zaterdag 2 augustus  2014

Wat een zoektocht: de weg van ‘t mailen!  Reeds elke avond zoeken we uit op welke manier we dit kunnen.  Via een Proximus-winkel in Roeselare hadden we een prepay-kaart en “dongle” aangeschaft.  In Chassepierre op de camping was er slechts een verbinding van 2G zodat alles hééééél traag of zelfs niet binnen kwam.  Bovendien is de instelling van onze laptop waarschijnlijk niet juist ingesteld want via fulladsl (met snelkoppeling op ‘t bureaublad) kunnen we alle mails ontvangen maar geen enkele beantwoorden!  De zoektocht hoe en wat was begonnen.  Uiteindelijk, met veel geluk, (liefst buiten, want in de auto of tent liep het nog minder) konden we een mailtje versturen door rechtstreeks naar de webpagina van Scarlet te gaan en daar in te loggen!  Hopelijk krijgen we dààr morgen reactie op en weten we eindelijk of het ons lukt!

02-08-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

donderdag 31 juli 2014

Gisteren in Chassepierre in een gezellig restaurantje “la Vieille Ferme” genoten van een heerlijke forel voor onze 37^ste huwelijksverjaardag!  De streek is heel mooi: fraaie vergezichten, rijke flora en fauna,… Een meanderende Semois slingert door de streek. Ja, we genieten op een rustige camping.  Reeds 4 dagen op een rij trek ik erop uit in en rond het pittoreske dorpje.  Met een “deze avond eten we vis op de bbq?” laat ik Willy achter langs de oevers van de Semois en haspel ik verscheidene kilometers af, nu eens stijgend, dan weer dalend, soms tussen het groen van een dicht begroeid bos, dan weer langs glooiende landschappen. Soms bewonder ik het uitzicht op een schitterende “point de vue”, volg ik de weg van een kevertje tussen de rottende bladeren, klopt m'n hart in m'n keelgat bij het zien van hertjes op nog geen 30m. van me of probeer ik een vlinder op foto vast te leggen, …Ja,ik wandel op een rustig, traag tempo.  Maar als ik eerlijk ben, na 4 dagen voel ik het wel.  Mijn kleine teentjes nijpen, mijn benen voelen vermoeid aan, ik moet heel zorgzaam met m’n rug omspringen, m’n spieren in m’n nek trekken soms tegen, afin, ik voel bewust dat ik een lijf heb!  Maar we zetten door! Ik heb een wandelkaart van de streek aangekocht en elke avond stippel ik een nieuw traject uit, telkens rond de 20 km. 

Hou ik het vol?  Ik kan alleen maar hopen en trainen!  De toekomst zal het uitwijzen.

31-07-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Vrijdag 18 juli 2014

Om wat “klim- en daal”gevoel op te doen, zouden Willy en ik naar de Ardennen trekken.  Een camping dicht bij een bergrivier(tje) was de ideale plaats.  Willy zou naar hartenlust kunnen vissen en ik zou de kuitenbijters in de streek uittesten.  Nu nog een geschikt plaatsje vinden.  Het werd Chassepierre aan de Semois.  Na een telefoontje (van Willy!) met de campinguitbater van “Les Cabrettes” konden we de periode van 28 juli tot 7 augustus vastleggen.  Voilà, ook dat was geregeld.  Mijn trainingskamp en Willy’s visperiode lagen voor ons.

18-07-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Donderdag 10 juli 2014

Zopas terug van Staden.  Heen en terug toch wel een 19-tal km.  Bij Agnes was het weer een heerlijk momentje.  Een gezellige babbel, wat hoeveproducten aankopen en samen genieten van dit korte momentje “kameraadschap” van vroeger en nu.  Noël Logghe en Patricia kwamen ook aan het kraam van Agnes hun aankopen doen.

Ook met hen nog wat gepraat over koetjes en kalfjes.

