Aangezien de media nu al negen maanden lang met diezelfde vastberaden
verbetenheid op de Covid-spijker blijven kloppen, kan ik evengoed ook op
dezelfde spijker blijven hameren waar ik al enkele keren op geklopt heb, en die
door de media niet belangrijk genoeg gevonden wordt. De spijker van de
onrechtvaardige en nodeloze ellende in grote delen van de wereld, de spijker
van de ondervoeding en hongersnood, de spijker van de miljoenen mensen die voor
geweld op de vlucht zijn.
Ik slaag er maar niet in te begrijpen waar die fascinatie voor de
Covid-cijfers vandaan komt, en hoe of waarom die brandend wordt gehouden.
Natuurlijk: Covid is een vreselijke ziekte bij diegenen van wie de longen
aangetast worden. Ik zal dat niet ontkennen. Zelf heb ik het, gelukkig, nog
niet aan den lijve ondervonden. Ik kan er dus niet uit persoonlijke ervaring
over meespreken. Ook over de vreselijke ervaring van een longontsteking als
gevolg van Influenza kan ik niet meepraten, omdat ik ook daarvan gespaard
gebleven ben tot nu toe.
Ik wil dus geen polemiek starten of het ene erger is dan het andere,
of niet. Ik vermoed dat Hypoxiealtijd een vreselijke, angstaanjagende en
soms levensbedreigende ervaring is. Wat de oorzaak ook moge geweest zijn.
Maar ik blijf het wél moeilijk hebben met het cijferfetisjisme van de media en van de experten en onze
verantwoordelijken bij deze Covid-epidemie. Omdat de epidemie op heel grote
schaal toeslaat? Want, zei Geert Molenberghs onlangs: "Zeker 1 procent van de Belgen is al besmet. En dat is een
onderschatting: het zal in werkelijkheid eerder 3 tot 5 procent zijn." Dat
zal best wel zo zijn, maar is dat zo dramatisch als het voorgesteld wordt?
Herinner u dat bij een matige griepepidemie naar schatting 5 procent van de
bevolking besmet wordt. En tóch heb ik nooit meegemaakt dat in de journaals en
in de kranten elke dag een waarschuwende update gepresenteerd werd over de
recente of dagelijkse toename van het aantal Influenza-besmettingen. Er waren
trouwens geen cijfers om te presenteren, want het werd/wordt gewoon niet
opgevolgd. Er werd/wordt ook niet getest op het Influenza-virus: er werden
nooit testdorpen of teststraten of testcentra uitgebouwd en er was geen
probleem met de testcapaciteit van de labo's. De enige "test", was/is de constatatie van de huisarts: "Koorts, spierpijn, hoesten, hoofdpijn? Het zal wel griep zijn." En
zolang de longen "zuiver" waren bleef
het daarbij. Als er "ruis" te horen
was op de longen: antibiotica. En dat was het. Tot het, af en toe, compleet
verkeerd ging en een fatale afloop kreeg. "Doodsoorzaak:
longontsteking." Maar zélfs daarover waren géén horrorverhalen te horen of
te zien. De mensen kwamen op intensive care terecht, en stierven er soms. Anoniem,
in alle stilte, zonder dat daar vreselijke beelden van getoond werden, zonder
dat de media een update van de cijfers publiceerden. Maar nu, met corona, is
alles anders: de longpatiënten zijn elke dag in het nieuws, de coronacijfers
worden elke dag met nadruk herhaald.
Vooral dan met de bedoeling ons ervan te overtuigen hoe érg dit wel
is. Hoe wereldomvattend, hoe groot de impact wel is.
En ondertussen is er in onze media geen tijd of interesse voor andere
gebeurtenissen waarbij minstens evenveel of zelfs méér slachtoffers vallen. De
gegevens zijn er nochtans.
Wat te denken van Tuberculose? In 2015 zijn wereldwijd naar schatting
10,4 miljoen mensen besmet geraakt, en zijn er ongeveer 1,8 miljoen mensen aan
de ziekte overleden. Dat zijn er gemiddeld 5000 per dag! Dat is een hallucinant
aantal dodelijke slachtoffers. Maar er wordt geen woord aan vuil gemaakt. Omdat
het "ver van ons bed is": vooral in
China, India, Pakistan, Indonesië, Zuid-Afrika en Nigeria. En dus de aandacht
van de media niet waard...
En wat te denken van het wereldwijde probleem van "ondervoeding"? Die teller staat nu (10 november)
op 847.319.660 slachtoffers, waarbij er dit jaar alléén al 9.637.388 mensen van
honger gestorven zijn.
En er waren eind 2019 naar schatting 79,5 miljoen mensen op de vlucht voor geweld of voor ontbering. Maar
ook hier: geen dagelijkse update, geen dagelijkse berichten over de ernst van
de situatie. Alléén heel af en toe eens een zeldzame reportage.
En onze regering? Die is ontzettend actief en doortastend en alert als
het over Covid gaat: elke week kwamen ze met nieuwe maatregelen (zelfs zonder te
wachten of de vorige iets hebben uitgehaald). Maar voor de rest?
Wist u trouwens dat België vorig jaar en dit jaar lid was/is van de
Veiligheidsraad van de Verenigde naties? België is op dit moment één van de 15
leden van een exclusieve club met zéér grote bevoegdheden. Een mens zou denken
dat ons land hiervan had kunnen profiteren om één en ander onder de aandacht te
brengen. Of niet?
Ik begrijp niet goed waarom iemand persé president van de Verenigde
Staten van Amerika wil worden. Dat is toch, in alle opzichten, een rot-job! Of
niet? Ik bedoel maar: je hebt voor (minstens) de volgende vier jaar geen enkele
dag échte rust, je wordt voortdurend bekritiseerd en afgekraakt, je moet
cruciale beslissingen nemen waar de hele wereld op zit te wachten, miljarden
mensen worden geïmpacteerd door wat jij zegt of doet. Een mens slaapt toch niet
meer als ie zó'n zware verantwoordelijkheden te dragen heeft?
Ik weet het wel: niet iedere president heeft die zware job even ernstig
ter harte genomen. Je kan ook, zoals de huidige president, van die vier jaar
profiteren om vooral voor jezelf te zorgen en om je grootheidswaanzin te
bevredigen. Maar toch... in principe is het een helse job, en niet bepaald
bevorderlijk voor je mentale of fysieke gezondheid.
En desondanks gooien de kandidaten er gigantisch veel geld tegenaan om
de job te pakken te krijgen.
Tussen begin augustus en eind oktober, dus op amper drie maanden tijd,
heeft het team van Joe Biden méér dan 1,65 miljard dollar gespendeerd aan zijn
campagne, en het team van Donald Trump zowat 1,6 miljard. Omdat Joe Biden een
oudere man is, ging bij hem wél het grootste budget op aan reclame op de
conventionele media, terwijl Donald Trump, als man van de wereld, eerder op het
internet gefocust heeft.
Maar hoe dan ook: samen hebben ze méér dan 3,2 miljard dollar gespendeerd. Dat is een hallucinant bedrag! Ik
zal wel niet de enige zijn die dat "decadent"
vindt, vermoed ik? Schaamteloos gewoon, mensonwaardig. Om dit bedrag wat beter
te kunnen situeren: het totale Belgische budget voor Ontwikkelingssamenwerking
bedroeg in 2018 ongeveer 2 miljard euro...
Al bij al was dat eigenlijk gewoon weggegooid geld, want geen van
beiden heeft écht gewonnen. Het resultaat zou waarschijnlijk precies hetzelfde
geweest zijn als ze géén campagne gevoerd hadden. Dan hadden ze met al dat geld
nog iets nuttigs kunnen gedaan hebben.
Zouden ze nu echt iemand overtuigd hebben met die campagnespotjes? Zou
er één Trump-aanhanger zijn die op Biden gaan stemmen is na diens boodschappen
op de media? Zou er één Biden-aanhanger zijn die van "kamp" veranderd is door de Trump-spotjes op het internet? Ik durf
daar toch aan te twijfelen. Bij mij zou dat in elk geval niet werken.
Zoals ik eerder al eens verteld heb, voel ik een sterke aversie tegenover
opdringerige boodschappers of verkopers. Als Trump of Biden mij zou overladen
met filmpjes, slogans, beloftes, of wat dan ook, dan zou mijn reactie
onwillekeurig afwerend zijn. Ik zou met zekerheid niet stemmen voor diegene die mij al te hard probeert te
overtuigen. Ik zou er sowieso vanuit gaan dat ze mij leugens proberen wijs te
maken. Zoals elke platte commercial voor een kuisproduct dat belooft je huis "vanzelf" helemaal proper te maken
terwijl je erop staat te kijken.
Dat Donald Trump een leugenaar is, dat weten we al lang. Maar ik
vermoed heel sterk dat ook Biden in die promotiefilmpjes van alles en nog wat
vertelt of belooft wat hij nooit zal kunnen waar maken. Net zoals de politici
bij ons, eigenlijk. Al zijn die hun budgetten voor een verkiezingscampagne
vermoedelijk nét iets bescheidener.
Het is trouwens te verwachten dat de kosten van dit grapje nog ferm
zullen oplopen, want nu zullen er ook nog eens miljoenen moeten gespendeerd
worden aan de advocaten die de vechtende partijen noodgedwongen zullen
inschakelen. We mogen er hierbij wel vanuit gaan dat die vele miljoenen aan
advocatenhonoraria in elk geval voor één partij zullen renderen, en dat Joe
Biden dus ook in de rechtbanken zal zegevieren. Op één of andere manier zal
Donald Trump dan de baan moeten ruimen. Goedschiks of kwaadschiks.
Maar daarna begint de miserie pas écht! Want vergeten we niet dat
Donald Trump 71 miljoen stemmen heeft gehaald: 71 miljoen Trump-fans, waarvan
een groot deel bijzonder fanatiek. En vergeten we niet dat de meesten van die
aanhangers ervan overtuigd zijn dat de beweringen van Donald Trump kloppen: dat
de verkiezingen vervalst zijn en dat Biden alléén maar heeft kunnen winnen door
fraude. En vergeten we niet dat Donald Trump een land achtergelaten heeft dat
diep verdeeld is, en waar bij heel veel mensen het zaad van de haat kiem
geschoten heeft. Dit valt door niemand goed te maken of recht te trekken in
vier jaar tijd.
Ik vermoed dat Joe Biden nu al spijt heeft dat hij eraan begonnen is...
Sinterklaas zit in zak en as:
het lijkt er sterk op dat hij dit jaar niet aan het werk zal kunnen, en dat zou
weleens het einde van het familiebedrijf kunnen betekenen.
Het gaat al een tijdje bergaf
met zijn onderneming. Al sinds de Kerstman in 1931 met de steun van de Coca
Cola Company het grootste deel van de markt heeft ingepalmd. Voor Sinterklaas
blijft eigenlijk alléén nog België en Nederland over. Overal elders in de
wereld gaat de Kerstman met de meeste aandacht lopen. Dat het eigenlijk om een publiciteitscampagne
ging, zijn de mensen al lang vergeten: de meesten denken dat de Kerstman de
enige echte "Sinterklaas" is. Ze noemen hem dan ook "Santa Claus".
Bij ons in de lage landen heeft
de ware Sinterklaas nog enigszins stand gehouden, en elk jaar wordt hij nog
altijd met groot enthousiasme en met de nodige plechtige eer ontvangen. Al moet
hij ook hier meer en meer de koek met de Kerstman delen.
Maar nu heeft hij waarschijnlijk
finaal de doodssteek gekregen.
Om te beginnen door de "black
lives matter" beweging, die blijkbaar als voornaamste doelstelling had Zwarte
Piet uit ons dagelijks leven, en dat van onze kinderen, te verbannen. Niet
alléén mag Sinterklaas zich niet meer in het gezelschap van Zwarte Pieten
vertonen, het begrip "zwarte piet" als zodanig wordt uit ons taalgebruik
gebannen. Ook in de speelgoedbranche worden alle mogelijke "verdachte"
verwijzingen naar een "zwarte piet" nauwgezet weg gecensureerd.
Hoe Sinterklaas dan al het werk
alléén zal kunnen bolwerken, niemand die het weet. Hoe Sinterklaas er moet in
slagen om helemaal op z'n eentje in één nacht bij alle kinderen speelgoed en
lekkers te bezorgen, niemand die het weet. En de Sint zélf al helemaal niet.
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat hij in zak en as zit, en het allemaal
niet meer ziet goed komen. Maar dat zal de "black lives matter" activisten een
zorg wezen. (Misschien worden die wel door Coca Cola gesponsord?)
De échte en finale genadeslag
komt er echter door Corona: de lage landen zijn op slot gegaan, of toch
grotendeels, en de Sint ziet het met lede ogen gebeuren. Hij had zijn stoomboot
al in het nieuw laten zetten: een likje verf, piekfijn gewassen en gereinigd in
de carwash, een hybride motor laten installeren om energiezuinig en klimaatvriendelijk
vanuit Spanje te komen overvaren... Al zijn plannen vallen opeens in het water.
