De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 15:  De Europajoggingcup.

Op 22 juni 1987 kregen de mensen van de geschreven pers – toentertijd zaten ze in Grijsloke niet om een persconferentie verlegen – en een aantal “Grijsloke-VIP’s” deze uitnodiging in de bus (namens “het bestuur van Dwars door Grijsloke”):

Betreft: Persconferentie 7^e massaloop “Dwars door Grijsloke” op 29 augustus 1987.

U wordt vriendelijk uitgenodigd tot het bijwonen van onze bijzondere persconferentie die doorgaat op maandag 6 juli 1987 om 19 uur stipt in het parochiezaaltje aan de kerk van Grijsloke, Gijzelbrechtegemsteenweg te Anzegem. Ditmaal zal de persconferentie internationale belangstelling genieten. Wij zijn er immers in geslaagd om, voor het eerst in België en in samenwerking met de organisatoren van de loopwedstrijden uit SCHWALMTAL-WALDNIEL (Duitsland), RAISMES (Frankrijk) en GRAAUW (Nederland), de “EUROPA JOGGING CUP” in het leven te roepen. Elke organisatie zal door een afvaardiging worden vertegenwoordigd op deze bijeenkomst. Videobeelden over de omloop en de omgeving van de buitenlandse wedstrijden zullen worden vertoond. Het wordt een bijzonder interessante ontmoeting. Daarom durven wij ten stelligste op uw aanwezigheid rekenen.

De eerste europajoggingcup kon niet anders dan een succes worden. Lucien Van Lancker had er zich de ziel uit het lijf voor gewerkt. In 1987 werd er gestart met vier deelnemende landen:

1° België met “Dwars door Grijsloke” op 29 augustus.

2°Frankrijk met “La course des Terrils” in Raismes, bij Valenciennes op 4 oktober. Een buitengewoon  zware loopwedstrijd alover de terrils (reusachtige hopen steenafval uit de mijnbouw) die in Noord-Frankrijk en in andere voormalige mijnbouwgebieden het landschap (ont)sieren. Deze koers was in Grijsloke geen onbekende: ze was aan haar vierde editie toe en verscheidene leden van de loopclub hadden er minstens één keer aan deelgenomen.

3° Duitsland met de achtste Internationaler Straszenlauf Rund um Waldniel (10 oktober), die door dokter van Aaken in ’t leven was geroepen en die sinds de dood van deze “joggingpaus”, die Grijsloke zo genegen was (hij overleed in 1984), de naam “Dr. Ernst  van Aaken Gedächtnislauf” had meegkregen. Ik herinner mij nog dat wij met een delegatie van Loopclub Grijsloke in alle piëteit het graf van de wereldberoemde sportdokter hebben bezocht. Daar bestaat een foto van, dewelke vroeg of laat nog wel eens op mijn blog (www.bloggen.be/kris) terechtkomt.

4° Nederland, met de afsluitende stratenloop Terneuzen-Graauw op 28 november: “… hossen en crossen over, langs en onder de steile Zeelandse afsluitdijken…” zoals we konden lezen in Het Nieuwsblad van 30 november.

Niet minder dan 248 deelnemers hebben aan de vier wedstrijden deelgenomen. Het was de beloning voor een puike organisatie: bussen waren ingelegd om de deelnemers op te halen op verscheidene plaatsen in Vlaanderen, voor alle 248 deelnemers was er een prachtig souvenir (de “Europajoggingcup”) en voor degene die zich bij optelling van punten het best had geklasseerd over de vier wedstrijden was, zowel voor de mannen als voor de vrouwen, de “Super-Europajoggingcup”. Die supercup werd in de wacht gesleept door de man die toen het paradepaard van onze loopclub was: Jaak Demeulemeester. Geen wonder dat Jaak dat jaar in Anzegem verkozen werd tot sportman van het jaar 1987. Over gebrek aan erkenning kon men in Grijsloke dat jaar overigens niet klagen: zoals eerder gezegd kreeg Lucien Van Lancker de prijs van de sportverdienste.

Voor de tweede europajoggingcup, in 1988 (cf. www.bloggen.be/kris)  kwam Luxemburg als vijfde land de rangen vervoegen met de “Grand prix Robert Schuman”. Wat Duitsland betreft viel de keuze nu op de “Rheydter Citylauf” in Münchengladbach-Rheydt. Dat de “Dr. Ernst van Aaken Gedächtnislauf” uit de boot viel was vooral te wijten aan de eerder geringe belangstelling in Waldniel. Dokter van Aaken zou het betreurd hebben…

Over hoe het de Europajoggingcup verder vergaan is hoop ik Lucien Van Lancker zelf aan het woord te kunnen laten in één van de volgende afleveringen.    

01-05-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 14: Jeugddromen en Levensleed.

Het jaar daarop (1986) stond Nadine Sadones weer op het hoogste schavotje bij de dames 20 km, maar Joos Casteele moest net als in 1994 zijn meerdere erkennen in een Belgische marathonkampioen: dat jaar was het Danny Pauwelijn, die eindigde in 29’17”, een verbetering van het record van Frans Schiettecatte met éénentwintig seconden. Op het uitslagenblad stond zijn gemiddelde snelheid: “slechts” 19.533 km/u. Dat komt omdat het gemiddelde berekend werd op de “werkelijke” afstand, die… beduidend onder de 20 km lag. Niettemin een fenomenale prestatie die nooit meer zou verbeterd worden. Carlo Desaever en Claudine Baert triomfeerden op de kortste afstand.

In 1987 werd Joos Casteele wél weer winnaar en nu was het Nadine Sadones die de duimen moest leggen (winnares Andrea Van Bost). De 7 km ging naar Gerdy Roose en bij de vrouwen viel de grootste eer te beurt aan Mia Deprez, zijnde het piepjonge nichtje van Gilbert Terras. Gilbert voorspelde haar een grote loopcarrière… Voor deze zevende editie waren 1908 sportievelingen ingeschreven. Tweeduizend deelnemers? We waren er bijna, maar nog niet helemaal.

“Jeugddromen” was de medaille van de 6^e DDG: lopende en spelende kinderen op de weg naar het Bouvelobos. Daar hoorde de volgende tekst bij: “Lopen als fysieke en mentale ontwikkelingstherapie bij de jeugd, in functie van hun toekomst. Sport – lopen vooral – leidt niet alleen naar een betere fysieke conditie, maar heeft ook een grote positieve invloed op de mentale ontwikkeling. Het is dé weg naar een aangename en zinvolle levensstijl”.

En voor de 7^e DDG was er de medaille “Levensleed”:  een jonge knaap en een jong meisje lopen de steile Bouvelostraat op, naar de kapel van Grijsloke, met op de voorgrond een door leed getekende moeder die een zwaar kruis torst. De bijhorende tekst: “Lopen als revalidatietherapie voor lichamelijke en geestelijke kwalen zoals oorlog, invaliditeit, ziekte, stress, wanhoop en ellende”.

Parallel met de steile opmars van de loopkoers liep in de jaren ’86 en ’87 de groei van de loopclub. In groten getale kwamen ze iedere zondagmorgen naar Grijsloke afgezakt (of liever: opgeklommen) naar de Grijslookse heuvelrug voor de wekelijkse looptraining, gevolgd door een gezellige “après-jogging” in de kantine. Ze kwamen niet alleen uit de streek van groot-Anzegem, maar ook uit Wortegem-Petegem, Oudenaarde, Waregem, Ronse, Kluisbergen, Avelgem, Zwevegem, Kortrijk, Kruishoutem, Deerlijk, Harelbeke, Kuurne, Wevelgem… Het tweemaandelijks clubblaadje van Loopclub Grijsloke kreeg zijn definitieve vorm. De samenstelling ervan is tot op de dag van heden min of meer onveranderd gebleven: dezelfde rubrieken (loopkalender, uitslagen van de clubleden in de belangrijkste wedstrijden, tips i.v.m. voeding, training, gezondheid, portret van een jogger, weetjes, nieuwtjes, filosofische beschouwingen) en dezelfde verantwoordelijk uitgever (Gilbert Terras). Opa Gilbert, zoals hij zich op heden graag noemt, viel in die jaren de eer te beurt die hij ruimschoots verdiende vanwege een ruim twintigjarige carrière als sportmonitor, als voorzitter van de Anzegemse sportraad en als de man die de sportieve touwtjes van de massaloop Dwars door Grijsloke in handen heeft: in het Astoria-hotel in Brussel werd hij in 1986, samen met nog enkele anderen, door de toenmalige minister van cultuur gehuldigd en in Anzegem werd hij laureaat van de sportverdienste.

