Sinister

Ik heb altijd veel sympathie gehad voor Frank Vandenbroucke. De politicus. Niet de veel te vroeg gestorven wielergod.

Ik herinner me nog als was het gisteren hoe hij met oprechte verontwaardiging kennis moest nemen van de corruptie-affaire waarbij zijn partij betrokken was, en hoe hij in een vlaag van rechtgeaarde woede het geld liet verbranden.

(Voor de jongere lezers: de socialistische partijen PS én SP hadden van de Italiaanse firma Agusta in 1988 véél geld ontvangen om haar helikopters aan ons leger te kunnen smeren. Frank Vandenbroucke is in 1989 voorzitter geworden van de SP, maar hij bleek niet op de hoogte van die corrupte deal. Pas nadien is hij dat te weten gekomen, en toen heeft hij opdracht gegeven om de 5 miljoen frank die in een kluis bewaard werden, te verbranden. Waarna hij in 1994, toen de hele affaire aan het licht kwam, ontslag heeft moeten nemen als Minister van Buitenlandse Zaken.)

Ondanks mijn sympathie voor de man heb ik toch mijn twijfels over zijn inzichten in de corona-epidemie in ons land, en meer in het bijzonder over de manier waarop hij de cijfers bekijkt. Of dan toch voorstelt.

Sta me toe nog maar eens terug te kijken op de eerste golf. Toen lagen er op het piekmoment 6012 Covid-patiënten in onze ziekenhuizen, waarvan 1285 in de afdeling Intensieve Zorgen. En onze ziekenhuizen konden dat goed aan, in tegenstelling tot de prutsers in ander landen, waar wij een beetje meewarig op neer keken. Bij ons géén instorting van de gezondheidszorg, geen paniektoestanden, geen onhoudbare situaties.

Op dit moment (25 oktober) liggen er 4401 patiënten in de ziekenhuizen, waarvan 708 op Intensive Care. (De maximale capaciteit voor Intensieve Zorgen bedraagt op 2000 bedden.) Hoe komt onze minister er dan bij om te spreken over een nakende "implosie van onze ziekenhuizen"? Het is duidelijk dat de situatie ernstig is, en nog erger zal worden. Ondanks de wekelijkse opeenvolging van een resem verstrengingen, die al bij héél weinig effect lijken te sorteren (en waarvan het nut bijgevolg twijfelachtig is). Maar is het écht nodig om een paniekgolf over onze gezondheidszorg te laten neerdalen? We zijn nog altijd maar iets boven de helft van de ergste piek in de eerste golf, als het gaat over intensieve zorgen. Is het dan niet een beetje prematuur om nu al te waarschuwen voor een "implosie"? Of was het gewoon de bedoeling van onze minister om ons alert te houden en onze motivatie op peil te houden?

Zal ik de minister anders eens een voorbeeld geven van "praatjes"? Men heeft onlangs beslist om alléén nog mensen te testen die Covid-symptomen vertonen, en die dus met grote waarschijnlijkheid besmet zijn. En nu worden paniekerige boodschappen de wereld ingestuurd omdat de "positiviteitsratio" in ons land alarmerend hoog ligt. Wat had men dan verwacht? Uiteraard testen nu heel veel mensen positief. Wat is de toegevoegde waarde van zo'n mededeling? Het is niets méér dan "een praatje"...

Als het gaat over het hoge aantal patiënten op Intensive Care, dan heb ik toch ook nog de vraag: "Wie ligt er eigenlijk allemaal op Intensieve Zorgen?" Zijn dat allemaal doodzieke patiënten die, per definitie, héél intensieve zorgen nodig hebben? Als de IC-afdelingen nu al overvol zitten en dreigen te "imploderen", moeten we er dan niet hard over waken dat de schaarse plaatsen goed benut worden?

Het antwoord op mijn vraag kreeg ik in het bericht dat onze Minister van Buitenlandse Zaken Sophie Wilmès op de afdeling Intensieve Zorgen opgenomen was met Covid, maar "louter ter observatie". Ik dacht eerst dat ik het verkeerd begrepen had. Toen het eerste bericht over haar opname in het ziekenhuis kwam, dacht ik onmiddellijk aan de zware periode die Boris Johnson naar eigen zeggen had doorgemaakt. Maar niet dus: alléén maar "ter observatie", niet omdat Sophie er erg aan toe was.

Ik had de telefoon al in de hand om naar Donald te bellen met het verzoek zijn wondercocktail op te sturen voor onze ex-premier, maar ik heb weer dichtgelegd toen de ware toedracht duidelijk werd. Ik zou daar schoon staan blinken hebben als Donald mij gevraagd had of het met Sophie echt zó slecht ging dat ze zijn mirakel-medicijnen nodig had? Al zou het haar hoe dan ook wel goed gedaan hebben, denk ik: met de klap twintig jaar jonger!

Maar goed: de bevolking moet alert blijven, en zich bewust zijn van de dramatische ernst van de situatie. En dus krijgen we "de waarheid": een dagelijkse update van de cijfers.

Ik heb het eerder al eens gevraagd: "Waar blijft de dagelijkse update van de cijfers over (bijvoorbeeld) zelfmoordpogingen in ons land? Of over kankerpatiënten?" Moeten we ons daar dan geen zorgen over maken? Zijn die cijfers niet dramatisch genoeg? Zijn die mensen minder belangrijk dan Covid-zieken? Moet Frank daar niet af en toe eens de waarheid over vertellen?

Zal ik alvast een voorzet geven? In 2018 waren er gemiddeld 28 zelfmoordpogingen per dag in ons land, en de situatie is er dit jaar zéker niet op verbeterd. Dat is het hoogste aantal in heel Europa! Moet de bevolking hier niet attent op gemaakt worden? Zijn er daar geen maatregelen nodig om het cijfer terug te dringen en de curve om te buigen?