De plechtige ontvangst door de burgemeester van Antwerpen gaat niet door, het overweldigende
welkom van de vele duizenden kinderen wordt verboden. En de speelgoedwinkels
waar hij zijn voorraden gestockeerd had, die worden gesloten.
Helaas, de toekomst ziet er érg
somber uit voor de Sint. Als hij dit vermaledijde jaar werkloos zal moeten
laten voorbij gaan, dan kan hij de boeken wel definitief sluiten.
Vooral omdat de concurrent wél
verder kan blijven werken. Die zit ginder in het verre Lapland, en van Corona
heeft hij geen last: zijn elfen en kabouters en aardmannetjes kunnen gewoon
blijven werken in de ateliers en magazijnen van de Kerstman. Er is ook geen "black lives matter" beweging die stokken in de wielen probeert te steken.
En de Kerstman hoeft ook geen
overtocht per boot te maken, naar Antwerpen en Rotterdam, om dan te paard het
hele besmette land te doorkruisen. De Kerstman komt gewoon met zijn slee
aanvliegen, hoog in de lucht, waar het virus niet geraakt.
Al heeft hij natuurlijk ook wel
een probleem, want zijn zitdagen in de grootwarenhuizen zullen dit jaar
wellicht ook niet kunnen doorgaan. Hoewel... als de scholen open mogen blijven
voor de kinderen tot 14 jaar ofzo, dan kunnen ze ook bij de Kerstman op de
schoot komen zitten, is het niet? De Kerstman met een mondmasker op, en de
kindjes ook: dat is dan toch volkomen veilig. (Althans zolang er geen
actiegroep begint te roeren die dat allemaal toch maar "ongepast" vindt, die
kindjes op de schoot van een vieze ouwe man...)
Dus ja, al met al: voor
Sinterklaas ziet de toekomst er erg somber uit, en de Kerstman zal er van
kunnen profiteren om ook de laatste afzetmarkt definitief volledig over te
nemen. Wat al bij al te voorspellen was, want de Kerstman komt uit een
Amerikaans brein gesproten. Hij is de verpersoonlijking van de typische roep om
Amerika "weer groot te maken".
En Sinterklaas? Die behoort
binnenkort tot het verre nostalgische verleden...
Die verkiezingen zijn bijzonder bitsig verlopen, en de strijd was
ongemeen spannend. De zittende president Ali
Bongo Ondimba heeft het uiteindelijk gehaald met een voorsprong van 1,6%,
of welgeteld 5.594 stemmen, op zijn uitdager Jean Ping. Die laatste weigerde zich neer te leggen bij het
resultaat dat op 31 augustus officieel bekend gemaakt werd. Hij hield vol dat
er massaal gefraudeerd was bij de tellingen. Hij had zich trouwens vóór de
officiële uitslag zelf al als overwinnaar uitgeroepen.
Resultaat van de heisa: overal protesten en rellen. Wat uiteindelijk
geleid heeft tot massale straatgevechten en confrontaties tussen voor- en tegenstanders
van de beide heren. Het geweld liep er compleet uit de hand, en het parlement werd
zelfs in brand gestoken.
Tja... Dat gebeurt soms in die Afrikaanse republieken, hee. Die mannen
hebben geen echte democratische traditie, en de (aspirant) machthebbers neigen
nogal eens naar dictatoriale trekjes. Maar goed: het is een ontwikkelingsland,
en mettertijd leren ze nog wel hoe verkiezingen werken in een normaal
democratisch land.
26 november 2017, Presidentsverkiezingen
in Honduras
De strijd voor het presidentschap in Honduras ging tussen de zittende
president, Juan Orlando Hernández, al
sinds 2009 stevig aan de macht (na een militaire staatsgreep), en
oppositiekandidaat Salvador Nasralla.
Die laatste lag bij de eerste voorlopige resultaten een straatlengte voor, maar
dan opeens stokte de telling omdat er "een
probleem" zou geweest zijn met de telcomputers. Toen die computers weer op
gang geraakt waren, keerde het resultaat compleet, en de zittende president
bleek uiteindelijk te winnen. De oppositie weigerde zich bij die uitslag neer
te leggen, en eiste een hertelling.
En ondertussen kwamen de medestanders van de oppositiekandidaat
massaal op straat om te protesteren tegen wat zij "frauduleuze ingrepen" noemden. Het leger en de politie reageerde
daar bijzonder gewelddadig op, met als resultaat uitbarstingen van straatgeweld
en repressie. Balans: minstens 30 dodelijke slachtoffers. De protesten zijn pas
gestopt toen de oppositiekandidaat zijn nederlaag heeft moeten toegeven na
lichte dwang vanuit de Verenigde Staten waar Donald Trump de kant van de zittende
president had gekozen.
Ik weet het wel: Midden- en Zuid-Amerika... Dat zijn "bananenrepublieken", hee. Die hebben
totaal geen ervaring met democratische verkiezingen. Die hebben nog af te
rekenen met de oude tradities van staatsgrepen en dictators. Maar ze zullen het
wel leren, mettertijd. Als ze toekijken hoe het democratisch proces vreedzaam
verloopt in de échte democratieën van deze wereld, dan zullen ze ook wel zo ver
komen. Ooit wel eens, op een dag.
18 oktober 2020, Presidentsverkiezingen
in Bolivia
Amper een jaar na de vorige presidentsverkiezingen moesten ze in
Bolivia al wéér naar de stembus. De verkiezingen van 20 oktober 2019 waren
uitgedraaid op een ware nachtmerrie: volksprotesten, straatgeweld en repressie,
na klachten van fraude en manipulatie van de resultaten. De zittende president
had zich toen voor een vierde keer kandidaat gesteld, hoewel dat volgens de
geldende grondwet (bekrachtigd door een volksreferendum) niet mocht, en hij had
op wonderbaarlijke wijze de verkiezingen nipt gewonnen nadat de tellingen een
hele dag waren stopgezet. Daarop was massaal en gewelddadig straatprotest
uitgebroken, waarna de zelfverklaarde president het land heeft moeten
ontvluchten. En dus kwam er dit jaar een nieuwe poging.
Ik weet het wel: Midden- en Zuid-Amerika... Dat zijn "bananenrepublieken", hee. Die hebben
totaal geen ervaring met democratische verkiezingen. Die hebben nog af te
rekenen met de oude tradities van staatsgrepen en dictators. Maar ze zullen het
wel leren, mettertijd. Als ze toekijken hoe het democratisch proces vreedzaam
verloopt in de échte democratieën van deze wereld, dan zullen ze ook wel zo ver
komen. Ooit wel eens, op een dag.
Ik kan zo nog een aantal voorbeelden opnoemen van landen die het
blijkbaar moeilijk hebben om de democratische principes van eerlijke en
transparante verkiezingen te handhaven. Landen waar één van de beide kandidaten
zich al vroegtijdig tot winnaar uitroept. Of waar de verliezende kandidaat
luidop over "fraude" en "manipulatie" gaat roepen, en weigert
zich bij het resultaat van de stembusgang neer te leggen omdat hij zich
krampachtig aan de macht wil blijven vastklampen. En in sommige gevallen zijn
aanhangers zelfs expliciet oproept om "op
straat te komen" en voor hun kandidaat "te
vechten".
Het is heel recent nog gebeurd in Guinee, of in Ivoorkust. Om er maar
een paar te noemen.
Maar dat zijn natuurlijk landen die nog niet vertrouwd zijn met
democratische verkiezingen. Ontwikkelingslanden met een geschiedenis van
dictatoriale leiders. Bananenrepublieken waar staatsgrepen frequenter zijn dan
verkiezingen. In een volwaardige democratie komt zoiets uiteraard niet meer
voor. Gelukkig maar!
3 november 2020, Presidentsverkiezingen
in de Verenigde Staten van Amerika
Er zijn mensen die het belangrijk vinden om in hun huis een duur en
exclusief toilet te plaatsen. Vermoedelijk vooral om hun rijkdom te etaleren en
de bezoekers te overdonderen met een ongekend luxegevoel. Zoals Gert Verhulst, bijvoorbeeld,
die graag opschept over zijn "Japans
toilet" met ingebouwde "douche"
en (eventueel) een warme-luchtblazer: "Bij
een Japans toilet wordt door middel van een warme waterstraal de hygiëne
gewaarborgd. De straal kan worden geactiveerd voorafgaand of na afloop van het
toiletbezoek. Het gebruik van toiletpapier is met een Japans toilet niet langer
noodzakelijk."
Zo'n Japans toilet kost al gauw 4 à 5 duizend euro. Maar er zijn
natuurlijk exemplaren van "het kleine
kamertje" die nóg luxueuzer en nóg meer opschepperig zijn dan dat van Samson's
baasje. Zoals bijvoorbeeld de toiletten in de chique hotels in Dubai, die
voorzien zijn van gouden wc-brillen. Of het toilet van een juwelier in
Hongkong, dat volledig gemaakt is in 24-karaats massief goud, en 3,5 miljoen
euro gekost heeft.
Maar de hoofdvogel wordt toch wel afgeschoten door de NASA, de
Amerikaanse ruimtevaartorganisatie: die hebben begin oktober een raket
gelanceerd met aan boord een toilet van bijna 20 miljoen euro. Let wel: het toilet op
zich kost al zoveel. Hoeveel de lancering van zo'n raket dan wel mag kosten,
geen idee, maar het zal wel méér zijn dan een volle benzinetank voor mijn auto.
Het peperdure toilet is bedoeld voor het ISS, het Internationaal
Ruimtestation, en het is een speciaal toilet voor de vrouwelijke astro- of
kosmonauten die daar langere tijd moeten verblijven.
Blijkbaar is het toilet dat ze daar nu hebben, niet geschikt voor een
vrouw. Mijn kennis van de anatomie van een vrouw schiet hier een beetje tekort,
want ik zie niet goed waarom een toilet dat geschikt is voor een man,
ongeschikt zou zijn voor een vrouw. Maar goed: als het moet, dan moet het. En
het mag dan ook wel iets kosten. Tenslotte heeft een vrouw evenveel recht op
een comfortabel toiletbezoek als een man.
Het bijzondere aan dit nieuwe toilet, dat de troetelnaam UWMS (Universal Waste Management System)
meegekregen heeft, is dat het uitgerust is met een gesofisticeerd afzuigsysteem dat het uitgescheiden
vocht wegzuigt van de neergezeten ruimtereizigster. Al lijkt mij dat ook wel
nuttig voor een neergezeten mannelijke reiziger. Het toilet is ook voorzien van
handvaten om zich vast te houden, en beugels om de voeten vast te zetten, want
het is behoorlijk onpraktisch als je gaat zweven terwijl je je behoefte doet.
Ik vraag me alléén af waarom dat nu opeens aan de orde zou zijn. Er
zijn al eerder vrouwen in het ISS geweest, toch? Hadden die geen recht op een
comfortabel toilet?
Volgens mij hebben ze dit aan Alexander De Croo te danken: dit zal
ongetwijfeld één van de puntjes in het recente regeerakkoord van de Belgische
regering geweest zijn, in het hoofdstukje "Gendergelijkheid".
Want dat ligt hem héél nauw aan het hart. Keerzijde van de medaille is wel dat
wij, de belastingbetaler, hiervoor de rekening zullen krijgen.
Maar ja... wat betekent 20 miljoen in het gehele kostenplaatje van het
ISS? De totale kostprijs van dit prestigeproject bedraagt ondertussen al
minstens 125 miljard dollar. En dan vraagt een mens zich toch af: "Is het dat wel waard? Is dat geld wel goed
besteed? Kon er voor al dat geld geen betere bestemming gevonden worden?"
Ik zou het niet weten. Ik neem aan dat dit peperdure ruimteonderzoek zijn nut
wel zal bewijzen, zij het misschien pas later. Maar toch... 125 miljard dollar is
een hoop geld, en daar had men in elk geval hier op aarde véél mee kunnen
gerealiseerd hebben. Ik ben dus niet overtuigd, ondanks mijn wetenschappelijke
vorming en mijn fascinatie voor het onderzoek van het heelal.
Maar laten we het positief bekijken: als dit uiteindelijk geresulteerd
heeft in een toilet dat geschikt is voor vrouwen, dan is dat mooi meegenomen. Als wij hier thuis ooit ons toilet moeten vervangen, hoop ik dat het
vrouwvriendelijk toilet al op de markt zal zijn.
We hebben het altijd over de regenwouden die door de ongebreidelde
hebzucht en vernielzucht van de mens in ijltempo kapot gemaakt worden. Maar ook
in eigen land wordt de natuur méér geweld aangedaan dan ze aankan. Oók al door
hebzuchtige, kortzichtige individuen zonder geweten maar met een grote drang
naar rijkdom.
Het fenomeen van paddenstoel-stropers
is al langer gekend. Het gaat dikwijls om Oost-Europese bendes die in het
paddenstoel-seizoen massaal paddenstoelen gaan roven in onze bossen, om ze dan
voor grof geld te verkopen aan restaurants. Dat is niet alleen illegaal, het is
ook nefast voor het paddenstoelen-bestand en voor de natuur in het algemeen.
