Hier zijn ze dan, onze jongelui die beslist hebben dat de repetitie van KORILE vanavond moet ingekort worden omdat zij iets te vieren hebben: de start van een nieuw leven. Bekijk ze maar eens goed en oordeel dan zelf maar of ze er echt al uitzien als 65 + ers. Wat mij betreft zijn het vier stevige steunpilaren van ons koor. En zij weten wellicht nog niet dat ze dan misschien een paar wilde haren minder rijk zijn, maar dat daarvoor in de plaats heel wat mooie dingen komen. Bovendien hebben zij beslist om maar om de vijf jaar te verjaren in het vervolg, zodat zij nog lang kunnen blijven zingen. Van harte proficiat (van boven naar onder: Karel, Lieve,Leon en Maurice).
Alleen de donderdagavond heb ik moeten missen bij de Koningin Elisabethwedstrijd van dit jaar, en dus meteen ook onze Vlaamse zo succesvolle kandidaat. Ik kan er dus niks zinnig over zeggen, want uit de kleine fragmentjes die achteraf nog uitgezonden werden, kon je onmogelijk opmaken of hij nu inderdaad dat schavotje verdiende. In tegenstelling met de vox populi en met onze rondborstige Erna Metdepenningen stonden echter de twee sopranen die respectievelijk 1 en 3 werden, op mijn lijstje van favorieten. Dat uiteindelijk Hong Haeran de eerste prijs kreeg geeft mij alleen maar een diep gevoel van bevrediging. Zij zingt op haar eigen broze manier de noten als parels bij mekaar, ongelooflijk accuraat, met een diep gevoel voor tekst en context, en met een geweldig aanpassingsvermogen aan de (soms sukkelende) dirigent. Dat Elizabeth Zharoff buiten de prijzen viel, moet niet verwonderen: imponeren mag ze dan al wel doen, haar ongenuanceerd geweld en haar beperkte repertoirekeuze mocht dan wel het publiek overdonderen, toch reikte zij bijlange na niet tot aan de mooie Hong Haeran.
Gisteren zou ze 100 gewoden zijn, als ze niet, na een leuk feestje, rustig er zelf uitgestapt was: Annie M.G. Schmidt. Denk je even aan haar als je Wim Sonneveld haar liedje hoort zingen.
Tijdens een repetitie heb ik het wel eens over de steminzet. Eigenlijk zijn er (in hoofdzaak) drie manieren van steminzet.
Zing je bijvoorbeeld het woord 'amen' dan riskeer je meteen de eerste manier : de GLOTTISSLAG. Dat is een inzet die begint met een knal, wat eigenlijk niet zo goed is voor je stem. De toon wordt namelijk met een gespannen keel ingezet waardoor alle andere tonen die volgen ook gespannen gaan klinken.
Deze inzet maak je door met kracht lucht te persen tussen je gesloten stembanden door. Hierdoor krijgt je stem een uppercut die bij normaal spreken nog wel enigszins aanvaardbaar is maar die bij een grote belasting zoals zingen uiteindelijk stemschade tot gevolg kan hebben. Het is na een dergelijke inzet ook heel moeilijk een 'open geluid' te maken. Deze manier van inzetten is dus een echte afrader!
Als je nu eens 'hallo' zegt heb je de tweede manier van inzetten gevonden: de AANGEBLAZEN INZET. Deze inzet is een stuk minder schadelijk voor je stem, je stembanden staan voor deze inzet al open waarna je er lucht doorheen laat stromen. Dan sluit je langzaam je stembanden om de 'a' te vormen. De 'h' wordt dus gebruikt om je stem 'op te starten'. Zo voorkom je dat je stembanden een klap krijgen.
Toch is ook deze manier niet ideaal. Het gevaar van die 'h' is dat je de heesheid die de stromende lucht veroorzaakt niet meer kwijtraakt tijdens de rest van de zin. Met andere woorden: als je stembanden zich moeten sluiten na het maken van de 'h' dan loop je het risico dat deze dat niet volledig doen, zodat je 'wilde lucht' hoort.