In de jaren 86-87 was het stratenlopen in Grijsloke dus in volle opgang: het was de tijd van de grote persconferenties, de talrijke krantenartikels, de originele medailles en het druk bijgewoonde avondfeest op die laatste zaterdag van augustus. Grijsloke had een loopkoers met een filosofie. De leden van de loopclub namen deel aan loopwedstrijden in alle uithoeken van het land en ook buiten de landsgrenzen. Om er maar enkele te noemen: de kerstcorrida van Deerlijk, de internationale veteranenloop in Brugge, de Gulden Sporen marathon, de Course des Terrils in Noord-Frankrijk, Dwars door Brugge, de midwintermarathon in Apeldoorn, de Sirenejogging in Middelkerke…  tot  het wereldkampioenschap op de weg voor veteranen in Netanya (Israël!). Hoeveel kilometers Albert Debeurme en ikzelf niet getraind hebben voor dat wereldkampioenschap, in de Kortrijkse parken (zie foto uit een krantenknipsel van 9/3/1978 op www.bloggen.be/kris)!

Was Gilbert Terras de sportieve motor van de club, Lucien Van Lancker, de bedenker van het begrip “Levensloop”,  was het brein van de organisatie. In 1986 verschenen door zijn toedoen in de kranten allerhande artikels over Grijsloke, zijn geschiedenis en zijn bewoners. Grijsloke stond nu definitief op de kaart in Vlaanderen. Maar Lucien wilde de faam van Grijsloke en zijn koers (waaraan in 1987 reeds een paar honderd buitenlanders deelnamen) uitdragen tot ver buiten de grenzen, met de Europajoggingcup. In 1987 kreeg hij daarvoor de prijs van de sportverdienste van de stad Anzegem. Over de Europajoggingcup zal ik het hebben in een volgende aflevering.

Op de folder van 1987: de tweede en de derde medaille van de "Levensloop", met daaronder een verwijzing naar de boeken van "Dwars door Grijsloke" (in 1997 zou nog een derde boek verschijnen, nl. "Grijslokes Olympiade" en in 2000 werden de drie boeken gebundeld tot "Grijsloke 2000").

01-03-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 13: Levenslicht.

De marathon van Moskou van 8 augustus 1985 werd gelopen bij een temperatuur van 38° Celsius in de schaduw, langs de oevers van de Moskwa-rivier. Geen hellingen dus, maar… evenmin schaduw. Het smeltend asfalt kleefde aan de schoenzolen. Een paar hebben er dit onmenselijk avontuur niet overleefd. Zowat de helft van de lopers kwamen na de aankomst in een veldhospitaal terecht. Onder hen drie van de vier die de kleuren van Grijsloke hadden verdedigd: Erwin Verheyde, Frank Veldeman en schrijver dezes. Erwin Verheyde was de enige die onder de vier uur was gefinisht: onder de gegeven omstandigheden een mooie prestatie. Eén was er ongeschonden uit het avontuur gekomen: Frans Veldeman, de vader van Frank, zestig jaar oud en aan zijn eerste marathon toe! ’s Anderendaags werden de vier Grijslookse lopers, samen met de andere buitenlandse deelnemers,  door de organisatoren getrakteerd op een uitgebreid diner. Veldeman junior kon er niet bij zijn: hij lag nog steeds in de kliniek… We hadden hem vervangen door een corpulente ingenieur uit Zwevegem die als niet-loper de reis met Grijsloke had meegemaakt. Een afgevaardigde van de president van de toenmalige Sovjetrepubliek kwam ons alle vier persoonlijk gelukwensen met de formidabele prestatie, en een trofee overhandigen, zonder zich blijkbaar af te vragen hoe die dikke ingenieur uit Zwevegem dat in godsnaam had klaargespeeld.

Vier Grijslokenaren slechts aan de start (én aan de aankomst). In dat opzicht geen groot succes dus. Een man die we zeker ook aan de start hadden verwacht - maar die het om onduidelijke redenen  had laten afweten - is Didier Libbrecht, als wij mogen afgaan op een krantenartikel (met foto), verschenen in de week vóór de vierde Dwars door Grijsloke (cf. www.bloggen.be/kris). Hij zat toen nog niet in het bestuur van DDG, maar daar zou weldra verandering in komen. Didier zou in de jaren die volgden één van de belangrijkste pionnen worden, zowel van het organisatiecomité van de koers als van de loopclub: een ware duivel-doet-al.

Een paar weken later was er de vijfde Dwars door Grijsloke. Het thema van de medaille: LEVENSLICHT (foto van de medaille op www.bloggen.be/kris).    

Lopen in het teken van jonge vrouwen, aanstaande moeders. Bij deze gelegenheid zal de nadruk gelegd worden op het gezondheidsaspekt van het lopen als voorbereiding tot een nieuw leven. Deze medaille krijgt de symbolen van gezondheid, eenheid, hoop, natuur, dankbaarheid, geboorte en nieuw leven. Plaats op de omloop is de dorpskom, met als centraal punt de kerk waarrond Dwars door Grijsloke draait.

Deze tekst staat te lezen op de folder. Hij is van Lucien Van Lancker. Bij “aanstaande moeders” had Lucien voorzeker  Marianne Demeulemeester in gedachten, het nichtje van onze pionier, wijlen dokter Albert Debeurme.  In 1982 had Marianne, vijf maanden zwanger zijnde, in Grijsloke de 20 km-wedstrijd gelopen in de mooie tijd van 1.54.36 (cf. foto van Marianne na haar aankomst: www.bloggen.be/kris).


En zou er iemand wezen die meer van die dorpskom en van die kerk houdt dan Lucien? Als over acht maanden de 33^e Dwars door Grijsloke van start gaat zal Luciens vernieuwde dorpskern er ongetwijfeld florissanter dan ooit bijliggen.

Er waren weer meer deelnemers dan het vorig jaar, al was de “2000” nog lang niet gehaald; wat niet wegneemt dat de journalisten van de meeste kranten er wel degelijk tweeduizend hadden geteld. De 7 km-wedstrijd werd gewonnen door Stefaan Seynhave die ook al in 1982 had gewonnen. De 20-km wedstrijd werd op naam geschreven van Joos Casteele, die in de vier vorige edities eveneens het erepodium had gehaald. Bij deze eerste overwinning zou het voor Joost niet blijven. Tegen ’t einde van het decennium zou hij de titel van “mister Dwars door Grijsloke” krijgen. Bij de vrouwen triomfeerden Winnie Vuylsteke (7 km) en de “bloedmooie” Nadine Sadones (20 km).

01-01-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Epocriet.

Dit wordt dus meer dan waarschijnlijk het woord van het jaar: “Epocriet”. Ik heb meer dan één reden om dat te geloven.

