Men blijft onverstoord herhalen dat vliegen veilig is. Veiliger zelfs dan autorijden. Want het aantal vliegtuigongelukken is relatief gezien véél lager dan het aantal auto-ongelukken. Of zoals een reizigersorganisatie het zo mooi verwoordt: "Vliegen is de veiligste methode om je te vervoeren. De statistieken bewijzen het: transport met het vliegtuig is veiliger dan het reizen met bijvoorbeeld de auto, de trein of het vliegtuig." (Dat laatste begrijp ik wel niet zo goed. Ik vermoed dat het een lapsus was...) En ze gaan nog verder: "De kans dat je omkomt door een vliegongeluk, is één op de 11 miljoen, becijferde de Amerikaanse Harvard University. De kans is groter dat je het leven laat door een blikseminslag of een aanval van een haai. Het Britse weekblad The Economist heeft uitgerekend dat je 14.716 jaar lang dagelijks van Londen naar New York moet vliegen voordat je eens een keer in de Atlantische Oceaan plonst. Vliegen is zelfs veiliger dan thuisblijven, bleek uit een onderzoek van de Inspectie Verkeer en Waterstaat. In de privésfeer, in en om het huis, gebeuren nou eenmaal meer ongelukken."

Kortom: wie zich écht veilig wil voelen, die moet gewoon blijven vliegen...

Okee, het is wel waar dat een paar jaar geleden op enkele weken tijd twee vliegtuigen van het type Boeing 737 MAX naar beneden zijn gedonderd, en dat daarna alle vliegtuigen van dat type héél lang aan de grond hebben moeten blijven. Wat trouwens vliegtuigbouwer Boeing bijna aan de rand van de afgrond heeft gebracht. Want ze kregen hun vliegtuigen niet meer verkocht. En wie er al besteld had, hoefde die niet meer zo nodig. Maar zie: de specialisten van Boeing hebben hun speeltje in orde gekregen, en de luchtvaartautoriteiten hebben alles grondig nagekeken. En het vliegtuig is weer heel en al veilig bevonden. Dus zijn ze al weer van stal gehaald. Onder andere TUI Fly heeft er in ons land al een eerste vakantievlucht mee op uit gestuurd: "De eerste 737 MAX van TUI Fly vertrok woensdag 17 februari om 9.40 uur in Brussel om 118 reizigers naar de Spaanse plaatsen Alicante en Malaga te brengen." Ik moet eerlijk bekennen: mij zouden ze niet op dat vliegtuig gekregen hebben.

Maar het is niet alléén de software die mij zorgen baart. Waar ik ook héél erg bezorgd over ben, is dat vliegtuigen dezer dagen stukken lijken te verliezen. Terwijl ze in de lucht zijn!

Ondertussen is men er wél in geslaagd om een ruimtetuig naar Mars te sturen en het daar, volautomatisch, veilig te laten landen. Een knap staaltje technologie en een indrukwekkend staaltje vernuftige software. Maar het nut daarvan ontgaat mij een beetje. Ik zou toch liever hebben dat men er eerst voor zou zorgen dat vliegtuigen hier op Aarde veilig en wel kunnen opstijgen en landen, en hun reis kunnen voltooien zonder brokstukken te verliezen...

02-03-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Binnenkort krijgen we dus allemaal een brief van het "Agentschap Zorg en Gezondheid" met de uitnodiging voor onze eerste corona-prik. (Nu ja... "Binnenkort" is hierbij wel een rekbaar begrip. Laat ons zeggen: "in de loop van dit jaar ergens".)

Overdreven, zegt u? Bij het haar getrokken, denkt u?

Het valt niet meer te ontkennen: de digitalisering is overal en onvermijdelijk.

De trend was al een tijdje bezig, maar is door corona in een stroomversnelling geraakt. De corona-maatregelen waren voor de banken én voor de overheid, en evengoed voor de verschillende sociale diensten, hét sein (of hét excuus?) om alle persoonlijk contact te verminderen of zelfs, waar mogelijk, compleet uit te schakelen. Want ja: we moeten de fysieke contacten zo veel mogelijk vermijden. Orders van de virologen.

Als er ooit een idealist geweest is die dacht dat de kloof tussen "rijk" en "arm" op termijn zou kunnen gedicht, of in elk geval verkleind, worden, dan mag die zijn/haar dromen wel opbergen. Die kloof is nu "digitaal" alléén maar dieper geworden.

22-02-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Ik ben er dan toch in geslaagd om een afspraak te versieren op de site van SBAT (wat blijkbaar staat voor "Studiebureel voor Automobieltransport"), voor de technische keuring van mijn auto. Op 19 februari, de laatste dag van de geldigheid van mijn vorig keuringsbewijs. Vroeger ging niet, want ik kon, omwille van de grote drukte, pas op 16 februari naar de garage om mijn auto te laten nakijken. En later mocht dus niet, want anders had ik een boete wegens "auto te laat aangeboden". Er stond trouwens een andere man aan de kassa die wél prijs had. Het automatisch afsprakensysteem had voor de man geen gaatje meer gevonden, en dus was hij te laat om zijn auto te laten keuren, en moest hij een toeslag betalen. Leve de administratie!

