|
In het zeven uur journaal van de VRT op 9 oktober 2020 zaten toevallig
twee "verwante" berichten. Eentje
over de heren Van Samang, Dhondt en Van de Veire, en eentje (zij het minder
prominent) over de heer Bart De Pauw.
Even ter herinnering: Bart De Pauw, die seksueel getinte berichtjes
gestuurd heeft naar een aantal vrouwen, wordt geportretteerd als een "dader", een "misdadiger". Die andere heren, die pornografische foto's én
filmpjes gestuurd hebben naar een (vermeende) vrouw, worden geportretteerd als "slachtoffers".
Die mannen zijn natuurlijk géén "slachtoffer",
ze zijn evengoed "dader" als Bart De
Pauw. En dat de "vrouw" in kwestie
uiteindelijk een man bleek te zijn, doet hier eigenlijk niets terzake.
Ze waren "in de val gelokt".
Dat is hun excuus. Het spijt me heel erg, maar dat is een belachelijk smoesje.
Als ik zou benaderd worden door een vrouw die ik niet ken, en die mij
onthullende foto's zou sturen, dan zou ik onmiddellijk wéten dat er iets niet
pluis is. Ik zou er in elk geval niet
mee in contact blijven en wachten tot de dame mij vraagt naar naaktfoto's of
iets dergelijks. Want ik ben nuchter genoeg om te weten dat dit nooit kán
kloppen, als een (vreemde) vrouw mij zou benaderen met intieme voorstellen.
Waarom zou ze ook? Omdat ze weet dat ik een goddelijk lichaam heb? Ik vermoed
dat de heren Van Samang, Dhondt en Van de Veire zoiets moeten verondersteld
hebben: dat zij benaderd werden door een fan die in zwijm zou vallen bij de
aanblik van hun goddelijke spierbundels en seksuele attributen. Als ze "in de val" gelopen zijn, dan is het wel
in de val van hun eigendunk en hoogmoed.
Nee, zij zijn géén "slachtoffers".
De enige échte "slachtoffers", dat
zijn hun gezinsleden. Maar om één of andere reden kiezen de media ervoor om die
mannen tóch altijd als "slachtoffer"
voor te stellen, en te negeren dat zij wel degelijk pornografisch
beeldmateriaal naar een vrouw gestuurd hebben.
Bart De Pauw is van bij het begin van de affaire als "dader" voorgesteld. Hij had natuurlijk
de brute pech dat de "#MeToo" heisa
pas was losgebarsten, en dat de media volop mee wilden profiteren van de
sensatie rond al die affaires. In die zin is Bart De Pauw wel degelijk een "slachtoffer": hij is het slachtoffer van
de sensatie-geilheid van de media, de VRT in de eerste plaats. En in haar drang
om de zaak zo sterk mogelijk uit te melken, heeft de VRT er alles op gezet om
Bart De Pauw van bij de start al te veroordelen. Zonder op enig gerechtelijk
onderzoek te wachten. Zonder op een verdict van een rechtbank te wachten. Voor
de VRT lag het oordeel bij voorbaat vast: "Schuldig".
Waardoor Bart De Pauw vakkundig "vermoord"
werd: zijn carrière, zijn leven, zijn gezin, zijn toekomst. Het maakt hierbij
niet uit of de beschuldigingen terecht zouden geweest zijn: hij is nog altijd "onschuldig tot het tegendeel bewezen is".
Maar de VRT meende daar niet op te moeten wachten en eigende zich het recht toe
om zélf te oordelen. En nee, het is er mij niet om te doen alles in de doofpot
te stoppen wat Bart De Pauw uitgespookt heeft: als hij vrouwen gekwetst en belaagd heeft, dan moet hij daarvoor
gestraft worden. Op een gepaste manier. Maar de straf die hem door de media, en
de VRT in het bijzonder, is opgelegd (zonder enige vorm van proces), is
buitensporig en totaal niet in verhouding tot zijn (vermeende) "misdaden".
Dat het gezin van Bart De Pauw de omroep nu aanklaagt wegens "karaktermoord", is dan ook méér dan
terecht. Ik hoop dat ze het winnen, en dat de openbare omroep, en de media in
het algemeen, eindelijk eens een toontje lager gaan zingen en beseffen dat ze
zich niet alles kunnen of mogen
permitteren in hun sensatiezucht en jacht op kijkcijfers. Want die
kijkcijferjacht, die de bron is van de sensatiedrang van de media, wordt maar
door één verzuchting gedreven: zo veel mogelijk inkomsten verwerven.
Het draait, helaas, ook hier weer alléén maar om geld, financieel
gewin. Ten koste van alles en iedereen.
|