Ten eerste. Epocriet klinkt als hypocriet. Doe zelf de proef en zeg eens van iemand dat hij of zij epocriet is: iedereen zal “hypocriet” verstaan. En waardoor werd de wereld in 2012 het meest beroerd? Precies: de val van Lance Armstrong. De wielrenner die wereldkampioen werd, de strijd tegen kanker won en daarna nog zevenmaal op rij  de Ronde van Frankrijk , de man die  LIVESTRONG  in ’t leven riep, de stichting die voor talloze lijders aan kanker over de hele wereld een enorme steun was bij het overwinnen van hun ziekte. Een sportman met een image nog groter dan de Eiffeltoren: van zijn voetstuk gevallen, verguisd en ontdaan van al zijn eretitels en van zijn zeven overwinningen in de Tour de France. De man die het “gezond leven” gepromoot heeft en zelf doping nam bij ’t leven! De hypocriet…

Ten tweede. Erytropoietine, kortweg “epo”. Lance Armstrong was bijlange niet de enige die het nam. In de Tour de France van 1999 bijvoorbeeld was onze landgenoot Kurt van de Wouwer met zijn elfde plaats de best geklasseerde van degenen die geen doping hadden genomen. En vóór de term “epo” zijn intrede deed in de wielermilieus was er al een tourwinnaar van wie ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid durf beweren dat hij een of andere vorm van bloeddoping nam: een grotere hypocriet dan Armstrong, een “epocriet” wiens boekje ik niet wens open te doen. Hoewel, als ’t woord eenmaal officieel gekozen is als hét woord van ’t jaar, ik wel een tipje van de sluier zal oplichten, op  www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2061164 . 

20-11-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Over de prestaties van Loopclub Grijsloke in de marathon van Moskou zullen we het hebben in het eerstvolgend nummer. En de loop van Grijsloke naar Athene? Dat werd in de diepvries gestopt… tot in 1994. In de negen jaar die volgden zou dat idee uitgroeien tot een absoluut hoogtepunt van sport en cultuur. Maar in 1985 was de loopclub duidelijk nog niet rijp voor het Grieks avontuur.

Lucien Van Lancker, die toen op het toppunt van zijn creativiteit was, kwam met een schitterend project op de proppen. Het was voor eenieder duidelijk dat de serie medailles van de voorbije drie jaar (goud-zilver-brons) het doel niet had gemist. Wie de bronzen medaille had behaald kwam geheid het jaar daarop terug voor zilver en ’t jaar dáárop voor goud. Lucien stelde daarom een nieuwe serie medailles voor, ditmaal over vijf jaar. Voor de periode 1985-1989 bedacht hij de naam “GRIJSLOKE-LEVENSLOOP”. Elk van de vijf medailles kreeg een plaats toegewezen op de medaillehouder die voor de gelegenheid werd vervaardigd. En elke medaille kreeg een naam toebedeeld die zó geplukt kon zijn uit het werk van Vlaanderens roemrijkste prozaschrijver, tevens onze dorpsgenoot: Stijn Streuvels. “Levensloop” had een dubbele betekenis. Ten eerste, de “loop” in Grijsloke, waar het thema nog steeds was: gezond leven door uithoudingstraining, d.i. lopen voor het leven. Ten tweede, de levensloop van de mens, van de wieg tot het graf, gesymboliseerd door de afbeeldingen en de Streuveliaanse namen op de medailles: Levenslicht (1985), Jeugddromen (1986), Levensleed (1987), Levenslied (1988), Avondschemering (1989).

Dat de formule aansloeg bewijst het feit dat in de komende vijf jaar het aantal deelnemers gestaag bleef stijgen. De kaap van de tweeduizend deelnemers kwam nu echt in zicht. Het aantal leden van de loopclub bleef ook aangroeien en hetzelfde kan gezegd worden van het aantal bestuursleden dat nu aangegroeid was tot dertien. Twee pioniers van het eerste uur hadden er de brui aan gegeven: Gaston Depoorter (+) en Jean-Pierre Clement. Zes waren er bij gekomen. De totale ploeg bestond nu uit: Robert Forêt, Marc Messiaen, Lucien Van Lancker, Jules Waelkens, Octaaf De Candt (+), Roger De Jonghe (+), Kris Vansteenbrugge, Tom Ampe, Jozef Beel, Albert Debeurme(+), Gilbert Terras, Paul Vandenberghe en Hubert Algoet (de laatste drie maken in 2012 nog steeds deel uit van het bestuur). In die tijd was Lucien Van Lancker het brein van de koers en de onbetwiste voorman. Hij koesterde grootse grensoverschrijdende plannen voor Dwars door Grijsloke. Waarover later…

01-11-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

"Uit het schuim van de zee" is reeds aan zijn derde druk toe. Het wordt een ware bestseller. U leest er alles over op www.bloggen.be/dzeus .

27-10-2012 om 10:21 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Uit het schuim van de zee (2011), 402 pag.,

de Griekse mythologie in 136 verhalen (geïllustreerd)

Een perfect cadeau voor uw cultuurminnende  familieleden, vrienden en kennissen.

Vanaf 1.1.2012 is het boek enkel nog te verkrijgen bij de auteur (prijs 18,95 euro).
Bestellen via tel. 056.215944  of  via mail  kvansteenbrugge@gmail.com.
Voor leveringen in België worden geen verzendkosten aangerekend.
Vermelden indien u een gesigneerd exemplaar wenst.
Levering binnen de drie dagen.

 

15-08-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 10: Zes proefkonijnen in de aanloop naar de derde editie.

Vanaf 8 mei 1983 was er iedere zondagmorgen looptraining in Grijsloke en dat zou nimmer veranderen tot op de dag van heden. Voortaan zou er slecht één enkele zondag in ’t jaar geen training zijn: de dag ná de koers, d.i. de dag ná de laatste zaterdag van augustus. We hadden ons al van in den beginne opgesteld als gezondheidspredikers, en als trouwe volgelingen van dokter van Aaken wilden we nu ook het bewijs leveren dat lopen geschikt is voor iedereen ongeacht leeftijd en geslacht en dat het de gezondheid ten goede komt. We zochten en vonden zes “proefkonijnen” : (nu citeer ik uit “Grijsloke 2000”, pag.128) een groep van zes vrouwen, allen met gezondheidproblemen allerhande, zwaarlijvigheid, hoge bloeddruk, hartkloppingen, psychische en psychosomatische klachten, moeheid, e.d. De zwaarste onder hen woog 104 kg. Géén van de zes was in staat meer dan honderd meter achtereen te lopen. Wij beloven hun dat ze na één jaar training de 20 km lange Dwars door Grijsloke vlot zullen uitlopen. In de loop van dat ene jaar wordt wekelijks (voor sommige zaken maandelijks) nagegaan wat de invloed van de uithoudingstraining is op het hart (polsfrekwentie, polsrecuperatie, bloeddruk, electrocardiogram), de vetsamenstelling van het bloed, het lichaamsgewicht, enz. Op heden, na enkele maanden, zijn de zes lopende Eva’s (Carine, Evelyne, Marie-Jozef, Martine, Rosanne en Rosi) goed op weg om het gestelde doel, de 20 km te bereiken. Ze zijn er zelf van overtuigd dat het zal lukken. Vriendschap, kennismaking met anderen, een nieuwe vorm van ontspanning, prestatiedrang, zichtbare en meetbare verbetering van de lichaamsfysiek, zich fitter voelen: de zes lopende vrouwen van Grijsloke hebben hun Mekka ontdekt (foto’s van die zes lopende vrouwen kunt u vinden in het boek op pag. 143).

Dat “gezondheidsthema” kwam  natuurlijk weer uitgebreid aan bod in de persconferentie, die zo stilletjesaan een  jaarlijkse traditie aan ’t worden was in de maand die de koers vooraf ging. Drie foto’s van die persconferentie staan op pagina 136 van het boek. Een heel bijzondere persconferentie door de aanwezigheid van een drietal memorabele genodigden. Eerst was er onze eigen legendarische Aureel Vandendriessche, de grootste marathonkanmioen die ons land ooit gekend heeft. Dan was er Mark Smet, de eerste Belg die de marathon liep in 2.10. En tenslotte, in het hoekje, uiterst rechts op bovenste foto, Jan Bauwens, de onvolprezen filosoof, die jaren lang en tot op heden nog, in vaak lyrische bewoordingen de lof heeft gezongen van Dwars door Grijsloke. Ook de kranten zongen de lof van Dwars door Grijsloke met talloze artikels en foto’s.