De derde manier van inzetten is het moeilijkst uit te leggen en aan te leren. Deze inzet is de OPEN INZET. Het lijkt erg op de aangeblazen inzet maar hier komen de stembanden bij elkaar op hetzelfde moment dat er lucht door de keel stroomt. Dit kun je oefenen door heel zacht 'haaaaaaa' te zingen of te zeggen. Probeer je keel ontspannen open te houden. Terwijl je dit steeds herhaalt probeer je steeds minden 'h' te laten klinken. Doe dit net zolang tot je de 'h' kwijtraakt en er alleen nog maar 'aaaa' klinkt (maar dan zonder de glottis slag!!)
Twee Belgen, de tenor Thomas Blondelle en de bariton Sébastien Parotte, gaan door naar de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd. Ze nemen het op tegen drie Koreanen (Lee EungKwang, Hwang Insu, Hong Haeran), drie Fransen (Clémentine Margaine, Stanislas de Barbeyrac en Anaïk Morel), twee Russen (Konstantin Shushakov en Elena Galitskaya), de Amerikaanse Elizabeth Zharoff en de Serviër Nikola Diskic.
De finale vindt plaats van 18 tot en met 21 mei in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel en is integraal te volgen op Klara. Fred Brouwers presenteert, voor de laatste keer. Thomas Blondelle zingt op donderdag 19 mei om 20 uur, Sébastien Parotte op vrijdag 20 mei om 20.45 uur.
Sommige nieuwe koren (heel vaak samengesteld uit jongeren met een muzikale bagage) verschijnen als kometen aan de hemel., schitterend de bewondering oproepend van het publiek. Andere koren hebben tijd nodig om te groeien en te rijpen. Daar moest ik gisterenavond aan denken tijdens en na de repetitie van KORILE. Alles bij mekaar is dit een koor in ontwikkeling. Het is zwoegen om de muziek die nu op de pupiter staat onder de knie te krijgen. Anderzijds was het enkele jaren geleden ondenkbaar dat men er de polyfonie van Hassler en de complexe klankstructuren van een Kodaly ooit onder de knie zou krijgen. Ik vind dat ze het heel goed doen daar in Leest. Binnen enkele weken zullen ze merken dat wat oorspronkelijk een Mount Everest leek, uiteindelijk een leuke klim is, en ze zullen het nog graag zingen ook. Dat is volwassen worden.
Gisteren prijkte in volle glorie op deze blog een portret van Peter Benoit, een West-Vlaming die na Parijs, zijn triomfen vooral vierde in Antwerpen. Laten we het vandaag hebben over een Oost-Vlaming die kapelmeester is van de kathedraal van Antwerpen: Sebastiaan Van Steenberge. Hij zat niet toevallig in de jury van het eindexamen orgel van het Lemmeninstituut. Hijzelf behaalde het meesterdiploma en het specialisatiediploma orgel in de klas van Peter Pietersn de organist van de kathedraal van Mechelen. Het meesterdiploma voor compositie vervolledigde zijn muzikale opleiding. Hij is op dit ogenblik vooral bekend als gedreven koorleider en jonge (wat is jong, hij werd geboren in 1976) componist, zowel van grote werken als van prachtige intimistische koorwerkjes. Hij zorgt er voor dat Antwerpen een centrum van muzikaal leven blijft, ook al is hij een missionaris die uit een andere provincie het licht brengt.
Voor diegenen die in een diepe winterslaap waren, het was één van die weekends dat Antwerpen zijn faam als hoofdstad van Vlaanderen luister heeft bijgezet. De officiële opening van het MAS betekent andermaal één van die culturele hoogtepunten in de rijke geschiedenis van de stad aan de stroom. Om dit even in de picture te zetten, brengen we vandaag een ander memorabel moment in herinnering. We schrijven 18 augustus 1877. Op de Groenplaats wordt de Rubenscantate van Peter Benoit gecreëerd. Immaterieel inderdaad, maar even groots.
Gelukkige verjaardag Claudio. Il faut le faire: 534 jaar oud zijn en nog steeds springlevend. We hebben het over Claudio Monteverdi. Cremona heeft de eer om hem te zien geboren worden.
Dat de derde leeftijd als maar belangrijker wordt in onze maatschappij, kan alleen voor ons 65+ ers alleen maar een troost zijn. Inderdaad, wij mogen/moeten nog meedoen: in het openbaar leven, in de politiek, op de cultuurscene.
