maandag 1 september  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De laatste dagen voor vertrek!  't Worden "gezonde" zenuwachtige dagen!  De praktische voorbereiding slorpt veel van onze tijd op en maar best ook! Zo piekeren we niet te veel!  Is alles ok voor ons huis?  Weten de “thuisblijvers” wat en hoe?  Zit er niet te veel, maar ook niets tekort in m’n rugzak?  Hebben we alles in de wagen gestopt?  Nog maar eens het lijstje overlopen …

Vandaag is 't wel 1 september: start van een nieuw schooljaar ... en het doet me wel iets ... niet te moeten vertrekken richting De Zilten of Ten Bunderen. Vandaag reizen mijn gedachten tussen Sint Idesbald en Compostela ...

Deze morgen lag er een briefje in de bus van een collega om me het allerbeste toe te wensen op m’n tocht.  Zowel de sprekende foto  (een mooie kronkelende weg tussen wijnvelden) als de wijze raadgevingen pakten me.  Bedankt voor die steun, Inge.  (Volgend jaar zwaai ik je uit, hé!) 

In die laatste periode heb ik al veel aanmoedigingen  ontvangen van familie, vrienden, collega’s,…via kaartjes, sms’jes, mailtjes of gewoon tijdens onze babbel met elkaar. 

M’n broers en zussen schonken ons een kaartje tijdens de jaarlijkse fietstocht (je weet wel, de tocht van + 25 km die ik op 15 aug. te voet uitgetest heb!) ipv het traditionele plantje.   Ook daarin steunen ze me ten volle!  Het ontroerde me te lezen dat zelfs moeder over ons- van achter een wolkje - zal waken.

 (En nu we het toch over de fietstocht hebben: ’t was een mooie, aangename namiddag!  Eerst een heerlijk kopje koffie met een lekker stukje taart, dan een fietstochtje door natuurdomeinen, tweemaal onderbroken door een gezellige en lekkere drank- en snoepstop, om te eindigen in ’t Rhodesgoed voor ons avondmaal.  Een geslaagde, plezante familienamiddag!)

Zelfs de pastoor haalde op het eind van de zondagviering een slottekst naar boven om mij in naam van zichzelf en de gemeenschap van Huize Sint Jozef (waar ons vader nog steeds verblijft) het beste toe te wensen.  Als dat geen verrassing was! 

In die laatste periode probeer ik toch mijn wandelritme bij te houden.  Zo kwam ik te voet bij de apotheek aan. Toen ik, met m’n wandelschoenen binnenstapte en mijn voorgeschreven ontstekingsremmende medicatie aankocht, (in geval van nood, je weet maar nooit)  was de apothekeres toch wel nieuwsgierig.  Ze had me reeds meerdere malen zien wandelen voor haar deur.   Ook zij vond het een moedig initiatief en steunde me volmondig!

Dat wil ik nog meedelen:  tijdens m’n afscheid op school kreeg ik van Filip een mantranita met de nodige uitleg. Dit is een gebedskraal voor de hindoes en de boeddhisten, een mala, (gemaakt van de zaden van de rudraksha, een immer groenblijvende boom).  Mijn besluit stond vast.  Vanaf de eerste dag van m’n pelgrim-avontuur draag ik deze. Filip, dank je wel voor dit hartverwarmend, symbolisch geschenkje!