Het bleek allemaal zijn vruchten af te werpen. Vijftienhonderd deelnemers, dat was zowat de helft meer dan ’t jaar ervoor, stonden aan de start op 27 augustus 1983. Voor de meesten was het hem te doen om de sport, om de eer, om de prestatie op het lastigste en tegelijk het mooiste loopkoerstraject van Vlaanderen, om het diploma en om de medaille, weliswaar identiek aan die van ’t vorig jaar, doch ditmaal in zilver. Maar er was niet alleen de kwantiteit. Met Peter Daenens, die de 7 km-wedstrijd won, hadden we zowat de beste Belgische atleet van ’t ogenblik in huis gehaald. En toch moest onze eigen Filip Steelandt maar weinig voor hem onderdoen. In de 20 km-wedstrijd won Paul Pieters voor de tweede maal vóór één van ’s lands beste veldlopers van die tijd, Walter Wackenier. Bij de vrouwen won de nationale belofte Anja Debrabant in de 7 km, terwijl de wereldberoemde Brugse veterane Denise Alfvoet de plak zwaaide in de 20 km vóór de bloedmooie Ronsische Nadine Sadones.    

01-07-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 9: De loopclub steekt definitief van wal.

Na twee uiterst geslaagde edities van “Dwars door Grijsloke” en met een sprankelende toekomst in ’t verschiet, was de tijd rijp om “het bestuur” met enkele eenheden uit te breiden. Eerst was er Gilbert Terras, die nu ook officieel dé trainer van de club werd: bestuurslid en trainer, twee functies die hij op heden nog steeds bekleedt. Dan was er Pol Vandenberghe, een stevig uit de kluiten gewassen Grijslokenaar en verdienstelijke afstandloper, die nog steeds de duivel-doet-al is van het bestuurscomité. En tenslotte: de flamboyante Marc Messiaen, geboren en getogen in Grijsloke, en geslaagd zakenman (als concessiehouder van Toyota in Kortrijk). Marc heeft DDG reeds verscheidene jaren vaarwel gezegd, maar de jaren dat hij hier actief was heeft hij in hoge mate bijgedragen tot de groei en de bloei van onze loopkoers. Zijn eerste grote verwezenlijking was het organiseren van een tweedaagse busreis naar de  loopkoers op de Nürburgring, de koers van dokter Ernst van Aaken. Na dezes vereerd bezoek van enkele maanden tevoren waren we hem dat verschuldigd. De koers was, zoals ik reeds het vorig jaar had kunnen ervaren, bijzonder zwaar, vanwege de zware hellingen, minstens zo lastig als Dwars door Grijsloke of de have marathon van Hastings. De verwezenlijkte tijden moeten volgens dokter van Aaken vergeleken worden met die van een 25 km-loop op een vlak parcours. Onze beste man, Willy Vanmeerhaeghe behaalde een schitterende 45^e plaats op zesduizend deelnemers, in een tijd van 1u17. Onze drie nieuwe bestuursleden waren allen van de partij: ze zetten tijden neer van 1u41 (Gilbert Terras), 1u49 (Pol Vandenberghe) en 2u12 (Marc Messiaen). Zelf finishte ik in 1u54 en dat leek mij lang niet slecht. In totaal bereikten veertien Grijslokenaren de finish. Er waren achtentwintig supporters meegereisd: voor elke loper twee…

In het voorjaar van 1982 waren er al gezamenlijke looptrainingen geweest in Grijsloke, maar van een echte loopclub was er toen nog geen sprake. Die kwam er pas in het najaar, met het verschijnen van de eerste lidkaarten (prijs: 100 frank). Op de lidkaarten stonden de data van de geplande activiteiten: telkens om 9 uur de zondagmorgen verzamelen aan de kerk van Grijsloke. De eerste activiteit was op 14 november en misschien kunnen we die datum (14.11.1982) weerhouden als de dag waarop Loopclub Grijsloke écht van de grond kwam. Van november tot en met april waren er 12 “trainingen”, d.i. twee in de maand, en het was “multidisciplinair” opgevat, want op de kaart staan o.a. vermeld: balspelen, turnoefeningen en een fietstocht van 25 km. Vanaf de maand mei waren de trainingen iedere zondag, op de omloop van Dwars door Grijsloke: verzamelen aan de kerk om 8.45 uur. Waarom dat kwartiertje vroeger? U verneemt het, waarde lezer, in de volgende aflevering. Het heeft te maken met eens groots opgezet wetenschappelijk onderzoek van onze pas aangestelde (toen nog) piepjonge clubdokter Luc Termote in samenwerking met onze trainer Gilbert Terras, nu beter gekend als … opa Gilbert.

01-05-2012 om 20:32 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 8: De tweede Dwars door Grijsloke.

Dwars door Grijsloke had nu volop wind in de zeilen. De sympathie van zovele grote sportnamen die wij hadden mogen ervaren tijdens de sportavond van 13 maart, de voordracht van dokter Ernst van Aaken, het boek “Dwars door Grijsloke”, de grote artikels in dag- en weekbladen (ook in de nationale edities), de zondagochtendtrainingen in Grijsloke, de onverdroten inzet van de organisatoren die present waren om de loopkoers te promoten op alle grote en minder grote stratenloopwedstrijden van het land: al die zaken droegen er toe bij om van de tweede Dwars door Grijsloke tot een in de streek ongekend niveau te tillen.

Enkele nieuwigheden werden ingelast. Er werden veranderingen aan de omloop aangebracht (van 1982 tot op heden werd er overigens vrijwel niet meer aan de omloop gesleuteld), in de 20 km-wedstrijd zou de Pikkelstraat niet meer dan driemaal beklommen worden en de 5 km-wedstrijd werd verlengd tot 7 km. Er werd een nieuwe medaille ontworpen, maar het hoofdmotief (de twee jonge lopers met de kapel) werd behouden. Het was een “bronzen” medaille. De bedoeling was in 1983 met een gelijkaardige “zilveren” medaille voor de dag te komen en in 1984 met een “gouden”. Dat zou ongetwijfeld de lopers motiveren om de komende jaren weer deel te nemen. Dat het een goed idee was, zou blijken… Kleedkamers, inschrijvingen, podium, prijsuitdelingen, etc., verhuisden van de zaal Lugano naar een grote tent in een weide die dicht bij de start- en aankomstplaats was gelegen: veel practischer.

