|
Aangezien de media nu al negen maanden lang met diezelfde vastberaden
verbetenheid op de Covid-spijker blijven kloppen, kan ik evengoed ook op
dezelfde spijker blijven hameren waar ik al enkele keren op geklopt heb, en die
door de media niet belangrijk genoeg gevonden wordt. De spijker van de
onrechtvaardige en nodeloze ellende in grote delen van de wereld, de spijker
van de ondervoeding en hongersnood, de spijker van de miljoenen mensen die voor
geweld op de vlucht zijn.
Ik slaag er maar niet in te begrijpen waar die fascinatie voor de
Covid-cijfers vandaan komt, en hoe of waarom die brandend wordt gehouden.
Natuurlijk: Covid is een vreselijke ziekte bij diegenen van wie de longen
aangetast worden. Ik zal dat niet ontkennen. Zelf heb ik het, gelukkig, nog
niet aan den lijve ondervonden. Ik kan er dus niet uit persoonlijke ervaring
over meespreken. Ook over de vreselijke ervaring van een longontsteking als
gevolg van Influenza kan ik niet meepraten, omdat ik ook daarvan gespaard
gebleven ben tot nu toe.
Ik wil dus geen polemiek starten of het ene erger is dan het andere,
of niet. Ik vermoed dat Hypoxie altijd een vreselijke, angstaanjagende en
soms levensbedreigende ervaring is. Wat de oorzaak ook moge geweest zijn.
Maar ik blijf het wél moeilijk hebben met het cijferfetisjisme van de media en van de experten en onze
verantwoordelijken bij deze Covid-epidemie. Omdat de epidemie op heel grote
schaal toeslaat? Want, zei Geert Molenberghs onlangs: "Zeker 1 procent van de Belgen is al besmet. En dat is een
onderschatting: het zal in werkelijkheid eerder 3 tot 5 procent zijn." Dat
zal best wel zo zijn, maar is dat zo dramatisch als het voorgesteld wordt?
Herinner u dat bij een matige griepepidemie naar schatting 5 procent van de
bevolking besmet wordt. En tóch heb ik nooit meegemaakt dat in de journaals en
in de kranten elke dag een waarschuwende update gepresenteerd werd over de
recente of dagelijkse toename van het aantal Influenza-besmettingen. Er waren
trouwens geen cijfers om te presenteren, want het werd/wordt gewoon niet
opgevolgd. Er werd/wordt ook niet getest op het Influenza-virus: er werden
nooit testdorpen of teststraten of testcentra uitgebouwd en er was geen
probleem met de testcapaciteit van de labo's. De enige "test", was/is de constatatie van de huisarts: "Koorts, spierpijn, hoesten, hoofdpijn? Het zal wel griep zijn." En
zolang de longen "zuiver" waren bleef
het daarbij. Als er "ruis" te horen
was op de longen: antibiotica. En dat was het. Tot het, af en toe, compleet
verkeerd ging en een fatale afloop kreeg. "Doodsoorzaak:
longontsteking." Maar zélfs daarover waren géén horrorverhalen te horen of
te zien. De mensen kwamen op intensive care terecht, en stierven er soms. Anoniem,
in alle stilte, zonder dat daar vreselijke beelden van getoond werden, zonder
dat de media een update van de cijfers publiceerden. Maar nu, met corona, is
alles anders: de longpatiënten zijn elke dag in het nieuws, de coronacijfers
worden elke dag met nadruk herhaald.
Vooral dan met de bedoeling ons ervan te overtuigen hoe érg dit wel
is. Hoe wereldomvattend, hoe groot de impact wel is.
En ondertussen is er in onze media geen tijd of interesse voor andere
gebeurtenissen waarbij minstens evenveel of zelfs méér slachtoffers vallen. De
gegevens zijn er nochtans.
Wat te denken van Tuberculose? In 2015 zijn wereldwijd naar schatting
10,4 miljoen mensen besmet geraakt, en zijn er ongeveer 1,8 miljoen mensen aan
de ziekte overleden. Dat zijn er gemiddeld 5000 per dag! Dat is een hallucinant
aantal dodelijke slachtoffers. Maar er wordt geen woord aan vuil gemaakt. Omdat
het "ver van ons bed is": vooral in
China, India, Pakistan, Indonesië, Zuid-Afrika en Nigeria. En dus de aandacht
van de media niet waard...
En wat te denken van het wereldwijde probleem van "ondervoeding"? Die teller staat nu (10 november)
op 847.319.660 slachtoffers, waarbij er dit jaar alléén al 9.637.388 mensen van
honger gestorven zijn.
En er waren eind 2019 naar schatting 79,5 miljoen mensen op de vlucht voor geweld of voor ontbering. Maar
ook hier: geen dagelijkse update, geen dagelijkse berichten over de ernst van
de situatie. Alléén heel af en toe eens een zeldzame reportage.
En onze regering? Die is ontzettend actief en doortastend en alert als
het over Covid gaat: elke week kwamen ze met nieuwe maatregelen (zelfs zonder te
wachten of de vorige iets hebben uitgehaald). Maar voor de rest?
Wist u trouwens dat België vorig jaar en dit jaar lid was/is van de
Veiligheidsraad van de Verenigde naties? België is op dit moment één van de 15
leden van een exclusieve club met zéér grote bevoegdheden. Een mens zou denken
dat ons land hiervan had kunnen profiteren om één en ander onder de aandacht te
brengen. Of niet?
|