Intussen ligt de laatste schooldag al meer dan een weekje achter mij.  Het was een emotioneel afscheid.  Toen de directeur nog maar net begonnen was met z’n afscheidswoordje vloeiden m’n tranen rijkelijk langs m’n wangen.  Het was sterker dan mezelf.  Ook m’n dichtste collega’s pinkten een traantje weg.  Als afscheidsgeschenk kreeg ik een mooie grote Paternoster.  Elk gebeds-bolletje vertoonde een foto van mij gedurende m’n schoolcarrière.  Prachtig kunstwerkje!  Daar zullen Eveline (Creajuf) en Luc Lapeire (creatieve magazijnier van school geweest) wel voor iets tussen zitten!. Sofie, ik zal nu zeker al de letters van het alfabet naar eigen"Godsvrucht en vermogen" gebruiken. Bedankt voor je mooie tekst! En ook Trees ben ik heel dankbaar voor die jarenlange, zalige samenwerking.  Over toffe vriendschap gesproken!

Tijdens m’n schooldagen had ik een redelijk stapschema: elke dag 5km heen en terug.  In de eerste vakantiedagen was dit niet zo.  En dat voelde ik.  M’n benen, m’n lijf voelden stram, vermoeid aan.  Ik moest m’n ritme terug vinden.  De emoties van de laatste dagen, de uit m’n lood geslagen momenten, ’t zal wel allemaal meegespeeld hebben…  Daarbovenop trok ik op zaterdag 28 juli te voet naar Poelkapelle.  En waarschijnlijk zal deze trip mee aan de basis van m’n pijnlijk gevoel gelegen hebben.  Ik wilde persoonlijk aan Bea, Francine en Eric de uitnodiging geven voor de voorstellingsavond van het boek Optimisme@levenselixir.be.  Maar ik vond niemand thuis, met uitzondering van Francine. Meer dan 26 km haspelde ik die dag af.  Ik was bekaf, kapot. Mijn knieën en heupen “kraakten en piepten”. 

Alleen Pol had nog z’n uitnodiging niet!  Dus ook dààr wilde ik dit persoonlijk afgeven.  Op zaterdag 5 juli trok ik m’n trekkersschoenen aan. En ja… ook in Houthulst, na ettelijke kilometers wandelen, stond ik voor een gesloten deur.  De brievenbus was ook hier het alternatief.  Maar ik had toch weer m’n training gehad.  Willy kwam me dit keer wel oppikken, want heen en terug zou net iets teveel geweest zijn.  Samen gingen we nog de werkzaamheden in het huis van Ward en Joke bekijken voor we huiswaarts trokken.

Een andere, degelijke training leek me wel de vierdaagse van de IJzer.  Die wilde ik ook meemaken.  Dus schreef ik me - via de internetsite in.  Ik had me voorgenomen de 24km daags te stappen.  Enkele dagen later kreeg ik via een mailtje de bevestiging dat m’n inschrijving een “feit” was.  Eerstdaags zou ik een batch ontvangen met m’n officiële inschrijvingsnummer.

En zie: ik ben de trotse eigenaar van zo’n batch. Op woensdag 9 juli lag die in onze  brievenbus. Alles is ook daarvoor in kannen en kruiken.  Rest mij alleen nog voor mezelf te bewijzen dat ik deze 4 dagen stappen aankan.  Dat hoop ik toch. Moet lukken!  En als het me inderdaad lukt, dan ben ik klaar voor de grote stap! 

10-07-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Maandag 23 juni 2014

Beetje bij beetje bouwde ik m’n conditie op.  Die dagelijkse training was goed!  Elke dag liet ik m’n kuiten hun werk doen… En vaak wandelde ik in het weekend een langere toer, meestal met een doel voor ogen.Zo stapte ik op 21 juni (begin van de zomer!) een twaalftal kilometertjes om enkele brieven te bussen: de uitnodigingen om aanwezig te zijn op de voorstelling van het boek: Optimisme@levenselixir.be .  In dit boek staat ook mijn verhaal, mijn bedenkingen, behandelingen, gevoelens toen ikzelf te kampen had met m’n borstkanker.  Op vrijdag 5 september 2014 wordt dit boek met de 10 getuigenissen voorgesteld.