Voor wie er mocht aan twijfelen, op 22 mei maakt de Spaanse Josefina Villaverde haar debuut in de politiek. Dan neemt ze voor de socialistische partij van premier Zappatero deel aan de gemeenteraadsverkiezingen. Niets speciaal zal u zeggen. Maar ... Josefina vierde in november 2010 haar 101e verjaardag. Daar zijn wij nog jonge snaken tegen.
Voor mij blijft een blog een individuele uitdrukking van mijn eigen gedachten, emoties, en interessepunten, die ik - zoals in een gesprek - wel met anderen wil delen. Als ik het dus heb over een of ander concert dat ik mocht bijwonen, dan ben ik geen doorwinterde muziekrecensent, die een min of meer afgewogen oordeel gaat ventileren dat opinievormend wil zijn. Dit gezegd zijnde kom ik even terug op een concert in de Sint Guidokerk in Anderlecht, waar Chorus Erasmus zowel Vivaldi als Theodorakis te lijf ging. Ik vind dat elk koor het recht heeft om meesterwerken uit de muziekliteratuur te ontdekken en voor zichzelf ten gehore te brengen. Wanneer je daarmee naar buiten treedt, dan zijn er wel elementaire regels waar je moet aan voldoen. Vivaldi's Gloria is er niet door gediend als je het orkestje laat ondersteunen door een piano. (Idem trouwens voor het Ave Verum van Mozart - al kan je daar tenminste vergoelijkend zeggen dat Mozart toch al minstens de piano kende). Ook het brengen van een stuk of wat populaire operakoren is meer een hengelen naar succes bij het publiek, dan een garantie voor een muzikaal hoogstandje. Wie de Habanera uit Carmen brengt meet zich onvermijdelijk met de allergrootste diva's van de operascene. En wie het zigeunerkoor uit Il Trovatore van Verdi vertolkt, kan niet verwachten dat de (oudere) luisteraar vergeet wat wij jaren lang op de radio elke zondag na het middagnieuws ingelepeld kregen. Als dan inzetten (van mannen) onjuist gebeuren, en als het tempo wordt opgedreven, alsof het koor de laatste trein moet halen, dan zit je als concertbezoeker op je stoel te wippen. Met alle sympathie dus, dit concert was geen muzikaal succes, en ik veronderstel dat dit op het conto van de Chileense dirigent moet geschreven worden.
Ik zou zeggen: de volgende links laten horen hoe het toch wel mooier kan:
11 aandachtspunten voor het samenleven van oudere jezuïeten. Misschien kan ook u hier een puntje aan zuigen ...
1. Wie slecht hoort, doet er goed aan zich een hoorapparaat aan te schaffen én het ook te dragen!
2. Wie slecht hoort stelt het gehoor van anderen vaak op de proef. Ga dus zachtjes om met deuren, ramen, stoelen en met je eigen stem! Spreek voor wie naar je luisteren, niet voor wie je horen!
3. Wil je rekening houden met slechthorende medebroeders dan moet je niet hard roepen maar wel goed articuleren.
4. Stel de luisterbereidheid van je huisgenoten niet op de proef door telkens weer hetzelfde verhaal te vertellen.
5. Een dieet komt in de plaats van het hoofdgerecht niet als entree op het hoofdgerecht.
6. Eten hoeft geen wedren te zijn tegen de klok.
7. Met de jaren nemen we hopelijk toe in wijsheid maar helaas ook in overgewicht.
8. Houd wat je kleding en je eetgewoonten betreft ook rekening met de smaak van anderen.
9. Zieke medebroeders thuis en in de kliniek een bezoekje brengen is een werk van barmhartigheid.
10. De portiersloge is geen spreekkamer.
11. Bidden voor je medebroeder mag ook een dankgebed zijn. ¨
Om het met een totel van Remarque te zeggen: "Van het westelijk front geen nieuws". Een gewoon dagje dat vanvond eindigt in Anderlecht om te luisteren naar het Gloria van Vivaldi. Meteen een hart onder de riem van onze trouwe bezoeker Ferre dier er enthousiast over doet. Gisteren een leuke repetitie met Musica ad Nives, waar we een vliegende start namen met het programma voor onze adventsconcerten. En dan nog wat intern overleg over een mogelijk optreden van het Russische koor Preobrajhenie in Antwerpen. Een uitwisseling met een reis naar Moskou zit er waarschijnlijk voor ons niet direct in, maar je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt.
