woensdag 20 augustus  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vandaag startte de 4-daagse van de IJzer.  Wat was ik deze morgen zenuwachtig! “Voor niets nodig” zei Willy, “Je gaat toch niet naar een examen!”  En toch …

De eerste startplaats was in Oostduinkerke.  Om 7.20u. was ik reeds ter plaatse.  Willy had me gevoerd en bleef dan in Nieuwpoort in het Spaarbekken vissen.  Het volk stoomde toe.  (Blijkbaar zijn er boven de 6000 mensen ingeschreven voor die wandelvierdaagse.  Geef toe, dat is toch serieus de moeite!  Maar chapeau voor de organisatie.  Deze ligt in handen van de Belgische defensie.  Alles is picco bello in orde.)  Om 8.30u. werd het startschot gegeven door een BV.  Ik voelde wel dat de meeste “echte” wandelaars zeer vlug doorstappen en een eigen stijl hebben.  Ik trok door de straatjes op mijn eigen tempo.  Af en toe laste ik er een korte stop in.  Dit kon ook gemakkelijk want de ene keer kreeg je wat melk aangeboden, de andere keer wat soep, dan weer een energiedrankje, koek, biertje  of …

Dit jaar stond de 4-daagse in het teken van de oorlog.  In een bijhorende brochure kon je alles vernemen (van de plaatsen waar we langs liepen) over de eerste WO en wat er op die plaats specifiek gebeurd was, 100 jaar geleden.  Hier en daar waren er ceremonieën voorzien.  Zo stond ik toch ook even stil bij het oorlogsmonument in Wulpen.  Weet je wat er door m’n hoofd spookte: “hoe zouden al die soldaten van toen (oa. m’n grootvader) reageren als ze weten dat er 100 jaar later zoveel mensen wandelen om hen te herdenken?”

's Middags liet ik me verwennen door de plaatselijke Chiro.  Ze verkochten broodjes met worst op de markt in Nieuwpoort.  De verwennerij werd echter verbroken door een harde regenvlaag.  Gelukkig stond ik onder een luifel.  M’n regenkledij aangetrokken en toen de vlaag wat minder was, ben ik verder getrokken. (Trouwens de enige regenbui van de dag!)

Het laatste deel van de tocht was behoorlijk lastig maar wel zeer mooi: dwars door het duingebied “Ter Yde”.  Stappen door het mulle zand is geen makkie, maar we hebben het gehaald.  Wel voelde ik weer duidelijk dat ik “heupen” "knieën" en "voeten" heb!  Hopelijk vertellen ze me morgenochtend niet al te fel dat ik “zot” ben opnieuw te starten.

Morgen vertel ik je meer … liefst opnieuw enthousiast en positief.