Proficiat Joe ! 

... Omdat ge de hulpverlening aan de oorlogsslachtoffers van de oorlog in Israël niet langer in de weg staat. Hierdoor worden levens gered van mensen, die door uw beslissing nog een mooie toekomst in het vooruitzicht hebben, al zullen ze het dan moeten doen met een paar dierbare familieleden en een paar ledematen minder.

... En ook vanwege de blijvende stroom van wapenleveringen, waardoor de strijd onverminderd kan doorgaan, hetgeen een bijdrage levert tot het vertragen van de bevolkingstoename in de wereld, die de oorzaak is van alle ellende.

Maar uw bijdrage is onvoldoende, mijn beste Joe! Dat kan iedereen toch zien! De wereldbevolking blijft in snel tempo toenemen, al doet de natuur zijn best om daar middels allerlei ingrepen een stokje voor te steken: aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, epidemiën, hongersnoden, overstromingen, oorlogen... En wij? Wij dwingen de natuur om een tandje bij te steken... 't Zal een wrede bedoening worden. En te bedenken dat het allemaal zo véél vreedzamer zou kunnen gaan: anticonceptie! Maar niemand die dat durft promoten... Dan nog liever een atoombommetje.

06-04-2024 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

...vandaag lees ik in mijn geliefde krant dat één van onze bekendste voetballers, Kevin Debruyne, die bij een Engelse ploeg speelt, 70 miljoen euro aangeboden krijgt als hij wil gaan spelen in Saoudi-Arabië. Hij moet er één jaar blijven en bovenop die 70 miljoen krijgt hij daar ook nog een royale wedde plus... maaltijdchèques. En voor ieder jaar dat hij langer blijft krijgt hij daar nog eens 70 miljoen bovenop. Omdat ik hooguit een beetje belangstelling kan opbrengen voor de miniemen van S.V. Anzegem en allerminst voor voetbal op het allerhoogste niveau, zou dit bericht mij koud gelaten hebben, ware het niet dat ik een paar weken geleden in dezelfde krant gelezen heb wat Barack Obama vraagt om een voordracht te geven: amper vier à zeshonderd duizend euro, en dat is pea-nuts in vergelijking met wat Debruyne kan opstrijken... En het staat ook allerminst in verhouding met wat ikzelf verdiend heb met voordrachten allerlei. Maar dat hebt u ongetwijfeld gelezen in mijn vorig blogverhaaltje (www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=3333789). Ik weet het wel, mijn blogverhaaltjes worden iedere dag door een twintigtal mensen gelezen en dat is niet slecht voor een blog, maar dat verzinkt toch in het niets tegenover de honderdduizenden die dagelijks mijn favoriete krant lezen, zijnde Het Laatste Nieuws. Waarom ik mijn krant verkies boven de zogenaamde kwaliteitskranten? De laatste zijn duurder en enkel door zakenlui aftrekbaar voor de belastingen, en de artikelen gaan het petje van de gewone man vaak te boven. Ik stuur dit verhaaltje alvast naar Het Laatste Nieuws. Je weet nooit of ze het opnemen. Voor honderdduizenden lezers! Ik hou u op de hoogte via deze blog. Spannend toch...

28-02-2024 om 10:30 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

BIBLIOGRAFIE Kris VANSTEENBRUGGE 

°Anzegem 4.6.1940

Keel-neus-oorarts sedert 1971

Gepensioneerd sedert 2006.

*Boeken i.v.m.  “Dwars door Grijsloke”

Dwars door Grijsloke. 1982, uitg. eigen beheer, 112 p., paperback, gratis te verkrijgen via mail (kvansteenbrugge@gmail.be) zolang de voorraad strekt.

De mens… een loopdier. 1984, uitg. eigen beheer, 112 p., paperback, gratis te verkrijgen via mail (kvansteenbrugge@gmail.be) zolang de voorraad strekt.

Grijslokes Olympiade. 1997, uitg. eigen beheer, 112 p., paperback, gratis te verkrijgen via mail (kvansteenbrugge@gmail.be) zolang de voorraad strekt.

Grijsloke 2000. 2000, uitg. eigen beheer, 336 p., paperback, gratis te verkrijgen via mail (kvansteenbrugge@gmail.be) zolang de voorraad strekt.

Vlaanderens mooiste, 2018, uitg. SMB (shop my book),112 p., kan besteld worden bij de uitgever.

*Boeken i.v.m.  de Griekse mythologie

Uit het schuim van de zee. 2011 (3^e druk), uitg. Heras, 408 p., paperback, de tekst kan gratis verkregen worden via mail (kvansteenbrugge@gmail.be) en het boek  kan geleend worden in de openbare bibliotheken (er zijn ook nog enkele exemplaren te koop à 25 euro, verzendkosten inbegrepen).

De twistappel. (toneel) 2013, uitg. SMB (shop my book), 80p., kan besteld worden bij de uitgever en de tekst kan ook gratis verkregen worden via mail (kvansteenbrugge@gmail.be).

Strijdtoneel Troje. (toneel) 2013, uitg. SMB (shop my book), 93 p., kan besteld worden bij de uitgever en de tekst kan ook gratis verkregen worden via mail (kvansteenbrugge@gmail.be).

Odysseus op Aiaia. (toneel) 2013, uitg. SMB (shop my book), 100 p. kan besteld worden bij de uitgever en de tekst kan ook gratis verkregen worden via mail (kvansteenbrugge@gmail.be).

Griekse mythologie in 136 verhalen, 2020, uitg. SMB (shop my book), 420 p., kan besteld worden bij de uitgever.

*Blogboeken.

Verhaaltjes uit de jaren 2006 t/m 2015, alle te lezen op www.bloggen.be/kris en www.bloggen.be/pierpont.pier 

Eerste blogboek – schrijvelarij. (cursiefjes uit de jaren 2006-8) 2013, uitg. SMB (shop my book), 426 p., kan besteld worden bij de uitgever en de verhaaltjes kunnen ook gelezen worden op bovengenoemde blog(s).

Tweede blogboek – zeverarij. (cursiefjes uit de jaren 2009-11) 2014, uitg. SMB (shop my book), 350 p., kan besteld worden bij de uitgever en de verhaaltjes kunnen ook gelezen worden op bovengenoemde blog(s).

Derde blogboek – zwanzerij. (cursiefjes uit de jaren 2012-15) 2016, uitg. SMB (shop my book), 375 p., hard cover, kan besteld worden bij de uitgever  en de verhaaltjes kunnen ook gelezen worden op bovengenoemde blog(s).

Vierde blogboek - onnozelarij, (cursiefjes uit de jaren 2016-19) 2020, uitg. SMB (shop my book), 408 p., hard cover, glanzend papier, kan besteld worden bij de uitgever.

*Andere.

50 jaar Gravensteenfeesten. (mede-auteur)1999, uitg. UGent, 155 p., hard cover, te bestellen bij de uitgever indien niet uitgeput.

Een dochter voor het leven. (toneel) uitg. Almo, 44 p., paper back, te bestellen bij uitgever.

Pictaiku. (de allernieuwste kunstvorm) 2016, uitg. SMB (shop my book), 92 p., hard cover, kan besteld worden bij de uitgever (Free Muketeers) en de verhaaltjes kunnen ook gelezen worden op bovengenoemde blog. De allereerste pictaiku's in boekvorm door de "uitvinder" van de pictaiku: een wereldprimeur!

Commilitones, 2021, uitg. SMB (shop my book), 243 p., paperback, kan besteld worden bij de uitgever.

*Autobiografie.

O jerum jerum jerum… 2006, uitg. Free Musketeers, 205 p., paperback, kan besteld worden bij de uitgever of geleend in de openbare bibliotheken.

Zerar,  (co-auteur Amy Ottevaere, gedeeltelijk autobiografisch) 2023, uitg. SMB (shop my book), 92 p., hard cover, kan besteld worden, bij de uitgever.

(In voorbereiding: "Drie onbekende Vlamingen", "Vijfde blogboek")  

Enkele afbeeldingen op www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=2394016    

13-11-2023 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

07-09-2023 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

“De dag dat Albert Debeurme mij toezegde dat hij zich wilde inzetten voor een eventuele langeafstandsloop in Grijsloke”: het is de aanhef van de eerste zin uit het boek “Grijsloke 2000” (*). Het is vandaag exact veertig jaar geleden en het was in een feestzaal in Marke, nu deelgemeente van Kortrijk, ter gelegenheid van een nieuwjaarsreceptie van de Kortrijkse atletiekclub. Albert Debeurme zaliger was toen een gerenommeerd huisarts in Marke, geboren Anzegemnaar en bezeten door de loopsport. Hij is gedurende verscheidene jaren bestuurslid geweest van “Dwars door Grijsloke”. Over hem heb ik geschreven in het genoemde boek (pag. 7-13) en er staan foto’s  in van hem (op pag. 26, 36, 79, 129). Daar en toen werd het fundament gelegd voor de échte Dwars door Grijsloke , al dient gezegd dat er al een klein vuurtje smeulde…

En net nú vraagt Francky mij of ik “als man van de wereld” of “alleszins van Grijsloke” (wat niet helemaal hetzelfde is)  en “met mijn klare kijk”  (dank u, Francky) een artikeltje wil schrijven voor het 1^e Loopclubboekje 2021. Hij heeft het in zijn mailtje verder over “mijn blik op 2020” en “mijn visie op 2021” en “over oude koeien”, “jonge veulens”, “de toekomst”…

Als we het over 2020 moeten hebben kunnen we moeilijk om covid19 heen, dat leuke coronavirus. Maar er iets over schrijven voor ons clubblad? Zonder in herhaling te vallen? Want ontgetwijfeld bent u als trouw clublid ook een trouwe lezer van mijn blog (www.bloggen.be/pierpont) en daar staan 20 à 25 artikelen (“cursiefjes”) van mijn hand, waarin ik mijn visie over die corona-toestand  wereldkundig (of alleszins “Grijslokekundig”) maak. Mag ik u vragen alvast deze twee verhaaltjes nogmaals te lezen: Togenbirger en het virus, P=p.f,  (www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=3240463) en Brief aan Karel over de economie  (www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=3241339). Misschien valt u in die verhaaltjes de naam van Jan Bauwens op. Ik heb hem leren kennen in de prille beginjaren van DDG. Hij was toen een jongeman van een jaar of twintig. Hij had een jaar studie in de filosofie achter de rug, aan de Gentse universiteit. Schrijven was zijn geliefkoosde bezigheid en daar was hij zeer bedreven is. En afstandslopen was zijn geliefde sport. Dwars door Grijsloke boeide hem zeer en in welke lyrische bewoordingen hij zich heeft uitgelaten over de eerste DDG-medaille kunt ge lezen in hét boek op pag. 146 en 147. De aanhef luidt als volgt:  Nooit voordien was ik zo lang verdroomd in een beeld of een beeltenis en nooit voordien hebben beelden zo sterk gesproken: eenvoudig, waarachtig, mysteriedragend in drievoud en tegelijk getuige van een diepmenselijk en schoon gebeuren. Er staat ook mooie een tekening van Armand Parmentier van zijn hand, want Jan Bauwens was toen al een all-round kunstenaar, die naast zijn literaire begaafdheid ook zeer beslagen is op het gebied van de grafische kunsten en de muziek. Op heden is hij, als master in de filosofie, wellicht de vruchtbaarste filosoof van Vlaanderen. Ofschoon ik hem slechts vier (het weze vijf…) keer ontmoet heb, heb ik hem goed gekend, vanwege een zeer intense briefwisseling (later via e-mail). De laatste jaren zijn wij evenwel uit elkaar gegroeid, en dat heeft m.i. veel te maken met hoe wij staan tegenover de manier waarop de rampen die onze aardbol teisteren dienen aangepakt te worden, zijnde de opwarming van de aarde en de virussen. Niet dat we het niet eens zouden zijn over de dieperliggende oorzaak: onze globale ecologische voetafdruk! Maar over hoe we dat moeten aanpakken op de lange termijn, daarover hebben we een verschillende mening. Dat het de bedoeling van het virus is om het wereldbevolkingscijfer naar omlaag te brengen en daardoor ook de globale ecologische voetafdruk, daar kan Bauwens het misschien nog met mij eens zijn, doch dat wij dat moeten doen door middel van geboortebeperking (anticonceptie!), teneinde het virus het gras voor de voeten te maaien, is voor de filosoof een brug te ver en alleszins ethisch niet te verantwoorden. Hij ziet maar één middel: die ecologische voetafdruk van elke (rijke) westerling drastisch terugdraaien. En wie er van ons beiden gelijk heeft? Géén van beiden, of allebei? Laten we het op het laatste houden, in de geest van mijn goede vriend zaliger, Jack Vanlichtervelde: iedereen heeft altijd gelijk in wat hij zegt of doet, of … hij dénkt tenminste dat hij gelijk heeft, anders zou hij niet zeggen wat hij zegt of doen wat hij doet…

Maar wat staat er ons nu eigenlijk te wachten? En wilt u echt mijn mening daarover kennen? Welnu, ik vrees dat alle maatregelen te laat zullen komen. We hadden tweehonderd jaar eerder moeten ingrijpen toen de Britse filosoof Malthus deze catastrofe voorspelde. Dit virus zal zich niet laten ringeloren door een vaccin, het zal zich in allerlei bochten wringen via talloze mutaties. Het virus zal onder ons blijven en zijn plaatsje opeisen, naast kanker, hartziekten en andere doders waarmee we al lang hebben leren leven. En loopt het dan slecht af met ons? Ongetwijfeld. Maar dat wisten we toch al: met ieder die geboren wordt loopt het uiteindelijk toch altijd slecht af, of niét soms? Laten we enkel ons best doen om die slechte afloop zo lang mogelijk uit te stellen en zo lang mogelijk trachten te genieten van de tijd die ons rest, van onze goede herinneringen en van wat Grijsloke voor ons nog in petto heeft. Chè sará sará.

En mag ik dit verhaal beëindigen met een gedichtje, waarmee ik mij bij de aanvang van het nieuwe jaar tot al mijn vrienden en kennissen richt, met als doel hun een hart onder de riem te steken?

Een voorspoedig jaar zou ‘k willen wensen

aan jou en al mijn medemensen,

ofschoon het valt te vrezen

dat die wensen weer eens ijdel zullen wezen.

Daarom geef ‘k u slechts mijn zégen

en enkle dingen om te overwegen:

Laten we blij zijn dat we leven

en nog liefde kunnen geven,

dat we nog kunnen denken

en vertrouwen kunnen schenken.

En er is nog de muziek en de teevee

en de boeken van Claes en van Durnez,

er is nog facebook en internet

en altijd nog de warmte van een bed.

En er zijn honderd andre dingen

om het uit te zingen

onze grieven te vergeten en blij te zijn

… en te hopen op een goed vaksijn.

(*) Het boek “Grijsloke 2000” is gratis te verkrijgen in ons clublokaal, door ieder lid van de Loopclub (zolang de voorraad strekt…)

15-01-2021 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Wie aandachtig toekijkt leest de namen "Meetjesland" en "Laetitia". Dat zijn de namen van twee studentenclubs, respectievelijk uit het Meetjesland en de Vlaamse Ardennen, waarvan Marc (Meetjesland) en ik (Laetitia) preses zijn geweest. Achtenvijftig jaar geleden! De foto hieronder dateert uit die tijd en is genomen tijdens een verbroederingscantus tussen de beide clubs (Marc staat uiterst rechts op de foto, ik de tweede van links)

We studeerden allebei geneeskunde en zaten toen in het vijfde jaar. Reden genoeg voor een "Ave confra-a-ater, 'k drink liever bier dan wa-a-ater".

Doorgaans ging het er bij ons iets minder hevig aan toe dan uit de schets op De Druivelaar mag blijken en alleszins minder hevig dan in de tijd toen Ernest Claes, de schrijver van "De Witte", studeerde aan de univ van Leuven, in het begin van de twintigste eeuw. Tenminste als we mogen afgaan op wat de schrijver vertelt in zijn autobiogradisch werk "Leuven, o dagen, schone dagen" en op de tekening van Kris Wollants die het verhaal illustreert.

Komende maand kunt u genieten van "het hol van Pluto". Dat zal voorlopig mijn laatste bijdrage zijn voor De Druivelaar. Ik neem een sabbatjaar. Wat zeg ik? Twéé sabbatjaren!  En dat geldt evenzeer voor Marc. Maar in 2023 zijn wij er weer. Laat uw klassieke kennis nu maar wat bezinken, want er komt méér. De twaalf werken van Herakles: één per maand. En op geregelde tijdstippen een Latijnse spreuk, met vertaling en de nodige toelichting, plus een toepasselijk tekeningetje van Marc, en af en toe een vleugje potjeslatijn. Maar stilzitten doen we ondertussen allerminst. Terwijl Marc de wereldzeeën met zijn zeilboot bevaart heb ik twee boeken op het getouw staan: één over het studentenleven in het begin en in het midden van de twintigste eeuw en één over drie Onbekende Vlamingen. Kunstenaars!

Usque nogis (en dat betekent: so long…)

Kris.

24-11-2020 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Frans De Smet was een gerenommeerd journalist. Het bericht van zijn overlijden komt hard aan bij mijn echtgenote en mijzelf. We zijn jarenlang buren geweest en Frans heeft zijn lager onderwijs genoten in de gemeenteschool van Elsegem waar mijn vrouw Monique de eerste drie leerjaren voor haar rekening nam en haar vader de laatste drie. Ik heb beiden meermaals horen zeggen dat Frans De Smet "hun beste leerling ooit" is geweest. In het boek "Klein Scheldedorp met groot verleden" staat op pagina 125 een foto uit 1962 met de klas van Monique: Frans (middenste rij, vierde van links) zat toen in het tweede leerjaar.

03-10-2020 om 19:57 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

01-10-2020 om 20:37 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

09-09-2020 om 17:18 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

09-06-2020 om 16:34 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Het moge duidelijk wezen dat Jacques zijn artistieke aanleg niet had van zijn vader. Van zijn moeder dan? Haar naam was Margriet (Marguerite) Beyaert. Margriet behoorde tot misschien wel het belangrijkste geslacht van Elsegem – de adellijke de Ghellincks niet te na gesproken. Laten we dit verhaal even beginnen op 21 april 1835 bij de geboorte in Elsegem van Ludovicus Beyaert. Gehuwd met Pelagie Coussaert in Elsegem en er overleden op 11 mei 1904. Ludovicus en Pelagie hadden zes kinderen, allen geboren, getrouwd en overleden in Elsegem: Remi, Leo, Marie, Alfons, Alois en Julie. Op 26 maart  2017 werd in Elsegem een groot familiefeest gehouden voor alle nakomelingen van de zes telgen van Ludovicus. Met honderdvijfentwintig waren ze. Jacques was één van hen. Zijn moeder Margriet, geboren in 1915, als dochter van Alois, was op dat ogenblik al meer dan vijftig jaar overleden...

Of er kunstenaarsbloed zat in de Beyaerts? Een paar gewezen burgemeesters en een – eveneens gewezen – orkestleider... Tevergeefs heb ik gezocht naar enig spoor van ene Michel Beyaert, professor.

Professor Michel Beyaert is één van de belangrijkste professoren aan de Gentse universiteit in de tweede helft van de twintigste eeuw, faculteit Handels- en Economische Wetenschappen. Hij had Letteren en Wijsbegeerte gestudeerd en had een doctoraat in de scheikunde behaald. Achtendertig jaar lang heeft hij gedoceerd aan de Gentse alma mater. Talloze wetenschappelijke publicaties staan op zijn naam, verscheidene prestigieuze prijzen heeft hij in de wacht gesleept. En ofschoon ik hem nooit persoonlijk heb gekend, vanaf mijn eerste kennismaking met de universiteit – drieënzestig jaar geleden! – had ik een bijzondere interesse voor deze man. De reden hiervoor valt evenwel enigszins buiten het bestek van dit boek. Veel later zou mijn interesse en ook bewondering voor professor Beyaert nog groter worden toen ik in de archieven van de universiteit las dat hij geboren was in Wortegem (evenals Elsegem een deelgemeente van Wortegem-Petegem), en ik van oudere ingezetenen van de gemeente vernam dat hij als jongste telg uit een straatarm kroostrijk gezin werd opgevoed door een landbouwersechtpaar dat kinderloos was gebleven. Klein Michelleke – ’t was op ’t eind van de eerste wereldoorlog – schepte er genoegen in te plassen in de klompen die de meiden hadden uitgedaan voor ze op hun knieën de aardappelen gingen rapen. Maar Michelleke was een bijzonder pienter baasje, altijd de eerste van de klas. Daar zijn "stiefouders" welgesteld waren, stond niets een universitaire carrière in de weg. Vandaar...

Het is zo goed als zeker dat professor Michel Beyaert geen afstammeling is van één van de vier zonen van Ludovicus Beyaert, maar wellicht wel van de vader van Ludovicus (die óók Ludovicus heette) of van de grootvader Pieter Joseph die in Petegem (een andere deelgemeente van Wortegem-Petegem) geboren is, maar gehuwd en gestorven in... Wortegem. Een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dus dat er verwantschap bestaat tussen de grote professor Beyaert, met wie onze bekende Vlaming misschien niet een artistieke gave gedeeld heeft, maar zeker wel de genialiteit.

De geboortegrond Elsegem

Uit het voorgaande moge overduidelijk blijken dat de roots van deze onbekende Vlaming in Elsegem liggen, een klein dorp aan de Schelde (6 km² groot, iets meer dan 1000 inwoners) en sedert de jaren '70 deelgemeente van Wortegem-Petegem. Jacques De Kimpe zelf is er geboren, is er opgegroeid en getrouwd met een meisje wier roots in hetzelfde dorp liggen; hij heeft er op zes verschillende plaatsen gewoond, doch steeds binnen de grenzen van het dorp. Het kan haast niet anders dan dat de Elsegemse grond mede aan de basis ligt van wie die Onbekende Vlaming geworden is. Dit in overweging nemend mag een woordje over Elsegem in deze context niet als overdreven beschouwd worden.

Neem een kaart van ons land. Duid de grens aan tussen West- en Oost-Vlaanderen. Die grens vormt met de Schelde een hoek van ongeveer 45° die open is naar het noordoosten; In die hoek ligt Elsegem, de bakermat van heel wat grote Vlamingen. Ik vermeld er slechts drie, allen geboren en hun leven lang gedomicilieerd in Elsegem...

- ten eerste: burggraaf Amaury Joseph Charles Marie Colette Ghislain de Ghellinck d’Elseghem Vaernewyck. Hij behoorde tot het roemrijk adellijk geslacht de Ghellinck dat generaties lang, tot in het jaar 1933, in Elsegem de burgemeesters heeft geleverd. Burggraaf Amaury (°1851) was de voorlaatste adellijke burgervader, van 1876 tot aan zijn dood in 1919. Hij was ongetwijfeld de belangrijkste de Ghellinck: naast burggraaf en burgemeester was hij ook pauselijke graaf, erfridder van het Heilig Roomse Rijk, senator, voorzitter van de Geschied- en Oudheidkundige Kring van Oudenaarde, lid van de Heraldische Raad, geschiedschrijver, bibliofiel, genealoog, heraldicus en archeoloog, en bouwer van de beroemde Bibliotheca Elseghemiensis.

- ten tweede: André Naessens (1914-1966). Alleszins het grootste genie dat Elsegem heeft gekend. In 1934 ontwierp hij zijn eerste radiotoestel onder de naam "A.N." en in 1947 een eerste TV-toestel onder de naam "ANEX". Hij stichtte een TV-bedrijf dat in de jaren zestig op volle toeren draaide met zo'n honderddertigtal werknemers. Na zijn vroegtijdig overlijden, door suikerziekte, deemsterde ANEX stilaan weg. Met de huidige stand van de medische wetenschap was het ongetwijfeld uitgegroeid tot een wereldconcern...

- ten derde: Willy Naessens (°1939). Neef van de vorige. Als volslagen autodidact (hij liep school tot zijn 14 jaar) bracht hij het tot de wellicht de grootste en zeker de populairste ondernemer van Vlaanderen. Op heden stelt hij duizenden mensen tewerk, in allerlei bedrijfstakken, van de bouw tot de voedingsindustrie.

20-03-2020 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Lieve Lezeres, lieve Lezer,

Ik wens u een voorspoedig, gezond en gelukkig 2020.  Van ganser harte hoop ik een beetje tot dat geluk te kunnen bijdragen door mijn maandelijks verhaaltje op De Druivelaar en door mijn blogs:

1° www.bloggen.be/dzeus: met duiding i.v.m. het Druivelaarverhaal van de maand;

2° www.bloggen.be/pierpont: met af en toe wat onnozel geschrijf;w.bloggen/d“duid

3° www.bloggen.be/kris: met wonderbare verhalen over leven en werk van drie Onbekende Vlamingen;

4° www.bloggen.be/zerar, een blog die 12 jaar geleden (in 2008) gewijd was aan de lotgevallen van Zerar, maar datzelfde jaar nog, samen met Zerar, ter ziele is gegaan. Een jonge schrijfster komt nu, ter gelegenheid van Kerst 2019, op de proppen met een striproman “De Avonturen van Zerar” (cf.bijlage) waarmee onze veel te vroeg overleden held weer boven water komt. Het boek verdient onze volste aandacht en in het nieuwe jaar zal de blog (die de laatste jaren besteed werd aan pictaiku’s) er helemaal aan gewijd zijn.

Kris.

01-01-2020 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

“Odysseus op Aiaia” is een klassieke tragedie in een nieuw kleedje. Het is een verhaal van liefde en hartstocht, gebaseerd op het eeuwenoude verhaal van de omzwervingen van de Griekse held Odysseus, na de oorlog van Troje. Het was oorspronkelijk bedoeld als een deel van een trilogie. Het eerste deel (“De Twistappel”) is een toneelstuk dat handelt over de oorsprong van de Trojaanse oorlog. Het tweede (“De Oorlog van Troje”) is eveneens een toneelstuk dat een belangrijke episode uit de oorlog behandelt. Dit derde deel was oorspronkelijk eveneens bedoeld als toneelstuk en het draagt nog duidelijk de sporen ervan (de dialogen zijn niet helemaal uitgewerkt). Het is overigens zonder veel moeite te bewerken voor toneelopvoering.  Humor en erotiek ontbreken allerminst in dit werk, net zo min als in de eerste twee delen. De drie delen werden alle drie, enkele jaren geleden in boekvorm uitgegeven (voor inlichtingen surf naar www.bloggen.be/zerar/archief.php?ID=2879394). “Odysseus op Aiaia” verschijnt op mijn blog (www.bloggen.be/mythos) vanaf 8 januari iedere maandag in vier afleveringen. Mocht iemand geïnteresseerd zijn om het ten tonele te brengen, hij neme contact op met mij (kvansteenbrugge@gmail.com). Rechten, van welke aard dan ook, zijn (wat mij betreft althans) niet verschuldigd.

05-01-2018 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

We zijn met ons verhaal, ei zo na, in de voetsporen beland van het hedendaagse DDG en de Loopclub, dewelke geen van beide nog weg te denken zijn. In 2015 en 2016 is het duidelijk dat er een standvastige koers wordt gevaren en dat Grijsloke gelanceerd is voor nog minstens duizend jaar. Het aantal deelnemers is gestabiliseerd rond de 700 en dat lijkt nu net het ideale aantal, een aantal dat Grijsloke aankan. Weliswaar heel wat minder dan in de gloriejaren van een kwarteeuw geleden, maar daar staat tegenover dat de loopclub veel actiever is geworden dan in de beginjaren. Ze zijn beslist niet op een paar handen te tellen, degenen wier leven zinvoller is geworden dank zij de wekelijke zondagochtendtrainingen. En wat al vriendschapsbanden zijn er niet gesmeed. Onbegonnen werk om weer eens de talrijke activiteiten en de roemrijke sportprestaties van onze beste clubleden in binnen- en buitenland te belichten. Velen hebben de laatste paar jaar de clubrangen vervoegd en verheugend is het vast te stellen dat een aantal, die tien of twintig jaar geleden de stal hebben verlaten, nu terugkeren. Verheugend is ook  dat de banden met het Verenigd Koninkrijk steviger worden, via de jaarlijkse verbroedering met de Hastingsrunners, zowel in Hastings als in Grijsloke. Ja, er is veel nieuw en jeugdig bloed, maar ook de ouderen haken niet af: gaat het lopen niet meer, dan wordt er gewandeld op zondagmorgen. Zeven kilometer, anderhalf uur…

Het leven is een lach en een traan. Laat het niet anders zijn in Grijsloke. Er zijn tranen gevloeid in 2015. Voor Martine Debosschere heeft het noodlot wel heel hard toegeslagen. Zestien jaar geleden (28.12.1998) zeeg haar echtgenoot Patrick, een van onze actiefste leden, op een kille decemberdag dood neer toen ze samen aan ’t joggen waren in Grijsloke en op 20 april 2015 had het fatum hetzelfde lot in petto voor Martines broer Noël, die vriendelijke man die eveneens lid was van onze club. Hij stortte ineen bij de aankomst van de Vijfkerkenloop in het domein “de Ghellinck” te Elsegem. Anderhalf jaar later, op 14 december 2016 ging Ann Vindevogel van ons heen. Een beminnelijker dame kan men zich niet voorstellen. Tot de laatste paar weken vóór haar dood kwam ze trouw naar de wekelijkse training, lief en opgewekt tot de laatste snik. Ze was zevenenvijftig, even oud als Noël. Ze was de moeder van Jelle Demaré, die ik kende van de jaarlijkse studentikoze Gravensteenfeesten in Gent. Tijdens het academisch jaar 2012-13 was hij, negenenveertig (!) jaar na mij (O jerum…) senior seniorum, zegge de preses van het hele Gentse studentenheir.

