waren: Gregorio Allegri, Gilles Binchois, Philippe de Vitry en zeker ook Antonio Vivaldi (de rode priester) zijn hiervan voorbeelden. Bovendien was dat voor componisten de beste manier om aan de kost te komen.
Door alle eeuwen heen is de mis, of een onderdeel ervan, een geliefd onderwerp geweest. Zelfs protestantse componisten zoals J.S. Bach schreven nog in die vorm. De gregoriaanse melodieën werden vaak als basis genomen voor meerstemmige bewerking.
Dag op dag vierhonderd veertig jaar geleden werd Tomaso Albinoni in Venetië geboren. Hij werd één van de toonaangevende barokcomponisten en -violisten van zijn tijd. In de tachtig jaren dat hij leefde componeerde hij op zijn minst 81 operas, 99 sonates, 59 concerti en 9 (daar is dat magisch getal weer) symfonieën. Wat hij echter NIET componeerde is zijn - bij de goegemeente - meest bekende werk: het Adagio in g-klein voor orgel en strijkers. Dat werd door Remo Giazotto in 1958 gepubliceerd en zou een bewerking zijn van een sonate van Albinoni. Achteraf zou blijken dat Giazotto het helemaal zelf had geschreven. Toch is het immens populair en duikt het steeds weer op in begrafenissen. Ook Liesbeth Liszt gebruikte het als achtergrondmuziek voor "De kinderen van de zee".
Eerst en vooral, proficiat voor de uitvoering van gisteren: het werd een mooie dienst voor een volle kerk met een heel multiculturele aanwezigheid. Ik heb voor de mis gevraagd dat men mij ook eens wat muziek zou bezorgen uit de Syrische gemeenschap, zodat we deze ook eens op een hoogdag ten gehore kunnen brengen.
Ondertussen zijn ook de resultaten van de bevraging quasi volledig. Wat mij een beetje verrast is dat het initiatief om ook tijdens de grote vakantie enkele activiteiten te doen, zoveel weerklank heeft gekregen. 18 à 20 mensen geven aan dat zij naar de luisteravond van 14 juli willen komen, 16 à 18 gaan zich overgeven aan het zingen van canons in augustus. Het is leuk om zo een respons te krijgen. Zouden we mekaar dan toch geen 7 weken kunnen missen? De Dag van de Vlaamse Koren is blijkbaar nog een grote onbekende. 4 mensen zeggen ja maar 11 mensen antwoorden met een vraagteken. Daarover geven we zeker nog wat meer uitleg, zodat je geen sprong in het onbekende moet doen.
Ik hoop jullie allemaal donderdag terug te zien, we leren in ijltempo een mis en een paar nieuwe stukken voor Allerheiligen. En we werken voorzichtig aan het adventsconcert. Nog een prettige dag!
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