Ik had een afspraak om 10u55 precies. Tegen half twaalf zou ik wel weer naar huis terug kunnen, vermoedde ik zo.

Maar goed: om 11u45, na een uur wachten, was het dan toch mijn beurt. Ik mocht mijn auto met de bijhorende papieren afgeven, en dan in de grote ijskoude werkhal gaan wachten.

Ik ben wel met een "groene kaart" vertrokken. Om 12u45. Amper twee uur na aankomst.

21-02-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Tja... Ik heb vorige vrijdag dus weer "prijs" gehad. Tamelijk onverwachts: 's avonds terwijl ik naar tv zat te kijken, voelde ik het opeens opkomen. Helemaal als een verrassing kwam het wel niet, want ik had al een paar dagen opnieuw méér last gehad van oorsuizingen in mijn linkeroor, en ik had de voorbode herkend van wat ik kon verwachten.

Het was géén prettige ervaring. Het begon met duizeligheid en een wankel gevoel. Ik dacht eerst gewoon nog even te blijven zitten tot het na een uurtje ofzo zou over gaan, maar het werd alléén maar erger. En dus ben ik toch maar naar bed gegaan. Ik heb de trap op gewaggeld, waarbij ik me voor de veiligheid stevig heb vastgehouden aan de trapleuning met mijn rechterhand, en tegelijk steun heb gezocht tegen de muur met mijn linkerhand. En dan in bed... Eerst kwam de misselijkheid. Waarop ik voor de zekerheid naar het toilet ben gesukkeld. Maar dát was een misrekening, want tegelijk kwam de "vertigo" op zetten: de hele wereld draaide als gek om me heen. Dat kon ik alléén maar afweren door mijn ogen dicht te doen en die wild rondtollende wereld buiten te sluiten. Eenmaal ik terug in bed was geraakt, en, met de ogen stijf dicht geknepen, op mijn rug ging liggen, werd het allemaal stilaan een beetje beter: de misselijkheid zakte langzaam weg. Maar helaas... ik kán gewoon niet stil liggen in bed: mijn ambetante knie, weet je wel. Dus probeerde ik me op mijn rechterzij te draaien, en alles begon weer opnieuw. En als ik de ogen durfde te openen, draaide de hele kamer als zot rondom mij. Met de ogen dicht, zakte ook dat misselijk gevoel een beetje, na enige tijd. Maar toen moest ik weer op de rug gaan liggen... en alles kwam weer terug. Meestal draai ik dan ook nog eens op mijn linkerkant, maar dat durfde ik al helemaal niet. Want ik wist dat Ménière zich in mijn suizende linkeroor schuil houdt, en wat die dan voor mij in petto had, durfde ik niet uit te proberen. De martelgang heeft zo'n drie uur geduurd, schat ik: ik was om kwart voor tien naar bed gesukkeld, en de laatste blik op het uurwerk, dat ondertussen gelukkig toch al braaf bleef staan waar het stond, leerde mij dat het iets na één uur was.

Ik mag me nu al voorbereiden op de volgende keer, en die zal vermoedelijk niet zo heel lang op zich laten wachten. De frequentie van de aanvallen verhoogt duidelijk. De eerste keer was zo'n zeven maanden geleden, geloof ik; de volgende keer was een goeie vier maanden later; de derde keer was amper een maand geleden. Het goede nieuws is dat de aanvallen elkaar in het begin alsmaar sneller opvolgen, maar dat de frequentie nadien weer daalt, tot de aanvallen uiteindelijk helemaal weg blijven. Het slechte nieuws is dat tegen dan mijn gehoor vermoedelijk zal weg zijn, zeker aan die ene kant. Het voordeel daarvan is dan weer dat ik altijd kan beweren dat ik iets niet gehoord heb, als ik het niet wil horen...

Maar eigenlijk wou ik hierbij niet zozeer mijn verhaal vertellen, maar wél de aandacht vestigen op alle Ménière-slachtoffers. En vooral op de vaststelling dat de ziekte al bekend is sinds 1861, maar dat er nu nog altijd geen echte oorzaak gevonden is. En dus is er ook geen enkele remedie. De ziekte is nochtans niet zó zeldzaam: ongeveer 1 op 1000 mensen hebben er last van, dat zijn dus méér dan 11.000 slachtoffers in België. Als je bedenkt dat op dit moment ongeveer 1600 mensen serieus ziek zijn door Covid-19, dan lijkt het mij dat de Ziekte van Ménière geen verwaarloosbaar fenomeen is. Niet?

14-02-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Het moest er ooit eens van komen: mijn luie kat is ook het slachtoffer geworden van Corona.

