|
Ik had me voorgenomen om in deze blog ook af en toe plaats te maken
voor een stukje over mensen die ik bijzonder bewonder. Persoonlijkheden die
door het noodlot hard beproefd zijn geweest, maar desondanks toch vreugde en
blijdschap, en schoonheid en warmte hebben kunnen brengen. Door hun talenten en
door hun volharding en wilskracht, maar vooral door hun positieve
ingesteldheid.
Mijn vorig "Portret" dateert
van 19 juli: over de "Playing for Change Movement". Hoog tijd dus om mijn
reeks verder aan te vullen. Want tussen alle cynische boodschappen door, mag
een positief verhaal ook wel eens.
Al is dit "portret" over
Karen Carpenter minder bedoeld als een portret,
dan wel eerder als een boodschap, een waarschuwing.
Bij de jonge generatie is Karen
Carpenter wellicht helemaal niet bekend. Zij was de ene helft van The Carpenters, een duo met haar broer
Richard. Haar broer was als peuter al een wonderkind op de piano, en hij werd
door hun ouders sterk gestimuleerd om een muzikale carrière uit te bouwen.
Karen was drie jaar jonger, en voelde zich in alle opzichten minderwaardig; ook
al omdat ze "maar een meisje" was. Ze
heeft op school dan toch mogen leren drummen, en samen met haar broer zijn ze
in 1969 gestart als "The Carpenters".
Zij was de drummer van de groep, en naar verluid zelfs een heel goeie. Al is
ze bij het verder uitbouwen van hun carrière meer en meer gaan figureren als
zangeres en "frontwoman". Zeer tegen
haar zin, want ze was uiterst bedeesd en schaamde zich om haar uiterlijk.
Ze leed bijna haar hele leven aan anorexia, en dat is haar
uiteindelijk fataal geworden. Zoals al te veel jonge meisjes werd zij geplaagd
door een loodzwaar minderwaardigheidscomplex, met dank aan haar moeder en haar
veeleisende omgeving. Hoe mooi en getalenteerd ze ook was, ze kon nooit voldoen
aan de eisen van perfectie die haar opgedrongen werden. Haar kortstondige
huwelijk met een gewelddadige vastgoedmakelaar die verslaafd was aan het gokken
en er al haar zuurverdiende centen doorjaagde, heeft haar zelfbeeld ook geen
goed gedaan.
Karen Carpenter is nauwelijks 33 jaar oud geworden. Ze woog op
25-jarige leeftijd nog amper 41 kg, maar vond zichzelf nog altijd "te dik", en tuimelde van het ene
drastische dieet in het andere. Ondanks een tijdelijk verblijf in het
ziekenhuis, om weer bij te sterken en gezond te leren eten, is haar anorexia
haar uiteindelijk fataal geworden. Ze is gestorven omdat haar hart het begeven
heeft na een soort "overdosis" aan een
laxeermiddel.
Jammer genoeg zijn er nu nog altijd al te veel jonge meisjes die in
diezelfde val dreigen te lopen, en zich, hetzij door de "boekskes" of door de social
media of door hun omgeving, een minderwaardigheidscomplex laten aanpraten.
De, dikwijls ook blijvende, schade die anorexia in een jong lichaam aanricht,
wordt nog altijd véél te weinig benadrukt en belicht. Want het gaat niet alléén
om de schade op het moment zelf, door het "vasten".
Zoals oververmoeidheid, of menstruatiestoornissen, bij meisjes. Het gaat ook,
en vooral, om de permanente schade: osteoporose, nierstenen, onvruchtbaarheid,
hartstoornissen.
Ik wil er terloops nog op wijzen dat er bijvoorbeeld in Nederland jaarlijks
zowat 5.500 anorexiapatiënten bij komen en dat op dit moment ongeveer 370 op
100.000 Nederlandse jonge vrouwen aan anorexia lijden. (Ik heb geen precieze cijfers
over ons land, maar het zal in België vermoedelijk niet beter zijn.) Het is dus
een aandoening die niet bepaald "te
verwaarlozen" is.
Hoe ongelukkig haar leven ook gelopen is, en hoe zwaar zij ook gebukt
liep onder haar complexen, toch heeft Karen Carpenter samen met haar broer héél
veel mensen blij en gelukkig gemaakt met haar heerlijke contra-alto stem en de
warmte van hun songs.
Dit hier vind ik persoonlijk één van hun mooiste:
https://www.youtube.com/watch?v=jixeE8gkT-s
|
