Langzaam maar zeker... Onze jongste neemt rustig zijn tijd om het sluipen verder onder de knie te krijgen. Tegenwoordig met poep in de lucht. Hij heeft intussen ook ontdekt dat hij het echt wel fijn vindt om op zijn voeten te staan. Of toch: de tippen van zijn tenen. Hij kan het nog niet alleen. Dat moet ook niet. Hij heeft tijd nodig en we geven hem tijd. Ondertussen oefent hij zijn andere vaardigheden. Zijn reeds vaardige handen willen steeds meer als zelfstandige instrumenten optreden. Zelf de boterham in stukjes kruimelen. Zelf de bosbessen of rijstkorrels van zijn bordje plukken en in zijn mond stoppen. Zelf de lepel hanteren. Maar dus ook zijn handen laten kwaken. Als ik in een boek een kikker aanduid en benoem beginnen zijn handen te kwaken. Zoals in het liedje van de kikkertjes die aardig zijn om te zien. Zelfs als we het melodietje fluiten beginnen zijn handen te kwaken. A. lacht. En wij ook...
07-07-2011, 21:27 geschreven door Inge 
|