Hij vindt het maar niks dat ik nu ook de hele dag thuis zit. Hij was gewend aan een beetje eenzaamheid overdag. En een moment van rust en stilte af en toe, waarbij hij niet gestoord wordt door lawaaierige mensen. Dat rustige leventje is voorbij sinds ik elke dag van thuis uit moet werken. Vooral tijdens de overvloedige Skype-meetings kijkt hij mij boos aan omdat het lawaai van mijn correspondenten hem uit zijn slaap houdt. Tot overmaat van ramp houd ik nu ook nog zijn favoriete zetel voor een stuk bezet terwijl hij daar anders de hele dag heer en meester over is.

De corona-conflicten zijn helaas ernstig aan het escaleren. Vooral de laatste weken, nu mijn kat in deze gure winterdagen al helemaal geen aanstalten meer maakt om buiten te gaan. En als hij mijn aanwezigheid die eerste corona-maanden nog op prijs kon stellen omdat hij dan af en toe op een knuffel en een onverwachte aai-beurt kon rekenen, dan is de euforie hierover ondertussen al lang verdwenen. Nu wil hij mij liefst van al zo snel mogelijk weer buiten hebben!

Misschien moet ik eens een open brief schrijven naar de acht ministers van "Volksgezondheid en Aanverwanten"? Om vaccinatie-prioriteit te bepleiten voor de bezitters van een kat.

08-02-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Ik was met mijn oude Volvo S40 nooit zelf naar de autokeuring geweest. Ik had dat altijd uitbesteed aan de garage waar mijn wagen bij het jaarlijks onderhoud nagekeken en in orde gezet werd. Maar nu, bij de 14^de verjaardag van mijn auto, kan dat blijkbaar niet meer. De autokeuring voor personenwagens gebeurt nu blijkbaar alléén nog op afspraak. Wegens Covid, vermoed ik. Of gewoon omdat dat efficiënter is? Ik herinner me nog de lange rijen auto's die stonden aan te schuiven aan het keuringscentrum, héél lang geleden. Ik neem aan dat dit veel praktischer is: op het afgesproken uur aankomen, en een half uurtje later met een groene kaart weer naar huis...

Okee. Ik zou deze keer zelf moeten gaan. Op afspraak. En liefst ruim op tijd de afspraak maken, om zeker te zijn dat je nog kan gaan eer het keuringsbewijs verlopen is. Want er zijn veel gegadigden, naar het schijnt.

Administratie, informatisering... Zalig, gewoon. Dat is de "vooruitgang", zeker?

Wie niet "digi-taal-vaardig" is, telt in onze moderne maatschappij binnenkort helemaal niet meer mee...

01-02-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Het is een economische wetmatigheid dat je elke (dure) aankoop maximaal moet laten renderen. Het is niet alléén een economische wetmatigheid, het is ook gewoon gezond verstand. Als je een dure broodbakmachine koopt, om maar iets te noemen, dan ga je die na één keer gebruikt te hebben, niet ergens ver weg in een kast stoppen...

Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat het standpunt van Bpost totaal fout is.

Waarbij ik moet terugdenken aan héél lang geleden...

Toen we nog snotneuzen waren, mijn oudste broer en ik, trokken we, gelukkig maar voor een korte periode, regelmatig op met enkele jongens uit de straat. Jongens die toch enkele jaren ouder waren dan wij, en die niet bepaald een ideaal "rolmodel" voor ons waren. Tieners waar we volgens onze ouders beter bij uit de buurt bleven, maar ja...

Als iemand mij daar ooit bij zou gesnapt hebben, dan was ik misschien wel in een jeugdinstelling terecht gekomen, en was het achteraf vermoedelijk helemaal fout gelopen met mij. Maar ik ben niet gesnapt, en heb wél de kans gehad om op te groeien in een zorgzaam gezin. Zo zie je maar...

28-01-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Albert II had een groot gat in de lucht gesprongen toen Delphine Boël door een rechter herdoopt werd tot Delphine van Saksen-Coburg.

En toen kwam Covid ertussen...

Alle elementen waren voorhanden voor een mooie familiereünie en voor één grote knuffelpartij van het voltallige gezin. En daar kwam corona, of liever Frank Vandenbroucke, roet in het eten gooien.

Het sprookje heeft dan toch een wrede wending gekregen, zoals dat dikwijls gaat in sprookjes over jonge vrouwen en hun stiefmoeder...

21-01-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Het zal je maar overkomen: je bent ijverig en onvervaard aan het wandelen, in de wijde natuur. Goed op weg voor het volgende compliment van je stappenteller: "Proficiat! Je hebt 10.000 stappen gehaald!" En dan is daar plots die knagende aandrang om te gaan plassen.