Met gemengde gevoelens leefde ik naar de laatste schooldag toe.  Blij dat ik die eindmeet gehaald heb!  Spijtig dat ik afscheid moet nemen van zovele aangename collega’s.  Ik ben – achteraf gezien – best trots op m’n carrière.  Met hoogtes en laagtes, met vallen en opstaan, met vreugde en verdriet heb ik me 38 jaar lang ingezet voor die vele leerlingen van Sint Idesbald.  Ik heb er een goed gevoel bij. Maar ik zal m’n vrienden-collega’s missen.  Af en toe een bezoekje brengen zal soelaas brengen.

Gelukkig wacht een grote uitdaging op me en daar ga ik me nu voor 100% op concentreren.

23-06-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Donderdag 15 mei 2014

Tijdens de laatste weken van het schooljaar (van m’n volledige lerarencarrière)   trok ik vaak te voet naar school: op maandag en/of donderdag naar Ten Bunderen in Moorslede, op dinsdag, woensdag en vrijdag naar St. Idesbald in Roeselare.  Ik wist dat ik daarvoor zeker een uur extra mocht/moest uittrekken, want een 5-tal km, daar doe ik toch wel een uurtje over. 

Je houdt het niet voor mogelijk, maar op woensdagmorgen, 14 mei, werd ik gebeten door twee hondjes op de Ruiter.  Hun baasje had geen controle over hen.  Trekkend aan de leiband kon die vrouw haar twee hondjes niet echt de baas.  Toen ik voorbijkwam, stoofden die twee plots achter me aan en voor ik het goed besefte sprongen ze omhoog, hingen aan m’n broekspijpen en hapten in m’n kuit!  Eén ervan beet serieus door.  Ik voelde een pijnlijke steek.  Die vrouw trok aan de lijn, riep haar hondjes terug.  Ik draaide me wat verdwaasd, verbaasd, verbouwereerd om en riep haar toe: “ze bijten wel écht door hé, mevrouw!”  M’n broek was niet geschonden, maar de tanden stonden wel degelijk in m’n kuit.

In school liet ik me verzorgen door Dirk, verpleger van onze medische dienst.  Maar daar iedereen me waarschuwde, “pas daar mee op, een hondenbeet kan serieuze gevolgen hebben”, besloot ik toch naar de dokter te gaan.  Inderdaad, hij ontsmette de wonde en gaf me een spuit tegen de klem.  Met een “goed verzorgen en goed in het oog houden” nam ik afscheid.  Nog niet eens gestart met m’n pelgrimstocht en reeds gebeten door een hond.  Komt dit wel goed?

15-05-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Dinsdag 6 mei 2014

Maar ook het verlengde weekend van 1 mei was een uitgelezen kans om de spieren weer wat aan te dikken.  Terwijl Willy rustig zat te vissen aan het oude kanaal Brussel-Charleroi bij de sluis 26 wandelde ik tal van kilometertjes in dit prachtige, glooiende landschap.  Wat genoot ik van dat weekend, die streek, de kwetterende vogeltjes, de prachtige natuur, het leven in en om het water, de vergane glorie rond die oude “écluses”, het museum in het Hellend Vlak van Ronquières, de rustige avonden met Willy, …

06-05-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Maandag 21april 2014 (Paasmaandag)

Na die drukke tweede trimester volgde een welverdiende Paasvakantie.  Een uitgelezen moment om m’n training ietske op te drijven.  Trektochten van 10, 15, 18 km.  De ene dag al wat beter dan de andere.  Maar doorzetten was m’n motto!.

De tweede week kon dat iets minder.  Een reisje naar Turkije was het alternatief. Niet mis hé!

21-04-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Woensdag 9 april 2014

Tijdens m’n zoektocht naar campings langs de camino liep ik wat ontgoochelingen op.  Veel campings vond ik er niet. (Eigenlijk is het de bedoeling refuges of aubergues als slaapgelegenheid te gebruiken als “echte” pelgrim.  Ok, dan ben ik geen “echte” bedevaarder.  Ik geef toe: graag wil ik me toch nog een beetje goed voelen met m’n meereizende man die me oppikt, die me ’s avonds soigneert, die me steunt en helpt, vandaar die zoektocht naar overnachtingsplaatsen voor ons beiden…) Vond ik dan toch een camping, dan keek ik best éérst naar de openingstijd.  Want dààr knelde het schoentje: vele campings sluiten hun poorten half- of eind september!  Ramp o ramp.  Het werd een sleutelen aan m’n trektocht: wanneer wel samen, wanneer alleen in een aubergue.