Met Ruben Decoutere hadden we in 2015 een super begaafde knaap als clubkampioen in het veld. En in 2016 was het Frederic Vandenheede dewelke die eer te beurt viel. Frederic die al meerdere DDG podiumplaatsen in de wacht had gesleept was ondertussen een volwaardig clublid geworden. Een versterking die kan tellen. Kampioen bij de vrouwtjes was Griet Demeyer, twee jaar tereke.

DDG in 2015. In de 6,7 km moest onze Stephen Soetaert enkel voor Francis Van Steenbrugge de duimen leggen en bij de vrouwtjes stond Charline Vanneste weer op het hoogste schavot. De grote koers werd gewonnen door een onbekende klepper, Mohamed Blirouk (Birouk Mohammad vlgs. andere bronnen) met 19” voorsprong op een flinke tweede, Nico Serroen. Ook hier was de eerste bij de vrouwen dezelfde als in 2014: Ann Parmentier.

DDG in 2016.  Hans Omey schreef de korte koers op zijn naam. Bij de dames kwam Charline Vanneste als eerste over de meet, voor het derde jaar op rij. Voor een dergelijke prestatie moeten we teruggaan tot Katja Merlin in 1996 (hoe zou ’t nu nog zijn met mooie Katja?). De lange koers werd dit jaar met één ronde ingekort vanwege de hitte. Bij de dames ging de zege naar Annelies Deketelaere. Bij de heren: kolfje naar de hand van Francis Vansteenbrugge, die met deze prestatie voor de tiende (!) maal zijn plaats kreeg op het podium van DDG, waarvan niet minder dan zes maal op het hoogste schavot. Heeft iemand er bezwaar tegen dat ik mijn naamgenoot bij deze uitroep tot “Mister Dwars door Grijsloke”?

En verder… We schrijven 2017. DDG is levend en kerngezond. Wie van de pioniers van 1981 had dit ooit durven dromen: de euforie van de beginjaren, de bloei van de club, de 37^e die voor de deur staat. Wijzelf lopen niet meer, maar wij genieten nog van de zondagse “wandeling” in clubverband en we houden niet op ons te verheugen in onze nakomelingen. De toekomst van Grijsloke lijkt meer dan ooit verzekerd. 

De geschiedschrijving laat ik nu aan een ander over. In stijl, met een vers dat ik ontleend heb aan onze grote dichter Guido Gezelle, zijnde de laatste strofe van “Boerke Naas” (1)  

Hier stoppe ik.

Dichte een ander nu

ne voois op DDG.

’t Is waar, ’t en is ’s werelds grootste niet

maar ’s werelds mooiste is het zeker wel.

Kris Vansteenbrugge.

Voor de verhalen van de voorbije jaren: www.bloggen.be/kris.

(1) Lees het verhaal van Boerke Naas op www.bloggen.be/pierpont (vanaf 1 mei 2017)

17-04-2017 om 16:24 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 37: 2014, mooi en meedogenloos.

Een mooi jaar voor onze loopclub. Ongetwijfeld. De club bulkt van het looptalent. Van piepjong tot… iets minder jong.  Voor “jong” staat Robin Demeestere, zoon van Lieven en Annick en provinciaal kampioen bij de pupillen. Met 14 overwinningen en 2 tweede plaatsen op 16 wedstrijden in ’t jaar 2013 was Robin de trofee van Sportverdienste van de stad Anzegem ten deel gevallen. Voor “iets minder jong” staat Monique Bauters die zopas wereldkampioene marathon was geworden in de categorie 65+.  De clubcross in maart kreeg bij de vrouwen een podium om van te snoepen: Sophie Christiaens, Griet Demeyer, Sylvie Christiaens. Bij de mannen werden de podiumplaatsen bezet door een jeugdig trio dat in de toekomst ongetwijfeld hoge ogen zal gooien: Stephen Soetaert, Ruben Vercouter en Bjorn Desmet. Naast de talloze traditionele clubactiviteiten was er dit jaar véél goed nieuws, o.a. vanwege opa Gilbert die in de Anzegemse bib gelauwerd werd omwille van zijn haiku’s die een jaar lang werden tentoongesteld. Er werd een quizploeg op de been gebracht die al meteen een succesje uit de brand sleepte (het hoofd en de benen! weet je wel). In februari werd een Valentijnloop georganiseerd waaraan achtenvijftig lopers deelnamen, naast twaalf wandelaars; allen werden beloond met pralines, ideaal voor verliefde harten. Mooi was ook de verbetering die aangebracht werd aan ons clubhuis “De Kleine Kluis”, op het gebied van acoustiek, centrale verwarming, douches, warm water, airco… En wat gedacht van de feestelijke huldiging in de maand september van ’s lands grootste marathonloper aller tijden, tevens lid van onze club, Aureel Vandendriessche? Er was ook een tentoonstelling en… de aanwezigheid van ’s lands beste atleten uit de ’60 en ’70-er jaren.

Een mooi jaar, zeer zeker, maar tegelijk een meedogenloos jaar, een annus horribilis! Tegen ’t eind van de maand bereikte ons het ontstellend nieuws van het plotse overlijden van onze bekwame en geliefde clubdokter Luc Termote, 58 jaar oud. Het voorjaar was nog niet ten einde maar de zondagse trainingen werden al weer gehouden op het zomerparcours, toen onze ongeëvenaarde trainer Gilbert Terras – hij liet zich gaarne “opa Gilbert”noemen – ter ziele ging. Tijdens de homilie die ik tijdens de begrafenis mocht houden, noemde ik hem de veelzijdigste Anzegemnaar van de 20^e en het begin van de 21^e eeuw, en ik eindigde met één van zijn tarijke haiku’s, één waaruit blijkt hoe hij naar het einde toe zijn krachten voelde achteruitgaan, evenals het licht van ogen, maar ook hoe hij optimistisch was in verband met een nieuwe generatie: Licht en duisternis / de zon zakt zienderogen / terug naar morgen. Op 21 september ging de Ieperse marathonloper Willy Lemaire van ons heen. Hij was lid van onze club. Het aantal marathons door hem gelopen zal niet met twee cijfers te schrijven zijn. Onnoemelijk goede herinneringen draag ik met me mee, aan deze kleine eenvoudige man met de grote snor, “marathon Willy” van Bachten-de-Kupe: we hebben samen marathon gelopen in Chicago, in Zuid-Afrika, in Honolulu… En alsof dat allemaal nog niet genoeg was overleed op 25 oktober onze Engelse vriendin Brenda Boyle, ten gevolge van een slepende ziekte. Twee maand eerder had ze haar laatste wedstrijd gelopen: in Grijsloke! Twintig Dwars door Grijslokes, op zijn minst, had ze op haar palmares staan. De gulhartigheid die de lieve Brenda uitstraalde, de  warmte van haar enthousiaste omhelzingen… ze zijn ongeëvenaard.

Dwars door Grijsloke kreeg er dit jaar een koersje bij: via de Ketsersdreef, over 3,2 km. De winnaar was Thomas Deconinck; bij de vrouwen was het Sylvie Christiaens. In de koers over 6,7 km kwam Francis Van Steenbrugge ditmaal slechts als tweede over de meet: hij moest de duimen leggen voor Steven De Loose. Onze Stephen Soetaert was derde. Charline Vanneste was eerste vrouw. Op de grote afstand (18,9 km) was het nog eens Oost-Afrika boven met Mohamed Berok. Hij won vóór Nico Serroen. Primus bij de dames was hier Ann Parmentier. Nieuwbakken voorzitter Wim Vanrijckegem – eindelijk eens een “échte loper” aan het roer! – kon al bij al fier zijn: het aantal deelnemers lag een  stuk (meer dan honderd) hoger dan ’t vorig jaar en dat beloofde voor de toekomst.

01-01-2017 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 36: De jaren 2011-13.

2011 was een feestelijk jaar voor de club. Op de nieuwjaarsreceptie, waar naar goede gewoonte, burgemeester en schepenen aanwezig waren werd eraan herinnerd dat Loopclub Grijsloke dertig jaar geleden het levenslicht zag. In het januari-nummer van het clubblad kregen twee clubleden een speciale vermelding: Carline Deseyn en Jean-Marie Vandenheede. Carline ging het jaar in als Belgisch kampioene marathon; met 35 marathons op haar palmares kon ze evenwel nog niet tippen aan de 101 van haar vader Jan. Jean-Marie had op oudejaarsavond nog snel een marathon meegepikt in Meerssen (bij Maastricht), waarmee de teller bij hem op 50 kwam te staan, nog net vóór zijn vijftigste verjaardag op 3 januari.

Van de klassieke clubactiviteiten (filopori, bedevaartloop, Beukenhof, weekend aan zee, oriëntatieloop…) weze nog eens het crosskampioenschap van de jaren 2011-13 vermeld. Bij de dames werden respectievelijk Christine Hanssens, Sofie Christiaens en Ria Dereu als winnaar gekroond. Bij de heren  was er drie jaar na elkaar geen kruid gewassen tegen onze opkomende ster Stephen Soetaert. En het was diezelfde Stephen Soetaert die Loopclub Grijsloke definitief op de kaart zette in het Verenigd  Koninkrijk (voor zover dat nog nodig was…) door geweldige prestaties in de superzware halve marathon van Hastings, de grootste loopkoers op Britse bodem (na de London Marathon). In 2012 werd Stephen 17^e (in 1.15.13) en in 2013 werd het een 7^e plaats in 1.13.42. Twee jaar na elkaar werd hij hiermee gekroond tot eerste buitenlandse atleet en wat meer is… telkenmale viel Loopclub Grijsloke de eer van eerste buitenlandse club te beurt.

Op 20 en 21 oktober 2012 was er een weekend Amsterdam en op 8 november 2013 trokken we ons beste pak aan voor de première van de Vlaamse film “Marina” in Kinepolis Kortrijk… uitsluitend voor Loopclub Grijsloke. Maar er was ook droefenis: op 4.12.2012 moesten wij afscheid nemen van een trouw en minzaam clublid: Marc Sardeur, echtgenoot van Anneke Dhaene, die tot op heden nog iedere zondagmorgen op post is op de wekelijkse training in Grijsloke.

Qua aantal deelnemers waren de jaren 2011-13 “matige” jaren. Het aantal lopers aan de finish bedroeg  703 in 2011, 740 in 2012 en slechts 604 in 2013, waarmee meteen het absoluut “diepterecord” (tot op heden) werd gevestigd. En dat een week nadat de vernieuwing van Grijslokes dorpskern was gevierd… Zat die vermaledijde “13” er weer voor iets tussen?

In de 7 km-wedstrijd was Fabrice Laga (reeds winnaar in 2007) de beste in 2011, vóór een Oost-Afrikaan, Frederic Van den Heede (reeds winnaar in 2010) en ons beloftevol clublid Stephen Soetaert. In 2012 was Francis Van Steenbrugge de winnaar. Door zijn overwinning in de 10 mijl twee jaar tevoren had Francis bewezen dat hij het ook kon op de lange afstand. Soetaert was nu derde. In 2013 tenslotte was Francis eerste, vóór Frederic. Het was voor beiden reeds de zesde keer dat ze op het podium stonden van Dwars door Grijsloke. Bij de vrouwen was de overwinning weggelegd voor Ulrike Debie (2011), Sylvie Verthé (2012) en Axana Dheedene.

De grote afstand (10 mijl in 2011 en 2012, 21 km in 2013) werd in 2011 gewonnen door Stijn Fincioen, in 2012 door Stijn Vandevelde (zijn 3^e overwinning en 5^e podiumplaats) en in 2013 weer door Stijn Fincioen, vóór onze Dimitri Delombaerde die hiermee vriend en vijand verbaasde. Bij de vrouwen won Veerle Vanlinden voor de tweede maal in 2011 en Ria Tienpondt voor de derde maal in 2012. In 2013 was Trui Depondt eerste.

01-11-2016 om 06:47 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 35: Dertigste editie: weer een jubileum.

Dertig jaar “Dwars door Grijsloke”, da’s een flink stuk van een mensenleven. Een jubileum. Loopclub Grijsloke en het clubblad (INFO loopclub Grijsloke) zijn één jaartje jonger, maar dat neemt niet weg dat we ze in een zelfde hulde betrekken. Dertig maal proficiat dus, want ’t is dertig jaar goed geweest. Onze trainer en duivel-doet-al Gilbert Terras heeft al die jaren de leiding en de verantwoordelijkheid over de club en het clubblad op zich genomen, maar voor dit jaar heeft hij zich voor wat het clubblad betreft laten bijstaan door Hans Noyelle. Hans heeft zich van zijn taak als eindredacteur naar behoren gekweten. Met zijn rubriek “Het Startschot” houdt hij ons telkens voor wat de club de komende paar maanden in petto heeft. Er zijn talrijke weerkerende rubrieken:

- De trainingskalender van de club: met de clubactiviteiten  voor de komende twee maanden;

- De rubriek “Wist u…?”: met het relaas van allerlei spectaculaire, hilarische, ophefmakende of onwaarschijnlijke gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld in de schoot van Loopclub Grijsloke. Soms is het héél droevig nieuws: zo lezen we in het eerste nummer van 2010 dat Etienne Thomas ons op 69-jarige leeftijd voor altijd heeft verlaten. Hij was een fervent loper en één van onze trouwste leden. Daarenboven was hij beroepsrenner geweest en zou hij naar verluidt eens Rik Van Looy geklopt hebben in de spurt. Een alleropbeurendst weetje staat ook in dit eerste nummer: Rudy Desmet heeft het embleem van Dwars door Grijsloke (de twee lopers) laten tatoeëren op zijn onderbeen. Eeuwige trouw! Dank u, Rudy.

01-09-2016 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 34: De jaren 2007-2009.

De laatste paar jaar (2005-6) werd het voorzitterschap van Dwars door Grijsloke waargenomen door Gerrit Glabeke, maar door ziekte moest Gerrit afhaken en toen kwam er weer een dame aan ’t bewind: Martine Crommelinck. De tijd van de lange voorzitterschappen (Robert Forêt 1981-90, Claudine Dejonghe 1991-2005) leek voorbij want na drie jaar zou ook Martine er de brui aan geven. Voor de loopkoers waren dit allerminst de succesrijkste jaren: het aantal deelnemers aan de finish bedroeg in die drie jaar, gemiddeld genomen, nog geen zevenhonderd. Dat lieten ze in de loopclub nochtans niet aan hun hart komen. De clubkleuren werden verdedigd in tal van grote loopkoersen in binnen- en buitenland. We pikken er lukraak een paar uit… In oktober 2007 trokken we met vijfenvijftig clubleden naar Reims: 15 namen er deel aan de 10 km, 10 aan de halve marathon, 5 aan de marathon. In het voorjaar van 2009 namen 17 leden van Loopclub Grijsloke deel aan de marathon van Rotterdam: Kurt Vanmarcke liep daar een schitterende tijd (2.51.58). Vele activiteiten van de loopclub waren traditie geworden, niet meer weg te denken. Ik noem er enkele: de bedevaartloop op moederkensdag (de 2^e zondag van mei), de nachtelijke oriëntatieloop (de 1^e zondag van december), de verbroederingsloop met de Beukenhofjoggers, de verbroederingsfeesten met de Hastingsrunners in maart (in Hastings) en augustus (in Grijsloke), en bovenal het verlengd winterweekend dat nu zijn vaste stek scheen gevonden te hebben aan zee, in Nieuwpoort.

Er was evenmin gebrek aan competitie tussen de clubleden onderling. De filoporitest was ook al een jaarlijkse traditie geworden en kende een groeiend succes. Jan en Elke Ottevaere vormden in die jaren een haast niet te kloppen team. Een andere jaarlijkse krachtmeting was de clubcross. In 2007 was Geert Windels de beste. Dat jaar schitterde Geert ook in de zware 20 km van Brussel met een tijd van 1.19.06, als eerste van een dozijn deelnemende (en ook finishende) Grijslokenaren. Bij de dames werd Charline Dewaele crosskampioen. In 2008 en 2009 was het weer Charline, maar bij de mannen stond er nu telkens geen maat op het meesterschap van Dimitri Delombaerde.

Op 15 juli 2007 heeft Lucien Taelman Abraham gezien, ’t is te zeggen: onze “mister DDG” en super-langeafstandloper vierde zijn vijftigste verjaardag. Dat jaar overleed Remi Vanmarcke op 84-jarige leeftijd. Hij was de grootvader van onze Anzegemse top-wielrenner Sep Vanmarcke. In 2005 had hij nog deelgenomen aan DDG en hij was jarenlang trouw op post geweest bij de wekelijkse trainingen. Zelfs op zijn tachtigste had hij een mooi atletisch lichaam en als hij in een begenadigde dag was moest menig jongeling (van in de zestig) op de tanden bijten om zijn tempo te volgen – schrijver dezes kan daarover meepraten. Het bericht van zijn heengaan kwam dan ook als een droevige verrassing. In 2008 leverde ons trouw clublid Tony Vandendriessche een opzienbarende prestatie: hij trok naar de marathon van Boston en werd daar 6821^e op vijfentwintigduizend deelnemers, in een tijd van 3.30.28. Weliswaar een stuk trager dan zijn vader Aureel in 1963 toen hij deze, toentertijd grootste marathon ter wereld won tegen alle beste marathonlopers, Olympisch kampioen Bikila Abebe incluis (*). Een prestatie die Aureel in 1964 nog eens overdeed. Wat ons clublid Willy Lemaire  in 2009 op 61-jarige leeftijd verwezenlijkte is zeker ook het vermelden waard: “marathon Willy” liep in Griekenland de authentieke marathon, van Marathon naar Athene, ten voordele van Artsen zonder Grenzen. Het was zijn 110^e marathon!

Hoe verliepen de koersen, dwars door Grijsloke, in de “Crommelinck-jaren”?...

1/ De 7 km mannen. Frederic Van den Heede, die in 2001 en 2003 reeds 2x op het ereschavot had gestaan, voegde nog twee podiumplaatsen toe aan zijn erelijst (3^e in 2007, 2^e in 2009). Het hoogste schavotje moest evenwel nog komen voor Frederic, één van onze trouwste deelnemers en grootste “podiumpakkers”. Op dat hoogste schavotje stonden in deze periode: in 2007 Fabrice Laga, in 2008 Dimitri Caby (derde overwinning en zevende podiumplaats in DDG), in 2009 Dieter Van de Walle.

2/ De 7 km vrouwen. In 2007 won Veerle Vanlinden vóór Ann Parmentier. Beiden zouden in de toekomst overschakelen naar de 10 mijl en op die langste afstand meer dan één keer als primus over de meet komen. In 2008 won Els Verthé voor de derde keer en in 2009 was de overwinning voor onze Annie Vermeulen uit Kluisbergen.

3/ De 10 mijl mannen. In 2007 was “het podium” quasi hetzelfde als het vorig jaar (1^e Vandevelde, 2^e Clyncke); enkel Caby, die het nu eens op de langste afstand had geprobeerd, kwam daar een stokje vóór steken door de derde plaats af te snoepen van tweevoudig winnaar Ghirma. In 2008 namen de Oost-Afrikanen weerwraak met een eerste, tweede en negende plaats (resp. El Hachimi, Gemeda en Tedros). Vandevelde moest vrede nemen met “brons”. Ook in 2009 was er geen derde overwinning voor Vandevelde: ditmaal moest hij zijn meerdere erkennen in Hans Reigel, een atleet uit Lebbeke..

 4/ De 10 mijl vrouwen. Van 2007 t/m 2009 ging de zege naar resp. Ria Thienpont, Veerle Vanlinden en Veerle Dhaene.

(*) De tekening van onze grote kampioen Aureel Vandendriessche is van Jan Bauwens, filosoof en veelzijdig kunstenaar, die in lyrische bewoordingen de eerste medaille van Dwars door Grijsloke bezong in het boek "Grijsloke 2000". Het boek is gratis te verkrijgen door ieder clublid die zich inschrijft voor DDG 2016.

01-07-2016 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Deel 33: DDG komt een zware slag te boven.

01-05-2016 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

2004 was het jaar dat de Oost-Afrikanen hun intrede deden in Grijsloke. Vier zwarte mannen stonden aan de start van de 10 mijl: Ghirma Woldu, Aman Gemeda, Abdi Kouma en Theogenes Munyeshyaka. Aan de finish waren ze respectievelijk 1^e, 2^e, 4^e en 6^e. Enkel de winnaar van 2002 Christophe Clyncke (3^e) en de Dendermondse veteraan (cat. M6 = 50-60jarigen) Ion Damian slaagden erin een wig(je) te drijven tussen al dat gekleurd geweld. Damian, een atleet met Oost-Europese roots, was een gerenomeerd veldloper geweest en later een van ’s lands beste stratenlopers. Ook bij de vrouwen was het een Oost-Afrikaanse die er met kop en schouders bovenuit stak: Monia Aboulahcen. Met een tijd van 59’54” finishte zij amper negen seconden na de beste man van onze club, Carlo Verleyen. De tweede dame, Patricia Delvael, en de derde, onze Annie Vermeulen, dienden zo maar eventjes resp. 8’45” en 9’18” toe te geven. De 7 km. werd gewonnen door Francis Van Steenbrugge voor Dimitri Caby en bij de dames was Els Verthé iedereen te vlug af.

In 2005 stond Ghirma Woldu weer op het hoogste schavotje van de 10 mijl. Clyncke was tweede en de 46-jarige gewezen winnaar Filip Vanhaecke derde. Bij de dames was winnares Patricia Delvael zo’n drie minuten sneller dan ’t jaar ervoor. In de 7 km speelden Dimitri Caby  en Francis Van Steenbrugge haasje-over ten opzichte van ’t vorig jaar: Dimitri haalde het met 3”. SylvieVerthé volgde haar tweelingzus Els op als winnares van de kortste afstand. 

01-03-2016 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 31: Opflakkering (2002 en 2003).

De vrees dat het aantal deelnemers nu gestaag in dalende lijn zou gaan werd een halt toegeroepen in 2002. Aan de aankomst waren er bijna 200 deelnemers meer dan ’t jaar te voren (1168 om precies te zijn) en ook in 2003 was dat aantal nog boven de duizend. De filoporitest in ’t voorjaar was reeds een begrip en begon al even traditioneel te worden als die andere voorjaarsevenementen: de verbroederingsloop met de Beukenhofjoggers, de bedevaartloop, het weekend aan zee, de clubcross… In 2002 werd die cross gewonnen door een van de allergrootste atleten van onze loopclub, Philiep Steelandt. De “geklopten” waren ook niet van de minsten: Carlo Verleyen, Wim Van Rij-ckegem (onze huidige voorzitter) en Dimitri Delombaerde. In 1983 had Philiep Steelandt zich in Grijsloke onsterfelijk gemaakt, na een heroïsche strijd om de eerste plaats met Peter Daenens die toen gold als een van ’s lands grootste medaillekandidaten voor de Olympische Spelen. Pas op het laatste moest Philiep de duimen leggen. Achttien jaar later (augustus 2001) zou hij een nog heroïscher prestatie leveren in… China. Hij nam er deel aan een langeafstandswedstrijd (“De Zijderoute”) in 11 etappes. Er werd onder meer door het Himalayagebergte gelopen; extreem hoog en koud dus. Er waren woestijn- en stadslopen, een “tijdrit” en de beklimming van de fameuze Chinese muur waarbij duizend treden dienden overwonnen te worden. Er was ook een tocht van 160 meter onder de zeespiegel, bij een temperatuur van 40 tot 50 graden. Philiep won meerdere etappes en werd tweede in de eindstand. Er waren 184 deelnemers van over de hele wereld…

Sfeer en gezelligheid, vernieuwing en avontuur stonden hoog in het vaandel. Getuige daarvan de oriëntatietocht in 2002 van Loopclub Grijsloke in de Ardennen (Viroinval), de fakkeltocht en de nachtelijke “bietenwandeling” in datzelfde jaar, de nachtelijke oriëntatietochten rond het feest van Sinterklaas… In 2003 trokken meer leden van de club dan in andere jaren naar de “Course des Terrils” in Frankrijk omdat die koers dat jaar… ’s nachts werd gehouden. Een van de loopwedstrijden waar wij met velen heentrokken was de Zuidersterloop in Capelle a/d IJssel bij Rotterdam (twee jaar eerder waren wij er ook al geweest).

Op 22 mei 2002 bereikte ons het droevig bericht van het overlijden op 85-jarige leeftijd van Albert Debeurme. Hij was één van de vijf échte pioniers-van-het-eerste-uur van Dwars door Grijsloke: samen met Gaston Depoorter, Jules Waelkens, Robert Forêt en Kris Vansteenbrugge (cf. boek “Grijsloke 2000”, foto pag. 26; enkel de laatste twee zijn nog in leven). Albert was een geboren en getogen Anzegemnaar. Hij liep school in Grijsloke (kleuterschool en eerste drie jaar lager onderwijs). In 1981 poseerde hij als vlijtige leerling in de oude klas (cf. boek “Grijsloke 2000”, foto pag. 14). Hij werd huisarts en vestigde zich in Marke. In de streek van Kortrijk was hij een van de populairste en meest geliefde artsen. Hij was verknocht aan de loopsport en was zelf een gedreven langeafstandsloper bij de veteranen. Tot aan zijn dood heeft hij zijn volkse en kwajongensachtige mentaliteit behouden. Zijn speels karakter komt perfect tot uiting in zijn boek “Spelenderwijs”: niemand heeft ooit met meer liefde geschreven over zijn geboortestreek en eerste levensjaren  (uittreksels uit het boek op www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=74370). 

De korte koers (7 km) werd zowel in 2003 als in 2002 gewonnen door Maarten Vergote uit De Pinte. Dimitri Caby was telkens tweede. Dimitri zou in de komende vijf jaar evenveel keer op het erepodium staan, waarvan drie keer op het hoogste schavot. Ook bij de vrouwen zagen we die twee jaar dezelfde overwinnaar: de Oudenaardse Hilde Vanhessche, die eerder ook al twee eerste en één tweede plaats in de wacht had gesleept, maar die we na 2003 niet meer hebben teruggezien. In de grote koers (21 km) was het in 2002 de Bruggeling Christophe Clyncke die De Bergé, de winnaar van ’t vorig jaar, in een spannende spurt achter zich hield. In later jaren zou de getalenteerde Clyncke die prestatie niet meer kunnen herhalen; wel werd hij nog 3x tweede en 1x derde. In 2003 haalde Patrick Vanderstraeten (uit Tubize) een gemakkelijke overwinning. Bij de vrouwen slaagde Siska Matton er in 2002 niet in haar zege van 2001 te hernieuwen: Marijke Guillemijn uit Langemark was die dag te sterk. En in 2003 was de Maldegemse Roossie Van der Jeught de beste vrouw op de halve marathon. 

01-01-2016 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 30: Minder deelnemers, hitterecord en Gella.