Want die stropers gaan ongemeen brutaal en wild te werk, en vertrappelen
daarbij alles waar ze overheen stappen en wat ze niet kunnen gebruiken.
Bovendien rukken ze de paddenstoelen ook in hun geheel uit, mét de "zwamvlok", het gedeelte dat onder de
grond groeit. En dan kan de paddenstoel niet meer herstellen of opnieuw schieten
voor het volgende seizoen. Zo maken ze grote paddenstoelen-kolonies totaal
kapot. Komt daarbij dat die stropers ook erg selectief zijn: ze houden alléén
de mooiste exemplaren, en gooien de rest achteloos weg. De verspilling van
vruchten is enorm. En veel valt daar niet tegen te beginnen, want welke
(ongewapende) boswachter zou het durven opnemen tegen een bende ruwe mannen die
voor niets terug deinzen?
Dat het hierbij niet altijd om "kenners"
gaat, maakt het ook nog eens erg gevaarlijk voor de potentiële klanten. Want
het is voor een leek niet altijd duidelijk welke paddenstoelen giftig zijn en
welke niet. Als een restaurant dan van die duurbetaalde paddenstoelen serveert
en er zijn er giftige bij, dan kan dat voor de argeloze restaurant-bezoeker heel
fout aflopen!
Maar daar hebben die gewetenloze stropers geen boodschap aan. Of er
menselijke slachtoffers zullen vallen of niet, het zal hen een zorg zijn. En of
de paddenstoelen en alles eromheen definitief vernietigd zijn of niet, ook dat
zal hen een zorg zijn. Als ze maar kunnen incasseren.
Een ander, meer recent, fenomeen is dat van de illegale "daslook-pluk". Ik had nog nooit van "daslook" gehoord, maar blijkbaar is dat
een heel gegeerd kruid. Het is een wilde plant die maar enkele weken te vinden is
in het hele jaar: vanaf eind februari tot begin juni ongeveer. De plant is
verwant aan knoflook, en er worden
bijzondere geneeskrachtige eigenschappen aan toegeschreven. Het zou goed zijn
voor de spijsvertering, tegen hart- en vaatziekten, tegen vermoeidheid, en voor
ons immuunsysteem. Wilde daslook groeit vooral in bosrijke gebieden, zoals
(hier bij ons) in de Vlaamse Ardennen. Omdat de plant relatief zeldzaam is, is
het verboden om ze te plukken. Maar uiteraard gebeurt het toch. Omdat er geld
mee te verdienen is: "professionele"
plukkers vullen zakken vol met uit-de-grond-gerukte daslook. Net als bij de
paddenstoelen gaan die plukkers erg bruut en kortzichtig te werk: in plaats van
alleen maar de bladeren af te snijden, trekken ze de plant in zijn geheel uit
de grond, inclusief de knol of de "bol".
En dan kan die het volgende jaar niet opnieuw schieten. Het gevolg is dat die
plukkers grote lege plekken in het bos achterlaten waar de begroeiing met
daslook voor altijd vernietigd is. En net als bij paddenstoelen moet je toch
wel weten wat je doet om de plant te kunnen onderscheiden van niet-eetbare
soorten. De bladeren lijken bijvoorbeeld sterk op die van het giftige "Herfsttijloos".
Dat mensen massaal daslook gaan roven in de bossen, is des te idioter
omdat je de plant zonder veel problemen zelf kan kweken in je eigen tuin. Helaas
is het blijkbaar gemakkelijker en kost het minder moeite om wilde daslook te
gaan roven.
Het is met daslook, of met paddenstoelen, niet anders dan met veel
andere dingen: we willen het o zo graag, maar dan liefst zonder er moeite voor
te moeten doen. En wat de gevolgen voor een ander zijn, dat is niet ons
probleem.
Bizar eigenlijk dat de meest intelligente soort op deze planeet ook de
meest kortzichtige is.
Veel mensen ergeren zich groen en blauw als ze zien of horen dat
jongeren bij momenten de corona-voorschriften aan hun laars lappen en tóch
samen komen voor feestjes of een party, of gewoon om te chillen. Ik erger me daar ook aan, en denk dan: "Jullie zijn jongvolwassenen. Zijn jullie
echt niet verstandiger dan dat?"
Maar als we heel eerlijk zijn, moeten we toegeven dat wij in onze
periode als "jongvolwassene" ook
stommiteiten begaan hebben. Of in ieder geval dingen waarvan ieder weldenkend
mens zou gezegd hebben: "Hoe kom je daar
in godsnaam toe? Heb je dan echt niet verder nagedacht?"
Ik vrees inderdaad dat het brein van een negentien- of twintigjarige
nog verre van ontwikkeld is, en dat de term "volwassen" eigenlijk nog niet van toepassing is. En misschien is
het gewoon "het voorrecht" van
jongens en meisjes van die leeftijd om af en toe nog eens dom te mogen doen?
Al denk ik toch dat de "stommiteiten"
uit onze jeugdjaren iets onschuldiger van aard waren. We begingen in elk geval
geen absurditeiten die fataal konden aflopen, zoals in deze moderne tijden af
en toe wél gebeurt als het ene of andere genie een nieuwe "challenge" bedacht heeft. Zoals de "Choking Game", waarbij je zo lang mogelijk je eigen luchtpijp moet
dichtknijpen voor de roes die je dan achteraf krijgt. Of de "Blue Whale" challenge, waarbij de finale
stap een zelfmoordpoging zou zijn. Of zich in een winkelkarretje achter een
rijdende auto laten meevoeren. Of de "Keke-challenge"
waarbij je uit een rijdende auto moet stappen om een dansje te doen.
Onze "stommiteiten" als
jongvolwassene waren eerder "vertederend"
van aard. Ingegeven door romantische ideeën: we waren "verliefd".
Zo zijn we op een keer op een zondagavond, op weg van thuis naar ons
kot in Gent, met z'n vieren in Waregem van de trein gestapt omdat ik persé eens
op bezoek wou gaan bij een "oude vlam".
Het ridicule hierbij is wel dat zij van mijn stuntelige avances nooit had
moeten weten, en al een lief had.
Maar om één of andere bizarre reden had ik het idee opgevat om toch eens op
bezoek te gaan. En ik had onderweg naar het station zelfs een heus boeket
gekocht. Voor haar moeder...
En dus ben ik in Waregem van de trein gestapt, en mijn drie vrienden
samen met mij. Helaas was het iets verder stappen tot aan haar huis dan ik
verwacht had, zodat we méér dan een half uur door het stille en donkere Waregem
gedwaald hebben. En helaas regende het pijpenstelen die avond. Zodat wij
ongeveer doorweekt waren toen we daar aanbelden. En, erger nog, mijn mooi
boeketje bloemen was helemaal kapot geregend, en er bleef maar een armzalig
bundeltje stengels over.
Over ons bezoek kan ik kort zijn. De bloemen zijn discreet in de
keuken verdwenen en er is geen vaas met bloemen op de tafel gekomen. En het
gesprek verliep stroef en moeizaam en ongemakkelijk. Na een half uurtje zijn we
dus weer vertrokken. Door de regen, richting station. En over het voorval werd
niet meer gesproken.
En op een andere keer zijn mijn vriend en ik eens per "autostop" van Gent naar Kortrijk
getrokken omdat in het atheneum waar wij samen het vorig jaar onze secundaire
studies afgemaakt hadden, een T-Dansant doorging voor de "honderd dagen". Mijn vriend hoopte daar het meisje te ontmoeten
waar hij smoorverliefd op was. Hoewel zij eerder nooit op zijn avances was
ingegaan...
Kort na de middag zijn we met z'n tweeën te voet uit Gent vertrokken,
in de hoop al liftend spoedig in Kortrijk aan te komen. Helaas is dat
behoorlijk tegengevallen. Uit pure armoede zijn we onderweg toch afgeweken naar
een station, en hebben de rest van de weg per trein afgelegd. Die fameuze TD
was ook al geen groot succes: het meisje in kwestie was in geen velden of wegen
te bekennen, en gezien ons beider danstalenten hebben wij daar vooral "muurbloempje" gespeeld. En we zijn ruim
op tijd weer naar Gent vertrokken. Met de trein.
Misschien gaan mijn verhalen dan toch niet zozeer over de stommiteiten
waar ook wij als jongvolwassenen ons aan bezondigd hebben? Maar eerder over
échte vriendschap: over vrienden die elkaar steunen, door dik en dun, zélfs als
de onderneming hopeloos is.
Want mijn vrienden hoefden die doorregende en zinloze tocht in Waregem
met mij niet mee te ondernemen. Maar ze wilden er zijn om mij te steunen. En ik
hoefde niet mee te stappen naar Kortrijk, maar ik wilde er zijn voor mijn
vriend zodat hij niet alléén zou staan.
In het zeven uur journaal van de VRT op 9 oktober 2020 zaten toevallig
twee "verwante" berichten. Eentje
over de heren Van Samang, Dhondt en Van de Veire, en eentje (zij het minder
prominent) over de heer Bart De Pauw.
Even ter herinnering: Bart De Pauw, die seksueel getinte berichtjes
gestuurd heeft naar een aantal vrouwen, wordt geportretteerd als een "dader", een "misdadiger". Die andere heren, die pornografische foto's én
filmpjes gestuurd hebben naar een (vermeende) vrouw, worden geportretteerd als "slachtoffers".
Die mannen zijn natuurlijk géén "slachtoffer",
ze zijn evengoed "dader" als Bart De
Pauw. En dat de "vrouw" in kwestie
uiteindelijk een man bleek te zijn, doet hier eigenlijk niets terzake.
Ze waren "in de val gelokt".
Dat is hun excuus. Het spijt me heel erg, maar dat is een belachelijk smoesje.
Als ik zou benaderd worden door een vrouw die ik niet ken, en die mij
onthullende foto's zou sturen, dan zou ik onmiddellijk wéten dat er iets niet
pluis is. Ik zou er in elk geval niet
mee in contact blijven en wachten tot de dame mij vraagt naar naaktfoto's of
iets dergelijks. Want ik ben nuchter genoeg om te weten dat dit nooit kán
kloppen, als een (vreemde) vrouw mij zou benaderen met intieme voorstellen.
Waarom zou ze ook? Omdat ze weet dat ik een goddelijk lichaam heb? Ik vermoed
dat de heren Van Samang, Dhondt en Van de Veire zoiets moeten verondersteld
hebben: dat zij benaderd werden door een fan die in zwijm zou vallen bij de
aanblik van hun goddelijke spierbundels en seksuele attributen. Als ze "in de val" gelopen zijn, dan is het wel
in de val van hun eigendunk en hoogmoed.
Nee, zij zijn géén "slachtoffers".
De enige échte "slachtoffers", dat
zijn hun gezinsleden. Maar om één of andere reden kiezen de media ervoor om die
mannen tóch altijd als "slachtoffer"
voor te stellen, en te negeren dat zij wel degelijk pornografisch
beeldmateriaal naar een vrouw gestuurd hebben.
Bart De Pauw is van bij het begin van de affaire als "dader" voorgesteld. Hij had natuurlijk
de brute pech dat de "#MeToo" heisa
pas was losgebarsten, en dat de media volop mee wilden profiteren van de
sensatie rond al die affaires. In die zin is Bart De Pauw wel degelijk een "slachtoffer": hij is het slachtoffer van
de sensatie-geilheid van de media, de VRT in de eerste plaats. En in haar drang
om de zaak zo sterk mogelijk uit te melken, heeft de VRT er alles op gezet om
Bart De Pauw van bij de start al te veroordelen. Zonder op enig gerechtelijk
onderzoek te wachten. Zonder op een verdict van een rechtbank te wachten. Voor
de VRT lag het oordeel bij voorbaat vast: "Schuldig".
Waardoor Bart De Pauw vakkundig "vermoord"
werd: zijn carrière, zijn leven, zijn gezin, zijn toekomst. Het maakt hierbij
niet uit of de beschuldigingen terecht zouden geweest zijn: hij is nog altijd "onschuldig tot het tegendeel bewezen is".
Maar de VRT meende daar niet op te moeten wachten en eigende zich het recht toe
om zélf te oordelen. En nee, het is er mij niet om te doen alles in de doofpot
te stoppen wat Bart De Pauw uitgespookt heeft: als hij vrouwen gekwetst en belaagd heeft, dan moet hij daarvoor
gestraft worden. Op een gepaste manier. Maar de straf die hem door de media, en
de VRT in het bijzonder, is opgelegd (zonder enige vorm van proces), is
buitensporig en totaal niet in verhouding tot zijn (vermeende) "misdaden".
Dat het gezin van Bart De Pauw de omroep nu aanklaagt wegens "karaktermoord", is dan ook méér dan
terecht. Ik hoop dat ze het winnen, en dat de openbare omroep, en de media in
het algemeen, eindelijk eens een toontje lager gaan zingen en beseffen dat ze
zich niet alles kunnen of mogen
permitteren in hun sensatiezucht en jacht op kijkcijfers. Want die
kijkcijferjacht, die de bron is van de sensatiedrang van de media, wordt maar
door één verzuchting gedreven: zo veel mogelijk inkomsten verwerven.
Het draait, helaas, ook hier weer alléén maar om geld, financieel
gewin. Ten koste van alles en iedereen.
Donald Trump en Joe Biden zijn in de ultieme eindsprint van de
verkiezingscampagne in overdrive gegaan. Beiden zijn de laatste week bezig met
een wereldtournee door de Verenigde Staten van Amerika, waar zelfs The Boss in zijn "glorie dagen" tegenop zou gezien hebben.
Zou ik de enige zijn met de vraag: "Hoe doen die mannen dat?"
Donald Trump is 74 jaar oud. De man lijdt aan ernstig overgewicht, en
ondanks zijn stoere beweringen heeft hij een wankele gezondheid. Hij heeft bovendien
Covid-19 doorgemaakt, en we weten dat die ziekte extreme vermoeidheid kan
veroorzaken, nog lang na de "genezing".
Joe Biden is er al 77, hij heeft last van hartritmestoornissen, en hij ziet er
fragieler uit dan een verdord takje.
En tóch toeren die beide bejaarden elke dag opnieuw het hele land
rond. Met het vliegtuig naar plaats A, daar een bruisend optreden verzorgen, en
dan weer het vliegtuig op naar plaats B voor een volgend optreden, enzovoort.
Hoe doen die dat? Geen enkel topfit jong mens zou dat helse ritme kunnen
volhouden, geen enkele gezonde jongvolwassene zou dat kunnen bolwerken. En die
ouwe knarren wel?
De Verenigde Staten van Amerika is trouwens het enige land ter wereld
waar mensen van gevorderde leeftijd met elkaar op die manier de strijd moeten
aangaan voor het presidentschap. Zoiets vind je nergens anders. Er zijn nog
landen met hoogbejaarde leiders, dat is waar. Maar die zijn stokoud geworden
als president. Meestal omdat ze de macht die ze in hun jongere jaren veroverd
hadden, niet meer willen afgeven en stelselmatig de verkiezingen manipuleren.
Of omdat er simpelweg geen verkiezingen zijn, en ze dan maar blijven zitten tot
hun dood. En er is in Rome ook een breekbare oude man de baas, maar die werd
gewoon voorgedragen door een elitegroepje even oude kardinalen.
In Amerika moeten die senioren wél de baan op. En hoe!
Dat kunnen ze, denk ik zo, alléén volhouden met zware doping. Doping
die in om het even welke sport al lang verboden is, of waar de sporters nog
niet eens van gehoord hadden. De beide heren hebben volgens mij een volledige
apotheek en een uitgebreide medische staf mee in hun gevolg.
Zodra 's avonds de laatste
camera verdwenen is, strompelt de presidentskandidaat naar zijn slaapkamer. Ondersteund
door twee sterke mannen omdat zijn benen hem niet meer kunnen dragen. Het
eerste wat moet gebeuren, is het toedienen van zuurstof, want zijn longen
pompen nog amper, met een laatste restje energie. Eens de amechtige man
voldoende hersteld is om weer zelfstandig te ademen, wordt hij uitgekleed en in
bad gestopt. En daarna in bed gezet om te eten. Waarbij hij vloeibare voeding
krijgt, want hij heeft niet meer de kracht om te kauwen. Een flesje met een
speciale proteïne-shake wordt aangeboden, en met een rietje kan de kandidaat
zijn voedsel opzuigen. Daarmee komt hij natuurlijk de volgende dag niet door,
en daarom volgt daarna een bloedtransfusie: elke avond wordt vers,
zuurstofrijk, bloed toegediend via een vaste katheder in zijn bovenarm. Als de uitgeputte
man dan eindelijk weer een beetje kleur krijgt, wordt hem een slaapmiddel
ingespoten waardoor hij prompt in een diepe slaap valt. En de volgende morgen
krijgt hij een nieuwe spuit om weer wakker en alert te worden. Als ontbijt
volgt een nieuwe shake met extra vitamines en energiesupplementen. Aangevuld
met een flinke dosis amfetamines. En na nog een ferme spuit Epo kan de toekomstige
president gewassen en aangekleed en geschminkt worden om als een fit veulen de
massa weer tegemoet te kunnen treden. Al moet hij tussen twee optredens door in
het vliegtuig toch elke keer opnieuw wat opgelapt worden: een uurtje aan de
zuurstof, een nieuwe Epo-spuit en een grote slok Ketonen (met een glas whisky
om de slechte smaak door te spoelen). Vooraleer het vliegtuig landt wordt de
schmink weer bijgewerkt, en met een stralende glimlach stapt de man met een
stevige tred de pers en het publiek tegemoet.
Als je het mij vraagt: wie van beiden ook president wordt, de
vicepresident zal niet lang werkloos blijven...
Ik zal vermoedelijk het etiket van "Covid-ontkenner" opgeplakt krijgen en
beschuldigd worden "een deel van het
probleem" te zijn, maar ik wil toch nóg eens mijn bedenkingen neerschrijven
bij de dagelijkse corona-cijfers die in de media gepresenteerd worden.
Ik heb het bijvoorbeeld moeilijk met de
vaststelling dat nu opeens, sedert 26 oktober, ook dagelijks de "positiviteitsratio" vermeld wordt. Voorheen
werd dat maar sporadisch vernoemd (toen het rond 3 à 4% schommelde), maar nu is
dat dagelijkse kost. En met de nadruk op de ernst van die cijfers: die
schommelen nu rond 25%. Wat bijzonder hoog is en héél alarmerend, want de WHO
spreekt van een "ernstige situatie"
als die ratio hoger is dan 5%.
Nu wil het "toeval"
dat de media hiermee begonnen zijn na de "aanpassing
van de teststrategie". Vanaf 21 oktober worden immers alléén nog mensen
getest die symptomen hebben. Een kind van de lagere school had kunnen
voorspellen dat de "positiviteitsratio"
op die manier hoger zou uitkomen. In feite is 25% nog vrij laag, als je alléén
mensen test die symptomen hebben en dus waarschijnlijk ziek zijn. Om op basis
daarvan aan de alarmbel te trekken, dat is (vergeef mij het woord) "volksverlakkerij", demagogie,
manipulatie.
Ik heb ook een probleem met de "referentiepunten" die op de dagelijkse
curve (van het aantal besmettingen) aangeduid worden.
Er staan nu rode markeringen bij elke "versoepeling" uit het verleden, maar
over de recente "verstrengingen"
wordt niet gerept. De aanduiding van de momenten van "versoepeling" moet bewijzen dat die een 10-tal dagen later een
(negatief) effect hadden op de curves. Kwestie van argumenten te leveren voor
de stelling dat die versoepelingen de oorzaak geweest zijn van de huidige
catastrofale toestand.
Moeten de momenten van "verstrenging" dan niet evengoed getoond worden om het effect daarvan,
na een 10-tal dagen, te laten zien? Dat gebeurt niet. Gewoon omdat er geen
effect te merken is. En dan zouden we ons misschien vragen gaan stellen over
het nut van die beperkende maatregelen.
Het valt mij ook op dat sinds kort de volgorde
van de grafieken op de site van VRT-NWS omgewisseld werd.
Tot vóór 26 oktober toonde grafiek 1 (dat is de
grafiek die per default getoond wordt) de evolutie van het aantal besmettingen,
en grafieken 2 en 3 (waar je als lezer zélf naartoe moet klikken) het aantal
patiënten in het ziekenhuis en in de afdeling Intensieve Zorgen. Nu is de
evolutie van het aantal besmettingen verdrongen naar grafiek 3. Vermoedelijk
omdat die grafiek niet "alarmerend" genoeg
is? Want de meeste mensen zullen alléén kijken naar de grafiek die onmiddellijk
zichtbaar is, "grafiek 1" dus. En die
moet de ernst van de situatie meteen benadrukken. De evolutie van het aantal
besmettingen is hiervoor niet spectaculair genoeg, en daarom wordt de evolutie
van de ziekenhuis-bezetting eerst getoond, en wordt de curve met de
besmettingen naar de achtergrond verplaatst.
Het zijn allemaal héél "subtiele" ingrepen in de manier waarop over Corona bericht wordt, en vermoedelijk zullen de meesten van ons er
niet eens "bewust" op letten. Maar
onbewust zullen we toch een prikkel krijgen. Dat soort "trucjes" wordt in de reclamewereld heel veel toegepast. En
eigenlijk overal waar het de bedoeling is om mensen te manipuleren zonder dat ze het zelf door hebben.
Ik blijf me hoe dan ook verbazen over het cijferfetisjisme bij deze Corona-crisis.
Het virus is inderdaad krachtiger en hardnekkiger
dan we in het begin allemaal hadden gedacht. En
het aantal slachtoffers overstijgt de ergste voorspellingen.
Maar vergeten we niet dat ook de jaarlijkse griep
in een zwaar seizoen tot 10.000 dodelijke slachtoffers kon maken in ons land.
(En dat is een onderschatting, want een patiënt die een longontsteking ontwikkelt
als gevolg van een influenza-besmetting, wordt gecatalogeerd als een
slachtoffer van een longontsteking. Niet als een influenza-slachtoffer. Bij
Covid is dat anders: nu is dat een Covid-slachtoffer. Net als die oudere mensen
die in de eerste golf uit eenzaamheid gestorven zijn door de lockdown. Of de
mensen die bezweken zijn door de hitte in de voorbije zomer... Allemaal "Covid-slachtoffers".)
In een zwaar griepseizoen raken zelfs tot 1
miljoen Belgen besmet door Influenza. En toch heb ik nooit geweten dat er een
dagelijkse update gegeven werd van het aantal besmettingen, of het aantal
hospitalisaties.
Waarom nu wel?
"Precies
omdat dit virus véél erger is en véél meer slachtoffers maakt!" zal u
zeggen.
Maar dat kan niet dé reden zijn, want de
cijfer-fascinatie is al begonnen in maart. Toen er bij ons nog maar enkele
honderden besmettingen waren en amper een 10-tal doden. Niemand had er toen
zicht op hoe erg dit zou worden. En tóch kregen we ook toen al die dagelijkse "update" voorgeschoteld. Met, toen al, de
ondertoon van paniekerige stemmingmakerij.
Wat de bedoeling zou mogen zijn van al die cijfers in
de media, en de subtiele manier waarop sommige elementen de laatste weken nóg sterker
benadrukt worden? Ik heb er nog altijd het raden naar.
Ik ben mijn naïeve geloof dat dit gewoon "toeval" is, ondertussen wel kwijt
geraakt. En ik krijg het onaangename gevoel dat de media bij deze corona-crisis
de voorbije weken hun toevlucht gaan nemen zijn tot dit soort manipulatie met
de bedoeling ons alvast te "masseren"
in het vooruitzicht van een totale lockdown.
Subtiele, of minder subtiele, manipulatie van de
gegevens en cijfers, dat is iets wat tot het standaard-arsenaal uit de
trukendoos van Donald Trump behoort. Dat is niet iets wat we zouden verwachten
van de "objectieve" berichtgeving bij
ons. Zélfs al zou het "met de beste
bedoelingen" gebeuren.
Ik had me eigenlijk voorgenomen om geen stukjes meer te schrijven over "het virus". Want ik ben het hele gedoe
méér dan beu!
Maar ik moet mijn gefrustreerde verontwaardiging kwijt...
Ik heb heel lang nogal "nonchalant"
gedaan over deze corona-crisis, omdat ik de verwoestende kracht van dit virus
duidelijk had onderschat. We zijn ondertussen zo ver gekomen dat ik mijn mening
nodig moet bijstellen: de toestand is wel degelijk ernstig en het virus is
moordend.
Ik heb tegelijk ook heel lang mijn bewondering en respect uitgesproken
voor de "experten": de virologen, de
bacteriologen, de infectiologen, de epidemiologen. Ook die mening moet ik nu
bijstellen: het is een stelletje incompetente klungelaars.
Bij iedere nieuwe maatregel, bij iedere bijkomende verstrenging, was
het onwrikbare credo van de experten altijd: "Rekening houdend met de incubatieperiode van de ziekte, zal het effect
van deze nieuwe maatregel pas binnen een tiental dagen merkbaar zijn."
Maar wat zien we nu, de voorbije weken? Elke keer opnieuw staan diezelfde
wetenschappers minder dan twee dagen na het ingaan van een verstrenging al weer
te roepen om nieuwe, hardere maatregelen. "Want
er is geen enkele verbetering merkbaar! Als het zo verder evolueert, stevenen
we af op een catastrofe!"
Uiteraard is er na twee
dagen nog geen effect van de pas getroffen maatregelen. Dat hebben zij ons zélf
altijd met klem voorgehouden: we moesten een beetje geduld hebben vooraleer we
de knik in de curve zouden zien verschijnen. Waarom staan ze dan nu opeens na
twee dagen weer te roepen om strengere acties? "Omdat we binnen de twee weken tegen de limieten zullen aan lopen!"
en "Omdat het vijf na twaalf is!"
Maar was dat niet precies de bedoeling van de laatste reeks maatregelen: ervoor
te zorgen dat het tij zal keren éér we twee weken verder zijn?
Het zou natuurlijk kunnen dat de experten beginnen te beseffen dat de
maatregelen die zij zélf aanbevolen hadden, geen zier uit maken. Waarmee ze
eigenlijk toegeven dat ze "zomaar wat"
verkondigd hebben. Dat ze het eigenlijk zelf ook niet weten, dat ze al bij al
totaal incompetent zijn. En ik vermoed heel erg dat ze hierin gelijk hebben. Ze
zeggen maar wat, ze beweren van alles, maar uiteindelijk weten ze het evenmin
als elk van ons.
Ik blijf het herhalen: in China (maar ook in Hongkong, of in
Nieuw-Zeeland) hebben ze gedaan wat moest gedaan worden, en hier bij ons in het
Westen hebben ze maar wat aan geklungeld.
Op 9 oktober kwam de nieuwe regering al direct met strengere
maatregelen, omdat de virologen gezegd hadden dat die nodig waren. We zijn nu 30
oktober, 21 dagen later, en het effect van die ingreep is onbestaande gebleken.
Het was een maat voor niets. Een "miskleun",
zeg maar.
Een week later, op 16 oktober was de regering daar al met richtlijnen
die véél strenger waren. Want de experten waren twee dagen na de vorige
maatregelen al aan het roepen gegaan voor een straffere aanpak. We zijn nu 30
oktober, 14 dagen later, en het effect van die ingreep is ook nu weer
onzichtbaar. Opnieuw amateuristisch geklungel dus.
Op 23 oktober werd alles nog wat méér ingeperkt, opnieuw nadat de
experten na twee dagen alweer in paniek hadden staan huilen.
Vorige woensdag, 28 oktober, is dan, na nieuw geweeklaag van de experten, zowat alles dicht gegaan in de sport- en cultuursector.
We zijn nu 30
oktober, en er is nóg altijd geen effect merkbaar. Niet van de maatregelen van
9 oktober, en niet van die van 16 oktober. En ook niet van de maatregelen van
23 oktober of die van woensdag. Dat is logisch, want de mogelijke impact van de laatste maatregelen
komt er pas tegen 8 november of zo.
Maar blijkbaar geloven de experten zélf al niet meer dat de maatregelen
iets zullen uit halen, want ze stonden de dag nadien al te schreeuwen. En nu hebben ze een complete lockdown afgedwongen: "Tijd
voor de noodrem!" Want ons gezondheidssysteem is aan het "instorten".
Waarbij ze duidelijk zélf al vergeten zijn dat die noodrem ten vroegste binnen tien dagen
enig effect kan hebben. Hoe dan ook te laat dus, volgens hun eigen prognoses. Want
als de eerdere maatregelen niets uithalen binnen dit en een week, dan is het
schip sowieso gezonken, en dan heeft een lockdown ook geen zin meer: verdrinken
doen we tóch.
En hoe komt het dan dat de Belgische boot aan het zinken is? Volgens
onze nieuwe corona-commissaris is dat de schuld van de "te vroege versoepelingen". Sta mij toe daaraan te twijfelen, want
bijvoorbeeld in Nederland of in Duitsland of in Zweden zijn ze altijd al
soepeler geweest dan bij ons: er is nooit een lockdown geweest in Zweden, en
geen mondmaskerplicht in Nederland. Maar daar is de situatie wél nog beter
onder controle. Misschien ligt de bron van onze miserie trouwens nét bij die mondmaskerplicht?
Zodra die afgekondigd werd, was dat voor veel mensen de "alleenzaligmakende" maatregel, en dacht men dat zowat alles kon en
mocht zolang men maar een mondmasker droeg.
De experten willen dus zélf al niet meer wachten op het resultaat van
de laatste reeks maatregelen. Dat geduld dat ze altijd van ons gevraagd hebben,
kunnen ze nu zélf niet meer opbrengen. Wat alléén maar kan betekenen dat ze er
niet (meer) in geloven. Ze geloven zélf niet eens meer in hun eigen voorstellen
en analyses, en wij zouden hen wél nog moeten vertrouwen?
Hoe verwacht men dan van ons, gewone mensen, dat wij gemotiveerd
zouden blijven om ons aan de strikte maatregelen te houden, als de experten met
al hun geschreeuw duidelijk laten merken dat zij zélf niet eens geloven dat die
maatregelen werken?
Niet dus. Voor mij is de maat al lang vol. De heren en dames virologen
mogen voor mijn part verder kwaken zoals ze bezig zijn, ik luister niet meer.
Ik heb echt geen zin om nog aandacht te besteden aan hun incompetent gezwans of
toe te geven aan hun geklungel. Zij hebben, wat mij betreft, alle recht van
spreken verloren. Ze hebben hun geloofwaardigheid en hun krediet verbeurd. Ik
vertrouw voortaan vooral op het gezond verstand van "de gewone mensen". Dat houdt méér steek dan het irritante geroep en
getier van de zogenaamde experten.
Dat is trouwens ook volgens professor Lieven Annemans,
gezondheidseconoom, precies dé oorzaak van de rampzalige situatie bij ons: veel
mensen zijn onderweg afgehaakt door de "dagelijkse
angstboodschappen" van de virologen. In de visie van professor Annemans
hebben de experten dus, door hun voortdurende bangmakerij, zélf het
corona-graf gedolven waar wij nu met z'n allen in getuimeld zijn. En daar ben
ik het helemaal mee eens.
Ik had me voorgenomen om in deze blog ook af en toe plaats te maken
voor een stukje over mensen die ik bijzonder bewonder. Persoonlijkheden die
door het noodlot hard beproefd zijn geweest, maar desondanks toch vreugde en
blijdschap, en schoonheid en warmte hebben kunnen brengen. Door hun talenten en
door hun volharding en wilskracht, maar vooral door hun positieve
ingesteldheid.
Mijn vorig "Portret" dateert
van 19 juli: over de "Playing for Change Movement". Hoog tijd dus om mijn
reeks verder aan te vullen. Want tussen alle cynische boodschappen door, mag
een positief verhaal ook wel eens.
Al is dit "portret" over
Karen Carpenter minder bedoeld als een portret,
dan wel eerder als een boodschap, een waarschuwing.
Bij de jonge generatie is Karen
Carpenter wellicht helemaal niet bekend. Zij was de ene helft van The Carpenters, een duo met haar broer
Richard. Haar broer was als peuter al een wonderkind op de piano, en hij werd
door hun ouders sterk gestimuleerd om een muzikale carrière uit te bouwen.
Karen was drie jaar jonger, en voelde zich in alle opzichten minderwaardig; ook
al omdat ze "maar een meisje" was. Ze
heeft op school dan toch mogen leren drummen, en samen met haar broer zijn ze
in 1969 gestart als "The Carpenters".
Zij was de drummer van de groep, en naar verluid zelfs een heel goeie. Al is
ze bij het verder uitbouwen van hun carrière meer en meer gaan figureren als
zangeres en "frontwoman". Zeer tegen
haar zin, want ze was uiterst bedeesd en schaamde zich om haar uiterlijk.
Ze leed bijna haar hele leven aan anorexia, en dat is haar
uiteindelijk fataal geworden. Zoals al te veel jonge meisjes werd zij geplaagd
door een loodzwaar minderwaardigheidscomplex, met dank aan haar moeder en haar
veeleisende omgeving. Hoe mooi en getalenteerd ze ook was, ze kon nooit voldoen
aan de eisen van perfectie die haar opgedrongen werden. Haar kortstondige
huwelijk met een gewelddadige vastgoedmakelaar die verslaafd was aan het gokken
en er al haar zuurverdiende centen doorjaagde, heeft haar zelfbeeld ook geen
goed gedaan.
Karen Carpenter is nauwelijks 33 jaar oud geworden. Ze woog op
25-jarige leeftijd nog amper 41 kg, maar vond zichzelf nog altijd "te dik", en tuimelde van het ene
drastische dieet in het andere. Ondanks een tijdelijk verblijf in het
ziekenhuis, om weer bij te sterken en gezond te leren eten, is haar anorexia
haar uiteindelijk fataal geworden. Ze is gestorven omdat haar hart het begeven
heeft na een soort "overdosis" aan een
laxeermiddel.
Jammer genoeg zijn er nu nog altijd al te veel jonge meisjes die in
diezelfde val dreigen te lopen, en zich, hetzij door de "boekskes" of door de social
media of door hun omgeving, een minderwaardigheidscomplex laten aanpraten.
De, dikwijls ook blijvende, schade die anorexia in een jong lichaam aanricht,
wordt nog altijd véél te weinig benadrukt en belicht. Want het gaat niet alléén
om de schade op het moment zelf, door het "vasten".
Zoals oververmoeidheid, of menstruatiestoornissen, bij meisjes. Het gaat ook,
en vooral, om de permanente schade: osteoporose, nierstenen, onvruchtbaarheid,
hartstoornissen.
Ik wil er terloops nog op wijzen dat er bijvoorbeeld in Nederland jaarlijks
zowat 5.500 anorexiapatiënten bij komen en dat op dit moment ongeveer 370 op
100.000 Nederlandse jonge vrouwen aan anorexia lijden. (Ik heb geen precieze cijfers
over ons land, maar het zal in België vermoedelijk niet beter zijn.) Het is dus
een aandoening die niet bepaald "te
verwaarlozen" is.
Hoe ongelukkig haar leven ook gelopen is, en hoe zwaar zij ook gebukt
liep onder haar complexen, toch heeft Karen Carpenter samen met haar broer héél
veel mensen blij en gelukkig gemaakt met haar heerlijke contra-alto stem en de
warmte van hun songs.
Ik heb het in mijn blog al enkele keren aangehaald dat Donald Trump
met zekerheid een aparte vermelding zal krijgen in de geschiedenisboeken. Als
eerste Amerikaanse president die niet wil aftreden na een verkiezingsnederlaag.
En ook als eerste regeringsleider die "de
leugen" tot norm heeft verheven.
Hij is ook het eerste staatshoofd dat "de belediging" als geprefereerde communicatievorm geïntroduceerd
heeft. Niemand verstaat de kunst om mensen door het slijk te halen zó goed als
Donald Trump. Denk maar aan het eerste verkiezings-"debat" met Joe Biden, waarbij hij niets beters kon verzinnen dan
dat Joe Biden slechte schoolresultaten zou behaald hebben en dus te stom was om
te helpen donderen. Of aan zijn scheldtirades tegenover Hillary Clinton die hij
steevast "corrupt" noemt, zonder daar
ook maar enig bewijs voor te hebben. Of aan zijn hatelijke uitval tegenover de
gouverneur van Michigan, die hij ervan beschuldigde dat ze vreselijk geklungeld
had, en waarbij hij opriep om haar te laten opsluiten. Hij heeft trouwens
meerdere (democratische) gouverneurs "een
zootje ondankbaren" genoemd omdat ze geen waardering hadden getoond voor
zijn (naar eigen zeggen) "fantastische
aanpak" van de corona-crisis. Helemaal bij het haar getrokken was zijn
recente uitval naar dokter Fauci, de "Covid"-specialist
van Amerika. Donald Trump bestond het om te zeggen dat de gerespecteerde
wetenschapper "een ramp" is: "Als ik naar hem zou luisteren, dan hadden we
nu 500.000 doden." Het is algemeen geweten dat Donald Trump géén hoge pet
op heeft van Wetenschappers, en dat hij ervan overtuigd is dat hij het zélf
allemaal beter weet.
Zoals dat helaas maar al te dikwijls gebeurt als iemand een slechte
gewoonte introduceert: Donald Trump heeft hierbij een aantal fanatieke navolgers
gekregen. Zoals Tayyip Erdogan, president van Turkije. Of Jair Bolsonaro,
president van Brazilië. Of Rodrigo Duterte, president van de Filipijnen.
Overigens allemaal grote bewonderaars van de stijl en (gedecideerde) aanpak van
Donald Trump.
Erdogan heeft het erg
moeilijk met de weerbarstige houding van Europa tegenover zijn beleid, en de
kritiek op de schending van de mensenrechten in zijn land, of op het opzij schuiven
van het internationaal recht. Daarom gaat hij van tijd tot tijd frontaal in de
aanval tegen een Europees staatshoofd. Zo heeft hij Angela Merkel al eens "nazipraktijken" verweten omdat zijn
ministers geen verkiezingscampagne (voor de parlementsverkiezingen in Turkije)
mochten komen voeren in Duitsland. Maar vooral Emmanuel Macron heeft meestal de
boter gegeten. Zo ook nu weer. Omdat Macron de oorlog verklaard heeft tegen de
extremistische islamisten die zich te buiten gaan aan barbaarse wreedheden en
een leraar onthoofd hebben omdat die het aangedurfd had een karikatuur van
Mohammed te bespreken. Volgens de Turkse president heeft Macron "psychische check ups" nodig.
Ook bij Bolsonaro heeft
Macron het trouwens grondig verkorven, door zijn kritiek op de lakse houding
van de Braziliaanse president bij de aanpak van de branden in het Amazonewoud.
Bolsonaro vond het toen nodig om schamper en vulgair uit te halen naar mevrouw
Macron omdat die er met haar 66 jaar niet meer zo jeugdig en knap uitziet als
zijn eigen 37-jarige uitverkorene.
Duterte spant ongetwijfeld
toch de kroon als het gaat over platvloerse beledigingen. Hij heeft Obama ooit
een "hoerenzoon" genoemd en gezegd
dat hij "naar de hel" kon lopen.
Omdat Obama toch wat bedenkingen had bij het antidrugsbeleid van de Filipijnse
president, dat neerkwam op standrechtelijke executies, zonder enige vorm van
een proces.
Dat die mannen zélf onbeschoft zijn en niet in staat zich op een
waardige manier te gedragen of te verdedigen, is jammer. Het doet ook vragen
rijzen over hun bekwaamheid voor de job die ze uitoefenen. Maar erger nog is dat die mannen (vooral in hun eigen land) een
voorbeeld en rolmodel zijn voor veel jongeren die hen aanbidden en verafgoden.
En die jongeren, dat is "de toekomst".
Ik houd mijn hart vast voor deze wereld, en voor de mensheid, als
vuilspuiterij en platvloerse beschimpingen de nieuwe vorm van "dialoog" zullen worden. Misschien minstens nog voor de komende vier jaar...
Dat is alvast niet de manier waarop we ooit tot een
vredige en harmonieuze samenleving zullen kunnen komen.
Er wordt aan de deur gebeld. Ik
ga open doen, en daar staat een vriendelijke en joviale meneer die mij vertelt
dat hij in samenwerking met de gemeente bij de mensen langs gaat om te checken
of ze niet véél te veel betalen voor hun energie. Een mooi initiatief van de
gemeente!
Hij vraagt mij naar mijn huidige
energieleverancier, en naar mijn maandelijks voorschot. En dan start hij op
zijn iPad een simulatie waaruit blijkt dat ik inderdaad een véél te duur
energiecontract heb. Uit zijn simulatie blijkt verder dat ik véél goedkoper af
zou zijn bij Lampiris: die hebben een tarief dat beduidend gunstiger is dan het
tarief bij mijn huidige leverancier. En de vriendelijke man vraagt of ik
misschien interesse zou hebben om over te stappen naar Lampiris, om van dat
goedkope tarief te kunnen genieten.
Ik ben ondertussen toch
enigszins achterdochtig geworden, en wimpel de man af met de opmerking dat ik
er toch nog even over moet nadenken, en dat ik één en ander eerst nog eens zélf
wil checken. Dat blijkt geen probleem te zijn. De man stelt voor dat hij mij
binnen een tweetal weken een concreet voorstel zal sturen dat ik dan kan
accepteren als het mij gunstig lijkt. En daarmee zouden dan alle formaliteiten
vervuld zijn voor een overstap, want Lampiris zou al het nodige doen bij mijn
huidige energieleverancier. Ik geef de man mijn email-adres zodat hij mij zijn
voorstel kan sturen, en hij vertrekt. Nog altijd even vriendelijk en joviaal.
Twee dagen later vind ik een
mail van Lampiris in mijn mailbox. Om mij te feliciteren met mijn verstandige
keuze. En met de mededeling dat zij mijn huidige leverancier zullen contacteren
voor de overstap, en dat mijn contract vanaf de volgende maand zal ingaan. Ik
hoef zelf verder helemaal niets te doen; zij zorgen voor alles.
Ik val compleet uit de lucht,
want ik heb op geen enkel moment ingestemd met een overstap. Noch mondeling,
noch schriftelijk. Helemaal vreemd wordt het als ik zie dat het tarief waarvoor
ik blijkens die mail zou ingetekend hebben, niet dat gunstige tarief is waarmee
de vriendelijke man mij wilde overhalen, maar wel het duurste tarief dat bij
Lampiris gehanteerd wordt.
Kan dat zomaar?
Voor alle duidelijkheid: het mag niet, het is wettelijk verboden. Het
zijn "gangsterpraktijken". Maar het
gebeurt tóch. Niet alléén bij Lampiris, maar evengoed bij andere
energieleveranciers. En ook bij de netwerkproviders, trouwens.
Omdat het verboden is, kan je erop reageren. Je kan klacht indienen
bij de FOD Economie. En je kan een brief of mail sturen om de overeenkomst
onmiddellijk te laten verbreken. Dat moet je dan wel binnen de veertien dagen
doen, want anders is de hele machinerie al in gang gezet, en wordt het een
helse opdracht om alles te doen terugdraaien.
Maar je moet er dus zélf wel de moeite voor doen. Dat is het cynische
van de hele zaak: je moet als consument zélf alert genoeg zijn en een
inspanning doen om de illegale praktijken van die energieleveranciers ongedaan
te maken. Dat is toch de omgekeerde wereld? Dat is toch hemeltergend?
En niemand doet daar iets tegen. Iedereen wéét dat het gebeurt. Iedereen
wéét dat het illegaal is. Maar toch wordt het gedoogd. Waarom? Vermoedelijk
omdat daar heel machtige lobby's achter zitten waar politici niet tegenop
kunnen? Of misschien gewoon omdat de politici mee profiteren, want zij zitten
in al die raden van bestuur.
En oh wee als je niet oplettend bent, of niet goed thuis bent in dat
soort zaken, of misschien de taal niet goed machtig. Oh wee als je niet tijdig
gereageerd hebt, want dan heb je het lelijk vlaggen. En dan wordt het bijzonder
moeilijk om er onderuit te komen.
Je merkt dikwijls pas dat je het slachtoffer bent geworden van zo'n
gangsters als de eerste aanrekening in je brievenbus valt. En daarna krijg je nog
een aanmaning omdat je die eerste keer niet betaald hebt, aangezien je ervan
uit was gegaan dat het een vergissing was. Want die aanrekening kwam niet van
je gekende leverancier. Je betaalt misschien nog altijd niet, omdat je geen
contract hebt getekend bij die leverancier, en bij de volgende aanmaning komen
er kosten en nalatigheidsintresten bovenop en dreigementen met een deurwaarder.
Waardoor jij bij het einde van het verhaal soms de misdadiger lijkt te
zijn, diegene die in de fout is gegaan.
En de machtige energieleveranciers, die komen er gewoon mee weg. Het
ergste wat hen kan overkomen, is dat een alerte consument toch die malafide
overeenkomst opzegt. Er zijn er nog altijd genoeg die wél in de val trappen. De
energieleveranciers verliezen dus nooit, ze kunnen alléén maar winnen.
Onderweg zien we een man, op
stap met een hond aan de leiband. Een groot en vervaarlijk uitziend beest. Een
kleine jongen verschijnt even later om de hoek, en ook die krijgt de man met de
hond in het oog. Om één of andere reden, uit baldadigheid of uit paniek of
weet-ik-veel-waarom, grabbelt de jongen plots een hoop steentjes bijeen en
gooit die uit alle macht naar de hond toe. Waarop de hond zich los rukt en met
grommende tanden naar het jongetje toe stormt. Gelukkig is de man bij de
pinken, en hij kan zijn hond weer intomen vóór die de jongen echt te lijf kan gaan.
Ik vraag me af of u en ik op dezelfde manier naar dit schouwspel
zullen kijken. Of wij identiek hetzelfde zullen "zien"?
Misschien ziet u een gevaarlijke hond die een kleine jongen heeft
aangevallen en die blijkbaar een bedreiging is voor alle toevallige voorbijgangers.
En die dus beter zou afgemaakt worden eer het écht tot een dramatisch ongeluk
kan komen. Maar misschien zie ik vooral een pesterig jong dat duidelijk geen
opvoeding gehad heeft en een aanleg lijkt te hebben tot wreedheid jegens dieren,
en wellicht dan ook jegens mensen. En die dus dringend tot betere inzichten
moet gebracht worden.
We zijn allebei getuige geweest van exact hetzelfde voorval, maar de
kans is reëel dat we allebei iets anders "gezien"
hebben. Waarmee ik eigenlijk vooral wil aangeven dat "perceptie" iets heel persoonlijks is: wat we "zien", is hoe we onze waarneming interpreteren. Hoe onze hersenen en (vooral) onze "ziel" die observering interpreteren. En
vermoedelijk is wat we "zien" ook
sterk gekleurd door onze herinneringen, door vroegere ervaringen. (Waardoor het
in mijn hypothetisch verhaal, gezien mijn fobie voor gevaarlijke honden, waarschijnlijker
zou zijn dat ik diegene zal zijn die een verscheurend monster "ziet", eerder dan een geplaagd en
getergd dier...)
Deze bedenkingen kwamen in me op toen ik een item zag op VRTNWS over
een Trump-supporter en hoe zij aankeek tegen het onverwachte nieuws dat Donald
Trump door "het virus" besmet is
geraakt. De jongedame in kwestie heeft exact hetzelfde nieuws vernomen als u en
ik, maar zij heeft totaal iets anders "gezien".
Wij, de meeste Europeanen, zien Donald Trump als de baarlijke duivel
en een ramp voor Amerika en voor de wereld. Ik heb hem onlangs nóg maar eens als "eenpsychopaat" omschreven. En het is voor ons erg moeilijk te vatten
dat hij bij veel Amerikanen immens populair is. Gemakshalve noemen we die
Amerikanen dan maar "dom". Maar zó
simpel ligt het niet. Het is allemaal een kwestie van "perceptie". En als die Amerikanen in Donald Trump een "groots" man zien, iemand die hard werkt
voor zijn land en zijn volk, iemand die mee leeft mét de mensen, iemand die het
leed van de mensen met hen deelt (nu zéker, want hij heeft de ziekte ook gehad),
dan is dat niet omdat ze "dom" zijn,
maar wél omdat zij dat effectief zo "zien".
Als zij géén graten gezien hebben in de manier waarop Donald Trump het eerste "debat" met Joe Biden gevoerd heeft, dan
is dat niet omdat zij blind zijn of te stom om de waarheid te erkennen, maar
wél omdat zij een andere waarheid
gezien hebben dan wij.
Nee, ik ben niet opeens Trump-supporter geworden. Mijn visie op deze
psychopaat die bereid is de hele wereldorde overhoop te gooien voor zijn eigen
machtshonger, is niet veranderd.
Maar misschien moeten we met z'n allen toch nederig genoeg zijn om te
erkennen dat onze eigen visie niet noodzakelijk de enige "ware" is. Dat onze eigen "waarheid"
niet noodzakelijk de enige waarheid
is.
Dat geldt voor onze visie op Donald Trump, maar dat geldt eigenlijk
voor alles. Niemand van ons heeft de
waarheid in pacht. Niemand van ons heeft per definitie "gelijk". Niemand van ons heeft het recht om onze mening aan een
ander op te dringen.
Ook, en zélfs, niet als het gaat over Donald Trump die mijn "verdraagzaamheid" totaal niet deelt. Die
alléén zijn eigen waarheid erkent en die altijd gelijk heeft. En die het woord "nederigheid" vermoedelijk zelfs niet
eens kent.
Ik heb altijd veel sympathie gehad voor Frank Vandenbroucke. De
politicus. Niet de veel te vroeg gestorven wielergod.
Ik herinner me nog als was het gisteren hoe hij met oprechte
verontwaardiging kennis moest nemen van de corruptie-affaire waarbij zijn
partij betrokken was, en hoe hij in een vlaag van rechtgeaarde woede het geld
liet verbranden.
(Voor de jongere lezers: de socialistische partijen PS én SP hadden
van de Italiaanse firma Agusta in 1988 véél geld ontvangen om haar helikopters
aan ons leger te kunnen smeren. Frank Vandenbroucke is in 1989 voorzitter
geworden van de SP, maar hij bleek niet op de hoogte van die corrupte deal. Pas
nadien is hij dat te weten gekomen, en toen heeft hij opdracht gegeven om de 5
miljoen frank die in een kluis bewaard werden, te verbranden. Waarna hij in
1994, toen de hele affaire aan het licht kwam, ontslag heeft moeten nemen als
Minister van Buitenlandse Zaken.)
Ondanks mijn sympathie voor de man heb ik toch mijn twijfels over zijn
inzichten in de corona-epidemie in ons land, en meer in het bijzonder over de
manier waarop hij de cijfers bekijkt. Of dan toch voorstelt.
"Wilt u dat ik u de waarheid
vertel of praatjes?" riposteerde hij tegen een kritische journalist. En
daarmee doelde hij op een nakende "implosie"
van onze ziekenhuizen.
Sta me toe nog maar eens terug te kijken op de eerste golf. Toen lagen
er op het piekmoment 6012 Covid-patiënten in onze ziekenhuizen, waarvan 1285 in
de afdeling Intensieve Zorgen. En onze ziekenhuizen konden dat goed aan, in
tegenstelling tot de prutsers in ander landen, waar wij een beetje meewarig op
neer keken. Bij ons géén instorting van de gezondheidszorg, geen
paniektoestanden, geen onhoudbare situaties.
Op dit moment (25 oktober) liggen er 4401 patiënten in de
ziekenhuizen, waarvan 708 op Intensive Care. (De maximale capaciteit voor
Intensieve Zorgen bedraagt op 2000 bedden.) Hoe komt onze minister er dan bij om te
spreken over een nakende "implosie van
onze ziekenhuizen"? Het is duidelijk dat de situatie ernstig is, en nog
erger zal worden. Ondanks de wekelijkse opeenvolging van een resem
verstrengingen, die al bij héél weinig effect lijken te sorteren (en waarvan
het nut bijgevolg twijfelachtig is). Maar is het écht nodig om een paniekgolf
over onze gezondheidszorg te laten neerdalen? We zijn nog altijd maar iets
boven de helft van de ergste piek in de eerste golf, als het gaat over
intensieve zorgen. Is het dan niet een beetje prematuur om nu al te waarschuwen
voor een "implosie"? Of was het
gewoon de bedoeling van onze minister om ons alert te houden en onze motivatie
op peil te houden?
Zal ik de minister anders eens een voorbeeld geven van "praatjes"? Men heeft onlangs beslist om
alléén nog mensen te testen die Covid-symptomen vertonen, en die dus met grote
waarschijnlijkheid besmet zijn. En nu worden paniekerige boodschappen de wereld
ingestuurd omdat de "positiviteitsratio"
in ons land alarmerend hoog ligt. Wat had men dan verwacht? Uiteraard testen nu heel veel mensen positief. Wat is de
toegevoegde waarde van zo'n mededeling? Het is niets méér dan "een praatje"...
Als het gaat over het hoge aantal patiënten op Intensive Care, dan heb
ik toch ook nog de vraag: "Wie ligt er
eigenlijk allemaal op Intensieve Zorgen?" Zijn dat allemaal doodzieke
patiënten die, per definitie, héél intensieve zorgen nodig hebben? Als de
IC-afdelingen nu al overvol zitten en dreigen te "imploderen", moeten we er dan niet hard over waken dat de schaarse
plaatsen goed benut worden?
Het antwoord op mijn vraag kreeg ik in het bericht dat onze Minister van
Buitenlandse Zaken Sophie Wilmès op de afdeling Intensieve Zorgen opgenomen was
met Covid, maar "louter ter observatie".
Ik dacht eerst dat ik het verkeerd begrepen had. Toen het eerste bericht over
haar opname in het ziekenhuis kwam, dacht ik onmiddellijk aan de zware periode
die Boris Johnson naar eigen zeggen had doorgemaakt. Maar niet dus: alléén maar "ter observatie", niet omdat Sophie
er erg aan toe was.
Ik had de telefoon al in de hand om naar Donald te bellen met het
verzoek zijn wondercocktail op te sturen voor onze ex-premier, maar ik heb weer
dichtgelegd toen de ware toedracht duidelijk werd. Ik zou daar schoon staan
blinken hebben als Donald mij gevraagd had of het met Sophie echt zó slecht
ging dat ze zijn mirakel-medicijnen nodig had? Al zou het haar hoe dan ook wel
goed gedaan hebben, denk ik: met de klap twintig jaar jonger!
Maar goed: de bevolking moet alert blijven, en zich bewust zijn van de
dramatische ernst van de situatie. En dus krijgen we "de waarheid": een dagelijkse update van de cijfers.
Ik heb het eerder al eens gevraagd: "Waar blijft de dagelijkse update van de cijfers over (bijvoorbeeld)
zelfmoordpogingen in ons land? Of over kankerpatiënten?" Moeten we ons daar
dan geen zorgen over maken? Zijn die cijfers niet dramatisch genoeg? Zijn die
mensen minder belangrijk dan Covid-zieken? Moet Frank daar niet af en toe eens de waarheid over vertellen?
Zal ik alvast een voorzet geven? In 2018 waren er gemiddeld 28
zelfmoordpogingen per dag in ons
land, en de situatie is er dit jaar zéker niet op verbeterd. Dat is het hoogste
aantal in heel Europa! Moet de bevolking hier niet attent op gemaakt worden?
Zijn er daar geen maatregelen nodig om het cijfer terug te dringen en de curve
om te buigen?
Dokter Zach Bush is een vurige voorvechter van de "anti-vaccinatie" beweging. Dat is een
groep mensen verzameld rond Del Bigtree,
een soort "influencer", die op een
dag een artikel gelezen had waarin ene dokter Andrew Wakefield beweerde dat de
verplichte vaccins (tegen mazelen bijvoorbeeld) autisme zouden veroorzaken. De
heer Wakefield is ondertussen als arts geschorst, nadat gebleken was dat zijn
beweringen frauduleus waren en gebaseerd op vervalste onderzoeksresultaten.
Maar Del Bigtree bleef overtuigd en richtte de ICON-groep op (International Consent Action Network).
Zijn voornaamste boodschap is dat de officiële instanties de waarheid omtrent
die vaccins en hun bijwerkingen proberen te verbergen. Eigenlijk heeft hij daar
geen enkel steekhoudend bewijs voor, maar dat hoeft ook niet: hij hoeft enkel
te beweren dat ook die bewijzen door de voorstanders van vaccinatie achter
gehouden worden. En die "voorstanders",
dat zijn dan de farma-reuzen die onfatsoenlijk veel geld verdienen aan die
vaccins.
Het is in diezelfde denkwijze dat hij ook de hele Covid-pandemie
ontkent en minimaliseert. Volgens Del Bigtree was dat alles één groot complot
van de farma-industrie, en hadden die zélf het virus in hun labo's gecreëerd.
Hij was bijgevolg tegen het gebruik van mondmaskers en raadde zijn volgers
zelfs aan zich te laten besmetten. Waarop onder andere YouTube zijn video's
geschrapt heeft.
Hij werd daarin later trouwens expliciet tegengesproken door zijn
medestander dokter Zach Bush, die aanvoerde dat dit virus heel zeker volkomen
natuurlijk van aard is. Want, zo redeneert Dokter Bush, als dit een kunstmatig
virus is, dan heeft de maker ervan maar pover werk afgeleverd, gezien de
beperkte impact en dodelijkheid van dit corona-virus. (Vergeet niet dat dokter
Bush een Covid-ontkenner is, en er van overtuigd is dat Covid-19 zélf heel
weinig slachtoffers gemaakt heeft.)
De kracht van Del Bigtree is dat hij altijd wint bij zijn aanhangers
en believers. Op exact dezelfde
manier als Donald Trump, trouwens.
Als je hem de vrije tribune geeft, dan verkondigt hij zijn
boodschappen aan al wie wil horen. En heel veel mensen zullen hem geloven. Willen hem geloven omdat hij "antwoorden" geeft. Dat die "antwoorden" dikwijls nergens op gesteund
zijn, en er dikwijls geen enkel bewijs voor geleverd wordt, heeft geen belang.
De mensen willen gewoon antwoorden in deze onzekere en bange tijden. En omdat
ze die van de overheden of verantwoordelijken niet krijgen, accepteren ze elk
antwoord dat er wél komt. En al zeker als dat antwoord "een schuldige" aanwijst voor de miserie die over ons gekomen is.
Donald Trump gebruikt die techniek ook voortdurend: hij zorgt voor antwoorden,
en hij zorgt voor "schuldigen". Bij
Del Bigtree zijn de grote farma-bedrijven en de regeringen de ideale
schuldigen.
En als je hem het zwijgen oplegt, dan kan hij argumenteren dat het
precies die vijanden zijn die hem de mond willen snoeren "omdat ze bang zijn voor de waarheid". Zo kon hij triomferen bij de
mededeling dat Facebook en Instagram zijn video's verwijderd hebben 'wegens valse informatie'. Net zoals ook
Donald Trump tekeer kan gaan als Twitter nog eens een tweet van hem verwijdert
omdat die er echt wel "over" is.
Het moet gezegd: zijn team beschikt over uitgekiende
communicatiespecialisten. En héél veel mensen volgen de boodschappen met blind
vertrouwen.
De gevolgen zijn helaas catastrofaal: de infectieziektes die we
stilaan onder controle dachten te hebben, zijn overal weer in opmars.
De mazelen bijvoorbeeld waren, dankzij systematische vaccinatie, in
het begin van deze eeuw zo goed als uitgeroeid. In ieder geval in de Westerse
wereld. In de ontwikkelingslanden, waar de vaccinatiegraad om diverse redenen
(oorlogstoestanden, populaties die niet konden bereikt worden, armoede en onwetendheid)
veel lager was, is de ziekte helaas nooit uitgeroeid. In Congo waren er in 2019
zelfs méér dan 4500 sterfgevallen door de mazelen, en in Samoa was er eind 2019
ook een uitbraak waarbij 3000 mensen besmet geraakt zijn op een bevolking van
200.000. Het gaat dan ook om een héél erg besmettelijk ziekte: het reproductiegetal (de fameuze R0-waarde)
ligt tussen 16 en 18. (Terwijl er bij Covid-19 algemene paniek gezaaid wordt
zodra dat reproductiegetal groter dan
1 wordt.)
Maar door campagnes zoals die van Del Bigtree is de vaccinatiegraad
ook in de Westerse wereld sterk gedaald, de voorbije jaren. En de ziekte duikt
meteen ook bij ons weer meer en meer op. En al is het virus op zich zelden
dodelijk bij mensen die in goede gezondheid zijn, het vernietigt wél ons
immuunsysteem gedurende meerdere maanden, zelfs na genezing, zodat de kans op
een dodelijke infectie nadien véél groter wordt.
Ik ben niet bepaald overtuigd van het nut en de voordelen van een
vaccin tegen Covid, omdat het maar gedeeltelijk werkzaam zal zijn, en maar een
tijdelijk effect zal hebben. Maar ik ben, en blijf, wél voorstander van een
vaccin dat een besmettelijke ziekte, zoals Polio of de Pokken, volledig uit de
wereld kan helpen.
Niet iedereen is mee in het paniekverhaal over de Covid-pandemie. Zij
die niet helemaal geloven in "de ernst
van de situatie" worden weggezet als "ontkenners".
Hen wordt verweten "geen teamspelers"
te zijn. Maar hoe kunnen wij, gewone mensen, zeker zijn wat nu "de waarheid" is
en wat niet? Als zelfs de wetenschappers en de medici het onderling oneens
zijn. Neem nu professor Jean-Luc Gala, infectioloog, diensthoofd van het
Saint-Luc ziekenhuis in Brussel. Die houdt vol dat de toestand "minder erg is dan men laat uitschijnen"
en hij noemt mensen als Marc Van Ranst "paniekzaaiers".
Waarna hij meteen "een deel van het
probleem" genoemd werd. De man is nochtans geen leek op dat gebied, denk ik
zo. Hoe kan ik dan weten dat hij het fout heeft, en dat Erika Vlieghe gelijk
heeft?
Let wel: niemand ontkent dat Covid bestaat, niemand ontkent dat het
virus er is. De vraag is alléén: "Is de
toestand echt zó ernstig als beweerd wordt? Is de omvang van deze epidemie
inderdaad een grotere ramp voor de mensheid dan al het andere wat de wereld
overkomt? Is het logisch dat dit nieuws nu al zowat 10 maanden lang de media
overheerst?"
Ik weet het niet.
Biostatisticus Geert Molenberghs trekt aan de
alarmbel omdat zeker 1 procent, en in werkelijkheid misschien wel 3 à 5 procent
van de Belgen besmet zijn met het virus. Ik neem aan dat dit wel kan kloppen,
maar opnieuw: "Is dat een ramp van
ongeziene omvang?" Vergeet niet dat bij Influenza de besmettingsgraad
tussen 5 en 10 procent ligt...
In deze blog-bijdrage wil ik een andere medicus aan het woord laten.
Ik ben géén fan van de man, zoals uit mijn tekst wel zal blijken. Maar
hij maakt wél enkele bedenkingen waar over nagedacht mag worden.
Dokter Zach Bush heeft een indrukwekkende reeks diploma's op zijn
visitekaartje staan: interne geneeskunde, endocrinologie, geriatrie. En hij
heeft ondanks zijn jonge leeftijd al een rijk gevulde loopbaan achter de rug.
Het is dus niet de eerste de beste, en het is misschien niet zo stom om toch
eventjes na te denken over zijn beweringen.
Ik vermoed wel dat hij nu niet veel anders meer doet dan voordrachten
en spreekbeurten en interviews geven. Wellicht tegen een substantieel
honorarium.
Dokter Bush is een veelgevraagde spreker. Omdat hij het bijzonder goed
kan zeggen. En (vooral) omwille van zijn uitgesproken (en meestal
controversiële) standpunten. De dokter is namelijk een overtuigd "Covid-19 ontkenner".
Zo argumenteert dokter Bush dat het aantal sterfgevallen te wijten aan
Covid-19 sterk overdreven is, en dat het in de meeste gevallen gewoon gaat om
één of andere vorm van een longontsteking. Hij verwijst daarbij onder andere
ook naar een piek in sterftecijfers door longproblemen in 2017. Toevallig was
2017 een héél zwaar griepseizoen, maar het is toen bij niemand opgekomen om al
die sterfgevallen aan het Influenza-virus toe te wijzen zoals nu systematisch
bij Covid-19 wél gedaan wordt. De diepere oorzaak van die vele zware
longziektes ligt volgens dokter Bush voor een groot deel aan de luchtvervuiling
waar we allemaal ziek door worden. Een bewijs hiervoor ziet hij ook in de
gebeurtenissen in Wuhan: het aantal "Covid"-zieken is pijlsnel gedaald toen Wuhan in lockdown gegaan is, en dat was volgens
dokter Bush volledig te danken aan de verbeterde luchtkwaliteit zodra het leven
er tot stilstand kwam. (Terloops: dat er inderdaad een verband bestaat tussen
de mate van luchtvervuiling en de ernst van het ziekteverloop van
Covid-patiënten staat onomstotelijk vast.)
De dokter voorspelt trouwens ook dat de Covid-pandemie hoe dan ook
tegen volgende zomer zal uitgedoofd zijn. Dat is immers ook hoe het met de
verwante corona-virussen SARS en MERS gegaan is. Het fameuze vaccin komt dus,
volgens de dokter, sowieso te laat om nog enig nut te hebben.
Ik moet erkennen: de dokter heeft hier en daar wel degelijk een punt.
In diezelfde logica is het trouwens tekenend, en zelfs een beetje "grappig", dat met de hittegolf die we
bij ons in augustus gekend hebben, opeens grote ophef ontstaan was over de "forse stijging" van het aantal
sterfgevallen bij ouderen. Dat is al altijd zo geweest: tijdens élke hittegolf
is er een grote oversterfte bij de ouderen. Maar nu opeens werd dat aan
Covid-19 gelinkt. Zoals eigenlijk al de hele tijd gebeurd is met alle
sterfgevallen in de woonzorgcentra.
Volgens dokter Bush gaat het ook totaal niet om "een nieuw virus". Volgens hem is dit gewoon één van de miljarden
virussen die in onze omgeving, en ook in ons lichaam, aanwezig zijn: die
virussen maken gewoon deel uit van ons "microbioom" of onze "microflora".
En ook hier heeft hij wellicht een punt.
Dat er nu meer en meer zieken zijn door die virussen, komt volgens
dokter Bush doordat ons "microbioom"
niet meer in evenwicht is: de "biodiversiteit"
is ook bij de mens volledig om zeep. Net zoals dat in de natuur het geval is. En
één van de oorzaken van dat verlies aan "biodiversiteit"
in ons microbioom, zouden de (verplichte) vaccinaties zijn die de virussen in
ons lichaam kapot maken.
Door het kapot maken van de biodiversiteit in de natuur, zijn wij
volgens dokter Bush trouwens hard bezig met de "Zesde
Extinctie". (Herinner u een eerder stukje waarin ik al verteld heb over de "vijf massa-extincties" die de aarde
in de voorbije 500 miljoen jaren getroffen hebben.)
Maar geen nood: de dokter heeft een voedingssupplement ontwikkeld dat
ons weer helemaal gezond zal maken. Hij heeft zelfs een aparte formule voor
kinderen, én voor onze hond. Als we dat supplement kopen, voor de democratische
prijs van 69,95 dollar voor een fles waar we twee maanden mee voort kunnen, dan
kan ons niets overkomen. Want het hoofdingrediënt "Terrahydrite" herstelt de werking van onze ingewanden, versterkt
onze hersenfuncties, beschermt ons tegen allergenen en giftige stoffen, en
ondersteunt ons microbioom en ons immuunsysteem. De versie voor ons huisdier
kost maar 49,95 dollar.
Ik moet eerlijk toegeven: ik ben behoorlijk onder de indruk van de
argumentatie van dokter Zach Bush. Zijn zienswijze stemt in elk geval tot
nadenken. Ook al geloof ik niet al te erg in de heilzame werking van zijn voedingssupplement...
Sta mij toe u even mee te nemen terug in de tijd, naar vrijdag 9
oktober.
De nieuwe regering was nog maar pas goed en wel gestart, en daar waren
ze al met doortastende maatregelen tegen de corona-epidemie. Want de cijfers gingen
de slechte kant op, en er moest "nu"
opgetreden worden. En dus kwamen er een aantal beperkingen en verstrengingen
die ervoor zouden zorgen dat de cijfers weer gingen zakken. Maar we moesten
wel bedenken: het effect zouden we pas na een 10-tal dagen gaan merken.
We zijn vandaag 22 oktober, en van een positieve evolutie in de
cijfers is nog niets te zien. Wel integendeel, zo lijkt het wel. Veel hebben
die verstrengingen van 9 oktober dus niet uitgehaald.
We spoelen een week verder vooruit, naar vrijdag 16 oktober.
De cijfers schoten verder de hoogte in, alsmaar sneller. En de
regering besloot (opnieuw) in te grijpen.
"Ja maar," zei een alerte
journalist, "moeten we niet eerst zien of
de vorige maatregelen een impact zullen hebben? Die zijn pas een week geleden
ingegaan, en we weten dat het effect ervan pas binnen drie tot vijf dagen
zichtbaar zal zijn."
Een terechte opmerking: we mochten ervan uit gaan dat de experten de
richtlijnen van 9 oktober goed doordacht hadden, en dat die dus na tien tot
veertien dagen hun doeltreffendheid zouden bewijzen. Waarom dan na een week al
nieuwe richtlijnen, nog strenger dan de vorige?
"We kunnen niet meer wachten."
zei onze minister van Volksgezondheid. "Want
we hebben te maken met een tsunami."
En dus was 16 oktober de start van "Niveau 4".
Okee dan. We moesten dus nog even doorbijten, en binnen de tien à
veertien dagen zou het keerpunt komen. Het bemoedigende resultaat van onze
gezamenlijke inspanningen. Dus vanaf 26 oktober. En eigenlijk al eerder, want
ook de maatregelen van 9 oktober moeten toch tot iets gediend hebben. Of niet?
Vanaf ten laatste 23 oktober moeten die een rol gaan spelen. Dat kan niet
anders. En vanaf 26 oktober of ten laatste 30 oktober hebben we het virus bij
zijn nekvel. Zo veel is wel zeker.
Helaas... Komt daar biostatisticus Kurt Barbé met statistische modellen,
die zeggen dat we "vanaf 1 november een kentering
zullen zien", maar dan in de zin van: "De
cijfers zullen nog altijd stijgen, maar minder snel."
Niks geen "virus bij zijn nekvel".
Niks geen ombuiging van de curve. Niks geen positieve evolutie door onze
inspanningen. Het zal nog altijd stijgen, maar "minder
snel". En wanneer begint het dan wél te zakken? Geen mens die het weet. Het
zou kunnen dat we "op een plateau"
uitkomen.
En dus moeten we dan maar in "Niveau
4" blijven, zeker? Vergeet Kerstmis alvast, en vergeet Oudejaarsavond ook
maar. Misschien gaan we dan toch Pasen mogen vieren? Met een mondmasker op in de
tuin Paaseieren rapen... Zalig!
Ondertussen slaat de paniek, minder dan 5 dagen na de vorige
verstrenging, alweer toe bij onze leiders: "We
moeten de maatregelen dringend verstrengen!" Er is zélfs al sprake van een
nieuwe lockdown. Want er is niets dat op enige échte verbetering wijst.
Ik heb het eerder al eens gevraagd: "Hoe zeker zijn we dat dit de juiste aanpak is, en dat dit het gewenste
resultaat zal opleveren?" Ik blijf erbij dat we het anders moe(s)ten
aanpakken: iedereen opsporen die besmet is, en die in quarantaine zetten, en
ook iedereen opsporen die mogelijk besmet is na contact met een Covid-patiënt. "Testen en opvolgen", dat is volgens
mij de enige manier. Zoals we nu bezig zijn, blijven we achter de feiten, en achter het virus, aan hollen.
En wat gaan we nu doen, dacht u? Minder
testen.
"Deteststrategie wordt aangepast." Alléén diegenen die symptomen
hebben, zullen nog getest worden. Wat bijzonder nuttig is, want dat zijn die
mensen van wie men al wéét dat ze ziek zijn. Die hoeven dus niet meer getest te
worden om dat te achterhalen. Maar toch zijn het precies zij die getest zullen
worden, en alléén zij. De rest niet meer. Covid-patiënten die geen symptomen
hebben, worden niet meer getest, en we zullen ze dus ook niet meer opsporen. We
zullen vanaf nu helemaal blind varen.
Maar... het aantal "geregistreerde
besmettingen", gedetecteerd door een test, zal (uiteraard) wel vanzelf
dalen. En dat vanaf 22 oktober of daaromtrent. Zonder enige inspanning. Als dát
geen goed nieuws is!
Het nadeel aan die nieuwe teststrategie, waarbij alléén nog zieke
mensen getest worden, is wel dat het percentage positieve testen sterk de
hoogte in schiet. Wat dan weer de algemene paniek aanzwengelt. En dus de nood
aan strengere maatregelen verhoogt.
In deze dwaze corona-tijden zal het allemaal nét iets anders zijn dan
vroeger, nét iets minder leuk of spannend, maar binnenkort is het toch weer zo
ver: de periode van Sint-Maarten en Sinterklaas. En zélfs van de Kerstman. Want
de Kerstman wacht niet meer tot de beide Sinten het land uit zijn vooraleer
zijn intrede te doen, zoals vroeger wel het geval was. Het is een beetje
symptomatisch voor de moderne samenleving: geduld bestaat niet meer, en
iedereen loopt iedereen voor de voeten als er te profiteren valt.
Maar voor Sinterklaas worden het erg moeilijke tijden! Want terwijl
Sint-Maarten met rust gelaten wordt, en de Kerstman ongestoord mag blijven
profiteren van de hulp van zijn "elfjes",
moet Sinterklaas het vanaf dit jaar alléén zien te klaren.
Het is duidelijk dat er hier sprake is van oneerlijke concurrentie. Want
de Kerstman, die mag ongehinderd blijven werken met een heel leger van wezens
die overduidelijk behoren tot een onbeschermde minderheid. Uit alle kerstfilms
blijkt trouwens dat in zijn ateliers dikwijls sprake is van slavenarbeid, zélfs
van kinderarbeid, en tóch is er niemand die daar een opmerking over maakt.
Niemand komt voor die uitgebuite wezentjes op straat, niemand protesteert tegen
dat soort wantoestanden. Ik heb nog nooit iemand horen roepen: "Elf lifes matter!" Maar Sinterklaas, die
heeft het wél vlaggen: zijn assistenten worden overal geweerd en verbannen. En
dus moet hij het vanaf dit jaar allemaal alléén doen. Echt verantwoord vind ik
dat niet, zeker niet op zijn leeftijd. Waar blijven de steuncomité's die hulp
vragen voor oude mensen als Sinterklaas? Oudere mensen die de gerechtigde
pensioenleeftijd al lang voorbij zijn, maar die tóch nog altijd zo hard moeten
zwoegen (zoals de meeste zelfstandigen) en zo'n gevaarlijk werk (over daken
klimmen en zo) moeten uitvoeren?
Het moge duidelijk zijn: de protestacties zijn bijzonder "selectief", en Sinterklaas wordt héél expliciet
geviseerd. Ik heb er geen idee van wat de man zou misdaan hebben, of waar hij
die onrechtvaardige behandeling aan zou verdiend hebben. Maar het ligt
natuurlijk wél in de lijn van de hele "Black
lives matter" beweging: die is in alle opzichten erg selectief, en de
verontwaardiging komt alléén boven als dat in het kraam van de protestanten
past. Alles wat hun argumentaties onderuit zou kunnen halen, wordt vakkundig
verzwegen of geminimaliseerd. Met de steun van de media, trouwens.
Als Sinterklaas deze moeilijke en zware tijden moet overleven, dan zal
de regering toch met steunmaatregelen over de brug moeten komen. De
sinterklaas-sector is op sterven na dood, en als er geen ondersteuning komt van
de federale en regionale regeringen, dan betekent dat wellicht het einde.
Vandaar deze dringende oproep vanuit de sector om voldoende budgetten uit te
trekken zodat deze belangrijke economische branche, die al eeuwenlang deel
uitmaakt van onze tradities, alsnog kan overleven.
Maar misschien kan corona,
vreemd genoeg, wel de redding betekenen. Want vanaf nu moeten de sinten en hun
assistenten altijd met neusmondmasker op pad. Als alle assistenten met een gezichtsbedekking
in het openbaar moeten verschijnen, dan kan niemand nog het onderscheid maken
tussen een zwarte of een andere piet. En dan is er eigenlijk geen enkele reden
meer voor de Zwarte Pieten om zich te laten verbannen: er is toch niemand die
het zal merken. Ik heb er dus goede hoop op dat Sinterklaas creatief genoeg zal
zijn om al zijn assistenten met gezichtsbedekking mee op pad te sturen.
Wie had ooit gedacht dat corona onze Zwarte Pieten zou kunnen redden...