Na dagen opzoekingswerk op het internet, na menig mailtjes naar campings en aubergues werkte ik een reisplan uit.  Wees gerust, dat zal zeker gedurende m’n trektocht gewijzigd en aangepast worden, maar het gaf me toch een zekere geruststelling.  Ik wist waar, wat, wanneer en hoe.  Het was een houvast.

Intussen nam ik af en toe m’n Spaans boekje ter hand.  (Het is en blijft een moeilijke taal.)  Als “dummie” brabbelde ik de voorgekauwde zinnetjes.  Het lukte me niet echt.  Steeds dacht ik: “noteer enkele Spaanse zinnen op een klein carnetje en gebruik die in geval van nood”.  Hopelijk kunnen de meesten toch wel wat Engels of Frans, want dat, ja, dat lukt me nog net!

Na de krokusvakantie was ik genoodzaakt het toch wat kalmer aan te doen.  Ik wilde het tempo en de afstanden te snel opdrijven.  Opnieuw riep m’n body: “rustig aan, Chris!”  Scheelde er nog wat méér, iets anders? Dagen, weken, zelfs maanden na elkaar had ik barstende koppijn, m’n ogen duwden in m’n kassen, ik zag zelfs zwevende, wazige, stervormige trillingen in m’n blik.  Alles was flou!  De druk in m’n hoofd, op m’n ogen verdween niet!  Had het iets met “te” fel te trainen te maken?  Waren het m’n sinussen? Was het een zware migraineaanval?  De onrust groeide.  Was het een tumor?  M’n huisdokter stuurde me richting oogarts en (hoofd)scan.  Dit zou me meer zekerheid brengen, dacht ik toch.  De oogarts wist me te vertellen dat die wazige vlekken zeker met een sterke migraineaanval te maken hadden.  Maar de druk in m’n oogkassen schreef ze eerder toe aan sinusverstopping.   De huisdokter raadde me aan contact op te nemen met een neuroloog.  Hij had in het verslag van de radiologie iets gelezen over een verhoogde druk op de hypothalamus. 

Op dinsdag 8 april kreeg ik van Dr. Debackere te horen dat het zeker geen gezwel was.  Ze gaf wel toe dat er een druk was, maar niets angstaanjagend. Ondanks de moeilijke woordenschat stelde ze me toch behoorlijk gerust.  Geen tumor, geen verdere puncties nodig, geen onnodige medicatie, … oef!  Ik was er met een klein hartje – tevoet – naar toegetrokken.  De terugweg leek korter!

Ondanks die ongemakken zette ik m’n blik verder richting Compostela.  Elke dag haspelde ik minimum een 5-tal km af, te voet hé. Zo hield ik m’n wandelspieren op peil!

Vrijdag 21 maart (zat de heerlijke lente    er voor iets tussen?) printte ik m’n hele “ritten-reis-camping-gegevens” uit.       

Vele GPS-adressen, tal van herkenningspunten langs de route in printscrean-foto’s vulden deze map.      Willy en ik moesten toch elkaar terugvinden na een dag stappen!     Hopelijk is deze uitgeprinte brochure een handige hulp en leidraad.

Mijn kuitspieren, billen, heupen en knieën kregen een degelijke test tijdens mijn (laatste?) tweedaagse met de finaliteitsjaren (3 en 4 april 2014) naar Westouter. Meester David en Meester Dieter dropten ons “ergens” in het prachtige Heuvelland. Heerlijke vergezichten, weilanden vol bloeiende madeliefjes, paardenbloemen,… witte en roze fruitbloesems, echt fantastisch…  Samen met de gasten van m’n schooltje (HAASTU), juf Trees en Meester Herman bereikten we via opdrachten en het wandelknooppunten-systeem Monsalvaet in Westouter.  Daarbovenop zochten we ’s nachts naar de moordplaats in het plaatselijke “hellebos”.  Opnieuw een toffe ervaring maar terzelvertijde een serieuze test voor m’n ledematen.  En omdat dit nog niet voldoende was, trainde ik verder m’n body langs spelen, wandelingen en allerhande spelletjes om ook het moordwapen en de moordenaar te ontdekken, samen met ons ploegje.  Ik was niet geradbraakt, maar m’n spieren kregen een degelijke trainingsbeurt en dat op een leuke, plezante manier. 