Op de uitslagenlijsten van de 21^e Dwars door Grijsloke komen amper 977 namen voor. Onder de duizend! Sedert de tweede editie van onze loopkoers (1982) was dit niet meer voorgekomen. Akkoord, de brandende zon, de nooit geziene hittegolf zal er ongetwijfeld voor gezorgd hebben dat velen er de brui aan gaven vóór de eindmeet was bereikt, maar toch… Het vorig jaar waren er nog 1332 die de finish hadden gehaald, zijnde 355 méér… De kranten maakten geen gewag van deze terugval, maar ze blokletterden des te meer over de onmenselijke hitte waarin werd gelopen, over de vierduizend sponsen  en de talrijke tuinslangen die voor afkoeling dienden te zorgen, over de dringende oproep van de organisatoren naar de deelnemers toe om toch maar niet te “forceren” en over… Gella Vandecaveye, één van onze grootste sportvrouwen aller tijden, meervoudig Europees en wereldkampioene judo, die hier voor ’t eerst aan een stratenloopwedstrijd deelnam. Achteraf verklaarde Gella o.a. het volgende:

(uit “info LOOPCLUB GRIJSLOKE, jaargang 19, nr 6)

“Germain Lapere, die een vriend des huizes is, had mij al verscheidene keren gezegd hoe tof jullie wedstrijd wel is en dat ik zeker eens moest deelnemen. Aangezien ik na het wereldkampioenschap een rustpauze van twee maanden in het judo had gepland en ik in die periode mijn conditie onderhoud met allerlei andere sporten, paste dit ook goed. Jullie hadden trouwens de primeur, want ik heb nooit eerder aan loopwedstrijden deelgenomen. Ik heb mij inderdaad goed geamuseerd: ik werd hartelijk ontvangen, er was een gemoedelijke sfeer, het parcours is schitterend en de zon was van de partij. Wat wil je nog meer. Reken er maar op dat ik nog terugkom”.

Gella finishte als 185^e van 593 aangekomenen in de 7 km. Katja Merlin stond (na vijf jaar) weer, en voor de zesde maal, op het hoogste trapje in deze wedstrijd, een record dat moeilijk te evenaren zal zijn. Bij de mannen was het de plaatselijke Garry Van de Walle die de Waregemnaar Frederic Van den Heede met negen seconden klopte voor de eerste plaats. Vanaf 2007 zou Frederic bijna niet meer van het podium weg te slaan zijn… Wie ook op zoek ging naar een record op de grote afstand was drievoudig winnaar Didier Knockaert. Al vroeg bouwde hij een flinke voorsprong op, maar één tegenstander had hij helaas over het hoofd gezien: de ongenadige zón! Na 15 km was zijn pijp uit en hij gaf ze dan ook maar aan Maarten. De overwinning was hier voor de minder bekende Bart De Bergé uit Bredene. Geen vierde overwinning dus voor Knockaert. Het record bleef op drie. Bij de dames was het weer Siska Matton op de 20 km.

Wat de loopclub betreft was er van een terugval geen sprake. Wel in tegendeel. Wat volgt is slechts een greep uit de sportieve clubactiviteiten anno 2001:

- februari: clubkampioenschap cross;

- maart: het jaarlijks weekend aan zee, met name in Nieuwpoort (twee overnachtingen in de Floreal; tot op heden 2015 is deze formule onveranderd gebleven!);

- april: verrassingsreis met twee bussen naar Dordrecht alwaar deelgenomen werd aan loopwedstrijden over 1, 2, 5 en 10 km;

 de verbroederingsloop met de Beukenhofjoggers is reeds aan zijn vijfde uitgave en stilaan een klassieker aan ’t worden;

- mei: de eerste filoporitest, een uitvinding van trainer Gilbert Terras; het woord staat (ten onrechte) nog steeds niet in de dikke Van Dale maar in het clubblad nr 1 van 2001, jaargang 19, wordt het omschreven als “combinatie van trajecten oriëntatie (lopen/fietsen), afgewisseld met diverse testen op de stopplaatsen”;

 - oktober: voor de marathon van Amsterdam wordt een heel week-end uitgetrokken; een tiental leden van de club nemen er aan deel; een opmerkelijke prestatie is die van onze Jan Deseyn, 61 jaar, die er aan zijn 90^e marathon toe was.

01-11-2015 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 29: Grijsloke 20(00).

Het jaar tweeduizend. Het had zo lang onbereikbaar ver in het verschiet gelegen. En plots was het daar: het einde van het tweede millennium. Voor Grijsloke het einde van een tweede decennium…

Ter gelegenheid van de 20^e Dwars door Grijsloke werden de drie brochures die eerder verschenen waren in verband met onze loopkoers, gebundeld tot een vrij lijvig boek: “Grijsloke 2000”. Bij die gelegenheid paste ook een bijzonder aandenken voor de deelnemers: een zilveren lopertje aan een dito halskettinkje. Dit mooie juweeltje was ongetwijfeld mede verantwoordelijk voor het feit dat de daling van het jaarlijks aantal deelnemers die na 1990 was ingezet een halt werd toegeroepen. Maar het ideaal dat velen voor ogen hadden “2000 (deelnemers) in (’t jaar) 2000” bleef bij “wishfull thinking”. Wat niet wegneemt dat 2000 een succesvol jaar was: we vinden 1332 namen terug op de uitslagenlijsten (een pak meer dan de drie vorige jaren), het aantal toeschouwers deed denken aan dat van de allergrootste jaren en het avondfeest in de grote tent met het optreden van “Katastroof”  lokte veel volk. Deze Antwerpse volksgroep stond wekenlang op nummer één in de Vlaamse Top 10, met o.a. “Met de waaiven niks als last”, een slogan die allerminst van toepassing was op onze loopclub, wel integendeel. De pers was vol lof over deze 20^e editie en sommige journalisten hadden in hun ijver inderdaad tweeduizend lopers geteld. Bijzonder verheugend was het aantal jongens en meisjes in de jeugdreeksen: 208! Zij immers waren het die de toekomst van DDG moesten verzekeren. Eentje zou doorbreken in de wielersport: Sep Vanmarcke (5^e in de 1500 m). Die toekomst lachte ons toe en diegenen die voorspeld hadden dat Grijsloke het jaar 2000 niet zou halen waren lelijk in het ongelijk gesteld.

De 7 km bij de mannen werd gewonnen door de bijna-veteraan Jos Maes (weer een grote naam op de erelijst) vóór Francis Vansteenbrugge. Het was de eerste verschijning van Francis op het ereschavot, maar het was allerminst de laatste: niet minder dan zes maal zou hij dat in de toekomst herhalen, waarvan vier maal op de hoogste trede! En Francis is nog lang niet versleten… Bij de dames kwam Marianne Verbauwhede als eerste over de meet in de 7 km. Zoals in 1973 en 1977 was het Didier Knockaert die de grootste afstand op zijn naam schreef en bij de dames was het Siska Matton (nóg een grote naam uit de Belgische atletiekgeschiedenis) die hier met de eerste prijs ging lopen.

Over de activiteiten van de Loopclub en de loopprestaties van de leden in binnen- en buitenland, zullen we kort zijn: onveranderlijk op hoog niveau, een millenniumwissel waardig. Of laten we er toch één uitpikken: ons trouw clublid Monique Bauters uit Ouwegem behaalde in de maand juni in Torhout de titel van Belgisch kampioene maraton bij de veteranen. Een grote internationale carrière stond nog voor de deur: ook daar zou ze de allerhoogste trap bereiken…

01-09-2015 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 28: De post-olympische jaren.

De jaren die volgden op Grijslokes Olympiade waren “themaloos”. De periode van de medailles was definitief voorbij. Daardoor verminderde de belangstelling van de pers en in de jaren 1997-98-99 stelden we een flinke daling vast van het aantal deelnemers aan DDG. In de uitslagenlijsten vinden we voor die jaren nog resp. 1259, 1282 en 1201 namen terug.

Een nieuwigheid was de invoering van speciale koersjes voor de kinderen tot 12 jaar (500, 1000 en 1500 m) ter vervanging van de 3 km-loop. Die kinderwedstrijden vielen erg in de smaak, zowel bij onze jongste deelnemers als bij het publiek en tot op de dag van heden zijn ze op het programma van DDG gebleven.

We kunnen stellen dat de 20 km in het tweede decennium beheerst werden door het trio Deleu-Deruddere-Knockaert. Deruddere (’91, ’92 en ’95)  en Knockaert (’93, ’97 en 2000) wonnen in die periode elk driemaal. Deleu (’94 en ’96) won tweemaal en behaalde daarenboven nog drie andere podiumplaatsen. Slechts twee keer gingen anderen met de eerste prijs lopen: in 1998 was het de minder bekende Koen Lefevre uit Poperinge en in 1999 gaf de 40-jarige gewezen Belgisch marathonkampioen Filip Vanhaecke iedereen het nakijken. Van 1996 tot en met 1999 was de 20 km bij de vrouwen een kolfje naar de hand van Bernadette Jansseune en ook in de 7 km was er één die de plak zwaaide: Hilde Van Hessche (enkel in 1998 moest ze in Ann Kinthaert haar meerdere erkennen). In de 7 km mannen stond Anzegem in vuur en vlam voor dorpsgenoot Christ Ooghe. Drie jaar tereke was hij als tweede geëindigd, na de ongenaakbare Gino Van Geyte, die zoals reeds gezegd tot de nationale loperselite behoorde. Maar in 1999 stond  onze “melkboer” eindelijk op het hoogste schavot: zeventien jaar na Frans Schiettecatte ging onze gemeente weer met een hoofdvogel lopen!

Had de loopkoers de laatste jaren iets van haar succes ingeboet, voor de loopclub was dat allerminst het geval. De jaarlijks terugkerende evenementen waren  vaste waarden geworden: het weekend aan zee, de bedevaartloop, de oriëntatietochten, de verbroederingen met de Hastingsrunners uit Engeland en met de Beukenhoflopers uit Vichte, het clubcrosskampioenschap, de course des Terrils en… noem maar op. Grijsloke was vertegenwoordigd op talrijke marathons. Soms werd er een heel weekend voor uitgetrokken: Reims, Echternach… In december 1997 namen een dozijn leden van de club deel aan de marathon van Honolulu, aan het ander uiteinde van de wereld, op het parcours van de iron man!

Die laatste jaren van het tweede millennium verliepen evenwel niet zonder kommer en kwel. Op 28 december 1998 overleed Patrick Vanhoutteghem, één van onze waardevolste clubleden. Hij was vooraan in de veertig, echtgenoot van ons bestuurslid Martine Debosschere en zelf noeste werker voor DDG en de loopclub. In het clubblad van januari 1999 stond te lezen:

… Hij was jong en zeer begaafd en veelzijdig, beminnelijk en kunstzinnig…

en verder:

… zou het waar zijn dat God, net als de Griekse goden, diegene die hij echt bemint, vroeg tot zich roept, d.i. jong laat sterven?...

Verdriet slijt? Jawel, maar Patrick wordt nog steeds gemist in Grijsloke, op de zondagse trainingen en erná in het clubhuis…

01-07-2015 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 27: De Godenloop.

Dwars door Grijsloke 1996 betekende het einde van Grijslokes Olympiade (1991-1996). Dit jaar werd de Olympische periode afgesloten met een godenloop: twee Griekse goden – en niet van de minste – stonden op de deelnemerslijst. Jammer genoeg waren de jaloerse weergoden niet van de partij. Het had de vorige dagen hard geregend en ook nu werden we gezegend met een druilerige regendag. En dat was wellicht de voornaamste reden waarom de 2000 deelnemers waarop gehoopt was, niet opnieuw werden gehaald. Maar het kon natuurlijk niet anders of de godenloop kende een daverend succes. Hierna volgt de beschrijving van dit sensationeel evenement zoals beschreven in het boek “Grijslokes Olympiade” (1997):

Zeus heeft zijn twee meest geliefde kinderen naar Grijsloke gestuurd: Apollo en Athena. Op 31 augustus 1996 stonden ze aan de start van de 7 km-wedstrijd met de respectievelijke borstnummers 1998 en 1999. Apollo in zijn gouden kleed, met lier en boog en pijlenkoker. Athena in volle wapenrusting, gehelmd, met schild en speer en op de borst de kop van Medusa.

Goden zijn geen partij voor de mensen. Amper tien minuten na de start verscheen Athena al in de laatste rechte lijn die leidt naar de aankomst; dáár had Apollo zowat vijftig meter achterstand. De eerste stervelingen volgden op vele minuten… Er ging een schokgolf doorheen de massa toeschouwers aan de aankomst en er was ook ongeloof.

En of het spannend werd! Apollo naderde immers zienderogen op zijn tegenstandster. Toen hij, op amper een paar honderd meter vóór de aankomst, Athena dreigde in te rekenen, deed zij met haar speer de zonnegod struikelen wat haar weer een tiental meters voorsprong opleverde. Apollo aarzelde nu niet meer om ook zijn wapen te gebruiken. Lopende nam de “van-verre-treffende” een pijl uit zijn koker en spande de boog. Athena werd in de rug getroffen. Ze slaakte een door merg en been snijdende schreeuw, deinsde even achteruit, zag hoe Apollo haar voorbijsnelde…

Hoewel gewond – waar zij getroffen was vertoonde haar kleed een grote rode vlek – herpakte ze zich vliegensvlug, zoals alleen goden dat kunnen. Terwijl Apollo zegezeker en triomfantelijk zwaaiend met zijn boog op de eindmeet afstevende, voelde hij opeens de scherpe punt van Athena’s speer, die zijn hals doorboorde. Apollo stuikte nu zwaar gewond ten gronde. En weer stroomde het bloed de Grijslokeberg naar beneden, zoals in de tijd van de messenvechters.

Het publiek sidderde. Athena zegevierde. En niemand dacht er ook maar over haar te diskwalificeren, want dát weet men in Grijsloke ondertussen wel: de goden strijden met ál hun middelen en ze hebben hun eigen wetten.

Een sterveling zou het niet overleefd hebben. Apollo echter krabbelde overeind, briesend als een leeuw van woede en pijn, aanroepend zijn vader Zeus en verwensingen uitend aan het adres van zijn halfzuster Athena. Strompelend en uitgeput door het overvloedige bloedverlies kwam hij door de finish, met een achterstand van hooguit twintig seconden. Beide goden werden in dezelfde hulde betrokken, beiden kregen een grote lauwerkrans. De verblufte toeschouwers keken al uit naar de strijd die de stervelingen te leveren hadden, op minuten achterstand.

Die strijd werd gewonnen door Gino Van Geyte, niet de eerste de beste want Belgisch kampioen op de 5.000 m. Hij had die dag nog een kluif aan onze Anzegemse dorpsgenoot Christ Ooghe, die schitterend tweede werd. Bij de dames werd verduiveld “topje” Katja Merlin voor de vijfde maal primus! De zuurstofrijke lucht (bij dit regenweer) en een superieure Gino Deleu (de winnaar van 1994) zorgden voor een toptijd in de halve marathon: 1u 07’ 26”(op dit super-lastig parcours!). Gino hield nummer twee, Geert Deruddere, netjes op afstand en weerhield deze laatste aldus van een vierde overwinning. Eerste vrouw in de halve marathon was Bernadette Jansseune.

Nog te vermelden dat de 3 km. wedstrijd voor -12 jarigen gewonnen werd door Diego Vandewalle (bij de jongens) en onze Sophie Christiaens (vorig jaar ook laureate) bij de meisjes. En dat er dit jaar geen medailles waren voor de deelnemers, maar wel een speciaal ontworpen veelkleurige T-shirt met de Olympische ringen, waarmee meteen herdacht werd dat honderd jaar geleden de moderne Olympische Spelen werden gesticht.

foto's van de godenloop op www.bloggen.be/kris v.a. 1/6 a.s.

01-05-2015 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 26: Het jaar van de apotheose.

Het was reeds aangekondigd op ’t eind van ’t vorig jaar: in 1996 zouden de goden deelnemen aan Dwars door Grijsloke. De Griekse wel te verstaan. Als dank omdat ze via de medailles vijf jaar lang in de belangstelling hadden gestaan in Grijsloke. Welke godenploeg de oppergod Zeus zou afvaardigen was nog de vraag…

De loopclub zette weer zijn beste beentje voor en deed zo mogelijk nog beter dan het vorig jaar, met activiteiten het hele jaar door. Om er enkele te noemen… In het winterseizoen: o.a. de Nieuwjaarsreceptie, het weekend aan zee, de wafelbak, het eerste cross-kampioenschap (in Oudenaarde). In het lenteseizoen: o.a. de paaseierenloop, de bedevaartloop, de verbroederingsloop met de Hastingsrunners op 12 en 13 mei. In 1991 hadden een tiental dapperen van de Engelse club en vijf lopers van ónze club een estafetteloop ondernomen van Hastings naar Oudenaarde. En nu exact vijf jaar later was de tijd rijp voor een tocht in tegenovergestelde richting. Grijsloke was vertegenwoordigd door Gilbert Terras en Maurice Adams (die er in 1991 ook al bij waren) alsook Christine De Schamp, Hendrik Van Herzeele, Peter Vansteenbrugge en Eric Vancoppenolle. Een foto (uit de krant) van de start (op de grote markt van Oudenaarde) van deze heroïsche verbroederingsloop  kunt u zien op www.bloggen.be/kris. 

In het zomerseizoen was het alle hens aan dek voor de “godenloop”. Daar vertellen wij u over in een volgende aflevering, maar dat het een weergaloos succes werd kunnen we, voor diegenen die het niet mochten beleven, nu reeds verklappen. En in het najaar waren er nog o.a. het souper van de loopclub, het Sinterklaasfeest en de nachtelijke oriëntatieloop, een nieuwigheid van opa Gilbert: een schot in de roos en voor herhaling vatbaar, zoals blijken zou.

Ook op zuiver sportief vlak was 1996 een groot jaar voor onze club. Met talrijke stratenlopen in binnen- en buitenland, waaronder veel halve en hele marathons. Nieuw was de marathon van Reims waarvoor een tweedaagse reis werd uitgetrokken. Het juniorteam beleefde eveneens een hoogconjunctuur in die dagen (zie foto uit de krant op www.bloggen.be/kris).

01-03-2015 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke

Deel 25: Het jaar van de godin.

Grijsloke 1995, de vijftiende Dwars door Grijsloke: een lustrumjaar, het jaar van de Athena-godin-van-de-wijsheid. De loopclub was tot volle bloei gekomen en mocht met recht gerekend worden tot één van de succesrijkste loopclubs van het land. Nooit waren er zoveel activiteiten geweest als dát jaar:

- de wekelijkse zondagochtendtraining gevolgd door de “après-training”-babbel + drink;

- feestjes en recepties ter gelegenheid van Nieuwjaar, Pasen, Sinterklaas…;

- souper voor de clubleden;

- het jaarlijks lente-weekend in de Ardennen;

- verscheidene oriëntatietochten in en rond Grijsloke;

- de bedevaartloop naar Kerselare;

- de wafelbak;

- de verbroederingsfeesten met de Hastings runners;

- deelname in clubverband aan stratenlopen (waaronder talrijke marathons) in binnen- en buitenland, met als uitschieter de marathon van Honolulu (sic!) waar een dozijn Grijslookse lopers en loopsters de eer van de club gingen verdedigen, in een 42 km-wedstrijd met meer dan vijftigduizend deelnemers (een wereldrecord op dat ogenblik).

01-01-2015 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 24: Het roemrijkste jaar.

De veertiende Dwars door Grijsloke stond in het teken van Herakles, de grootste en roemrijkste held die de mensheid ooit heeft gekend. Het jaar 1994 is dan ook het roemrijkste geweest uit de geschiedenis van DDG en de loopclub. Gezamenlijke clubactiviteiten zoals (onder andere!) het Viroinval-weekend, de ½ marathon van Hastings, de marathon van Parijs, de bedevaartloop, activiteiten waar iedere club kan van dromen, verzonken in het niet bij dat groot evenement: het Grieks avontuur, het hoogtepunt van Grijslokes Olympiade). Een reis doorheen het hele Griekse vasteland waarbij alle belangrijke sites, musea en atletiekstadions uit de klassieke oudheid werden bezocht. In de antieke theaters werden door de leden van de loopclub drama’s opgevoerd van Aeschylos, Sophocles en Euripides. En in de vier antieke stadions (Olympia, Delphi, Nemea en Isthmia) , waar een paar duizend jaar geleden de Panhelleense Spelen werden gehouden, werden die Spelen door de leden van de club overgedaan. Volgens de regels van de kunst! Winnaar van het eindklassement over de vier Spelen was Hendrik Vanherzeele (zie foto van onze Olympisch kampioen. 

01-11-2014 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

zie: www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2574637

05-09-2014 om 22:29 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 23: Aflevering 13, Apollo met een rouwbandje…

Het jaar van de dertiende Dwars door Grijsloke, het derde jaar van Grijslokes Olympiade, het jaar van Apollo: de loopclub bruiste meer dan ooit en de verwachtingen waren extreem hooggespannen. Het weekend in Viroinval, de halve marathon van Hastings en de hele van Rotterdam, de bedevaartloop naar Kerselare waren hoogtepunten in een voorjaar dat bulkte van de activiteiten. Van 17 tot 31 mei wachtte Gilbert, Didier en mijzelf een zware doch o zo aangename taak: de voorbereiding in Griekenland van de grote tocht van Loopclub Grijsloke, in 1994, naar de bakermat van onze beschaving en van de Spelen. Een reis waarbij het hele Griekse vasteland werd doorkruist. Een ongeëvenaarde mix van cultuur, sport, bier en plezier. Bij onze thuiskomst stond een flinke delegatie van de club ons op te wachten in de luchthaven. Het kon niet anders of de Griekenlandreis van ‘t komend jaar zou een topper van jewelste worden.

De 7 km. werd dit jaar gewonnen door een onbekende Derek Kaczmarchky. De naam van de winnares bij de dames klonk meer vertrouwd in de oren: Petra Delove, dezelfde van ’t vorig jaar. De 21 km. was voor Didier Knockaert en bij de dames Martine Van de Gehuchte. In de 3 km. voor jongeren hernieuwde Dimitri Laga zijn zege van 1992; het eerste meisje was Delphine Mattelaer. De aandacht bleek dit jaar echter meer uit te gaan naar de marathon. Weer was Lucien Taelman almachtig en in een veel betere tijd dan vorig jaar: 2.36.42, een geweldige tijd als we rekening houden met de fenomenale zwaarte van het parcours. De eerste bij de vrouwen was Viviane Vanderhaeghen. Het merkwaardige is dat beiden zes dagen tevoren hadden deelgenomen aan de gerenommeerde marathon van Middelkerke, en daar tweede waren geworden in hun respectievelijke categorie. Zeer sterke prestaties werden in die marathon neergezet door twee leden van onze club. Marc Waelkens, de gentleman-bokser die Benelux-kampioen is geweest en slecht op een haar na een Europese titel heeft gemist, werd vijfde in 2.49.39 en onze 53-jarige veteraan Jan Deseyn eindigde met 2.54.15 op de zevende plaats.

’t Was het jaar van Apollo, van de zonnegod, de god van de muziekkunst en van de geneeskunst, de gelukbrengende god, die echter met zijn pijlen ook dood en vernieling kon zaaien! Wij, organisatoren van Vlaanderens mooiste loopkoers zweefden die dag op wolkjes. Geen vuiltje bleek er aan de lucht… Tot de hulpdiensten van het rode kruis de melding kregen dat er een man gevonden was, bewusteloos, achter een haagje. De man diende gereanimeerd te worden en men slaagde erin zijn hart weer te laten kloppen. Helaas, men had de man te laat opgemerkt, zijn hart had te lang stilgestaan, zijn hersenen waren te lang zonder zuurstof gebleven. Hij werd afgevoerd naar de kliniek alwaar hij nog slechts enkele dagen in leven kon worden gehouden: een flinke atleet van rond de veertig, een goede loper wiens naam op de voorste pagina van uitslagenlijst van de 7 km prijkt. De behandelende cardioloog was Jean-Marie Bergen, die zelf een trouwe deelnemer was geweest aan vorige afleveringen van Dwars door Grijsloke, maar er dat jaar niet kon bijzijn vanwege zijn wachtdienst in de kliniek. En… hoe grillig en hoe grimmig kan het noodlot toeslaan: bij het schrijven van deze regels verneem ik het overlijden van dokter Bergen, amper 62 jaar oud!    

Maar het leven gaat verder, natuurlijk. Ook in Grijsloke. De Course des Terrils in september bijvoorbeeld. En in de killige herfstmaanden, van oktober tot december, vijf gezellige vrijdagavonden in het (nu verdwenen) atelier van Charles Bockland: diavoorstellingen ter voorbereiding van de grote Griekenlandreis, met de laatste avond een Grieks feest (Griekse maaltijd, Griekse dranken, Griekse dansen…)

01-09-2014 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 22: Het jaar van Poseidon, de marathon en... de Engelsen.

Het jaar van Poseidon (1992) was er voor de loopclub één dat bomvol activiteiten zat. Om er enkele te noemen: het weekend in Viroinval, de marathon van Rotterdam, de bedevaartloop van en naar Kerselare, de 50 km-ultraloop in Kluisbergen, de Course des Terrils, de Kerstcorrida te Deerlijk en… de Gapersstoet in Anzegem. Ha, die Gapersstoet op 28 juni! De bijdrage van Loopclub Grijsloke aan de stoet stond helemaal in het teken van “Grijslokes Olympiade” en van de Spelen op Griekse bodem die de club gepland had voor 1994. Voor een kleine “impressie” laat ik hier even Johan Steeland aan het woord (uit het clubblad van juli-augustus 1992):

“Reeds kort na de middag heerste er een ongewone drukte in het zaaltje van Grijsloke. Men waande er zich achter de schermen van een toneelgezelschap. Kostuums werden gepast, mannen tooiden zich met vervaarlijk uitziende baarden. Jonge meisjes, in het dagelijkse leven dromend van een zonverbrande teint, lieten zich nu gedwee met talk omtoveren tot melkwitte maagden…

… Een laatste kiekje, nog snel de Olympische fakkel aangestoken, en dan ging het richting station, waar de stoet van start ging. Oppergod Zeus was van de partij samen met een paar collega’s, waaronder natuurlijk Poseidon, diegene waarrond het dit jaar allemaal te doen is. Een paar Griekse atleten uit de oude doos zorgden voor het sportieve element. Onder een stralende hemel (de goden waren ons natuurlijk goed gezind) en grote belangstelling trok de stoet voorbij. En dat we niet onopgemerkt voorbijtrokken, was te horen aan de reacties van het publiek…

… Aan het eind van het traject stak Aphrodite met haar fakkel het Olympisch vuur aan; ze werd hierbij geholpen door onze fiere burgemeester. Daarna werd de stoet ontbonden in de tuin van Gilbert. De goden en de atleten waren op slag weer zware jongens, de maagden veranderden zienderogen weer in frisse 20^ste eeuwse verschijningen.”

Vooraan Aphrodite; daarachter 16 maagden met een zelfgeweven kleed voor de godin Hera; voorlaatste rij v.l.n.r. Zeus, Poseidon, Apollo, Herakles, Athena; op de achterste rij de atleten.

De vier Olympische disciplines: v.l.n.r. discuswerpen, verspringen, speerwerpen, hardlopen.

Het was ondertussen wel duidelijk dat de Olympische gedachte die Grijsloke uitdroeg, was aangeslagen bij het publiek, bij de lopers en… bij de pers. Terloops gezegd, in 1991 hadden we reeds een groot succes gekend met onze eerste medaille uit de reeks “Grijslokes Olympiade”: de medaille had een plaats gekregen in het paleis voor Schone Kunsten in Brussel ter gelegenheid van de tentoonstelling “Sport in Hellas” aldaar. De medaille anno 1992 met de beeltenis van Poseidon moest voor de eerste niet onderdoen…

Op 29 augustus 1992 kwamen de Engelsen, de “Hasting Runners” voor ’t eerst in groten getale naar Grijsloke. Zeven onder hen hadden reeds “onopvallend” deelgenomen aan onze loopkoers in 1991, ter gelegenheid van een bezoek aan Oudenaarde, één van Hastings’ zustersteden: Stan Milton, Bill Bailey, Ted Weeks, Rod King, Tim Hardwick, Paul Cabban en Roger Mandry (de laatste vier komen nog steeds telkenjare met de Hastings Runners naar Grijsloke afgezakt). Die eerste kennismaking zal ongetwijfeld erg in de smaak gevallen zijn bij onze Engelse vrienden: de omloop, de ambiance, de organisatie, het publiek, de Zeus-medaille. Roger Mandry schreef in een uitgebreid artikel voor ons clubblad d.d. januari/februari 1992 (vertaling door Joost Vinckier) o.a. dit:

…Een fantastische medaille; er komen er nu nog vier tot 1995 om het honderdjarig bestaan van de moderne Olympische Spelen te vieren. De achtergrond van de Griekse mythologie zorgde voor een interessante en enige gebeurtenis…

In dat artikel drukt Roger Mandry de hoop uit dat Dwars door Grijsloke één van de jaarlijkse uitstappen van de Hastings club zou worden. En die hoop is bewaarheid: van 1992 tot heden (we schrijven 2014) hebben de runners van over ’t Kanaal geen enkele keer op ’t appel ontbroken. Met zijn zeventienen stonden ze in 1992 aan de start (of waren het er achttien? Rod King liep zowel de 7 als de 20 km). Onder hen: Jamie Hernon, één van Engelands beste afstandslopers. Dat Hernon iedereen het nakijken zou geven in de 20 km. race, daar waren de Hastings runners van overtuigd. Maar… Jamie beet zijn tanden stuk op de Grijslookse bergen en hij eindigde uiteindelijk slechts zesde. Een vooraanstaande Engelse krant blokletterde:

“Jamie Hernon, winner of the Battle of Hastings Road Race in 1990, clocked 61 min 42 sec to finish sixth in the Festival of Running at Grijsloke, near twin town Oudenaarde”.

De eerste drie plaatsen in de marathon – de eerste marathon van Grijsloke en “Belgium’s toughest marathon” zoals een Engelse sportkrant schreef! – werden ingenomen door ultralopers, lopers voor wie een marathon maar “een korte afstand” is. Winnaar werd onze eigen Lucien Taelman. De tweede, Paul Beckers, die in Torhout 264 km had gelopen in 24 uur, had tot bij het ingaan van de laatste van de zeven ronden, gelijke tred gehouden met Lucien, maar moest in de laatste ronde nog drie en een halve minuut prijsgeven. De derde was Lucas De Groote, wereldkampioen 100 km. bij de veteranen. Amper acht deelnemers bereikten de finish binnen de drie uur en dat heeft alles te maken met de zwaarte van het parcours: 22 serieuze hellingen, waaronder zeven maal de Pikkelstraat! Eén van die acht: onze dorpsgenoot, en net als de winnaar lid van onze club, Jan Deseyn. Jan telt heden ten dage 74 lentes en is nog steeds actief als loper. Prachtige prestatie van de Engelse triatleet Gordon Merfield (15^e in 3u06’39”): samen met zijn echtgenote Wendy was deze knappe veteraan per fiets overgekomen uit Hastings. Twee Engelse dametjes – ernstige Jeanette Hardwick en frivole Julie Stoddart – finishten vlotjes binnen de 3u30’. Van de 64 aangekomenen hadden er amper drie meer dan vier uur nodig.

Was de marathon een opzienbarende nieuwigheid in Grijsloke, de meeste aandacht ging toch nog steeds naar de klassieke afstanden. Op het hoogste schavot bij de mannen stond weer Geert Deruddere. Dat jaar was Geert wellicht de absolute top in het stratenlopen: had hij immers ook niet de 20 km. van Brussel op zijn naam geschreven? Tweede was een andere topper: Gino Deleu, voor wie in de komende jaren die hoogste podiumplaats ook nog zou weggelegd zijn. De winnaar van de 7 km. was eveneens dezelfde als het jaar tevoren: de sterke Chileen Angel Aguilar. En dat was ook het geval voor de 20 km. vrouwen: hier triomfeerde Carine Verhaeghe, voor het derde jaar op rij. Alleen op de erelijst van de 7 km. vrouwen kregen we een nieuwe naam: Petra Delove. Winnaar van de jongerenloop over 3 km. was Dimitri Laga. Vierde en eerste meisje: Sara Platteau. Twee deelnemers-veteranen verdienen hier nog een speciale vermelding: Henri Bastien en René Marckx. Bastien, 83 jaar en nog een gemiddelde snelheid van 10,567 km. per uur over de 7 km.: fenomenaal! Henri, die pas op zijn drieënzestigste was beginnen joggen had twintig jaar later eenenvijftig marathons en zevenentwintig 100 km-wedstrijden op zijn actief… En René Marckx: één van ’s lands allerbeste veteraan-lopers over de middenafstand geweest. Waagde zich, net als het vorig jaar, aan de 7 km in Grijsloke en kwam als eerste in zijn leeftijdscategorie over de streep, om daarnaast als een volleerde speaker de andere wedstrijden te verslaan. René was een innemende persoonlijkheid, flink van de tongriem gesneden, vertrouwd met de loopsport, en die in de jaren die volgden met zijn vlotte enthousiaste commentaar de toeschouwersmassa kon opzwepen en aldus ongetwijfeld in belangrijke mate bijgedragen heeft tot het succes van onze loopkoers. Henri en René: ze zijn Grijsloke trouw gebleven tot hun laatste snik.

De twaalfde Dwars door Grijsloke was dus weer een formidabel succes geweest, vlekkeloos over de hele lijn. Zou er iemand op dat ogenblik zó dekatriafoob geweest zijn dat hij had kunnen vermoeden dat de volgende editie zou overschaduwd worden door een dramatisch incident?

www.blogge

01-07-2014 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 21: DDG 1991, een groots decennium ingeluid.

Met de elfde editie was dus een tweede decennium gestart, het “Olympisch decennium”. Ongetwijfeld de grootste, de roemrijkste en meest bewogen periode uit de geschiedenis van onze loopkoers, ondanks het feit dat het record van het vorig jaar, nl. tweeduizend deelnemers, nooit meer werd geëvenaard (was het de afwezigheid van Lucien Van Lancker die zich dan toch liet voelen?). De meeste kranten gewaagden niettemin van “meer dan tweeduizend” en zelfs van “enkele duizenden” deelnemers, hetgeen dus lichtjes overdreven was. De publieke belangstelling in dit “jaar van Zeus” was bijzonder groot en het sportief niveau lag hoog. Winnaar van de 7 km werd de Chileen (!) Angel Aguillar. Dat hij geen ééndagsvlieg was zou hij nog bewijzen in de toekomst. De winnares bij de vrouwen heette Sophie Vandezande. De 20 km was voor Geert De-ruddere, toentertijd één van ’s lands beste “stratenlopers”. Hij zou het niet bij deze ene overwinning in DDG laten. Op het hoogste schavotje bij de dames: Carine Verhaeghe. Met 114 aangekomenen was de 3 km voor de -12 jarigen een bevredigend experiment: winnaar was ene Bjorn Vandriessche. Kortom: Claudine (Mevrouw Dejonghe-Speleers), de nieuwe voorzitter van DDG, had reden te over om tevreden te zijn over deze elfde editie.

De eerste medaille van Grijslokes Olympiade viel bij de meeste deelnemers in goede aarde. Een origineel werk van de Kortrijkse kunstenaar Jaak Vanneste (de schoonbroer van ex-premier Leo Tindemans): gestanst bas-reliëf in rood koper, diameter 6,3 cm, voorstellende de oppergod Zeus, met in de rand uitbeeldingen van verhalen die verwijzen naar de mythologische oorsprong van de Olympische Spelen in het Oude Griekenland.

1991 is ook het jaar waarin Loopclub Grijsloke een eigen achtkoppig bestuur kreeg, dat los stond van het bestuur van de loopkoers. Voorzitter was Marc Antoin. In later jaren zou Marc de loopsport vaarwel zeggen en de fakkel overgeven aan Daniël Malfait. De loopclub was nu tot volle bloei gekomen. De activiteiten waren legio. Er waren natuurlijk de wekelijkse trainingen op zondagmorgen, dewelke ook al eens doorgingen “op verpaatsing”: het Beukenhof in Vichte, het domein de Ghellinck in Elsegem, de Gavers in Deerlijk, de Kluisberg… De bedevaartloop Kerselare-Grijsloke was reeds een traditie aan ’t worden: iedere eerste of tweede zondag van mei. Op 1,2 en 3 maart trok de club naar een vakantiedorp in Viroinval (bij Couvin in de provincie Namen) voor een sportief verlengd week-end. Het was een schot in de roos. Ook dát is een traditie geworden: telkenjare rond dat tijdstip een verlengd week-end met meer dan honderd leden, zij het dat de locatie in later jaren verschoven werd van Wallonië naar de eigen kust.

Meer en meer lopers van de club gingen de eer van Grijsloke verdedigen tot ver in het buitenland. Steeds vaker ging de loopclub in groep deelnemen: de Course des Terrils in Raimes (F) bijvoorbeeld zou nog jaren lang een vaste plaats bekleden in veler agenda. Opvallende prestaties kwamen van de Anzegemnaren Jaak Demeulemeester (marathon in 2u29) en Jan Deseyn (eerste veteraan in de marathon van Athene) en van ons oudste clublid André Osselaer die in zijn categorie (75+) wereldkampioen marathon werd en Europees kampioen 10 en 25 km. Christine De Schamp, Carine De Bosscher en Jos David ontpopten zich tot echte ultralopers in het Belgisch kampioenschap 50 mijl (80 km!) in Oostakker. Onze eigen Lucien Taelman, die reeds zijn strepen als ultraloper had verdiend, moest in deze koers slechts de duimen leggen voor Jean-Paul Praet die toen absolute wereldtop was. Christine De Schamp en Carine De Bosscher waren in die tijd hét vrouwelijk uithangbord van Loopclub Grijsloke, hét bewijs dat het lopen van ultralange afstanden echt iets voor vrouwen is. Spijtig genoeg heeft Carine ondertussen de loopschoenen aan de wilgen gehangen. Christine is nog steeds een trouw clublid en nog steeds maalt ze haar kilometertjes af langs velden en wegen, al zijn de wekelijkse trainingen op zondagmorgen aan haar blijkbaar niet meer besteed.

Een hoogtepunt, dat een enorme invloed zou blijken te hebben op de verdere geschiedenis van DDG en de loopclub, was de verbroederingsloop in 1991, tussen de gejumeleerde steden Oudenaarde en het Engelse Hastings. Een aflossingsloop waarvan de organisatie door onze club in handen werd genomen. Op 9 mei  werd er gelopen van Hastings naar Dover, op 10 mei van Oostende naar Oudenaarde. Voor Grijsloke namen de volgende lopers deel: Maurice Adams (zaliger), Luc Desmet, Gilbert Terras, Carlo Verleyen en Joost Vinckier. Het was het begin van een hechte band tussen onze loopclub en die van Hastings. Vanaf 1992 zou Loopclub Grijsloke telkenjare in maart een flinke delegatie afvaardigen naar de halve marathon van Hastings, en even trouw zouden de lopers van Hastings eind augustus deelnemen aan DDG, Vlaanderens mooiste. Tot op de dag van heden is daar geen verandering in gekomen.  

01-05-2014 om 10:37 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

BIBLIOGRAFIE

0nwi

I

   De Twistappel, 90 pag., paperback.

Over de aanleiding tot de Trojaanse oorlog. Een dolle klucht die echter geen afbreuk doet aan de "mythologische realiteit.In winkelmandje

Strijdtoneel Troje, 93 pag., hardcover.

Toneelstuk in drie bedrijven, waarin het laatste en beslissende jaar van de Trojaanse oorlog wordt behandeld, op een boeiende en bijwijlen grappige manier. Met "De Twistappel" en "Odysseus op Aiaia" vormt het een trilogie.

Eerste blogboek, 425 pag., paperback. In dit boek bundelt de auteur zijn cursieve schrijvelarij van de jaren 2006-8. Geen onderwerp gaat hij uit de weg, geen item is hem te gek. Vaak niet zonder een vleugje ironie.

Tweede blogboek, 350 pag., hardcover. Na het uitzonderlijk succes van BLOGBOEK 1, kon het niet anders of er moest een BLOGBOEK 2 volgen... Op de omslag: Brownie en Blanche, de schaapjes waarvan sprake op de pagina's 202/3 en 272/3.

Bovenstaande boeken (alle verschenen in 2013) zijn te verkrijgen bij de uitgever:

voor “Odysseus op Aiaia”:

surf naar  www.shopmybooks.com/BE/nl/book/kris-vansteenbrugge-4/odysseus-op-aiaia 

voor “Strijdtoneel Troje”:

surf naar  www.shopmybooks.com/BE/nl/book/kris-vansteenbrugge-3/strijdtoneel-troje

voor “De Twistappel”:

surf naar  www.shopmybooks.com/BE/nl/book/kris-vansteenbrugge-5/de-twistappel

voor “Eerste Blogboek”:

surf naar  www.shopmybooks.com/BE/nl/book/kris-vansteenbrugge/eerste-logboek-schrijvelarij

voor “Tweede Blogboek”:

surf naar  www.shopmybooks.com/BE/nl/book/kris-vansteenbrugge-2/tweede-logboek-zeverarij-1 

De twee onderstaande boeken (“0 jerum jerum jerum…” en “Uit het schuim van de zee”) zijn nog enkel bij de auteur te verkrijgen. Beide boeken kenden reeds een buitengewoon succes en werden voorgedragen voor de Gomio-prijs. Ze kunnen ook ontleend worden in de openbare bibliotheken.

29-03-2014 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 20: Grijslokes Olympiade.

1991: het tweede decennium is ingetreden. Het organisatiecomité kent nu dertien bestuursleden (waarvan er anno 2014 nog amper een paar actief zijn) en het ontslag van Lucien Van Lancker blijkt geen al te diepe sporen te hebben nagelaten. Enkele weken vóór de elfde Dwars door Grijsloke wordt een luisterrijke persconferentie gehouden in het gemeentehuis van Anzegem in aanwezigheid van talrijke personaliteiten: de plaatselijke autoriteiten alsook een aantal fameuze sportlui. Mark Smet is er: de eerste Belg die erin geslaagd is de marathon te lopen in 2u10’00”. En dan is er René Marckx zaliger, één van onze beste veteranen-lopers en die jarenlang de microreportage zal verzorgen tijdens de komende Dwars door Grijslokes. René heeft Gerard Van Nuffelen meegenomen, een 56-jarige Antwerpenaar die vele malen Belgisch en ook Europees kampioen is geweest op alle langeafstandsnummers en zopas zelfs de wereldtitel heeft veroverd op de 10 km. Niet te verwonderen dat Gerard verkozen is tot “de veteraan van het jaar”. Gerard Van Nuffelen heeft overigens al een paar keer deelgenomen aan DDG, waarin hij zich telkens als eerste veteraan heeft geklasseerd.

Zijn er belangrijke mededelingen te doen aan de pers? En of! Naar analogie met “De Levensloop” van de voorbije jaren, zal de loopkoers in de komende vijf jaar een thema meekrijgen: de Spelen in het Oude Griekenland. In 1985 heb ik dit idee reeds naar voor gebracht. Een jaar eerder immers had onze loopclub veel succes gekend tijdens de Gapersstoet met een praalwagen die het Griekse thema bespeelde (zie deel 11). Voor dat vijfjarenplan heb ik toen de naam “Grijslokes Olympiade” bedacht, maar omdat Lucien Van Lancker met een gelijkaardig idee op de proppen kwam (“De Levensloop”) werd mijn voorstel toen voor enkele jaren in de ijskast gestopt. Maar in 1991 is de tijd rijp voor “Grijslokes Olympiade”. De Olympische folder van het vorig jaar is daarvan de voorbode geweest (zie deel 17). Weer zal er een serie van vijf medailles zijn. Elke medaille zal de mythologische oorsprong van één van de Panhelleense Spelen (waarvan de Olympische er één waren) behandelen en zal vergezeld zijn van een brochure (van 16 pagina’s) met “tekst en uitleg”. De journalisten hebben er een vette kluif aan: sport in combinatie met cultuur (de Griekse mythologie)! Geen wonder dat er in de loop van de maand augustus (de 11e DDG is op 31.8) ellenlange artikels verschijnen over Grijslokes Olympiade, over Vlaanderens mooiste stratenloop, in alle dagbladen en in verscheidene weekbladen, met foto’s van het 13-koppig bestuur.

En dan is er nóg een nieuwigheid. Voor ’t eerst staat er een loopkoers voor jongeren onder de twaalf jaar op het programma. Afstand: drie kilometer.

De verwachtingen zijn hoog gespannen. Sommigen verwachten 2500 deelnemers en twee kranten blokletteren: “Met meer dan tweeduizend deelnemers behoort deze joggingklassieker bij de top-vijf in België".

01-03-2014 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 19: Een droom die maar half uitkwam.

En Lucien Van Lancker vertelt verder:

In 1987 bij de voorbereidingen van de  7^de Dwars door Grijsloke moest er gezocht worden om “Dwars door Grijsloke” een nog grotere uitstraling te geven en te laten uitgroeien tot een internationale massajogging.

“Grijsloke-Levensloop” was aan haar derde editie toe en stevende af op een nog groter succes. We waren ervan overtuigd dat alle deelnemers aan de massaloop, doordrongen waren van de gedachte dat afstandslopen hun levensritme bepaalde en dat uithoudingstraining de gezondheid verbetert en de conditie op peil houdt.

Deze gedachte wilden we verder blijven uitstralen, ver over onze grenzen heen. Daarom keken we uit naar buitenlandse organisaties die er dezelfde idealen op na hielden, organisaties die lopen zagen als vrijetijdsbesteding, recreatiesport waar men beter en gezonder van wordt.

De organisatoren van “La Course des Terrils” uit Raismes Frankrijk, de “Dr. Ernst Van Aaken Gedachtnislauf” uit Waldniel, Duitsland en “Terneuzen Graauw” uit Graauw, Nederland, vonden we bereid om samen met “Dwars door Grijsloke” de koppen bij elkaar te steken om voor het eerst in Europa een “Europajoggingcup” in het leven te roepen.

Deze cup zagen we niet als een tornooi waar er met miljoenen gesmeten werd, maar een organisatie waar sport in de reinste zin van het woord beleefd wordt. We wilden laten zien dat er nog sport was om de sport en niet om het geld. Aantonen dat ‘elke deelnemer een overwinnaar is’, zoals de Amerikaanse dokter Sheehan ooit schreef. We wilden laten zien dat ons lichaam en geest een wonderbaar instrument vormen in dienst van onze samenleving, in een streven naar vrede en liefdevolle samenwerking.

Niet minder dan 148 langeafstandslopers, uit de 4 landen, namen deel aan dit tornooi van vier wedstrijden. Door optelling van de punten, behaald in elke wedstrijd, werd een klassement opgemaakt. Jacques De Meulemeester uit Anzegem won deze eerste Europajoggingcup.

In 1988 werden de organisatoren van de “Grand Prix R. Schuman” uit Luxemburg (Centre Europeën) bereid gevonden om als vijfde land onze rangen te komen versterken.

De “Dr. Ernst Van Aaken Gedachtnislauf” werd vervangen door de “ 2^de Rheydter Citylauf” uit Mönchengladbach, Duitsland. Deze tweede Europajoggingcup kreeg 152 deelnemers.

Door innerlijke spanningen tussen de organisatoren van “Dwars door Grijsloke” werd de  3^de editie enigszins afgezwakt, maar kreeg toch nog 98 deelnemers aan de start van de 5 wedstrijden, die dezelfde waren van 1988.

Bij de organisatie van de 4^de editie in 1990, had ik de bedoeling om elk jaar een land meer te betrekken bij de organisatie, om tegen het jaar 2000 alle landen van Europa, toen nog 12,  aan de start te krijgen van de 20^ste “Dwars door Grijsloke”.

“Dwars door Grijsloke” was echter niet langer bereid om aan de organisatie mee te werken, dit om budgettaire redenen. Ik trok me terug uit de organisatie van Dwars door Grijsloke en kreeg als steun voor de Europa-joggingcup  de “Grote Prijs 25 km. Veteranen” uit Brugge. Ook deze editie was een succes en kreeg een 90-tal deelnemers.

In 1991 werd de organisatie opgedoekt. Omdat ikzelf niet kapitaalkrachtig genoeg was zag ik het niet meer zitten.

Nu, in 2013, blijf ik erbij dat met de steun van “Dwars door Grijsloke”,  “Terneuzen - Graauw”, en veel sponsoring, in het jaar 2000, Grijsloke het toneel zou geworden zijn van een massajogging, met als deelnemers een vertegenwoordiging van alle lidstaten van Europa. Meer zelfs: in 1990 was de idee inmiddels gerijpt om in het jaar 2000 alle grenzen van Europa symbolisch open te lopen, met als sluitstuk de grenzen Frankrijk - België in de 20 km.van Grijsloke. 

Europa naar Grijsloke brengen was mijn droom. Door omstandigheden een droom gebleven.

En nochtans ……

Lucien Van Lancker 

Tot zover de man die Grijsloke groot gemaakt heeft. Na tien edities "Dwars door Grijsloke" haakte hij af en bleef ontgoocheld achter, zij het niet verbitterd. Een delegatie van alle landen van het verenigd Europa telkenjare naar Grijsloke brengen, op de laatste zaterdag van augustus, was zijn levensdroom geweest. Een droom die niet is uitgekomen. Zoals de meeste dromen...

01-01-2014 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 18: Dwars door Grijsloke en Lucien Van Lancker.

Wat heeft Lucien Van Lancker, de grootste Grijslokenaar aller tijden, bezield om af te haken in 1990, het jaar dat Dwars door Grijsloke zijn grootste succes heeft gekend? We hebben het hem met zijn eigen woorden laten vertellen. Lucien maakt van de gelegenheid gebruik om eerst nog in ’t kort een eigen visie te brengen over de eerste jaren van ons aller loopevenement dat hem zo nauw aan het hart lag… en nog steeds ligt:

In 1981 werd ik gevraagd door dokter Kris Vansteenbugge en dokter Albert De Beurme om de organisatie van Dwars door Grijsloke op gang te trekken. Hun grote idool Jacques Serruys van ‘Fit-Veteraan’ had zopas ‘Dwars door Brugge’ in het leven geroepen.

Er werd een bestuur opgericht waarbij mijn schoonbroer, Robert Forêt, tot voorzitter werd gebombardeerd. Dit was een terechte keuze. Met Robert en Christiane werd organiseren een feest.  De vergaderingen, en er waren er zeer veel, verliepen altijd bij hen thuis en steeds was er koffie, taart en nog veel meer. Dit betekende dat zelden een bestuurslid ontbrak want taart, koffie en een druppel waren in die periode een lust voor iedereen. De vergaderingen gingen toen over koetjes en kalfjes en soms was men zelfs vergeten om over DDG te spreken op het einde van de vergadering.  Geen probleem want ikzelf had een enorme ervaring met ‘Omloop Kluisbergen’ een organisatie die parallel loopt met DDG en wat praktische zaken betreft nagenoeg dezelfde noden had als onze organisatie. Met Jacques Dejonghe, voorzitter Omloop Kluisbergen, hebben we dan ook uren, dagen en maanden zitten babbelen over onze organisaties. U moet weten dat Jacques toen een collega was  in de Centrale van Ruien en er ’s nachts tijd zat was om onze problemen op tafel te leggen, problemen waarvan wij beiden veel hebben geleerd.

Op de laatste zaterdag van augustus 1981 kwam dan de 1^ste DDG. Was me dat een dag. Hoewel alles perfect voorbereid was, liepen vele zaken in het honderd. Murphy achterna: alles wat kón misgaan liep ook mis. Daniël Lesenne, computerman en programmeur van dienst, trok zich de haren uit het hoofd: ik was namelijk vergeten het uur te noteren waarop de lopers gestart waren halverwege de Grijslokeberg. GSM’s bestonden toen nog niet en ik had de taak om het uur van vertrek te noteren van de zeven km. Buiten adem, komende aan de aankomst, wist ik niet meer wanneer de lopers vertrokken waren. ‘Hoelang zijn ze al vertrokken’ riep Daniël me toe? ‘Laten we zeggen een tiental minuten, denk ik’ en voilà de computer kon beginnen lopen.  Wonder boven wonder zaten we niet ver van de reële tijd en kreeg iedereen een nogal mooie tijd toegerekend. Ramp bij de aankomst rechtover het huis van Gilbert Pannecoucke in de Bouvelostraat nummer 4. Daniël had zijn camionette verkeerd opgesteld zodat hij de lopers niet zag aankomen.  Met drie, vier man werden dan de nummers van de lopers naar de camionette doorgeschreeuwd. U kunt zich indenken hoeveel deelnemers er kwamen reclameren dat ze verkeerd in de uitslag stonden. Maar dankzij een perfecte video-opname van Hubert Algoet werd ‘s anderendaags een correcte uitslag gemaakt en naar iedereen opgestuurd. Nog vele andere anekdotes zou ik kunnen vertellen over deze eerste Dwars door Grijsloke.  Het resultaat was schitterend: ongeveer 600 deelnemers en allen keerden voldaan terug naar huis. Want ze hadden een gedrukte uitslag en dat gebeurde nergens, tenzij in Dwars door Brugge, waar Siemens hun schouders onder de computer hadden gestoken.  De prijzenpot was ook tamelijk groot en wonder boven wonder, de lopers kregen een medaille, de mooiste die ze ooit gekregen hadden met daarbovenop nog een uitslag en prachtig diploma met de handtekening van de voorzitter, iets enigs in die periode.

Het volgend jaar moest alles beter, grootser en mooier. De omloop werd gewijzigd, we hadden een paar goede sponsors waaronder de Kredietbank, Becel, garage Toyota-Marc Messiaen en Datakor, computerfirma uit Kortrijk. Nu nog loopt Remi Parmentier met het truitje van Datakor en dit na 32 jaar. Een heuse vierkleurenfolder werd opgemaakt, geen enkele organisator kon zich dat toen veroorloven. De prijzenpot werd opgevoerd en de deelnemers konden weer genieten van een diploma en een schitterende medaille, de eerste van een serie van drie: de bronzen, de zilveren en de gouden medaille. De eerste drie lopers van elke categorie kregen een prachtige beker en een podiumfoto die thuis werd opgestuurd. En of ze er blij mee waren! We kregen een twaalfhonderd deelnemers aan de start, ongeveer 600 voor de zeven km. en 600 voor de halve marathon. Een heuse tent van vijftig op twintig meter, in de weide van boer Marc achter de kerk zorgde voor een unieke sfeer tijdens en na de wedstrijden. 36 vaten bier werden er toen getapt. Helaas…we hadden het te groot gezien… na de wedstrijd einde september keken we op tegen een berg schulden van 300.000 BF. Drukkerij Arijs uit Kluisbergen zat met de gebakken peren: ons drukwerk konden we niet betalen….

En nu… derde Dwars door Grijsloke?

Geen geld, enkel en berg schulden…. gedaan met Dwars door Grijsloke??  Niemand wist van onze problemen en financiële moeilijkheden, enkel een fantastische naam en een enorme bekendheid hadden we overgehouden van onze tweede editie.

Begin februari besloot het bestuur de schulden te vereffenen uit eigen zak. Alle bestuursleden, behalve één, stortten 15.000 BF in de clubkas. Hiermee waren de schulden betaald en konden we terug van meet af beginnen. 

De laatste zaterdag van augustus 1983 werd een succes met ongeveer 1600 deelnemers.

En zo ging het verder, bij elk volgend jaar wat deelnemers meer om in 1988 en 1989 zo’n 2000 lopers aan de start te krijgen. In 1987 werden  de geleende gelden aan de bestuursleden terugbetaald. 

1989 was het sluitstuk van ‘Grijsloke Levensloop’, een  programma dat gestart was in 1985 en waarbij 5 prachtige medailles werden uitgereikt.  ‘Levenslicht’ 1985 - ‘Jeugddromen’ 1986 – ‘Levensleed’ 1987 – ‘Levenslied’ 1988  – en ‘Avondschemeringen’ 1989, waren de thema’s. Deze medailles ontstonden uit de gedachte dat ‘in beweging zijn en lopen’ noodzakelijk zijn om een gans leven gezond en levendig te blijven.

Vanaf 1998-1999 was Dwars door Grijsloke dus aan de top van zijn kunnen gekomen: 2000 deelnemers en 10.000 toeschouwers. Met ‘Avondschemeringen’, het einde van de ‘Levensloop’, was Dwars door Grijsloke voor mij genoeg geweest. Ik keek uit naar een nieuwe uitdaging.

* Omdat dit verhaal te lang dreigt te worden, volgt de ontknoping pas in het volgend nummer…

01-11-2013 om 09:57 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 17: Hét recordjaar!

De tiende Dwars door Grijsloke was er één om niet te vergeten. In de allereerste plaats vanwege het aantal deelnemers: 2008 (sommige bronnen gewagen van 2028). Wat er ook van zij, de kaap van de tweeduizend was bereikt en het had er de schijn van dat onze massaloop uit zijn voegen ging barsten. Dat groot aantal deelnemers - en een navenante toeschouwersmassa -   werd in de jaren die volgden nooit meer geëvenaard.

Ter gelegenheid van dit jubileumjaar waren er weer heel wat vernieuwingen. Voor ’t eerst waren er geen medailles en ook geen diploma’s. Daarentegen werd een schitterend zilveren juweeltje (een lopertje voorstellend) aan een dito halskettinkje ontworpen voor de deelnemers (zie www.bloggen.be/kris). Heden ten dage wordt dit kleinood nog met fierheid gedragen door “deelnemers van toen”. 

Jongeren tot 12 jaar kregen hun eigen loopkoers over 3 kilometer. Voor ’t eerst werd een klassement voor clubs opgemaakt, iets wat ook de tand des tijds zou doorstaan. En Dwars door Grijsloke had zich geëngageerd als startlocatie voor de “Belgium runnerscup 1990”, de (nationale) “ersatz” voor de ter ziele gegane (internationale) Europajoggingcup.

Met Joos Casteele kreeg de 20 km-wedstrijd een schitterende winaar. Tussen nooit geziene hagen van toeschouwers bereikte hij de aankomst in 1u00’36”, een tijd die gezien de drukkende hitte van die dag ronduit schitterend kon genoemd worden. “Joos Casteele, mister Grijsloke” blokletterden de kranten. Terecht, want dit was zijn derde overwinning in de 20 km, en in die tien jaar was trouwe deelnemer Joos niet van het podium weg te denken geweest. Carine Verbeke uit Wervik finishte als eerste dame in de 20 km. Op de korte afstand zegevierden Geert Bekaert en Myriam Dumont. Een heel bijzondere vermelding verdient ouderdomsdeken Henri Bastien. De 82-jarige uit Silly, bij Charleroi, die sedert het ontstaan van de koers in 1981 geen enkele maal op het appel had ontbroken, liep dit jaar, gezien de hitte, enkel de 7 km. In tegenstelling tot vorige jaren wanneer hij telkens naast de 7 km. ook de 20 km. voor zijn rekening had genomen! Een krachttoer die hij bij latere edities nog zou herhalen… Het warme weer was overigens de oorzaak van een ongezien aantal opgaven: in de 20 km. alleen al honderdzevenenzestig!

In ons landeke eindigt een warme zomerse dag vaak met een “donderslag bij heldere hemel”. Die donderslag kwam er die avond. Lucien Van Lancker, de geniale motor van Dwars door Grijsloke, kondigde tijdens de feestelijke viering van de laureaten van de koers en in een bomvolle tent af, dat hij afzag van verdere deelname aan de organisatie. Grijsloke stond perplex: was dit de doodsteek voor DDG en dat op het hoogtepunt van zijn roem? Was DDG denkbaar zónder Lucien? Zouden we die klap te boven komen?

En we kwámen de klap te boven. Binnen de kortste keren werd een vergadering belegd onder de bestuursleden, wier aantal onder de leiding van voorzitter Claudine Dejonghe-Spileers ondertussen tot veertien was opgelopen: Joseph Beel, Gilbert Terras, Tom Ampe, Albert Debeurme, Octaaf Decandt, Didier Lib-brecht, Paul Vandenberghe, Ronny Vandendriessche, Jules waelkens, Hubert Algoet, Marc Devloo, Marc Messiaen en ikzelf. Een decennium was afgerond, het decennium van de Levensloop.  Een tweede decennium zou volgen en het zou in het teken staan van de Olympische gedachte. De folder van de 10^e DDG waar de foto’s van alle winnaars van de voorbije wedstrijden verenigd stonden op een Olympische lauwerkrans (zie www.bloggen.be/kris), had reeds aangegeven welke richting de komende jaren zou worden ingeslagen.

01-09-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

17-08-2013 om 11:45 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

16-08-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 16: Levenslied, avondschemering en… generatieloop.

In 1988 werd er gelopen voor de medaille “Levenslied”. Dat jaar zegevierde Carlo Desaever uit Koksijde op de korte afstand en Gino Braekeveldt uit Deinze op de lange afstand. Dat jaar ging misschien nog meer aandacht uit naar de vrouwelijke winnaars. De flamboyante Zeelse Katja Merlin wekte met haar 26’51” op de 7km – en niet alleen dáármee – aller bewondering, en deed menig mannenhart sneller kloppen. Absolute topper was Francine Peeters uit Borgloon, die toen zowat de beste afstandloopster van het land was en een fenomenale tijd neerzette op de 20 km, die later nooit meer benaderd werd: 1.09.45.

Het jaar 1989 (’t jaar van de laatste Levensloopmedaille “Avondschemering”) was er een van vernieuwingen.

Er waren belangrijke wijzigingen in het bestuurscomité: een aantal waardevolle elementen waren de ploeg komen versterken en er werd een nieuwe voorzitter aangesteld, mevrouw Dejonghe, zijnde ons aller Claudine, die het bijna twee decennia zou uitzingen en wier naam onlosmakelijk verbonden blijft met “Dwars door Grijsloke”. Zij volgde Robert Forêt op die zich in alle stilte teruggetrokken had in Kerkhove, alwaar  voor hem een grote carrière als café-baas lag weggelegd.

Er werd voor steeds meer variatie gezorgd in de wekelijkse trainingen. Zo lees ik in het infoblad van de Loopclub dat de wintertrainingen van januari tot maart telkens plaatsgrepen op een andere locatie: Kluisberg, domein de Ghellinck, Wortegem-bos, Ronse (deel van de WK-omloop), Beukenhof Vichte, Gaverdomein Harelbeke, Heirweg (oriëntatietocht), Vichtsesteenweg (voetbalvelden), Lozer-bos…  De “motor” van die trainingen, Gilbert Terras, tevens verantwoordelijk uitgever van het clubblad, werd dat jaar overigens weer laureaat van de Sportverdienste in Anzegem.

En er was de eerste bedevaartloop naar Kerselare. Wie op ’t idee is gekomen is mij ontgaan, maar een succes was het zeker en… het werd een blijvertje, een jaarlijkse traditie (dit jaar dus reeds de vijfentwintigste keer!). Willy Depraeter schrijft daarover in Het Nieuwsblad, anno 1989: “Als de zon in het land is krijgen de sportievelingen van Dwars door Grijsloke telkens de kriebels en voelen ze zich verplicht om te stunten. Deze keer trokken ze met zeventig man lopend op bedevaart naar Kerselare … Zondagochtend om acht uur woonde men daar de mis bij die opgedragen werd door deken Jozef Beel, die samen met zijn parochianen terugliep naar Grijsloke”. Voor een goed begrip: Jozef Beel was recentelijk lid geworden van het bestuurscomité van Dwars door Grijsloke, maar “deken” was iets te hoog gegrepen – er diende te staan “diaken”…

Een andere innovatie – dat idee kwam weer van Lucien Vanlancker – was de Generatieloop. Ziehier wat daarover te lezen staat in de folder van dat jaar: “Met de medaille AVONDSCHEMERING bereiken we de laatste episode van de LEVENSLOOP, waarbij de oudere mens het moment gekomen acht om de levenstaak en levensboodschap door te geven aan een nieuwe, prille generatie. Om dit op een aanschouwelijke manier voor te stellen, hebben we gekozen voor een Generatieloop, bestaande uit een trajekt van 900 m, dat de ouderen (vanaf 40j.) in gesloten groep afleggen om dan te worden afgelost door hun ‘opvolgers’, de nieuwe, jeugdige generatie (tot en met 12j.) die een afstand van 3 km (de eerste 2 km in groepsverband, de rest in hun eigen gewenst tempo) dienen te overbruggen”. Die “Generatieloop” zou de daaropvolgende jaren vervangen worden door een heuse wedstrijd over 3 km (voor jongeren tot 12 jaar) en later door de verschillende jeugdreeksen over 500, 1000 en 1500 meter, zoals we ze nu nog steeds kennen.

Het aantal inschrijvingen bleef gestaag stijgen, mede dank zij de buitenlandse deelneming, hetgeen we te danken hadden aan de Europajoggingcup, dewelke ook in 1989 op het programma stond. Maar nog werd het streefcijfer van 2000 deelnemers niet gehaald: dat zou pas het volgend jaar bereikt worden….

De 20 km-wedstrijd werd gewonnen door de tamelijk onbekende Dendermondenaar Leo Brusselmans in de nochtans uitstekende tijd van 1.00.58. De 7 km was voor Gerdy Roose uit Wevelgem in 20’15”, vóór Carlo Desaever, de winnaar van ’t vorig jaar. De nummers één bij de vrouwen, Marleen Triest uit Vilvoorde (20 km in 1.19.08) en Kathy Declerck uit Waregem (7 km in 27.20) konden de “vrouwelijke prestaties” van ’t vorig jaar niet doen vergeten. Een grootse prestatie werd geleverd door Henri Bastien (uit Tilly bij Charleroi): na eerst de 7 km gelopen te hebben, liep hij ook nog de 20 km, dewelke hij beëindigde in 2u10’34”. Niet slecht voor… een 80-jarige!

Voor de negende en laatste keer werd er in 1989 een diploma uitgereikt aan iedere loper die de zware Dwars door Grijsloke onder de knie had gekregen. Slechts enkelen (waaronder ikzelf) hebben daarom getreurd. Hoe die diploma’s uit de pionierstijd eruitzagen kunt u zien op www.bloggen.be/kris.

01-07-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

In mijn boek “Uit het schuim van de zee” (de Griekse mythologie in 136 boeiende verhalen, 404 pag., uitg. 2011) kunt u het verhaal lezen van Europa, de prinses die door de Griekse oppergod Zeus, in de gedaante van een stier, werd ontvoerd. Haar beeltenis prijkt op de nieuwste bankbiljetten van 5 euro, nl. het kopje aan de rechterkant, alsook het watermerk hetwelk u ziet onder de handtekening van Mario Draghi als u het briefje voor een lichtbron houdt.

Het beeld is afkomstig van een schilderij op een meer dan tweeduizend jaar oude Romeinse vaas (een mengvat) die zich bevindt in het Louvre in Parijs. Ook de stier is afgebeeld op de vaas.

Hierna volgt een uittreksel uit het boek:

Poseidon, de god die heerste over de zeeën, was de broer van de oppergod Zeus. Net als zijn broer was hij zeer gevoelig voor vrouwelijk schoon. Libya, een kleindochter van Zeus en Io, zoals we in het vorig verhaal gezien hebben, was een van de velen die door Poseidon bemind werden. Dat resulteerde in een tweeling: Agenor en Belos. Agenor trok vanuit zijn geboorteplaats in Egypte naar Tyrus in Kanaän, waar hij koning werd. Hij kreeg zes nakomelingen: één dochter en vijf zonen. De dochter heette Europa. En wie ontbrandde in liefde voor deze schone maagd? Zeus! Om haar te versieren had hij een ingenieus plan bedacht. Hij gaf zijn zoon Hermes de opdracht het vee van Agenor naar de zeekust van Tyrus te drijven, alwaar Europa vaak vertoefde. Hij veranderde zichzelf in een stier en begaf zich tussen het vee. Europa merkte het dier op en raakte in vervoering door de indrukwekkende gestalte, de schitterende witte vacht en de grote trouwe ogen. De stier liet zich gewillig strelen door het meisje en nodigde haar uit op zijn rug plaats te nemen. Pas was dit geschied, of hij zette het op een lopen, recht de zee in, en waar het water te diep werd begon hij te zwemmen. Europa was niet weinig geschrokken, ze schreeuwde het uit van angst en ze riep de goden ter hulp. Maar de stier had geen oren naar haar smeekbeden en in een razend tempo zwom hij alover de Middellandse Zee tot hij het eiland Kreta bereikte. Aan de zuidelijke kust van het eiland ging hij aan land, op een plaats waar nu de stad Gortyna ligt. Hier nam hij weer zijn normale gedaante aan. Onder de schaduw van een reusachtige olijfboom had hij betrekking met Europa. De boom staat daar nog: ik heb hem met eigen ogen gezien. In een nabijgelegen grot schonk Europa het leven aan een zoon, de latere koning Minos, legendarisch heerser in de machtige burcht van Knossos, en naar wie de Minoïsche cultuur zou genoemd worden. In diezelfde grot kreeg Europa nog meerdere malen het bezoek van Zeus en ze schonk hem later nog twee zonen: Rhadamanthys en Sarpedon.

Op het thuisfront in Tyrus was men ondertussen zeer bezorgd en bedroefd vanwege de verdwijning van Europa. Vader Agenor stuurde uiteindelijk zijn vijf zonen uit naar alle windstreken om hun zuster te zoeken. Hij legde hun meteen het verbod op het ouderlijk paleis nog te betreden zolang Europa niet teruggevonden was…

Het vervolg van ’t verhaal kunt u verder lezen op pag. 47-49 van het boek of door te surfen naar www.bloggen.be/dzeus/archief.php?ID=14 en scrollen naar nr.10 “Europa en Kadmos”. U vindt er ook een tekening van Europa op de stier, door J. Bauwens.

29-06-2013 om 14:26 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Het boek zal vermoedelijk verschijnen na de grote vakantie. Meteen verdwijnen dan alle cursiefjes (van eind 2005 tot en met 2008) van deze blog. Daantje staat meteen voor de keuze. Ofwel nog snel alles nalezen op het scherm, ten koste van ogen en rug en nek. Ofwel zich een printer aanschaffen. Ofwel 27,09 euro neertellen. Ofwel het hele zootje negeren. Ik denk dat hij voor het laatste zal kiezen… tenzij ik hem toch nog kan overtuigen met het voorwoord van  mijn “Eerste BLOGBOEK: schrijvelarij”.

19-06-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 15:  De Europajoggingcup.

Op 22 juni 1987 kregen de mensen van de geschreven pers – toentertijd zaten ze in Grijsloke niet om een persconferentie verlegen – en een aantal “Grijsloke-VIP’s” deze uitnodiging in de bus (namens “het bestuur van Dwars door Grijsloke”):

Betreft: Persconferentie 7^e massaloop “Dwars door Grijsloke” op 29 augustus 1987.

U wordt vriendelijk uitgenodigd tot het bijwonen van onze bijzondere persconferentie die doorgaat op maandag 6 juli 1987 om 19 uur stipt in het parochiezaaltje aan de kerk van Grijsloke, Gijzelbrechtegemsteenweg te Anzegem. Ditmaal zal de persconferentie internationale belangstelling genieten. Wij zijn er immers in geslaagd om, voor het eerst in België en in samenwerking met de organisatoren van de loopwedstrijden uit SCHWALMTAL-WALDNIEL (Duitsland), RAISMES (Frankrijk) en GRAAUW (Nederland), de “EUROPA JOGGING CUP” in het leven te roepen. Elke organisatie zal door een afvaardiging worden vertegenwoordigd op deze bijeenkomst. Videobeelden over de omloop en de omgeving van de buitenlandse wedstrijden zullen worden vertoond. Het wordt een bijzonder interessante ontmoeting. Daarom durven wij ten stelligste op uw aanwezigheid rekenen.

De eerste europajoggingcup kon niet anders dan een succes worden. Lucien Van Lancker had er zich de ziel uit het lijf voor gewerkt. In 1987 werd er gestart met vier deelnemende landen:

1° België met “Dwars door Grijsloke” op 29 augustus.

2°Frankrijk met “La course des Terrils” in Raismes, bij Valenciennes op 4 oktober. Een buitengewoon  zware loopwedstrijd alover de terrils (reusachtige hopen steenafval uit de mijnbouw) die in Noord-Frankrijk en in andere voormalige mijnbouwgebieden het landschap (ont)sieren. Deze koers was in Grijsloke geen onbekende: ze was aan haar vierde editie toe en verscheidene leden van de loopclub hadden er minstens één keer aan deelgenomen.

3° Duitsland met de achtste Internationaler Straszenlauf Rund um Waldniel (10 oktober), die door dokter van Aaken in ’t leven was geroepen en die sinds de dood van deze “joggingpaus”, die Grijsloke zo genegen was (hij overleed in 1984), de naam “Dr. Ernst  van Aaken Gedächtnislauf” had meegkregen. Ik herinner mij nog dat wij met een delegatie van Loopclub Grijsloke in alle piëteit het graf van de wereldberoemde sportdokter hebben bezocht. Daar bestaat een foto van, dewelke vroeg of laat nog wel eens op mijn blog (www.bloggen.be/kris) terechtkomt.

4° Nederland, met de afsluitende stratenloop Terneuzen-Graauw op 28 november: “… hossen en crossen over, langs en onder de steile Zeelandse afsluitdijken…” zoals we konden lezen in Het Nieuwsblad van 30 november.

Niet minder dan 248 deelnemers hebben aan de vier wedstrijden deelgenomen. Het was de beloning voor een puike organisatie: bussen waren ingelegd om de deelnemers op te halen op verscheidene plaatsen in Vlaanderen, voor alle 248 deelnemers was er een prachtig souvenir (de “Europajoggingcup”) en voor degene die zich bij optelling van punten het best had geklasseerd over de vier wedstrijden was, zowel voor de mannen als voor de vrouwen, de “Super-Europajoggingcup”. Die supercup werd in de wacht gesleept door de man die toen het paradepaard van onze loopclub was: Jaak Demeulemeester. Geen wonder dat Jaak dat jaar in Anzegem verkozen werd tot sportman van het jaar 1987. Over gebrek aan erkenning kon men in Grijsloke dat jaar overigens niet klagen: zoals eerder gezegd kreeg Lucien Van Lancker de prijs van de sportverdienste.

Voor de tweede europajoggingcup, in 1988 (cf. www.bloggen.be/kris)  kwam Luxemburg als vijfde land de rangen vervoegen met de “Grand prix Robert Schuman”. Wat Duitsland betreft viel de keuze nu op de “Rheydter Citylauf” in Münchengladbach-Rheydt. Dat de “Dr. Ernst van Aaken Gedächtnislauf” uit de boot viel was vooral te wijten aan de eerder geringe belangstelling in Waldniel. Dokter van Aaken zou het betreurd hebben…

Over hoe het de Europajoggingcup verder vergaan is hoop ik Lucien Van Lancker zelf aan het woord te kunnen laten in één van de volgende afleveringen.    

01-05-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 14: Jeugddromen en Levensleed.

Het jaar daarop (1986) stond Nadine Sadones weer op het hoogste schavotje bij de dames 20 km, maar Joos Casteele moest net als in 1994 zijn meerdere erkennen in een Belgische marathonkampioen: dat jaar was het Danny Pauwelijn, die eindigde in 29’17”, een verbetering van het record van Frans Schiettecatte met éénentwintig seconden. Op het uitslagenblad stond zijn gemiddelde snelheid: “slechts” 19.533 km/u. Dat komt omdat het gemiddelde berekend werd op de “werkelijke” afstand, die… beduidend onder de 20 km lag. Niettemin een fenomenale prestatie die nooit meer zou verbeterd worden. Carlo Desaever en Claudine Baert triomfeerden op de kortste afstand.

In 1987 werd Joos Casteele wél weer winnaar en nu was het Nadine Sadones die de duimen moest leggen (winnares Andrea Van Bost). De 7 km ging naar Gerdy Roose en bij de vrouwen viel de grootste eer te beurt aan Mia Deprez, zijnde het piepjonge nichtje van Gilbert Terras. Gilbert voorspelde haar een grote loopcarrière… Voor deze zevende editie waren 1908 sportievelingen ingeschreven. Tweeduizend deelnemers? We waren er bijna, maar nog niet helemaal.

“Jeugddromen” was de medaille van de 6^e DDG: lopende en spelende kinderen op de weg naar het Bouvelobos. Daar hoorde de volgende tekst bij: “Lopen als fysieke en mentale ontwikkelingstherapie bij de jeugd, in functie van hun toekomst. Sport – lopen vooral – leidt niet alleen naar een betere fysieke conditie, maar heeft ook een grote positieve invloed op de mentale ontwikkeling. Het is dé weg naar een aangename en zinvolle levensstijl”.

En voor de 7^e DDG was er de medaille “Levensleed”:  een jonge knaap en een jong meisje lopen de steile Bouvelostraat op, naar de kapel van Grijsloke, met op de voorgrond een door leed getekende moeder die een zwaar kruis torst. De bijhorende tekst: “Lopen als revalidatietherapie voor lichamelijke en geestelijke kwalen zoals oorlog, invaliditeit, ziekte, stress, wanhoop en ellende”.

Parallel met de steile opmars van de loopkoers liep in de jaren ’86 en ’87 de groei van de loopclub. In groten getale kwamen ze iedere zondagmorgen naar Grijsloke afgezakt (of liever: opgeklommen) naar de Grijslookse heuvelrug voor de wekelijkse looptraining, gevolgd door een gezellige “après-jogging” in de kantine. Ze kwamen niet alleen uit de streek van groot-Anzegem, maar ook uit Wortegem-Petegem, Oudenaarde, Waregem, Ronse, Kluisbergen, Avelgem, Zwevegem, Kortrijk, Kruishoutem, Deerlijk, Harelbeke, Kuurne, Wevelgem… Het tweemaandelijks clubblaadje van Loopclub Grijsloke kreeg zijn definitieve vorm. De samenstelling ervan is tot op de dag van heden min of meer onveranderd gebleven: dezelfde rubrieken (loopkalender, uitslagen van de clubleden in de belangrijkste wedstrijden, tips i.v.m. voeding, training, gezondheid, portret van een jogger, weetjes, nieuwtjes, filosofische beschouwingen) en dezelfde verantwoordelijk uitgever (Gilbert Terras). Opa Gilbert, zoals hij zich op heden graag noemt, viel in die jaren de eer te beurt die hij ruimschoots verdiende vanwege een ruim twintigjarige carrière als sportmonitor, als voorzitter van de Anzegemse sportraad en als de man die de sportieve touwtjes van de massaloop Dwars door Grijsloke in handen heeft: in het Astoria-hotel in Brussel werd hij in 1986, samen met nog enkele anderen, door de toenmalige minister van cultuur gehuldigd en in Anzegem werd hij laureaat van de sportverdienste.

In de jaren 86-87 was het stratenlopen in Grijsloke dus in volle opgang: het was de tijd van de grote persconferenties, de talrijke krantenartikels, de originele medailles en het druk bijgewoonde avondfeest op die laatste zaterdag van augustus. Grijsloke had een loopkoers met een filosofie. De leden van de loopclub namen deel aan loopwedstrijden in alle uithoeken van het land en ook buiten de landsgrenzen. Om er maar enkele te noemen: de kerstcorrida van Deerlijk, de internationale veteranenloop in Brugge, de Gulden Sporen marathon, de Course des Terrils in Noord-Frankrijk, Dwars door Brugge, de midwintermarathon in Apeldoorn, de Sirenejogging in Middelkerke…  tot  het wereldkampioenschap op de weg voor veteranen in Netanya (Israël!). Hoeveel kilometers Albert Debeurme en ikzelf niet getraind hebben voor dat wereldkampioenschap, in de Kortrijkse parken (zie foto uit een krantenknipsel van 9/3/1978 op www.bloggen.be/kris)!

Was Gilbert Terras de sportieve motor van de club, Lucien Van Lancker, de bedenker van het begrip “Levensloop”,  was het brein van de organisatie. In 1986 verschenen door zijn toedoen in de kranten allerhande artikels over Grijsloke, zijn geschiedenis en zijn bewoners. Grijsloke stond nu definitief op de kaart in Vlaanderen. Maar Lucien wilde de faam van Grijsloke en zijn koers (waaraan in 1987 reeds een paar honderd buitenlanders deelnamen) uitdragen tot ver buiten de grenzen, met de Europajoggingcup. In 1987 kreeg hij daarvoor de prijs van de sportverdienste van de stad Anzegem. Over de Europajoggingcup zal ik het hebben in een volgende aflevering.

Op de folder van 1987: de tweede en de derde medaille van de "Levensloop", met daaronder een verwijzing naar de boeken van "Dwars door Grijsloke" (in 1997 zou nog een derde boek verschijnen, nl. "Grijslokes Olympiade" en in 2000 werden de drie boeken gebundeld tot "Grijsloke 2000").

01-03-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 13: Levenslicht.

De marathon van Moskou van 8 augustus 1985 werd gelopen bij een temperatuur van 38° Celsius in de schaduw, langs de oevers van de Moskwa-rivier. Geen hellingen dus, maar… evenmin schaduw. Het smeltend asfalt kleefde aan de schoenzolen. Een paar hebben er dit onmenselijk avontuur niet overleefd. Zowat de helft van de lopers kwamen na de aankomst in een veldhospitaal terecht. Onder hen drie van de vier die de kleuren van Grijsloke hadden verdedigd: Erwin Verheyde, Frank Veldeman en schrijver dezes. Erwin Verheyde was de enige die onder de vier uur was gefinisht: onder de gegeven omstandigheden een mooie prestatie. Eén was er ongeschonden uit het avontuur gekomen: Frans Veldeman, de vader van Frank, zestig jaar oud en aan zijn eerste marathon toe! ’s Anderendaags werden de vier Grijslookse lopers, samen met de andere buitenlandse deelnemers,  door de organisatoren getrakteerd op een uitgebreid diner. Veldeman junior kon er niet bij zijn: hij lag nog steeds in de kliniek… We hadden hem vervangen door een corpulente ingenieur uit Zwevegem die als niet-loper de reis met Grijsloke had meegemaakt. Een afgevaardigde van de president van de toenmalige Sovjetrepubliek kwam ons alle vier persoonlijk gelukwensen met de formidabele prestatie, en een trofee overhandigen, zonder zich blijkbaar af te vragen hoe die dikke ingenieur uit Zwevegem dat in godsnaam had klaargespeeld.

Vier Grijslokenaren slechts aan de start (én aan de aankomst). In dat opzicht geen groot succes dus. Een man die we zeker ook aan de start hadden verwacht - maar die het om onduidelijke redenen  had laten afweten - is Didier Libbrecht, als wij mogen afgaan op een krantenartikel (met foto), verschenen in de week vóór de vierde Dwars door Grijsloke (cf. www.bloggen.be/kris). Hij zat toen nog niet in het bestuur van DDG, maar daar zou weldra verandering in komen. Didier zou in de jaren die volgden één van de belangrijkste pionnen worden, zowel van het organisatiecomité van de koers als van de loopclub: een ware duivel-doet-al.

Een paar weken later was er de vijfde Dwars door Grijsloke. Het thema van de medaille: LEVENSLICHT (foto van de medaille op www.bloggen.be/kris).    

Lopen in het teken van jonge vrouwen, aanstaande moeders. Bij deze gelegenheid zal de nadruk gelegd worden op het gezondheidsaspekt van het lopen als voorbereiding tot een nieuw leven. Deze medaille krijgt de symbolen van gezondheid, eenheid, hoop, natuur, dankbaarheid, geboorte en nieuw leven. Plaats op de omloop is de dorpskom, met als centraal punt de kerk waarrond Dwars door Grijsloke draait.

Deze tekst staat te lezen op de folder. Hij is van Lucien Van Lancker. Bij “aanstaande moeders” had Lucien voorzeker  Marianne Demeulemeester in gedachten, het nichtje van onze pionier, wijlen dokter Albert Debeurme.  In 1982 had Marianne, vijf maanden zwanger zijnde, in Grijsloke de 20 km-wedstrijd gelopen in de mooie tijd van 1.54.36 (cf. foto van Marianne na haar aankomst: www.bloggen.be/kris).


En zou er iemand wezen die meer van die dorpskom en van die kerk houdt dan Lucien? Als over acht maanden de 33^e Dwars door Grijsloke van start gaat zal Luciens vernieuwde dorpskern er ongetwijfeld florissanter dan ooit bijliggen.

Er waren weer meer deelnemers dan het vorig jaar, al was de “2000” nog lang niet gehaald; wat niet wegneemt dat de journalisten van de meeste kranten er wel degelijk tweeduizend hadden geteld. De 7 km-wedstrijd werd gewonnen door Stefaan Seynhave die ook al in 1982 had gewonnen. De 20-km wedstrijd werd op naam geschreven van Joos Casteele, die in de vier vorige edities eveneens het erepodium had gehaald. Bij deze eerste overwinning zou het voor Joost niet blijven. Tegen ’t einde van het decennium zou hij de titel van “mister Dwars door Grijsloke” krijgen. Bij de vrouwen triomfeerden Winnie Vuylsteke (7 km) en de “bloedmooie” Nadine Sadones (20 km).

01-01-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Epocriet.

Dit wordt dus meer dan waarschijnlijk het woord van het jaar: “Epocriet”. Ik heb meer dan één reden om dat te geloven.

Ten eerste. Epocriet klinkt als hypocriet. Doe zelf de proef en zeg eens van iemand dat hij of zij epocriet is: iedereen zal “hypocriet” verstaan. En waardoor werd de wereld in 2012 het meest beroerd? Precies: de val van Lance Armstrong. De wielrenner die wereldkampioen werd, de strijd tegen kanker won en daarna nog zevenmaal op rij  de Ronde van Frankrijk , de man die  LIVESTRONG  in ’t leven riep, de stichting die voor talloze lijders aan kanker over de hele wereld een enorme steun was bij het overwinnen van hun ziekte. Een sportman met een image nog groter dan de Eiffeltoren: van zijn voetstuk gevallen, verguisd en ontdaan van al zijn eretitels en van zijn zeven overwinningen in de Tour de France. De man die het “gezond leven” gepromoot heeft en zelf doping nam bij ’t leven! De hypocriet…

Ten tweede. Erytropoietine, kortweg “epo”. Lance Armstrong was bijlange niet de enige die het nam. In de Tour de France van 1999 bijvoorbeeld was onze landgenoot Kurt van de Wouwer met zijn elfde plaats de best geklasseerde van degenen die geen doping hadden genomen. En vóór de term “epo” zijn intrede deed in de wielermilieus was er al een tourwinnaar van wie ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid durf beweren dat hij een of andere vorm van bloeddoping nam: een grotere hypocriet dan Armstrong, een “epocriet” wiens boekje ik niet wens open te doen. Hoewel, als ’t woord eenmaal officieel gekozen is als hét woord van ’t jaar, ik wel een tipje van de sluier zal oplichten, op  www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2061164 . 

20-11-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Over de prestaties van Loopclub Grijsloke in de marathon van Moskou zullen we het hebben in het eerstvolgend nummer. En de loop van Grijsloke naar Athene? Dat werd in de diepvries gestopt… tot in 1994. In de negen jaar die volgden zou dat idee uitgroeien tot een absoluut hoogtepunt van sport en cultuur. Maar in 1985 was de loopclub duidelijk nog niet rijp voor het Grieks avontuur.

Lucien Van Lancker, die toen op het toppunt van zijn creativiteit was, kwam met een schitterend project op de proppen. Het was voor eenieder duidelijk dat de serie medailles van de voorbije drie jaar (goud-zilver-brons) het doel niet had gemist. Wie de bronzen medaille had behaald kwam geheid het jaar daarop terug voor zilver en ’t jaar dáárop voor goud. Lucien stelde daarom een nieuwe serie medailles voor, ditmaal over vijf jaar. Voor de periode 1985-1989 bedacht hij de naam “GRIJSLOKE-LEVENSLOOP”. Elk van de vijf medailles kreeg een plaats toegewezen op de medaillehouder die voor de gelegenheid werd vervaardigd. En elke medaille kreeg een naam toebedeeld die zó geplukt kon zijn uit het werk van Vlaanderens roemrijkste prozaschrijver, tevens onze dorpsgenoot: Stijn Streuvels. “Levensloop” had een dubbele betekenis. Ten eerste, de “loop” in Grijsloke, waar het thema nog steeds was: gezond leven door uithoudingstraining, d.i. lopen voor het leven. Ten tweede, de levensloop van de mens, van de wieg tot het graf, gesymboliseerd door de afbeeldingen en de Streuveliaanse namen op de medailles: Levenslicht (1985), Jeugddromen (1986), Levensleed (1987), Levenslied (1988), Avondschemering (1989).

Dat de formule aansloeg bewijst het feit dat in de komende vijf jaar het aantal deelnemers gestaag bleef stijgen. De kaap van de tweeduizend deelnemers kwam nu echt in zicht. Het aantal leden van de loopclub bleef ook aangroeien en hetzelfde kan gezegd worden van het aantal bestuursleden dat nu aangegroeid was tot dertien. Twee pioniers van het eerste uur hadden er de brui aan gegeven: Gaston Depoorter (+) en Jean-Pierre Clement. Zes waren er bij gekomen. De totale ploeg bestond nu uit: Robert Forêt, Marc Messiaen, Lucien Van Lancker, Jules Waelkens, Octaaf De Candt (+), Roger De Jonghe (+), Kris Vansteenbrugge, Tom Ampe, Jozef Beel, Albert Debeurme(+), Gilbert Terras, Paul Vandenberghe en Hubert Algoet (de laatste drie maken in 2012 nog steeds deel uit van het bestuur). In die tijd was Lucien Van Lancker het brein van de koers en de onbetwiste voorman. Hij koesterde grootse grensoverschrijdende plannen voor Dwars door Grijsloke. Waarover later…

01-11-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

"Uit het schuim van de zee" is reeds aan zijn derde druk toe. Het wordt een ware bestseller. U leest er alles over op www.bloggen.be/dzeus .

27-10-2012 om 10:21 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Uit het schuim van de zee (2011), 402 pag.,

de Griekse mythologie in 136 verhalen (geïllustreerd)

Een perfect cadeau voor uw cultuurminnende  familieleden, vrienden en kennissen.

Vanaf 1.1.2012 is het boek enkel nog te verkrijgen bij de auteur (prijs 18,95 euro).
Bestellen via tel. 056.215944  of  via mail  kvansteenbrugge@gmail.com.
Voor leveringen in België worden geen verzendkosten aangerekend.
Vermelden indien u een gesigneerd exemplaar wenst.
Levering binnen de drie dagen.

 

15-08-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 10: Zes proefkonijnen in de aanloop naar de derde editie.

Vanaf 8 mei 1983 was er iedere zondagmorgen looptraining in Grijsloke en dat zou nimmer veranderen tot op de dag van heden. Voortaan zou er slecht één enkele zondag in ’t jaar geen training zijn: de dag ná de koers, d.i. de dag ná de laatste zaterdag van augustus. We hadden ons al van in den beginne opgesteld als gezondheidspredikers, en als trouwe volgelingen van dokter van Aaken wilden we nu ook het bewijs leveren dat lopen geschikt is voor iedereen ongeacht leeftijd en geslacht en dat het de gezondheid ten goede komt. We zochten en vonden zes “proefkonijnen” : (nu citeer ik uit “Grijsloke 2000”, pag.128) een groep van zes vrouwen, allen met gezondheidproblemen allerhande, zwaarlijvigheid, hoge bloeddruk, hartkloppingen, psychische en psychosomatische klachten, moeheid, e.d. De zwaarste onder hen woog 104 kg. Géén van de zes was in staat meer dan honderd meter achtereen te lopen. Wij beloven hun dat ze na één jaar training de 20 km lange Dwars door Grijsloke vlot zullen uitlopen. In de loop van dat ene jaar wordt wekelijks (voor sommige zaken maandelijks) nagegaan wat de invloed van de uithoudingstraining is op het hart (polsfrekwentie, polsrecuperatie, bloeddruk, electrocardiogram), de vetsamenstelling van het bloed, het lichaamsgewicht, enz. Op heden, na enkele maanden, zijn de zes lopende Eva’s (Carine, Evelyne, Marie-Jozef, Martine, Rosanne en Rosi) goed op weg om het gestelde doel, de 20 km te bereiken. Ze zijn er zelf van overtuigd dat het zal lukken. Vriendschap, kennismaking met anderen, een nieuwe vorm van ontspanning, prestatiedrang, zichtbare en meetbare verbetering van de lichaamsfysiek, zich fitter voelen: de zes lopende vrouwen van Grijsloke hebben hun Mekka ontdekt (foto’s van die zes lopende vrouwen kunt u vinden in het boek op pag. 143).

Dat “gezondheidsthema” kwam  natuurlijk weer uitgebreid aan bod in de persconferentie, die zo stilletjesaan een  jaarlijkse traditie aan ’t worden was in de maand die de koers vooraf ging. Drie foto’s van die persconferentie staan op pagina 136 van het boek. Een heel bijzondere persconferentie door de aanwezigheid van een drietal memorabele genodigden. Eerst was er onze eigen legendarische Aureel Vandendriessche, de grootste marathonkanmioen die ons land ooit gekend heeft. Dan was er Mark Smet, de eerste Belg die de marathon liep in 2.10. En tenslotte, in het hoekje, uiterst rechts op bovenste foto, Jan Bauwens, de onvolprezen filosoof, die jaren lang en tot op heden nog, in vaak lyrische bewoordingen de lof heeft gezongen van Dwars door Grijsloke. Ook de kranten zongen de lof van Dwars door Grijsloke met talloze artikels en foto’s.

Het bleek allemaal zijn vruchten af te werpen. Vijftienhonderd deelnemers, dat was zowat de helft meer dan ’t jaar ervoor, stonden aan de start op 27 augustus 1983. Voor de meesten was het hem te doen om de sport, om de eer, om de prestatie op het lastigste en tegelijk het mooiste loopkoerstraject van Vlaanderen, om het diploma en om de medaille, weliswaar identiek aan die van ’t vorig jaar, doch ditmaal in zilver. Maar er was niet alleen de kwantiteit. Met Peter Daenens, die de 7 km-wedstrijd won, hadden we zowat de beste Belgische atleet van ’t ogenblik in huis gehaald. En toch moest onze eigen Filip Steelandt maar weinig voor hem onderdoen. In de 20 km-wedstrijd won Paul Pieters voor de tweede maal vóór één van ’s lands beste veldlopers van die tijd, Walter Wackenier. Bij de vrouwen won de nationale belofte Anja Debrabant in de 7 km, terwijl de wereldberoemde Brugse veterane Denise Alfvoet de plak zwaaide in de 20 km vóór de bloedmooie Ronsische Nadine Sadones.    

01-07-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 9: De loopclub steekt definitief van wal.

Na twee uiterst geslaagde edities van “Dwars door Grijsloke” en met een sprankelende toekomst in ’t verschiet, was de tijd rijp om “het bestuur” met enkele eenheden uit te breiden. Eerst was er Gilbert Terras, die nu ook officieel dé trainer van de club werd: bestuurslid en trainer, twee functies die hij op heden nog steeds bekleedt. Dan was er Pol Vandenberghe, een stevig uit de kluiten gewassen Grijslokenaar en verdienstelijke afstandloper, die nog steeds de duivel-doet-al is van het bestuurscomité. En tenslotte: de flamboyante Marc Messiaen, geboren en getogen in Grijsloke, en geslaagd zakenman (als concessiehouder van Toyota in Kortrijk). Marc heeft DDG reeds verscheidene jaren vaarwel gezegd, maar de jaren dat hij hier actief was heeft hij in hoge mate bijgedragen tot de groei en de bloei van onze loopkoers. Zijn eerste grote verwezenlijking was het organiseren van een tweedaagse busreis naar de  loopkoers op de Nürburgring, de koers van dokter Ernst van Aaken. Na dezes vereerd bezoek van enkele maanden tevoren waren we hem dat verschuldigd. De koers was, zoals ik reeds het vorig jaar had kunnen ervaren, bijzonder zwaar, vanwege de zware hellingen, minstens zo lastig als Dwars door Grijsloke of de have marathon van Hastings. De verwezenlijkte tijden moeten volgens dokter van Aaken vergeleken worden met die van een 25 km-loop op een vlak parcours. Onze beste man, Willy Vanmeerhaeghe behaalde een schitterende 45^e plaats op zesduizend deelnemers, in een tijd van 1u17. Onze drie nieuwe bestuursleden waren allen van de partij: ze zetten tijden neer van 1u41 (Gilbert Terras), 1u49 (Pol Vandenberghe) en 2u12 (Marc Messiaen). Zelf finishte ik in 1u54 en dat leek mij lang niet slecht. In totaal bereikten veertien Grijslokenaren de finish. Er waren achtentwintig supporters meegereisd: voor elke loper twee…

In het voorjaar van 1982 waren er al gezamenlijke looptrainingen geweest in Grijsloke, maar van een echte loopclub was er toen nog geen sprake. Die kwam er pas in het najaar, met het verschijnen van de eerste lidkaarten (prijs: 100 frank). Op de lidkaarten stonden de data van de geplande activiteiten: telkens om 9 uur de zondagmorgen verzamelen aan de kerk van Grijsloke. De eerste activiteit was op 14 november en misschien kunnen we die datum (14.11.1982) weerhouden als de dag waarop Loopclub Grijsloke écht van de grond kwam. Van november tot en met april waren er 12 “trainingen”, d.i. twee in de maand, en het was “multidisciplinair” opgevat, want op de kaart staan o.a. vermeld: balspelen, turnoefeningen en een fietstocht van 25 km. Vanaf de maand mei waren de trainingen iedere zondag, op de omloop van Dwars door Grijsloke: verzamelen aan de kerk om 8.45 uur. Waarom dat kwartiertje vroeger? U verneemt het, waarde lezer, in de volgende aflevering. Het heeft te maken met eens groots opgezet wetenschappelijk onderzoek van onze pas aangestelde (toen nog) piepjonge clubdokter Luc Termote in samenwerking met onze trainer Gilbert Terras, nu beter gekend als … opa Gilbert.

01-05-2012 om 20:32 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 8: De tweede Dwars door Grijsloke.

Dwars door Grijsloke had nu volop wind in de zeilen. De sympathie van zovele grote sportnamen die wij hadden mogen ervaren tijdens de sportavond van 13 maart, de voordracht van dokter Ernst van Aaken, het boek “Dwars door Grijsloke”, de grote artikels in dag- en weekbladen (ook in de nationale edities), de zondagochtendtrainingen in Grijsloke, de onverdroten inzet van de organisatoren die present waren om de loopkoers te promoten op alle grote en minder grote stratenloopwedstrijden van het land: al die zaken droegen er toe bij om van de tweede Dwars door Grijsloke tot een in de streek ongekend niveau te tillen.

Enkele nieuwigheden werden ingelast. Er werden veranderingen aan de omloop aangebracht (van 1982 tot op heden werd er overigens vrijwel niet meer aan de omloop gesleuteld), in de 20 km-wedstrijd zou de Pikkelstraat niet meer dan driemaal beklommen worden en de 5 km-wedstrijd werd verlengd tot 7 km. Er werd een nieuwe medaille ontworpen, maar het hoofdmotief (de twee jonge lopers met de kapel) werd behouden. Het was een “bronzen” medaille. De bedoeling was in 1983 met een gelijkaardige “zilveren” medaille voor de dag te komen en in 1984 met een “gouden”. Dat zou ongetwijfeld de lopers motiveren om de komende jaren weer deel te nemen. Dat het een goed idee was, zou blijken… Kleedkamers, inschrijvingen, podium, prijsuitdelingen, etc., verhuisden van de zaal Lugano naar een grote tent in een weide die dicht bij de start- en aankomstplaats was gelegen: veel practischer.

We werden beloond met duizend deelnemers en grote koppen en superlatieven in de pers. In hun enthousiasme vergaloppeerden sommigen zich: zo blokletterde het toen erg populaire “Fit Veteraan” (het latere Loopmagazine):  Duizenden deelnemers aan de 2^e Dwars door Grijsloke. En de ondertitel luidde: Nooit voorheen bracht een
 
stratenloop in Vlaanderen zo’n massa op de been. Dat laatste was niet eens fel overdreven. En zeggen dat acht jaar later dat deelnemersaantal nog zou verdubbeld worden…

Winnaar van de 7-km race werd de Wevelgemnaar Stefaan Seynaeve, die ‘t vorig jaar derde werd en dus nu voor de tweede (en niet voor de laatste!) maal op het podium stond. De winnaar van de grote wedstrijd (de 20 km)  van vorig jaar nam toch deel, in tegenstelling tot wat wij in deel 4 verkeerdelijk lieten uitschijnen. Maar Paul had op dat ogenblik niet de grote conditie te pakken; hij werd toch nog vijfde. De tweede (Joos Casteele) en derde (Johan Demeyer) van ’t vorig jaar waren nu respectievelijk derde en vierde. Winnaar met overdonderend meesterschap (méér dan drie minuten voorsprong op de tweede en zelfs meer dan vijf minuten op Paul Pieters!) werd onze dorpsgenoot, de Anzegemnaar Frans Schiettecatte. Frans was op dat ogenblik amper twintig jaar en behoorde reeds tot de allerbeste 5 km-lopers van het land. Hij was in de wieg gelegd om in de voetsporen te treden van het roemrijke en wereldbekende trio Anzegemse afstandlopers Frans Herman, Aureel Vandendriessche en Roger Deweer. Eilaas, Frans had een foutieve loopstijl: de afrol van zijn voeten was niet goed, in de plaats van op zijn hielen kwam hij bij iedere pas op zijn tenen terecht en dat bracht allerlei ortopedische kwetsuren met zich mee, waardoor zijn ster zo snel uitdoofde als ze gerezen was. Van latere deelnames was er voor Frans Schiettecatte geen sprake meer. Zijn tijd werd nooit meer geëvenaard: 59 min. 38 sec. over 20 km, een tijd om van te duizelen, en dat op een dergelijk onmenselijk lastig parcours! Er dient eerlijkheidshalve gezegd dat die twintig kilometer naderhand amper… 19 km bleken te zijn. Al hebben wij, organisatoren, dat nooit openlijk willen toegeven. Wij waren er overigens van overtuigd dat die 19 km. in Grijsloke er op zijn minst twintig waard waren. Tweede was dat jaar ene Gary Peace uit het Antwerpse. We hebben die vreemde eend later nooit meer terug gezien…


  Op pagina 180 van "Grijsloke 2000"...

01-03-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 7: Dokter van Aaken.

Kort na de tweede wereldoorlog begon de Duitse dokter Ernst van Aaken zijn theorieën over het belang van uithoudingstraining te verkondigen, via talloze artikelen en voordrachten overal ter wereld: uithoudingstraining als middel om gezondheid te behouden en gezondheid te herwinnen. Met zijn glasheldere argumenten en wetenschappelijk gefundeerde theorieën slaagde hij erin, veel tegenstand vanwege vastgeroeste opvattingen ten spijt, om vrouwen, kinderen en hoogbejaarden tot het langeafstandslopen te bewegen. Aldus had deze geniale gezondheidswerker – en zelf langeafstandsloper – de basis gelegd voor wat, eerst in Amerika en later in Europa, zou uitgroeien tot een ware joggingrage.

Ik had de “paus van het langeafstandslopen” leren kennen in september 1981, kort na de eerste Dwars door Grijsloke dus. Ikzelf had toen de loopmicrobe al helemaal te pakken en ik had mij ingeschreven voor de Nürburgringloop (op het 23 km. lange en bijzonder lastige autocircuit) waarvan dokter van Aaken de stichter en mede-organisator was. Tot mijn stomme verbazing vernam ik daar dat deze beroemde wetenschapper en sportman door het leven ging met twee kunstbenen: jaren tevoren had men zijn beide benen moeten amputeren, na een zware aanrijding tijdens het joggen… Naar aanleiding van deze eerste kennismaking stuurde hij mij op 30 september een brief en een geschenk. De brief was een pleidooi voor het langeafstandslopen, het geschenk was een exemplaar van zijn laatste boek “Zivilisationskrankheiten und ihre Verhütung” met als ondertitel “Krebs und Herzinfarkt müssen nicht sein”. Dat was het begin van een zeer vruchtbare correspondentie die ik met dr. Van Aaken heb gevoerd tot aan zijn dood in 1984. Hoewel we elkaar amper drie keer ontmoet hebben, rekende ik hem tot mijn vrienden, en… misschien was dat wel wederkerig, rekening houdend met het feit dat hij mij met regelmatige tussenpozen één van zijn boeken opstuurde. Het mooiste was misschien nog wel dat hij mij toestemming gaf tot het vertalen van een deel uit het boek dat hij mij ter kennismaking had gestuurd. Ik was toch al van plan geweest een (niet al te lijvig) boek te schrijven over Dwars door Grijsloke. Het zou een boek van 120 bladzijden worden en ik gaf het de dubbele titel “Dwars door Grijsloke – Kanker en hartinfarct moeten niet zijn”. En het allermooiste: hij zou in hoogsteigen persoon naar Grijsloke komen om daar een voordracht te houden over uithoudingstraining (zijn eerste in Vlaanderen) en tezelfdertijd het boek met zijn vertaalde tekst te signeren!

26 juni 1982 is een onvergetelijke dag geweest voor Dwars door Grijsloke. ’s Werelds beroemdste sportarts kwam in de ruime raadzaal van het voor de gelegenheid zwaar bevlagde gemeentehuis, een voordracht geven. De zaal zat afgeladen vol en er waren talrijke prominenten aanwezig. De titel van de voordracht luidde: “Vogel fliegt, Fisch schwimmt, Mensch läuft und bleibt dadurch gesund”. De voordracht was in het Duits, maar van Aaken had een tolk meegebracht die alles netjes in het Nederlands umzetste. Bijna drie uur duurde de uiteenzetting, maar de ideeën die de grote geleerde naar voor bracht, waren dermate revolutionair en gefundeerd en zijn spreekstijl was zo aangenaam dat de aandacht geen ogenblik verslapte. Na de voordracht werden er geschenken en eremedailles uitgewisseld en wie een boek gekocht had kon het laten tekenen. Dokter van Aaken beantwoordde ook nog allerhande vragen van journalisten en andere aanwezigen, lopers en “toekomstige lopers”. Achteraf onderhield hij zich nog met verscheidene aanwezigen die om raad kwamen vragen in verband met hun gezondheidstoestand. Tot een gezellig onderonsje kwam het nog met enkele bestuursleden van “Dwars door Grijsloke” en in ’t bijzonder met dokter Albert Debeurme voor wie van Aaken een bijzondere sympathie had opgevat. Zijn sympathie ging overigens uit naar alle aanwezigen. Ontroerd dankte hij bij het afscheid voor het warme onthaal dat hem te beurt was gevallen. Zijn afscheidswoorden “So etwas habe ich noch nie erlebt” (zoiets heb ik nog nooit beleefd) waren spontaan en gemeend. Tot zijn auto uit het zicht verdween wuifde dokter van Aaken tot afscheid.

We hadden een hoogdag beleefd in de geschiedenis van “Dwars door Grijsloke”, één die waarschijnlijk nooit meer zou overtroffen worden. De faam van onze loopkoers was nu definitief gevestigd. Meer dan ooit waren wij, bestuursleden, ervan overtuigd dat wij goed bezig waren.

De kranten, ook in de nationale edities, wijdden grote artikels aan het gebeuren. Alles werd op video opgenomen. De video-opname bestaat nog steeds en wie er een kopie van wil kan die ongetwijfeld bekomen bij TV Hubert Algoet, Anzegem.



Ik had de eer dokter van Aaken voor te stellen. Vlnr: Raf d'Hollander (tolk), dr. van Aaken, ikzelf, Albert Debeurme.

03-01-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 6: De basis voor de Loopclub wordt gelegd.

Het groot sportfeest van 13 maart had de aanwezigen extra gemotiveerd voor het lange-afstandslopen. Velen die nooit aan hardlopen hadden gedaan, begonnen “goesting” te krijgen. Die goesting moest gevoed en in goede banen geleid worden, zo dacht ik, en velen met mij. Het lag voor de hand dat het houden van gezamenlijke looptrainingen daartoe het geëigend middel. Waar konden die trainingen het best plaats grijpen? In Grijsloke zelf, natuurlijk. Bijeenkomst aan de kerk, de zondagmorgen, op een nader te bepalen uur, en onder leiding van een bekwame trainer. We hadden er één in ons organisatiecomité: Tom Ampe, kinesist én regent lichamelijke opvoeding. Het kon niet beter treffen! Tom verklaarde zich bereid…

En op 25 april 1982 was het dan zover: de eerste gezamenlijke looptraining. De pers en de lokale radio hadden veel aandacht besteed aan deze primeur en zo kwam het dat er zovelen waren komen opdagen dat de fotograaf ter plaatse een breedhoeklens diende te gebruiken om alle opgekomen sporters op één beeld te vereeuwigen (zie foto op pag. 32 van het boek “Grijsloke 2000”). Een uitgebreide video-opname van deze allereerste training heb ik nog steeds in mijn bezit. Onze toplopertjes van heden waren toen nog lang niet geboren, de kinderen van toen hebben de middelbare leeftijd bereikt, de knappe veertigers zijn nu de “bejaarde macho’s” die nu alleszins beter zijn in ’t zwanzen en in ’t pinten pakken dan in ’t lopen, en van de ietwat ouderen van toen zijn er helaas verscheidenen reeds ter ziele gegaan. Tempus fugit, of, anders gezegd, de tijd vliegt snel! O jerum jerum jerum…

Achttien weken scheidden ons nog van de “grote dag”, zijnde de tweede Dwars door Grijsloke. Er werd een loopprogramma opgesteld dat het voor iedereen, man of vrouw, jong of oud, dik of dun, mogelijk moest maken een Dwars door Grijsloke te lopen, zonder al te veel moeite of pijn. Tom Ampe deed zijn best om zich als trainer zo goed mogelijk van zijn taak te kwijten. Aan capaciteiten ontbrak het hem allerminst, wel aan… tijd. Tom was immers – en is nog steeds – een uitstekend kinesist, en uitstekende kinesisten hebben doorgaans veel werk, ook op… zondagochtend. Er moest dus uitgekeken worden naar versterking. En daar was Gilbert Terras. Net als Lucien Vanlancker een jaar eerder, kwam Gilbert ons in de schoot vallen, als een geschenk uit de hemel. Gilbert was er één van de fameuze Anzegemse lopersschool van het midden van de twintigste eeuw, waartoe grote namen behoren als Frans Herman, Aureel Vandendriessche en Roger Deweer. Het was sommigen van het organiserend comité bekend dat Gilbert in ’t verleden verscheidene sportieve activiteiten had georganiseerd en begeleid. En Gilbert liet het hem geen tweemaal vragen: samen met Tom Ampe zou hij de sportievelingen van Grijsloke en omstreken klaarstomen voor de tweede Dwars door Grijsloke.

Vier maanden werd er dus getraind op de fameuze omloop van Grijsloke. En er waren er die gingen deelnemen aan joggings in de buurt. Ze waren present in Nieuwenhove, in Vijve en in Elzele, alwaar ze een trofee behaalden voor de club met het grootste aantal deelnemers: ze hadden zich namelijk ingeschreven als leden van… joggingclub Grijsloke. De kiem van Loopclub Grijsloke was gelegd. Dé extra stimulans kwam er in ’t midden van die vier maanden. Op 26 juni kwam de paus van het lange-afstandslopen naar Grijsloke, de wereldberoemde Duitse dokter Ernst van Aaken. Hoe dat tot stand gekomen is en hoe het allemaal verlopen is, verneemt u een volgende keer.


(de eerste gezamenlijke looptraining op 25 april 1982)

31-10-2011 om 11:25 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

06-09-2011 om 04:01 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 5: Meer dan alleen maar de loopkoers.

Tijdens de maanden die volgden op deze eerste, zó geslaagde, Dwars door Grijsloke bleef het organisatiecomité allesbehalve op zijn lauweren rusten: er moest méér komen dan alleen maar die loopkoers op de laatste zaterdag van augustus. En er kwam meer. Eerst was er de groots opgezette “FEESTAVOND DWARS DOOR GRIJSLOKE” op 13 maart 1982 in het ontmoetingscentrum in Kaster. Dan waren er de looptrainingen die vanaf begin mei tot eind augustus gehouden werden in Grijsloke en die aan de basis zouden liggen van de latere “Loopclub Grijsloke”. En last but alleszins not least was er op 26 juni 1982 een evenement in de grote zaal van het gemeentehuis in Anzegem, waarover grote artikels gepubliceerd werden in de nationale pers en waardoor Grijsloke plots bekend werd tot buiten de landsgrenzen.

De feestavond bestond uit: 1° een geanimeerde causerie met drie van de grootste gewezen afstandslopers van ons land, zijnde John Doms, Marcel Vandewattijne en onze lokale vedette Aureel Vandendriessche; 2° “een film over  Vlaanderens grootste loopwedstrijd” door Hubert Algoet (bedoeld werd wel degelijk Dwars door Grijsloke…); 3° dansfeest onder leiding van WLS Disco-show.

Over die “geanimeerde causerie” schrijf ik op pagina 25 van “Grijsloke 2000”:

Op 13 maart 1982 vierde Dwars door Grijsloke feest. Drie groten uit de geschiedenis van de Belgische atletiek waren uitgenodigd. Drie “goden” naar wie  ik als knaap, o zo zeer heb opgezien. Had men mij toen verteld dat ik met die drie idolen ooit nog eens gezellig een hele avond pinten zou drinken, ik had het niet kunnen geloven…

JOHN DOMS, de eerste Belg die er in slaagde het wereldkampioenschap veldlopen – toen nog Landencross –  op zijn naam te schrijven. ’t Was in 1948. John was toen 24 jaar en pas anderhalf jaar met lopen begonnen! Een lieve sympathieke man met een zachte stem.

En MARCEL VANDEWATTIJNE, een half dozijn maal Belgisch veldloopkampioen geweest. Zijn naam prijkt in het Guinness Recordboek vanwege de ongelooflijke prestatie twintig jaar opeenvolgend te hebben deelgenomen aan het wereldkampioenschap veldlopen: van 1946 tot en met 1965! Marcel was telkens zenuwachtig in het vooruitzicht van de grote confrontaties en die Landencross die hij toch zo graag eens gewonnen had, heeft hij wellicht dáárdoor nooit op zijn naam kunnen schrijven. Driemaal werd hij tweede…

Tenslotte: AUREEL VANDENDRIESSCHE, Anzegemnaar! Van 1956 tot en met 1964 ononderbroken Belgisch marathonkampioen. ’s Lands grootste marathonloper aller tijden. Ooit zelfs de beste langeafstandsloper ter wereld. Zo in 1960 toen hij favoriet was voor de Olympische marathon in Rome, een wedstrijd die hij niet had mogen verliezen maar tóch verloor. De oorzaak? Het heeft te maken met dokter Albert Debeurme en met… soep van beendermerg. Een opzienbarend verhaal, door Aureel op 13 maart 1982 uit de doeken gedaan in aanwezigheid van diezelfde dokter Albert Debeurme. De soep ontbrak evenmin: ze kon door alle aanwezigen geproefd worden! En Aureel vertelt op een boeiende manier van die keer dat hij in de marathon van Boston – toentertijd het ware wereldkampioenschap – de legendarische olympische kampioenen Abebe Bikila en Mamo Wolde in de vernieling liep. Hij is steeds de altijd lachende olijke Aureel gebleven.

John Doms schreef mij enkele weken later: “Hartelijk dank voor de fijne avond. Het was een geweldige ontmoeting met Marcel. Enig!”

Drie topatleten, die eenmaal de grootste krantenkoppen hebben gehaald, vanaf 1982 aan de start in Dwars door Grijsloke! Laat de berg van Grijsloke dan maar daveren op zijn grondvesten: applaus voor John, voor Marcel en voor Aureel!!!

Geen van de drie heeft zich ingeschreven voor die tweede Dwars door Grijsloke, hoezeer we daar ook hadden op gehoopt. Aureel Vandendriessche zou wél eens aan de start gestaan hebben van een latere editie, maar de finish heeft hij toen niet gehaald… Bij zijn brief had John Doms een foto gevoegd van zichzelf met de lauwerkrans na zijn overwinning in de Landencross: de foto staat op pag. 24 van “Grijsloke 2000”.

(Over de eerste looptrainingen in Grijsloke en over het wereldschokkend gebeuren op 26 juni 1982 zullen we het hebben in de volgende aflevering)

25-08-2011 om 21:56 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

01-07-2011 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 4: de eerste echte Dwars door Grijsloke.

Er waren weinig minder dan zevenhonderd deelnemers komen opdagen, op zaterdag 29 augustus 1981: voor de eerste échte Dwars door Grijsloke! Ik weet nog goed dat Jules Waelkens het uitschaterde van ’t lachen tijdens één van de vele vergaderingen, toen iemand zei dat er misschien wel méér dan tweehonderd deelnemers zouden zijn. Méér dan twééhonderd, in Grijsloke? Onmogelijk!...

Maar Lucien was in ’t geheel niet verwonderd over dit succes: hadden we de loopkoers op een zondag georganiseerd, dan waren er, naar zijn oordeel, wel twee keer zoveel deelnemers geweest. En waarachtig, dat succes was niet zomaar uit de lucht komen vallen. We hadden er met zijn allen hard aan gewerkt: vier maanden lang, van half april tot de week vóór de koers, hadden wij het land doorkruist, alle stratenlopen afgeschuimd. Hubert Algoet legde al die koersen vast op video-tape en na de wedstrijd kwamen de deelnemers elkaar verdringen rond “de stand van Dwars door Grijsloke” alwaar ze zichzelf konden zien lopen op het scherm – video stond toen nog in de kinderschoenen. Hubert liet tussendoor ook videobeelden zien van het parcours van Dwars door Grijsloke en Lucien vond het een goed idee om de oudere lopers gratis een borreltje oude klare te schenken. Dat schept een band, zei Lucien, en hij wist wie er zéker ging komen. Wat wij de deelnemers te bieden hadden was ook niet mis: vooreerst was er de prachtige originele medaille (waarover eerder  sprake, zie ook www.bloggen.be/kris 1.7.2011), en verder voor elke deelnemer een diploma, een lunchpakket en een prijs, plus een dertigtal trofeeën, waaronder één van het gemeentebestuur en één van… het ministerie.

De publiciteit bleef overigens niet beperkt tot representatie op joggings overal te lande: er werden stickers gedrukt (cf. www.bloggen.be/kris 1.7.2011; zou iemand nog in het bezit zijn van zo’n sticker?) en folders, reclameboekjes en twee soorten affiches (zéér grote van de sponsorende sportschoenen New Balance en kleine knalrode met zwarte opdruk). Maar ’t mooiste van al, en ’t bewijs dat we ’t groots wilden aanpakken, was zeker wel de persconferentie in ’t gemeentehuis van Anzegem. Naast de organisatoren van de koers, waren al de notabelen van de gemeente uitgenodigd en vertegenwoordigers van alle belangrijke dag- en weekbladen. Er was royaal spijs en drank en er waren er maar weinigen die hun kat hadden gestuurd. En er waren ook twee vertegenwoordigers van de legendarische Anzegemse lopersschool uit de jaren ’50 (twee ervan, Frans Herman en Aureel Vandendriessche behoorden tot de absolute wereldtop): Roger Deweer en Gilbert Terras. De eerste is jaren lang een grote steun geweest voor de organisatie van onze loopkoers en de tweede heeft in 1982 het organisatiecomité vervoegd en is in geen tijd uitgegroeid tot de legendarische trainer van de loopclub. Speeches werden gehouden door Lucien Van Lancker, die vooral de praktische kant belichtte van het groot sportgebeuren dat het piepkleine Grijsloke (0,78 km²!) te wachten stond, en door de twee dokters die in het comité zaten, zijnde Albert Debeurme en ikzelf. We legden de nadruk op het belang van uithoudingstraining – lopen in ’t bijzonder – voor de gezondheid en we deden het met zoveel vuur dat de dagen erna grote artikelen verschenen in wel een dozijn kranten met titels als: “Dwars door Grijsloke: lopen voor de gezondheid”, “Genezen zonder dokter in Grijsloke” en “Twee Kortrijkse geneesheren organiseren stratenloop in Grijsloke”.

Er waren 430 deelnemers aan de start van de 20 km. Ook de Anzegemse reus Ansold bevond zich tussen de deelnemers. De burgemeester (O. Bekaert), twee gewezen burgemeesters (H. Vindevogel en G. Vandemeulebroucke) en een toekomstig burgemeester (de huidige, V. Gerniers) poseerden mee voor de indrukwekkende foto, dewelke de maandag daarop in verscheidene kranten verscheen. De wedstrijd kende een spannend verloop. De winnaar was Paul Pieters, wonende in Waregem, maar afkomstig van het zeer nabije Elsegem. Zijn broer Filip was tweede in de 5 km-wedstrijd. Paul zou later nog éénmaal deelnemen, in 1983, en wéér winnen. Filip werd een zeer trouwe deelnemer en in de jaren die volgden heeft hij de ereplaatsen opgestapeld. Tweede in de 20 km-loop was ene Joos Casteele. Joos zou de koers driemaal op zijn naam schrijven en in de jaren die volgden heeft hij in Grijsloke een erelijst bijeengelopen die tot op  heden waarschijnlijk nog niet geëvenaard werd.

Nog dit. De inschrijvingen en de prijsuitreiking hadden plaats in zaal Lugano (afgebroken begin 2011!), in… Elsegem. Dat was onpraktisch en niet voor herhaling vatbaar. Maar al bij al: die eerste echte Dwars door Grijsloke was méér dan geslaagd. Er wachtte DDG een roemrijke toekomst.


De allereerste medaille



De allereerste sticker

01-07-2011 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Details van boek: o jerum jerum jerum…

Zoeken op ISBN, naam auteur of titel

op ISBN, naam auteur en titel

Ga terug naar genre

o jerum jerum jerum…

o jerum jerum jerum is een zuiver autobiografisch werk. Kris beschrijft de gelukkige na-oorlogse kindertijd en de ellendige kostschooljaren, waarna de glorierijke studententijd in het geliefde Gent aanbrak, de gelukkigste periode in Kris’ bestaan. Het verdere leven als keel-neus-oorarts dat erop volgde was enkel maar ‘om den brode’, en in dit boek kijkt Kris vol heimwee terug op het bruisende, baldadige studentenleven met al zijn emoties en zijn romantiek. In zijn verhaal over die mooie jaren die nimmer meer terugkeren legt Kris zijn diepste zieleroerselen bloot op een ontwapenende en humoristische wijze, vaak echter met een cynische en pessimistische ondertoon, niemand ontziend, ook zichzelf niet.

Auteur:	Kris Vansteenbrugge
Genre:	Autobiografie
ISBN:	978-90-8539-440-2
Verschijningsdatum:	16 juni 2006
Vaste prijs:	€  17,95

Formaat:	A5
Afmeting:	-
Uitvoering:	Paperback
Afwerking:	Gelijmd gebrocheerd
Aantal pagina's:	206

---

© 2011 Free Musketeers B.V. |

Herenwaard 177-A | 2716 XV Zoetermeer | E info@freemusketeers.nl

16-06-2011 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Athena, godin van de wijsheid en de wetenschappen, was een “bijna” perfecte godheid. Zij schonk de mensheid allerlei nuttige werktuigen: de ploeg is er één van, en het weefgetouw. En zij leerde de mensen de kunst van het weven. Toch had ze ook haar kleine kantjes...

Nooit is Athena verliefd geweest, nimmer heeft zij kinderen gebaard. Wie haar naaktheid aanschouwd had, hetzij met opzet, hetzij per ongeluk, strafte ze met blindheid. Dat ervaarde een sterveling, Teiresias, die haar verraste terwijl ze zich baadde. Ze ontnam hem het licht uit zijn ogen. Doch achteraf kreeg ze daar spijt van en ter compensatie schonk zij hem de gave van de helderziendheid en de voorspelling, een gave die hij ook na zijn dood mocht behouden in de onderwereld. Er is evenwel een ander verhaal over de beroemde ziener Teiresias, hoe hij blind werd en de gave van de profetie kreeg, maar dat vertel ik  een andere keer.

Zoals alle goden wenste ook Athena naar waarde geëerd te worden. Als ze zich op dat gebied te kort gedaan voelde, kon ze vaak meedogenloos uit de hoek komen. Ziehier wat Arachne is overkomen. Zij was een meisje uit de streek van Miletos in Klein-Azië. Als kind reeds had Arachne een buitengewone aanleg voor kunst. Athena zelf bemoeide zich met haar opvoeding en leerde haar de fijnste knepen van de weefkunst. Weldra was het meisje in staat, naar sommigen beweren, om mooiere stukken te weven dan Athena zelf, en alom werd zij geprezen vanwege haar kunst. Maar de roem steeg haar naar het hoofd en ze begon hoogmoedig te worden: menselijke “hybris”, die de goden verafschuwen. Aan al wie het horen wilde, vertelde ze dat ze Athena ver overtrof in de kunst van het weven. Ze ontkende daarenboven dat ze ook maar iets van de godin geleerd had. Ze beweerde dat ze alles uit zichzelf kon. Toen Athena dat vernam, ging ze bij Arachne op bezoek, vermomd als een oud vrouwtje. Ze probeerde Arachne tot nederigheid te bewegen en haar wat meer eerbied en dankbaarheid te doen betuigen jegens haar leermeesteres en jegens de goden. Maar Arachne riep uit in al haar hoogmoed:

- Laat ze zich dan met mij meten, als ze durft, uw godin. Laten we beiden een weefstuk maken, opdat iedereen kan oordelen hoezeer ik haar overtref. 

Daarop legde Athena, uitermate ontstemd, haar vermomming af en zij ging met Arachne de wedstrijd aan om ’t mooiste weefstuk. Arachne weefde een kunstwerk dat de goden voorstelde op de Olympos. Het bleek van zo’n perfectie te zijn dat de prestatie onmogelijk kon geëvenaard, laat staan verbeterd worden. En Athena, verre van toe te geven dat het meisje iets onovertrefbaars had gemaakt, beschimpte het werk van Arachne, zeggende dat ze de goden had afgebeeld in onzedige houdingen en dat het werk allerminst getuigde van eerbied voor de goden. Ze scheurde het werk aan flarden en dreigend liep ze op Arachne toe. Deze werd plots bevangen door een panische angst en ze vluchtte naar haar vaders atelier, alwaar ze zich met een touw ophing aan een balk. Toen Athena het levenloze lichaam van het meisje aanschouwde, kreeg ze spijt van haar brutaal optreden: ze veranderde het dode lichaam in een spin en ze droeg haar op verder te weven... tot in eeuwigheid.

13-05-2011 om 13:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Deel 3: in 1981 wordt het menens.

Na de fameuze ontmoeting met Albert Debeurme in  januari 1981 (cf. deel 1) ging het allemaal zeer snel. We belegden een vergadering met het organisatiecomité van ’t vorig jaar (cf. deel 2), weer ten huize van Robert Forêt. Het comité had toen nog geen voorzitter en omdat Robert, naast zijn woonkamer, ook zijn bierkelder ter beschikking stelde, kon het voorzitterschap hem niet geweigerd worden. Veel beslissingen werden er die eerste dag verder niet getroffen. Alleen deze: dat de koers het best kon doorgaan op de laatste zaterdag van augustus, zijnde tevens de laatste zaterdag van de grote vakantie. Onthutsende vaststelling: niemand van de zeven aanwezigen bleek over voldoende organisatorische kwaliteiten te beschikken.

- Ik ken iemand, zei Robert, die verstand heeft van organiseren. ’t Is mijn schoonbroer, Lucien Van Lancker. Als we die erbij kunnen betrekken, zitten we op rozen. Maar de man heeft een druk leven, en het is niet eens zeker of het idee van een loopkoers in Grijsloke hem zal aanstaan. Iemand zal het hem moeten vragen: ík durf het alvast niet…

Lucien was een multi-getalenteerd man en een duivel-doet-al: voorzitter van de Kerkfabriek, bestuurslid van allerlei verenigingen, organisator van de legendarische Nachten van Grijsloke…

Ík was degene die het “durfde” vragen. Weinigen kenden Lucien beter dan ik. Was ik niet een jaar lang samen met hem op kot geweest in Gent? En of hij het initiatief genegen zou zijn? ‘t Vorig jaar had hij de hoofdprijs geschonken (cf. deel 2)! Daarenboven was ik ervan overtuigd dat Lucien niets beter vroeg dan zijn geliefd Grijsloke een evenement te bezorgen dat het kleinste dorp van het land (0,78 km²) weer op de kaart zou zetten, nu de Nachten van Grijsloke ter ziele waren gegaan.

Lucien zei noch ja noch neen. Hij vroeg twee weken bedenktijd. Want, zo zei hij, zo’n organisatie vraagt een grote inzet, en als ik mij daarvoor engageer, wil ik het  goéd doen. Ik was er vrijwel zeker van dat het antwoord “ja” zou zijn…

En het wás “ja”. Dwars door Grijsloke was gered. En wát er tijdens die eerstvolgende vergadering ten huize van voorzitter Robert Forêt al niet beslist werd!...

Er zouden twee koersen gelopen worden: één over 5 en één over 20 km. Ik mocht het parcours uitstippelen. Dat was toen nog flink afwijkend van het huidig parcours (cf. boek Grijsloke 2000, p. 9 en p. 180). Een jaar later zou het in een andere vorm gegoten worden, waaraan tot op de dag van heden nog maar weinig gesleuteld werd.

Er werd beslist dat iedere deelnemer die zijn koers zou uitlopen (net zoals in Dwars door Brugge) een medaille moest krijgen, een diploma en… een lunchpakket. Daarenboven zouden er trofeeën zijn voor verschillende laureaten + een aantal prijzen (giften van milde sponsors en sympathisanten),  via een tombola onder de deelnemers te verdelen. De medaille werd ontworpen door Ludwine Debeurme, dochter van Albert. In ongelooflijk lyrische bewoordingen bezingt Jan Bauwens deze eerste medaille (cf. Grijsloke 2000, p. 146-147). Het kapelletje met de twee jeugdige lopers die erop afgebeeld staan, is hét logo geworden van onze loopkoers. De medailles van Dwars door Grijsloke bleken zeer gegeerd te zijn. Tijdens latere edities zou er nog dertien keer een medaille zijn: telkens een origineel ontwerp. Diploma’s zijn er slechts een achttal keer geweest. En van het lunchpakket werd reeds het volgend jaar afgestapt wegens “nergens voor nodig” en “té arbeidsintensief”…

En er kwam nog zoveel meer bij kijken: de zorg voor de inschrijvingen (voorafinschrijvingen én op de dag van de koers), de borstnummers (die moesten we toen nog zélf maken!), de bevoorradings- en verfrissingsposten, de tijdopname en de uitslagenlijsten en een multifunctionele zaal waar de inschrijvingen, de prijsuitreikingen en de “cérémonies protocolaires” zouden kunnen plaatsgrijpen. Moeilijkheid: in heel Grijsloke was geen zaal te vinden…

En bovenal: sponsors vinden en publiciteit maken, de wereld kond doen dat in Grijsloke iets heel groots te gebeuren stond. Er zou nog veel moeten vergaderd worden en er was veel werk voor de boeg. Lucien zou alles in goede banen leiden.

24-04-2011 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Deel 2: de állereerste Dwars door Grijsloke.

Grijsloke is met voorsprong de allerkleinste zelfstandige gemeente (ik bedoel: met burgemeester en schepenen en gemeenteraadsleden en zo) die ons land ooit gehad heeft. Niet wat het aantal inwoners betreft, wel qua oppervlakte: mijn zijn 78 hectare is het welgeteld drie keer zo groot als de Place de la Concorde in Parijs. Loop daar maar eens “dwars door” en je hebt al lang de aankomst bereikt vóór er nog maar sprake kan zijn van een tweede adem. En toch vonden we voor onze eerste langeafstandsloop in Grijsloke geen betere naam dan “Dwars door Grijsloke”. In het voorjaar had ik deelgenomen aan “Dwars door Brugge”, een loopkoers van 15 km doorheen de stad Brugge,

’t Was dus op ’t einde van de grote vakantie (de laatste zaterdag) van ‘t jaar 1980. In Grijsloke, ten huize van Robert Forêt, zou het allemaal wat professioneler aangepakt worden. De auto werd uit de garage gehaald, zodat deze dienst kon doen als inschrijvingslokaal. En er werd een heus organisatiecomité gevormd. Dat bestond, naast Robert Forêt en ikzelf, uit Hubert Algoet (de enige nog steeds in functie zijnde), Jules Waelkens, Tom Ampe en Gaston Depoorter zaliger. Het zijn respectievelijk de 1^e, 2^e, 5^e en 6^e v.l.n.r. op de foto in het boek “Grijsloke 2000” (verschenen in 2000, 336 p.) op pagina 26 – nieuwe clubleden die het boek nog niet in hun bezit hebben kunnen het verkrijgen (gratis!) op simpele aanvraag, zolang de voorraad strekt!  

Robert had een met de hand geschreven briefje aan de kerkdeur gehangen (vandaag grote loopkoers “Dwars door Grijsloke”; iedereen mag deelnemen; prachtige  prijzen ). Er was geen inschrijvingsgeld te betalen en er waren twintig prijzen, door het comité inderhaast bijeen gescharreld. Er ontstond een lichte paniek toen bleek dat éénentwintig deelnemers zich aan de inschrijvingstafel meldden. We konden er toch niet één met lege handen huiswaarts sturen… Maar de vrouw van Robert loste dit probleem gezwind op door een koekebrood, vers van de bakker, te voorschijn te toveren: dát was dus de prijs voor de éénentwintigste.

De start was aan de woning van Robert. Via de Dwarsstraat en de – letterlijk! – adembenemende – en later wereldberoemd geworden – Pikkelstraat naar ’t Kruiske, en dan via de kapel naar de kerk. Twee kilometer: twee keer dwars door Grijsloke, een kéér heen, een kéér terug. Peter Vansteenbrugge, die de twee vorige edities in de Broekstraat ook al op zijn naam had geschreven, won de koers. Jules, die relaties had bij “De Weekbode” zorgde ervoor dat de uitslag van de “Eerste Dwars door Grijsloke” in de krant prijkte: een weliswaar piepklein artikeltje, maar toch… de volledige uitslag. De winnaar kreeg de prijs die geschonken werd door Lucien Vanlancker: een kunstig uit ivoor gesneden beeld! Hoe weinig kon Lucien toen bevroeden dat hij degene zou zijn die “Dwars door Grijsloke” naar ongekende hoogten zou leiden… Wie het koekebrood ten deel is gevallen is mij onbekend. Jammer voor de winnaar dat de koers ’t jaar nadien in één klap ging postvatten onder de allergrootste stratenlopen: de spons werd geveegd over al het strovuur van de voorbijgaande jaren en in 1981 zou de échte “eerste Dwars door Grijsloke” gelopen worden, met kleppers waartegen Peter ten enenmale tekort schoot.

(We zijn nu al twee afleveringen ver en we zijn nog niet eens aan de eerste échte Dwars door Grijsloke, maar geen nood: de loopkoers, de club en dit blad gaan nog een eeuwigheid mee…)

01-03-2011 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Deel 1: de voorgeschiedenis.

Er was eens een groep joggers die er een paar maal in de week op uit trokken voor een gezond looptochtje door de velden. Na het lopen dronken ze een pintje en ze bleven nog wat napraten. En stilaan groeide het idee om een stratenloopkoers te organiseren. En zo geschiedde. En het werd een succes…

Maar zo is het in Grijsloke niet gegaan. Toen in 1981, op de laatste zaterdag van augustus, zeshonderd deelnemers aan de start stonden van de eerste Dwars door Grijsloke, was er nog geen sprake van een joggingclub. Het idee van een “grote” Dwars door Grijsloke werd geboren begin januari 1981 in een feestzaal in Marke tijdens een Nieuwjaarsreceptie van de Kortrijkse atletiekclub. Mijn collega Albert Debeurme zaliger,  een fervent afstandloper, en ikzelf leerden elkaar dáár pas goed kennen en dat ondanks het feit dat we beiden geboren en getogen Anzegemnaren waren en onze kinderbroekjes versleten hadden in hetzelfde schooltje in Grijsloke (in het boek “Grijsloke 2000” staat een foto van ons beiden, naast elkaar poserend op een schoolbank, onder het goedkeurend oog van zuster Mariette).

 Uit "Grijsloke 2000", pagina 14.

En is dát nu de échte oorsprong van Dwars door Grijsloke? Bijlange niet! Dáárvoor dienen we nóg drie jaar terug te gaan in de geschiedenis, tot de zomervakantie 1978. Robert Forèt, toen woonachtig in Grijsloke en nu een legendarische cafébaas in Kerkhove, en ikzelf, kwamen op het idee, teneinde de verveling te verdrijven, een rondje te lopen met start en aankomst aan mijn geboortehuis in de Broekstraat, via de kerk van Kaster. Met onze respectievelijke kinderen en enkele van hun vriendjes erbij zouden we er een echte wedstrijd van maken. Mijn moeder vond het allemaal prachtig en ze beloofde na de wedstrijd een prijs te schenken aan alle deelnemers. De koers zelf verliep niet helemaal vlekkeloos. Robert was ondergedoken in een maisveld en had een kortere weg genomen, zodat hij diende gediskwalificeerd te worden. En op de negende deelnemer werd tevergeefs gewacht: die was helemaal de weg kwijt geraakt en was dus verdwaald langs de Vlaamse wegen. Pas na een uur zoeken werd hij teruggevonden en kon de plechtige prijsuitreiking plaatsgrijpen: een frisco voor elke deelnemer! Het erepodium bood plaats aan alle negen. Er bestaat een foto van. Ter gelegenheid van de 10e Dwars door Grijsloke is die foto verschenen in de Streekkrant. Een jaar later kreeg de loopkoers van de Broekstraat een tweede editie, maar er waren nog slechts vijf deelnemers, zodat mijn moeder nog slechts vijf frisco’s diende uit te reiken. En nog een jaar later dreigde de hele koers in ’t water te zullen vallen. Eén van de redenen was dat  moeder had aangekondigd niet meer te zullen sponsoren met frisco’s, nadat ik had voorspeld – en dat was maar om te lachen – dat er dat jaar wel twintig deelnemers zouden zijn. Het feit dat haar huis zou gebruikt worden als kleedkamer voor zóveel deelnemers zal haar eveneens afgeschrikt hebben… We doen het dan maar in Grijsloke, zei Robert, en ík zal mijn huis wel ter beschikking stellen! En zo geschiedde: ’t was eind augustus 1980.

(Hoe het verder verlopen is leest u in de volgende edities: de geschiedenis van Dwars door Grijsloke en van Loopclub Grijsloke is er een van vele afleveringen).

01-01-2011 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

07-08-2010 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

06-08-2010 om 22:47 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Liefste blogbeest,
Wat zoekt u in godsnaam nog op deze blog?
Sinds maanden schrijf ik alleen nog verhaaltjes op  www.bloggen.be/pierpont 
Waarom surft u niet eens daarheen?
Zéér genegen,
Kris.

04-06-2009 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Vanaf heden kunt u mijn verhaaltjes lezen op een nieuwe blog.

13.02.2009  Oude wijn in een nieuwe zak.
14.02.2009  Valentijngedichten.
22.02.2009  En dát voor een meisje!
23.02.2009  Meetjesland.
27.02.2009  Met dank aan de minister.
06.03.2009  Paris Hilton pimpt haar ride.
12.03.2009  Flauw en puberaal.
17.03.2009  Het gedicht.
23.03.2009  Vroeger waren wij veel jonger.
23.03.2009 De gustibus...
27.03.2009  De roste muis.
03.04.2009  Schamper.
17.04.2009  EQ en chance.
26.04.2009  Goed nieuws voor gedetineerden.
27.04.2009  De krant van 't weekend.
05.05.2009  Het museum Dhondt-Dhaenens.
12.05.2009  De Libris Literatuurprijs.
22.05.2009  Laetitia 80 jaar!
24.05.2009  Philippine.
01.06.2009  Het Liegend Konijn.
05.06.2009  Brief aan een muziekkenner.
09.06.2009  Politiek.
23.06.2009  Van twee socialisten.
26.06.2009  Een slechte koeibok.
06.07.2009  De hedendaagse kunst ontmaskerd.
08.07.2009  Tolardrieheuvelenloop en de Tontekapel.
13.07.2009  Horizon verruimd.
27.07.2009  Het mirakeldorp.
31.07.2009  Aan de mannen van de Kloosterhoek.
02.08.2009  Doutzen.
03.08.2009  De crisis is voorbij.
11.08.2009  Vlaanderens mooiste.
01.09.2009  Brief aan de clubdokter van Loopclub Grijsloke.
02.09.2009  Gezegd blijft gezegd.
18.09.2009  Westkapelle, vrouwentennis en come-backs.
26.09.2009  Lierke plezierke.
07.10.2009  Petronella verkoopt haar Cadillac.
21.10.2009  ...àl mijn heimwee...
29.10.2009  Gapen en scheiten.
02.11.2009  November doet een beetje zeer.
04.11.2009  Hoe zeere vallen ze af.
12.11.2009  De kus op de trein.
16.11.2009  Beloven.
18.11.2009  18 november: een memorabele dag.
03.12.2009  Dokter José Van Laere.
12.12.2009  Preventieve gezondheidszorg.
27.12.2009  Dura lex...
28.12.2009  Mooie poëzie.
01.01.2010  Gelukkig Nieuwjaar.
04.01.2010  Goede voornemens.
18.01.2010  Brief aan Marcel Vanthilt.
29.01.2010  Mensen van eenvoudigen huize.
03.02.2010  What's in a name?
13.02.2010  Voor jou.
28.02.2010  De rollen omgekeerde.
10.03.2010  Vrolijk en minder vrolijk nieuws.
25.03.2010  Bertand en de actualiteit.
30.03.2010  Ergernis en hoge bloeddruk.
15.04.2010  Liefdesgodinnen.
27.04.2010  Het hart van een paard.
01.05.2010  Eén mei.
15.05.2010  Mijnheer Dupont.
21.05.2010  Een klein pietje.
26.05.2010  Adieu Pierre.
12.06.2010  Het mooiste gedicht: drie genomineerden.
27.06.2010  Irmaatje.
29.06.2010  Tsjoep en Lala.
05.07.2010  Over haiku's en Gilbert Terras.
07.07.2010  Marc en de schapen van Herakles.
23.07.2010  Onzin over beroemde en minder beroemde citaten.
26.07.2010  Potjeslatijn.
03.08.2010  Praag. 
   


U zit dus wel niet helemaal fout, beste lezer, maar voor de écht "actuele" verhaaltjes moet ik u toch verwijzen naar mijn nieuwe weblog "ZEVERARIJ".
Surf dus onverwijld naar www.bloggen.be/pierpont  
Met dank, bij voorbaat... 
                                                
Kris.

13-02-2009 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Er gebeurt veel in ons sympathiek landje. Wie de media er niet op naslaat, weet dat niet. Wie het wel doet is weliswaar goed geïnformeerd, maar daarom niet altijd gelukkiger, want “nieuws” is meestal “slecht nieuws”, indachtig de oude spreuk “géén nieuws, goed nieuws”. Maar misschien heb ik dat wel verkeerd voor, want wat voor de ene slecht nieuws is, hoeft dat niet te zijn voor een ander. Zegt het spreekwoord immers niet “de een zijn dood is de ander zijn brood”? Er is zelfs een Frans spreekwoord dat zegt: “Maladie de voisin réconforte et même guérit”! Mijn moeder zaliger vond dit een verwerpelijk spreekwoord: geen haar op haar hoofd dat eraan dacht zich te verheugen in het ongeluk van een ander. Zo zat zij niet in elkaar en ze durfde wedden dat niemand van haar vrienden, haar familie, haar buren en kennissen, zo in elkaar zat, boer Michels misschien niet te na gesproken. Maar… waarom waren haar troostende woorden dan, tegenover iemand aan wie een ongeluk was overkomen: “Troost u, want zoiets, en wie weet nog véél erger, staat ons misschien ook nog te wachten”?

Staf Pierrepont kan er van mee spreken. Een dag of tien geleden – ’t was een dag na de slachtpartij in het kinderdagverblijf van Dendermonde – hebben dieven zijn voordeur gekraakt en al het geld plus de kostbaarheden van zijn vrouw meegenomen. Die lieve Anna is van de ene dag op de andere depressief geworden. Ze is nu onder psychiatrische behandeling, slikt medicamenten bij de vleet en wil zo snel mogelijk verhuizen. Niet te verwonderen: àl haar dierbare kleinoden en de familiejuwelen, die haar moeder haar geschonken had, de dag voor ze stierf!  Anna had haar moeder plechtig beloofd dat ze er op haar beurt zorg voor zou dragen opdat niets voor het nageslacht zou verloren gaan… Staf heeft nu alle buitendeuren laten voorzien van veiligheidssloten en hij heeft een alarminstallatie gekocht, plus… een pistool. Overreageren, noem ik dat, en onverstandig. Want weet Staf dat hij niet mág schieten op inbrekers? Tenzij de inbreker zelf eerst schiet. En dan nog. En dat, als de inbreker ongewapend is, hij hem enkel met de vuisten mag te lijf gaan? Maar, Staf is oud en in een lijf-aan-lijf moet hij het ongetwijfeld afleggen tegen de bandieten. Staf zal dus schieten. De boeven zijn gewaarschuwd. Hij wil er desnoods de rest van zijn leven voor in den bak. Vier jaar geleden hebben ze zijn auto gestolen. De auto stond voor zijn deur geparkeerd. Staf zat op dat ogenblik in zijn living een partijtje te schaken met de buurman, op een meter of tien afstand van het gebeuren! En als ze nog een keer komen zal Staf schieten, zoveel is zeker. De buren, de vrienden en kennissen hebben goed praten van “troost u Staf, want wat in Dendermonde is gebeurd, is toch véél erger”, Staf heeft er geen boodschap aan en Staf zal schieten. Ik weet het wel, het is mijn plicht, ik moet het hem uit het hoofd praten, maar ik vrees dat het mij niet lukt en… dat Staf zal schieten. En dat is alleszins géén goed nieuws. En dat Staf zijn lidmaatschap bij de groenen opgezegd heeft vind ik al evenmin goed nieuws. De groenen zijn te tolerant voor die boeven, zegt Staf. Groen en veiligheid gaan blijkbaar niet samen. Ja, dat is jammer. Hopelijk wordt Staf nu geen “ultra-rechtse” rakker. ’t Zou niet mooi zijn… voor een linkshandige!

Het meeste slecht nieuws bereikt ons via de kranten, de radio en de televisie. Eergisteren nog een reportage gezien over een verkeersprobleem in Gent. Daar staat namelijk, aan het begin van een weg die naar de zeehaven leidt, een snelheidsbeperkend verkeersbord: 10 km per uur. Het is een vrij lange weg en het is voor niemand duidelijk waarom daar geen 70 km per uur zou mogen gereden worden. De automobilisten hebben daar alle moeite van de wereld om hun motor draaiende te houden bij die lage snelheid en bij 15 km per uur, zegge vijftig procent boven de maximaal toegelaten snelheid, riskeren ze een zware boete en intrekking van hun rijbewijs. Eén troost: bij die lage snelheden werken de snelheidsmeters van de politie niet. De grootste politieinstantie van Gent verklaart dat het verwijderen van het bord geen optie is, omdat niemand blijkt te weten wààrom dat bord er eigenlijk staat. En als men niet weet waarom het er staat, kan men dus ook geen reden aanvoeren om het te verwijderen. Logisch, toch! En toch zie ik een uitweg uit deze impasse. Hierbij doe ik een oproep tot de talrijke inbrekers die ons landje rijk is. Laat één van jullie nu dat verkeersbord stelen. Dat moet een koud kunstje zijn voor jullie. Verricht eens een goede daad, belangloos, als compensatie voor het leed dat Stafke en zovele andere eerlijke landgenoten aangedaan wordt met het “illegaal werk” dat jullie “in ’t zwart” verrichten en dus zonder ook maar één cent belastingen te betalen.

Op TV zag ik een interview met Christine Van Broeckhoven, professor in de moleculaire genetica aan de universiteit van Antwerpen en één van de grootste autoriteiten op het gebied van onderzoek naar o.a. de ziekte van Alzheimer. Een zware taak, zult u zeggen, want ze is daarenboven ook nog huisvrouw en dito moeder. Maar daar houdt het niet mee op. Ze heeft ook nog een full-time job in de politiek. Het mens moet zich steendood werken. Of ze het doet voor het geld? werd haar in het interview gevraagd. Het antwoord op deze tactloze vraag was verbijsterend: “Ik verdien nu precies hetzelfde als toen ik nog niet in de politiek was”! Kijk, daar kan ik mij nu zo bijzonder over opwinden: dat mens wordt niet eens betaald voor haar werk in de politiek, ze draait haar k… af voor niets, uit puur idealisme. Ook dat vind ik dus geen bijzonder goed nieuws.

Beter nieuws is dat we verlost zijn van de twee die in de Willem Tellstraat in Gent een jongen neergestoken hebben. De rechter heeft hen opgedragen het land te verlaten. En voor één keer zijn ze gehoorzaam geweest. Bravo!

Gaat u, beste lezer, ook soms gebukt onder bergen goed en minder goed nieuws, en duizelt u bij de gedachte dat alles verandert, dat alles in een nooit eindigende beweging is, dan heb ik voor u althans één remedie: surf naar de weblog van O. van Togenbirger, met lengten voorsprong de knapste filosoof van ons land… en van vele landen daarbuiten (www. bloggen.be/omskvtdw). Zopas heb ik van Togenbirgers verhaal van 1 februari gelezen: “Panta rei”. De rust en de vrede zijn weer helemaal teruggekeerd in mijn ziel.

06-02-2009 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

En zo zijn wij, lieve lezer, al voor de vierde maal sedert het ontstaan van mijn weblog, in de maand februari aangeland. In zijn boek “De Maanden” schrijft Stijn Streuvels over de maand februari dat ze een stuk korter is dan de andere maanden en dat men er, alsof ze nog niet kort genoeg was, om de vier jaar nog een dag van af doet. Een haast onbegrijpelijke fout toch, voor iemand als Streuvels! Maar waar ben ik in ’s hemelsnaam over aan ’t zeuren. Wie leest er nu Streuvels nog? Wie weet er heden ten dage of Streuvels een schilder was of een schrijver? Of een koereur misschien uit de gloriejaren van de flandriens, lang nog vóór Briek Schotte? En allicht zullen er maar weinigen meer zijn die de naam “Streuvels” ooit gehoord hebben. Buiten West-Vlaanderen dan, omdat daar zowat elke gemeente een straat heeft die naar de schrijver genoemd is.  Maar ook in West-Vlaanderen neemt zelfs de grootste nerd geen boek van Streuvels meer ter hand. Je zou wel gek moeten zijn, aangezien we in ons Nederlands taalgebied nu over zoveel hoogstaander literatuur beschikken, die ons gebracht wordt door zoveel betere schrijvers! Ik noem er slechts één: Brusselmans…

Maar laten we niet afdwalen en bij onze maand blijven. Ze heeft vele bijnamen: de onvolprezen scheurkalender “De Druivelaar” dicht haar de naam “dooimaand” toe, maar ze is ongetwijfeld beter gekend als “sprokkelmaand”, al weten we niet met zekerheid hoe ze aan die naam geraakt is. Het zou alvast niets te maken hebben met “hout sprokkelen”, maar misschien wel met het oud Nederlands woord “spronkelen”, dat “springen” betekent, vanwege het feit dat het aantal dagen in februari “verspringt”. Vaker horen we nochtans als verklaring dat de naam “sprokkelmaand” zou verwijzen naar de “spurcalia”, een soort oud-Germaanse vruchtbaarheidsfeesten, die jaarlijks gehouden werden in februari.

In overeenstemming met “dooimaand” is de weerspreuk “met Lichtmis valt de sneeuw op een hete steen”. Met Lichtmis is het vergaan zoals met Streuvels: naar de lappenmand verhuisd! In mijn kinderjaren – en dat is vele decennia geleden –  was Lichtmis een niet onbelangrijke feestdag. Die dag, 2 februari, herdacht men de opdracht van de zes weken oude Jezus in de tempel en wat véél belangrijker was: het was een vrije dag! Maar toen bestond de krokusvakantie nog niet…  Ook mooi meegenomen was dat ieder rechtgeaarde huismoeder op die dag pannekoeken bakte. Niet voor niets gold de spreuk: “Geen vrouwke zo arm, of met Lichtmis maakt ze haar panneke warm”.

Andere voor de hand liggende namen voor februari zijn: regenmaand, slijkmaand, schrikkelmaand, korte maand… Maar hoe kort is februari nu eigenlijk? Achtentwintig dagen dus, en om de vier jaar, telkens als het jaartal deelbaar is door vier, krijgt ze een dagje méér – hoort ge mij daarboven, Stijn? Maar daarmee is de kous niet helemaal af. Als het jaartal immers op twee nulletjes eindigt, dan komt er géén dag bij, tenzij het getal dat overblijft nadat we de twee nulletjes weggeveegd hebben ook nog eens deelbaar is door vier. En zo begrijpt u dus, waarde lezer, waarom de jaren 1800 en 1900 geen schrikkeljaren waren en waarom het jaar 2000 wel een schrikkeljaar was, d.i. een jaar met een dagje meer, een dagje dat ridderlijk toegekend wordt aan het al zo stiefmoederlijk  bedeelde februari.

Maar schrikkeljaar of niet, februari blijft de maand met het minste aantal dagen, en daardoor komt het dat februari de maand is waarin  de boeren het minste klagen, de pastoors het minste vragen en de vrouwen het minste zagen…    

En als u mij nu vraagt waar de naam “februari” zelf vandaan komt, dan moet ik u het antwoord schuldig blijven, al zou ik er een lief ding durven op verwedden dat het komt van een of andere derde-rangs-god uit de klassieke oudheid.   Maar genoeg nu: zo’n kort maandje is niet waard dat we er nog langer over doorbomen.

04-02-2009 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

31-01-2009 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Het verhaal dat ik nu ga vertellen speelt zich af in lang vervlogen tijden, lang nog voor de geboorte van Christus.

Op een klein eiland in de Middellandse Zee, niet ver van de kust van Klein-Azië, woonde een jongetje, samen met zijn ouders en zijn twee oudere broers in een huisje op de heide. Het eiland had nogal te lijden onder de droogte, omdat het er niet vaak regende. De plantengroei was er dan ook niet weelderig. Rondom het huisje van het jongetje – Pietje was zijn naam – groeide nochtans heerlijk mals gras en daarin stoeiden allerlei lieve diertjes: hazen, konijnen, eekhoorntjes… Men noemde die plek “’t Hazegras” en het jongetje noemde men op school “Pietje van ’t Hazegras”.

Pietje was een pienter baasje. Toen hij amper een jaar of acht was, overtroefde hij zijn beide broers in rekenen, alhoewel dezen al in ’t middelbaar zaten en eigenlijk ook niet van de domsten waren. Op zijn verjaardag kreeg Pietje van zijn ouders, zijn dikke oom Pompidones en zijn drie tantes, telkens “nuttig speelgoed”, zoals passerdozen, gradenbogen, meetlatten, en dergelijke. Iedereen wist maar al te goed dat Pietje geen boodschap had aan een voetbal of een draaitol of een hoepel, waar andere kinderen van zijn leeftijd zo blij mee waren.

Op een keer had Pietje voor zijn Nieuwjaar niet minder dan vier tekendriehoeken gekregen. Zonde, dacht Pietje, aangezien ik er in feite maar één kan gebruiken. Hij legde de vier driehoeken voor zich op de tafel, zo dat ze twee vierkanten vormden. Een lange tijd zat hij zwaar in gepeinzen verzonken. En plots, als door een wesp gestoken, sprong hij op van zijn stoel, luid roepend:

- Eureka, ik heb het gevonden!

- Wat heb je nu weer gevonden? vroeg zijn moeder.

- Dat in een rechthoekige driehoek de som van de kwadraten van de rechthoekszijden gelijk is aan het kwadraat van de schuine zijde! juichte Pietje triomfantelijk.

Maar moeder toonde niet de minste belangstelling.

- ’t Zal me wat, zei ze.

De enige die geïnteresseerd was in Pietjes uitvinding was oom Pompidones.

- Kan je ook bewijzen dat je stelling klopt? vroeg oom.

Vlug maakte Pietje toen een tekening op een groot blad papier:
(zie tekening bovenaan)
- Ziet ge hierin twee vierkanten, oom Pompidones?

- ‘k Zou wel blind moeten zijn om het niet te zien.

- Laten we nu van beide vierkanten de oppervlakte berekenen.

- Doodsimpel: zijde maal zijde. Het buitenste vierkant heeft dus als oppervlakte (a + b)², het binnenste c².

- En als we het binnenste van het buitenste aftrekken, oom Pompidones?

- Dat is dan (a + b)² - c², mijn dierbare neef, al zou ik begot niet weten waar jij heen wilt.

- En is dat verschil dan niet eveneens gelijk aan de som van de oppervlakten van de vier driehoeken?

- Voorwaar en wis, daar is geen speld tussen te krijgen.

- En wat is de oppervlakte van één zo’n driehoek?

- Dat is a maal b, gedeeld door twee. Maar zijn dat zaken die jullie al leren op school?

- Bijlange niet: ik heb dat geleerd in de boeken van mijn broers Euristides en Polyphrastos. En de oppervlakte van de vier driehoeken samen, oom Pompidones?

- Vier keer a maal b, gedeeld door twee, dat is dus twee keer a maal b.

- Betekent dat dan niet dat we kunnen stellen dat (a + b)² - c² gelijk is aan 2 ab?

- Zeer zeker, mijn jongen, en ik voel dat we de ontknoping nabij zijn, al snap ik het nog steeds niet helemaal.

- We zijn er inderdaad bijna, oom. Eerst nog even haakjes wegwerken: (a + b)² kunnen we toch ook schrijven als a² + 2ab + b²?

- Dat meen ik mij te herinneren uit de lessen van algebra, ja. Maar dat jij dat al weet, zeg!

- Zodat we kunnen schrijven dat a² + 2ab + b² - c² = 2 ab. Als we nu aan beide zijden van het gelijkteken 2 ab aftrekken en c² optellen, dan krijgen we toch: a² + 2ab + b² - c² - 2 ab + c² = 2 ab - 2 ab + c².

- En waaruit volgt dat a² + b² gelijk is aan c².

- Dat hebt gij goed begrepen, oom Pompidones.

- Jij wordt nog wereldberoemd, mijn jongen. Hiervan moet de pers op de hoogte gebracht worden.

En de pers werd op de hoogte gebracht en Pietje van ’t Hazegras werd wereldberoemd, als wiskundige, sterrekundige en natuurkundige, en ook als filosoof. Hij werd een van de grootste geleerden – zoniet de allergrootste – die de wereld ooit gekend heeft. Talloos zijn de ontdekkingen die hij heeft gedaan en nog voor de lente weer in ’t land is, kom ik zeker nog eens op de proppen met één van zijn uitvindingen. Maar met geen enkele vinding heeft hij de wereld meer kunnen beroeren dan met zijn stelling over de rechthoekige driehoek. Vijfentwintig eeuwen later brengt hij nog steeds jong en oud in vervoering met zijn stelling, de stelling van Pietje van ’t Hazegras.

Ik mag u, trouwe lezer, niet verhelen dat Pietjes echte naam Pythagoras was. Men heeft dan maar die naam gebezigd voor de mooiste wiskundige stelling: ’t is algebra, ’t is meetkunde en… ‘t is filosofie, die mij ontroert, tot schreiens toe. De stelling van Pythagoras, bijgenaamd “Pietje van ’t Hazegras”!

20-01-2009 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Nieuwsberichten allerlei hebben mij overvallen in deze eerste helft van de nieuwjaarsmaand. De meeste heb ik over mij heen laten gaan. Laat de groten der aarde zich er maar over buigen, heb ik zo bij mezelf gedacht. Drie heb ik er weerhouden. Het zijn er drie van zeer verschillend niveau: internationaal, nationaal en regionaal.

Het eerste – dat van het internationale niveau, weet je wel – betreft de Britse prins Harry. Onlangs is namelijk uitgelekt dat deze belangrijke jongeman, derde in de rij voor de troonopvolging in Groot-Britannië, een inwoner van Pakistan zou bestempeld hebben als “een Paki”. Dit onoorbaar feit heeft zich voorgedaan in 2006. Men heeft het ongetwijfeld al die tijd pogen stil te houden, maar nu is het dan, ten langen leste, toch uitgelekt. Als daar maar geen conflict uit voortvloeit dat de hele wereld in vuur en vlam zet! Je zal maar inwoner zijn van Pakistan en dan “Paki” genoemd worden. Of je zal maar “Beloetsji” genoemd worden of “Portu”, als je inwoner bent van respectievelijk Beloetsjistan of Portugal…

Het tweede betreft een buitenlandse klepper die sedert enkele maanden in ons land in de gevangenis zit voor moord. In feite moest hij al op vrije voeten zijn, want er zijn procedurefouten gebeurd, maar via allerlei slinkse knepen is men er tot op heden in geslaagd hem toch nog vast te houden. De man heeft een moord bedreven, zo zegt men. So what? – vrij vertaald: et alors? Wat telt is dat er procedurefouten gebeurd zijn en dus hoort die man vrijgelaten te worden: dat zegt de wet. We leven immers in een rechtstaat en wat de wet zegt, moet nageleefd worden. Anders gaat onze samenleving toch naar de verdoemenis. Of niet soms? Dura lex, sed lex! En plots gaan mijn gedachten nu uit naar wat Rik Demonts, een verre kennis van mij, enkele jaren geleden is overkomen in een Aziatisch land. Hij was er betrokken geraakt in een dodelijk verkeersongeval. Hém trof geen schuld en daar zijn ze ook achter gekomen… drie maanden na het ongeval. Maar zo lang heeft de man opgesloten gezeten, in dat verre land, in een cel van twee op drie, op water en brood, en een paar ratten als enig gezelschap. Immers, daar maalt de molen van de wet langzaam. Net als in ons land overigens. En het weze nogmaals gezegd: de wet dient nageleefd te worden. Dura lex, sed lex!

Het derde feit is van zeer plaatselijk niveau: regionaal nieuws dus. Een geval van negationisme, dat zich heeft voorgedaan in de kantine van Loopclub Grijsloke. Iemand, wiens naam en geslacht ik hier niet wens te vermelden, heeft het aangedurfd openlijk te verklaren dat Tanja Dexters nimmer “miss België” is geweest! Als dat geen geval van negationisme is! Laten we het woord even opzoeken in “de dikke Van Dale”, editie 1992: woord onbekend. Ook in 1999 was het woord nog onbekend bij “de dikke”. De laatste editie heb ik mij niet meer aangeschaft, want ik beschik nu over “wikipedia” en daar wordt negationisme gedefinieerd als het ontkennen of extreem minimaliseren van in het algemeen aanvaarde historische gebeurtenissen. “Ontkennen” doe je door bijvoorbeeld te beweren dat Merckx nóóit de Ronde van Frankrijk gewonnen heeft, dat de uitroeiing van de joden tijdens de tweede wereldoorlog niet heeft plaatsgegrepen, dat Napoleon de slag bij Waterloo niet heeft verloren, dat… Tanja Dexters nooit miss België is geweest. “Minimaliseren” doe je door te beweren dat Merckx bijvoorbeeld maar éénmaal de Ronde van Frankrijk heeft gewonnen of dat Adolf er destijds niet zes doch slechts één miljoen om zeep heeft geholpen. Wat er ook van zij: negationisme moet streng aangepakt worden. Wat algemeen aanvaard en historisch bewezen is, dient iedereen te weten. Té veel domheid dient gestraft te worden. En toch wens ik de persoon die zich zo foutief heeft uitgelaten over Tanja Dexters nog een kans te geven. De reden waarom ik zijn naam niet vermeld. En hierbij had ik het bewijs willen brengen van wat toch als een algemeen aanvaarde historische gebeurtenis moet beschouwd worden: een foto van Tanja Dexters als miss Belgique 1998. Maar nog net op tijd zie ik dat het hier om auteursrechtelijk beschermd materiaal gaat. Spijtig voor u beste lezer, maar voor hij 't weet wordt een mens voor de rechter gesleept en dan hangt hij, tenminste... als er geen procedurefouten gevonden worden.

En ja, ‘k zou het haast vergeten, er is nog nieuws gekomen, zij het van een zéér beperkt niveau. Laten we het “familiaal nieuws” noemen. Mijn kleindochter heeft het mij laten weten, telefonisch. In de school hebben ze geleerd over de stelling van Pythagoras – Pietje van ‘t Hazegras, zoals ze in Oostende zeggen: van een rechthoekige driehoek is het kwadraat van de schuine zijde gelijk aan de som van de kwadraten van de beide rechthoekszijden. Als dat geen goed nieuws is! Uitstekend nieuws!

13-01-2009 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

U, die ongetwijfeld de politiek op de voet volgt, hebt het natuurlijk reeds door: de titel slaat op onze lieftallige spiksplinternieuwe minister Veerle Heeren en niet op een veelvoud van de enige ware God, zijnde Onze Lieve Heer.

Het goede nieuws komt dezer dagen dus uit Limburg. Dit lieve snoesje is benoemd tot minister van welzijnszorg. Eergisteren heeft ze verklaard dat ze aan haar man heeft gevraagd of ze die functie mocht aanvaarden. Ziehier hoe dat ongeveer in zijn werk is gegaan:

Ze ging alvoor haar echtgenoot staan:

"Ach, lieve man, mag ik naar de regering gaan?"

"’t Is mij al eens waar dat gij gaat,

  als gij maar voor ieders welzijn zorgt

 ... en als gij uw eer maar wel bewaart!"

Kan men zo’n snoezepoes iets weigeren? De echtgenoot heeft dus "ja" gezegd. En als al die Vlaamse eega's er nu eens een goede gewoonte van zouden maken om manlief te vragen "mag ik die jurk kopen?" of die hoed, die handtas, die schoenen... 't Resultaat zou 't zelfde zijn, maar 't leven zou er een stuk rooskleuriger uitzien. De nieuwe minister heeft alvast de toon gezet. Ze heeft nu vijf maand de tijd om voor ons aller welzijn te zorgen. Ik twijfel er niet aan dat ze er zal in slagen: ik voel mij trouwens al veel beter, alleen maar door het bekijken van dat poezelig lachebekje.

En toch is er iets wat mij een heel klein beetje onzeker maakt. Heeft onze nieuwe minister eergisteren niet verklaard dat Vlaanderen voor tweehonderd procent op haar kon rekenen? En heeft ze gisteren niet verklaard dat ze zich voor driehonderd procent zou inzetten voor haar job? Kijk eens aan, beste lezer - en laat het mij weten als het er op lijkt dat ik tegendraads ben -, maar het moet mij van het hart dat ik een beetje ongerust ben wat die procenten betreft. Tot waar reiken de mogelijkheden van onze gelukbrengster? Hoe hoog ligt haar lat? Klaarblijkelijk niet op de normale honderd procent. Maar hoe hoog dan wel? Op vierhonderd procent? Dat zou dan betekenen dat we voor de helft op haar kunnen rekenen en dat ze zich voor drie vierden voor haar job zal geven. Dat andere vierde zal dan wel voor haar echtgenoot bestemd zijn en dat is naar mijn gevoel niet eens overdreven. Heeft hij per slot van rekening niet - zij het met een simpele "ja" - mede beslist over het welzijn van alle Vlamingen? Ach, uiteindelijk denk ik niet dat we ons zorgen moeten maken. Het zou mij niet verwonderen dat het schattige lieveheersbeestje er voor zorgt dat in ons Vlaanderland het welzijnsniveau in de komende vijf maanden stijgt tot een duizelingwekkende hoogte.

En nu we het toch over Onze Lieve Heer hebben... Is het u opgevallen, beste lezer dat ik in mijn nieuwjaarswens de religieuze toer ben opgegaan? Iemand heeft er op gereageerd met de vraag "of het door gods zegen komt dat er om de vijf seconden een kind sterft van de honger". Laten we eerst de vraag beantwoorden of God wel degelijk bestaat. Wie die vraag, zoals professor Etienne Vermeersch, negatief beantwoordt, moet Hém dus niet de schuld geven van al die ellende. Maar als hij wél bestaat? Dan wéét ik het niet… al ben ik geneigd aan te nemen dat Hij dan wel oneindig goed moet zijn en niet in staat om kindertjes te laten verhongeren. Bij wie ligt dan wél die schuld? In mijn vorig verhaaltje, over "Kerstmis, de paus en Zeyneppek" heb ik een tipje van de sluier opgelicht, van hoe ik er over denk. Maar til daar maar niet te zwaar aan. Het staat u  natuurlijk vrij er anders over te denken. Ik ben immers de goede, alwetende, wijze God niet. Met andere woorden: ík ben Onze Lieve Heer niet.

07-01-2009 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

‘k Wens dat je in ’t jaar 9,

met Gods en Allahs zegen

en met een knipoog van Aphrodite,

volop van ’t leven moogt genieten!

01-01-2009 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

’t Oude jaar had slechter kunnen zijn,

misschien niet veel, maar toch…

Of ’t nieuwe zal beter wezen,

dat weten wij pas over een jaar:

dat is toch zonneklaar…

31-12-2008 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Oef, de kerstdagen zijn voorbij! Ik ben er niet kwaad om.  Maar nu moet u niet denken, beste lezer, dat ik niet blij ben met Kerstdag. Ik zou het voor geen geld willen missen: de kerstsfeer, de kerstmuziek, de kerstboom en het stalletje, het kerstdiner, de cadeautjes van de kerstman, het gezellig samenzijn met de familie en last but not least… de kerst-mis in Grijsloke. Amper drie- of vierhonderd inwoners telt Grijsloke, maar het schooltje “De Verrekijker” behoort tot de absolute topklasse. De vertolking van het kerstverhaal door de kleutertjes (!) was fenomenaal. Ze hebben dan ook een applaus gekregen zoals ik het nog nooit in een kerk heb gehoord. De grotere kinderen zongen zich de ziel uit het lijf en er waren er ook die gitaar speelden. Alles ter ere van het kindeke Jezus. De kerk zat – en stond – stampvol en tot tweemaal toe wensten de mensen elkaar de vrede en ik ben er zeker van dat velen het écht meenden. Bij het verlaten van de kerk kreeg iedereen snoep en een gedachtenisprentje. Wat kan godsdienst toch mooi zijn…

Maar ’t moet niet alle dagen Kerstmis zijn. ’t Zijn immers drukke en vermoeiende dagen, zeker als men al een jaartje ouder wordt. En al dat lekker eten en drinken komt een mens zijn gezondheid niet ten goede, weeral, als hij al een jaartje ouder wordt. Laten we het nu maar even wat kalmer aan doen en rustig nagenieten tot Nieuwjaar. Dan wordt het feest nog eens overgedaan – hopelijk zullen we ook dat overleven.