zaterdag 6 september  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We zijn vertrokken!  Intussen zijn we reeds 700 km van huis verwijderd.  Een mooie camperplaats in het stadje Couhé. (Frankrijk)  Het is nu 7 uur in de avond.  Deze morgen zijn we om 5.30u. vertrokken.  Alles is tot nog toe vlotjes verlopen.  Als dat maar zo blijft!  We hebben wel wat problemen gehad met onze GPS.  De omvormer van 12 naar 5 volt is kapot.  Wat nu?  Gelukkig is Willy een praktisch denkend iemand en zocht naar een oplossing.  Rechtstreeks werken met de oplader, aangesloten op onze extra batterij in de wagen.  We konden weer verder.

‘t Was wel puffend heet in de wagen.  ‘k Heb het gevoel dat ik reeds “versleten” ben voor ik nog maar één stap in de richting van Compostela gezet heb.  Die heen- en terugrteis is er voor mij teveel aan!  (En voor Willy eigenlijk ook!)  Maar daar kunnen we nu eenmaal niet vanuit!

De laatste dagen waren zeer druk, spannend zelfs.  Er moest nog van alles geregeld en aangekocht worden.  De laatste spullen moesten nog in de wagen.  Telkens schoot het door m’n hoofd: wat nog?  Zal alles wel in orde zijn tijdens onze lange afwezigheid?  Hebben we alles wel mee? …

Hoe tijdrovend m’n training ook was, zeker in die laatste periode, één doel had ik nog voor ogen: naar moeder gaan!  Op woensdag trok ik te voet naar Poelkapelle.  Op de begraafplaats was het stil.  Ik was er alleen.  Ik wilde moeder persoonlijk vertellen over m’n tocht, over m’n twijfels of ik het wel zou aankunnen, over het zo lang weg zijn, over...  Moeder zou me van ginder boven wel in het oog houden.  Moeder zou me af en toe wel een duwtje in m’n rug geven.  Moeder zou me volgen, moed inspreken, … Terwijl ik wat onkruid en de verdorde blaadjes aan het opruimen was uit de bloempotjes kwam Willy me oppikken.  Ik mag me gelukkig prijzen dat Willy het ook ziet zitten om samen met mij die lange periode in Spanje door te maken, mee te beleven.  Voor mij is dit een grote steun.  Zonder Willy zou ik die tocht nooit durven ondernemen.  Maar ook moeder zou met me meewandelen!  Ik zou vaak een babbeltje met haar slaan, tijdens de lange trektochten alleen…

Gisteren was het de voorstelling van het boek: Optimisme@levenselixir.com .

Een mooie avond, vol woord en muziek in de kapel van Sint Idesbald.  Verrassend was het moment waarop de mede-auteurs, de getuigen op het podium geroepen werden. (André en Joost waren er niet bij. André is niet meer en Joost vecht – voor de derde keer – tegen die verdomde, knagende, verwoestende cellen!  Joost, we duimen voor jou!  Zijn vrouw Christiane kwam in zijn plaats naar voor.  Moedig!)

Je kunt je niet inbeelden hoe deugddoende die laatste babbels waren met ons buren, met m’n (schoon)broers en (schoon)zussen, met m’n collega’s, met vrienden!

Bedankt jullie allen die gekomen zijn.  Het voelde goed, het was een steun voor mij en die anderen.

We zijn niet zo lang gebleven, goed wetende dat we ’s anderendaags vroeg uit de veren moesten, vroeg wilden vertrekken en het een lange, vermoeiende dag zou worden.

Gisteren stuurde ik naar familie en vrienden het adres van m’n blog door. Wie wil, kan me – hopelijk – volgen!