Gisterenavond naar de kathedraal van Mechelen geweest voor het tweede deel van de masterproef orgel van het Lemmensinstituut. Het eerste deel had kort na de middag plaatsgevonden in het Lemmensinstituut zelf en daar was het al Bach wat de klok sloeg.
s Avonds echter kwam het jong aanstormend orgeltalent naar buiten met modern orgelwerk: Messiaen, Tournemire, Jehan Alain, Duruflé en Guy Weitz. Alleen al voor het examen van Peter Maus die de eerste orgelsymfonie van Guy Weitz bracht, zou je de verplaatsing maken. Een absolute revelatie, die componist. Weitz werd in 1883 geboren in Verviers, maar zou door WO I zijn muzikaal leven in Londen doorbrengen. Zijn orgelsymfonie is duidelijk beïnvloed door Widor en Vierne en werd op uitstekende wijze vertolkt door De jonge Maus op een orgel dat zich uiteraard leent voor de grote romantische en moderne werken.
Als toemaatje: de fuga op de naam Alain van Duruflé, die o.m. gisteren door Gert Amerlinck voor zijn masterproef werd gespeeld.
Nu de bladzijde van "Mechelen hoort stemmen" (tussen haakjes, wat doen jullie met die t-shirt?) omgedraaid is, wordt het weer tijd om aan ander repertoire te werken. Het wordt hinken op twee gedachten. Aan de ene kant wil ik voor het verlof al zoveel mogelijk van de muziek van het adventsconcert bekeken hebben, aan de andere kant zou het toch ook leuk zijn, moesten we al wat verder vooruit kijken en misschien iets in mekaar boksen voor Valentijn of zo. Een intiem concertje over de liefde lijkt me ook wel wat. En als het geen concertje is , dan zingen we het gewoon voor ons zelf. In je kaft worden het dus twee afdelingen: één met het adventsrepertoire, één met liedjes als Eres tu, L'important c'est la rose ....
Op 4 september houden we (onder het motto: "Samen sterk" ) een gemeenschappelijke koordag voor KORILE en Musica ad Nives in het Provinciaal Vormingscentrum in Malle. Voor KORILE is het een eerste kennismaking met Malle, voor Musica ad Nives een blij weerzien. Het is natuurlijk niet zo maar een dag: bedoeling is dat we onze gemeenschappelijke adventsconcerten gaan voorbereiden. De samenwerking die we vorig jaar realiseerden voor de twee concerten "Zingen tot morgenvroeg" staat garant voor een leuk gebeuren. Ik heb al vroeger gezegd dat samenwerking tussen koren een meerwaarde betekent. Zonder onze eigenheid uit het oog te verliezen, kunnen we op die manier een programma samen te stellen tot voor elk afzonderlijk misschien niet hetzelfde eindresultaat zou opleveren.
Deze keer nodigen we ook familieleden uit, waarvoor we een dagprogramma samen stellen dat hen toelaat Malle te verkennen.
Historisch gezien maakt Moederdag deel uit van een bredere categorie feesten om een bepaald deel van de bevolking feestelijk te eren. Eind achttiende eeuw, ten tijde van de Verlichting, werden al feesten bedacht en, met gering succes, gehouden voor bijvoorbeeld de ouderen of de boerenstand. Te denken valt ook aan de feestelijke beloning van ijverige scholieren.
De oorsprong van de huidige Moederdag ligt in Amerika. Daar werd in de Methodist Episcopal Church van Grafton, in West Virginia, op 12 mei 1907 voor het eerst moederdag gevierd. Het initiatief was genomen door Anna Jarvis (1864-1948), dochter van de plaatselijke methodistische predikant. Haar moeder Ann Reevers Jarvis was actief in het volksontwikkelingswerk en had daarbij geijverd for better mothers, better homes, better men and women. Om die gedachte kracht bij te zetten leek het haar goed een memorial mothers day for mothers living and dead te houden. Haar dochter voerde dit plan uiteindelijk uit. Als datum voor deze moederdag koos zij de tweede zondag in mei, de eerste zondag na het overlijden van haar eigen moeder op 9 mei 1905.
Met grote energie heeft Anna Jarvis zich ingezet om Moederdag ingang te doen vinden, aanvankelijk vooral via zondagsscholen en kerkelijke jeugdverenigingen en sinds 1912 via de door haar opgerichte Mothers Day International Association. In datzelfde jaar werd Moederdag een algemene kerkelijke feestdag voor de Methodistische Episcopale Kerk in Amerika. De gedachte om een Moederdag te houden, sloeg dermate aan dat het vanaf 1914, na aanvaarding van een wet door door het Amerikaanse Congres, ook een officiële burgerlijke feestdag werd.
Gisteren hadden we het wat lacherig over geneesmiddelen uit het einde van de 19e begin 20e eeuw. Maar hoe kwam men nu bij die cocaïne terecht?
Cocaïne is een van de oudste, sterkste en gevaarlijkste stimulerende middelen met een natuurlijke oorsprong. Drieduizend jaar voor de geboorte van Christus, kauwden de Incas in het Andes gebergte cocabladeren om hun hartslag te verhogen en hun ademhaling te versnellen, om de effecten van het leven in de ijle berglucht tegen te gaan. De oorspronkelijke bewoners van Peru kauwden alleen op de cocabladeren tijdens religieuze ceremonieën. Dit taboe werd doorbroken toen de Spaanse soldaten in 1532 Peru binnenvielen. Indianen die werden gedwongen om in de Spaanse zilvermijnen te werken kregen cocabladeren, omdat ze daardoor makkelijker onder controle waren te houden en zo konden worden uitgebuit.
Cocaïne werd in 1859 voor het eerst geïsoleerd (uit de cocaplant gehaald) door de Duitse scheikundige Albert Niemann. Rond 1880 werd het populair gemaakt in medische kringen. De Oostenrijkse psychoanalyticus Sigmund FREUD, die de drug zelf gebruikte, was de eerste die cocaïne breeduit promootte als een middel tegen depressie en seksuele impotentie. In 1884 publiceerde hij een artikel met de titel Über Coca, waarin de voordelen van cocaïne werden gepromoot; hij noemde het een magisch middel. Freud was echter geen objectieve waarnemer. Hij gebruikte regelmatig cocaïne, schreef het voor aan zijn vriendin en aan zijn beste vriend en beval het voor algemeen gebruik aan. Ondanks het feit dat hij opmerkte dat cocaïne leidde tot lichamelijke en morele achteruitgang, bleef Freud cocaïne aanraden aan zijn dierbaarste vrienden, van wie één begon te leiden aan paranoïde hallucinaties met witte slangen die over zijn huid kropen. Hij geloofde ook dat voor mensen de dosis (van cocaïne) om giftig te zijn heel hoog is en dat er geen dodelijke dosis lijkt te zijn. In tegenstelling tot wat hij dacht, stierf één van Freuds patiënten aan een hoge dosis die hij had voorgeschreven.
In 1886 kreeg de populariteit van de drug nog een stimulans toen John Pemberton cocabladeren als ingrediënt in zijn nieuwe frisdrank Coca-Cola deed. Het euforische gevoel en de energie die je ervan kreeg maakte de frisdrank rond de eeuwwisseling in 1900 razend populair.
Van begin 1850 tot begin 1900 werden op opium en cocaïne gebaseerde drankjes (magische of medische drankjes), zoals tonics en wijnen overal door mensen van alle sociale klassen gedronken. Onder de bekende mensen die het miraculeuze effect van cocaïnedrankjes promootten, zaten ook uitvinder Thomas Edison en actrice Sarah Bernhardt. De drug werd populair in de stomme-film industrie en de pro-cocaïne-berichten die in die tijd uit Hollywood kwamen hebben miljoenen mensen beïnvloed.
Cocaïne gebruik in de samenleving nam toe en de gevaren van de drug werden geleidelijk duidelijker. Druk uit de samenleving dwong het Coca-Cola bedrijf om in 1903 de cocaïne uit de frisdrank te halen. Rond 1905 werd het snuiven van cocaïne populair en binnen vijf jaar rapporteerden ziekenhuizen en de medische literatuur gevallen van schade aan de neus die het gevolg waren van het gebruik van deze drug. In 1912 rapporteerde de regering van de Verenigde Staten 5.000 met cocaïne verwante sterfgevallen in één jaar en werd de drug in 1922 officieel verboden.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
