Terwijl de cultuur- en evenementensector al bijna het volledige
rampjaar 2020 zo goed als dood is moeten blijven, zijn de profsporten na een
korte onderbreking toch weer mogen opstarten. Wielrennen, basket, volleybal en
vooral voetbal waren na korte tijd al opnieuw op post om de mensen de nodige
afleiding te bezorgen. "Brood en spelen",
weet je wel.
Maar uiteraard met heel strikte protocollen, en helemaal "corona-proof".
De profvoetballers bijvoorbeeld worden om de drie dagen getest, en wie
negatief is, wordt onverbiddelijk uit de selectie geweerd. En verder blijven ze
allemaal braaf in hun "club-bubbel"
en houden ze zich strikt aan de regels. Zeggen ze zelf.
Hoe zouden we er dan iets op tegen kunnen hebben dat de
voetbalcompetitie doorgaat? Ook al is voetbal een "contactsport" bij uitstek, met al dat geduw en getrek. En ook al
wordt er tijdens de wedstrijd geen mondmasker gedragen hoewel het in voetbal
onmogelijk is om altijd anderhalve meter afstand te houden. Het zit dus wel "safe", bij onze voetballers.
Het zijn echt wel "vitters" en "kommaneukers" die kritiek hadden op
het knuffelgedrag van de
voetballers tijdens en na een wedstrijd. Ja toch? Want wat kan daar nu verkeerd
aan zijn? Ze zijn immers allemaal getest, en veilig bevonden, en ze houden zich
strikt aan de regels in hun bubbel. Ik weet het wel: het is behoorlijk asociaal
en weinig empathisch dat zij dat wél zouden mogen, voor de ogen van alle brave
mensen die al maandenlang tevergeefs naar een knuffel snakken. Maar ja: het
zijn "de emoties", hee: "de ontlading", "de trance van het moment". Ze kunnen er niets aan doen, het is
sterker dan henzelf...
Misschien kan ik dat ook als uitvlucht gebruiken als ik ooit eens op
een knuffel betrapt wordt en een corona-boete riskeer te krijgen. Zou dat
werken?
Ik heb wel een andere bedenking omtrent onze voetbalclubs: "Als alles zo corona-proof is, en iedereen
goed getest wordt en in de club-bubbel blijft, en zich aan de regels houdt... hoe
komt het dan dat om de haverklap competitiewedstrijden moeten uitgesteld worden
omdat een club té veel besmette spelers heeft?"
Eupen bijvoorbeeld staat al een aantal wedstrijden achter, en
Beerschot ook, omdat ze niet eens meer een volledige kern konden samenstellen
met gezonde spelers. Maar eigenlijk hebben alle profclubs al af en toe een paar
spelers moeten missen wegens een corona-besmetting. Hoe kan dat dan? Je kan
toch niet door het virus besmet raken als je alléén maar in contact komt met
gezonde, niet besmette mensen?
Dat kan niet, hee... En dus is het échte probleem niet zozeer dat die mannen elkaar als
giechelmeisjes staan te knuffelen, maar wél dat ze zich duidelijk niet aan de
regels houden, en dat ons profvoetbal helemaal niet "corona-proof" is. Het is een farce, het is bedrog. En iedereen is
er met open ogen ingelopen, hoe duidelijk de aanwijzingen ook zijn...
Alsof de commotie omtrent het geknuffel nog niet genoeg is, menen onze
rotverwende voetballers dat ze er gerust nog een schepje bovenop mogen doen. En
dus gooien ze er af en toe ook nog eens een "lockdown feestje" tussenin. Bij Oostende, bij Westerlo, bij Cercle
Brugge. Voor zover we tot nu al weten. Dat zal ook wel door "de emoties" komen, zeker?
Ze hebben "een gepaste sanctie"
gekregen, naar het schijnt. En daarmee is de zaak dan van de baan? Daarmee zal
de publieke opinie gesust worden? Al die mensen die zich eenzaam voelen, en
corona-moe, maar die op de tanden bijten in de hoop dat het ooit weer beter zal
worden... Zullen die genoegen nemen met "een
gepaste sanctie" en zich niet laten ontmoedigen of opstandig worden? Ik
vrees er eerlijk gezegd een beetje voor.
Wordt het daarom niet eens tijd voor een meer kordate aanpak? Wordt
het geen tijd om dat hele voetbalcircus weer stop te zetten? Het is in alle
opzichten een anomalie, een provocatie, een aanslag op de motivatie van alle
anderen. En het dient ook helemaal tot niets, het heeft totaal geen "toegevoegde waarde", het is allesbehalve
een "essentiële" bezigheid. Het leidt
alléén maar tot frustratie en ongenoegen.
Leg het hele gedoe weer stil, net zoals alle andere vormen van "entertainment". Dat zou al bij al
tenminste eerlijk en fair zijn tegenover al die artiesten of werknemers in de
entertainmentsector, die al maanden lang op hun kin mogen kloppen...
Ik heb het er eerder al eens over gehad dat de kostprijs van die
corona-vaccins gehuld blijft in mysterieuze duisternis: er is een soort "geheimhoudingsclausule" tussen de kopers
en de producenten. Vermoedelijk voor een deel om de farma-bedrijven niet tegen
elkaar te kunnen uitspelen met het argument dat de ene (beduidend) goedkoper is
dan de andere? Maar allicht vooral omdat de farma-reuzen liever niet aan de
grote klok hangen hoeveel ze aan deze crisis verdienen...
Test-Aankoop heeft dat al aangeklaagd, met de stelling dat wij, als
belastingbetaler, het recht hebben te weten hoeveel van ons belastinggeld
uitgegeven wordt aan die vaccins, zowel voor de ontwikkeling ervan als voor de
aankoop. En in een eerder nummer van Test-Aankoop zijn ook al, erg betrouwbare,
schattingen gepubliceerd. Zie maar in mijn blog van 6 december.
De oppositie in ons land, vooral dan de N-VA, is daar ook op
gesprongen, en eiste "transparantie".
Een geheel terechte eis, trouwens: het gaat om gigantisch veel geld, en het is
maar normaal dat daar open over gecommuniceerd wordt. Alléén is de N-VA aan het
verkeerde adres gaan klagen: het is op Europees niveau dat de deals gemaakt
werden, en het is op Europees niveau dat de "geheimhoudingsclausules" werden afgesproken. Het was dus een beetje
onterecht en unfair om Eva De Bleeker, onze nationale Staatssecretaris voor Begroting, hierover te interpelleren. Maar
toch is de staatssecretaris gezwicht voor de druk, en heeft zij haar
communicatieteam opdracht gegeven om "transparant"
te communiceren.
En daarbij is één en ander een beetje misgelopen: het communicatieteam
heeft een bericht verspreid op Twitter waarin de afgesproken prijzen open en
bloot te lezen waren. Prijzen die overigens héél dicht liggen bij de eerdere
schattingen van Test-Aankoop. Prijzen ook die ons leren dat de vaccins van
Pfizer en van Moderna, die (uiteraard geheel toevallig) het eerst beschikbaar
zijn geworden, minstens 6 tot 9 keer duurder zijn dan het goedkoopste vaccin
van AstraZeneca. In het team van mevrouw De Bleeker hebben ze al vlug beseft
dat dit een flater was, en de gegevens zijn een uur later weer offline gehaald.
Helaas voor de staatssecretaris is de zaak daarna toch helemaal fout
gelopen. Met dank aan de politieke redactie van de VRT.
Wetstraat-journalist Ivan De Vadder had de gegevens namelijk
ondertussen al ontdekt, en vond het nodig om, na de verwijdering, een tweet de
wereld in te sturen met de vraag waar die cijfers opeens naartoe waren. U zal
misschien argumenteren dat dit nu eenmaal zijn job is. Als politiek journalist
is het zijn taak om kritische vragen te stellen, om de politici het vuur aan de
schenen te leggen. Maar ik vind het een achterbakse vraag, en een vuile streek.
Als ervaren rot in het vak wéét de heer De Vadder immers héél goed dat die
prijzen nooit in de openbaarheid hadden mogen verschijnen, en wist hij dus zélf
ook wel waarom die na korte tijd weer waren verwijderd. Waarom stelt hij dan
die vraag, als hij het antwoord van te voren kende? Om de naïeve
staatssecretaris in verlegenheid te brengen? Om zélf te scoren? Om een vuurtje
te stoken?
Als dat laatste zijn bedoeling was, dan is hij in zijn opzet geslaagd.
Want zijn kritische tweet is dan weer opgepikt door de oppositie, met de name
de N-VA. En die hebben van de aangeboden munitie geprofiteerd om de
staatssecretaris onder vuur te nemen. Mevrouw De Bleeker kreeg daarop namelijk
het verwijt te slikken dat zij onze bevoorrading van de broodnodige vaccins in
het gedrang had gebracht door die prijzen te verklappen. De kritische N-VA'ers
betoogden dat de farma-reuzen ons land misschien zouden sanctioneren omdat we
de geheimhoudingsclausule geschonden hebben.
Kan iedereen nog volgen? De staatssecretaris wordt eerst aangevallen
omdat er geen transparantie is omtrent de kosten van de corona-vaccins. En
daarna wordt ze, door diezelfde tegenstanders, aangevallen omdat ze té
transparant geweest is... Niet bepaald een hartverwarmend schouwspel, als je het
mij vraagt.
Om de cirkel helemaal rond te maken, besloot de VRT om het hele verhaal
daarna, op 18 december, nog eens in het lang en breed op haar frontpagina uit
te smeren. Hoewel de redacteur zélf wist, en ook expliciet toegaf, dat al die
openbaarheid een negatieve impact kon hebben op de levering én op de prijzen
van de vaccins. Maar dat bleek géén argument te zijn om het artikel niet te
publiceren. De "sensatiezucht" van de
media, weet je wel... De VRT blokletterde over "de uitschuiver van staatssecretaris De Bleeker". Maar eigenlijk had
er moeten staan: "de uitschuiver van Ivan
De Vadder". Want zonder zijn interventie was dit hele voorval onopgemerkt
gebleven en geruisloos voorbij gegaan zonder enige schade achter te laten.
Ik kan fout zijn, maar mij lijkt het dat je echt wel een "ettertje" met een héél verdorven geest moet
zijn om te slagen als politicus. En evengoed, of nog erger, om politiek journalist te worden...
Goed nieuws van het corona-front: er kan zelfs al in 2020 met de
vaccinaties gestart worden in Europa, en dus ook bij ons in België. We zijn er
in elk geval "klaar voor". Dat heeft
onze premier gezegd, en hoofd-vaccinoloog Pierre Van Damme heeft dat bevestigd.
Al zou ik niet al te voorbarig gaan jubelen: véél vaccins zullen er
nog niet zijn voor ons land. De échte vaccinatiegolf zal pas in januari op gang
komen. En ook dan nog altijd maar op halve kracht, want Pfizer kan maar 300.000 dosissen leveren in plaats van de beloofde
600.000. Dat betekent dat in januari/februari 2021 maar 150.000 mensen, in de
woonzorgcentra, kunnen ingeënt worden.
Maar daarna zou alles op
kruissnelheid moeten raken, en vanaf (vermoedelijk eind) maart zou kunnen gestart worden met de tweede
fase: de 65-plussers. Wie gehoopt had dat we tegen de zomer van 2021 met z'n
allen gevaccineerd zouden zijn, die mag zijn verwachtingen nu al bijstellen.
Het valt trouwens te voorspellen dat er nog bijkomende vertragingen
zullen volgen bij de beloofde levering van vaccins door Pfizer. Misschien
buiten hun wil om? Al vermoed ik toch dat het eerder om een gedurfde
marketingstrategie gaat: zolang zij de enigen zijn die een vaccin op de markt
hebben, is hun product een zeldzame schat voor alle hunkerende kopers. En dan
kan het nooit kwaad om "de honger"
een beetje extra aan te wakkeren door wat terughouding in de levering. Zodra de
concurrenten ook op de markt gaan verschijnen, werkt die strategie natuurlijk
niet meer zo goed. Maar ondertussen kunnen ze nog zo lang mogelijk van hun monopoliepositie
profiteren. Hoe zou je zelf zijn...