09-04-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Maandag 10 maart 20

De Krokusvakantie werd een trainingsvakantie.

Op zondag 2 maart trok ik m’n (nieuwe) wandelschoenen aan.  Het Collievijverpad was m’n doel.  10 km maalde ik erdoor, 10 km onder m’n voeten, 10 km in m’n kleren!  Dat voelde ik, eerlijk gezegd!  ’t Was koud, maar de lente zag en voelde je!  Wilgen- en elzenkatjes, klein hoefblad, ik zette ze vast op de gevoelige plaat. Zelfs madeliefjes en paardenbloemen – ’t was toch nog altijd winter - piepten boven de grassprietjes uit.  ’t Deed me deugd.  Wel voelde ik, eenmaal thuis, de druk op m’n heupen en m’n rug.  En nogmaals kwam de twijfel opzetten.  Wat worden 27km in het gebergte?  Wat bij regenweer? ’t Wordt zeker geen lachertje, dat staat als een paal boven water.  Starten zou ik sowieso.  We zien, voelen en ervaren wel…

Dinsdag trok ik tevoet naar de nieuwe bib “ARhus”. ( Waw, zo’n groot, nieuw gebouw, 4 verdiepingen hoog, ruime zalen, lees- en vergaderruimten, midden in centrum van Roeselare, ’t mag er zijn!  Alles gebeurt elektronisch.  Alles moet je zelf ingeven, zowel inleveren als nieuwe boeken inscannen, ja, ik was toch onder de indruk!)  Nadien liep ik nog even door de winkelstraat en genoot van de drukte en gezelligheid.  Met wat nieuwe T-shirts en een truitje keerde ik terug.  Nu nog Delhaize binnen.  Veel kon ik niet aankopen: alles moest in m’n knapzak.  En… ik geef grif toe: die rugzak woog behoorlijk door!  Thuis kon ik het niet laten die te wegen: méér dan 8 kg!  Ik had die dag toch ook weer 8 km gewandeld.

Aswoensdag!  Ik had beloofd mee te gaan met vader naar de asviering in het instituut Sint Jozef Ieper, waar vader verblijft.  “Daar trek ik ook tevoet naartoe” besloot ik.  ’t Werd een lastige tocht.  Het strowegeltje (de oude spoorweg Ieper-Roeselare) viel mee, er was variatie, afwisseling, de natuur bood opnieuw mooie beelden.  Maar dan begonnen de kilometers te knagen aan m’n spieren.  De lange route van Zonnebeke naar Ieper was saai, eentonig, drukkend.  ’t Werden lange vermoeiende kilometers.  Opnieuw dat alarmbelletje: “kun je dat wel aan?” “Dit hier is nog maar 17 km met goede banen en geen “cols”!” …

 Donderdag, marktdag in Staden.  Elke vakantie trek ik naar het kraam van Agnes, m’n schoolvriendin vanuit Tielt.  Zij verkoopt er hun hoeveproducten: melk, boter, yoghurt, kaas, … Ik zette door: dat was “slechts” 11 km, drie dagen na elkaar moet kunnen.  ’t Was trouwens nog maar de eerste echte training van enkele dagen na elkaar.  Met goeie moed startte ik uit Moorslede en ja, het viel beter mee dan m’n trektocht naar Ieper.  De binnenwegeltjes bezorgden me weer voldoende afwisseling.  De natuur toonde zich van z’n mooiste kant.  De zon was van de partij!  Het lukte me aardig. (Ok, ’t was minder ver, maar niets forceren dacht ik.)  Agnes en ik hadden nog een gezellige babbel.  Enkele foto’s vereeuwigden ons samenzijn.  Ja, ’t gaf me weer moed.  