We werden beloond met duizend deelnemers en grote koppen en superlatieven in de pers. In hun enthousiasme vergaloppeerden sommigen zich: zo blokletterde het toen erg populaire “Fit Veteraan” (het latere Loopmagazine):  Duizenden deelnemers aan de 2^e Dwars door Grijsloke. En de ondertitel luidde: Nooit voorheen bracht een
 
stratenloop in Vlaanderen zo’n massa op de been. Dat laatste was niet eens fel overdreven. En zeggen dat acht jaar later dat deelnemersaantal nog zou verdubbeld worden…

Winnaar van de 7-km race werd de Wevelgemnaar Stefaan Seynaeve, die ‘t vorig jaar derde werd en dus nu voor de tweede (en niet voor de laatste!) maal op het podium stond. De winnaar van de grote wedstrijd (de 20 km)  van vorig jaar nam toch deel, in tegenstelling tot wat wij in deel 4 verkeerdelijk lieten uitschijnen. Maar Paul had op dat ogenblik niet de grote conditie te pakken; hij werd toch nog vijfde. De tweede (Joos Casteele) en derde (Johan Demeyer) van ’t vorig jaar waren nu respectievelijk derde en vierde. Winnaar met overdonderend meesterschap (méér dan drie minuten voorsprong op de tweede en zelfs meer dan vijf minuten op Paul Pieters!) werd onze dorpsgenoot, de Anzegemnaar Frans Schiettecatte. Frans was op dat ogenblik amper twintig jaar en behoorde reeds tot de allerbeste 5 km-lopers van het land. Hij was in de wieg gelegd om in de voetsporen te treden van het roemrijke en wereldbekende trio Anzegemse afstandlopers Frans Herman, Aureel Vandendriessche en Roger Deweer. Eilaas, Frans had een foutieve loopstijl: de afrol van zijn voeten was niet goed, in de plaats van op zijn hielen kwam hij bij iedere pas op zijn tenen terecht en dat bracht allerlei ortopedische kwetsuren met zich mee, waardoor zijn ster zo snel uitdoofde als ze gerezen was. Van latere deelnames was er voor Frans Schiettecatte geen sprake meer. Zijn tijd werd nooit meer geëvenaard: 59 min. 38 sec. over 20 km, een tijd om van te duizelen, en dat op een dergelijk onmenselijk lastig parcours! Er dient eerlijkheidshalve gezegd dat die twintig kilometer naderhand amper… 19 km bleken te zijn. Al hebben wij, organisatoren, dat nooit openlijk willen toegeven. Wij waren er overigens van overtuigd dat die 19 km. in Grijsloke er op zijn minst twintig waard waren. Tweede was dat jaar ene Gary Peace uit het Antwerpse. We hebben die vreemde eend later nooit meer terug gezien…


  Op pagina 180 van "Grijsloke 2000"...

01-03-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 7: Dokter van Aaken.

Kort na de tweede wereldoorlog begon de Duitse dokter Ernst van Aaken zijn theorieën over het belang van uithoudingstraining te verkondigen, via talloze artikelen en voordrachten overal ter wereld: uithoudingstraining als middel om gezondheid te behouden en gezondheid te herwinnen. Met zijn glasheldere argumenten en wetenschappelijk gefundeerde theorieën slaagde hij erin, veel tegenstand vanwege vastgeroeste opvattingen ten spijt, om vrouwen, kinderen en hoogbejaarden tot het langeafstandslopen te bewegen. Aldus had deze geniale gezondheidswerker – en zelf langeafstandsloper – de basis gelegd voor wat, eerst in Amerika en later in Europa, zou uitgroeien tot een ware joggingrage.

Ik had de “paus van het langeafstandslopen” leren kennen in september 1981, kort na de eerste Dwars door Grijsloke dus. Ikzelf had toen de loopmicrobe al helemaal te pakken en ik had mij ingeschreven voor de Nürburgringloop (op het 23 km. lange en bijzonder lastige autocircuit) waarvan dokter van Aaken de stichter en mede-organisator was. Tot mijn stomme verbazing vernam ik daar dat deze beroemde wetenschapper en sportman door het leven ging met twee kunstbenen: jaren tevoren had men zijn beide benen moeten amputeren, na een zware aanrijding tijdens het joggen… Naar aanleiding van deze eerste kennismaking stuurde hij mij op 30 september een brief en een geschenk. De brief was een pleidooi voor het langeafstandslopen, het geschenk was een exemplaar van zijn laatste boek “Zivilisationskrankheiten und ihre Verhütung” met als ondertitel “Krebs und Herzinfarkt müssen nicht sein”. Dat was het begin van een zeer vruchtbare correspondentie die ik met dr. Van Aaken heb gevoerd tot aan zijn dood in 1984. Hoewel we elkaar amper drie keer ontmoet hebben, rekende ik hem tot mijn vrienden, en… misschien was dat wel wederkerig, rekening houdend met het feit dat hij mij met regelmatige tussenpozen één van zijn boeken opstuurde. Het mooiste was misschien nog wel dat hij mij toestemming gaf tot het vertalen van een deel uit het boek dat hij mij ter kennismaking had gestuurd. Ik was toch al van plan geweest een (niet al te lijvig) boek te schrijven over Dwars door Grijsloke. Het zou een boek van 120 bladzijden worden en ik gaf het de dubbele titel “Dwars door Grijsloke – Kanker en hartinfarct moeten niet zijn”. En het allermooiste: hij zou in hoogsteigen persoon naar Grijsloke komen om daar een voordracht te houden over uithoudingstraining (zijn eerste in Vlaanderen) en tezelfdertijd het boek met zijn vertaalde tekst te signeren!

26 juni 1982 is een onvergetelijke dag geweest voor Dwars door Grijsloke. ’s Werelds beroemdste sportarts kwam in de ruime raadzaal van het voor de gelegenheid zwaar bevlagde gemeentehuis, een voordracht geven. De zaal zat afgeladen vol en er waren talrijke prominenten aanwezig. De titel van de voordracht luidde: “Vogel fliegt, Fisch schwimmt, Mensch läuft und bleibt dadurch gesund”. De voordracht was in het Duits, maar van Aaken had een tolk meegebracht die alles netjes in het Nederlands umzetste. Bijna drie uur duurde de uiteenzetting, maar de ideeën die de grote geleerde naar voor bracht, waren dermate revolutionair en gefundeerd en zijn spreekstijl was zo aangenaam dat de aandacht geen ogenblik verslapte. Na de voordracht werden er geschenken en eremedailles uitgewisseld en wie een boek gekocht had kon het laten tekenen. Dokter van Aaken beantwoordde ook nog allerhande vragen van journalisten en andere aanwezigen, lopers en “toekomstige lopers”. Achteraf onderhield hij zich nog met verscheidene aanwezigen die om raad kwamen vragen in verband met hun gezondheidstoestand. Tot een gezellig onderonsje kwam het nog met enkele bestuursleden van “Dwars door Grijsloke” en in ’t bijzonder met dokter Albert Debeurme voor wie van Aaken een bijzondere sympathie had opgevat. Zijn sympathie ging overigens uit naar alle aanwezigen. Ontroerd dankte hij bij het afscheid voor het warme onthaal dat hem te beurt was gevallen. Zijn afscheidswoorden “So etwas habe ich noch nie erlebt” (zoiets heb ik nog nooit beleefd) waren spontaan en gemeend. Tot zijn auto uit het zicht verdween wuifde dokter van Aaken tot afscheid.

We hadden een hoogdag beleefd in de geschiedenis van “Dwars door Grijsloke”, één die waarschijnlijk nooit meer zou overtroffen worden. De faam van onze loopkoers was nu definitief gevestigd. Meer dan ooit waren wij, bestuursleden, ervan overtuigd dat wij goed bezig waren.

De kranten, ook in de nationale edities, wijdden grote artikels aan het gebeuren. Alles werd op video opgenomen. De video-opname bestaat nog steeds en wie er een kopie van wil kan die ongetwijfeld bekomen bij TV Hubert Algoet, Anzegem.



Ik had de eer dokter van Aaken voor te stellen. Vlnr: Raf d'Hollander (tolk), dr. van Aaken, ikzelf, Albert Debeurme.

03-01-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 6: De basis voor de Loopclub wordt gelegd.

Het groot sportfeest van 13 maart had de aanwezigen extra gemotiveerd voor het lange-afstandslopen. Velen die nooit aan hardlopen hadden gedaan, begonnen “goesting” te krijgen. Die goesting moest gevoed en in goede banen geleid worden, zo dacht ik, en velen met mij. Het lag voor de hand dat het houden van gezamenlijke looptrainingen daartoe het geëigend middel. Waar konden die trainingen het best plaats grijpen? In Grijsloke zelf, natuurlijk. Bijeenkomst aan de kerk, de zondagmorgen, op een nader te bepalen uur, en onder leiding van een bekwame trainer. We hadden er één in ons organisatiecomité: Tom Ampe, kinesist én regent lichamelijke opvoeding. Het kon niet beter treffen! Tom verklaarde zich bereid…

En op 25 april 1982 was het dan zover: de eerste gezamenlijke looptraining. De pers en de lokale radio hadden veel aandacht besteed aan deze primeur en zo kwam het dat er zovelen waren komen opdagen dat de fotograaf ter plaatse een breedhoeklens diende te gebruiken om alle opgekomen sporters op één beeld te vereeuwigen (zie foto op pag. 32 van het boek “Grijsloke 2000”). Een uitgebreide video-opname van deze allereerste training heb ik nog steeds in mijn bezit. Onze toplopertjes van heden waren toen nog lang niet geboren, de kinderen van toen hebben de middelbare leeftijd bereikt, de knappe veertigers zijn nu de “bejaarde macho’s” die nu alleszins beter zijn in ’t zwanzen en in ’t pinten pakken dan in ’t lopen, en van de ietwat ouderen van toen zijn er helaas verscheidenen reeds ter ziele gegaan. Tempus fugit, of, anders gezegd, de tijd vliegt snel! O jerum jerum jerum…

Achttien weken scheidden ons nog van de “grote dag”, zijnde de tweede Dwars door Grijsloke. Er werd een loopprogramma opgesteld dat het voor iedereen, man of vrouw, jong of oud, dik of dun, mogelijk moest maken een Dwars door Grijsloke te lopen, zonder al te veel moeite of pijn. Tom Ampe deed zijn best om zich als trainer zo goed mogelijk van zijn taak te kwijten. Aan capaciteiten ontbrak het hem allerminst, wel aan… tijd. Tom was immers – en is nog steeds – een uitstekend kinesist, en uitstekende kinesisten hebben doorgaans veel werk, ook op… zondagochtend. Er moest dus uitgekeken worden naar versterking. En daar was Gilbert Terras. Net als Lucien Vanlancker een jaar eerder, kwam Gilbert ons in de schoot vallen, als een geschenk uit de hemel. Gilbert was er één van de fameuze Anzegemse lopersschool van het midden van de twintigste eeuw, waartoe grote namen behoren als Frans Herman, Aureel Vandendriessche en Roger Deweer. Het was sommigen van het organiserend comité bekend dat Gilbert in ’t verleden verscheidene sportieve activiteiten had georganiseerd en begeleid. En Gilbert liet het hem geen tweemaal vragen: samen met Tom Ampe zou hij de sportievelingen van Grijsloke en omstreken klaarstomen voor de tweede Dwars door Grijsloke.

Vier maanden werd er dus getraind op de fameuze omloop van Grijsloke. En er waren er die gingen deelnemen aan joggings in de buurt. Ze waren present in Nieuwenhove, in Vijve en in Elzele, alwaar ze een trofee behaalden voor de club met het grootste aantal deelnemers: ze hadden zich namelijk ingeschreven als leden van… joggingclub Grijsloke. De kiem van Loopclub Grijsloke was gelegd. Dé extra stimulans kwam er in ’t midden van die vier maanden. Op 26 juni kwam de paus van het lange-afstandslopen naar Grijsloke, de wereldberoemde Duitse dokter Ernst van Aaken. Hoe dat tot stand gekomen is en hoe het allemaal verlopen is, verneemt u een volgende keer.


(de eerste gezamenlijke looptraining op 25 april 1982)

31-10-2011 om 11:25 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

06-09-2011 om 04:01 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 5: Meer dan alleen maar de loopkoers.

Tijdens de maanden die volgden op deze eerste, zó geslaagde, Dwars door Grijsloke bleef het organisatiecomité allesbehalve op zijn lauweren rusten: er moest méér komen dan alleen maar die loopkoers op de laatste zaterdag van augustus. En er kwam meer. Eerst was er de groots opgezette “FEESTAVOND DWARS DOOR GRIJSLOKE” op 13 maart 1982 in het ontmoetingscentrum in Kaster. Dan waren er de looptrainingen die vanaf begin mei tot eind augustus gehouden werden in Grijsloke en die aan de basis zouden liggen van de latere “Loopclub Grijsloke”. En last but alleszins not least was er op 26 juni 1982 een evenement in de grote zaal van het gemeentehuis in Anzegem, waarover grote artikels gepubliceerd werden in de nationale pers en waardoor Grijsloke plots bekend werd tot buiten de landsgrenzen.

De feestavond bestond uit: 1° een geanimeerde causerie met drie van de grootste gewezen afstandslopers van ons land, zijnde John Doms, Marcel Vandewattijne en onze lokale vedette Aureel Vandendriessche; 2° “een film over  Vlaanderens grootste loopwedstrijd” door Hubert Algoet (bedoeld werd wel degelijk Dwars door Grijsloke…); 3° dansfeest onder leiding van WLS Disco-show.

Over die “geanimeerde causerie” schrijf ik op pagina 25 van “Grijsloke 2000”:

Op 13 maart 1982 vierde Dwars door Grijsloke feest. Drie groten uit de geschiedenis van de Belgische atletiek waren uitgenodigd. Drie “goden” naar wie  ik als knaap, o zo zeer heb opgezien. Had men mij toen verteld dat ik met die drie idolen ooit nog eens gezellig een hele avond pinten zou drinken, ik had het niet kunnen geloven…

JOHN DOMS, de eerste Belg die er in slaagde het wereldkampioenschap veldlopen – toen nog Landencross –  op zijn naam te schrijven. ’t Was in 1948. John was toen 24 jaar en pas anderhalf jaar met lopen begonnen! Een lieve sympathieke man met een zachte stem.

En MARCEL VANDEWATTIJNE, een half dozijn maal Belgisch veldloopkampioen geweest. Zijn naam prijkt in het Guinness Recordboek vanwege de ongelooflijke prestatie twintig jaar opeenvolgend te hebben deelgenomen aan het wereldkampioenschap veldlopen: van 1946 tot en met 1965! Marcel was telkens zenuwachtig in het vooruitzicht van de grote confrontaties en die Landencross die hij toch zo graag eens gewonnen had, heeft hij wellicht dáárdoor nooit op zijn naam kunnen schrijven. Driemaal werd hij tweede…

Tenslotte: AUREEL VANDENDRIESSCHE, Anzegemnaar! Van 1956 tot en met 1964 ononderbroken Belgisch marathonkampioen. ’s Lands grootste marathonloper aller tijden. Ooit zelfs de beste langeafstandsloper ter wereld. Zo in 1960 toen hij favoriet was voor de Olympische marathon in Rome, een wedstrijd die hij niet had mogen verliezen maar tóch verloor. De oorzaak? Het heeft te maken met dokter Albert Debeurme en met… soep van beendermerg. Een opzienbarend verhaal, door Aureel op 13 maart 1982 uit de doeken gedaan in aanwezigheid van diezelfde dokter Albert Debeurme. De soep ontbrak evenmin: ze kon door alle aanwezigen geproefd worden! En Aureel vertelt op een boeiende manier van die keer dat hij in de marathon van Boston – toentertijd het ware wereldkampioenschap – de legendarische olympische kampioenen Abebe Bikila en Mamo Wolde in de vernieling liep. Hij is steeds de altijd lachende olijke Aureel gebleven.

John Doms schreef mij enkele weken later: “Hartelijk dank voor de fijne avond. Het was een geweldige ontmoeting met Marcel. Enig!”

Drie topatleten, die eenmaal de grootste krantenkoppen hebben gehaald, vanaf 1982 aan de start in Dwars door Grijsloke! Laat de berg van Grijsloke dan maar daveren op zijn grondvesten: applaus voor John, voor Marcel en voor Aureel!!!

Geen van de drie heeft zich ingeschreven voor die tweede Dwars door Grijsloke, hoezeer we daar ook hadden op gehoopt. Aureel Vandendriessche zou wél eens aan de start gestaan hebben van een latere editie, maar de finish heeft hij toen niet gehaald… Bij zijn brief had John Doms een foto gevoegd van zichzelf met de lauwerkrans na zijn overwinning in de Landencross: de foto staat op pag. 24 van “Grijsloke 2000”.