Want aan een lange wandeling is inderdaad toch een klein risico verbonden: het kan je heel goed overkomen dat je onderweg dringend pipi moet doen. Dat risico is bij mij nét iets groter als ik 's morgens mijn pil tegen een hoge bloeddruk genomen heb, want dat is eigenlijk niets anders dan een "plaspil": een vochtafdrijvend geneesmiddel. Als ik die pil geslikt heb, dan moet ik soms om het half uur naar het toilet. En echt handig is dat niet als je een paar uur onderweg bent. Want opeens is daar inderdaad die dringende aandrang. Ik probeer het dan maar zo lang mogelijk in te houden, hopend dat ik heel vlug een openbaar toilet zal vinden. Alléén... er is geen enkel openbaar toilet in Merelbeke. Geen enkel! En helaas: terwijl je vroeger nog terecht kon in één van de plaatselijke cafés, tegen de niet-zo-democratische prijs van 50 cent, dan lukt dat nu in deze corona-periode niet meer. Alle cafés of restaurants of tavernes zijn dicht. Je kan dus nergens meer terecht.

Maar ik mag niet klagen, al bij al. Ik kan tenminste nog achter een boomstam gaan plassen. Voor vrouwen is dat al veel minder evident. Als je als vrouw tijdens een wandeling dringend moet plassen, dan heb je wel écht een probleem. Dan moet je in de natuur maar een plekje zien te vinden om even neer te hurken voor "de kleine boodschap". Als je héél veel geluk hebt, en in een bos rondwandelt, dan kan je hopelijk wel ergens een verborgen plekje ontdekken en dan maar de netels trotseren die daar onvermijdelijk welig tieren. Als je minder geluk hebt, en in het open veld op wandel bent, dan moet je als vrouw hopen op een moment dat er géén of nauwelijks passage is. Of anders je schaamtegevoel negeren, en doen wat je hoognodig moet doen.

Dit gezegd zijnde: voor rolstoelgebruikers is het nog véél droeviger gesteld met de mogelijkheden om naar het toilet te gaan. Wildplassen tegen een muur of in de struiken gaan hurken is er voor hen sowieso niet bij, en nu de horeca dicht is, blijven voor hen alléén nog de openbare toiletten over die rolstoeltoegankelijk zijn. Dat is al helemaal zoeken naar een speld in een hooiberg...

20-01-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Ik heb de hilarische film, uit 1959, met de betreurde Peter Sellers, nooit gezien. Helaas. Maar ik heb wél het boek "The Mouse that roared" van Leonard Wibberley gelezen.

Het boek was bedoeld als een kritische satire op het "Koude Oorlog"-tromgeroffel van de jaren vijftig van de vorige eeuw. Het gaat over een piepklein landje, "Grand Fenwick", amper 39 vierkante kilometer groot, ergens tussen Frankrijk en Zwitserland. Het landje is welvarend dankzij de wijnbouw: de enige inkomsten komen van de verkoop van de wereldberoemde "Pinot Grand Fenwick". Jammer genoeg hebben valse Amerikanen de wijn nagemaakt en verkopen zij er een goedkopere versie van: de "Pinot Grand Enwick". Met als gevolg dat de bron van inkomsten van het kleine landje totaal droogvalt en het bankroet dreigt. Waarop de premier van het landje voorstelt om een oorlog tegen Amerika te beginnen. De geschiedenis heeft immers geleerd dat de Amerikanen hun verliezende tegenstanders grootmoedig helpen met "herstelbetalingen", een soort "Marshall Plan". De Groothertogin van het landje gaat akkoord met dit schitterende idee dat hen gegarandeerd véél dollars zal opleveren, gezien ze uiteraard de oorlog zullen verliezen. Maar de Amerikanen reageren niet eens, omdat zij denken dat het een grapje is. Het leger van Grand Fenwick, 23 man sterk, en gewapend met pijl en boog, maakt dus per boot de overtocht naar Amerika om het land "binnen te vallen". Door een toevallige samenloop van omstandigheden slagen zij erin een ultrageheim Amerikaans wapen (de Q-bom) buit te maken, en de uitvinder ervan te ontvoeren. En met hun kostbare oorlogsbuit aan boord varen ze terug naar huis. Omdat er veel kandidaat-kopers zijn voor het ultra-krachtige wapen, kunnen ze er een hoge prijs voor vragen. Uiteindelijk geven ze het terug aan de Amerikanen als die beloven het tuig te ontmantelen en het project niet verder te zetten, én als ze zullen stoppen met de productie van hun namaak "Pinot". Eind goed, al goed. (Ik betwijfel heel sterk of de afloop van het verhaal in de huidige tijdsgeest nog even naïef zou geweest zijn. Maar dit terzijde...)

Hoe kom ik nu op dit verhaal?

Ik ben reuze benieuwd hoe dit zal aflopen. Het is in elk geval eens iets anders dan de dagelijkse corona-ellende...

18-01-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Er bestaat in dit land nog zoiets als "rechtszekerheid". Gelukkig maar. We zijn tenslotte geen ontwikkelingsland, hee! Als er één of andere wet gestemd is, dan kan je erop rekenen dat die wet nog lang geldig blijft. En als je een belangrijke beslissing genomen hebt op basis van die wet, dan weet je dat het een goeie beslissing blijft.