Maar goed: het zal wel iets langer duren dan verwacht en voorzien,
maar in de loop van 2021 mogen we met z'n allen op een spuitje "hopen". En dan wordt alles weer "zoals vroeger".
Of niet? In elk geval niet direct...
Ik vond dat oud vrouwtje op tv bijzonder aandoenlijk toen ze met een
hoopvolle glimlach enthousiast uitkeek naar haar spuitje: "Dan zal ik eindelijk weer mijn kinderen kunnen vastpakken!"
Niet dus, hee... Zowel onze minister van Volksgezondheid als
top-virologe Erika Vlieghe hebben al duidelijk gemaakt dat we geen al te grote
verwachtingen mogen koesteren: "Veel
mensen hebben de indruk dat ze van alles zullen mogen als ze gevaccineerd zijn.
Zo werkt het natuurlijk niet. We moeten ons allemaal aan de maatregelen blijven
houden tot we voldoende immuniteit bereikt hebben als maatschappij."
De arme oudjes die hunkeren naar een beetje warmte en fysiek contact
met hun geliefden, en die gehoopt hadden na "het spuitje" eindelijk uit hun isolement en eenzaamheid verlost te
zijn, die mogen hun dromen dus weer opbergen.
Het "probleem" met die
vaccins is namelijk dat niemand weet wát die precies doen tegen het virus. Het
enige wat met zekerheid geweten is, en ook het enige wat getest is, is dat we
antilichamen ontwikkelen die ons beschermen tegen de destructieve werking van
het virus: we worden niet, of minder, ziek. Maar verder weten we dus helemaal
niets. Zijn we nog altijd besmettelijk? Kunnen we het virus toch nog altijd
oplopen? En, belangrijker, kunnen we het virus nog altijd doorgeven? Blijven we
drager van het virus, en dus een potentiële "super-verspreider"? Niemand die het weet, niemand die er zijn hand
voor in het vuur zou durven steken.
En dus moeten we ons "aan de
maatregelen blijven houden" tot iedereen ingeënt is.
We mogen onze dromen van "het
oude normaal" dus nog even vergeten. Vermoedelijk tot in 2022. Als alles
goed gaat, tenminste. Want niemand weet hoe lang dit vaccin ons zal beschermen.
Het lijkt ondertussen wel duidelijk dat iemand die besmet is geweest,
niet "voor altijd" immuun blijft. De
meest gangbare hypothese is nu dat de antilichamen na 8 à 12 weken weer
verdwenen zijn, of in elk geval niet voldoende bescherming meer bieden. Twee of
hooguit drie maanden na de eerste keer, kan je dus toch opnieuw ziek worden.
Geen mens kan nu voorspellen hoe dat zal gaan als iemand antistoffen ontwikkeld
heeft door het vaccin. Geen mens
durft te voorspellen hoe lang we immuun zullen blijven na ons spuitje in 2021.
Hopelijk toch iets langer dan 3 maanden, maar ik zou geen geld verwedden op een
levenslange immuniteit. Het zou al mooi zijn als we er met een jaarlijkse
inenting vanaf komen.
Maar goed, we moeten positief blijven, volgens professor Vlieghe: "Het is een beetje als examens doen. Het is
pas gedaan na het laatste examen, maar je mag natuurlijk al dromen wat je gaat
doen als die examens voorbij zijn."
Laat ons dan maar hopen dat we die examens tegen Nieuwjaar 2022 achter
de rug hebben...
De nieuwsberichten over de "corona-overtreders":
we worden er de laatste weken mee om de oren geslagen.
Jongeren die ergens in een natuurpark een feestje gaan bouwen, een
Joods trouwfeest met 100 genodigden, een seksparty voor homo's, studenten van
het Europa-college die hun studentenkamer ombouwen tot een drankzaaltje, ... De
lijst is bijna eindeloos. En dan maken we voor onszelf steevast de bedenking: "Wat een idioten! Leren ze het dan nooit? Ze
zouden voor straf een week in een corona-afdeling moeten gaan werken!" We
schudden het hoofd in oprechte verontwaardiging, en in onbegrip voor zó veel stompzinnigheid.
We noemen die gasten "asociaal" en "egoïstisch" en "oerdom". We roepen samen uit dat hun gedrag schandalig is.
En we zien op het nieuws de drukte op de vliegvelden, van al die
mensen die in de kerstvakantie op reis willen vertrekken om te ontsnappen aan
de Belgische winterkou, of die hun jaarlijkse skivakantie niet willen opgeven.
En we denken: "Stommeriken! Hebben
jullie dan niet gehoord dat vakantie in het buitenland sterk afgeraden wordt?
Zijn jullie al vergeten hoe de corona-pandemie zich in Europa verspreid heeft
in het begin van 2020?" We schudden het hoofd in oprechte verontwaardiging,
en in onbegrip voor zó veel idiotie. En we noemen die mensen "egoïstisch".
Of we kijken naar de beelden van de koopzondagen: de overvolle
winkelstraten, de mensen die in lange rijen staan aan te schuiven voor de
Primark. En we roepen luidop: "Stommeriken!
Moet dat nu echt? Weten die mensen niet dat er corona is, misschien?" We
schudden het hoofd in oprechte verontwaardiging, en noemen die mensen "egoïstisch".
En we zien de profvoetballers die elkaar om de hals vliegen na een
gemaakt doelpunt. En dan horen we elke dag opnieuw over de vele Covid-besmettingen
bij de stafleden of spelers van die voetbalclubs. En we denken: "Stelletje achterlijke voetballers!" (We
vragen ons daarbij meteen ook af waarom de voetbalcompetitie wél mag doorgaan,
terwijl er voor de rest heel veel vooral niet
mag...)
Maar we zorgen er tegelijk angstvallig voor om niet al té veel na te
denken over ons eigen gedrag. Of we vergoelijken en minimaliseren het, als we
erop gewezen worden. We gaan zélf ook shoppen. Winkel in, winkel uit. Maar: "Het is omdat we het nodig hebben". En: "We dragen wél een mondmasker!En wij houden afstand." We ontvangen
zélf ook onze kinderen en kleinkinderen thuis. Maar: "We raken elkaar niet aan." En: "We
zijn heel voorzichtig", en: "We maken
er wel geen feestje van, hee..."
Als er iets is wat deze helse corona-tijd het meest kenmerkt, dan is
het niet de veelgeroemde "solidariteit",
maar wél onze "hypocrisie". Er is
nooit eerder een periode geweest waarin zó luid en oprecht kritiek gespuid werd
op "de anderen", terwijl we eigenlijk
eerst en vooral in eigen boezem zouden moeten kijken.
Wil ik dan dat we onze kinderen en kleinkinderen niet meer mogen zien?
Wellicht nog voor een héél lange periode! Nee, dat wil ik niet. Ik ben
ontzettend blij als ik hen zie, en ik voel me er ook niet schuldig om. Zij het
wel een beetje ongerust, want als mijn buurman mij bij de corona-politie gaat
verklikken, dan kost mij dat een fortuin.
Maar misschien moeten we dan toch een beetje meer rechtlijnig zijn, en
niet al té verontwaardigd staan roepen als iemand anders "in de fout gaat"...
We hopen allemaal dat 2021 beter wordt dan 2020. In alle opzichten.
Als we nu eens zouden proberen om niet meteen "de eerste steen" te gaan werpen? Zou dat geen mooi voornemen zijn
voor het nieuwe jaar?
Ik had me voorgenomen om in deze blog ook af en toe plaats te maken
voor een stukje over mensen die ik bijzonder bewonder. Persoonlijkheden die
door het noodlot hard beproefd zijn geweest, maar die desondanks toch vreugde
en blijdschap, en schoonheid en warmte hebben kunnen brengen. Door hun talenten
en door hun volharding en wilskracht, maar vooral door hun positieve
ingesteldheid.
Mijn vorig "portret", van Karen Carpenter, dateert van 30 oktober. Hoog tijd dus om mijn reeks verder aan
te vullen. Want tussen alle cynische boodschappen door, mag een positief
verhaal ook wel eens.
In dit stukje zou ik het willen hebben over Eva Cassidy.
Voor velen van jullie is zij wellicht een nobele onbekende, tenzij dan
misschien door haar postuum duet met Katie
Melua.
Eva Cassidy is gestorven in
1996, ze is nauwelijks 33 jaar geworden. Ze was bijzonder talentvol, en ze had een prachtige stem. Maar ze was
ook bijzonder integer: niet bereid tot compromissen omtrent haar "looks" of omtrent haar repertoire. Wat
meteen verklaart waarom ze pas na haar dood enige bekendheid verworven heeft. Ze
heeft zich nooit laten verleiden tot toegevingen aan de grote commerce om veel
geld te kunnen verdienen; ze heeft zich nooit verlaagd tot publiciteitsstunts
om aandacht te trekken; ze heeft nooit de moeite gedaan om fans te winnen door
haar uiterlijk, want voor haar telde alleen haar muziek. Haar repertoire
bestond vooral uit covers, die ze op haar unieke manier interpreteerde, met een
vleugje jazz of blues.
Ze is gestorven aan een bijzonder agressieve vorm van huidkanker, die
op heel korte tijd uitgezaaid was tot in haar beendergestel. Bij haar
allerlaatste optreden, toen de dokters haar al lang opgegeven hadden, en ze alleen
nog onder extreme pijnverdoving min of meer in staat was te functioneren,
heeft ze dit gezongen:
I see trees of
green, red roses too
I see them bloom for me and you
And I think to myself what a wonderful world
I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself what a wonderful world
The colors of the rainbow so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shaking hands saying how do you do
They're really saying I love you
I hear babies crying, I watch them grow
They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world
Yes I think to myself what a wonderful world
Je moet het maar doen, niet? Ze stond letterlijk op de afgrond van de
dood, getroffen door méér pijn dan een mens kan verdragen. Ze kon zelfs niet
meer zonder hulp het podium op. Maar toch was dit wat ze als afscheid wou zingen: "And I think to myself what a wonderful
world"...
De boodschap die zij ons hiermee brengt, is simpel in concept, maar
dikwijls heel erg moeilijk waar te maken als het er écht op aan komt: "Geniet van elke dag. Wees dankbaar voor
elke dag. Wees blij met de mensen om je heen. En koester je vrienden."
Misschien is dát in deze eenzame corona-tijden wel de mooiste
kerstwens die we elkaar kunnen sturen?
Voor wie het zelf eens wil horen, dit is een opname van een eerder
optreden van haar:
Er was eens een timmerman die
vreedzaam leefde en werkte in een Palestijns dorpje. Zijn jonge vrouw was in
blijde verwachting, en al hadden ze geen luxe of rijkdom, toch was het leven
goed voor hen.
Tot, op een kwade dag, enkele
Israëlische raketten naar het dorpje werden afgevuurd. Als vergelding voor een
raketaanval van Hamas op Israël. De man en zijn vrouw konden ternauwernood hun
huis ontvluchten toen het door een raket in puin werd geschoten. Daarop besloot
de man om met zijn zwangere vrouw te vluchten naar veiliger oorden, en zo
kwamen ze in een vluchtelingenkamp in Libanon terecht. Waar ze zo goed en zo
kwaad als het ging probeerden te overleven, en waar de man als houtbewerker de
kost probeerde te verdienen.
Tot, op een kwade dag, ook daar
Israëlische bommen gedropt werden omdat volgens Israël een Iraanse
terreurorganisatie in het vluchtelingenkamp een basis had uitgebouwd. De man en
zijn vrouw moesten opnieuw op de vlucht, en toen een mensensmokkelaar hen
aanbood om hen naar Europa over te brengen, heeft de man niet geaarzeld. Al wat
ze aan spaarcentjes hadden verzameld in de jaren toen ze nog in vrede konden
leven, moesten ze ophoesten voor de gevaarlijke reis. Maar de mensensmokkelaar
verzekerde hen dat ze in Europa méér dan welkom zouden zijn en er een
heerlijk leven zouden hebben, want voor een bedreven timmerman was er werk
genoeg.
In een gammel bootje hebben ze
de overtocht naar Europa gemaakt, en na lange omzwervingen in barre
omstandigheden zijn de man en zijn vrouw uiteindelijk in België terecht
gekomen. De vrouw was ondertussen al hoogzwanger, en ze moesten dringend
onderdak zien te vinden.
Helaas was de Dienst voor
Vreemdelingenzaken gesloten, wegens corona. En dus konden ze geen asielaanvraag
indienen. En zonder asielaanvraag konden ze ook geen huisvesting krijgen. Ze kregen
wel een stel dekens mee, maar ze moesten de nacht op straat doorbrengen. In de
bittere kou, want de maand december was al een tijdje gevorderd. Toen ze 's
avonds laat nog altijd langs de straat liepen, op zoek naar een beschut plekje,
werden ze opgemerkt door een politiepatrouille die aan het controleren was of misschien
een onverlaat de avondklok zou overtreden. Omdat ze in deze corona-tijden niet
meer op straat mochten rondlopen op dat late uur, moesten ze een corona-boete
betalen. De man en zijn vrouw hadden geen geld meer voor die boete, en dus werden
ze gearresteerd. De man werd in de cel gegooid, maar de vrouw werd, gezien haar
vergevorderde zwangerschap, naar een opvanghuis gebracht.
De man bleef nog enkele dagen in
de cel. Zonder enige aanwijsbare misdaad, maar er was nu eenmaal niemand die zich
zijn lot aantrok en eraan dacht hem vrij te pleiten. Ondertussen was de
zwangerschap van de vrouw al zó ver gevorderd dat het kindje elk moment kon
komen. En, mede door de vele ontberingen en inspanningen en zorgen en angsten,
kwamen de weeën enkele dagen later onverwacht opzetten, in de late namiddag. De
jonge vouw werd in allerijl naar het ziekenhuis gebracht om daar te bevallen.
De man was ondertussen dan toch
uit de gevangenis ontslagen, en hij was naar zijn vrouw op zoek gegaan. In het
opvanghuis kreeg hij te horen dat zijn vrouw in het ziekenhuis was omdat ze elk
moment kon bevallen. Daarop haastte de man zich naar de kliniek. Alwaar hij niet
binnen mocht om zijn vrouw te bezoeken. Wegens de corona-beperkingen.
De volgende dag is hun zoontje
Jesjoea geboren, gezond en wel. De jonge vrouw lag helemaal alléén, met haar
baby'tje, in haar kamer op de kraamafdeling, en de man stond buiten te wachten
op het verlossende bericht.
Het was 25 december 2020...
Kerstmis 2020 zal voor altijd in ons geheugen gegrift blijven. Niet
omdat het een memorabel mooie of "witte"
Kerst wordt, maar omdat het de meest eenzame Kerst is die velen van ons ooit
zullen moeten meemaken. De meest kwetsbaren in de eerste plaats. Net zoals tweeduizend
en twintig jaar geleden.
Alléén waren er toen wél een aantal herders en drie wijzen die de
ontheemde vluchtelingen mochten komen bezoeken; nu mag zelfs dát niet...
Ik had nooit gedacht dat ik op een dag een blog-stukje zou schrijven
over één liedje. Maar dus toch: "The
Sound of Silence". Ooit een kleine hit voor Simon & Garfunkel, in 1965.
Ik heb het altijd al een mooi liedje gevonden, een liedje dat je raakt
tot in je binnenste. Al had ik nooit écht diep nagedacht over de tekst. Dat het
een "protestsong" was, ondanks de
lieflijke melodie en de zoetgevooisde stemmen van de heren Simon &
Garfunkel, dat was duidelijk.
Het is pas toen ik de versie van Disturbed,
uit 2016, voor het eerst gehoord heb, dat ik het liedje écht als een hevig
protest ervaren heb. En dan vooral door de woede en verontwaardiging die
doorklinkt in de stem van zanger Davis
Draiman.
Wie deze versie nog niet zou kennen, en voor wie dit de eerste keer is
dat je het hoort: ik zou je willen aanraden er eerst eens goed bij te gaan
zitten. Want het komt echt wel stevig binnen! Dit is het:
De boodschap van het liedje, al is het al 55 jaar oud, is nog altijd
even actueel.
Vrij vertaald gaat het als volgt:
Mensen praten zonder te spreken, mensen horen zonder te luisteren, mensen schrijven liedjes die niemand ooit zal zingen. En niemand durfde het geluid van stilte te verstoren. "Dwazen" zei ik, ""ullie weten niet dat stilte als kanker groeit.
Luister naar mijn woorden die je misschien iets kunnen leren, neem mijn armen zodat ik je kan bereiken." Maar mijn woorden vielen als stille regendruppels en weergalmden in de putten van stilte. En de mensen bogen en baden voor de Neon god die ze hadden gemaakt, en het teken flitste zijn waarschuwing in de woorden die het vormde. En het bord zei: "De woorden van de profeten zijn geschreven op de muren
van de metro en flatgebouwen."
Het thema van "The sound of
Silence" is het onvermogen van een mens om zijn diepste
zielenroerselen met z'n medemens te communiceren: men praat zonder echt iets te
zeggen, luistert zonder te horen. Men neigt tot apathie naar elkaar toe,
niemand durft het geluid van de stilte
te verbreken. Om het met de woorden van Art Garfunkel te zeggen: "De song gaat over het onvermogen van
mensen om met elkaar te communiceren, niet bijzonder internationaal maar vooral
emotioneel."
Het is trouwens geschreven naar aanleiding van de moord op J.F.
Kennedy, toen heel Amerika in schok was.
Het gaat dus over ons pijnlijk onvermogen om écht naar elkaar te
luisteren. Vooral omdat we té veel met onszelf bezig zijn, omdat we té veel in
beslag genomen worden door het materiële, door de drang om te bezitten. En dát is wat er vooral fout loopt in de hedendaagse
wereld: we slagen er niet meer in om écht te communiceren. Conflicten op
wereldschaal zijn het gevolg van dat onvermogen. Maar ook onze eigen kleine
conflictjes en ruzies en misverstanden zijn het spijtige resultaat van ons
gebrek aan "luistervaardigheid".
Laat ons dus allemaal nog eens héél
aandachtig naar deze rauwe versie van dit prachtige lied luisteren, en nadenken
over onze communicatie met onze naasten. Of het gebrek daaraan.
En misschien zou dát wel een mooi "goed voornemen" zijn voor 2021: dat we
allemaal méér en beter naar elkaar zouden luisteren...
Om toch een beetje in de sfeer van deze periode te blijven, wil ik er
nog een "echt" Kerstliedje aan
toevoegen. Al is ook dit, als je goed luistert, op een heel subtiele manier
onmiskenbaar een protestsong tegen de oorlog en onrecht:
Er is de voorbije maanden al ontzettend veel onzin verschenen in de
nieuwsberichten over corona, maar wat op de VRTNWS-site verschenen is op 17
december 2020, sloeg werkelijk alles. Nog nooit eerder heb ik zo'n hoop
complete nonsens met zó veel "sérieux"
zien verschijnen.
Eerder al had "wetenschappelijk"
onderzoek uitgewezen dat de grootste bron van besmetting het eigen gezin is. Ik
slaag er nog altijd niet in om dat te begrijpen, want het virus moet toch ooit
eens in het gezin binnen gedrongen zijn? Het virus kan toch niet zomaar "vanzelf" in een gezin opduiken, of wel?
En dus: als het virus van buitenaf in het gezin is binnen geslopen, dan is het
gezin toch niet "de bron" van de
besmettingen?
Maar goed... als dat blijkt uit wetenschappelijk onderzoek, dan zal het
wel zo zijn, zeker? De experten weten het tenslotte allemaal véél beter dan ik.
Dat merk je ook als het gaat over de scholen. Volgens sommigen zijn die totaal
niet verantwoordelijk voor de nieuwe stijging in het aantal besmettingen.
(Terloops: er wordt de laatste tijd ook méér getest en dus is het maar normaal
dat er meer gedetecteerd wordt. Het percentage positieve testen daalt trouwens
nog altijd. Maar dat wordt er niet bij verteld...) Volgens anderen zijn de
scholen wel degelijk "de hulpmotor"
van de pandemie en moeten zij zo vlug mogelijk gesloten worden. Een andere
expert vindt dan weer van niet, en nog een andere is ondertussen overtuigd van
wél...
Dus ja: ik vertrouw heel en al op de eensluidende mening van de
experten.
En zie. Nu bewijzen de cijfers uit de contactopsporing wat het
wetenschappelijk onderzoek al aangetoond had, namelijk dat het gezin de
voornaamste bron van besmetting is. Uit de bevraging van gecontacteerde
Vlamingen zou blijken dat 25% denkt de besmetting binnen het gezin opgelopen te
hebben, en bijna 11% op het werk. Daarentegen ligt de oorzaak maar in 0.25% van
de gevallen bij een gemaakte reis, 0.28% zou besmet geraakt zijn op het
openbaar vervoer, en 0.44% bij het winkelen. Tot mijn grote verbazing heeft
blijkbaar niemand aangegeven besmet geraakt te zijn op een lockdown-feestje of
in de kleedkamers van een sportclub bij de groepsknuffel.
De helft van de ondervraagden heeft wél toegegeven dat ze eigenlijk
zelf niet weten waar ze die besmetting zouden opgelopen hebben. Dat zijn vermoedelijk
de enigen die naar waarheid geantwoord hebben. De rest heeft schaamteloos
gelogen of heeft zomaar iets verzonnen.
Is er iemand naïef genoeg om de resultaten van die
contactopsporingsgegevens ernstig te nemen? Echt?
Bijna niemand zou de besmetting op reis opgelopen hebben, terwijl we
allemaal weten hoe het allemaal begonnen is. En bijna niemand heeft de
besmetting opgelopen bij het shoppen, terwijl we allemaal die beelden van opeen gepropte shoppers in de winkelstraten gezien hebben. En het openbaar vervoer, waarbij je als
sardientjes tegen elkaar geplakt zit, dat zou ook geen rol spelen? Als dat zo is, waarom wordt
er dan zo gehamerd op het beperken van onze mobiliteit? Op het openbaar vervoer
is er duidelijk géén probleem als we die cijfers mogen geloven, en als we in ons eentje met de auto rijden, ook
al niet (denk ik toch).
Ik zou niet durven beweren dat de VRT die cijfers verzonnen
heeft, en dat het allemaal totaal uit de lucht gegrepen is. Ik geloof vast dat
dit effectief de conclusies zijn uit de bevragingen van de contactopspoorders.
Maar elk ernstig en kritisch medium dat zichzelf ook maar een kleintje
respecteert, zal toch eerst nagaan of die cijfers wel kunnen kloppen? Een serieuze redacteur zal
zich toch ook vragen stellen, en misschien wel vermoeden dat de ondervragers
mogelijks niet altijd een eerlijk antwoord gekregen hebben?
Ik zou in elk geval mijn bedenkingen hebben, en dit niet zomaar klakkeloos
voor waar overnemen.
Maar ja... aangezien het past in de algemene teneur van de laatste
dagen, over de verderfelijke invloed van het gezin, wordt het gepubliceerd.
Zonder ook maar enige kritische commentaar, en zonder enig voorbehoud. Want het
helpt om dé belangrijkste boodschap van deze kerstperiode over te brengen: "Blijf weg van je familie!"
Ik weet niet hoe vooruitziend u bent, maar ik wil alvast niet wachten
tot de voorraad uitgeput is: ik bestel mijn pakketje "droogijs" zeker deze week nog.
Het is waar dat er nog geen haast bij is, want de eerste ladingen van
het mirakel-vaccin van Pfizer zijn voorbehouden aan de woonzorgcentra en de
verzorgers aldaar. Het zal dus nog wel even duren eer ik mijn spuitje kan
afhalen. Misschien zelfs langer dan voorzien. Want "er is vertraging" bij de productie, omdat één van de grondstoffen
blijkbaar niet tijdig kan geleverd worden. (Zou de leverancier van die
grondstof dan ook een soort corona-boete krijgen?)
Ons land ontvangt daardoor maar de helft van het beloofde aantal
spuitjes. De rest zal "voor later"
zijn. Ik verwacht eigenlijk niet dat ik vóór midden 2021 aan de beurt zal komen.
Vooral niet omdat ze overal in de wereld als een gek aan het hamsteren zijn:
zowel de Amerikanen als de Britten hebben zich al ruim voorzien, zodat er voor
ons niet al te veel meer rest. Een mens zou gaan denken dat het wc-papier is!
En dan mogen wij nog niet klagen, want de arme landen kunnen al
helemaal naar het wondermiddel fluiten: minstens 80% van de beschikbare vaccins
zijn al vooraf gereserveerd door de rijkere landen, die amper 15% van de
wereldbevolking vertegenwoordigen.
Maar goed: vroeg of laat kom ik wel aan de beurt. En dan moet ik het
spul lang genoeg kunnen bewaren tot ik bij de huisarts terecht kan, niet?
Dat kan maar op één manier: in "droogijs".
En dus moet ik daar tijdig een voorraadje van zien te bemachtigen. Gelukkig kan
ik dat online bestellen. Voorlopig toch nog. Want binnenkort is alles
uitverkocht. Zoals dat ook al het geval was met de koortsthermometers bij het
begin van de pandemie.
Wie niet goed weet waar te zoeken, hier is alvast een tip: "Droogijs-shop.nl". (Nee, ik verzin dit
niet. Er bestaat voor zowat alles een webshop ".nl"...) Je kan er bijvoorbeeld een pak droogijs van 5 kg bestellen
voor amper 25 euro, en de bijhorende verpakking voor 12,75 euro. Misschien best
ook een paar handschoenen kopen, want het spul brandt ongenadig je huid kapot.
Die kan je al krijgen voor 7,15 euro. En dan ben je helemaal gereed om je
vaccin te bestellen en ermee naar de dokter te stappen.
Oeps... Wat blijkt? "Droogijs is een
versproduct". Je mag het dus eigenlijk pas de dag vooraf bestellen, want de
houdbaarheid is beperkt. En dan zit ik tóch weer met het probleem dat iedereen
de voorraden droogijs al zal opgekocht hebben eer ik aan de beurt kom.
Dan heb ik maar één optie meer: ik zal het zelf moeten maken. Ik ben
al eens gaan zien op het internet, en ik heb poepsimpele instructies gevonden.
Al wat ik nodig heb, is: een CO2-brandblusser, een stoffen zak, isolerende
handschoenen, en eventueel wat duct-tape. Het is niet geheel zonder risico,
maar goed. Als het moet, dan moet het maar...
Heeft iemand zich trouwens al afgevraagd of het gewoon een gelukkig
toeval zou zijn dat het Pfizer-vaccin als eerste getest en goedgekeurd werd? Stel je
eens voor dat een vaccin van de concurrentie eerder beschikbaar zou geweest
zijn dan dat van Pfizer. Een vaccin dat géén logistieke nachtmerrie betekent, dat
niet ontzettend complex en duur is in transport en bewaring, een vaccin dat je
thuis gewoon in je koelkast kan bewaren. Wie zou dan nog de moeite gedaan
hebben om nadien ook het Pfizer-vaccin te kopen en zich al die miserie op de
hals te halen? Niemand toch? Maar nu kan men niet anders, want er is (nog) geen
alternatief voor het product van Pfizer, en iedereen staat erom te springen. De
problemen en bijkomende kosten neemt men er dan graag bij.
Als dit een uitgekiende marketingstrategie was geweest, dan zou dat
een applaus verdiend hebben! Maar zoals gezegd: het is natuurlijk puur
toeval...
Het gezegde "Beter een goede
buur dan een verre vriend", is nog nooit zó van toepassing geweest als nu
in deze corona-tijden.
Dat geldt in het bijzonder voor België en Nederland: al sinds 1831
bevriende buurlanden, en zorgzame buren. Vooral in de grensstreek zullen ze het
wel geweten hebben! Lang geleden was er al het "seks- en drugstoerisme", in stadjes zoals Sluis vooral, omdat in
Nederland van alles en nog wat open en bloot te koop was wat in het preutse
Vlaanderen alléén onder de toonbank verhandeld werd. En meer recent, toen
Nederland nog niet in lockdown was en er bij ons nog niet versoepeld was,
werden de grensstadjes aldaar overspoeld door Belgen die ginder wilden shoppen.
Of iets gingen drinken of eten op een terrasje. En zie: nu is er bij ons méér
mogelijk dan in Nederland, en dus willen zij ons graag verblijden met een
tegenbezoekje.
Dat geldt ook voor Frankrijk en België. Al sinds het ontstaan van ons
land de allerbeste buren voor elkaar. Vergeten we niet dat onze moedige
sluiswachters tijdens de eerste wereldoorlog eigenhandig de Duitsers hebben
tegen gehouden toen die Frankrijk wilden binnenvallen. Maar ook nu nog is er
een warm nabuurschap tussen de beide landen. En al zeker tussen de bewoners in
de grensstreek aan de beide kanten van "de
schreve". Er zijn altijd al veel Fransen geweest die bij ons kwamen tanken
of hun sigaretten hier kwamen kopen. En omgekeerd gaan de Belgen sinds jaar en
dag naar de Franse hypermarkten omdat alles daar, om mysterieuze redenen, tot
een kwart goedkoper is dan hier. In deze corona-periode zijn het vooral de
Franse kapsalons die veel bezoek krijgen van de Belgische buren.
Ook met Luxemburg is er een warme band van nabuurschap. Al gaat het
daar nog een beetje verder: we zijn zelfs familie van elkaar, want Groothertog
Henri is de zoon van Josephine Charlotte van België, de oudste zus van onze
koningen Boudewijn en Albert II. In vroeger tijden gingen de Belgen massaal bij
onze Luxemburgse buren op bezoek om onze favoriete sport, het "ontduiken van belastingen" te beoefenen,
of later om goedkoop te tanken. Nu gaan we er vooral heen om op restaurant te
kunnen gaan, want hier bij ons mag dat niet.
Maar er zijn natuurlijk grenzen aan wat buren van elkaar mogen vragen
of kunnen verdragen...
Dat die Hollanders ons nu massaal komen besmetten, nu hun eigen land "op slot" is, dat is er toch wel "over". Als ze een beetje té opdringerig
op ons erf komen, dan zullen we ze met harde hand weer verwijderen! Het zou
gemakkelijker geweest zijn om gewoon de grenzen te sluiten, maar blijkbaar
werkt dat zo niet bij de politici: ze mogen wél bij ons binnen, maar zodra we
hen beu zijn, zetten we hen hardhandig weer buiten.
We willen geen massa besmette Hollanders bij ons, want we hebben
tenslotte zo ook al écht genoeg zorgen aan ons hoofd. Ook bij ons gaan "de cijfers" namelijk weer aan het
stijgen. De "dalende trend" waar we
zo euforisch over waren, is al een tijdje gestopt, en nu kruipt "de curve" langzaam weer omhoog. De
oorzaak? De toegenomen mobiliteit nadat de scholen weer gestart zijn, en vooral
nadat de "niet essentiële" winkels
weer open gegaan zijn. Kortom: het gaat weer de verkeerde kant op door de
toegestane versoepelingen. (Of de cijfers worden in elk geval toch op die
manier voorgesteld...)
Waarmee we weer terug zijn bij wat ik al tot vervelens toe aangegeven
heb: bij elke versoepeling, hoe beperkt ook, gaat het onvermijdelijk weer de
foute kant uit. En dus is de enige mogelijke conclusie: er mogen géén versoepelingen
komen. Nu niet, nooit meer. Die
strenge maatregelen, de beperking van onze mobiliteit, en vooral van onze
sociale contacten, dat is voor altijd. Vrienden zullen voortaan méér dan ooit "verre vrienden" moeten blijven, en zélfs
de "goede buren" moeten op afstand
blijven. Eenzaamheid en het "elk-voor-zich"-gevoel
wordt de nieuwe norm.
Zou dat écht de bedoeling geweest zijn van onze beleidsmakers? Of is
dit gewoon een ongewenst neveneffect waar ze helaas niet aan gedacht hadden?
Het is in elk geval dé perfecte stimulans om iedereen te overtuigen
van de absolute noodzaak van "het vaccin"...
Wie dacht dat Donald Trump er die laatste weken en maanden van zijn
presidentschap zijn voeten heeft aan geveegd en niet veel meer heeft
uitgespookt, die is toch niet goed op de hoogte. Want president Trump is al die
tijd even actief en geëngageerd bezig gebleven als gedurende zijn hele
ambtstermijn.
Zo heeft hij zijn Twitter-activiteiten even driftig verder gezet als
voorheen. Zijn boodschappen om verdeeldheid te zaaien en de geloofwaardigheid
van Joe Biden onderuit te halen, is hij al sinds midden november met een
ongeziene standvastigheid aan het herhalen. Eén ding is zeker: Donald Trump
heeft in die laatste weken, nadat de verkiezingsuitslagen bekend waren, méér
gedaan om de harmonie binnen het land om zeep te helpen, dan enig andere president
ooit in een volledige ambtstermijn voor elkaar gekregen had.
En wat niet te onderschatten is: hij heeft een intense juridische
kruistocht gevoerd tegen de verkiezingsfraudeurs. Hij, en zijn "team" met hem, heeft sinds midden
november geen dag rust genomen in zijn strijd tegen de bedriegers en
valsspelers die hem zijn overwinning hebben ontstolen. Helaas wil zélfs het
Hooggerechtshof hem hierbij niet steunen. En dat terwijl Donald nochtans
hoogstpersoonlijk voor een comfortabele conservatieve meerderheid had gezorgd
met die
last-minute benoeming van Amy Coney Barrett. Hoeft het gezegd dat Donald héél
erg teleurgesteld was over die "beschamende"
vertoning?
Verder heeft hij ook nog eens méér gratieverzoeken ingewilligd dan
ooit eerder was gebeurd tijdens de "transitieperiode".
De meest bekende is natuurlijk zijn vroegere Veiligheidsadviseur Michael Flynn.
Een man die veroordeeld is voor louche afspraken met de Russen, en die dat
trouwens ook bekend heeft. De gewone man in de straat zou hierbij voor landverraad
veroordeeld worden. Maar Michael Flynn had vermoedelijk nog iets van Donald tegoed,
en dus is hij nu een vrij man. Er zouden ook nog een hele reeks andere
gratieverzoeken in behandeling zijn "binnen
het Witte Huis", maar daarover zijn op dit moment nog geen verdere details
gekend. Het blijft nog even spannend. Feit is dat Donald ook hier weer een
bezige bij blijkt te zijn...
Hetzelfde geldt voor de terechtstelling van terdoodveroordeelden. Vijf
opdrachten om tot executie over te gaan heeft hij nog op zijn palmares bij
geschreven, in die laatste weken. Geen enkele zittende president heeft hem dat
ooit voor gedaan, en al zeker geen enkele aftredende president. Maar Donald
blijft tot de laatste dag trouw op post, en doet wat moet gedaan worden. Donald
is er echt niet de man naar om na zijn verlies mokkend in een hoekje te gaan
zitten treuren. Nee, Donald doet onversaagd verder. Zoals hij al de hele tijd
hard bezig geweest is.
Hij heeft trouwens, en de meeste media hebben daar niet eens de nodige
ruchtbaarheid aan gegeven, gezorgd voor een "vredesakkoord" tussen Marokko en Israël. Als dat niet knap is? Als "beloning" mag Marokko nu ongestoord
zijn gang gaan in de Westelijke Sahara. Tegen alle internationale
overeenkomsten in, trouwens. En Donald heeft hen ook nog wat gesofisticeerd
wapentuig verkocht om hen daar bij te helpen.
Geef toe: dat is een serieus palmares, toch? En tussendoor heeft hij
ook nog tijd gevonden om af en toe zijn golftalenten verder te ontwikkelen.
Alléén als het over het "Chinese
virus" ging, was hij compleet afwezig. Maar ja: daar had hij de vorige
maanden al méér dan voldoende zijn stempel gedrukt. Vergeten we niet dat
Donald hoogstpersoonlijk heeft gezorgd voor de ontwikkeling van de vaccins die
nu op de markt komen. Dat de mensen ondertussen bij bosjes sneuvelen, dat is
zijn schuld niet, hee! Dat is de schuld van de Chinezen. Of van de Belgen...
De eerste versie van de film "Planet
of the Apes" dateert al van 1968, maar zo weleens profetisch kunnen geweest
zijn.
Althans volgens één van de mythes die verspreid worden door
tegenstanders van het corona-vaccin. Het gaat dan meer in het bijzonder over
het vaccin dat ontwikkeld is in Oxford en dat geproduceerd wordt door
AstraZeneca. Dat vaccin is namelijk gebaseerd op een verzwakte versie van het "Adeno-virus" dat een soort verkoudheid
veroorzaakt bij apen. Dat virus is genetisch aangepast om uitwendig op een
corona-virus te lijken. Het triggert daardoor ons afweersysteem zodat ons
lichaam de natuurlijke reflex zal hebben om antilichamen te produceren als we
met een echt SARS-CoV-2 virus zouden besmet raken. Dat de "drager" in dit vaccin een virus is dat bij chimpansees voorkomt, is
voor fantasierijke onruststokers genoeg om de suggestie op te dringen dat het
vaccin ons op langere termijn zal veranderen in een aap.
Gelukkig is die mythe zó ver gezocht dat geen zinnig mens daar geloof
kan aan hechten. (Al wordt het verhaal dan toch driftig verspreid en gedeeld op
allerlei social media.) Maar er
bestaan nog een hele reeks andere mythes en verhalen die geloofwaardiger klinken
en meer aanhang hebben. Omtrent het vaccin van Pfizer en dat van Moderna
circuleert het gerucht op de social media dat die ons DNA zullen wijzigen. Dat
verhaal is ontstaan uit de berichten dat die vaccins een stukje "genetische code" van het SARS-CoV-2 virus bevatten. Dat is een
totaal nieuwe technologie, en nog grotendeels onbetreden terrein.
En uiteraard
zijn er ook de onvermijdelijke complottheorieën waarbij alles op een hoopje
gegooid wordt: de winsthonger van de farma-bedrijven en de opkomst van de
5G-technologie.
Geen van die onrustwekkende theorieën bevat enige grond van waarheid,
maar toch zijn er heel veel mensen bij wie de twijfel versterkt wordt.
Dat die twijfel er is, dat is niet verwonderlijk, en al bij al
helemaal normaal. Het gaat over methodes en technieken die dikwijls helemaal
nieuw zijn, en dus angstwekkend. En die wij niet kennen of begrijpen. Er hangt
sowieso ook een waas van geheimzinnigheid rond, want elk bedrijf is er
natuurlijk als de dood voor dat een concurrent met de pluimen zou gaan lopen.
Het is allemaal ook ongezien vlug gegaan, en ook dat is een valabel argument om
enige scepsis te vertonen.
Het gevolg is wel dat een grote minderheid (20 à 30%, volgens de
meeste peilingen) van de bevolking niet van plan is zich te laten inenten.
En ja... dan hebben we een probleem! Want volgens top-virologe Erika
Vlieghe zullen de beperkende maatregelen sowieso moeten aangehouden worden tot
iedereen gevaccineerd is. De professor heeft al met een vermanende vinger
opgemerkt dat diegenen die in de eerste golven gevaccineerd worden, niet moeten
gaan dromen dat ze daardoor weer hun "oude
normaal" mogen oppakken en dat weer "alles
zal mogen". Nee: we moeten ons met z'n allen braaf aan de beperkingen
houden tot iedereen ingeënt is. Dat betekent in ieder geval al minstens tot
eind 2021, of langer. Het zal mij benieuwen hoe ze dat aan de bevolking zullen
uitgelegd krijgen. De oudere mensen in de Woonzorgcentra, die zich gewillig
hebben laten inenten, ondanks hun angst en twijfels, omdat ze dan eindelijk van
die dodelijke isolatie verlost zouden raken... Hoe ga je aan die mensen uitleggen
dat ze toch nog even moeten wachten tot iedereen gevaccineerd is?
Als dan bovendien nog een belangrijk deel van de mensen zich niet wil
laten inenten, dan komen we nooit aan de beoogde "groepsimmuniteit", want daarvoor zou de vaccinatiegraad
vermoedelijk wel 80% moeten bedragen. Als 25 tot 30% van de mensen géén vaccin
willen, dan komen we daar niet. En dan moeten we, in de redenering van
professor Vlieghe de beperkingen voor
altijd aanhouden. Het mondmasker, de afstand, de beperking in het aantal
contacten: dat zou dan inderdaad voor altijd zijn. Het "oude normaal", dat komt nooit terug.
Waarbij ik onvermijdelijk toch opnieuw moet denken aan het
Influenza-virus, de griep. Er zijn in België zowat 3 miljoen griepvaccins
beschikbaar, want betekent dat minder dan 30% van de Belgen ingeënt is. Dat is
al altijd zo geweest. En bovendien ligt de werkzaamheid van het vaccin
vermoedelijk maar op 40% of daaromtrent. En toch laat dat vaccin ons toe om ons "normaal" leven verder te zetten.
Zonder die onmenselijke beperkingen.
De vraag komt altijd opnieuw terug: "Waarom dat verschil in impact?"
België behoort absoluut tot de wereldtop als het gaat over
gezondheidszorg en sociale voorzieningen. Onze "verzorgingsstaat" is een voorbeeld voor de hele wereld. Al zouden
sommigen daar misschien aan kunnen twijfelen bij de evolutie van de
corona-cijfers: België staat glansrijk op kop als het gaat over het aantal
corona-doden per miljoen inwoners. Er zijn héél weinig andere zaken waar wij zó
sterk in uitblinken.
Maar toch wel: het aanbod aan sociale voorzieningen en de
gezondheidszorg in ons land is echt "top".
Helaas is er voor veel mensen een (te) grote barrière om van die
gezondheidszorg te kunnen genieten: mensen die de taal (nog) niet goed kennen,
mensen die de procedures (nog) niet goed kennen, mensen die (nog) niet goed
thuis zijn in het systeem en die (nog) niet geleerd hebben de muren van onze
bureaucratie te slopen.
Hieronder staan twee schrijnende verhalen over de onmacht van onze
bureaucratische procedures en hoe die een muur optrekken voor wie in nood zit.
Ik kon het zélf moeilijk geloven toen ik ervan hoorde, want het is bijna te gek
voor woorden. Maar het is helaas maar al te écht.
5u40
Ik
word uit mijn bed gebeld door een moeder in paniek. Haar jongste dochtertje is
3 jaar en is vannacht heel ziek geworden. De enige klachten die ze me aangeeft
is: heel veel overgeven en diarree. De moeder spreekt gebroken Nederlands en is
in paniek waardoor haar Nederlands nog slechter wordt. Ze had haar oudere
dochter van 16 jaar gevraagd om te bellen naar de Noodcentrale. Hier werd
geantwoord dat ze eerst de wachtpost moesten bellen om te zien of de dokter
niet eerst kan helpen. Hetnummer 0900
10 512 werd hen doorgegeven. Ze probeerden dit te bellen maar dit gaat via
een menu waar het gezin niets van begrijpt.
Mevrouw
belt mij omdat ik de vertrouwenspersoon ben van het gezin en ze overal doorheen
help.
Ik
bel voor haar naar de Noodcentrale.
"Is
dit het adres dat onlangs heeft gebeld? We hebben gezegd dat ze eerst een
wachtpostdienst moeten bellen, en kan mevrouw niet zelf naar de spoed gaan?"
"Dit
is onmogelijk want mevrouw heeft geen vervoer en het kind is niet verplaatsbaar
op het ogenblik."
Ook
ik krijg het nummer 0900 10 512. Ik bel met de gsm naar het nummer maar
dat nummer blijkt niet bereikbaar te zijn. Ik zoek op online naar de wachtpost
in Lier: 0900 70 212: ook niet bereikbaar.
Ik
neem mijn vaste telefoon en krijg wél verbinding met het algemene nummer.
Dit
zijn de stappen die je dan eerst moet doorlopen bij een noodsituatie: "Toets de
postcode in: 2500, toets 1 als dit correct is."
"Jammer
genoeg kunnen wij jou in Lier niet helpen. Bel de lokale wachtdienst."
Ik
bel de lokale wachtpost op met mijn vaste lijn. Ik krijg ook een vriendelijke
operator aan de lijn die me meer informatie vraagt. Ik geef alles wat ik weet
van het kind en de gezinssituatie.
"Is
het mogelijk dat ze naar hier komen?"
"Neen,
onmogelijk."
"Kan
iemand ze brengen?"
"Neen,
want ze kent geen buren met een wagen en ik heb ook geen wagen."
"Ok.
Ik bel de arts van dienst op en die zal verder met haar of jou contact opnemen.
De reden waarom je met de gsm niet kon bellen, zal zijn omdat dit een betalende
oproep is en dat dit geblokkeerd staat op uw gsm."
Ook
zegt ze dat deze oproep automatisch zal beëindigd worden na 6 minuten. Heel vervelend
maar daar is niets aan te doen...
De
arts van dienst belt me 10 minuten later voor meer informatie betreffende het
gezin en vraagt nogmaals of ze zelf niet naar de wachtpost kan gaan. Uiteindelijk
zou ze een uur later bij het gezin kunnen zijn en zal ze het verder bekijken.
Dit zou rond 7u moeten zijn!! Aangezien het kind 3 jaar is, wordt er geen
Covid-test gedaan maar zal ze zien wat ze kan doen...
Ik
verwittig de moeder en vraag of ze ook de oudste zoon wakker maakt omdat die
heel goed Nederlands kent.
Hierdoor
zijn veel uren verstreken en had het kind gewoon dood kunnen zijn want zonder
mij had de moeder niet meer geweten waar ze met haar zieke kind terecht kon.
Deze
situatie deed zich ook voor onlangs in Antwerpen. Jammer genoeg had die moeder
niemand die het begreep. Met een dodelijke afloop tot gevolg!
Haar
zoon was 17 jaar en is gestorven aan een hartfalen omdat er ook geen ambulance
wou komen.
Uiteindelijk
is deze moeder met haar stervende zoon na 3u in het ziekenhuis beland in een
taxi, die bereid was hen naar Spoed te brengen. Het ziekenhuis vroeg waarom ze
de noodcentrale niet had gebeld want dan hadden ze ter plekke het kind misschien nog
kunnen reanimeren. De moeder heeft het uitgelegd zo goed ze kon maar haar zoon
was al in coma binnengebracht en overleed enkel uren later waar ze afscheid
mocht nemen via een videoscherm en er haar cru gevraagd werd of ze de lever van
haar zoon mochten hebben om een ander leven te redden...
Is het de fout van de operator bij de diensten voor noodoproepen? Hebben zij er
schuld aan dat de nodige hulp véél te lang is uitgebleven? Je kan het hen niet
echt kwalijk nemen als zij, via de telefoon, soms een verkeerde inschatting
maken over de ernst van het probleem. Er zijn trouwens, helaas, al te veel
grapjassen die de lijn opbellen "voor
de lol". Maar dan zou je toch verwachten dat een hulpzoekende onmiddellijk
naar het juiste spoor gericht wordt, en niet eerst een paar (foutieve)
telefoonnummers moet proberen. Om dan toch van het kastje naar de muur gestuurd
te worden of ingewikkelde instructies te moeten opvolgen.
Dus: nee, het ligt niet aan de slechte wil van de hulpverleners, maar
wél aan de logheid en complexiteit van de systemen en procedures om die
hulpverleners te contacteren wanneer je die nodig hebt. Wie dat allemaal
bedacht heeft, is duidelijk nooit zélf echt in panische nood geweest...
Ik weet eigenlijk niet precies welke overheidsdienst verantwoordelijk
is voor de procedures bij spoedhulp, de oproepen naar de Noodcentrale. Maar dat
er opportuniteiten zijn om dit beter te laten verlopen en zó mensenlevens te
redden, dat lijkt me méér dan duidelijk. Ik heb de indruk dat de bedenkers van
die procedures er niet bij stil gestaan hebben dat mensen die naar die nummers
moeten bellen, meestal in paniek zijn en niet in een stemming om nuchter en
weldoordacht te redeneren.
("Dringende geneeskundige
hulpverlening" behoort bij nader inzien blijkbaar tot de bevoegdheid van de
FOD Volksgezondheid. Dat zou dus minister Frank Vandenbroucke moeten zijn. Laat
ons hopen dat hij dit probleem even vastberaden en doortastend ter harte neemt
als zijn strijd in de corona-crisis...)
Wij, Belgen, zijn de kampioenen van de wereld als het gaat over
sorteren en recycleren. Ongeveer 95% van ons afval wordt apart verzameld en
gerecycleerd. Geen enkel land doet beter. We zijn daar dan ook uitstekend voor
geëquipeerd: er zijn de aparte ophalingen voor restafval, voor PMD, voor papier
en karton, soms ook voor glas. En op aanvraag voor "grofvuil". Er zijn de glascontainers op vele hoeken van de straat.
En er zijn de "recyclageparken" in
elke gemeente.
Omdat wij fan zijn van het idee om te recycleren, hebben wij de
achtergelaten collectie videocassettes van onze kinderen bij elkaar gepakt, en
naar het recyclagepark van Merelbeke gebracht. Het was een heus karwei, want ik
schat dat het wel om een duizendtal cassettes ging. Genoeg eigenlijk om een
eigen videotheek te beginnen.
Voor de jongere lezers, die misschien niet weten wat een "videotheek" is, en nog nooit over een "videocassette" gehoord hebben, misschien
toch eerst een woordje uitleg (volgens Wikipedia).
"Een videocassette is een kunststoffen behuizing met daarin twee
haspels waarop een videoband is gewikkeld.
Via openingen in de behuizing (die door een klepje tegen stof en beschadiging
worden beschermd) kan de videorecorder de band afspelen en hierop opnemen."
Het ding is rond 1990 op de markt gekomen.
"Een videoband
is een magneetband: een
opslagmedium voor gegevens in de vorm van een band van kunststof waarop een
dunne laag magnetiseerbaar materiaal is aangebracht, waarvan de magnetische
deeltjes met een magneet (de schrijfkop van de videorecorder) in een bepaalde
richting gemagnetiseerd kunnen worden. Door een wisselende polariteit van de
schrijfkop ontstaat er op de band een heel klein magnetisch veld waarvan de
richting afhankelijk is van de plaats. Door een leeskop kan het magnetische
veld van de deeltjes later worden gelezen en worden vertaald in een elektrische
stroom. Op deze wijze kan informatie worden opgeslagen in de magnetische
polarisatie van de deeltjes, en later worden teruggelezen."
(Wie het bovenstaande niet helemaal duidelijk vond, hoeft niet aan zichzelf te gaan twijfelen: ik heb dat wel meer met Wikipedia...)
In een "videotheek" kon je vooraf
opgenomen, officiële, videocassettes huren om te bekijken. (En om eventueel te
kopiëren.)
Het grappige is dat het toen, en nu nog, verboden was om een film te
kopiëren, maar de lege videocassettes waren wél vrij te koop. Met je videorecorder
kon je niet alléén de film afspelen, je kon er ook een film van de tv of van
een andere cassette mee overnemen. En op die manier kwam er bij ons thuis een
(illegale) collectie van misschien wel 1000 videocassettes terecht.
Waar wij dus mee naar het containerpark getrokken zijn.
Maar we zijn van een kale reis terug gekomen. Op het recyclagepark
moesten ze onze dertig zakken cassettes niet hebben: we moesten dat gewoon bij
het restafval zetten aan de straatkant, in de gepaste vuilniszakken. Wat ik eigenlijk
niet goed begrijp, want dan wordt alles gewoon verbrand en wordt er niets
gerecycleerd. Zijn wij dan toch niet de wereldkampioen in het recycleren?
Wij hadden daardoor wel een praktisch probleem, want een zak met
restafval mag maximaal 15 kg wegen, en we mogen er maar drie tegelijk buiten
zetten. Dit zou ons dus een fortuin kosten aan vuilniszakken, en we zouden voor
de rest van het jaar bezig blijven om ons van die cassettes te ontdoen. We zijn
ze gelukkig wél kwijt geraakt op een ander recyclagepark, waar de regels iets
minder bizar zijn.
In Merelbeke mag het dus niet. In Merelbeke moet dat allemaal in de "gewone" vuilniszakken gestopt worden: restafval. Wat al bij al goed gevonden
is, want dat betekent dat de inwoners van Merelbeke véél meer vuilniszakken
zullen moeten aankopen. Waar de gemeente meteen van geprofiteerd heeft om de
prijs van die zakken met zowat de helft te verhogen. Of hoe ook dit weer gewoon
een excuus is om de mensen hun geld afhandig te maken...
Maar bij mijn laatste zomerwandeling heb ik een lumineus idee
gekregen.
Onderweg heb ik namelijk aan de kant van de straat een afgeleefde en
ietwat krakkemikkige koelkast/diepvries zien staan, met een briefje: "Gratis mee te nemen. Kan nog gebruikt worden."
Die laatste toevoeging leek me wel nodig, want anders zou ik het ding geen
nieuwe levenskansen meer toegeschreven hebben.
Dat is het dus! Als ik mijn oude brol kwijt wil, dan zet ik dat gewoon
op straat, met een briefje "Gratis mee te
nemen". Géén gedoe in het recyclagepark, geen extra kosten aan vuilniszakken,
geen probleem meer om het allemaal vervoerd te krijgen. Gewoon buiten zetten: "Gratis mee te nemen." Is er een naïeve
ziel die mijn afgedankte spullen wil meenemen, zo veel te beter. En anders...
Anders laat ik het daar maar staan, hee. Ik ben ervan af, en het staat niet in
mijn weg. Ik moet er dan alléén af en toe een nieuw briefje op plakken, als de
letters van het oude briefje té veel zouden vervaagd zijn door de regen.
Geniaal, toch? Had ik daar maar eerder aan gedacht, éér we met die
videocassettes zijn gaan sleuren.
De kans is trouwens groot dat er veel meer "zwerfvuil" langs de Merelbeekse straten zal gevonden worden in de
nabije toekomst. Ergens achtergelaten omdat de mensen er niet meer mee terecht
kunnen in het recyclagepark, en omdat de zakken voor restafval schandalig duur
geworden zijn. Maar geen nood: dan kan de gemeente nóg een keer incasseren door
die onverlaten een GAS-boete aan te smeren. De gemeentekas wint altijd...
Groot nieuws in Peru: archeologen hebben een nieuwe "geoglief" ontdekt. Dit keer vormen de
lijnen een kat. De (behoorlijk
kinderlijke) tekening zou al dateren van een paar honderd jaar voor Christus,
maar ze is nu pas ontdekt.
Geogliefen of "Nazcalijnen"
zijn mysterieuze tekeningen in de bodem, die door hun uitgestrektheid en
grootte eigenlijk alléén van bovenaf te zien zijn, vanuit de lucht. Meestal
gaat het om een tekening van een dier: een lama, een condor, een spin, een
papegaai, en zo meer. En nu dus ook een kat.
Archeologen speculeren al lang over hun bedoeling of hun betekenis,
maar niemand kan een steekhoudende verklaring vinden.
Zal ik de verklaring dan maar geven?
Het is "fake" allemaal. Het
zijn de plaatselijke bewoners die de naïeve wetenschappers, die zichzelf
vreselijk au sérieux nemen, een ferme poets bakken. Het is ooit begonnen met
een stel kwajongens die wat lijnen hadden uitgehold in de bodem, uit verveling.
Maar tot hun grote verbazing zijn de archeologen daar op gesprongen en hebben
die verkondigd dat die lijnen zeker tweeduizend jaar oud waren, of nog ouder.
En toen ook de toeristische sector toehapte, hebben de plaatselijke bewoners
het idee opgevat dat dit een mooie bron van inkomsten kon worden. Maar dan
moesten ze wel af en toe met iets nieuws op de proppen komen, natuurlijk. Om de
aandacht van de wetenschappers gaande te houden. En om nieuwe toeristen te
lokken.
En nu hebben ze er dus een kat bij getekend. De heisa hier in België
omtrent het Peruviaanse katje Lee is
ginder uiteraard niet onopgemerkt gebleven, en de kinderen van de plaatselijke
lagere school hadden als opdracht gekregen om een mooie tekening te maken van
het beroemde beestje. De mooiste tekening is dan door de leden van het
oudercomité ergens op een heuvel in de bodem uitgekapt. En zie: een nieuwe
geoglief was geboren.
De archeologen zijn er in hun ijver om nieuwe ontdekkingen te kunnen
rapporteren, met open ogen in getrapt: een geheel nieuwe vondst, zéker meer dan
tweeduizend jaar oud.
Ik weet het wel: dit getuigt van een kinderlijke naïviteit. Want zeg
nu zelf: als die tekening daar al méér dan 2000 jaar ligt te wachten, hoe kan
het dan dat die nooit eerder gezien werd? Dat kan natuurlijk niet. Als de
tekening nu pas "ontdekt" werd, dan
is het omdat ze nu pas gemaakt werd. Je hoeft echt geen genie te zijn om de
logische conclusie te trekken.
Maar laat ons niet té streng zijn voor de archeologen. Als zij niet op
tijd en stond iets "ontdekken", dan
zijn ze binnen de kortste keren overbodig en nutteloos. Als ze hun job willen
blijven houden, dan moeten ze af en toe wel met iets voor de dag komen waarmee
ze hun toegevoegde waarde bewijzen.
Ook de UNESCO is mee gestapt in het verhaal, en heeft de figuren
opgenomen in het "materieel cultureel
erfgoed". En we weten allemaal dat Unesco niet zomaar alles en iedereen in
haar erfgoed wil opnemen. Vraag maar na in Aalst, waar het beroemde Carnaval uit
de lijst van "immaterieel erfgoed"
geschrapt werd wegens "manifeste Jodenhaat".
Het maakt al bij al ook niet zo veel uit. Als de mensen er plezier aan
beleven om in ademloze bewondering naar die tekeningen te kijken, en als de
plaatselijke bevolking daar een mooi centje aan verdient, wie zou daar moeilijk
over doen. En voor Michel Vandenbosch moet het toch een hele eer zijn te weten
dat "katje Lee" in de Peruviaanse
velden vereeuwigd werd...
Ik heb eerder al enkele keren lucht gegeven aan mijn ongenoegen bij de
verwarrende en soms tegenstrijdige communicatie van onze beleidsmakers en onze
top-virologen. En ik wou het daar eigenlijk bij laten. Het haalt toch niets
uit: het lijkt wel of ze allemaal doof zijn aan dat oor, en opmerkingen
daarover niet horen. Of anders beseffen ze zelf niet dat ze met die onhandige
communicatie niet bepaald helpen om een draagvlak te creëren voor steun aan de
corona-maatregelen.
Maar op 9 december liep het zodanig de spuigaten uit dat ik het niet
langer kon negeren. 9 december, dat was de dag dat we de boodschap kregen dat
de corona-cijfers niet verder meer dalen, en zelfs in sommige provincies en/of
bevolkingsgroepen weer significant stijgen.
Wat hierbij opvalt, is dat men tot deze vaststelling kwam door opeens
de cijfers met die van de vorige dag te vergelijken. Terwijl er voorheen altijd
vergeleken werd met het daggemiddelde van de vorige week. Dat "daggemiddelde" zakte wél nog altijd, maar
dat lijkt nu opeens niet meer relevant, en de focus ligt nu op de evolutie
tegenover de vorige dag. Geen idee waarom de communicatie-strategie nu opeens
weer omgegooid wordt.
En wat kregen we op 9 december allemaal te horen of te lezen?
Dat de besmettingen zich vooral in familiale kring voordoen. Het zijn
de gezinsleden die elkaar besmetten: "Zowel
uit binnenlandse als buitenlandse gegevens blijkt dat de nieuwe gevallen zich
vooral voordoen binnen het gezin." Iemand zal mij toch eens moeten
uitleggen hoe dat dan in z'n werk gaat? Komt het virus in onze gezinnen via een "onbevlekte ontvangenis"?
Niet dus, want in één en dezelfde ademtrek wordt tegelijk ook vermeld
dat de besmettingen niet
binnenshuis, maar wél vooral in de werksfeer veroorzaakt worden. Het zijn mensen
die zich op het werk hebben laten besmetten, die dan het virus binnen brengen
in het gezin. Op het werk, dus. Maar niet in de scholen: daar zien we géén
toename van besmettingen.
Of liever: het ligt aan de toegenomen mobiliteit. Dát is de oorzaak: "Mensen verplaatsen zich niet alleen
voor de school, maar ook voor het werk, en sinds kort ook voor de winkels. En
dat gaat altijd gepaard met een zeker risico." De toegenomen mobiliteit
doordat de scholen en niet-essentiële winkels weer open zijn, en de mensen het
vertikken om telewerk te doen. Dát is dus dé oorzaak van de stijgende cijfers:
we besmetten elkaar onderweg. Op het openbaar vervoer, vermoed ik dan. Het zal wel
niet in de auto zijn, want wij Belgen zijn kampioen in het solorijden met onze vierwieler.
En waar situeren die toenames zich dan? Vooral, en wel dramatisch, bij
de kinderen van 0 tot 10 jaar: "Opvallend
is ook dat het aantal besmettingen bij de jongste bevolkingsgroepen fel is
gestegen. Voor kinderen jonger dan 10 jaar gaat het om 33 procent extra, voor
de tieners zelfs om 41 procent."
Het zijn dus vooral de kinderen en jongeren.
Maar die worden dus niet op school besmet. De school is immers géén
oorzaak van de besmettingen: "Desondanks
de stijgende cijfers, zijn scholen niet de motor van de epidemie."
Waar worden de kinderen dan wel besmet? Geen idee...
Hoe dan ook, er is geen reden tot ongerustheid: kinderen zullen geen
volwassenen besmetten, want we weten dat de kinderen niet "de motor" van de epidemie zijn. Het zijn dus niet de kinderen die het virus binnenbrengen in het gezin.
Maar toch: "Kinderen blijven beter
weg van de grootouders." Omdat die kwetsbaar zijn en rapper en erger ziek
zouden worden na besmetting. Besmetting door wie? Niet door die kinderen, toch?
Hoe zijn ze daar trouwens achter gekomen dat de besmettingsgraad bij
jonge kinderen zo sterk oploopt? Jonge kinderen worden toch niet getest? Of is
dat veranderd?
Blijkbaar wel: "En ook
leerlingen zonder symptomen worden opnieuw getest. Dat is een hele tijd niet
het geval geweest." Tja, dan is het niet eens zó vreemd dat de besmettingscijfers
toenemen.
(Terloops: bij ons in België wordt het aantal "positieve testen" geteld, niet het aantal besmette personen. Als
iemand die positief getest had, wat later nog eens getest wordt en nog altijd
positief is, dan zijn dat twee "gedetecteerde
besmettingen". Zo kan het natuurlijk vlug oplopen, niet?)
Ik begrijp wel waarom men de communicatie weer gewijzigd heeft naar
een negatieve klank, om zo méér alarmerend te klinken. De mensen moeten immers
opnieuw gemotiveerd worden om zich tijdens de feestdagen aan "de regels" te houden, want het vermoeden
is groot dat heel veel mensen zich niet zullen beperken tot het gezin en dat
ene knuffelcontact. De bereidheid om de maatregelen tot in de puntjes te volgen
tijdens de komende feestperiode, kalft sneller af dan we bij de corona-cijfers
ooit gezien hebben.
Maar ik vrees dat dergelijke verwarrende en tegenstrijdige berichten
niet van aard zijn om "het draagvlak"
te vergroten.
"Nultolerantie", "meer politie op straat", "uitgebreide politiecontroles", en zélfs de
inzet van "drones" en "warmtecamera's"... Ons politieapparaat
heeft heel goede voornemens gemaakt voor de komende weken, ze zullen werkelijk
alle mogelijke middelen aanwenden in de strijd tegen de misdaad.
Dat kan alléén maar aangemoedigd worden, toch? Want de misdaadcijfers
in ons land zijn niet schitterend, en de oplossingsgraad nog minder. Het
verheugt mij dus héél erg dat daar nu meer werk van gemaakt wordt en dat paal
en perk zal gesteld worden aan de golf van misdaden in ons land.
Want zeg nu zelf...
Vorig jaar, in 2019, zijn er in Vlaanderen ongeveer 430.000 "geregistreerde" criminele feiten
gepleegd. (Dat zijn dus alléén de "geregistreerde";
wat "onder de radar" gebleven is,
daar zijn uiteraard geen cijfers over.) Daar zitten méér dan 19.000
woninginbraken bij, bijna 14.000 gevallen van fysiek intra familiaal geweld, en
méér dan 4.000 gevallen van diefstal met geweld. In een stad als Antwerpen of
Gent waren er in 2019 méér dan 12 geregistreerde feiten per 100 inwoners. En
dan is Vlaanderen nog "braaf", al bij
al: in het Waals Gewest liggen de cijfers nog 25% hoger, en in Brussel is de
geregistreerde criminaliteit bijna dubbel zo hoog als in Vlaanderen. In heel
België waren er zelfs 47.000 woninginbraken. En méér dan 17.000 diefstallen met
geweld, waarvan bijna 3.000 met een wapen.
België staat trouwens afgetekend op kop in de misdaadstatistieken van
Europa voor wat betreft het aantal aangegeven diefstallen: 167 aangiftes per
100.000 inwoners, vóór Frankrijk en Spanje. Nederland bijvoorbeeld staat pas
tiende, met 47 aangiftes. Ook als het over moorden
gaat, zijn we bij de besten in Europa: we staan op de vijfde plaats, met 1,8
moorden per 100.000 inwoners. Vreemd hierbij is dat dit cijfer in België niet
zakt, terwijl het Europees gemiddelde in de voorbije tien jaar met bijna 20%
gedaald is. We doen het dus écht niet zo goed in ons land. Wat extra inzet en
waakzaamheid van de politie is daarom méér dan welkom!
Maar dankzij het engagement van de minister van Binnenlandse Zaken en
van alle Vlaamse provinciegouverneurs zal er in de komende weken een nooit
eerder geziene politiemacht in Vlaanderen ontplooid worden. Dit wordt dus met
voorsprong de veiligste en meest vredevolle Kerst- en eindejaarsperiode ooit!
Maar... wacht eens even? Waarvoor zal die immense politieontplooiing nu
ook weer ingezet worden? Welke misdadigers worden speciaal geviseerd?
Nee, niet de inbrekers of zakkenrollers, niet de roofovervallers of
gijzelnemers, niet de wegpiraten die zonder rijbewijs en onder invloed mensen
van de weg maaien, niet de pedofielen of verkrachters, niet de mannen die vrouw
en kinderen mishandelen, ... Maar wél de "corona-misdadigers".
De mensen die zonder mondmasker op straat lopen, of die 's nachts nog buiten
zijn. Diegenen die met méér dan vier rond de vuurkorf in hun tuin van hapjes
staan te genieten. Diegenen die hun kinderen en/of kleinkinderen thuis durven
ontvangen. Dát zijn de misdadigers voor wie het gehele politie-effectief van
ons land ingezet wordt. Want "de cijfers"
zijn slecht.
Allez vooruit dan maar... Als dát de cijfers naar beneden kan halen,
waarom niet? Jammer genoeg zal dat uiteindelijk helemaal niets uitmaken. De
experts weten zelfs niet eens hoe het komt dat de cijfers nu weer stijgen. Hoe
zouden ze dan weten hoe we die cijfers weer naar beneden moeten krijgen?
Ondertussen hebben alle andere misdadigers vrij spel. Maar die zijn
blijkbaar minder gevaarlijk dan de corona-criminelen. Het is allemaal een
kwestie van de juiste prioriteiten, niet?
In onze tienerjaren moesten wij voor de lessen Nederlands verplicht
ook een aantal boeken lezen van Nederlandstalige, zeg maar Vlaamse, auteurs. Ik
vermoed dat die verplichting er nu niet meer is. Ik ben zelfs niet eens zeker
of er sowieso nog veel boeken moeten gelezen worden voor de lessen Nederlands.
Ik had daar geen enkel bezwaar tegen, toendertijd, want ik verslond
boeken. Letterlijk. Ik was elk vrij moment aan het lezen in mijn middelbare-schooljaren.
Ook boeken van Vlaamse schrijvers. Ik was ondermeer grote fan van het "magisch realisme" dat hier in Vlaanderen
een tijdlang erg in zwang was bij onze auteurs. Ik denk aan Jos Vandeloo,
Hubert Lampo, Johan Daisne, en ook Marnix Gijsen.
"De Trein der Traagheid" is één van de meest gekende boeken van
Johan Daisne. Geschreven in 1950. Het boek is later zelfs verfilmd. In 1968,
door André Delvaux. Al is het bij mijn weten niet bepaald een commercieel
succes geworden.
Bij mijn titel "De Trein der
Traagheid" denken vermoedelijk heel weinig lezers aan Johan Daisne of aan
de periode van het magisch-realisme bij ons in Vlaanderen. Maar misschien wel des
te meer aan onze Belgische justitie die met een haast mythische traagheid lijkt
te werken.
Het meest schrijnende voorbeeld is ongetwijfeld de jacht op de Bende
van Nijvel. De misdaden van die gangsterbende dateren al van de jaren tachtig
van de vorige eeuw, en onze justitie staat werkelijk nog nergens. Er is nog
geen enkel zicht op een nakend proces; er is zelfs nog geen enkel spoor van een
dader. Dus ja, misschien is dit geen goed voorbeeld om de onvoorstelbare
traagheid van onze rechterlijke molen te illustreren: zolang er geen dader is,
kan er ook geen proces komen.
Iets anders is het als we spreken over de IS-aanslagen van 22 maart 2016,
in Zaventem en op de Brusselse metro. Daar zijn de daders en de motieven al
lang gekend. De speurders hebben de misdadigers binnen de kortste keren
opgespoord. Er zijn ook geen twijfels, geen onzekerheden, geen discussies.
Alles is zo klaar als een klontje. De onderzoekers hebben de daders als het
ware op een dienblad aan onze justitie gepresenteerd. Maar zie: we zijn
ondertussen al vier jaar verder, en we staan nog altijd nergens met de
procesvoering. Of nee, dat klopt niet helemaal: ze zijn al begonnen met de
discussie of het proces voor een volksjury zal moeten gehouden worden, dan wel
voor een jury van beroepsrechters. Als alles héél erg mee zit, dan zou daar in
de loop van volgend jaar een beslissing over kunnen vallen. En dan kan er
misschien in 2022 een proces komen: zes jaar na de feiten. Als we ook nog de
pech hebben dat dit proces tóch voor een assisenjury moet gevoerd worden, dan
zijn we daarna nog eens minstens zes maanden bezig. Kortom: de slachtoffers en
nabestaanden zullen finaal vermoedelijk minstens zeven jaar moeten gewacht
hebben op een uitspraak die hen zal toelaten hun rouwperiode eindelijk af te
sluiten. Daarmee vergeleken is "De Trein
der Traagheid" een soort hogesnelheidstrein...
Een ander voorbeeld, maar even schrijnend was het fameuze proces rond
de treinramp nabij Pécrot, in 2001. Het (hopelijk) laatste proces over dat
ongeluk, waarbij eindelijk klaarheid had moeten komen omtrent wat er nu
allemaal precies was misgelopen en welke aaneenschakeling van fouten en
tekortkomingen tot zo'n catastrofe had kunnen leiden, is pas dit jaar gevoerd.
Bijna 20 jaar na de feiten. In schildpaddenland waren ze rapper geweest!
Wie dus zijn hoop op onze justitie gevestigd zou hebben om recht te
laten spreken of om een dispuut geregeld te krijgen, die kan maar beter niet
gehaast zijn. Maar al bij al is dat niet zo verwonderlijk: in ons land gaat alles extreem moeizaam en stuntelig
vooruit. We hebben tenslotte ook 20 maanden nodig gehad om een nieuwe regering
op de been te brengen.
Onze Vlaamse auteurs waren bij de besten van de wereld in het genre
van het magisch-realisme. Onze Belgische verantwoordelijken, zowel bij de
uitvoerende als bij de rechterlijke macht, zijn dan weer kampioen in traagheid.
En zo is de cirkel rond, en komen we weer uit bij "De Trein der Traagheid". Ik zou zeggen:
lees het boek. Het is zéker de moeite waard. En we hebben toch tijd zat...
Heeft iemand er een idee van hoe de prioriteiten zouden vastgelegd
worden bij de farma-industrie en de medische wetenschap? Hoe bepalen zij voor welke
ziektes of aandoeningen ze al dan niet willen investeren in onderzoek naar oorzaken
en geneesmiddelen? Misschien is het gewoon een afweging van de slaagkansen: als
de kans op succes gering is, beginnen ze er niet aan? Of misschien is de "doelgroep" van belang? Als het gaat om
een ziekte die vooral groepen mensen treft die "niet belangrijk" zijn, dan beginnen ze er ook niet aan? Of draait
het gewoon om geld? Gaat de voorkeur sterk uit naar die geneesmiddelen die véél
geld zullen opbrengen?
Hoe dan ook... Het voorbije jaar werd gigantisch veel geïnvesteerd in
het onderzoek naar Covid-19 en het zoeken naar een vaccin en/of geneesmiddel.
Maar aan "dementie" wordt al jaren
lang nauwelijks aandacht besteed. Dat er op minder dan een jaar tijd minstens
zes werkzame vaccins tegen Covid-19 ontwikkeld werden, terwijl het onderzoek
naar "Dementie" zelfs na tientallen
jaren nog altijd nergens staat, is veelzeggend genoeg!
Het is nochtans niet zo dat "dementie"
een te verwaarlozen probleem zou zijn, een zeldzame aandoening. Er zijn naar
schatting 135.000 zieken in Vlaanderen alleen al. Dementie is in Vlaanderen zelfs de derde grootste doodsoorzaak, na
kanker en hart- en vaatziektes. Twee derde van alle patiënten zijn trouwens
vrouwen, maar ook daar heeft men geen verklaring voor.
Net als bij Covid-19 stijgt neemt de ziekte spectaculair toe met de
leeftijd. Op zeventigjarige leeftijd is 1,5 procent van de Vlamingen dement.
Dat percentage vertienvoudigt bij tachtigers. Boven de 85 is één vrouw op de
vier dement en één man op de vijf. Bij negentigplussers is dat bijna één op de
twee voor vrouwen en één op de drie voor mannen. Mensen tussen de zestig en
zeventig jaar die dement worden leven nog gemiddeld zeven jaar, negentigers die
dement worden sterven binnen de twee jaar. De impact van deze ziekte is dus gigantisch!
Maar in tegenstelling tot bij Covid-19 is er geen enkele remedie. Meer
zelfs: men heeft eigenlijk nog altijd geen enkel idee wat de oorzaken zouden
kunnen zijn of hoe de ziekte precies veroorzaakt wordt.
Eigenlijk bestaan er vele verschillende soorten "dementie". Er is "Alzheimer",
wat het best gekend is en ook meest voorkomt (bij ongeveer 90.000 Vlamingen).
Het vermoeden bestaat dat Alzheimer vooral genetisch bepaald is. Dan is er nog "vasculaire dementie", wat bij
ongeveer 25.000 patiënten voorkomt. Vasculaire dementie is meestal een gevolg
van beschadigde hersenbloedvaten door sclerose of een beroerte. En voorts zijn
er nog vele andere soorten die in mindere of meerdere mate optreden.
Sommigen zullen misschien argumenteren dat er niet al te veel energie
moet gestopt worden in het onderzoek naar "dementie",
omdat het eigenlijk geen "ziekte" is,
maar gewoon een "normaal" verouderingsproces: "Zo gaat dat nu eenmaal met het ouder
worden. Alles begint minder goed te functioneren. Ook onze hersenen. En
daardoor worden we mettertijd een beetje vergeetachtig..."
Maar dat klopt niet. "Dementie"
is wel degelijk een ziekte. Een vreselijke ziekte, zelfs. Vreselijk voor de
zieke zélf, want die moet vaststellen dat hij zichzelf aan het verliezen is. Beetje
bij beetje. Tot hij zichzelf helemaal kwijt is op een kwade dag. Hij vindt op
een bepaald moment geen enkel houvast meer, geen enkel herkenningspunt. Het is
alsof je midden in de woestijn gedropt wordt, zonder kompas of kaart, en overal
om je heen zie je niets wat je kent, er is overal alléén maar leegte te vinden.
Niemand is eenzamer dan diegene die zelfs zichzelf niet meer heeft.
Het is ook een vreselijke ziekte voor de naasten en geliefden van de
patiënt, want ook zij verliezen hem/haar. Zelfs al is hij/zij nog fysiek
aanwezig, psychisch is hij/zij weg. Gestorven eigenlijk, ook al zien ze
hem/haar nog elke dag. Het gaat dus in feite niet om 135.000 slachtoffers in
Vlaanderen, maar om minstens het dubbele. En tóch worden er nauwelijks fondsen
vrij gemaakt voor onderzoek naar de ziekte, laat staan voor onderzoek naar een
geneesmiddel.
Gelukkig kunnen we zelf wél iets doen om het fatale moment zo lang
mogelijk uit te stellen.
Wie zijn risico om dement te worden wil beperken, kan volgens
onderzoekers alvast een aantal maatregelen ter harte nemen (en daar al héél jong mee beginnen): volg een gedegen
opleiding, voorkom gehoorschade en hersentrauma's, zorg voor een normale
bloeddruk en een gezond gewicht, rook niet, drink alcohol met mate, strek
regelmatig de benen, onderhoud goede sociale contacten, en zoek een woning in
een buurt met redelijk zuivere lucht.
Want er zijn sterke aanwijzingen dat alcohol en nicotine de kans op
dementie vergroten, en er zijn studies die aangeven dat een hoge bloeddruk of
een hoge cholesterol een negatieve impact hebben. Aan de andere kant lijkt
beweging en intellectuele inspanningen een positief effect te hebben. Dat zijn
allemaal dingen waar we zelf iets kunnen aan doen. En het goede nieuws is dat
we daarmee het aantal dementie-slachtoffers met misschien wel 40% zouden kunnen
verminderen.
Maar de maatschappij, onze gezagsdragers, zou daar zeker ook een rol
kunnen bij spelen. Bijvoorbeeld door een strikter rook- en alcoholverbod voor
jongeren, want het is al op jonge leeftijd dat de alcohol begint met de
verwoestingen in onze hersenen die later kunnen leiden tot dementie. Of door te
zorgen voor die broodnodige zuivere lucht, en voor voldoende kansen op een gedegen
opleiding.
De Moslimexecutieve van ons land is boos op onze minister van
Justitie, Vincent Van Quickenborne, omdat hij de erkenning ingetrokken heeft
van de Grote Moskee in Brussel. De
argumentatie van de minister was dat de raad van bestuur er geïnfiltreerd was
door Marokkaanse spionnen. Wat ten stelligste ontkend werd door de
Moslimexecutieve. En ik ben geneigd hen daarin gelijk te geven. Want zeg nu
zelf: wat zouden Marokkaanse spionnen kunnen komen doen in de raad van bestuur
van een moskee? Wat valt er daar te bespioneren? Ik vermoed heel sterk dat daar
geen staatsgeheimen besproken worden, en ik denk niet dat de Marokkanen nog
iets nieuws over de Islam zouden kunnen leren in de Belgische moskeeën.
Dus: nee, ik denk niet dat er een gevaar voor spionage dreigt.
Maar wat er wél aan de hand is, en dat lijkt me véél erger dan een
paar spionnen, dat is dat de Grote Moskee van Brussel, en nog een aantal andere
moskeeën, gesubsidieerd worden door Saoedi-Arabië. En dat er imams
tewerkgesteld zijn die de Saoedische versie van de Islam prediken. Er komen
trouwens zelfs waarschuwingen van binnen de moslimwereld zélf. Zo heeft de
Antwerpse imam Nordine Taouil onlangs
de bedenking gemaakt dat in de Grote
Moskee van Brussel nog altijd, ook nadat de Moslimexecutieve er de controle
had overgenomen, een imam gepreekt heeft die afgestudeerd was aan de
islamitische universiteit van Medina, en die enkel Arabisch spreekt en betaald
wordt door het Saoedische ministerie van Islamitische Zaken.
De "Saoedische versie" van
de Islam, dat is het "salafisme", de
oerconservatieve en extremistische strekking in de Islam. Dat die strekking in
Belgische moskeeën verkondigd wordt als "de
correcte interpretatie" van de Islam, leidt tot méér radicalisering bij
Belgische moslims. En dus een potentiële inspiratiebron voor mogelijke nieuwe
terroristen.
Eind vorig jaar had Bart Somers, Vlaams minister van Binnenlands Bestuur, Bestuurszaken,
Inburgering en Gelijke Kansen, trouwens om een gelijkaardige reden ook al
besloten de "Al Ishaan" moskee in
Leuven onder verhoogd toezicht te plaatsen. In de vorige Vlaamse regering had
Liesbeth Homans eerder al een aantal grotere moskeeën onder toezicht laten
plaatsen, of hun erkenning ingetrokken, precies omwille van de inbreng van
imams die het salafisme verkondigden.
De situatie is, tenminste voorzover we weten, bij ons in België gelukkig nog niet zo dramatisch en
gevaarlijk als in Nederland, waar in sommige moskeeën en scholen expliciet
opgeroepen wordt om "de ongelovigen"
te doden. Er zijn minstens 50 Koranscholen in Nederland, gesubsidieerd door
Saoedi-Arabië, waar het "salafisme"
gepredikt wordt. En zo zijn er duizenden moslimkinderen die boodschappen zoals
deze ingeprent krijgen: "dat mensen met
een ander geloof of een verschillende levensovertuiging de doodstraf verdienen."
En "dat ze zich moeten afkeren van de Nederlandse samenleving." Ze krijgen
bijvoorbeeld invuloefeningen of multiplechoice vragen waarbij ze moeten kiezen
welke straf "de juiste" is voor (onder
andere) mensen die overspel plegen, of homoseksuelen, en andere "afvalligen". De keuzes zijn dan:
zweepslagen, stenigen of doden met een zwaard.
Maar al is het bij ons (hopelijk) nog niet zó dramatisch als in Nederland, toch
is er reden tot ongerustheid.
Er zijn diverse getuigenissen vanuit ons onderwijs dat nogal wat
moslimkinderen in de Koranscholen ideeën opdoen die haaks staan op onze
democratische en westerse waarden. En dan verdedigen ze hun "waarden" ook expliciet in de "gewone" scholen waar ze onderwijs
volgen. Tot hun grote verbazing en ontsteltenis krijgen leraars dan van die
kleine kinderen opmerkingen te horen. Een lerares uit het derde leerjaar
vertelde daarover: "Ze maken mij op de
speelplaats ook duidelijk dat we gestraft zullen worden door Allah. Wij leven
niet volgens hun normen. Kinderen vragen mij ook waarom ik make-up op heb,
waarom ik een stuk van mijn been laat zien. Ze vinden dat abnormaal dat ik zo
van mijn man naar school mag komen. Er zijn zelfs kleuters die mij daarop aanspreken."
Nee, we mogen niet alle moslims over één kam scheren, dat weet ik ook wel.
Maar we mogen ook niet "politiek-correct" blind zijn voor de "bekeringsdrang"
van salafistische imams, betaald door Saoedi-Arabië. (Saoedi-Arabië, één van de
beste vrienden van de Verenigde Staten van Amerika van Donald Trump, maar tegelijk ook het land
waar alle islamistische terreurgroepen hun oorsprong gevonden hebben.)
In die Koranscholen worden vele moslimkinderen al van heel jonge leeftijd
doordrongen met erg extremistische ideeën. Dan mag het niet verbazen dat die
later overgaan tot radicale acties. Dat lijkt mij toch een groter probleem dan
enkele Marokkaanse "spionnen".