(Over de eerste looptrainingen in Grijsloke en over het wereldschokkend gebeuren op 26 juni 1982 zullen we het hebben in de volgende aflevering)

25-08-2011 om 21:56 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

01-07-2011 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 4: de eerste echte Dwars door Grijsloke.

Er waren weinig minder dan zevenhonderd deelnemers komen opdagen, op zaterdag 29 augustus 1981: voor de eerste échte Dwars door Grijsloke! Ik weet nog goed dat Jules Waelkens het uitschaterde van ’t lachen tijdens één van de vele vergaderingen, toen iemand zei dat er misschien wel méér dan tweehonderd deelnemers zouden zijn. Méér dan twééhonderd, in Grijsloke? Onmogelijk!...

Maar Lucien was in ’t geheel niet verwonderd over dit succes: hadden we de loopkoers op een zondag georganiseerd, dan waren er, naar zijn oordeel, wel twee keer zoveel deelnemers geweest. En waarachtig, dat succes was niet zomaar uit de lucht komen vallen. We hadden er met zijn allen hard aan gewerkt: vier maanden lang, van half april tot de week vóór de koers, hadden wij het land doorkruist, alle stratenlopen afgeschuimd. Hubert Algoet legde al die koersen vast op video-tape en na de wedstrijd kwamen de deelnemers elkaar verdringen rond “de stand van Dwars door Grijsloke” alwaar ze zichzelf konden zien lopen op het scherm – video stond toen nog in de kinderschoenen. Hubert liet tussendoor ook videobeelden zien van het parcours van Dwars door Grijsloke en Lucien vond het een goed idee om de oudere lopers gratis een borreltje oude klare te schenken. Dat schept een band, zei Lucien, en hij wist wie er zéker ging komen. Wat wij de deelnemers te bieden hadden was ook niet mis: vooreerst was er de prachtige originele medaille (waarover eerder  sprake, zie ook www.bloggen.be/kris 1.7.2011), en verder voor elke deelnemer een diploma, een lunchpakket en een prijs, plus een dertigtal trofeeën, waaronder één van het gemeentebestuur en één van… het ministerie.

De publiciteit bleef overigens niet beperkt tot representatie op joggings overal te lande: er werden stickers gedrukt (cf. www.bloggen.be/kris 1.7.2011; zou iemand nog in het bezit zijn van zo’n sticker?) en folders, reclameboekjes en twee soorten affiches (zéér grote van de sponsorende sportschoenen New Balance en kleine knalrode met zwarte opdruk). Maar ’t mooiste van al, en ’t bewijs dat we ’t groots wilden aanpakken, was zeker wel de persconferentie in ’t gemeentehuis van Anzegem. Naast de organisatoren van de koers, waren al de notabelen van de gemeente uitgenodigd en vertegenwoordigers van alle belangrijke dag- en weekbladen. Er was royaal spijs en drank en er waren er maar weinigen die hun kat hadden gestuurd. En er waren ook twee vertegenwoordigers van de legendarische Anzegemse lopersschool uit de jaren ’50 (twee ervan, Frans Herman en Aureel Vandendriessche behoorden tot de absolute wereldtop): Roger Deweer en Gilbert Terras. De eerste is jaren lang een grote steun geweest voor de organisatie van onze loopkoers en de tweede heeft in 1982 het organisatiecomité vervoegd en is in geen tijd uitgegroeid tot de legendarische trainer van de loopclub. Speeches werden gehouden door Lucien Van Lancker, die vooral de praktische kant belichtte van het groot sportgebeuren dat het piepkleine Grijsloke (0,78 km²!) te wachten stond, en door de twee dokters die in het comité zaten, zijnde Albert Debeurme en ikzelf. We legden de nadruk op het belang van uithoudingstraining – lopen in ’t bijzonder – voor de gezondheid en we deden het met zoveel vuur dat de dagen erna grote artikelen verschenen in wel een dozijn kranten met titels als: “Dwars door Grijsloke: lopen voor de gezondheid”, “Genezen zonder dokter in Grijsloke” en “Twee Kortrijkse geneesheren organiseren stratenloop in Grijsloke”.

Er waren 430 deelnemers aan de start van de 20 km. Ook de Anzegemse reus Ansold bevond zich tussen de deelnemers. De burgemeester (O. Bekaert), twee gewezen burgemeesters (H. Vindevogel en G. Vandemeulebroucke) en een toekomstig burgemeester (de huidige, V. Gerniers) poseerden mee voor de indrukwekkende foto, dewelke de maandag daarop in verscheidene kranten verscheen. De wedstrijd kende een spannend verloop. De winnaar was Paul Pieters, wonende in Waregem, maar afkomstig van het zeer nabije Elsegem. Zijn broer Filip was tweede in de 5 km-wedstrijd. Paul zou later nog éénmaal deelnemen, in 1983, en wéér winnen. Filip werd een zeer trouwe deelnemer en in de jaren die volgden heeft hij de ereplaatsen opgestapeld. Tweede in de 20 km-loop was ene Joos Casteele. Joos zou de koers driemaal op zijn naam schrijven en in de jaren die volgden heeft hij in Grijsloke een erelijst bijeengelopen die tot op  heden waarschijnlijk nog niet geëvenaard werd.

Nog dit. De inschrijvingen en de prijsuitreiking hadden plaats in zaal Lugano (afgebroken begin 2011!), in… Elsegem. Dat was onpraktisch en niet voor herhaling vatbaar. Maar al bij al: die eerste echte Dwars door Grijsloke was méér dan geslaagd. Er wachtte DDG een roemrijke toekomst.


De allereerste medaille



De allereerste sticker

01-07-2011 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Details van boek: o jerum jerum jerum…

Zoeken op ISBN, naam auteur of titel

op ISBN, naam auteur en titel

Ga terug naar genre

o jerum jerum jerum…

o jerum jerum jerum is een zuiver autobiografisch werk. Kris beschrijft de gelukkige na-oorlogse kindertijd en de ellendige kostschooljaren, waarna de glorierijke studententijd in het geliefde Gent aanbrak, de gelukkigste periode in Kris’ bestaan. Het verdere leven als keel-neus-oorarts dat erop volgde was enkel maar ‘om den brode’, en in dit boek kijkt Kris vol heimwee terug op het bruisende, baldadige studentenleven met al zijn emoties en zijn romantiek. In zijn verhaal over die mooie jaren die nimmer meer terugkeren legt Kris zijn diepste zieleroerselen bloot op een ontwapenende en humoristische wijze, vaak echter met een cynische en pessimistische ondertoon, niemand ontziend, ook zichzelf niet.

Auteur:	Kris Vansteenbrugge
Genre:	Autobiografie
ISBN:	978-90-8539-440-2
Verschijningsdatum:	16 juni 2006
Vaste prijs:	€  17,95

Formaat:	A5
Afmeting:	-
Uitvoering:	Paperback
Afwerking:	Gelijmd gebrocheerd
Aantal pagina's:	206

---

© 2011 Free Musketeers B.V. |

Herenwaard 177-A | 2716 XV Zoetermeer | E info@freemusketeers.nl

16-06-2011 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Athena, godin van de wijsheid en de wetenschappen, was een “bijna” perfecte godheid. Zij schonk de mensheid allerlei nuttige werktuigen: de ploeg is er één van, en het weefgetouw. En zij leerde de mensen de kunst van het weven. Toch had ze ook haar kleine kantjes...

