Naar aanleiding van de recente belegering en bestorming van het
Capitool in Washington, door fanatieke Trump-aanhangers, is de nefaste rol van
de sociale media eindelijk volop onder de aandacht gekomen. Ook, ten langen leste,
bij VRT NWS. Ik schreeuw in mijn blog nochtans al maandenlang mijn afschuw uit
voor de sociale media en hoe die onze maatschappij vergiftigen. Met leugens en
met verdachtmakingen, en met de goorste vuiligheid die al ooit neergepend is.
Maar ik schreeuw evengoed ook al maandenlang mijn boosheid uit over de
manier waarop de "klassieke" media
het nieuws brengen. Ook in de klassieke media, die geacht worden objectief en
correct en onbevooroordeeld te rapporteren, wordt al te vaak een loopje genomen
met de waarheid en is de onvooringenomenheid ver te zoeken. Het komt voor mij
dus behoorlijk hypocriet over als de VRT met veel poeha komt uitleggen dat het de
leugens en valse berichten in de sociale media zijn die de brand van 6 januari
aangestoken hebben.
Ik heb het in dat verband al een paar keer gehad over de hetze tegen Bart De Pauw, bij de VRT. Terwijl andere
media voorzichtiger met de (gekende of vermeende) feiten omgaan, en meer nuance
brengen in hun berichtgeving door de beide kanten te belichten, en niet a priori
uitgaan van de schuld van Bart De pauw en de onschuld van de betrokken dames,
is dat bij de VRT totaal niet het geval. Daar wordt consequent maar één aspect
belicht: de wandaden van Bart De Pauw en het leed dat hij aan die dames heeft
toegebracht. Zoals de VRT over die zaak bericht, uitvoerig en zonder enige
terughouding, is de uitkomst van het proces bij voorbaat gekend. Geen enkele
rechter zal het nu nog aandurven om Bart De Pauw vrij te spreken, zélfs al zou
hij onschuldig zijn of zou zijn "misdaad"
erg licht wegen. De man is door de VRT al veroordeeld, en dus ook door de
publieke opinie. (En het zal wel geen toeval zijn dat de VRT er een rechtstreeks
belang bij heeft dat hij veroordeeld wordt. Want bij een vrijspraak heeft de
omroep gegarandeerd een proces wegens broodroof en karaktermoord aan haar
been.)
Als een rechter daar tegenin zou durven gaan, dan zouden de woorden "klassenjustitie" of "vrouwvernederend" overal luid klinken.
Zowel bij de sociale als bij de klassieke media. Het is niet moeilijk te
voorspellen dat Bart De Pauw en zijn advocaat kort daarna met de dood zouden
bedreigd worden. Waarop de VRT dan vermoedelijk zal berichten dat dit nog maar
eens een voorbeeld is van de uitspattingen van de sociale media.
Ik heb ook de corona-berichtgeving van de VRT al een aantal keer op de
korrel genomen. Ik blijf me groen en blauw ergeren aan de gestuurde/sturende
berichtgeving, elke dag opnieuw. Naargelang we méér moeten overtuigd worden om
ons strenger aan de richtlijnen te houden, dan wel of we het bewijs moeten zien
dat de maatregelen heel goed werken en dus zinvol zijn, worden de cijfers
anders getoond of anders geduid.
In het begin van januari zaten we in de "positieve" berichtgeving: de maatregelen die de regering
uitgevaardigd had, waren weliswaar bijzonder streng, strenger dan in onze
buurlanden, maar zie: de resultaten waren er dan ook naar. "We doen het veel beter dan onze buurlanden."
Om dat te bewijzen werd er dan ook bijna systematisch gerapporteerd over de
slechte cijfers in Nederland of in Duitsland, over de dramatische evolutie in
Frankrijk, en vooral over de onhoudbare toestanden in het Verenigd Koninkrijk
en in de Verenigde Staten. Met de boodschap: "Zie maar: zij hebben niet die harde maatregelen durven nemen als onze
moedige regering, en de gevolgen zijn er ook naar."
De vraag is alléén, en ik heb die vraag eerder al eens opgeworpen: "Doen wij het inderdaad zó veel beter dan die
andere landen? Hebben wij de situatie zó veel beter onder controle?" Daarvoor ben ik nog eens gaan kijken naar de site www.worldometers.info, waar alle
gegevens over Covid-19 verzameld worden.
Daar vinden we onder andere de statistieken omtrent het aantal
sterfgevallen per miljoen inwoners. Op eenzame hoogte staat België, met
(op 10 januari) 1725 geregistreerde doden. In het "zwaar getroffen" Verenigd Koninkrijk zijn er dat 1196, in de USA 1154,
en bijvoorbeeld in Nederland 721. En als we kijken naar het aantal besmettingen
per miljoen inwoners, dan vinden we België op plaats 14 met 57.049, terwijl dat
voor het Verenigd Koninkrijk op 45.132 ligt en bijvoorbeeld voor Duitsland op
22.989.
Wat kan in die gegevens dan de aanleiding zijn om te beweren dat we "het heel goed doen"? Niet zo heel veel,
lijkt mij. Maar toch wordt die boodschap elke dag opnieuw gebracht. Zonder
schroom, en zonder gêne. Net zoals Donald Trump vier jaar lang zijn leugens en "alternatieve feiten" heeft verkondigd,
zonder schroom.
Maar dat belet diezelfde VRT niet om te berichten dat de
leugens van Donald Trump de rechtstreekse oorzaak waren van de grootste aanval
ooit op de "bakermat" van de
democratie.
Het gaat nu wel erg hard met de ontwikkeling en productie van de
corona-vaccins.
In de Verenigde Staten van Amerika hebben ze al twee producten om uit
te kiezen: het ijskoude vaccin van Pfizer en het peperdure vaccin van Moderna.
Ook in het Verenigd Koninkrijk hebben ze al twee variëteiten goedgekeurd: dat
van Pfizer, en het super goedkope vaccin van AstraZeneca. Als ik me niet
vergis, hebben ze in Rusland ook een vaccin gereed voor gebruik: het Spoetnik V vaccin,
al is daar heel weinig informatie over te vinden in onze media. Idem voor de
Chinese vaccins: er zouden ook daar al een paar soorten beschikbaar zijn
(Sinovac en Sinopharm), maar hier in het Westen hebben we geen enkele
informatie omtrent de werkzaamheid ervan, noch over de mate waarin er al
gevaccineerd wordt.
Bij ons, in België, is de vaccinatiecampagne erg traag op gang gekomen:
toen ze in de USA en UK al 1,5 procent van de mensen hadden ingeënt, zaten wij
in België nog maar aan 0,01 procent. In Israël zijn ze trouwens nog véél
straffer van start gegaan: op dat zelfde moment waren al zowat 1 miljoen
Israëli ingeënt, dat was 12 procent van de bevolking. Uiteraard komen alléén de
Joden in aanmerking, het uitverkoren volk.
Niet alléén binnen Israël zelf, trouwens, maar evengoed in de bezette gebieden: ook
de Joodse kolonisten in Palestijnse gebieden worden in sneltempo ingeënt. De
Palestijnen in diezelfde gebieden, en trouwens overal in de Gaza-streek en in
Westelijk Palestina, moeten achteraan de rij aanschuiven.
Maar ondertussen zijn we ook in België gelanceerd, en de
vooruitzichten zijn nu dat tegen september iedere Belg, die dat wenst, zou
gevaccineerd zijn. Om die ambitieuze belofte te kunnen maken, hebben onze
experten wel een paar tovertrucs moeten boven halen. Zo blijken de flesjes van
Pfizer nu opeens 6 dosissen te bevatten in plaats van vijf. (Dat zal
vermoedelijk met de solden te maken hebben: "Zes voor de prijs van vijf!") Ook gaan ze ervan uit dat de vaccins
van Moderna en van AstraZeneca tijdig beschikbaar zullen zijn, al heeft men er
nog altijd geen idee van wanneer die effectief in massa zullen geproduceerd
worden. En men rekent ook al op het vaccin van Johnson & Johnson, hoewel
dat nog niet eens goedgekeurd is. Maar goed: we zullen maar, zoals altijd,
aannemen dat de experten weten wat ze zeggen, zeker? Hoe de bevolking zal
reageren als de beloftes niet kunnen nagekomen worden, dat is een andere zaak. (De
experten zijn zich trouwens al aan het indekken: "Als er een derde golf komt, dan zal de
vaccinatiecampagne in het gedrang komen"...)
Als alles een beetje mee zit, zou België in totaal zowat 22
miljoen dosissen mogen verwachten: genoeg om 14 miljoen gelukkigen in te enten.
We zouden dus overschot hebben. Geen idee waar dat goed voor is... Tenzij dan als
er af en toe wat flesjes zouden kapot vallen?
België, of Europa, is daarmee niet eens de grootste slokop ter wereld.
Canada bijvoorbeeld heeft genoeg vaccins besteld om de hele bevolking negen keer in te enten, en de USA heeft
bestellingen lopen om iedereen zeven
keer te kunnen vaccineren. De hele Westerse wereld heeft zichzelf overigens
heel erg goed bediend bij het reserveren en bestellen van de verschillende
soorten vaccins. En dat ondanks de plechtige beloftes dat deze epidemie in "solidariteit" zou aangepakt worden, en dat
erover zou gewaakt worden dat iedereen de kans op een spuitje zou krijgen.
Zelfs de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties heeft daar dure eden op
gezworen. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) had daarvoor het initiatief "COVAX" gelanceerd: een soort wereldwijde "groepsaankoop". Dat moest ervoor
zorgen dat alle landen tegelijk toegang zouden krijgen tot een vaccin. Meer dan
170 landen hebben zich daar ook effectief bij aangesloten.
Maar ook bij de verdeling van de corona-vaccins bleef het uiteindelijk
bij woorden als het ging over "solidariteit".
Net zoals tijdens de hele crisis. En uiteindelijk was het ook hier niet anders
dan anders: "Eigen ik eerst." Voor de
92 armste landen die bij COVAX aangesloten zijn, is minder dan één vaccin per drie
inwoners gereserveerd. En dan nóg is het afwachten wanneer ze die zullen krijgen...
Het zou mij niet verwonderen als de inwoners in die armere landen via
het internet aan hun vaccins zullen moeten proberen te geraken. Want op veel
beschikbare vaccins bij de producenten lijken die landen niet meer te moeten
rekenen.
Ik ben er trouwens vrij zeker van dat er binnen de kortste keren
talloze vaccins via het internet te koop zullen aangeboden worden. Ofwel
gehamsterde dosissen: van mensen of landen die er een voorraadje van opgekocht
hebben dat ze niet nodig hadden (zoals Canada). Ofwel, wat waarschijnlijker is:
namaak, nep-vaccins. Net zoals zowat alle (namaak) geneesmiddelen via het
internet te koop zijn. In het allerbeste geval zijn ze helemaal zonder werking;
in het slechtste geval zijn ze schadelijk. Zoals de talloze erectiepillen of
dieetpillen of voedingssupplementen, die totaal waardeloos zijn en waarvan je
alléén maar kan hopen dat ze dan toch niet al té schadelijk zijn.
Hoe dan ook: de minderbedeelden zijn alweer de pineut. Of had iemand
iets anders verwacht?
Het is een beetje spijtig dat Donald Trump van het wereldtoneel
verdwijnt, want de man heeft een superieur gevoel voor humor. Dat hij dat nu
pas heeft laten zien, in zijn allerlaatste weken als president, is jammer voor
ons, want ik had er graag de volle vier jaar van zijn presidentschap van
genoten. Het is ook jammer voor hemzelf, want misschien hadden de Amerikanen
hem wél herkozen als ze geweten hadden hoe humoristisch de man wel is.
(Om eerlijk te zijn: eigenlijk is Donald wél al vier jaar lang hard
bezig geweest om ons te vermaken. Hij heeft in zijn termijn als president,
volgens factcheckers, minstens 26.000
flagrante "onwaarheden" verteld. Véél
explicieter had hij niet kunnen tonen dat hij ferm met onze voeten aan het
rammelen was, hee... Alléén hebben wij de fout gemaakt om hem altijd serieus te
willen nemen, en hebben we zijn talenten als humorist nooit gezien.)
Zo heeft hij voor de grap aan zijn goede vriend en partijgenoot Brad Raffensperger, de verantwoordelijke
minister van de strijdstaat Georgia, vriendelijk gevraagd om de
verkiezingsuitslag een beetje aan te passen en er 11.780 stemmen voor hem bij
te tellen. "Je zou kunnen zeggen dat je de
stemmen herberekend hebt", grapte Donald. En om zijn humor nog wat kracht
bij te zetten dreigde hij nog eens expliciet met de suggestie dat de minister "een groot risico" nam door mee te werken
aan die "frauduleuze activiteit"
waarbij er gefoefeld was met de stemcomputers en waarbij er stembiljetten van
gestorven Amerikanen bijgevoegd waren.
Het was wel duidelijk te merken aan de reactie van de minister dat die
nog altijd in de overtuiging verkeerde dat Donald bloedserieus was. Tenslotte
had hij zijn president nooit eerder als grapjas meegemaakt, en dacht hij, zoals
iedereen, dat Donald Trump nooit grapjes maakte. En dus besloot Donald er nog
een schepje bovenop te doen, opdat er zeker geen twijfel kon zijn. Hij verklaarde
ook nog dat bijvoorbeeld in Detroit 139% van de mensen gaan stemmen waren, en
dat er in heel Pennsylvania 200.000 méér stemmen geteld werden dan er kiezers
zijn.
Ja, toen was het voor iedereen toch wel overduidelijk: Donald Trump
beschikt over een (te lang) verborgen gevoel voor humor. Dat we helaas pas veel
te laat hebben ontdekt, en na een paar weken al opnieuw moeten missen.
Nog grappiger, op het hilarische af, was Donald tijdens de
verkiezingscampagne voor de senatoren in datzelfde Georgia. Daarbij noemde hij
zijn vicepresident Mike Pence "een
fantastische man", maar met een vette knipoog voegde hij daaraan toe: "Maar als hij niet voor ons opkomt, zou ik
hem natuurlijk minder leuk vinden." Daarmee tilde hij zijn humor echt wel
naar een hoger niveau: hij heeft zich hiermee als een onvervalste stand-up
comedian geout.
Dedju toch... Waarom heeft hij zó lang gewacht om dat verdoken talent te
laten ontbolsteren? We hadden anders de voorbije vier jaar zowat elke dag in een deuk
gelegen van het lachen. En het zal niemand ontgaan zijn dat we, zéker het
laatste jaar, wat onvervalste humor heel hard hadden kunnen gebruiken!
Bij wijze van gedenkwaardige uitsmijter, kwam Donald nog op het idee
om een grap van president Bolsonaro in Brazilië eens over te doen. En dus riep
hij zijn aanhangers op om, op het moment dat de verkiezing van Joe Biden moest
bekrachtigd worden, het Amerikaans Capitool te bestormen. Uit protest tegen zijn
eigen congres! Helaas zijn de meeste van zijn fanatieke aanhangers zo dom als
het achtereind van een varken, en dus hadden die niet door dat het een
zoveelste frats was. Het spijtige gevolg was dat dit op een drama is uit
gedraaid. Maar daar kon Donald uiteraard niets aan doen.
(Dat we naar de rand van een
burgeroorlog zouden afglijden als Donald de verkiezingen zou verliezen, had ik
trouwens op 21 september en op 3 oktober al in mijn blog voorspeld. En helaas
is wat op 6 januari gebeurd is, nog maar de voorbode van wat de Amerikanen nog
te wachten staat. Want: "Wie wind zaait, zal storm oogsten." En Donald Trump
heeft de voorbije vier jaar ontzettend ijverig gezaaid.)
Maar hét toppunt van zijn humor moet nog komen.
Op de dag van de inauguratie van Joe Biden zal Donald Trump er niet
bij zijn, zoals dat nochtans meestal de gewoonte is bij zo'n saaie bedoening
als de machtsoverdracht van de oude naar de nieuwe president. Nee, Donald zal
in Schotland zitten: hij heeft er een mid-week golf-vakantie gepland, nét in de
week rond de datum dat Joe Biden als nieuwe president zal beëdigd worden. (Ja, Donald
heeft ook in Schotland een eigen, privé, golfterrein.)
Voor wie de hint nog niet zou begrepen hebben: dat Donald op de dag
van de beëdiging van de nieuwe president al plannen gemaakt had om in het
buitenland te zijn, betekent dat hij eigenlijk al lang heeft toegegeven dat niet hij die nieuwe president zal zijn.
Is het niet? Zijn zogezegde achterhoedegevechten en juridische veldslagen waren
allemaal puur voor de lol. Omdat Donald nu eenmaal zo'n onnavolgbare
grappenmaker is. En zeggen dat de mensen dat au sérieux genomen hebben.
De Schotse eerste minister, Nicola Sturgeon, had jammer genoeg nog
altijd niet door dat het om een grapje ging. Zij heeft al ferm verklaard dat
Donald niet welkom is. Al was het maar omdat Schotland in lockdown is, en
alléén "essentiële verplaatsingen" en "essentiële activiteiten" toegelaten
zijn. Volgens haar hoort een partijtje golf daar niet bij. Haar afwijzing heeft
wellicht ook te maken met het feit dat zij sowieso al haar buik vol heeft van dat
soort types: ook de grapjes van Boris Johnson heeft zij nooit echt kunnen waarderen.
Hopelijk zal Donald, nu hij meer vrije tijd heeft, zijn humoristische
talenten verder ontplooien en een nieuwe carrière-wending uitbouwen. Misschien
zou hij kunnen solliciteren om in een sequel van "The Naked Gun" de rol van Leslie Nielsen over te nemen?
Mijn Volvo is ondertussen al bijna 14 jaar oud. Als de jaartelling
voor auto's een beetje lijkt op die voor een hond, dan zou mijn auto al zowat
88 jaar zijn in mensenjaren. Een oud beestje dus. Net zoals bij een mens het
hart danig begint te verslijten op die gezegende leeftijd, is dat ook zo voor
de batterij van mijn wagen. En aangezien hij door die corona-heisa de voorbije
tien maanden méér stil gestaan heeft dan iets anders, wordt de accu niet meer
deftig opgeladen. Het gevolg is dus dat ik in de voorbije maanden tot drie keer
toe heb mogen bellen naar Volvo-Assistance omdat ik de motor niet aan de praat
kreeg: platte batterij...
Gelukkig heb ik de pechverhelping van Volvo gratis. Omdat ik mijn auto
bij de Volvo-garage laat onderhouden. Dat onderhoud zélf is dan wel peperduur
(zoals die man bij Midas mij fijntjes onder de neus wreef), maar ik spaar er
aan de andere kant wél de kosten van pechverhelping mee uit. Ik herinner me dat
ik vroeger met een eerdere auto enkele keren Touring-pechverhelping heb moeten
bellen, ook omwille van een platte batterij. Ondanks de (niet geringe)
jaarlijkse bijdrage, kreeg ik de derde keer toch de volledige kost aangerekend.
Zoals een niet-lid. In de kleine lettertjes van het contract staat namelijk
vermeld dat je maar recht hebt op twee tussenkomsten per twaalf maanden. Wat ik
pas achteraf ontdekt heb. Waarna ik mijn lidmaatschap op Touring prompt heb
opgezegd. Vuile profiteurs!
Met de vriestemperaturen die ons eind december te wachten stonden, kon
ik het al zien aankomen dat ik die vriendelijke man elke week zou mogen
oproepen, want mijn versleten batterij ontlaadde rapper dan ik ze kon opladen.
En dus ben ik gaan zien voor een nieuwe accu. Bij Midas, want die zijn een stuk
goedkoper dan de Volvo-garage. Zoals de man bij Midas mij dus fijntjes onder de
neus heeft gewreven.
Terwijl ik bij Midas op mijn auto zat te wachten, kwam een mevrouw
haar BMW ophalen nadat die een groot onderhoud had gekregen. De vrouw en de man
in de receptie kenden elkaar blijkbaar vrij goed, zodat het gesprek niet alléén
over de (licht kaduke) BMW ging, maar gaandeweg ook een privékarakter kreeg.
Waarin de vrouw vertelde dat haar moeder kort tevoren gevallen was, en
met een gebroken heup in het ziekenhuis was terecht gekomen. Daar heeft ze dan
een nieuwe heup gekregen, en ze kon al vlug terug naar huis. Alwaar ze al de
volgende dag symptomen van Covid-19 bleek te hebben: besmet geraakt in het
ziekenhuis. De man aan de receptie deed daarop ook zijn verhaal. Over zijn
vader die voor een kankerbehandeling in het ziekenhuis was geweest, enkele
weken eerder, en die eveneens na zijn terugkeer uit de kliniek een Covid-19
besmetting bleek te hebben opgelopen. De man en de vrouw waren het er roerend over
eens: in een ziekenhuis loop je een héél groot risico om met het corona-virus
besmet te raken. Iets wat overigens, volgens hen, door hun huisdokter bevestigd
was met de waarschuwing: "Als je in deze
periode niet dringend in een ziekenhuis moet zijn, blijf er dan weg!"
Ik weet niet helemaal zeker in hoeverre ik aan die verhalen geloof
moet hechten, dan wel of ook dit één van de vele verzinsels zou zijn die heden
ten dage verspreid worden. Maar het is, vermoed ik, niet helemaal uit de lucht
gegrepen. Want al bij al: verpleging en verzorging in een ziekenhuis of
woonzorgcentrum, dat is toch wel hét "contactberoep"
bij uitstek. Véél meer dan de kappers of pedicures of schoonheidsspecialisten
zijn verplegers diegenen die het dichtst en meest langdurig met andere mensen
in fysiek contact komen. Dat is nu eenmaal de aard van het werk. (Zonder
daarmee een steen te willen werpen naar die mensen die zich de ziel uit het
lijf werken om alle patiënten de zorg te geven die ze nodig hebben of verlangen.)
Hoe dan ook... Mijn besluit staat vaster dan ooit: artrose of niet, ik
blijf uit de kliniek weg! Dan neem ik er de slechte nachten door de kniepijn
maar nog enkele (???) maanden bij.
Het is erg spijtig dat Peter Sellers er niet meer is, of Leslie
Nielsen, of Jerry Lewis, want zij zouden perfect geweest zijn voor een hoofdrol
in de allernieuwste James Bond parodie: "The
Man with the Tricky Underpants".
Ik geef het grif toe: het niveau van de humor in deze grappig-bedoelde
film is niet echt hoogstaand; het is eigenlijk platte "onderbroekenlol". Maar in deze sombere tijden vol onheil, is een
beetje humor, hoe boers ook, toch altijd welkom. Niet?
De film is nog niet in de cinema te zien, om de voor de hand liggende
corona-redenen, maar ik wil toch al in grote lijnen het verhaal uit de doeken doen.
Wie van plan is ooit eens de film te gaan bekijken (in 2022 of daaromtrent, als
het een beetje mee zit), en de pret niet vooraf wil laten bederven, kan maar
beter niet verder lezen.
Het gaat over een man, een brave burger in een fictieve dictatuur, die
in opstand komt tegen de boosaardige dictator Vladimir, en een groot deel van de
bevolking achter zich kan mobiliseren. De dictator van dat niet nader genoemd land
kan dat uiteraard niet laten gebeuren, en besluit de gevaarlijke opposant te
laten uitschakelen. Helaas vertrouwt hij die taak toe aan een stel onbenullen:
het soort knoeiers dat bijvoorbeeld in "Home
Alone" uitgeblonken heeft in knulligheid en (overdreven) onhandigheid. Hoe
ze het precies aangepakt hebben om de vijand uit de weg te ruimen, wordt in
de film niet getoond. Wel wordt héél nadrukkelijk een flesje water in beeld
gebracht waar de opstandeling zou uit gedronken hebben. Waarmee gesuggereerd
wordt dat de man vergiftigd werd.
Onze protagonist, "Aleksej" genaamd, stapt nietsvermoedend op een vliegtuigje dat hem naar
één of andere meeting zou moeten brengen. Het plannetje lijkt eerst perfect te
werken. De belaagde held krijgt opeens, kort na het opstijgen al, vreselijke
pijn: de eerste vergiftigingsverschijnselen. Hij schreeuwt het uit! Het is een
kwestie van enkele minuten eer de missie geslaagd zal zijn en de grote dictator
tevreden kan achteroverleunen. Vermoedelijk met een langharige witte kat in de
armen...
Maar dan begint het opeens helemaal fout te lopen. Zoals dat in een
parodie ook hoort. Een aaneenschakeling van onvoorziene en ook totaal
onwaarschijnlijke gebeurtenissen stuurt alles in de war. Vanaf nu wordt het
echte slapstick.
Want het vliegtuig maakt stante pede rechtsomkeer, en de doodzieke
patiënt wordt onmiddellijk naar een ziekenhuis gebracht waar een onwetende arts
hem onmiddellijk begint te behandelen tegen de overduidelijke symptomen van
vergiftiging. Daarna gaat het plannetje helemaal de mist in als de zieke, na
ondoordacht geklungel van een aantal medewerkers van het staatshoofd, naar het
buitenland overgebracht wordt. Naar het land van de vijand (Angela) van de dictator.
En de held geneest daar op spectaculaire wijze in een gespecialiseerde kliniek.
Waarna de hele wereld met een beschuldigende vinger naar de gangsterbende van
de dictator wijst. Die uiteraard alles ontkent.
De rest van het verhaal zou ik eigenlijk niet mogen verklappen, want
de finale "clou" slaat werkelijk
alles! Maar het is té grappig om het niet te vertellen.
Een mysterieus onderzoeksbureau, "Bellingcat"
genaamd (wat natuurlijk subtiel verwijst naar het gezegde "De kat de bel aanbinden"), slaagt erin om het hele complot te
ontrafelen. Of toch bijna: zij hebben de daders kunnen traceren. Maar niet de
methode, want zowat de hele film lang wordt er gefocust op dat flesje water dat
het gif zou bevat hebben. Het einde van de film is dan ook hilarisch en geheel
onvoorspelbaar.
De held van het verhaal wordt door "Bellingcat" ingeschakeld om te bellen met één van de daders, en
zich voor te doen als een hogere officier die de hele operatie moet evalueren.
In het echte leven zal zoiets natuurlijk nooit gebeuren, maar dit is een film,
en dan nog een parodie. En dus gebeurt het wél: de ietwat zwakbegaafde dader
vertelt alles zonder enige schroom aan die onbekende aan de telefoon. Zodat we
op het einde van de film meteen ook te weten komen waar de titel op slaat: het gif was in de onderbroek van de held aangebracht.
Omdat ze geen manier hadden gezien om de man persoonlijk aan te
pakken, hadden de boeven blijkbaar besloten de onderbroek van de gevaarlijke
opposant te vergiftigen. Het idee was dat het gif dan via de anus van de man
tot in zijn darmen zou doordringen, en vandaar in zijn bloed. Waarna hij door
hevige pijnen gekweld een vlugge dood zou sterven omdat zijn zenuwstelsel
volledig verlamd zou raken. En alsof het zo moest zijn: op een kwade dag had de
opposant inderdaad, zoals verhoopt, die bewuste noodlottige onderbroek aangetrokken.
Ik weet het wel: de plot is wel érg vergezocht en ongeloofwaardig.
Maar vergeet niet dat het hier om een parodie gaat. Het is allemaal niet
serieus bedoeld... En dan mag het er af en toe wel een keer zwaar over zijn,
niet?
Nu het corona-vaccin er eindelijk is, is het zaak om zo veel mogelijk
mensen te overtuigen zich te laten inenten. En daarvoor worden kosten noch
moeite gespaard. De eerste inenting, van een 96-jarige man in een
woonzorgcentrum in Puurs, was dan ook een heus media-gebeuren. De voltallige
Vlaamse pers was er aanwezig, en zélfs onze Minister van Volksgezondheid. Een
optreden van Willy Sommers, die "Laat de
zon in je hart" zou komen zingen, werd, helaas, op het laatste moment
afgelast wegens corona: men was bang voor een té grote opkomst van de fans.
Ik vermoed dat de publiciteits- en informatiecampagne in 2021 op volle
toeren zal blijven draaien. Ik verwacht me aan iets gelijkaardigs als bij de
BOB-campagne: grote borden langs onze autowegen ("Zorg voor uw veiligheid, vraag uw spuitje op tijd!", of zo iets),
en een spotje op radio en tv vlak voor de journaals. Het kan er niet hard
genoeg ingeprent worden.
We zullen in elk geval niet kunnen beweren dat we er niets van gemerkt
hebben...
Die eerste "gelukkige" in
Vlaanderen, dat was dus Jos.
Gezien zijn gezegende leeftijd was men toch een beetje bezorgd over
het goede verloop van de hele show.
"Zou
de man wel alert genoeg zijn om de juiste dingen op het juiste moment te
zeggen? Zou de man zijn teksten niet vergeten, door de zenuwen of door de
ouderdom?"
En dus werd alles vooraf een aantal keer gerepeteerd (behalve
het spuitje zélf dan), en werden grote pancartes voorzien waarop de held zijn
tekst zou kunnen aflezen.
Dé vraag was natuurlijk: "Wat
zou de man moeten zeggen? Wat zou de mensen het meest aanspreken?"
Het
moest iets zijn dat zou blijven hangen, en misschien ook wel iets met een
beetje humor.
Gewoon zeggen: "Dank u wel.
Ik ben erg dankbaar." was duidelijk niet voldoende, daar waren de communicatiespecialisten
het wel over eens. En met "Ik heb het
niet eens gevoeld." zouden ook geen zieltjes gewonnen worden. Daarom werd
er vooraf uitgebreid over gebrainstormd wat de meest pakkende oneliner zou
zijn.
In elk geval zou Jos zich
bij het begin van de opnames bijzonder verwonderd, volkomen onwetend en verrast moeten
tonen over de grote persbelangstelling. En dus werd er een paar keer
gerepeteerd, tot Jos met zichtbare overtuiging in de camera kon kijken en
geheel "argeloos" kon vragen: "Wat doen al die mensen hier? Is hier iets te
doen, misschien?"
Na die intro zouden alle kijkers al aan het smelten zijn,
zoveel was zeker.
Maar er moest nog een "catchy"
zinnetje gevonden worden. En het was Jos zélf die met een eerste aanvaardbaar
voorstel kwam: "Ik zou kunnen zeggen dat
het is alsof er een engeltje op mijn tong gepist heeft."
De regisseur en de
persverantwoordelijke hadden hier wel hun bedenkingen bij, want dat kon voor
sommigen de indruk wekken dat het vaccin oraal toegediend werd: dat het
gedronken moest worden en niet ingespoten. Bovendien smaakt het spul ook
helemaal nergens naar, laat staan naar een godendrank: het is gewoon een
verdunningsvloeistof met een minuscule hoeveelheid vaccin. Maar de andere
bewoners van het woonzorgcentrum waren razend enthousiast. Dus werd het
zinnetje toch behouden, en konden wij, de tv-kijkers, geamuseerd toekijken hoe Jos
na de inenting met een zalige glimlach verkondigde dat het precies was alsof
een engeltje op zijn tong had "gepist".
Een medewerker van het redactieteam had ook een interessant voorstel: "Als Jos nu eens zou verkondigen dat hij
zich 20 jaar jonger voelde na dat spuitje?"
Zo heel vergezocht was dat nu
ook weer niet, toch? Een andere, heel oude, man had zoiets, nog niet zo lang
geleden, ook al verklaard. En de wereldpers was erop gesprongen.
Zodoende kon Jos eeuwige roem verwerven door na zijn lofzang over de
heerlijke smaak van het vaccin er nog aan toe te voegen: "Ik voel me 30 jaar jonger." De regisseur fronste hierbij de
wenkbrauwen, want dat leek toch wel wat overdreven, maar Jos was zo erg in zijn
rol opgegaan dat hij alle registers had willen open trekken. En dus bleef ook
die zin behouden. Tot groot enthousiasme van kijkend Vlaanderen.
Wie zou nu nog kunnen weigeren om zich te laten inenten? Want
tenslotte: "Veilig thuis en veilig uit.
Zeg daarom 'Ja!' tegen de spuit."
De iets oudere lezers zullen zich ongetwijfeld nog die oude
science-fiction tv-serie, uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, herinneren: "De man van zes miljoen".
Voor wie iets te jong is om de reeks gezien te hebben: het gaat over
een astronaut die na een crash meer dood dan levend uit een supersonisch
vliegtuig gehaald wordt, en weer opgelapt wordt met "bionische implantaten": zijn linkeroog, zijn rechterarm, zijn beide
benen. Later is dat concept trouwens nog eens opnieuw opgepikt, maar dan nóg
straffer: in de "Robocop" films.
Waarom zes miljoen dollar zou gespendeerd worden om één mensenleven te
redden, is mij een raadsel. Met zo'n bedrag zouden véél mensen kunnen geholpen
worden, lijkt mij. Maar goed: het leverde spannende tv op, en de "bionische" man bleek een superheld te
zijn die recht deed geschieden en ook de meest vernuftige boeven te snel af
was. Al bij al was dat geld dan misschien wel goed besteed?
Maar ondertussen is "zes miljoen"
een peulschil vergeleken met de bedragen die betaald, of gevraagd, worden voor
een voetballer. De extravagante "koopsom"
van 222 miljoen euro voor de heer Neymar ligt nog niet zo ver achter ons, en nu
is er ook Lionel Messi, "de man van 700
miljoen".
Daar kan een normaal mens toch niet bij? Ik durf trouwens te
betwijfelen of dat geld even goed en nuttig besteed is als die 6 miljoen dollar
voor Steve Austin, de "bionische" man.
Begrijp me niet verkeerd: ik heb een enorme bewondering voor Lionel Messi als voetballer. De man is
ongelooflijk getalenteerd, en voor mijn part mag hij met dat bijzondere talent
wel een centje extra verdienen. Tenslotte verdienen ook zangers of acteurs of
schrijvers een mooie duit aan hun talenten. Maar dat iemand, een voetbalclub,
700 miljoen euro zou moeten betalen om Messi in zijn/haar club binnen te halen,
dat is er toch een beetje over, vind ik. Ik vermoed dat die extreme transfersom
nu wel nét bedoeld is om iedereen af te schrikken, in de veronderstelling dat
niemand zo'n extravagant bedrag zal willen betalen. Maar je weet maar nooit in deze
gekke wereld: 222 miljoen was ook een absurd bedrag, en die zijn wél betaald.
Door iemand die simpelweg niet meer weet wat gedaan met al zijn/haar rijkdom. Een
oliesjeik, als ik me niet vergis. Wat bijzonder schrijnend en zelfs misdadig
is, als je weet dat de "gewone"
inwoners van die oliestaatjes in pure armoede en ellende leven.
Maar we moeten de voetbalwereld nu ook niet als enige met de vinger
wijzen. Er gebeuren nog wel meer onbetamelijke transacties voor bedragen die
wij zelfs niet eens kunnen vatten.
Wat te denken van de 383 miljoen euro die betaald werd voor een
schilderij dat (mogelijk, maar niet eens met zekerheid) van de hand van
Leonardo Da Vinci zou zijn? De koper was, inderdaad, een sjeik: Abdullah bin Mohammed bin
Farhan al-Saud. Het schilderij zit
vermoedelijk ergens in eenkluis weggestopt, want het is na de veiling nooit
meer gezien. "Weggegooid geld dus",
als je het mij vraagt.
Of wat te denken van de 11 miljoen dollar die
voetbal-superster Cristiano Ronaldo betaald heeft voor zijn Bugatti? De auto
kan tot 400 km per uur halen, en zit na 2 seconden al aan een snelheid van 100
km/u. Compleet zinloos dus. "Weggegooid
geld!" En al helemaal als je weet dat Ronaldo al een uitgebreide collectie
van dat soort superdure auto's in zijn garage staan had.
Maar het kan uiteraard nog gekker: we
herinneren ons de aankoop van een aan-de-muur-gekleefde banaan, die daarna
prompt verorberd werd door een "performance
artist". Dat grapje heeft toen toch ook 120.000 dollar gekost, en dat was
letterlijk "weggegooid".
Om maar te zeggen: we leven in een wereld van
extravagante rijken die liever hun geld verkwisten dan er iets positiefs mee
aan te vangen. En dát in een wereld waarin nog nooit eerder zó veel nood
geweest is die al bij al relatief gemakkelijk zou kunnen gelenigd worden. Met 700
miljoen zouden we al een heel eind op weg komen.
En ja, de hele wereld mag dan wel een hekel
hebben aan Bill Gates, maar zijn 37 miljard dollar voor de ontwikkeling van corona-vaccins
zijn in elk geval beter besteed dan die 383 miljoen voor een schilderij dat
niemand nog ooit te zien zal krijgen.
Als er iets is waar wij Belgen bijzonder slecht in zijn, dan is het
wel: geduldig in de rij onze beurt afwachten. In tegenstelling tot bijvoorbeeld
de Britten of de Scandinaviërs, die gedisciplineerd staan aan te schuiven in
een lange rij om op een bus te stappen of zo, is dat bij ons altijd een gedrum
en een geduw en getrek. Bij ons is er altijd wel ergens iemand die wil "voor kruipen", omdat hij of zij vindt
dat hij of zij een dringende reden heeft om eerst aan de beurt te komen, of
omdat hij of zij vreest anders niet meer aan bod te komen. Bij ons wordt er
altijd getrokken of geduwd als we in een lange rij moeten staan wachten. Ik
vermoed dat dat een beetje het "zuiders
temperament" van een Belg is? Geduld is niet onze sterkste kant, en we zijn
altijd als de dood dat we iets zullen missen of dat we tekort zullen gedaan
worden. Dat is zo als we in de file staan met de auto, dat is zo als we staan
aan te schuiven aan een winkel waar er solden zijn, dat is zo als we tussen de
massa fans staan te wachten aan het Sportpaleis, dat is zo als we aan de kassa
van de Colruyt staan te vloeken omdat het te traag vooruit gaat...
Misschien wordt dát wel één van de (weinige) positieve evoluties door
deze corona-crisis: dat ook wij zullen geleerd hebben om geduldig te wachten.
Omdat we maar met een beperkt aantal mensen in een winkel binnen
mogen, moeten we braaf buiten in de rij gaan staan tot het onze beurt is om de
winkel binnen te stappen. En, al bij al, we doen dat dan ook. Vrij
gedisciplineerd zelfs, met een mondmasker op, en met (in elk geval toch een
klein beetje) afstand tot diegene die voor ons staat.
Omdat iedereen nu opeens het online shoppen heeft ontdekt, kunnen de
webshops en de pakjesdiensten niet meer volgen, en duurt de levering van onze
pakjes net iets langer dan vroeger: de kans dat we onze bestelling "de volgende dag" geleverd krijgen, is
beduidend kleiner geworden. Maar we hebben geleerd om geduldig te wachten, enkele
dagen toch, tot ons pakket eindelijk afgeleverd wordt.
En we zullen nu ook moeten leren wachten op ons verlossend spuitje.
Door de razendsnelle ontwikkeling en goedkeuring van de
corona-vaccins, hadden we al gehoopt dat we met z'n allen in 2021 zouden kunnen
ingeënt worden, en dat we binnen de kortste keren zouden mogen terugkeren naar "het oude normaal". Niet dus... We
moeten allemaal geduld hebben.
Eerst komen de tachtig- en negentig-plussers aan de beurt, en dan hun
verzorgers. En dan de rest van de senioren. En dan pas de "actieve bevolking". Tegen dan zijn we al eind 2021, of misschien
zelfs al 2022. Het zal mij benieuwen of we inderdaad een heel jaar lang braaf
en gedisciplineerd op onze beurt zullen blijven wachten. Zéker als we
ondertussen ook nog altijd strikt de corona-maatregelen zullen moeten blijven
volgen. Want zo lang niet iedereen ingeënt is, of toch bijna iedereen, verandert
er eigenlijk niets aan de bestaande regels en beperkingen.
Ik vraag me toch af of we inderdaad voldoende gemotiveerd zullen
blijven? Ik hoop het, maar ik ben er niet zeker van. Alles zal er wellicht van
afhangen hoe "zichtbaar" het effect
van de inentingen zal zijn, en hoe vlug we er iets van zullen merken?
Als de (sterfte)cijfers, zoals verhoopt, sterk gaan zakken zodra de
vaccinaties volop bezig zijn, dan is de kans groot dat de mensen lakser gaan
worden, omdat het allemaal toch geen kwaad meer kan. Maar ik verwacht eigenlijk
niet echt dat de sterftecijfers significant gaan dalen, want de meeste
dodelijke slachtoffers in de woonzorgcentra zijn niet aan Covid bezweken, en de
kans dat negentig-plussers zullen sterven, zal door die vaccinatie niet veel
beïnvloed worden. En dan zal men misschien gaan twijfelen aan de goede werking
van de vaccins, en zal men ook niet meer bereid zijn om "nog even vol te houden".
Alles bijeen genomen zie ik het eerder somber in. Ik vrees dat het
bijzonder moeilijk zal worden om de bevolking blijvend onder de corona-knoet te
bedwingen, en dat er ons de komende maanden nog erg woelige tijden te wachten
staan.
Want al bij al: hoe lang kan je de mensen aan het lijntje blijven
houden eer ze massaal hun geduld zullen verliezen?
Donald Trump blijft tot zijn allerlaatste presidentiële ademtocht zijn
eigen controversiële zelf. Nu, in die laatste weken, misschien zelfs nog méér
dan voorheen. Uit balorigheid, wellicht. Uit frustratie omdat hij nergens zijn
gelijk kan halen. Uit boosheid omdat iedereen hem in de steek gelaten heeft. En
dus gaat hij nu tekeer als een kleuter die zijn zin niet krijgt en dan maar op
alles en nog wat begint te stampen of te slaan.
Vandaar dat hij nu iets doet wat geen enkele president ooit heeft gepresteerd:
hij heeft zijn presidentiële veto gebruikt om het corona-steunpakket te
blokkeren en hij heeft zijn veto gebruikt om het voorgestelde defensiebudget te
blokkeren. Zijn motivatie is duidelijk: "Als
ik mijn zin niet krijg, dan krijgt niemand iets!"
Dat hij dat defensiebudget niet wilde goedkeuren, dat zal mij een zorg
zijn. De Verenigde Staten van Amerika geven nu al, van alle landen in de wereld,
veruit het meeste uit aan Defensie, en die 740 miljard dollar die begroot waren
voor volgend jaar, mogen voor mijn part gerust aan iets anders besteed worden.
Iets nuttigs, bij voorbeeld. Maar de redenen waarom de president zijn
handtekening weigert te plaatsen, zijn écht wel bij het haar getrokken! Zo
heeft hij een groot probleem met het voorstel om een aantal legerbasissen een
andere naam te geven omdat die verwijzen naar "Zuiderse" generaals die nu een beetje moeilijk liggen bij de "Black Lives Matter" beweging. En hij is
furieus omdat er geen budget voorzien wordt voor de terugtrekking van
Amerikaanse soldaten uit basissen in Duitsland of uit Afghanistan, wat hij
in die laatste maanden van zijn termijn nog voorgesteld had. Dus ja: omdat hij
zijn zin niet krijgt, heeft hij maar meteen alles geblokkeerd.Geen
enkele president heeft hem dat in de voorbije 60 jaar voorgedaan, en al zeker geen
aftredende president.
Erger vind ik het dat hij lang geweigerd heeft zijn handtekening te
zetten onder het voorstel voor een corona-steunpakket van 900 miljard dollar.
Want niet alléén voorziet dat budget in een hele reeks steunmaatregelen voor de
minder gegoede Amerikanen die hun inkomsten door deze crisis hebben verloren,
het verworpen voorstel is ook gekoppeld aan het budget voor de werking van
overheidsinstellingen. Als dat er niet komt, dan zou er vanaf eind december
2020 een "shut down" van het
Amerikaanse overheidssysteem dreigen omdat er geen geld meer zou zijn om de
lonen uit te betalen. De impact van een veto van Donald Trump gaat dus véél
verder dan het uitblijven van corona-steun, het draait om een mogelijke
ontwrichting van de Amerikaanse overheid en het stilvallen van alle
overheidsfuncties. En bovendien worden hierdoor ook alle
werkloosheidsuitkeringen geschrapt voor miljoenen Amerikanen die, al dan niet
door corona, hun job zijn kwijt geraakt. Donald Trump stuurde hiermee in zijn
laatste weken duidelijk aan op totale chaos en anarchie. Hij hoopte
vermoedelijk om de gewone burgers zodanig op stang te jagen dat ze de
democraten, die hier uiteraard volgens de heer Trump alle schuld aan hebben, zouden
willen afstraffen.
Hij heeft in dit gevecht omtrent de corona-steun uiteindelijk bakzeil
moeten halen omdat het onbegrip voor zijn weigering té groot was. En hij heeft
ook, tot zijn grote woede, een nederlaag geleden in het verhaal van het
defensiebudget, want het congres (met inbegrip van zijn eigen partijgenoten)
heeft zijn veto weggestemd.
Maar wat we ook over de kleuter Donald Trump mogen denken, hij is,
vrees ik, wél de Amerikaanse president die de grootste impact en invloed ooit
heeft gehad op de samenleving, in Amerika en daarbuiten. En op de hele wereld.
Hoe je het ook draait of keert: de wereld zal nooit meer dezelfde zijn als vóór
Trump.
Jammer genoeg is het géén verandering ten goede. Want wat Donald Trump
aan de wereld vooral heeft "geschonken",
is verdeeldheid, haat, polarisatie. Wat Donald Trump de wereld heeft nagelaten,
is de "leugen" als "het nieuwe normaal". Het overdrijven en benadrukken
van extremen als manier om te communiceren.
En hij krijgt overal navolging, ook bij onze eigen politici. En ook bij de
media.
Dat hebben we onlangs mogen merken bij die heisa rond de
vaccin-prijzen. Het hele "incident"
was nauwelijks het vermelden waard, maar de media hebben er op gefocust en
hebben dat kleine "nieuwsitem"
opgeblazen tot iets waar de hele bevolking met verontwaardiging op gereageerd
heeft. Missie geslaagd, dus.
Ik had eenzelfde wrang gevoel bij een reportage over "discriminatie op de vastgoedmarkt", nog
niet zo lang geleden. De VRT kwam aanzetten met een flagrant geval van
discriminatie: iemand die als potentiële huurder geweigerd werd, puur omwille
van de etniciteit. Ik ga niet ontkennen dat zoiets gebeurt, en het is uiteraard
afkeurenswaardig. Maar waarom focussen op die foute verhalen? Het gaat om een
minderheid, want de meeste makelaars en verhuurders zijn géén racisten. Dit
verhaal hengelt naar de verontwaardiging en boosheid van de lezers. Dit verhaal
geeft de indruk dat de hele wereld "rot"
is. Dit soort verhalen voedt de spanningen tussen mensen, en versterkt de perceptie dat
niets nog goed gaat.
En dat is precies de techniek die Donald Trump elke keer opnieuw
gebruikte om mensen tegen anderen op te zetten, om de onderhuidse frustraties
van de mensen aan te wakkeren. Zijn succes woekerde op de retoriek van "een verrot systeem dat nodig moest opgekuist
worden".
Ja hoor, Donald Trump heeft een heel sterke erfenis nagelaten. Helaas
een heel lelijke en verwerpelijke nalatenschap.
Even terug naar begin november 2020: de nieuwe (gedeeltelijke)
lockdown. Eén van de maatregelen was het verbod op erediensten. Allemaal met
de bedoeling onze contacten zo veel mogelijk te beperken.
Een aantal Joodse organisaties hebben daar bezwaar tegen aangetekend
bij de Raad van State, omdat dit verbod "disproportioneel"
was, en strijdig met "de vrijheid van
eredienst". (Ik had nog nooit over de "vrijheid
van eredienst" gehoord, moet ik toegeven. Godsdienstvrijheid, dat wel, maar Vrijheid van eredienst?) De Raad van State heeft hen begin
december gelijk gegeven, en vanaf 13 december 2020 mochten erediensten dan weer
wél. Zij het, na overleg van de Minister van Justitie met de vertegenwoordigers
van alle geloofsgemeenschappen, beperkt tot maximaal 15 aanwezigen.
In het vooruitzicht op Kerstmis, het op één na belangrijkste feest van
de katholieke kerk, zijn een groep katholieke priesters ook naar de Raad van
State gestapt om een (tijdelijke) uitzondering te vragen op die beperking tot
15 aanwezige gelovigen. Ze zullen gedacht hebben: "Wat de Joden kunnen, kunnen wij ook..." Maar helaas: ze zijn op een "njet" gebotst. Blijkbaar hebben
katholieke priesters niet diezelfde overtuigingskracht als de rabbijnen.
De joodse gemeenschap in Antwerpen heeft die katholieke démarche met argusogen
zitten aanzien, en zij meenden niet te moeten wachten op die laatste uitspraak
van de Raad van State. Ze dachten: "Laten
we er maar vanuit gaan dat het in orde komt voor de pastoors." En ze hebben
al direct de daad bij het woord gevoegd: op de Sabbatviering van 26 december
waren er 77 biddende mensen in een Antwerpse synagoge. Nét iets meer dan de
afgesproken beperking tot 15 personen. Zoals dat blijkbaar in ons
corona-geteisterd land het "nieuwe
normaal" is: de politie werd getipt, en is een blikje komen werpen. Waarna
de volwassen aanwezigen allemaal een corona-boete van 250 euro mochten
ophoesten. Maar volgens de advocaat van de Joodse gemeenschap in Antwerpen was
de tussenkomst van de politie niet terecht, en gaat het hier duidelijk over
antisemitisme vanwege de corona-politie.
Wat de Joden mogen, kunnen wij ook, moet de Sikh-gemeenschap in ons
land gedacht hebben. En zie: in de buurt van Sint-Truiden hebben die ook een
belangrijke eredienst georganiseerd. Met een 40-tal aanwezigen. Uiteraard heeft
een bezorgde burger ook hier de politie op de hoogte gebracht. Resultaat: nog
eens 32 corona-boetes in de spaarpot. En een verontwaardigde Sikh-gemeenschap.
Nu vraag ik me toch af: moet er bij een "eredienst" een officiële "bedienaar"
van één of andere geloofsgemeenschap aanwezig zijn? Kan je een "eredienst" organiseren met alléén maar
leken, zonder priester of dominee of rabbijn of imam? Ik weet het eigenlijk
niet. Staat dat vermeld bij de corona-richtlijnen? Ik denk het niet.
En dus heb ik dé oplossing gevonden voor mijn nakend lockdown-feestje:
ik maak er een "eredienst" van.
Zolang we dan niet met méér dan 15 samen komen, kan niemand mij iets maken.
Laat de politie maar komen.
"Meneer, we hebben een melding
ontvangen van een alerte burger dat er vrij veel auto's aan uw oprit geparkeerd
staan. Hoeveel mensen zijn er hier eigenlijk aanwezig? Mogen we eens binnen
komen kijken, alstublieft?"
(Ja, ze moeten het wel schoon vragen! Anders mogen ze niet binnen.)
"Kom
maar gerust binnen, agenten."
"Oei, meneer... Ik vrees dat we
toch een probleem hebben, want ik tel in totaal 15 personen. U weet toch dat u
maar 1 persoon binnen mag ontvangen?"
"Ja
maar, meneer de agent. Dit is hier een eredienst, hee... Het is een religieuze
bijeenkomst. En dan mogen we met 15 zijn, toch?"
Waarna de agenten teleurgesteld zullen afdruipen. Ze zullen ergens
anders de corona-pot moeten zien te spijzen.
Maar als ze willen, kan ik hen altijd
een paar buren aanwijzen waar ze duidelijk met veel te veel aan het feesten
zijn.
Als ik, op deze laatste dag van 2020, mijn lezers iets zou willen
wensen voor 2021, dan is het in elk geval dat het komende jaar beter zou zijn
dan het voorbije "Kutjaar".
Maar als ik de nieuwsberichten en vooruitzichten hoor en lees, dan
vrees ik daar toch een beetje voor...
Het is waar dat we eindelijk van die ene idioot aan de overkant van de
oceaan verlost zullen zijn, maar ik ben bang dat zijn erfenis van haat en
verdeeldheid en boosheid nog lang zal nazinderen in het land waar hij zijn
duivels vier jaar lang heeft mogen ontbinden. En verder zijn er helaas nog
genoeg "leiders" die ook in 2021 hun
wreedheid en grenzeloze arrogantie kunnen blijven botvieren. Er is die
dictator-voor-het-leven in Rusland, die met een pokerface al zijn wreedheden en
misdaden blijft ontkennen. Er is die halve gare in Brazilië, die ziende blind
blijft voor het leed in zijn eigen land, omdat hij vooral voor zichzelf wil
zorgen. Er is die onbenul in Venezuela, die zijn eigen bevolking in diepste
armoede heeft gestort, ondanks de onmetelijke bodemrijkdommen van het land. Er
is die domme marionet in Syrië, die met de steun van zijn Russische vriend,
steden en dorpen in zijn eigen land laat bombarderen. En er is die Nobelprijswinnaar voor de Vrede in
Ethiopië, die een hele bevolkingsgroep laat verhongeren omdat de plaatselijke
leiders een te grote mond hadden. Of de corrupte premier van Israël die zich
consequent alles meent te mogen permitteren, inclusief moordaanslagen in een
ander land, omdat zijn volk "uitverkoren"
is. Of de verkozen leiders in een aantal Oost-Europese landen, zoals Polen en
Hongarije, die het begrip "mensenrechten"
op een erg rekbare manier interpreteren.
De lijst is, helaas, bijna eindeloos...
En nee, ook van de Covid-pandemie zullen we in 2021 nog niet direct
verlost zijn. We zijn, volgens sommige doemdenkers, alweer (bijna) in een "derde golf" getuimeld, en dat laat
vermoeden dat er in 2021 nog een reeks "golven"
zullen volgen. Het lijkt wel een "Mexican
wave"...
"Maar er zal een vaccin zijn."
zal u zeggen.
Ja hoor. Een heel assortiment, zelfs!
Helaas voor de meesten onder ons pas tegen eind 2021 of misschien
zelfs maar in 2022. En zolang niet iedereen ingeënt is, moeten "de maatregelen" strikt van kracht
blijven. 2021 wordt dus evengoed als 2020 een jaar van "afstand houden", mondmaskers dragen, en (vooral) "het aantal contacten beperken". Bij
voorkeur dus helemaal alléén in "ons kot"
blijven.
Dus nee: ik verwacht niet dat 2021 een warm knuffeljaar zal worden.
Is er dan geen hoop voor het nieuwe jaar?
Ja, toch wel. Maar we zullen het zélf moeten waarmaken.
We zullen, elk voor zich, zélf moeten zorgen voor kleine momenten van
hoop en troost en warmte.
We zullen, elk voor zich, zélf moeten zorgen voor enkele lichtpuntjes
in de duisternis.
We zullen, elk voor zich, zélf moeten zorgen voor een (weliswaar
achter een mondmasker verborgen) glimlach bij een ander.
Ik wil daar graag, onder andere via deze blog, ook een heel klein beetje toe
bijdragen.
Door aan te klagen wat fout loopt. Door te schrijven over wat mooi en
bemoedigend is. Door jullie (hopelijk) af en toe eens te laten (glim)lachen.
En, uiteraard, door jullie verder op de hoogte te houden van de
belevenissen van Prinses Liese...
Met al die corona-toestanden zijn we dit jaar veel meer online gaan
shoppen. De diverse pakjesdiensten zijn dus de voorbije maanden méér aan de
deur geweest dan in al die jaren ervoor. Maar helaas is dat niet altijd een
geslaagde ervaring. Want omwille van de corona-voorzorgen, geven zij de pakjes
niet meer persoonlijk af. Ze bellen aan, zetten het pakje gewoon op de dorpel
aan de voordeur, en blijven op veilige afstand even wachten tot ik de deur open
maak. Als het regent, of geregend heeft, is dat niet écht een goed idee, want
de onderkant van de kartonnen doos is dan binnen de kortste keren doorweekt, en
met een beetje tegenslag valt de inhoud er gewoon doorheen terwijl ik het
pakket naar binnen breng. Nee, ik ben er niet zo blij mee dat die
pakjesmannen/vrouwen mijn pakjes op de natte grond deponeren...
En wat blijkt nu? Volgens mijn favoriete minister zou dat ook zo
moeten gebeuren als mijn zoon of schoondochter ons kleinkind komen afzetten.
Want dat kleinkind, dat blijkt nu opeens mijn enig toegelaten "knuffelcontact" te zijn. En als ik ons
kleinkind in huis toelaat, dan moet de rest buiten blijven. Binnen in huis
mogen we immers nog alléén met ons enige knuffelcontact samen tijd doorbrengen.
De rest moet buiten blijven.
Vanaf nu moet mijn zoon of schoondochter dus aanbellen aan de
voordeur, hun kindje op de dorpel deponeren, en dan op veilige afstand bij hun
auto wachten tot ik de deur openmaak om hun "pakje" mee naar binnen te nemen. Ik ben erg blij dat de minister
dat nu voor eens en voor altijd heeft verduidelijkt!
Ik heb toch een vraagje voor onze superslimme minister, en voor de
virologen/epidemiologen/infectiologen/vaccinologen...
Als mijn kleinkind ook een mogelijke bron van besmetting is, en daarom
moet mee geteld worden in het aantal contacten waaraan ik blootgesteld wordt,
dan zal mijn kleinkind evengoed mijzelf of mijn vrouw, als de ouders
besmetten, toch? En als mijn zoon en schoondochter nauw contact hebben gehad
met ons besmettelijk kleinkind, en wij ook, wat maakt het dan nog uit of wij al
dan niet bij hen in de buurt zouden komen? Het is simpele logica: "Als A in nauw contact komt met B, en A komt
ook in nauw contact met C, dan zijn B en C logischerwijs ook met elkaar in
contact geweest." Of niet?
Waarom onze superminister er nu opeens nog eens op hamert dat het niet
toegelaten is dat de ouders samen met hun baby bij de grootouders op bezoek
zouden komen, is mij een raadsel. Of misschien is het geen raadsel: we moeten
allemaal zo hard mogelijk doordrongen worden van de uitzichtloosheid van de
situatie, zodat we allemaal nog méér naar "het
vaccin" zullen snakken.
Ik begrijp best wel dat er beperkingen moeten zijn. Ik begrijp heel
goed dat je geen feestjes moet organiseren met 10 of 15 man. Ik begrijp perfect
dat dit niet het moment is om mensen bij je thuis uit te nodigen die je in
maanden niet meer gezien had, en die op hun beurt weer een stel anderen
ontmoeten die ze in lang niet gezien hadden. Ik begrijp heel goed dat we onze
contacten moeten beperken, en dat dit niet het moment is om onze uitgebreide
kennissenkring te ontmoeten. Maar wat de zin kan zijn van een verbod om de
ouders van je kleinkind in huis toe te laten, dat ontgaat mij volledig. Wat kan
er verkeerd aan zijn om op Kerstmis die zelfde, enkele, contacten te ontvangen
die je elke week ziet en ontvangt? Want, voor alle duidelijkheid: ons kleinkind
wordt NIET op de dorpel aan de voordeur afgezet...
Als je het mij vraagt... Het grootste gevaar van dit corona-virus is
niet de impact op de volksgezondheid, maar eerder op ons vermogen tot "menselijkheid". Frank wil van ons
allemaal een soort "robot" maken die
zonder enige diepere gevoelens doet wat "het
gezond verstand" vraagt.
Frank heeft ongetwijfeld een torenhoog IQ, maar over zijn EQ heb ik
toch mijn bedenkingen.
Terwijl de cultuur- en evenementensector al bijna het volledige
rampjaar 2020 zo goed als dood is moeten blijven, zijn de profsporten na een
korte onderbreking toch weer mogen opstarten. Wielrennen, basket, volleybal en
vooral voetbal waren na korte tijd al opnieuw op post om de mensen de nodige
afleiding te bezorgen. "Brood en spelen",
weet je wel.
Maar uiteraard met heel strikte protocollen, en helemaal "corona-proof".
De profvoetballers bijvoorbeeld worden om de drie dagen getest, en wie
negatief is, wordt onverbiddelijk uit de selectie geweerd. En verder blijven ze
allemaal braaf in hun "club-bubbel"
en houden ze zich strikt aan de regels. Zeggen ze zelf.
Hoe zouden we er dan iets op tegen kunnen hebben dat de
voetbalcompetitie doorgaat? Ook al is voetbal een "contactsport" bij uitstek, met al dat geduw en getrek. En ook al
wordt er tijdens de wedstrijd geen mondmasker gedragen hoewel het in voetbal
onmogelijk is om altijd anderhalve meter afstand te houden. Het zit dus wel "safe", bij onze voetballers.
Het zijn echt wel "vitters" en "kommaneukers" die kritiek hadden op
het knuffelgedrag van de
voetballers tijdens en na een wedstrijd. Ja toch? Want wat kan daar nu verkeerd
aan zijn? Ze zijn immers allemaal getest, en veilig bevonden, en ze houden zich
strikt aan de regels in hun bubbel. Ik weet het wel: het is behoorlijk asociaal
en weinig empathisch dat zij dat wél zouden mogen, voor de ogen van alle brave
mensen die al maandenlang tevergeefs naar een knuffel snakken. Maar ja: het
zijn "de emoties", hee: "de ontlading", "de trance van het moment". Ze kunnen er niets aan doen, het is
sterker dan henzelf...
Misschien kan ik dat ook als uitvlucht gebruiken als ik ooit eens op
een knuffel betrapt wordt en een corona-boete riskeer te krijgen. Zou dat
werken?
Ik heb wel een andere bedenking omtrent onze voetbalclubs: "Als alles zo corona-proof is, en iedereen
goed getest wordt en in de club-bubbel blijft, en zich aan de regels houdt... hoe
komt het dan dat om de haverklap competitiewedstrijden moeten uitgesteld worden
omdat een club té veel besmette spelers heeft?"
Eupen bijvoorbeeld staat al een aantal wedstrijden achter, en
Beerschot ook, omdat ze niet eens meer een volledige kern konden samenstellen
met gezonde spelers. Maar eigenlijk hebben alle profclubs al af en toe een paar
spelers moeten missen wegens een corona-besmetting. Hoe kan dat dan? Je kan
toch niet door het virus besmet raken als je alléén maar in contact komt met
gezonde, niet besmette mensen?
Dat kan niet, hee... En dus is het échte probleem niet zozeer dat die mannen elkaar als
giechelmeisjes staan te knuffelen, maar wél dat ze zich duidelijk niet aan de
regels houden, en dat ons profvoetbal helemaal niet "corona-proof" is. Het is een farce, het is bedrog. En iedereen is
er met open ogen ingelopen, hoe duidelijk de aanwijzingen ook zijn...
Alsof de commotie omtrent het geknuffel nog niet genoeg is, menen onze
rotverwende voetballers dat ze er gerust nog een schepje bovenop mogen doen. En
dus gooien ze er af en toe ook nog eens een "lockdown feestje" tussenin. Bij Oostende, bij Westerlo, bij Cercle
Brugge. Voor zover we tot nu al weten. Dat zal ook wel door "de emoties" komen, zeker?
Ze hebben "een gepaste sanctie"
gekregen, naar het schijnt. En daarmee is de zaak dan van de baan? Daarmee zal
de publieke opinie gesust worden? Al die mensen die zich eenzaam voelen, en
corona-moe, maar die op de tanden bijten in de hoop dat het ooit weer beter zal
worden... Zullen die genoegen nemen met "een
gepaste sanctie" en zich niet laten ontmoedigen of opstandig worden? Ik
vrees er eerlijk gezegd een beetje voor.
Wordt het daarom niet eens tijd voor een meer kordate aanpak? Wordt
het geen tijd om dat hele voetbalcircus weer stop te zetten? Het is in alle
opzichten een anomalie, een provocatie, een aanslag op de motivatie van alle
anderen. En het dient ook helemaal tot niets, het heeft totaal geen "toegevoegde waarde", het is allesbehalve
een "essentiële" bezigheid. Het leidt
alléén maar tot frustratie en ongenoegen.
Leg het hele gedoe weer stil, net zoals alle andere vormen van "entertainment". Dat zou al bij al
tenminste eerlijk en fair zijn tegenover al die artiesten of werknemers in de
entertainmentsector, die al maanden lang op hun kin mogen kloppen...
Ik heb het er eerder al eens over gehad dat de kostprijs van die
corona-vaccins gehuld blijft in mysterieuze duisternis: er is een soort "geheimhoudingsclausule" tussen de kopers
en de producenten. Vermoedelijk voor een deel om de farma-bedrijven niet tegen
elkaar te kunnen uitspelen met het argument dat de ene (beduidend) goedkoper is
dan de andere? Maar allicht vooral omdat de farma-reuzen liever niet aan de
grote klok hangen hoeveel ze aan deze crisis verdienen...
Test-Aankoop heeft dat al aangeklaagd, met de stelling dat wij, als
belastingbetaler, het recht hebben te weten hoeveel van ons belastinggeld
uitgegeven wordt aan die vaccins, zowel voor de ontwikkeling ervan als voor de
aankoop. En in een eerder nummer van Test-Aankoop zijn ook al, erg betrouwbare,
schattingen gepubliceerd. Zie maar in mijn blog van 6 december.
De oppositie in ons land, vooral dan de N-VA, is daar ook op
gesprongen, en eiste "transparantie".
Een geheel terechte eis, trouwens: het gaat om gigantisch veel geld, en het is
maar normaal dat daar open over gecommuniceerd wordt. Alléén is de N-VA aan het
verkeerde adres gaan klagen: het is op Europees niveau dat de deals gemaakt
werden, en het is op Europees niveau dat de "geheimhoudingsclausules" werden afgesproken. Het was dus een beetje
onterecht en unfair om Eva De Bleeker, onze nationale Staatssecretaris voor Begroting, hierover te interpelleren. Maar
toch is de staatssecretaris gezwicht voor de druk, en heeft zij haar
communicatieteam opdracht gegeven om "transparant"
te communiceren.
En daarbij is één en ander een beetje misgelopen: het communicatieteam
heeft een bericht verspreid op Twitter waarin de afgesproken prijzen open en
bloot te lezen waren. Prijzen die overigens héél dicht liggen bij de eerdere
schattingen van Test-Aankoop. Prijzen ook die ons leren dat de vaccins van
Pfizer en van Moderna, die (uiteraard geheel toevallig) het eerst beschikbaar
zijn geworden, minstens 6 tot 9 keer duurder zijn dan het goedkoopste vaccin
van AstraZeneca. In het team van mevrouw De Bleeker hebben ze al vlug beseft
dat dit een flater was, en de gegevens zijn een uur later weer offline gehaald.
Helaas voor de staatssecretaris is de zaak daarna toch helemaal fout
gelopen. Met dank aan de politieke redactie van de VRT.
Wetstraat-journalist Ivan De Vadder had de gegevens namelijk
ondertussen al ontdekt, en vond het nodig om, na de verwijdering, een tweet de
wereld in te sturen met de vraag waar die cijfers opeens naartoe waren. U zal
misschien argumenteren dat dit nu eenmaal zijn job is. Als politiek journalist
is het zijn taak om kritische vragen te stellen, om de politici het vuur aan de
schenen te leggen. Maar ik vind het een achterbakse vraag, en een vuile streek.
Als ervaren rot in het vak wéét de heer De Vadder immers héél goed dat die
prijzen nooit in de openbaarheid hadden mogen verschijnen, en wist hij dus zélf
ook wel waarom die na korte tijd weer waren verwijderd. Waarom stelt hij dan
die vraag, als hij het antwoord van te voren kende? Om de naïeve
staatssecretaris in verlegenheid te brengen? Om zélf te scoren? Om een vuurtje
te stoken?
Als dat laatste zijn bedoeling was, dan is hij in zijn opzet geslaagd.
Want zijn kritische tweet is dan weer opgepikt door de oppositie, met de name
de N-VA. En die hebben van de aangeboden munitie geprofiteerd om de
staatssecretaris onder vuur te nemen. Mevrouw De Bleeker kreeg daarop namelijk
het verwijt te slikken dat zij onze bevoorrading van de broodnodige vaccins in
het gedrang had gebracht door die prijzen te verklappen. De kritische N-VA'ers
betoogden dat de farma-reuzen ons land misschien zouden sanctioneren omdat we
de geheimhoudingsclausule geschonden hebben.
Kan iedereen nog volgen? De staatssecretaris wordt eerst aangevallen
omdat er geen transparantie is omtrent de kosten van de corona-vaccins. En
daarna wordt ze, door diezelfde tegenstanders, aangevallen omdat ze té
transparant geweest is... Niet bepaald een hartverwarmend schouwspel, als je het
mij vraagt.
Om de cirkel helemaal rond te maken, besloot de VRT om het hele verhaal
daarna, op 18 december, nog eens in het lang en breed op haar frontpagina uit
te smeren. Hoewel de redacteur zélf wist, en ook expliciet toegaf, dat al die
openbaarheid een negatieve impact kon hebben op de levering én op de prijzen
van de vaccins. Maar dat bleek géén argument te zijn om het artikel niet te
publiceren. De "sensatiezucht" van de
media, weet je wel... De VRT blokletterde over "de uitschuiver van staatssecretaris De Bleeker". Maar eigenlijk had
er moeten staan: "de uitschuiver van Ivan
De Vadder". Want zonder zijn interventie was dit hele voorval onopgemerkt
gebleven en geruisloos voorbij gegaan zonder enige schade achter te laten.
Ik kan fout zijn, maar mij lijkt het dat je echt wel een "ettertje" met een héél verdorven geest moet
zijn om te slagen als politicus. En evengoed, of nog erger, om politiek journalist te worden...
Goed nieuws van het corona-front: er kan zelfs al in 2020 met de
vaccinaties gestart worden in Europa, en dus ook bij ons in België. We zijn er
in elk geval "klaar voor". Dat heeft
onze premier gezegd, en hoofd-vaccinoloog Pierre Van Damme heeft dat bevestigd.
Al zou ik niet al te voorbarig gaan jubelen: véél vaccins zullen er
nog niet zijn voor ons land. De échte vaccinatiegolf zal pas in januari op gang
komen. En ook dan nog altijd maar op halve kracht, want Pfizer kan maar 300.000 dosissen leveren in plaats van de beloofde
600.000. Dat betekent dat in januari/februari 2021 maar 150.000 mensen, in de
woonzorgcentra, kunnen ingeënt worden.
Maar daarna zou alles op
kruissnelheid moeten raken, en vanaf (vermoedelijk eind) maart zou kunnen gestart worden met de tweede
fase: de 65-plussers. Wie gehoopt had dat we tegen de zomer van 2021 met z'n
allen gevaccineerd zouden zijn, die mag zijn verwachtingen nu al bijstellen.
Het valt trouwens te voorspellen dat er nog bijkomende vertragingen
zullen volgen bij de beloofde levering van vaccins door Pfizer. Misschien
buiten hun wil om? Al vermoed ik toch dat het eerder om een gedurfde
marketingstrategie gaat: zolang zij de enigen zijn die een vaccin op de markt
hebben, is hun product een zeldzame schat voor alle hunkerende kopers. En dan
kan het nooit kwaad om "de honger"
een beetje extra aan te wakkeren door wat terughouding in de levering. Zodra de
concurrenten ook op de markt gaan verschijnen, werkt die strategie natuurlijk
niet meer zo goed. Maar ondertussen kunnen ze nog zo lang mogelijk van hun monopoliepositie
profiteren. Hoe zou je zelf zijn...
Maar goed: het zal wel iets langer duren dan verwacht en voorzien,
maar in de loop van 2021 mogen we met z'n allen op een spuitje "hopen". En dan wordt alles weer "zoals vroeger".
Of niet? In elk geval niet direct...
Ik vond dat oud vrouwtje op tv bijzonder aandoenlijk toen ze met een
hoopvolle glimlach enthousiast uitkeek naar haar spuitje: "Dan zal ik eindelijk weer mijn kinderen kunnen vastpakken!"
Niet dus, hee... Zowel onze minister van Volksgezondheid als
top-virologe Erika Vlieghe hebben al duidelijk gemaakt dat we geen al te grote
verwachtingen mogen koesteren: "Veel
mensen hebben de indruk dat ze van alles zullen mogen als ze gevaccineerd zijn.
Zo werkt het natuurlijk niet. We moeten ons allemaal aan de maatregelen blijven
houden tot we voldoende immuniteit bereikt hebben als maatschappij."
De arme oudjes die hunkeren naar een beetje warmte en fysiek contact
met hun geliefden, en die gehoopt hadden na "het spuitje" eindelijk uit hun isolement en eenzaamheid verlost te
zijn, die mogen hun dromen dus weer opbergen.
Het "probleem" met die
vaccins is namelijk dat niemand weet wát die precies doen tegen het virus. Het
enige wat met zekerheid geweten is, en ook het enige wat getest is, is dat we
antilichamen ontwikkelen die ons beschermen tegen de destructieve werking van
het virus: we worden niet, of minder, ziek. Maar verder weten we dus helemaal
niets. Zijn we nog altijd besmettelijk? Kunnen we het virus toch nog altijd
oplopen? En, belangrijker, kunnen we het virus nog altijd doorgeven? Blijven we
drager van het virus, en dus een potentiële "super-verspreider"? Niemand die het weet, niemand die er zijn hand
voor in het vuur zou durven steken.
En dus moeten we ons "aan de
maatregelen blijven houden" tot iedereen ingeënt is.
We mogen onze dromen van "het
oude normaal" dus nog even vergeten. Vermoedelijk tot in 2022. Als alles
goed gaat, tenminste. Want niemand weet hoe lang dit vaccin ons zal beschermen.
Het lijkt ondertussen wel duidelijk dat iemand die besmet is geweest,
niet "voor altijd" immuun blijft. De
meest gangbare hypothese is nu dat de antilichamen na 8 à 12 weken weer
verdwenen zijn, of in elk geval niet voldoende bescherming meer bieden. Twee of
hooguit drie maanden na de eerste keer, kan je dus toch opnieuw ziek worden.
Geen mens kan nu voorspellen hoe dat zal gaan als iemand antistoffen ontwikkeld
heeft door het vaccin. Geen mens
durft te voorspellen hoe lang we immuun zullen blijven na ons spuitje in 2021.
Hopelijk toch iets langer dan 3 maanden, maar ik zou geen geld verwedden op een
levenslange immuniteit. Het zou al mooi zijn als we er met een jaarlijkse
inenting vanaf komen.
Maar goed, we moeten positief blijven, volgens professor Vlieghe: "Het is een beetje als examens doen. Het is
pas gedaan na het laatste examen, maar je mag natuurlijk al dromen wat je gaat
doen als die examens voorbij zijn."
Laat ons dan maar hopen dat we die examens tegen Nieuwjaar 2022 achter
de rug hebben...
De nieuwsberichten over de "corona-overtreders":
we worden er de laatste weken mee om de oren geslagen.
Jongeren die ergens in een natuurpark een feestje gaan bouwen, een
Joods trouwfeest met 100 genodigden, een seksparty voor homo's, studenten van
het Europa-college die hun studentenkamer ombouwen tot een drankzaaltje, ... De
lijst is bijna eindeloos. En dan maken we voor onszelf steevast de bedenking: "Wat een idioten! Leren ze het dan nooit? Ze
zouden voor straf een week in een corona-afdeling moeten gaan werken!" We
schudden het hoofd in oprechte verontwaardiging, en in onbegrip voor zó veel stompzinnigheid.
We noemen die gasten "asociaal" en "egoïstisch" en "oerdom". We roepen samen uit dat hun gedrag schandalig is.
En we zien op het nieuws de drukte op de vliegvelden, van al die
mensen die in de kerstvakantie op reis willen vertrekken om te ontsnappen aan
de Belgische winterkou, of die hun jaarlijkse skivakantie niet willen opgeven.
En we denken: "Stommeriken! Hebben
jullie dan niet gehoord dat vakantie in het buitenland sterk afgeraden wordt?
Zijn jullie al vergeten hoe de corona-pandemie zich in Europa verspreid heeft
in het begin van 2020?" We schudden het hoofd in oprechte verontwaardiging,
en in onbegrip voor zó veel idiotie. En we noemen die mensen "egoïstisch".
Of we kijken naar de beelden van de koopzondagen: de overvolle
winkelstraten, de mensen die in lange rijen staan aan te schuiven voor de
Primark. En we roepen luidop: "Stommeriken!
Moet dat nu echt? Weten die mensen niet dat er corona is, misschien?" We
schudden het hoofd in oprechte verontwaardiging, en noemen die mensen "egoïstisch".
En we zien de profvoetballers die elkaar om de hals vliegen na een
gemaakt doelpunt. En dan horen we elke dag opnieuw over de vele Covid-besmettingen
bij de stafleden of spelers van die voetbalclubs. En we denken: "Stelletje achterlijke voetballers!" (We
vragen ons daarbij meteen ook af waarom de voetbalcompetitie wél mag doorgaan,
terwijl er voor de rest heel veel vooral niet
mag...)
Maar we zorgen er tegelijk angstvallig voor om niet al té veel na te
denken over ons eigen gedrag. Of we vergoelijken en minimaliseren het, als we
erop gewezen worden. We gaan zélf ook shoppen. Winkel in, winkel uit. Maar: "Het is omdat we het nodig hebben". En: "We dragen wél een mondmasker!En wij houden afstand." We ontvangen
zélf ook onze kinderen en kleinkinderen thuis. Maar: "We raken elkaar niet aan." En: "We
zijn heel voorzichtig", en: "We maken
er wel geen feestje van, hee..."
Als er iets is wat deze helse corona-tijd het meest kenmerkt, dan is
het niet de veelgeroemde "solidariteit",
maar wél onze "hypocrisie". Er is
nooit eerder een periode geweest waarin zó luid en oprecht kritiek gespuid werd
op "de anderen", terwijl we eigenlijk
eerst en vooral in eigen boezem zouden moeten kijken.
Wil ik dan dat we onze kinderen en kleinkinderen niet meer mogen zien?
Wellicht nog voor een héél lange periode! Nee, dat wil ik niet. Ik ben
ontzettend blij als ik hen zie, en ik voel me er ook niet schuldig om. Zij het
wel een beetje ongerust, want als mijn buurman mij bij de corona-politie gaat
verklikken, dan kost mij dat een fortuin.
Maar misschien moeten we dan toch een beetje meer rechtlijnig zijn, en
niet al té verontwaardigd staan roepen als iemand anders "in de fout gaat"...
We hopen allemaal dat 2021 beter wordt dan 2020. In alle opzichten.
Als we nu eens zouden proberen om niet meteen "de eerste steen" te gaan werpen? Zou dat geen mooi voornemen zijn
voor het nieuwe jaar?
Ik had me voorgenomen om in deze blog ook af en toe plaats te maken
voor een stukje over mensen die ik bijzonder bewonder. Persoonlijkheden die
door het noodlot hard beproefd zijn geweest, maar die desondanks toch vreugde
en blijdschap, en schoonheid en warmte hebben kunnen brengen. Door hun talenten
en door hun volharding en wilskracht, maar vooral door hun positieve
ingesteldheid.
Mijn vorig "portret", van Karen Carpenter, dateert van 30 oktober. Hoog tijd dus om mijn reeks verder aan
te vullen. Want tussen alle cynische boodschappen door, mag een positief
verhaal ook wel eens.
In dit stukje zou ik het willen hebben over Eva Cassidy.
Voor velen van jullie is zij wellicht een nobele onbekende, tenzij dan
misschien door haar postuum duet met Katie
Melua.
Eva Cassidy is gestorven in
1996, ze is nauwelijks 33 jaar geworden. Ze was bijzonder talentvol, en ze had een prachtige stem. Maar ze was
ook bijzonder integer: niet bereid tot compromissen omtrent haar "looks" of omtrent haar repertoire. Wat
meteen verklaart waarom ze pas na haar dood enige bekendheid verworven heeft. Ze
heeft zich nooit laten verleiden tot toegevingen aan de grote commerce om veel
geld te kunnen verdienen; ze heeft zich nooit verlaagd tot publiciteitsstunts
om aandacht te trekken; ze heeft nooit de moeite gedaan om fans te winnen door
haar uiterlijk, want voor haar telde alleen haar muziek. Haar repertoire
bestond vooral uit covers, die ze op haar unieke manier interpreteerde, met een
vleugje jazz of blues.
Ze is gestorven aan een bijzonder agressieve vorm van huidkanker, die
op heel korte tijd uitgezaaid was tot in haar beendergestel. Bij haar
allerlaatste optreden, toen de dokters haar al lang opgegeven hadden, en ze alleen
nog onder extreme pijnverdoving min of meer in staat was te functioneren,
heeft ze dit gezongen:
I see trees of
green, red roses too
I see them bloom for me and you
And I think to myself what a wonderful world
I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself what a wonderful world
The colors of the rainbow so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shaking hands saying how do you do
They're really saying I love you
I hear babies crying, I watch them grow
They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world
Yes I think to myself what a wonderful world
Je moet het maar doen, niet? Ze stond letterlijk op de afgrond van de
dood, getroffen door méér pijn dan een mens kan verdragen. Ze kon zelfs niet
meer zonder hulp het podium op. Maar toch was dit wat ze als afscheid wou zingen: "And I think to myself what a wonderful
world"...
De boodschap die zij ons hiermee brengt, is simpel in concept, maar
dikwijls heel erg moeilijk waar te maken als het er écht op aan komt: "Geniet van elke dag. Wees dankbaar voor
elke dag. Wees blij met de mensen om je heen. En koester je vrienden."
Misschien is dát in deze eenzame corona-tijden wel de mooiste
kerstwens die we elkaar kunnen sturen?
Voor wie het zelf eens wil horen, dit is een opname van een eerder
optreden van haar:
Er was eens een timmerman die
vreedzaam leefde en werkte in een Palestijns dorpje. Zijn jonge vrouw was in
blijde verwachting, en al hadden ze geen luxe of rijkdom, toch was het leven
goed voor hen.
Tot, op een kwade dag, enkele
Israëlische raketten naar het dorpje werden afgevuurd. Als vergelding voor een
raketaanval van Hamas op Israël. De man en zijn vrouw konden ternauwernood hun
huis ontvluchten toen het door een raket in puin werd geschoten. Daarop besloot
de man om met zijn zwangere vrouw te vluchten naar veiliger oorden, en zo
kwamen ze in een vluchtelingenkamp in Libanon terecht. Waar ze zo goed en zo
kwaad als het ging probeerden te overleven, en waar de man als houtbewerker de
kost probeerde te verdienen.
Tot, op een kwade dag, ook daar
Israëlische bommen gedropt werden omdat volgens Israël een Iraanse
terreurorganisatie in het vluchtelingenkamp een basis had uitgebouwd. De man en
zijn vrouw moesten opnieuw op de vlucht, en toen een mensensmokkelaar hen
aanbood om hen naar Europa over te brengen, heeft de man niet geaarzeld. Al wat
ze aan spaarcentjes hadden verzameld in de jaren toen ze nog in vrede konden
leven, moesten ze ophoesten voor de gevaarlijke reis. Maar de mensensmokkelaar
verzekerde hen dat ze in Europa méér dan welkom zouden zijn en er een
heerlijk leven zouden hebben, want voor een bedreven timmerman was er werk
genoeg.
In een gammel bootje hebben ze
de overtocht naar Europa gemaakt, en na lange omzwervingen in barre
omstandigheden zijn de man en zijn vrouw uiteindelijk in België terecht
gekomen. De vrouw was ondertussen al hoogzwanger, en ze moesten dringend
onderdak zien te vinden.
Helaas was de Dienst voor
Vreemdelingenzaken gesloten, wegens corona. En dus konden ze geen asielaanvraag
indienen. En zonder asielaanvraag konden ze ook geen huisvesting krijgen. Ze kregen
wel een stel dekens mee, maar ze moesten de nacht op straat doorbrengen. In de
bittere kou, want de maand december was al een tijdje gevorderd. Toen ze 's
avonds laat nog altijd langs de straat liepen, op zoek naar een beschut plekje,
werden ze opgemerkt door een politiepatrouille die aan het controleren was of misschien
een onverlaat de avondklok zou overtreden. Omdat ze in deze corona-tijden niet
meer op straat mochten rondlopen op dat late uur, moesten ze een corona-boete
betalen. De man en zijn vrouw hadden geen geld meer voor die boete, en dus werden
ze gearresteerd. De man werd in de cel gegooid, maar de vrouw werd, gezien haar
vergevorderde zwangerschap, naar een opvanghuis gebracht.
De man bleef nog enkele dagen in
de cel. Zonder enige aanwijsbare misdaad, maar er was nu eenmaal niemand die zich
zijn lot aantrok en eraan dacht hem vrij te pleiten. Ondertussen was de
zwangerschap van de vrouw al zó ver gevorderd dat het kindje elk moment kon
komen. En, mede door de vele ontberingen en inspanningen en zorgen en angsten,
kwamen de weeën enkele dagen later onverwacht opzetten, in de late namiddag. De
jonge vouw werd in allerijl naar het ziekenhuis gebracht om daar te bevallen.
De man was ondertussen dan toch
uit de gevangenis ontslagen, en hij was naar zijn vrouw op zoek gegaan. In het
opvanghuis kreeg hij te horen dat zijn vrouw in het ziekenhuis was omdat ze elk
moment kon bevallen. Daarop haastte de man zich naar de kliniek. Alwaar hij niet
binnen mocht om zijn vrouw te bezoeken. Wegens de corona-beperkingen.
De volgende dag is hun zoontje
Jesjoea geboren, gezond en wel. De jonge vrouw lag helemaal alléén, met haar
baby'tje, in haar kamer op de kraamafdeling, en de man stond buiten te wachten
op het verlossende bericht.
Het was 25 december 2020...
Kerstmis 2020 zal voor altijd in ons geheugen gegrift blijven. Niet
omdat het een memorabel mooie of "witte"
Kerst wordt, maar omdat het de meest eenzame Kerst is die velen van ons ooit
zullen moeten meemaken. De meest kwetsbaren in de eerste plaats. Net zoals tweeduizend
en twintig jaar geleden.
Alléén waren er toen wél een aantal herders en drie wijzen die de
ontheemde vluchtelingen mochten komen bezoeken; nu mag zelfs dát niet...
Ik had nooit gedacht dat ik op een dag een blog-stukje zou schrijven
over één liedje. Maar dus toch: "The
Sound of Silence". Ooit een kleine hit voor Simon & Garfunkel, in 1965.
Ik heb het altijd al een mooi liedje gevonden, een liedje dat je raakt
tot in je binnenste. Al had ik nooit écht diep nagedacht over de tekst. Dat het
een "protestsong" was, ondanks de
lieflijke melodie en de zoetgevooisde stemmen van de heren Simon &
Garfunkel, dat was duidelijk.
Het is pas toen ik de versie van Disturbed,
uit 2016, voor het eerst gehoord heb, dat ik het liedje écht als een hevig
protest ervaren heb. En dan vooral door de woede en verontwaardiging die
doorklinkt in de stem van zanger Davis
Draiman.
Wie deze versie nog niet zou kennen, en voor wie dit de eerste keer is
dat je het hoort: ik zou je willen aanraden er eerst eens goed bij te gaan
zitten. Want het komt echt wel stevig binnen! Dit is het:
De boodschap van het liedje, al is het al 55 jaar oud, is nog altijd
even actueel.
Vrij vertaald gaat het als volgt:
Mensen praten zonder te spreken, mensen horen zonder te luisteren, mensen schrijven liedjes die niemand ooit zal zingen. En niemand durfde het geluid van stilte te verstoren. "Dwazen" zei ik, ""ullie weten niet dat stilte als kanker groeit.
Luister naar mijn woorden die je misschien iets kunnen leren, neem mijn armen zodat ik je kan bereiken." Maar mijn woorden vielen als stille regendruppels en weergalmden in de putten van stilte. En de mensen bogen en baden voor de Neon god die ze hadden gemaakt, en het teken flitste zijn waarschuwing in de woorden die het vormde. En het bord zei: "De woorden van de profeten zijn geschreven op de muren
van de metro en flatgebouwen."
Het thema van "The sound of
Silence" is het onvermogen van een mens om zijn diepste
zielenroerselen met z'n medemens te communiceren: men praat zonder echt iets te
zeggen, luistert zonder te horen. Men neigt tot apathie naar elkaar toe,
niemand durft het geluid van de stilte
te verbreken. Om het met de woorden van Art Garfunkel te zeggen: "De song gaat over het onvermogen van
mensen om met elkaar te communiceren, niet bijzonder internationaal maar vooral
emotioneel."
Het is trouwens geschreven naar aanleiding van de moord op J.F.
Kennedy, toen heel Amerika in schok was.
Het gaat dus over ons pijnlijk onvermogen om écht naar elkaar te
luisteren. Vooral omdat we té veel met onszelf bezig zijn, omdat we té veel in
beslag genomen worden door het materiële, door de drang om te bezitten. En dát is wat er vooral fout loopt in de hedendaagse
wereld: we slagen er niet meer in om écht te communiceren. Conflicten op
wereldschaal zijn het gevolg van dat onvermogen. Maar ook onze eigen kleine
conflictjes en ruzies en misverstanden zijn het spijtige resultaat van ons
gebrek aan "luistervaardigheid".
Laat ons dus allemaal nog eens héél
aandachtig naar deze rauwe versie van dit prachtige lied luisteren, en nadenken
over onze communicatie met onze naasten. Of het gebrek daaraan.
En misschien zou dát wel een mooi "goed voornemen" zijn voor 2021: dat we
allemaal méér en beter naar elkaar zouden luisteren...
Om toch een beetje in de sfeer van deze periode te blijven, wil ik er
nog een "echt" Kerstliedje aan
toevoegen. Al is ook dit, als je goed luistert, op een heel subtiele manier
onmiskenbaar een protestsong tegen de oorlog en onrecht:
