dinsdag 9 september  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Roncesvalles – Larrasoaña  27 km

Vanuit de camping bracht Willy me opnieuw aan de Camino.  (Wel niet helemaal op dezelfde plaats als gisteren, maar in het dorpje dicht bij de camping (Aurizberri).  Om 7.30u stond ik voor m’n nieuwe stap-dag.  Ongeveer een half uurtje stapte ik alleen.  Een Frans koppel haalde me in.  De maan ging slapen, de zon kwam op, boven de bergen.  Ik kon genieten van wijdse berglandschappen, waar hier en daar de mist nog tussen hing.  Maar ook de kleine flora en fauna boeiden me!  Ik wandelde deze keer vaak alleen  Trouwens, de meeste pelgrims stappen gewoon door, nemen af en toe een drink- of eetpauze en babbelen niet veel.  Wel hoorde je vaak “Buen Camino”.  Met een jongen uit Korea heb ik wel enkele woorden gewisseld.  Toen de dorpjes ontwaakten, wensten de mensen je een vriendelijke “Buenos dias!”

Een mooie maar lastige tocht.  Vandaag trokken we door de Spaanse Pyreneeën.

Naar het einde toe vroegen mijn schouders: “Hoe lang moet ik nog die zware lasten dragen?  Mijn heupen en rug sputterden ook wat tegen, mijn beenspieren riepen: "dat begint serieus pijn te doen", mijn knieën schreeuwden ook alarm en één van m’n teentjes heeft het begeven: een beginnend blaartje door te lang, te steil over rotsen te moeten dalen, maar … dat koppig “Benteintje” in me sleepte me voort, verder, vooruit.  Wat was ik gelukkig toen ik het dorpje Larrasoaña zag.  Ik schreef me in bij een man die geen andere taal dan het Spaans kon, maar goed: ik had een bed in de Auberge municipal van het dorpje, in een slaapzaal van 24 mensen.  6€ per nacht.  In een plaatselijk winkeltje kocht ik m’n avondeten.  De uitbater had ooit nog in Brussel gewoond en kon nog een ietsiepietsie Vlaams!!!!

Iedereen stroomde toe.  De slaapplaatsen raakten stilaan vol.  Men moest zelfs mensen weigeren of doorsturen.

Had ik onderweg weinig gebabbeld, ik maakte dit ruimschoots goed in de namiddag.  Op een terrasje zaten we gezellig samen te tateren bij een glaasje.  En geloof het of niet, maar ik fungeerde (bijna) als tolk.  Sheila uit Canada kon enkel Engels, en die babbelde zo graag met zovelen maar kon zich niet verstaanbaar maken in ’t Frans.  De Fransen uit ons gezelschap konden dan weer geen Engels.  Wat heb ik daar allemaal geb(r)abbeld zeg! (2 Fransmannen, 2 Nederlanders (uit Friesland) 1 Italiaan, 1 Canadees en 1Belg!)  Er kwamen zelfs twee vrienden uit Frans Vlaanderen (Hondschote) bij ons zitten.  (Ze hebben zelf een Auberge in hun gemeente voor de pelgrims uit het Noorden!)  Aan het tafeltje naast ons zaten mensen uit Australië.  Wat is de Camino internationaal.