Daar het weertje zo goed was, lokte de tuin me naar buiten.  Een eerste opknapbeurt: onkruid (vooral mos) wieden.  Dat liet zich voelen!  M’n rug, m’n reeds vermoeide benen sloegen alarm! Stoppen!  Kromgebogen hield ik het na een uurtje voor bekeken. 

’s Anderendaags “kroop” ik verkrampt uit m’n bed.  Na enkele lichaamsoefeningen beterde de situatie lichtjes.  Koppig dook ik opnieuw de tuin in.  Tweemaal een uurtje verder de aarde rond ons achtervijvertje ontmossen.  “Dan had ik het weer gehad!”  Toch wilde ik die dag afronden met een voettochtje, al was het maar om m’n wandelspieren actief te houden.  Een 5-tal km goed doorstappen, ’t deed m’n lijf goed.

10-03-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Zondag 16 februari 2014

Op zaterdag 15 februari ging er in het VMS (organisatie lag wel in handen van het CVO Roeselare) een Reismarkt door  van 13.30u tot 17.30u. Dit is geen commerciële  reisbeurs, neen, het motto van die Reismarkt is “reizigers informeren reizigers”.  Daar zouden ook enthousiastelingen aanwezig zijn die de pelgrimstocht  zelf aan de lijve ondervonden hebben.  Zij wilden hun ervaringen delen met de bezoekers: te voet of per fiets de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela meemaken.  Ik was benieuwd naar de pijnpunten, de mooie momenten, de weetjes, de +’s en de –‘s, de belangrijke info, de …ja, het boeide me.                                                                                                                   
Te voet trok ik naar die Reismarkt, ’t kon alleen maar weer een trainingsmomentje worden.  Onderweg kwam ik collega’s tegen met de wagen (Hans en Inge die zelf ook van plan zijn de laatste 100 km naar Compostela te wandelen, maar dit in 2015).  Ter plaatse zat Christophe (ook een collega) informatie door te spelen over een Bali-reis. (Leek me ook zeer boeiend.)                                                                                                                    
 Een jonge leerkracht Spaans (in het CVO) was dé man van Compostela.  Reeds meerdere malen had hij de pelgrimstocht ondernomen en dit vanuit verschillende vertrekpunten.  Hij was een “kenner”.  En toch, …veel nieuwe weetjes wist hij me eigenlijk niet te vertellen.  Ik had ook al zoveel gelezen!                                                                         

Met wat collega’s nog wat napraten in het reiscafé bij een goeie pot koffie rondde deze gezellige namiddag af.                                                                                        
Op m’n terugweg belandde ik in een stevige storm!  Regen en wind striemden in m’n gezicht.  “Hopelijk moet ik dit in Spanje niet teveel meemaken”.

Met elkaar in contact blijven, communiceren in Spanje met Willy en het thuisfront: een nieuwe zoektocht om de juiste abonnementen, providers, …te vinden: weer nieuwe kopzorgen.  Maar dit liet ik aan Willy over.  Ik heb daar weinig verstand van.  Via een mailtje naar Eric (hij was laatst ook een weekje in Spanje en werkt met een smartphone) vernam ik hoe dit bij hem werkte.

16-02-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Woensdag 12 februari 2014

Soms heb ik van die momenten, dan schieten  benauwelijke gedachten door m’n hoofd.  “Er zal me toch niets ernstigs overkomen?”  “Zal Willy wel staande blijven?” “Zal de auto het houden?””Zal …”  Zo’n doemdenken, neen, zo mag ik niet beginnen …  maar soms is het weeral eens sterker dan mezelf!

Vele uurtjes zocht ik de gepaste overnachtingsplaatsen.  Gewapend met wat boeken, internetsites en Google Earth was het een hele puzzel om alles in elkaar te laten passen: overnachten apart of samen, in refuge of op camping, hoeveel kilometers, rekening houdend met de moeilijkheidsgraad van de trip, … ja, ik was er vaak dag en nacht mee bezig. Zo sterk hield die pelgrimstocht me in z’n greep.

Ook van Ignace, bibliothecaris in Poelkapelle, kreeg ik enkele interessante tijdschriften met reisverhalen van pelgrims, maar ook en vooral met belangrijke tips en info.  Bedankt  Ignace, dit komt goed van pas!

Mijn boekjes: “Spaans voor dummies” en “Spaans op reis” kwamen ergens van onder het stof naar boven.  Nu en dan bladerde ik er wat in, maar eerlijk?  Veel verder dan bladeren kwam ik niet.   Talen en ik: niet echt dikke maatjes!  Nochtans, ik ben me er terdege van bewust, een kleine kennis van het Spaans zal wel nodig zijn … dus ook hier is nog veel werk aan de winkel!

12-02-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Woensdag 5 februari 2014

Op 28 januari stak een grote, witte enveloppe tussen de post.  Weer zo’n reclamebrief, … je bent één  van de weinige “kans”hebbers om duizenden euro’s te winnen … dacht ik…, want door het venstertje zag ik een bruin papier, met sierlijke letters op, blinken! 

Mis! 

Mijn geloofsbrief en stempelboekje had ik in handen …

Drie dagen later, welgeteld op m’n verjaardag, was er een mooie, boeiende voorstelling in ’t Knipoogje van een velotocht naar Genua.  Vorig jaar had diezelfde man z’n verhaal verteld over z’n fietstrip naar Compostela. In ‘t Knipoogje kom je enthousiastelingen tegen, mensen die graag reizen.  Zij moedigden me aan, zij gaven me bruikbare tips, zij vonden het een pracht van een idee: na je werkende carrière zo’n droom waarmaken, …  ja, ik werd weer een stuk zekerder.

Twee tips wil ik hier kwijt:

1.    Weet dat het “onderweg”- zijn je méér voldoening zal schenken dan je eigenlijke einddoel bereiken: “Compostela”.

2.    Leer toch een kleine hoeveelheid Spaans.  De plaatselijke bevolking kent maar hun eigen Spaans.  Schrijf enkele noodzakelijke zinnen op.

Nu en dan trok ik m’n stevige wandelschoenen aan.  Met voorzichtige wandelingen (tussen de 5 en 10 km) trainde ik beetje bij beetje m’n lichaam.  Krampen voorkomen, spieren versterken, opbouwend werken, … niets forceren, alles met mate!  Toch moet ik toegeven dat m’n heupen en knieën me af en toe meldden: “hé besef je wel wat je van plan bent!”  Eerlijk?  De schrik het niet aan te kunnen zat wel wat in m’n lijf.

Voor m’n verjaardag kreeg ik van collega’s en m’n dochter een Decatlon-bon.  Deze zou ik spenderen aan nieuwe, degelijke wandelschoenen.  Zo kon ik ook dat paar goed inlopen vooraf! Een broodnodige vereiste!

En ja, op zaterdag 1 februari ’14  trok ik te voet, kwestie van in ’t verhaal te blijven, naar Decatlon.  Na wat wikken en wegen, kiezen en passen, stapte ik wat later naar buiten met niet alleen nieuwe wandelschoenen maar nog wat extra (eerste) spullen die wel nuttig konden zijn tijdens m’n trektocht: een regencape, trekkerskousen, …

02-02-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Woensdag 8 januari 2014

In de bib vond ik enkele interessante boeken. 

Vele vragen borrelden bij me op:

·         Welke periode ga ik best?

·         Kan ik dat wel aan, lichamelijk, geestelijk, alleen?

·         Hoelang zal ik weg zijn van huis?

·         De vele overnachtingen, …

·         Wat moet er mee?

·         Zal Willy me bijstaan, volgen, …?

·         Wat mee, wat niet?

·         Wat moet er geregeld worden thuis tijdens onze afwezigheid?

·         Wat doet dat met me, wat zal dat met me doen?

Twijfel overmande me regelmatig.  En toch was er binnen in mij telkens dat vlammetje dat mijn goesting aanwakkerde!

Via Priester Toon kreeg ik het mailadres van Koen de Witte.  Hij bezorgde me de juiste website om me lid te maken van het Compostelagenootschap.  Ik schreef me in en via m’n lidnummer en paswoord kon ik me inloggen. 

Wie de pelgrimstocht wil maken moet een geloofsbrief en stempelkaart aanvragen. 

OK, ook dat kwam voor mekaar.  Op 8 januari 2014  mailde ik m’n aanvraag door.

Intussen surfte ik op internet naar alle mogelijke sites om en rond Compostela.  Google Earth was een dankbaar medium.

Willy zou me bijstaan en volgen met onze wagen.  Wij zouden samen op campings overnachten waar mogelijk.  De zoektocht naar campings langs de route was begonnen. 

Dagen lang heb ik de camino in gedachten, op Google Earth en in de vele boeken gewandeld, zoekend naar refuges, campings, belangrijke plaatsen, boeiende plekjes.

Ja, in m’n gedachten kon ik het (voorlopig) aan.  Maar zou ik dat in werkelijkheid kunnen afstappen … een prangende vraag voor mij.  Zo’n twijfelend, bang wezentje voelde ik me soms.

En toch zette ik m’n speurtocht, m’n voorbereiding verder.  Iets in m’n binnenste stimuleerde me steeds opnieuw!

08-01-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Hoe komt een mens op het idee de pelgrimstocht naar Compostela te ondernemen?  Ik weet het zelf niet. Maar ’t boeide me. 

Een paar jaar geleden trok Hans, een collega, met de fiets naar dat bedevaartsoord, helemaal alleen, vertrekkend vanuit z’n thuisbasis!  Chapeau.  Met enkele sms’jes bleef ik op de hoogte van z’n route, z’n ervaringen, z’n doorzetting.

In “Knipoogje” (een foto- en filmclub in Roeselare) was er een voorstelling van een Compostela-ganger.  Zijn verhaal, zijn foto’s – prachtige natuur- en cultuurbeelden – maakten bij mij iets los: “Kan ik ook zoiets?  Zou ik dat ook wagen?   Ik mijmerde wat rond zo’n droombeeld. 

Arnout Hauben toonde in “Man bijt hond” z’n voettocht, z’n contacten, z’n stappen en overnachten, z’n … over een jaar heen.  Opnieuw prachtige beelden, mooie verhalen, soms ook tegenvallers, … Jawel, het wakkerde m’n goesting om het ook te ondernemen serieus aan.

Vorig jaar kwamen twee enthousiaste vrienden van Brian (godsdienstleraar)  vertellen in een paar klassen over hun pelgrimstocht.  Zij hadden de kustroute genomen, met tent en knapzak.  Ik ging luisteren.  Leerlingen hadden een lijstje met vragen opgesteld en na de voorstelling mochten ze die stellen.  Veel verder dan dat lijstje kwamen de gasten niet.  Juf. Christine stelde er des te meer!  Hun verhaal boeide me zo dat ik dààr, bij die twee “trotters” voor het eerst vroeg: “zou ik ook die pelgrimstocht  kunnen waarmaken? Ik ben toch niet meer van de jongste!”  Die twee jonge mannen gaven me de nodige courage.  “Doe het!”  Het klonk kordaat, toen.

Toen ik 50 jaar was, kreeg ik borstkanker.  Op dat moment stortte m’n leven in!  “Hoe lang heb ik nog te leven” flitste het door m’n hoofd.  Maar na de operatie vocht ik terug.  “Ik wil verder.  Ik wil leven!”  Toen stond m’n besluit vast: indien ik dit overwin, ga ik te voet naar Compostela!

Op 1 september 2014 kon ik op TBS 58+.  Ik had nog de kans – dank zij een overgangsmaatregel – dit mee pikken.  M’n keuze om deze stap te zetten werd nog meer versterkt door m’n pelgrimsdroom. “Nu kan ik dit (misschien) nog lichamelijk aan.  Ik moet niet wachten tot …”

En zo groeide dit idee…                                                                                                 zo begon m’n verhaal.

Christine Bentein

02-01-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

01-01-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein