De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 14: Jeugddromen en Levensleed.

Het jaar daarop (1986) stond Nadine Sadones weer op het hoogste schavotje bij de dames 20 km, maar Joos Casteele moest net als in 1994 zijn meerdere erkennen in een Belgische marathonkampioen: dat jaar was het Danny Pauwelijn, die eindigde in 29’17”, een verbetering van het record van Frans Schiettecatte met éénentwintig seconden. Op het uitslagenblad stond zijn gemiddelde snelheid: “slechts” 19.533 km/u. Dat komt omdat het gemiddelde berekend werd op de “werkelijke” afstand, die… beduidend onder de 20 km lag. Niettemin een fenomenale prestatie die nooit meer zou verbeterd worden. Carlo Desaever en Claudine Baert triomfeerden op de kortste afstand.

In 1987 werd Joos Casteele wél weer winnaar en nu was het Nadine Sadones die de duimen moest leggen (winnares Andrea Van Bost). De 7 km ging naar Gerdy Roose en bij de vrouwen viel de grootste eer te beurt aan Mia Deprez, zijnde het piepjonge nichtje van Gilbert Terras. Gilbert voorspelde haar een grote loopcarrière… Voor deze zevende editie waren 1908 sportievelingen ingeschreven. Tweeduizend deelnemers? We waren er bijna, maar nog niet helemaal.

“Jeugddromen” was de medaille van de 6^e DDG: lopende en spelende kinderen op de weg naar het Bouvelobos. Daar hoorde de volgende tekst bij: “Lopen als fysieke en mentale ontwikkelingstherapie bij de jeugd, in functie van hun toekomst. Sport – lopen vooral – leidt niet alleen naar een betere fysieke conditie, maar heeft ook een grote positieve invloed op de mentale ontwikkeling. Het is dé weg naar een aangename en zinvolle levensstijl”.

En voor de 7^e DDG was er de medaille “Levensleed”:  een jonge knaap en een jong meisje lopen de steile Bouvelostraat op, naar de kapel van Grijsloke, met op de voorgrond een door leed getekende moeder die een zwaar kruis torst. De bijhorende tekst: “Lopen als revalidatietherapie voor lichamelijke en geestelijke kwalen zoals oorlog, invaliditeit, ziekte, stress, wanhoop en ellende”.

Parallel met de steile opmars van de loopkoers liep in de jaren ’86 en ’87 de groei van de loopclub. In groten getale kwamen ze iedere zondagmorgen naar Grijsloke afgezakt (of liever: opgeklommen) naar de Grijslookse heuvelrug voor de wekelijkse looptraining, gevolgd door een gezellige “après-jogging” in de kantine. Ze kwamen niet alleen uit de streek van groot-Anzegem, maar ook uit Wortegem-Petegem, Oudenaarde, Waregem, Ronse, Kluisbergen, Avelgem, Zwevegem, Kortrijk, Kruishoutem, Deerlijk, Harelbeke, Kuurne, Wevelgem… Het tweemaandelijks clubblaadje van Loopclub Grijsloke kreeg zijn definitieve vorm. De samenstelling ervan is tot op de dag van heden min of meer onveranderd gebleven: dezelfde rubrieken (loopkalender, uitslagen van de clubleden in de belangrijkste wedstrijden, tips i.v.m. voeding, training, gezondheid, portret van een jogger, weetjes, nieuwtjes, filosofische beschouwingen) en dezelfde verantwoordelijk uitgever (Gilbert Terras). Opa Gilbert, zoals hij zich op heden graag noemt, viel in die jaren de eer te beurt die hij ruimschoots verdiende vanwege een ruim twintigjarige carrière als sportmonitor, als voorzitter van de Anzegemse sportraad en als de man die de sportieve touwtjes van de massaloop Dwars door Grijsloke in handen heeft: in het Astoria-hotel in Brussel werd hij in 1986, samen met nog enkele anderen, door de toenmalige minister van cultuur gehuldigd en in Anzegem werd hij laureaat van de sportverdienste.

In de jaren 86-87 was het stratenlopen in Grijsloke dus in volle opgang: het was de tijd van de grote persconferenties, de talrijke krantenartikels, de originele medailles en het druk bijgewoonde avondfeest op die laatste zaterdag van augustus. Grijsloke had een loopkoers met een filosofie. De leden van de loopclub namen deel aan loopwedstrijden in alle uithoeken van het land en ook buiten de landsgrenzen. Om er maar enkele te noemen: de kerstcorrida van Deerlijk, de internationale veteranenloop in Brugge, de Gulden Sporen marathon, de Course des Terrils in Noord-Frankrijk, Dwars door Brugge, de midwintermarathon in Apeldoorn, de Sirenejogging in Middelkerke…  tot  het wereldkampioenschap op de weg voor veteranen in Netanya (Israël!). Hoeveel kilometers Albert Debeurme en ikzelf niet getraind hebben voor dat wereldkampioenschap, in de Kortrijkse parken (zie foto uit een krantenknipsel van 9/3/1978 op www.bloggen.be/kris)!

Was Gilbert Terras de sportieve motor van de club, Lucien Van Lancker, de bedenker van het begrip “Levensloop”,  was het brein van de organisatie. In 1986 verschenen door zijn toedoen in de kranten allerhande artikels over Grijsloke, zijn geschiedenis en zijn bewoners. Grijsloke stond nu definitief op de kaart in Vlaanderen. Maar Lucien wilde de faam van Grijsloke en zijn koers (waaraan in 1987 reeds een paar honderd buitenlanders deelnamen) uitdragen tot ver buiten de grenzen, met de Europajoggingcup. In 1987 kreeg hij daarvoor de prijs van de sportverdienste van de stad Anzegem. Over de Europajoggingcup zal ik het hebben in een volgende aflevering.

Op de folder van 1987: de tweede en de derde medaille van de "Levensloop", met daaronder een verwijzing naar de boeken van "Dwars door Grijsloke" (in 1997 zou nog een derde boek verschijnen, nl. "Grijslokes Olympiade" en in 2000 werden de drie boeken gebundeld tot "Grijsloke 2000").