|
De nieuwsberichten over de "corona-overtreders":
we worden er de laatste weken mee om de oren geslagen.
Jongeren die ergens in een natuurpark een feestje gaan bouwen, een
Joods trouwfeest met 100 genodigden, een seksparty voor homo's, studenten van
het Europa-college die hun studentenkamer ombouwen tot een drankzaaltje, ... De
lijst is bijna eindeloos. En dan maken we voor onszelf steevast de bedenking: "Wat een idioten! Leren ze het dan nooit? Ze
zouden voor straf een week in een corona-afdeling moeten gaan werken!" We
schudden het hoofd in oprechte verontwaardiging, en in onbegrip voor zó veel stompzinnigheid.
We noemen die gasten "asociaal" en "egoïstisch" en "oerdom". We roepen samen uit dat hun gedrag schandalig is.
En we zien op het nieuws de drukte op de vliegvelden, van al die
mensen die in de kerstvakantie op reis willen vertrekken om te ontsnappen aan
de Belgische winterkou, of die hun jaarlijkse skivakantie niet willen opgeven.
En we denken: "Stommeriken! Hebben
jullie dan niet gehoord dat vakantie in het buitenland sterk afgeraden wordt?
Zijn jullie al vergeten hoe de corona-pandemie zich in Europa verspreid heeft
in het begin van 2020?" We schudden het hoofd in oprechte verontwaardiging,
en in onbegrip voor zó veel idiotie. En we noemen die mensen "egoïstisch".
Of we kijken naar de beelden van de koopzondagen: de overvolle
winkelstraten, de mensen die in lange rijen staan aan te schuiven voor de
Primark. En we roepen luidop: "Stommeriken!
Moet dat nu echt? Weten die mensen niet dat er corona is, misschien?" We
schudden het hoofd in oprechte verontwaardiging, en noemen die mensen "egoïstisch".
En we zien de profvoetballers die elkaar om de hals vliegen na een
gemaakt doelpunt. En dan horen we elke dag opnieuw over de vele Covid-besmettingen
bij de stafleden of spelers van die voetbalclubs. En we denken: "Stelletje achterlijke voetballers!" (We
vragen ons daarbij meteen ook af waarom de voetbalcompetitie wél mag doorgaan,
terwijl er voor de rest heel veel vooral niet
mag...)
Maar we zorgen er tegelijk angstvallig voor om niet al té veel na te
denken over ons eigen gedrag. Of we vergoelijken en minimaliseren het, als we
erop gewezen worden. We gaan zélf ook shoppen. Winkel in, winkel uit. Maar: "Het is omdat we het nodig hebben". En: "We dragen wél een mondmasker! En wij houden afstand." We ontvangen
zélf ook onze kinderen en kleinkinderen thuis. Maar: "We raken elkaar niet aan." En: "We
zijn heel voorzichtig", en: "We maken
er wel geen feestje van, hee..."
Als er iets is wat deze helse corona-tijd het meest kenmerkt, dan is
het niet de veelgeroemde "solidariteit",
maar wél onze "hypocrisie". Er is
nooit eerder een periode geweest waarin zó luid en oprecht kritiek gespuid werd
op "de anderen", terwijl we eigenlijk
eerst en vooral in eigen boezem zouden moeten kijken.
Wil ik dan dat we onze kinderen en kleinkinderen niet meer mogen zien?
Wellicht nog voor een héél lange periode! Nee, dat wil ik niet. Ik ben
ontzettend blij als ik hen zie, en ik voel me er ook niet schuldig om. Zij het
wel een beetje ongerust, want als mijn buurman mij bij de corona-politie gaat
verklikken, dan kost mij dat een fortuin.
Maar misschien moeten we dan toch een beetje meer rechtlijnig zijn, en
niet al té verontwaardigd staan roepen als iemand anders "in de fout gaat"...
We hopen allemaal dat 2021 beter wordt dan 2020. In alle opzichten.
Als we nu eens zouden proberen om niet meteen "de eerste steen" te gaan werpen? Zou dat geen mooi voornemen zijn
voor het nieuwe jaar?
|
