Alweer ff geleden dak hier nog een berichtje heb achtergelaten.
Deze week kreeg mijn broer een heel vreemde telefoon van onze tante. Ze had horen zeggen in't stad dat mama dood was. En ze wou eens horen of dat waar was...
Wat gaan de mensen toch allemaal rond bazuinen! In plaats van even na te denken over de gevolgen als je zoiets doet. Om nog maar te zwijgen van alle mensen die je daarmee kwetst.
Maar goed, ons mama kon er op de duur zelf nog mee lachen. Zo is ze dan weer e...
Ze is ook verkouden en moest daarom gisteren de huisarts bellen. Het bleek gelukkig niet zo erg. Ze heeft een puffertje gekregen om de slijmen sneller weg te krijgen. Hopelijk voelt ze haar snel beter.
Straks gaan we nog eens op bezoek bij haar. Het is twee weken geleden dat de kids haar nog gezien hebben, door Yente haar longontsteking, en ze zal heel blij zijn om ons terug te zien. De Sint is ook langs geweest bij haar. Bestond deze goedheilige man maar echt... Ik zou al het speelgoed op de wereld ruilen voor een goede gezondheid voor de mama. Dan pas besef je hoeveel die woorden betekenen als ze je deze bij de start van een nieuw jaar toewensen...
Donderdag moest mama een halve dag binnen voor een simulatie voor de bestraling op de longen. Ze dacht eerst dat ze een harnas gingen maken zoals het masker aan haar hoofd. Maar blijkbaar zetten ze enkel strepen op haar lijf en weten ze aan de hand daarvan waar ze mogen bestralen. En die strepen mogen er de komende zes weken niet meer af, dus ze mag niet douchen en er absoluut met geen zeep op zitten. Nu donderdag moet ze terug binnen om de simulatie opnieuw uit te voeren. Om zeker te zijn...
3 december start ze met de eerste bestraling. Elke dag behalve in het weekend...
Vrijdag ging ik met Yente op bezoek gaan bij haar maar bleek dat Yente longontsteking had. Ik mocht dus absoluut niet bij mama gaan met haar. Zou veel te gevaarlijk zijn voor haar ze keek er zo naar uit.
Ik ben dan in de namiddag Thibo van school gaan halen en met hem eens tot bij haar geweest. Ze fleurde weer helemaal op. Hopelijk is Yente snel genezen en kan ik met haar terug op bezoek gaan.
Deze avond ook naar de sinterklaasshow geweest (zonder Yente dan) en ik was zo emotioneel. Ik vond het op de duur zelf belachelijk maar ik kon het niet helpen. Ten eerste is mama er altijd al bij geweest en ten tweede miste ik Yente enorm. Bij alle liedjes dat ik wist dat ze kende en zou meezingen kreeg ik tranen ik mijn ogen...
Ook bij de terugrit op de tram moest ik denken aan de frats die we vorig jaar met mama uithaalden toen we naar een concert gingen in het sportpaleis. Ik was achteraan opgestapt en zij vooraan. En toen belde ik haar om te vragen waar ze zat want dat ik niet meer op de tram geraakt was. Iedereen had door dat ik aan het zeveren was, en had mij ook al lang zien zitten. Behalve zij... Hilarisch! We hebben nogal gelachen toen ze het uiteindelijk door had
We hebben vandaag dan toch goed nieuws te horen gekregen. De dokters hebben gisterenavond haar dossier besproken en ze zouden toch kiezen voor 6 weken alle dagen bestraling. Omdat ze op die manier de tumor (misschien) nog volledig kunnen weg krijgen! Die dokter zei: ik durf dat hier natuurlijk niet met zekerheid zeggen, dat gaat niemand trouwens doen. Maar hoe die tumor bij jou al verkleind is, dat hebben we hier nog niet veel gezien zei hij. Daarom willen ze dit zeker proberen. Donderdag moet ze een half dagje naar het ziekenhuis voor terug zo een harnas te laten maken voor de bestralingen (deze keer voor de longen dan) en dan gaan ze een datum afspreken wanneer ze gaan beginnen met de behandeling. Tussen twee behandelingen mag nooit meer dan 3 dagen zitten want op die tijd kunnen de cellen alweer beginnen groeien.
Ik denk dat we ons in deze situatie geen beter nieuws konden voorstellen. Zou tita dan toch kunnen toveren?
Vrijdagavond zijn de kindjes dan toch bij mama en papa gaan slapen. Mama voelde haar al veel beter (zegt ze toch) en was blij eens iets terug te kunnen doen voor ons. Het enige wat Thibo vroeg was dat 'tita' zeker haar pruik zou opzetten, want hij is anders bang van haar. Toen ik hem zei dat zijn haar toch ook zo kort is en dat wij ook niet bang zijn van hem, zei hij: "ja maar dit is iets anders, dit is vies". Ik heb dat dan (met een bang hart) aan mama gevraagd en ze begreep het wel.
Ze zei mij nadien dat ze er heel erg van genoten heeft om met de kindjes bezig te zijn en ze te zien lachen. Ze waren ook heel flink geweest. En Thibo dat is al een grote jongen zei ze, daar heb je geen last meer mee.
Ik was blij dat alles zo goed verlopen is, want ik was er toch niet erg gerust in.
Vandaag mag ze om 15h naar het ziekenhuis voor de uitslag van de hersenscan en om morgen moet ze terug om te bespreken wat ze nu gaan verder doen. Ik denk dat ze zal kiezen (te zien wat de uitslag vanavond is) voor de lichte vorm van chemo verder te krijgen. Ze is anders bang dat de tumor heel snel terug begint te groeien.
Ze vraagt aan mij wat ik zou doen. Maar ik vind dat zo moeilijk om dat tegen haar te zeggen. Ik zou eigenlijk geen behandeling meer doen nu, zodat ze (hopelijk) nog wat kan genieten van kerst en nieuwjaar met de familie. Maar ik ben dan bang als ze daarvoor zou kiezen, en het zou heel snel gaan, dat ik mezelf ga verwijten dat ze dat voor mij gedaan heeft... Daarom heb ik haar gezegd dat ze moet doen wat zij het beste vindt voor haar.
Uitslag hersenscan:
Bleek heel goed te zijn. Is zo goed al volledig verdwenen. Beter gaan ze het niet meer krijgen dus moet niks meer voor gedaan worden. Deze dr zou kiezen voor de bestralingen omdat ze dan misschien de volledige tumor nog wegkrijgen. Ik snap het niet meer, echt niet...
Kunnen ze haar nu ineens weer helpen? Is er nu ineens weer hoop? Of gaan ze ons morgen weer alle hoop ontnemen...
Waarom kunnen die dokters nu eens niet gewoon zeggen waar het op staat ipv allemaal andere verhalen te vertellen.
Ben benieuwd wat morgen weer zal brengen...
Ik dacht dat het beter ging met mama maar blijkbaar vertelt ze mij altijd maar de helft. Ik kreeg deze avond een bericht van papa dat mama vandaag geen goeie dag heeft. Ze wou boven kuisen maar is na een halve kamer al moeten stoppen omdat het niet meer ging. Ze heeft veel last van de maag en hoest heel de dag door. Ze heeft zelf voorgesteld om morgen de dokter te bellen. En dat zal ze zelf niet gauw voorstellen, alleen als het echt te erg is...
En ik had dan nog net gevraagd of de kindjes morgen mogen gaan slapen. Ik dacht dat ze dat wel leuk zou vinden nu ze wat beter was. Ze had ermee ingestemd maar begin stilaan te vrezen dat ze dat ni meer gaat aankunnen.
11 november 2012: een verjaardag zoals ik er nog veel zou willen
Vandaag was een fantastische dag...
Deze morgen hadden mijn fantastische vrienden bloemetjes aan de deur komen afzetten met een berichtje bij: voor een lieve vriendin.
Tegen 13h zijn mama en papa toegekomen en hebben we eerst een glaasje cava gedronken. Mama zag er geweldig uit. Moest je niet weten dat ze ziek is, je zou het niet zien. We zijn dan aan het lekkere stoofvlees van mijn zoetje begonnen met vers gemaakte appelmoes. Mama zei dat ze de laatste tijd niet veel meer eet maar heeft toch drie borden gegeten. Ze vond het lekker
Daarna zijn de mannen in de zetel gaan zitten om afwisselend voetbal/veldrijden te kijken en zijn mama, de kindjes en ik spelletjes beginnen spelen. We hebben tranen met tuiten gelachen toen mama altijd heel toevallig twee dezelfde nam in het memospel en het zo in 1 keer uitspeelde.
Nadien zijn nonkel Danny en tante Martine toegekomen (zij wouden eigenlijk bij mama op bezoek maar omdat ze niet thuis waren had ik gezegd dat ze moesten naar hier komen). Ook zij hadden bloemetjes bij.
We zijn dan nogmaals aan tafel gaan zitten voor een stukje taart en koffie en er kwamen zware onderwerpen aan het woord (zoals mama die zegt dat ze het moeilijk heeft als ze alleen is, vooral als ze aan de kleinkinderen denkt en weet dat ze die niet meer zal zien groot worden) maar ook hele leuke. En mama zei: zie je nu waarom ik altijd zo graag tante Martine en nonkel Danny over de vloer krijg. Je mag nog zo ziek zijn als je wil, met hen moet je altijd lachen
Tegen 19h zijn zij naar huis gegaan en heb ik nog bezoek gekregen. Ook zij hadden een bloemetje bij en een kaarsje met de tekst: vrienden voor het leven.
Toen zij naar huis vertrokken heb ik toch even een traantje gelaten. Zowel van blijdschap als verdriet. Het voelt fantastisch om te weten dat je in zo een moeilijke periode van je leven zo fantastische vrienden hebt.
Dit was een verjaardag om nooit te vergeten. En hoe ik ze nog heel dikwijls zou willen vieren...
Deze morgen op bezoek geweest bij de mama. Ze lag nog in bed maar kwam naar beneden van zodra ze ons hoorde binnen komen. Ze voelde haar goed, en eigenlijk zag ze er ook wel goed uit. Ze keek met plezier naar Yente en schaterde het uit bij alles wat Yente aan het vertellen was. Ik vroeg haar of ze al iets beslist had wat ze nu verder ging doen. En zij zou kiezen voor de verdere behandeling met de lichte vorm van de chemo. Want ze is bang dat, als ze niks doet, de tumor des te sneller zal terug beginnen groeien. Ik zei haar dat ze vroeger altijd zei als er geen genezing meer mogelijk is, dat ze dan geen behandeling meer moeten doen. Maar ze antwoordde: "maar hier is er nog altijd een behandeling mogelijk e, ze kunnen hem wel niet meer weg krijgen, maar ze willen toch nog altijd behandelen" Daaraan hoor je dat ze nog steeds hoopt op goed nieuws. Maar wie kan het haar ook kwalijk nemen e.. Als er geen hoop meer is, dan is het niet meer de moeite om verder te leven. En dat is nu juist wat wij haar wel willen geven. De zin om verder te leven... En we gaan daar zondag eens werk van maken. We maken er een supergezellige familiedag van. Vanavond mag ze bij Davy en Katrien gaan eten, en ook daar kijkt ze erg naar uit! Verzorg ze broer, ze verdient het!
Een uur later dan voorzien mogen we binnen bij dr. Vercauteren. Hij vraagt haar hoe ze zich voelt en hoe de derde en vierde chemokuur verlopen is. Ze zegt hetzelfde als anders. Alleen heb ik nu een maagvliesontsteking en een darmontsteking gekregen zegt ze.
Hij noteert alles en laat ons dan de scans zien. Hij vertelt dat de tumor weer een deel verkleind is en dat hij nu al zeker 60% kleiner is dan in begin.
Nu heeft ze twee opties volgens hem.
Ofwel voorlopig niks meer doen, en om de zes weken op controle. En als ze dan zien dat hij terug begint te groeien, starten met een tweede chemokuur.
Ofwel een verdunde versie van de chemo blijven geven om de drie weken en ook terug met een tweede chemokuur (andere producten) starten als ze zien dat hij terug groeit.
Voordeel daarvan is dat hij misschien niet zo snel zal terug groeien. Nadeel is dan ze dan wel terug ziek zal zijn.
Door mijn volgende vraag aan de dokter heb ik een beetje uitgelokt dat ze eindelijk ging weten wat er echt aan de hand is. Ik vroeg hem dat welke optie ze ook kiest, er zowieso een tweede chemokuur gaat volgen. Ja zei hij, je moet dat bekijken als een chronische ziekte die een tijdje stabiel kan zijn maar die ooit weer de kop zal opsteken. Dan vroeg ze zelf: dus eigenlijk kan ik niet meer genezen, wat ze ook doen?
Nee zei hij, daarvoor is het al te ver gevorderd. In de toekomst kijken kan ik niet, dat moeten we altijd afwachten...
Het werd muisstil in de kamer, en zij kreeg tranen in haar ogen.
Dan vroeg ik hem of bestralen geen optie was en hij zei dat da een goeie vraag is en dat da te overwegen is. Het is wel een agressieve behandeling, in de zin van vier à vijf weken elke dag naar het ziekenhuis komen. En ze zal daar waarschijnlijk ook ziek van zijn omdat de kans groot is dat ze haar darmen of slokdarm raken ofzo...
Hij stelde voor af te wachten op de uitslag van de hersenscan en dan de knoop door te hakken. Maar de beslissing is uiteraard aan mama.
13 november: mr van de hersenen
19 november: uitslag van de hersenscan
20 november: afspraak met dr. Vercauteren om te zien wat we gaan doen.
We kwamen buiten bij de dokter en ze zei tegen mij: ik had het gedacht dat ze da nooit meer kunnen weg krijgen e. Ik ga daar heel mijn leven mee zitten. Ale ja, wat er nog overschiet van mijn leven...
Eens thuis gekomen is ze volgens papa hard beginnen huilen en zat ze weer in de put. Als ik haar daarnet hoorde zei ze dat het al wat beter was en dat ze hoopt dat ze toch nog wat beter gaat worden zodat ze nog kan genieten van de leuke dingen die nog moeten komen.
Wij hopen allemaal heel erg mee!
Zondag komen mama en papa voor mijn verjaardag bij ons eten en gaan we er een echte familiedag van maken!
Mama en papa hebben, net zoals wij, een fantastisch verlengd weekend achter de rug.
Mama voelde zich heel goed en is bij tante Martine op bezoek geweest en heeft bezoek ontvangen van meter Rita. Ze heeft ervan genoten. Net zoals ze genoten heeft van het feit dat ze haar eigen ramen terug kon wassen
Papa stuurde mij zelfs een bericht dat hij het heel fijn vindt en dat hij hoopt dat dit sprookje mag blijven duren. Hij zegt er ook wel bij dat hij bang is voor maandag. En dat ben ik ook...
Morgen moet ze opnieuw een ct scan van de longen laten maken. En dan weer twee dagen bang afwachten.
Laten we hopen op het beste. Wat dat ook moge zijn...
Wij hebben even onze zinnen kunnen verzetten in movie park. Ondanks de regen hebben we er erg van genoten.
...niet alleen dat. Ook een dag om extra stil te staan bij de mensen die er wel nog zijn. Die je nog kan vastpakken, kusjes geven en zeggen hoe graag je ze ziet. Want je moet niet naar iemands begrafenis gaan om te tonen hoe graag je hem/haar zag...
Vandaag dus ook op bezoek bij de mama. Ze was in de wolken toen ze de kids terug zag. Het is zo fijn haar met hen bezig te zien. Ze geniet er zo van.
Ze voelde zich zelf ook terug goed. Had gestreken en eten gemaakt. Je voelt aan alles dat het weer de goede richting uitgaat!
Maandag moet ze terug een foto van de longen laten maken en woensdag om de uitslag. Dit worden weer enkele spannende dagen. Ik hoop dat ze haar geen chemo meer moeten geven, dat ze toch even de tijd heeft om terug te genieten.
Zondag zijn papa en mama 40 jaar getrouwd. Wie had ooit gedacht dat ze het zo lang zouden volhouden. Water en vuur... En zie ze nu... Papa beseft ineens dat ze veel jaren verloren zijn aan onnozele ruzies en dat wil hij nu goedmaken. Alleen spijtig dat het eerst zover moest komen...
Ik zie je graag mams! En papa, en mijn ventje, en mijn kids, en mijn familie en vrienden... Ja ne mens zegt dat soms te weinig
Het gaat al iets beter met mama haar maag. Ben blij dat de medicatie haar werk doet, want ik zag haar steeds weer verder weg zakken.
Gisteren is ze met papa naar de action geweest en vandaag naar de makro. Al is dat laatste haar niet zo goed bevallen. Ze had bij haar terugkomst veel hoofdpijn en een algemeen ziektegevoel, alsof ze griep krijgt.
Laat ons hopen dat da niet het geval is want dat kan ze nu echt wel missen.
Ik heb al vaak gedacht aan de komende 'feestdagen'. De Sint komt even vrolijk als altijd pakjes brengen bij de kleine spruiten, haar kleinste engel wordt alweer 2 jaar, Kerstmis het feest van de vrede, nieuwjaar het feest van de goeie voornemens en de 'goeie gezondheid wensen'...
Moeten we die wel allemaal vieren? Kunnen we ze niet gewoon een jaartje overslaan? Want ik heb zo een klein vermoeden dat ik dit jaar niet helemaal in feeststemming zal zijn...
Anderzijds denk ik dan dat we er net daarom het grootste feest van moeten maken dat er is. Want dit zouden wel eens mama haar laatste kunnen zijn...
Gisteren een bezoekje gebracht aan de mama. Ze deed wel alsof ze zich goed voelde maar ik voelde dat het niet zo was. Ze at nog steeds niet en kon ook ni drinken. Ik neep haar vel in haar hand bij elkaar en zag dat ze aan het uitdrogen was.
Ik heb dan maar zelf de huisdokter gebeld...
En maar goed ook, want bleek dat ze een maagontsteking had. Waarschijnlijk door de vele medicatie en de chemo. Natuurlijk kreeg ze ook hiervoor medicatie (weer 3 erbij).
Vandaag stuurt ze mij dat het al iets beter is. Ze ging naar de winkel met papa. Dat wil toch zeggen dat het wat beter is. Nu hopen op elke dag beterschap!
Volgende scan van de longen staat gepland op 5 november.
Tegen mij doet mama precies of het aan het beteren is en doet ze haar goed voor...
Tegen Davy zegt ze da ze met moeite nog een vierde van een boterham en 1 blik cola binnen krijgt op een dag. Ze voelt dat haar lichaam vocht nodig heeft maar ze krijgt het echt niet binnen. Ze heeft steken overal in haar lijf.
Als ik zou zeggen wat er allemaal scheelt, zegt ze, dan doe je mij direct terug naar spoed
Je zou voor minder de moed verliezen zegt ze dan.
Ik ga straks naar daar en als het nog niet beter is ga ik voorstellen om de huisdokter te bellen. Misschien luistert ze voor 1 keer naar mij...
Vandaag de mama bezocht en ben eigenlijk wel blij dak da gedaan heb. Ik had schrik voor hoe ik haar ging aantreffen maar ze zag er al bij al goed uit.
Het was iets beter zei ze. Ze had vandaag nog maar een uurtje geslapen en had al wat geholpen met patatjes schillen en zo kleine dingen.
Ze zei ook dat misschien alles wel voor niks geweest was. En dat ze soms denkt dat ze beter zoals hunne vriend gedaan had (geen behandeling meer). Maar, zei ze, ik heb nu een kans gekregen en dan moet ik ze maar nemen zeker...
Sinds zondag gaat het weer bergaf met mama.
Ze klaagt veel over buikpijn (maar steekt het dan op haar maag), heeft nog steeds hoofdpijn en kan niks meer eten. Zelf het kleinste beschuit krijgt ze niet binnen. Kracht is terug weg en ze slaapt ook weer heel veel. En misschien maar goed ook, want hoe zou ze haar anders voelen...
Gisteren kreeg ik van papa een bericht dat het achteruit gaat met mama en dat hij zich zorgen maakt. Ik wou dat ik hem kon helpen, want dit moet voor hem ook enorm zwaar zijn. Ineens moet hij thuis alles zien gedaan te krijgen van koken tot strijken en wassen. Terwijl vroeger alles voor hem klaar stond. Ik bewonder hem, het moet gezegd.
Davy wou mama vanavond bezoeken, maar ze sliep. Hij zag ook wel dat papa er wat door zat.
Papa wou deze morgen bellen naar het ziekenhuis om te vragen of al haar klachten wel normaal waren. Maar hij mag niet van mama. Zou ze een slecht gevoel hebben? Zou ze voelen dat haar toestand verre van goed is?
Hopelijk keert het tij snel en kan ze nog wat genieten van haar man, kinderen, kleinkinderen,...
Vandaag exact drie maanden geleden dat die vreselijke diagnose werd gesteld. Ik herinner mij nog zo goed dat we op de terugweg van Frankrijk waren toen Davy mij stuurde dat er een hersentumor bij mama gevonden was. Ik barste in tranen uit en was zo kwaad dat ik niet binnen de vijf minuten bij mama kon zijn. Ze had mij nodig en ik stond op meer dan 700 km van bij haar in de file...
Toen ik haar de eerste keer ging bezoeken in het ziekenhuis voelde ik al meteen dat het niet goed was. We kregen geen of heel weinig uitleg van de dokters.
Mama bleef ten alle tijde positief ingesteld. Net zoals nu blijft ze geloven dat alles goed komt. Ik blijf hopen op een mirakel. Ik weet dat ze bestaan, dus waarom niet met mama. Zij verdient dit!
Het is ook alweer 7 dagen geleden dak haar gezien heb. Ik voel mij schuldig en schaam me. Dinsdag wou ik bij haar gaan maar ze had gevraagd om niet langs te komen. Gisteren hetzelfde, ze was te moe. En ben weeral bang van hoe ik haar vandaag ga aantreffen, want nu beginnen de zware dagen alweer. T'is gelukkig een ijzersterke, ik kan alleen maar hopen dat ik daarin een beetje op haar gelijk. Want ik zal het nog nodig hebben...
Avond:
Ik ben haar gaan bezoeken en was een vreemd moment. Ze had haar pruik niet op en thibo zag haar voor de eerste keer zonder haar. Hij ging drie stappen achteruit van het verschieten en stak zich achter de papa weg. Het duurde wel niet lang voor hij zich herpakte en terug 'normaal' deed. Mama geneerde haar heel erg en vroeg om in het vervolg te verwittigen.
Er kwamen onderwerpen ter sprake zoals dat koppel die deze week in de krant stond waarvan de man ook longkanker had en hij en zijn vrouw samen uit het leven zijn gestapt en afscheidsbrieven en geld enzo hadden klaargelegd. Mama vond dit mooi zei ze, als er dan toch niks meer aan te doen is...
Dat ze dit zei maakte mij bang. Want als ze zou weten dat er niks meer aan te doen is zou dit waarschijnlijk ook in haar gedachten zitten.
Misschien maar goed dat we haar niks verteld hebben denk ik dan...
Toen ik nadien in de auto aan Thibo vroeg wat hij vond van tita zei hij dat hij dat vies vond en niet meer naar haar wou kijken. Ik zei hem dat dat is omdat ze ziek is dat haar haar uitvalt en dat zijn haar toch ook kort is en dat da mooi is. Dan zei hij dat we er bij haar ook gel moeten in doen, dat het dan mooier zou zijn
Mama en papa waren compleet ondersteboven. Papa heeft hem zo goed als zien sterven en mama besefte heel goed dat dit even goed zij had kunnen zijn. Ze is heel erg beginnen wenen. Ze hoopt uiteraard dat dit voor haar niet het geval zal zijn, en wij hopen allemaal mee op een mirakel.
Ondertussen is de laatste chemo door haar aderen aan het lopen en mag zij morgen al terug naar huis.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het vandaag mama haar laatste chemokuur mag zijn. Nadien zullen ze hoogstwaarschijnlijk nog moeten bestralen, maar daar is ze niet ziek van. Hooguit een beetje moe...
Mama heeft ook vernomen dat een goede vriend van vroeger ook uitgezaaide kanker heeft en hij wil geen behandeling meer. Ze is daar zo van geschrokken dat ze hem wou gaan bezoeken in het ziekenhuis. Dat bewijst nog maar eens wat voor een goed hart ze heeft. Zelfs in haar situatie meer inzitten met een ander dan met haarzelf.
Vandaag is het zover. Ik ga samen met mama gaan kijken voor een pruik. Om kwart voor 12 moeten we bij cheveux bizarres in Erembodegem zijn.
Ze vraagt eerst wat er juist aan de hand is en waarom ze een pruik nodig heeft. Aangezien het voor chemo is ( en dus geen blijvend haarverlies) stelt ze een synthetische pruik voor.
Dan gaan we naar een andere kamer waar een kappersstoel staat en een wastafel. Daar past ze een pruik of acht. Zij (en ik) zijn direct overtuigd van de tweede die ze op zet.
Dan vraagt ze haar of ze haar echt haar moet afscheren en ze zegt volmondig ja. Wat is mijn mama een sterke madam. Ik verschiet daar nog elke dag van.
Ze haalt de tondeuse en doet alles af tot op 1 cm. Tranen komen in mijn ogen. Dit lijkt zo definitief, zo echt, ...
Mama zelf lijkt er minder moeite mee te hebben. Daarom veeg ik mijn tranen snel weg zodat ze er niets van merkt.
Als ze de pruik op zet vraag ik aan de kapster om er iets moderner van te maken. Want zo is ons mama wel.
Ze begint te knippen en beetje bij beetje zie ik mama (zoals ze was) terugkomen. Heel raar om te zien, hoe iemand haar zo terug haar zelf kan maken. Dus alweer traantjes bij mij. Deze keer van geluk! Wat ziet ze er mooi uit. Mama is terug mama. En zij zelf is ook heel erg blij.
Ze krijgt nog enkele tips mee over de verzorging van de pruik en een uurtje later staan we terug buiten met een nieuwe mama.
Ik ga met haar boodschappen doen in de Colruyt en ze voelt haar sterk genoeg om mee binnen te gaan. Om de mensen onder ogen te komen...
Deze dag was alleszins zeer geslaagd!
Bij deze wil ik Sarah'tje dan ook heel erg bedanken voor het adres. Je had gelijk meid, het maakt een enorm verschil!
Vandaag nog eens een bezoekje gebracht aan la mama. Wat verschiet ik toch elke keer hoe ze eruit ziet. Mensen zeggen altijd dat je daar voorbij kijkt als je iemand graag ziet. Maar waarom ben ik daar dan altijd zo van onder de indruk. Ik zie mijn mama nochtans super super super graag
Morgen ga ik met haar gaan kijken voor een pruik. Ik hoop dat da haar wat meer zelfvertrouwen zal geven.
Hoe gaat het nu ondertussen met haar? Awel ze heeft nog steeds hoofdpijn vertelde ze mij en ze begint ook opnieuw serieus te hoesten. Ze durft het niet meer zeggen tegen de dokters omdat ze bang is voor alweer verdere onderzoeken. En misschien ook voor het resultaat...
Ik hoop dak ons mama'ke van vroeger toch nog eens terug ga zien. Dit mag niet allemaal voor niks geweest zijn!
ze keek er zo naar uit. 