Keren we even terug naar de financiële crisis van 2008. In de nasleep daarvan is het "goede huisvader"-aandeel Dexia onderuit gegaan, en dat betekende ook het failliet van Arco. Maar geen nood: de brave Arco-coöperanten konden op de beide oren slapen, want de regering zou een regeling uitwerken waardoor ze allemaal hun zuurverdiende spaarcentjes zouden terugkrijgen. De uitgewerkte regeling was zo robuust als gewapend beton; daar viel niet aan te tornen. Door niemand.

De mensen die vorig jaar nog vlug zonnepanelen geplaatst hebben, in de wetenschap dat zij dan nog van die "terugdraaiende teller" gebruik konden maken, hebben nu ook kennis kunnen maken met de principes van "rechtszekerheid" in ons land.

De gebruikte argumentatie om de regeling van de Vlaamse regering te torpederen, is eigenlijk te zot voor woorden, en in elk geval zwaar bij het haar getrokken. Maar zie, de wijze heren van het Grondwettelijk Hof hebben die argumentatie aanvaard.

Helemaal té gek is het argument dat die regeling discriminerend zou zijn tegenover zij die géén zonnepanelen hebben, want hun meter draait sowieso niet terug. Tja... Dan is het autorijden ook discriminerend tegenover wie geen auto heeft en zich met de fiets moet verplaatsen: de automobilist zit droog en kan aan 120 km per uur over de autosnelweg zoeven, terwijl een fietser die voordelen niet heeft. Laat ons dus maar meteen ook de aankoop van auto's verbieden. Dat is trouwens in elk geval discriminerend, want alléén wie voldoende geld heeft, kan een auto kopen. Toch lijkt niemand daarover te vallen: "Het is nu eenmaal zo."

Het "fundamentele" argument van de VREG is natuurlijk dat het beoogde effect van de digitale meters hiermee teniet gedaan wordt door al die foefelaars met hun terugdraaiende teller. Want de bedoeling was om de eigenaars van zonnepanelen ertoe aan te zetten de energie die ze produceren ook zélf te gebruiken ("zelfconsumptie"), omdat zij anders het net te veel belasten met die energie die zij produceren.

Wat de VREG en de CREG hierbij gemakshalve vergeten, is dat het elektriciteitsnet binnen de kortste keren véél zwaarder zal belast worden. Namelijk  door het opladen van al die elektrische auto's die wij zouden moeten kopen. Dat heet dan "rechtlijnigheid", vermoed ik. Langs de ene kant wordt de extra belasting van het elektriciteitsnet, door het gebruik van elektrische auto's, zwaar gestimuleerd én gesubsidieerd. En langs de andere kant worden de brave mensen die willen bijdragen aan het milieu door zélf ook elektriciteit te produceren, afgestraft omdat zij het net "te veel belasten".

Het "grappigste" aan deze uitspraak van het Grondwettelijke Hof, is wél dat de vernietiging van de regeling omtrent de terugdraaiende tellers eigenlijk niet gebaseerd is op die inhoudelijke argumenten, maar wél louter op een administratieve kwestie. Volgens het Grondwettelijk Hof was de Vlaamse Regering immers niet bevoegd om hierover iets te beslissen, want het gaat (ook) over de "prosumententaks", en dat is voor een deel een "transmissiekost". Wat een Federale bevoegdheid is...

Ik hoor u al denken: "Dat is een luxeprobleem." Het zijn immers niet de arme sukkelaars en minderbedeelden die door deze maatregel getroffen worden. Het zijn de mensen die zich de "luxe" van zonnepanelen kunnen veroorloven. En die moeten bijgevolg niet al te veel klagen, "want ze kunnen dan wel tegen een stootje."

17-01-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Ons Liese is een bijzonder actieve baby. De calorieën vliegen er dan ook rapper af dan ze er kan opnemen, zelfs al schrokt ze gigantische hoeveelheden voedsel naar binnen.

Dat calorieverbruik is nog groter geworden sinds ze, kort voor ze tien maanden geworden is, de techniek van het kruipen heeft ontdekt. Er is sedertdien helemaal geen houden meer aan: ze verkent de gehele woonkamer en keuken aan een bijna supersonische snelheid. Dat betekent voor ons, de grootouders, dat we geen seconde rust meer kennen als Liese een dag bij ons is. Wat uiteindelijk ook goed is voor ons calorieverbruik. En dus voor onze lijn.

Na een dag Liese zijn wij, de grootouders, dus compleet afgepeigerd. Maar nee, daar zijn we niet kwaad om, en dat vinden we niet erg. Wel integendeel: erg zou het zijn als we niet de hele dag achter Liese zouden moeten aan lopen. Als Liese al die vaardigheden (nog) niet zou ontwikkeld hebben.

Maar los van al die bedenkingen: ik begrijp de ouders van Baby Pia wel. Als (groot)ouder zou je nu eenmaal alles doen voor je (klein)kind. Als Liese een dure behandeling zou nodig hebben, dan zou ik ook geen seconde aarzelen.

Om maar te zeggen: de kans dat er iets serieus fout loopt bij de ontwikkeling en groei van een baby (in de baarmoeder, of daarna), is gigantisch groot. Zoals ik gisteren al aangegeven heb in mijn blog: het leven is een bijzonder complex gegeven, en door die complexiteit is het dan ook bijzonder kwetsbaar.

15-01-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Mijn Volvo is ondertussen al bijna 14 jaar oud. Als de jaartelling voor auto's een beetje lijkt op die voor een hond, dan zou mijn auto al zowat 88 jaar zijn in mensenjaren. Een oud beestje dus. Net zoals bij een mens het hart danig begint te verslijten op die gezegende leeftijd, is dat ook zo voor de batterij van mijn wagen. En aangezien hij door die corona-heisa de voorbije tien maanden méér stil gestaan heeft dan iets anders, wordt de accu niet meer deftig opgeladen. Het gevolg is dus dat ik in de voorbije maanden tot drie keer toe heb mogen bellen naar Volvo-Assistance omdat ik de motor niet aan de praat kreeg: platte batterij...

Met de vriestemperaturen die ons eind december te wachten stonden, kon ik het al zien aankomen dat ik die vriendelijke man elke week zou mogen oproepen, want mijn versleten batterij ontlaadde rapper dan ik ze kon opladen. En dus ben ik gaan zien voor een nieuwe accu. Bij Midas, want die zijn een stuk goedkoper dan de Volvo-garage. Zoals de man bij Midas mij dus fijntjes onder de neus heeft gewreven.

Terwijl ik bij Midas op mijn auto zat te wachten, kwam een mevrouw haar BMW ophalen nadat die een groot onderhoud had gekregen. De vrouw en de man in de receptie kenden elkaar blijkbaar vrij goed, zodat het gesprek niet alléén over de (licht kaduke) BMW ging, maar gaandeweg ook een privékarakter kreeg.

Ik weet niet helemaal zeker in hoeverre ik aan die verhalen geloof moet hechten, dan wel of ook dit één van de vele verzinsels zou zijn die heden ten dage verspreid worden. Maar het is, vermoed ik, niet helemaal uit de lucht gegrepen. Want al bij al: verpleging en verzorging in een ziekenhuis of woonzorgcentrum, dat is toch wel hét "contactberoep" bij uitstek. Véél meer dan de kappers of pedicures of schoonheidsspecialisten zijn verplegers diegenen die het dichtst en meest langdurig met andere mensen in fysiek contact komen. Dat is nu eenmaal de aard van het werk. (Zonder daarmee een steen te willen werpen naar die mensen die zich de ziel uit het lijf werken om alle patiënten de zorg te geven die ze nodig hebben of verlangen.)

Hoe dan ook... Mijn besluit staat vaster dan ooit: artrose of niet, ik blijf uit de kliniek weg! Dan neem ik er de slechte nachten door de kniepijn maar nog enkele (???) maanden bij.

09-01-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Het is erg spijtig dat Peter Sellers er niet meer is, of Leslie Nielsen, of Jerry Lewis, want zij zouden perfect geweest zijn voor een hoofdrol in de allernieuwste James Bond parodie: "The Man with the Tricky Underpants".

De film is nog niet in de cinema te zien, om de voor de hand liggende corona-redenen, maar ik wil toch al in grote lijnen het verhaal uit de doeken doen. Wie van plan is ooit eens de film te gaan bekijken (in 2022 of daaromtrent, als het een beetje mee zit), en de pret niet vooraf wil laten bederven, kan maar beter niet verder lezen.

Het gaat over een man, een brave burger in een fictieve dictatuur, die in opstand komt tegen de boosaardige dictator Vladimir, en een groot deel van de bevolking achter zich kan mobiliseren. De dictator van dat niet nader genoemd land kan dat uiteraard niet laten gebeuren, en besluit de gevaarlijke opposant te laten uitschakelen. Helaas vertrouwt hij die taak toe aan een stel onbenullen: het soort knoeiers dat bijvoorbeeld in "Home Alone" uitgeblonken heeft in knulligheid en (overdreven) onhandigheid. Hoe ze het precies aangepakt hebben om de vijand uit de weg te ruimen, wordt in de film niet getoond. Wel wordt héél nadrukkelijk een flesje water in beeld gebracht waar de opstandeling zou uit gedronken hebben. Waarmee gesuggereerd wordt dat de man vergiftigd werd.

Ik weet het wel: de plot is wel érg vergezocht en ongeloofwaardig. Maar vergeet niet dat het hier om een parodie gaat. Het is allemaal niet serieus bedoeld... En dan mag het er af en toe wel een keer zwaar over zijn, niet?

08-01-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Nu het corona-vaccin er eindelijk is, is het zaak om zo veel mogelijk mensen te overtuigen zich te laten inenten. En daarvoor worden kosten noch moeite gespaard. De eerste inenting, van een 96-jarige man in een woonzorgcentrum in Puurs, was dan ook een heus media-gebeuren. De voltallige Vlaamse pers was er aanwezig, en zélfs onze Minister van Volksgezondheid. Een optreden van Willy Sommers, die "Laat de zon in je hart" zou komen zingen, werd, helaas, op het laatste moment afgelast wegens corona: men was bang voor een té grote opkomst van de fans.

Die eerste "gelukkige" in Vlaanderen, dat was dus Jos.

Wie zou nu nog kunnen weigeren om zich te laten inenten? Want tenslotte: "Veilig thuis en veilig uit. Zeg daarom 'Ja!' tegen de spuit."

07-01-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Even terug naar begin november 2020: de nieuwe (gedeeltelijke) lockdown. Eén van de maatregelen was het verbod op erediensten. Allemaal met de bedoeling onze contacten zo veel mogelijk te beperken.

De joodse gemeenschap in Antwerpen heeft die katholieke démarche met argusogen zitten aanzien, en zij meenden niet te moeten wachten op die laatste uitspraak van de Raad van State. Ze dachten: "Laten we er maar vanuit gaan dat het in orde komt voor de pastoors." En ze hebben al direct de daad bij het woord gevoegd: op de Sabbatviering van 26 december waren er 77 biddende mensen in een Antwerpse synagoge. Nét iets meer dan de afgesproken beperking tot 15 personen. Zoals dat blijkbaar in ons corona-geteisterd land het "nieuwe normaal" is: de politie werd getipt, en is een blikje komen werpen. Waarna de volwassen aanwezigen allemaal een corona-boete van 250 euro mochten ophoesten. Maar volgens de advocaat van de Joodse gemeenschap in Antwerpen was de tussenkomst van de politie niet terecht, en gaat het hier duidelijk over antisemitisme vanwege de corona-politie.

Nu vraag ik me toch af: moet er bij een "eredienst" een officiële "bedienaar" van één of andere geloofsgemeenschap aanwezig zijn? Kan je een "eredienst" organiseren met alléén maar leken, zonder priester of dominee of rabbijn of imam? Ik weet het eigenlijk niet. Staat dat vermeld bij de corona-richtlijnen? Ik denk het niet.

02-01-2021 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Als ik, op deze laatste dag van 2020, mijn lezers iets zou willen wensen voor 2021, dan is het in elk geval dat het komende jaar beter zou zijn dan het voorbije "Kutjaar".

Het is waar dat we eindelijk van die ene idioot aan de overkant van de oceaan verlost zullen zijn, maar ik ben bang dat zijn erfenis van haat en verdeeldheid en boosheid nog lang zal nazinderen in het land waar hij zijn duivels vier jaar lang heeft mogen ontbinden. En verder zijn er helaas nog genoeg "leiders" die ook in 2021 hun wreedheid en grenzeloze arrogantie kunnen blijven botvieren. Er is die dictator-voor-het-leven in Rusland, die met een pokerface al zijn wreedheden en misdaden blijft ontkennen. Er is die halve gare in Brazilië, die ziende blind blijft voor het leed in zijn eigen land, omdat hij vooral voor zichzelf wil zorgen. Er is die onbenul in Venezuela, die zijn eigen bevolking in diepste armoede heeft gestort, ondanks de onmetelijke bodemrijkdommen van het land. Er is die domme marionet in Syrië, die met de steun van zijn Russische vriend, steden en dorpen in zijn eigen land laat bombarderen. En er is die Nobelprijswinnaar voor de Vrede in Ethiopië, die een hele bevolkingsgroep laat verhongeren omdat de plaatselijke leiders een te grote mond hadden. Of de corrupte premier van Israël die zich consequent alles meent te mogen permitteren, inclusief moordaanslagen in een ander land, omdat zijn volk "uitverkoren" is. Of de verkozen leiders in een aantal Oost-Europese landen, zoals Polen en Hongarije, die het begrip "mensenrechten" op een erg rekbare manier interpreteren.

En nee, ook van de Covid-pandemie zullen we in 2021 nog niet direct verlost zijn. We zijn, volgens sommige doemdenkers, alweer (bijna) in een "derde golf" getuimeld, en dat laat vermoeden dat er in 2021 nog een reeks "golven" zullen volgen. Het lijkt wel een "Mexican wave"...

Is er dan geen hoop voor het nieuwe jaar?

Ik wil daar graag, onder andere via deze blog, ook een heel klein beetje toe bijdragen.

31-12-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Met al die corona-toestanden zijn we dit jaar veel meer online gaan shoppen. De diverse pakjesdiensten zijn dus de voorbije maanden méér aan de deur geweest dan in al die jaren ervoor. Maar helaas is dat niet altijd een geslaagde ervaring. Want omwille van de corona-voorzorgen, geven zij de pakjes niet meer persoonlijk af. Ze bellen aan, zetten het pakje gewoon op de dorpel aan de voordeur, en blijven op veilige afstand even wachten tot ik de deur open maak. Als het regent, of geregend heeft, is dat niet écht een goed idee, want de onderkant van de kartonnen doos is dan binnen de kortste keren doorweekt, en met een beetje tegenslag valt de inhoud er gewoon doorheen terwijl ik het pakket naar binnen breng. Nee, ik ben er niet zo blij mee dat die pakjesmannen/vrouwen mijn pakjes op de natte grond deponeren...

En wat blijkt nu? Volgens mijn favoriete minister zou dat ook zo moeten gebeuren als mijn zoon of schoondochter ons kleinkind komen afzetten. Want dat kleinkind, dat blijkt nu opeens mijn enig toegelaten "knuffelcontact" te zijn. En als ik ons kleinkind in huis toelaat, dan moet de rest buiten blijven. Binnen in huis mogen we immers nog alléén met ons enige knuffelcontact samen tijd doorbrengen. De rest moet buiten blijven.

Ik heb toch een vraagje voor onze superslimme minister, en voor de virologen/epidemiologen/infectiologen/vaccinologen...

Ik begrijp best wel dat er beperkingen moeten zijn. Ik begrijp heel goed dat je geen feestjes moet organiseren met 10 of 15 man. Ik begrijp perfect dat dit niet het moment is om mensen bij je thuis uit te nodigen die je in maanden niet meer gezien had, en die op hun beurt weer een stel anderen ontmoeten die ze in lang niet gezien hadden. Ik begrijp heel goed dat we onze contacten moeten beperken, en dat dit niet het moment is om onze uitgebreide kennissenkring te ontmoeten. Maar wat de zin kan zijn van een verbod om de ouders van je kleinkind in huis toe te laten, dat ontgaat mij volledig. Wat kan er verkeerd aan zijn om op Kerstmis die zelfde, enkele, contacten te ontvangen die je elke week ziet en ontvangt? Want, voor alle duidelijkheid: ons kleinkind wordt NIET op de dorpel aan de voordeur afgezet...

Als je het mij vraagt... Het grootste gevaar van dit corona-virus is niet de impact op de volksgezondheid, maar eerder op ons vermogen tot "menselijkheid". Frank wil van ons allemaal een soort "robot" maken die zonder enige diepere gevoelens doet wat "het gezond verstand" vraagt.

30-12-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

De nieuwsberichten over de "corona-overtreders": we worden er de laatste weken mee om de oren geslagen.

Maar we zorgen er tegelijk angstvallig voor om niet al té veel na te denken over ons eigen gedrag. Of we vergoelijken en minimaliseren het, als we erop gewezen worden. We gaan zélf ook shoppen. Winkel in, winkel uit. Maar: "Het is omdat we het nodig hebben". En: "We dragen wél een mondmasker! En wij houden afstand." We ontvangen zélf ook onze kinderen en kleinkinderen thuis. Maar: "We raken elkaar niet aan." En: "We zijn heel voorzichtig", en: "We maken er wel geen feestje van, hee..."

Wil ik dan dat we onze kinderen en kleinkinderen niet meer mogen zien? Wellicht nog voor een héél lange periode! Nee, dat wil ik niet. Ik ben ontzettend blij als ik hen zie, en ik voel me er ook niet schuldig om. Zij het wel een beetje ongerust, want als mijn buurman mij bij de corona-politie gaat verklikken, dan kost mij dat een fortuin.

We hopen allemaal dat 2021 beter wordt dan 2020. In alle opzichten.

26-12-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

Er was eens een timmerman die vreedzaam leefde en werkte in een Palestijns dorpje. Zijn jonge vrouw was in blijde verwachting, en al hadden ze geen luxe of rijkdom, toch was het leven goed voor hen.

In een gammel bootje hebben ze de overtocht naar Europa gemaakt, en na lange omzwervingen in barre omstandigheden zijn de man en zijn vrouw uiteindelijk in België terecht gekomen. De vrouw was ondertussen al hoogzwanger, en ze moesten dringend onderdak zien te vinden.

De man was ondertussen dan toch uit de gevangenis ontslagen, en hij was naar zijn vrouw op zoek gegaan. In het opvanghuis kreeg hij te horen dat zijn vrouw in het ziekenhuis was omdat ze elk moment kon bevallen. Daarop haastte de man zich naar de kliniek. Alwaar hij niet binnen mocht om zijn vrouw te bezoeken. Wegens de corona-beperkingen.

Kerstmis 2020 zal voor altijd in ons geheugen gegrift blijven. Niet omdat het een memorabel mooie of "witte" Kerst wordt, maar omdat het de meest eenzame Kerst is die velen van ons ooit zullen moeten meemaken. De meest kwetsbaren in de eerste plaats. Net zoals tweeduizend en twintig jaar geleden.

24-12-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove