Sinister

Veel mensen ergeren zich groen en blauw als ze zien of horen dat jongeren bij momenten de corona-voorschriften aan hun laars lappen en tóch samen komen voor feestjes of een party, of gewoon om te chillen. Ik erger me daar ook aan, en denk dan: "Jullie zijn jongvolwassenen. Zijn jullie echt niet verstandiger dan dat?"

Maar als we heel eerlijk zijn, moeten we toegeven dat wij in onze periode als "jongvolwassene" ook stommiteiten begaan hebben. Of in ieder geval dingen waarvan ieder weldenkend mens zou gezegd hebben: "Hoe kom je daar in godsnaam toe? Heb je dan echt niet verder nagedacht?"

Ik vrees inderdaad dat het brein van een negentien- of twintigjarige nog verre van ontwikkeld is, en dat de term "volwassen" eigenlijk nog niet van toepassing is. En misschien is het gewoon "het voorrecht" van jongens en meisjes van die leeftijd om af en toe nog eens dom te mogen doen?

Al denk ik toch dat de "stommiteiten" uit onze jeugdjaren iets onschuldiger van aard waren. We begingen in elk geval geen absurditeiten die fataal konden aflopen, zoals in deze moderne tijden af en toe wél gebeurt als het ene of andere genie een nieuwe "challenge" bedacht heeft. Zoals de "Choking Game", waarbij je zo lang mogelijk je eigen luchtpijp moet dichtknijpen voor de roes die je dan achteraf krijgt. Of de "Blue Whale" challenge, waarbij de finale stap een zelfmoordpoging zou zijn. Of zich in een winkelkarretje achter een rijdende auto laten meevoeren. Of de "Keke-challenge" waarbij je uit een rijdende auto moet stappen om een dansje te doen.

Onze "stommiteiten" als jongvolwassene waren eerder "vertederend" van aard. Ingegeven door romantische ideeën: we waren "verliefd".

Zo zijn we op een keer op een zondagavond, op weg van thuis naar ons kot in Gent, met z'n vieren in Waregem van de trein gestapt omdat ik persé eens op bezoek wou gaan bij een "oude vlam". Het ridicule hierbij is wel dat zij van mijn stuntelige avances nooit had moeten weten, en al een lief had. Maar om één of andere bizarre reden had ik het idee opgevat om toch eens op bezoek te gaan. En ik had onderweg naar het station zelfs een heus boeket gekocht. Voor haar moeder...

En dus ben ik in Waregem van de trein gestapt, en mijn drie vrienden samen met mij. Helaas was het iets verder stappen tot aan haar huis dan ik verwacht had, zodat we méér dan een half uur door het stille en donkere Waregem gedwaald hebben. En helaas regende het pijpenstelen die avond. Zodat wij ongeveer doorweekt waren toen we daar aanbelden. En, erger nog, mijn mooi boeketje bloemen was helemaal kapot geregend, en er bleef maar een armzalig bundeltje stengels over.

Over ons bezoek kan ik kort zijn. De bloemen zijn discreet in de keuken verdwenen en er is geen vaas met bloemen op de tafel gekomen. En het gesprek verliep stroef en moeizaam en ongemakkelijk. Na een half uurtje zijn we dus weer vertrokken. Door de regen, richting station. En over het voorval werd niet meer gesproken.

En op een andere keer zijn mijn vriend en ik eens per "autostop" van Gent naar Kortrijk getrokken omdat in het atheneum waar wij samen het vorig jaar onze secundaire studies afgemaakt hadden, een T-Dansant doorging voor de "honderd dagen". Mijn vriend hoopte daar het meisje te ontmoeten waar hij smoorverliefd op was. Hoewel zij eerder nooit op zijn avances was ingegaan...

Kort na de middag zijn we met z'n tweeën te voet uit Gent vertrokken, in de hoop al liftend spoedig in Kortrijk aan te komen. Helaas is dat behoorlijk tegengevallen. Uit pure armoede zijn we onderweg toch afgeweken naar een station, en hebben de rest van de weg per trein afgelegd. Die fameuze TD was ook al geen groot succes: het meisje in kwestie was in geen velden of wegen te bekennen, en gezien ons beider danstalenten hebben wij daar vooral "muurbloempje" gespeeld. En we zijn ruim op tijd weer naar Gent vertrokken. Met de trein.

Misschien gaan mijn verhalen dan toch niet zozeer over de stommiteiten waar ook wij als jongvolwassenen ons aan bezondigd hebben? Maar eerder over échte vriendschap: over vrienden die elkaar steunen, door dik en dun, zélfs als de onderneming hopeloos is.

Want mijn vrienden hoefden die doorregende en zinloze tocht in Waregem met mij niet mee te ondernemen. Maar ze wilden er zijn om mij te steunen. En ik hoefde niet mee te stappen naar Kortrijk, maar ik wilde er zijn voor mijn vriend zodat hij niet alléén zou staan.