Nooit is Athena verliefd geweest, nimmer heeft zij kinderen gebaard. Wie haar naaktheid aanschouwd had, hetzij met opzet, hetzij per ongeluk, strafte ze met blindheid. Dat ervaarde een sterveling, Teiresias, die haar verraste terwijl ze zich baadde. Ze ontnam hem het licht uit zijn ogen. Doch achteraf kreeg ze daar spijt van en ter compensatie schonk zij hem de gave van de helderziendheid en de voorspelling, een gave die hij ook na zijn dood mocht behouden in de onderwereld. Er is evenwel een ander verhaal over de beroemde ziener Teiresias, hoe hij blind werd en de gave van de profetie kreeg, maar dat vertel ik  een andere keer.

Zoals alle goden wenste ook Athena naar waarde geëerd te worden. Als ze zich op dat gebied te kort gedaan voelde, kon ze vaak meedogenloos uit de hoek komen. Ziehier wat Arachne is overkomen. Zij was een meisje uit de streek van Miletos in Klein-Azië. Als kind reeds had Arachne een buitengewone aanleg voor kunst. Athena zelf bemoeide zich met haar opvoeding en leerde haar de fijnste knepen van de weefkunst. Weldra was het meisje in staat, naar sommigen beweren, om mooiere stukken te weven dan Athena zelf, en alom werd zij geprezen vanwege haar kunst. Maar de roem steeg haar naar het hoofd en ze begon hoogmoedig te worden: menselijke “hybris”, die de goden verafschuwen. Aan al wie het horen wilde, vertelde ze dat ze Athena ver overtrof in de kunst van het weven. Ze ontkende daarenboven dat ze ook maar iets van de godin geleerd had. Ze beweerde dat ze alles uit zichzelf kon. Toen Athena dat vernam, ging ze bij Arachne op bezoek, vermomd als een oud vrouwtje. Ze probeerde Arachne tot nederigheid te bewegen en haar wat meer eerbied en dankbaarheid te doen betuigen jegens haar leermeesteres en jegens de goden. Maar Arachne riep uit in al haar hoogmoed:

- Laat ze zich dan met mij meten, als ze durft, uw godin. Laten we beiden een weefstuk maken, opdat iedereen kan oordelen hoezeer ik haar overtref. 

Daarop legde Athena, uitermate ontstemd, haar vermomming af en zij ging met Arachne de wedstrijd aan om ’t mooiste weefstuk. Arachne weefde een kunstwerk dat de goden voorstelde op de Olympos. Het bleek van zo’n perfectie te zijn dat de prestatie onmogelijk kon geëvenaard, laat staan verbeterd worden. En Athena, verre van toe te geven dat het meisje iets onovertrefbaars had gemaakt, beschimpte het werk van Arachne, zeggende dat ze de goden had afgebeeld in onzedige houdingen en dat het werk allerminst getuigde van eerbied voor de goden. Ze scheurde het werk aan flarden en dreigend liep ze op Arachne toe. Deze werd plots bevangen door een panische angst en ze vluchtte naar haar vaders atelier, alwaar ze zich met een touw ophing aan een balk. Toen Athena het levenloze lichaam van het meisje aanschouwde, kreeg ze spijt van haar brutaal optreden: ze veranderde het dode lichaam in een spin en ze droeg haar op verder te weven... tot in eeuwigheid.

13-05-2011 om 13:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Deel 3: in 1981 wordt het menens.

Na de fameuze ontmoeting met Albert Debeurme in  januari 1981 (cf. deel 1) ging het allemaal zeer snel. We belegden een vergadering met het organisatiecomité van ’t vorig jaar (cf. deel 2), weer ten huize van Robert Forêt. Het comité had toen nog geen voorzitter en omdat Robert, naast zijn woonkamer, ook zijn bierkelder ter beschikking stelde, kon het voorzitterschap hem niet geweigerd worden. Veel beslissingen werden er die eerste dag verder niet getroffen. Alleen deze: dat de koers het best kon doorgaan op de laatste zaterdag van augustus, zijnde tevens de laatste zaterdag van de grote vakantie. Onthutsende vaststelling: niemand van de zeven aanwezigen bleek over voldoende organisatorische kwaliteiten te beschikken.

- Ik ken iemand, zei Robert, die verstand heeft van organiseren. ’t Is mijn schoonbroer, Lucien Van Lancker. Als we die erbij kunnen betrekken, zitten we op rozen. Maar de man heeft een druk leven, en het is niet eens zeker of het idee van een loopkoers in Grijsloke hem zal aanstaan. Iemand zal het hem moeten vragen: ík durf het alvast niet…

Lucien was een multi-getalenteerd man en een duivel-doet-al: voorzitter van de Kerkfabriek, bestuurslid van allerlei verenigingen, organisator van de legendarische Nachten van Grijsloke…

Ík was degene die het “durfde” vragen. Weinigen kenden Lucien beter dan ik. Was ik niet een jaar lang samen met hem op kot geweest in Gent? En of hij het initiatief genegen zou zijn? ‘t Vorig jaar had hij de hoofdprijs geschonken (cf. deel 2)! Daarenboven was ik ervan overtuigd dat Lucien niets beter vroeg dan zijn geliefd Grijsloke een evenement te bezorgen dat het kleinste dorp van het land (0,78 km²) weer op de kaart zou zetten, nu de Nachten van Grijsloke ter ziele waren gegaan.

Lucien zei noch ja noch neen. Hij vroeg twee weken bedenktijd. Want, zo zei hij, zo’n organisatie vraagt een grote inzet, en als ik mij daarvoor engageer, wil ik het  goéd doen. Ik was er vrijwel zeker van dat het antwoord “ja” zou zijn…

En het wás “ja”. Dwars door Grijsloke was gered. En wát er tijdens die eerstvolgende vergadering ten huize van voorzitter Robert Forêt al niet beslist werd!...

Er zouden twee koersen gelopen worden: één over 5 en één over 20 km. Ik mocht het parcours uitstippelen. Dat was toen nog flink afwijkend van het huidig parcours (cf. boek Grijsloke 2000, p. 9 en p. 180). Een jaar later zou het in een andere vorm gegoten worden, waaraan tot op de dag van heden nog maar weinig gesleuteld werd.

Er werd beslist dat iedere deelnemer die zijn koers zou uitlopen (net zoals in Dwars door Brugge) een medaille moest krijgen, een diploma en… een lunchpakket. Daarenboven zouden er trofeeën zijn voor verschillende laureaten + een aantal prijzen (giften van milde sponsors en sympathisanten),  via een tombola onder de deelnemers te verdelen. De medaille werd ontworpen door Ludwine Debeurme, dochter van Albert. In ongelooflijk lyrische bewoordingen bezingt Jan Bauwens deze eerste medaille (cf. Grijsloke 2000, p. 146-147). Het kapelletje met de twee jeugdige lopers die erop afgebeeld staan, is hét logo geworden van onze loopkoers. De medailles van Dwars door Grijsloke bleken zeer gegeerd te zijn. Tijdens latere edities zou er nog dertien keer een medaille zijn: telkens een origineel ontwerp. Diploma’s zijn er slechts een achttal keer geweest. En van het lunchpakket werd reeds het volgend jaar afgestapt wegens “nergens voor nodig” en “té arbeidsintensief”…

En er kwam nog zoveel meer bij kijken: de zorg voor de inschrijvingen (voorafinschrijvingen én op de dag van de koers), de borstnummers (die moesten we toen nog zélf maken!), de bevoorradings- en verfrissingsposten, de tijdopname en de uitslagenlijsten en een multifunctionele zaal waar de inschrijvingen, de prijsuitreikingen en de “cérémonies protocolaires” zouden kunnen plaatsgrijpen. Moeilijkheid: in heel Grijsloke was geen zaal te vinden…

En bovenal: sponsors vinden en publiciteit maken, de wereld kond doen dat in Grijsloke iets heel groots te gebeuren stond. Er zou nog veel moeten vergaderd worden en er was veel werk voor de boeg. Lucien zou alles in goede banen leiden.

24-04-2011 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge