Toen ik vroeger solliciteerde of langs ging bij de VDAB zei ik dingen die ze wilden horen. Maar wat heeft het me opgeleverd? Een hoopje frustraties, ellende, werkloosheid en beroepsziekten. Nu, mijn angst was niet ongegrond. De VDAB is vaker boeman dan bondgenoot. Doe je niet wat zij je vragen, dan wordt je dossier overgemaakt aan de RVA en verlies je je recht op uitkeringen. Een gevoelig thema. Ik ben allesbehalve rijk en moest mijn boterham verdienen. Toch had ik assertiever uit de hoek mogen komen. Daarom ook dit interview met mezelf waarin ik de vroegere Stef vergelijk met de Stef van vandaag. Je weet wel, de enige echte ;-)
- Dag meneer, naar welk type job bent u op zoek?
-----Stef toen: ik hou van communicatie, van contacten met mensen, afwisseling met administratie is fijn. Ik heb ervaring in contact centres en het lijkt me leuk om dat opnieuw te doen.
-----Stef nu: ik wil me creatief kunnen ontplooien. De dingen kunnen doen die me aan het hart liggen. Mijn grote passie is zingen en acteren. Ik heb een zeer goede stem die ik wil gebruiken voor allerhande doeleinden. ik hou ook van schrijven, zowel artikels als scenario's. Om eerlijk te zijn, liggen mijn filmscenario's, sketches, songteksten, ....me nauw aan het hart. Ik geloof dat ze erg goed zijn en als u me wil helpen om daar iets in te bereiken, dan zou ik blij zijn. Ik ben niet het type sollicitant dat u elke dag ziet, maar wat is het alternatief? Wegkwijnen aan een bureau. Ik dacht het niet.
Wat wil u verdienen?
---- Stef toen: wat zijn de barema's ook alweer? Ik ben tevreden met een klein beetje geld hoor.
---- Stef nu: het leven is duur. Ik heb niet het geluk om iets te hebben gekregen van thuis uit. Daardoor weet ik dat geld wel degelijk gelukkig maakt. Misschien wel omdat ik het nooit heb gehad, maar om even concreet op uw vraag te antwoorden: als ik goed ben in iets wil ik ook wel behoorlijk worden verloond. Er mag nog wat marge zijn, maar ik weet wat ik waard ben.
Beschrijf me je ideale werkplek?
----Stef toen: ik hou van sociaal contact, dus wil ik best worden omgeven door collega's.
----Stef nu: ik werk graag van thuis uit. Ik kan me niet voorstellen om 5 dagen op 7 in de file te staan. Waarom zou iemand krantenartikels moeten schrijven op de redactie terwijl er vandaag voldoende mogelijkheden zijn om thuiswerk te accepteren? Om het fileprobleem in stand te houden, meer en meer burnouts te creëren? Ik hou ook van afwisseling. Op maandag repeteren, op dinsdag schrijven aan mijn nieuwste scenario, op woensdag filmen,....en tijdens het weekend zingen. I love it.
Wat zou je over tien jaar willen hebben bereikt?
----Stef toen: ik wil vooral ervaring op doen en deze ( saaie) job lijkt me een prima begin.
----Stef nu: ik stel mezelf geen al te concrete doelen voor ogen. Ik weet wat ik graag doe. Ik weet wat ik haat, dus wil ik vooral blijven groeien in de dingen waar ik van hou. Dan ben ik een zeer gelukkig mens.
Beschrijf kort je CV
----Stef toen: ik ging naar school x, ik werkte bij werkgever y en daarna bij werkgever z ....
----Stef nu: ik haat CV's waarin men ervaringen chronologisch opsomt, het zegt zo weinig over de persoon in kwestie. Ik hou veeleer van een CV waarin me zijn sterke punten naar voren brengt. Wat wil je doen? Wat wil je niet doen? Ik wil muziek maken. Ik ben geen al te theoretisch muzikant. Ik heb een goede stem, schrijf teksten,....Ik hou ook van spelen, scenario's bedenken, nog eens spelen, typetjes, personages creëren, een beetje journalistiek hier en daar. Misschien heb ik volgens sommigen onvoldoende ervaring, maar ik wil u best wel bewijzen dat ik goed ben in wat ik wil doen.
Verklaar het gat in jouw CV
----Stef toen: ik was toen werkzoekend en vond niet meteen een gepaste job
----Stef nu: ik heb in die periode misschien niet kunnen werken, maar heb wel een pak levenservaring opgedaan. Ervaring die me kan helpen om nog beter te worden in wat ik wil doen.
Waarom zouden we u moeten aanwerven?
----Stef toen: omdat ik meerdere talen spreek, goed overweg kan met klanten, communicatief ben ingesteld, administratief sterk sta,....( bla bla bla)
----Stef nu: omdat ik uniek ben in zijn soort. Je zal er geen spijt van krijgen.
Ik heb geen geld. Nooit gehad. Of toch niet in die mate dat ik meer kon dan te overleven.
Naar Belgische normen ben ik arm. Natuurlijk vervliegt dit in het niets wanneer ik mezelf vergelijk met stervende kinderen uit Afrika. Dan voel ik me schuldig om een woord als "armoede" in de mond te nemen.
Maar we leven hier en nu. Elke maand rijst diezelfde vraag: zal ik de huur kunnen betalen? En hoe zit dat met de elektriciteit? Komen er onverwachte facturen aan? Moet ik extra hulp inschakelen van het OCMW? Klote is het.
Het begon reeds als kind. Mijn moeder was een alleenstaande vrouw zonder vermogen. Ze kreeg weinig hulp van naasten en moest het rooien met een bescheiden loon. Zelden droeg ik mooie kledij. Vaak afdankertjes.
Water dronken we van de kraan en winkelen deden wij bij de goedkoopste supermarkt.
Na de zomervakantie keek ik ertegen op om naar school te gaan. Elk kind had wel een reisverhaal, maar ik? Om me sterker voor te doen dan ik was, liet ik blijken dat "thuis" blijven ook zijn voordelen had. Maar eerlijk: ik zou ook wel eens Spanje willen zien. Of Italië. Wow. Lijkt me geweldig.
Sociaal raak je door armoede geïsoleerd. Ik durfde geen vriendjes uit te nodigen. Uit angst dat ze zouden zien hoe moeilijk wij het hadden. Kwam er toch iemand langs, kreeg ik een sneer genre: "zo'n kleine slaapkamer". Het toppunt was toen onze toilet moest worden doorgespoeld met emmers. Een zoveelste loodgieter kon het probleem niet herstellen en we zaten al in bemiddeling omwille van andere zaken.
Momenteel heb ik rugproblemen omdat mijn bed is doorgezakt en ik niet in staan ben hier iets aan te doen. Het is kiezen tussen de cholera en pest: ofwel betaal je de huur niet en sta je op straat. Ofwel....ik krijg er tranen van in de ogen.
Door o.a. de ziekte van mijn moeder liep het uiteindelijk de spuigaten uit. De ene deurwaarder na de andere kwam over de vloer. Alles werd ons ontnomen. Behalve dat sprankeltje hoop. Geloof dat alles zou keren. Tot op heden is het niet gebeurd.
Het is gewoon niet eerlijk. Ik ken mijn talenten, weet wat ik moet doen om die te benutten, maar het ontbreekt me aan vermogen. Door mijn jeugd aanschouw ik rijkdom nog steeds als iets vies. Welstellende mensen, die moet wel gevoelloos zijn. Een cliché met de nodige kern aan waarheid.
Als niet-vermogend persoon kan je misschien meeleven met die het minder heeft. Toch moet je het hebben meegemaakt om te weten wat het is. Het gekke is: er komt een dag dat ik mee geen zorgen meer zal maken. Dat voel ik.
Ik weet: het blijft een teer onderwerp. Stof voor discussie. En toch: het 5:2-plan lijkt mij vanuit psychologisch standpunt het ideale dieet.
Twee niet-opeenvolgende dagen per week eet je als vrouw een maximum van 500 kcal en als man 600 kcal. Op die manier "spaar" je wekelijks zo'n 5000 kcal uit, hetgeen neerkomt op een gewichtsverlies van zo'n 2-3 kg per maand. Op vastendagen kijk je reikhalzend uit naar het volgende etmaal en wanneer je op "normale" dagen zondigt, wordt dit niet afgestraft zoals tevoren. Je hebt wekelijks twee dagen om die zonde te compenseren.
Vanuit de klassieke geneeskunde heeft men alvast kritiek op dit dieet. Toch duiken de laatste jaren onderzoeken op waaruit blijkt dat periodiek vasten gunstig is voor o.a. bloeddruk en cholesterol.
Ook de flexibiliteit van dit dieet is een vette plus. Kies je ervoor om op maandag en donderdag te diëten, maar moet je op donderdag naar een feestje, dan plan je je vastendag in op woensdag. Of vrijdag. Je ziet: keuze alom.
Natuurlijk is het niet de bedoeling om tijdens die andere vijf dagen alle calorieën te compenseren. Een evenwichtig voedingsplan is nog steeds de juiste keuze. Het wordt ons alleen wat makkelijker gemaakt. Zalig toch?
Hoeveel ben je vermagerd? Hoeveel weeg je nu? Vragen die me talloze keren werden gesteld, al sedert mijn kindertijd. Het ene jaar was ik slank, fit en beklom ik bergen. Het jaar nadien kon je me rollen als een steen. Keer op keer verviel ik in oude gewoontes. Je weet wel: dat befaamde jojo-effect. Decennia later is de strijd nog niet gestreden. En beginnen doe ik mijn betoog met een lijst aan excuses:
- ik groeide op in een omgeving waar gezonde voeding niet als prioritair werd aanzien - Ondanks het feit dat ik graag en veel wilde sporten, werd het mij grotendeels ontzegd. Zo was tennis te duur en woonde ik in een drukke buurt waar buitenspelen geen optie was - Omdat ik geen sportclubmaatjes had, waren mijn vrienden veeleer obees en teerden ze op oneliners als: eentje om het af te leren. - Toen ik een volkoren boterham met groenten wilde eten, vroeg mijn grootmoeder waarom ik geen boter smeerde. Het was er nochtans verse van bij de boer. - Mijn moeder vulde steevast de kasten met snoep en frisdrank. - .....
Ik kan nog uren doorgaan. Door de jaren heen verzamelde ik een boekenkast met literatuur rond dieet en sport. Ik weet best wel wat gezond is en zie het extremisme van goeroes door de vingers. Het juiste pad is nog altijd de gulden middenweg. Niet overdrijven. Alles met mate. Puur fysiologisch gezien, is gezond leven makkelijker dan je denkt. De kunst is om het vol te houden. En dat is pure psychologie.
Waarom laten mensen zich opereren terwijl ze dat gewicht ook op een gezonde manier kunnen verliezen? Omdat het hen makkelijker wordt gemaakt. Ze weten dat vreten geen optie meer is en het hongergevoel verdwijnt na enkele happen als sneeuw voor de zon. Toch zijn er nadelen verbonden aan dit soort ingrepen. De langetermijneffecten zijn onbekend. Je neemt minder voedingsstoffen op, veroorzaakt onnatuurlijke processen. Door de weinige voeding die je tot je neemt, is het onmogelijk om spiermassa te kweken. Iets waar je zeker als man best twee keer over nadenkt.
En dan is er ook ethisch kantje: de operatie wordt terugbetaald vanaf een bepaalde BMI waardoor je ziet dat sommigen bewust verzwaren om geen cent te moeten betalen uit eigen zak. Kunnen we dit als maatschappij tolereren wetende dat er nog dagelijks mensen zijn die sterven aan hongersnood? Wetende dat elke zwaarlijvige mits goede begeleiding ook op een niet-operatieve manier kan vermageren?
Ik weet: dit is stof voor discussie. Soms heb je geen verzadigingsgevoel en wordt een mens zwaar depressief wanneer hij niet kan vreten?
Zelf kies ik voor de natuurlijke weg en hoop ik een mentale balans te vinden tussen honger, goesting, plezier en sport. Het is heus niet de makkelijkste weg, maar ik ben bereid hem te nemen.
Reeds jaren ben ik actief op datingwebsites. En al evenveel jaren heb ik het systeem vervloekt. De magie van zo'n "instant" klik vind je zelden op het net en ook de chemie is minder intens wanneer ze wordt verstuurd met een druk op de knop.
Op de vraag waarom dit gegeven me blijft boeien, is het antwoord simpel: nieuwsgierigheid! Elke keer ben ik benieuwd wie mij heeft bezocht, leuk vindt en of de interesse uitmondt in die ene waanzinnige chat.
Ik verwacht er weinig van. Best een gezonde houding. In tegenstelling tot het merendeel van de profielen ga ik er niet van uit dat een droompartner zich bevindt aan de andere kant van mijn scherm. En toch kan het?
Uit onderzoek blijkt dat steeds meer en meer koppels elkaar virtueel hebben gevonden. Ik zou wel eens een profielschets willen zien van mensen bij wie het effectief heeft gewerkt. Zijn het mensen die weinig van elkaar verwachten? Of niet meer geloven in de non-virtuele magie? Waren zij aan kinderen toe en vonden ze online hun ideale donor? Of is het gewoon een nieuw gegeven des tijds waar ik met mijn spiritueel geladen chemie nog niet bij kan?
Elk profiel heeft zijn achtergrond en vaak bots je op wederkerende patronen. Mensen die hartstochtelijk verlangen naar liefde, erkenning, bevestiging,... Ze zijn zelden selectief en veelal opdringerig. Voor hen maakt het niet uit of wie of wat je bent, zolang je hen maar aandacht geeft. Zonder iets van je te weten, sturen zij aan op een date. Hoe die verloopt, maakt hen weinig uit. Zolang jij maar die ene bent die zo spoedig mogelijk met hen afspreekt.
Onderbreek je een chat omdat de bel even gaat en je komt een halfuur later terug online, lees je vaak een ellenlange monoloog met zelfbeklag. Waarom heb je die persoon verlaten? Heeft hij of zij iets verkeerd gezegd? Zelden houdt die rekening met het feit dat je nog een leven hebt naast het virtuele. Veelal omdat hij dat zelf niet heeft en weinig empathie vertoont jegens jouw situatie. Als ik jullie één goede raad mag geven: mijd zo'n mensen als de pest. Ze zorgen enkel voor problemen.
Om tot een eindconclusie te komen, rees de vraag: zou ik actief zijn op zo'n site mocht ik perfect gelukkig zijn? Het antwoord is volmondig "neen". En misschien is daarmee wel alles gezegd.
Ook ik ben ervan overtuigd dat de ware liefde bestaat. De vraag is alleen: geloof je in het principe van "wie zoekt, die vindt"of ben je veeleer overtuigd dat alles is voorbestemd? Zelf teken ik voor optie twee. Het bespaart mij een helse zoektocht. Onnodige stress laat ik liever thuis en op deze manier leer ik best gelukkig zijn met mezelf. Alleen.
Je kan het gegeven statistisch benaderen. Ervan uitgaan dat wie wekelijks vijf keer date, ook vijf keer meer kans heeft op het vinden van "de ware". De vraag is alleen: loop jij graag het risico om ook vijf maal vaker te worden teleurgesteld?
Dezer dagen zijn datingwebsites als twoo immens populair. Ik spreek uit ervaring wanneer ik zeg dat je erg selectief mag zijn. Nooit had ik bij iemand dat ware gevoel, en wanneer ik een persoon leuk vond, verdween de interesse vaak na een vrij korte chat. Minder diplomatisch gezegd: zo'n datingsite krioelt van de marginalen.
Nu, je hebt ook betalende websites die deftiger volk zou aantrekken. De vraag is alleen: wie is er nu zo hopeloos om massa's geld te steken in het vinden van een partner? Het is niet omdat je hebt gestudeerd dat je weet hoe de waarheid rond aantrekking kan worden geformuleerd. Niemand weet dat het bestaat. Je kan er enkel in geloven. Dan komt alles goed.
Je hebt zelfs huwelijksbureaus gestart door erkende psychologen die jaarlijks massa's geld opstrijken. Dit zonder enige garantie op succes.
Neen, ik ben niet gek. Wanneer ik praat met koppels die elkaar duidelijk hebben gevonden, val je op één gemeenschappelijke noemer: ze ontmoetten elkaar op een moment dat ze het niet hadden verwacht. Ze houden van elkaar zonder krampachtig vast te houden aan overdreven rationele benaderingen. Hun liefde is vaak niet te definiëren. Ze is er gewoon.
Mijn persoonlijke zoektocht naar de ware vat ik samen volgens een boeddhistisch principe: iets komt naar je toe wanneer je het hebt losgelaten en het minst van al verwacht.
Mijn leven is een aaneenschakeling van onmogelijkheden die werkelijk zijn gebeurd.
Ik ben misschien geen tovenaar of heks, toch overviel mij vaak het gevoel dat iets geen toeval kan zijn. Een tijdje terug denk ik plotseling spontaan aan mijn buurman's vorige bedrijfswagen. En net op dat moment komt diezelfde buurman met die bewuste wagen de straat in gereden. Die wagen fungeerde als vervangwagen van zijn huidige auto. Nooit eerder dacht ik aan dat bakje sinds het uit ons straatbeeld was verdwenen. De kans dat zoiets gebeurt, is statistisch zo goed als nihil. Maar het geschiedde.
Mijn moeder ontving een brief met slecht nieuws van mijn vader. Tegelijkertijd zat de streekkrant in haar bus. Daarin stond een artikel over mijn vader's nieuwe onderneming. What are the odds?
Ooit dacht ik spontaan aan een meisje dat jaren voordien in mijn klas had gezeten. Ze woonde in Limburg en wat bleek? Opeens stond ze voor mij. In Aalst.
Justine Henin en Kim Clijsters hadden een carrière die op vele vlakken haast parallel liep. Was de ene gekwetst, volgde de andere. Ze waren vorig jaar zelfs op hetzelfde moment zwanger.
Je kan deze feiten op extreme wijze benaderen. Ofwel laat je alles aan het toeval over en stel je jezelf geen vragen. Het is zoals het is. Ofwel zie je dit als een teken dat dingen soms zijn voorbestemd.
Zo kan je op zoek gaan naar een partner, je inschrijven op meerdere datingsites, zoveel mogelijk dates versieren in de hoop dat de statistiek aan je kant staat. Want hoe meer dates, hoe groter de kans dat je de ware vindt. Maar levert zo'n zoektocht niet vooral frustratie op? Het publiek van zo'n websites bestaat doorgaans uit ongelukkige mensen en mist de spontaniteit van een leuke, warme ontmoeting.
Geloof vind ik belangrijker dan me vastklampen aan cijfers of statistiek. Geen blindelings vertrouwen in de bijbel ( al vind ik het best een cool boek), maar "geloven" dat wanneer je jezelf openstelt voor dingen de ware op je pad verschijnt. Mensen voelen wanneer iemand gefrustreerd ronddwaalt met lijstjes waaraan zijn grote liefde moet voldoen. Dus hoe rationeel wil je dat benaderen? Leef je het liefst gefrustreerd met de idee dat het geen zin heeft of verander je vandaag je principes in: je krijgt wat je uitstraalt ( kwantumfysica). Uiteindelijk is alles met elkaar verbonden en liggen daar waarschijnlijk de wortels van "aparte" gebeurtenissen.
Ik kan uiteraard niet verklaren hoe dat precies in zijn werk gaat. En dat hoeft ook niet. Nooit had ik de behoefte om er munt uit te slaan. Ik deel gewoon ervaringen en vaak kunnen anderen dat beamen. Het wordt enkel jammer als mensen minder rationele ervaringen zien als een manier om over te gaan tot commerce. Want zoals ik al zei: niemand weet hoe het universum precies draait behalve God de Vader en wie of wat is die ook alweer?
Ik vervolledigde zonet mijn filmscenario. Een tragikomedie gebaseerd op waargebeurde feiten. Ik mag niet teveel verklappen, maar eigenlijk ben ik trots. Het is als een baby die je op de wereld lost. Stiekem hoop je dat velen ervan houden.
En toch is er die twijfel. Ik weet: schrijven is mijn talent, maar er was die ene leraar op school die me buisde voor het vak "scenarioschrijven". Volgens hem had ik er geen kaas van gegeten.
Later ontmoette ik echtere grotere goden. Zij werden als het ware lyrisch van mijn werk. Waarom trek ik me niet op aan hen?
Vanuit mijn opvoeding werd me geleerd dat ik geen bestaansrecht heb. Anderen mogen de baas spelen en mij de grond inboren. Dat moet veranderen, maar het is een heel proces. Meestal weet ik wanneer ik over mij heen lopen, maar ik reageer verkeerd. Ofwel te assertief. Ofwel te braaf. De gulden middenweg lijkt me een betere optie.
Maar hoe dan ook: het blijft een proces van vallen en opstaan.
Het begint reeds in de wieg. Je hebt namelijk je ouders niet gekozen. Soms zijn ze de ideale gidsen en passen zij geweldig goed bij je visie op deze wereld.
Alleen: wat gebeurt er wanneer het botst? Wanneer hun waarden stroken met wat jij wilt en zij een desinteresse vertonen naar wie jij in werkelijkheid bent? Kan je in zo'n geval spreken van vrije wilsbeschikking?
We worden niet gelijk geboren. Al bij onze conceptie is het duidelijk dat het ene kind een voorsprong zal hebben. En dat is niet fair. We moeten dan ook alles doen om dit tot een minimum te beperken. Telkens je beseft dat iemand wordt onderdrukt, help hem dan op weg en reik de hand naar een deur die leidt tot verlichting.
Ik heb altijd graag gezongen. Op de kunsthumaniora zat ik in een band. We knutselden onze eigen songs in elkaar. Dat voelde zo juist aan. De liedjes klonken fris, onschuldig en kwamen recht uit het hart. In die periode was muziek geen wedstrijd, maar veeleer een passie. Het werd een uitdaging om je publiek te vinden, optredens te versieren,....allemaal vrij spontaan. Och, wat een zalige tijd, die late jaren negentig. Mensen spaarden voor cd's en keken reikhalzend uit naar nieuwe releases. Nu vind je alles terug met één simpele druk op de knop. De magie die muziek zo groots maakte, is daardoor wat verdwenen.
Niet veel later liet de wereld een stortvloed aan talentenjachten op ons af. Overal rees de vraag: Stef, waarom doe je niet mee? Maar die gedachte gaf stress. Laat me optreden voor tienduizend mensen en ik voel een kick. Pure adrenaline. Men vraagt me wel eens: Stef, heb jij dan nooit zenuwen? Maar zo'n wedstrijd? Ik geloof niet dat alles eerlijk verloopt. De winnaars zijn op voorhand bekend. En als figurant opdraven in een grootse komedie? Neen, bedankt! Ik laat me niet ziek maken door iets wat fout aanvoelt. Daar heb ik voldoende levenservaring voor.
Nog een argument waarom ik niet deelneem: ik ben een Studio Brussel-mens. Als winnaar van zo'n wedstrijd bouw je nooit een carrière op als credible artist. Ex-deelnemers van zo'n wedstrijd bevinden zich niet in mijn platenkast. Het is gewoon mijn ding niet. Toch wil ik alles doen om een band samen te stellen, een eigen repertoire uitbouwen ( ik heb massa's lyrics, maar ben geen componist: dus wie weet vind ik hier wel een match), optreden, desnoods met CD. Ik hou van artiesten als Lifehouse, Matchbox Twenty, Leonard Cohen, Lana Del Rey, Carla Bruni, Axelle Red, K's Choise, Foo Fighters,....Ik hou ervan om een tekst te brengen en hoe onpopulair het ook klinkt: een beetje commercieel mag het best wel klinken. Om je maar een idee te geven ( tiens, dit heeft iets weg van een advertentie)
Ik heb iets met hypes. Of beter gezegd: niets, want ik doe er zelden aan mee.
Neem nu de commotie rond die film "the broken circle breakdown". Iedereen vindt zo'n oscarnominatie geweldig. En toegegeven: het blijft een hele prestatie. Toch weiger ik een cinematicket te betalen puur omdat het zo hoort.
Het onderwerp van de film lijkt me veel te triest, maar vooral: de cast bestaat niet uit mijn favoriet kransje aan acteurs. Ik kan mij vergissen. Maar voor mij zijn dit echter redenen om thuis te blijven. Ach ja, u doet maar. Het staat u volledig vrij. Volg de publieke opinie en voel u moreel verplicht tot het aanhangen van hypes.
En om in diezelfde sfeer te blijven:
Ik herinner me nog levendig de titanic-hype. Ik was toen 15, dé leeftijd waarop tienermeisjes hun idolen verafgoodden. Niemand sprak over het dramatische verhaal achter de film. Een enige constante bleek het fenomenale charisma van Leonardo Dicaprio, zijn posters in de joepie, jaloezie ten opzichte van Kate Winslet, die ene dubbelganger vanop de chirofuif, ....
Ik heb het allemaal gehoord.
En na al die jaren en ettelijke vertoningen op tv geef ik toe: ook titanic behoort niet dat mijn klassiekers. Want een ruim drie uur durende film in combinatie met hormonen bezeten van ADHD: dat komt zelden goed.
In de media werd een actie rond pesten gestart. Het lijkt wel cool om dit bespreekbaar te maken. En toch blijft het een teer onderwerp, want als kind werd ik gepest.
Waarom?
Misschien omdat ik thuis nooit had geleerd wat assertiviteit betekent. Het leek normaal dat iemand op mijn boekentas plaste of leugens verzon naar leerkrachten toe. Ook later op werkvloer ondervond ik hinder. Lag het aan mij? Ik moet mezelf niet alle schuld toedichten. Meestal was ik weerloos uit angst, bang om te worden gestraft met alle gevolgen van dien.
Graag licht ik dit toe aan de hand van enkele voorbeelden.
Ik herinner mij de laatste schooldag van het vierde leerjaar. We maakten een uitstap naar de speeltuin. Onze juf zag dat een stuk speelgoed was beschadigd waarop een jongen zei: Stef heeft dat gedaan. Zonder aarzelen zette zij me in de hoek. Ik pruttelde tegen, maar het kwaad was geschied. Elke poging tot verweer zou mij een zwaardere straf opleveren. Ik zweeg, maar binnenin ging ik kapot. Waarom kon ik niet spelen zoals de andere kindjes? Stond er op mijn gezicht iets duivels geschreven? Vele vragen zonder antwoord. Ik had het weer gedaan.
Het pijnlijkste aan deze zaak was dat leerkrachten partij kozen voor daders.
Was ik heilig? Bijlange niet. Ook ik had wel eens een woord gezegd in muisstille refter, maar nooit deed ik bewust iemand kwaad. En daar ligt nu net het verschil met een pestkop. Vaak gaat het om mensen met een laag zelfbeeld die hun gebreken op een gevoelige ziel projecteren. Maar als kind heb je dat niet door. Dan zijn zij de stoere bende en jij maar het slachtoffer dat dagelijks al huilend de schoolbus opklimt en thuis braafjes knikt dat alles goed is verlopen. Elke keer opnieuw.
Tijdens het zesde leerjaar had ik vrienden en dat blijft één van de mooiste tijden die ik heb beleefd. Nadien ging het pijlsnel bergaf.
Tijdens het oudercontact van de middelbare school werd nooit gepraat over schoolresultaten. Wanneer een leerkracht mij en mijn moeder zag, wisten zij: hier wordt zodra een delicaat onderwerp aangekaart. Mijn klastitularis van het tweede jaar had al dingen in de mot, maar verder dan een: leer je verweren, is ze nooit gekomen. Ik begon me te verweren, leerde technieken uit de gevechtskunst en paste die toe. Neen, ik werd geen held. Ik werd gestraft omdat ik na maandenlange subtiele pesterijen één klap had uitgedeeld. Eén klap? Kunt U zich dat voorstellen? Eén klap is superieur aan maandenlange mentale mishandeling. Maar ik kreeg de strafstudie. De rest ging een zoveelste maal vrijuit
Op een bepaald moment was er de sage dat Steff ongewenste dingen over medeleerlingen had verteld. Ik zou niet weten waar men her over had, maar kon het wel bekopen met een rapportnota die door mijn ouders moest worden ondertekend. Zeker naar mijn vader toe was dit het signaal dat ik alles had uitgelokt. Hij nam de pesterijen sowieso al niet serieus.
En dan zijn we bij de kunsthumaniora aanbeland: de ideale kweekvijver voor pesterijen. Mensen geven zich bloot, willen zich artistiek ontplooien, hetgeen sowieso al voor de nodige kritiek zorgt. Je stelt je kwetsbaar op waardoor het voor pesters makkelijk is om je prestaties af te breken. Uiteindelijk zit er af en toe opbouwende kritiek tussen, maar als jongen die werd gepest, was het moeilijk om hier een onderscheid tussen te maken. Doorgaans was de relatie leerkracht-leerling soepeler waardoor pesters meer invloed kregen op het manipuleren van oversten. Man, wat een woelige waters heb ik doorstaan. Ik moet wel sterk zijn dat ik dit heb overleefd. Tijdens de laatste twee jaren van mijn humaniora was ik gedurende langere periodes afwezig. Dit had niets te maken met de lessen op zich, maar alles met pestgedrag. Op een moment kon ik het niet meer aan, wou ik tijd om alles op een rijtje te zetten. Tranen met tuiten hebben mijn kamer doorspoeld. En dan was er die twijfel: ga ik terug naar school om te redden wat er te redden viel? Of kies ik voor een ander systeem?
Uiteindelijk heb ik doorgezet en zonder problemen mijn diploma behaald. Niemand had dit durven dromen. Mijn lange afwezigheden werden gebruikt om mij angst in te boezemen. Ik zou het niet halen, mijn jaar opnieuw mogen doen. En toch: heb ik gevochten. Men kreeg me niet klein met hun pestgedrag.
Later tijdens werksituaties ben ik hervallen, in die zin dat ik geen eisen durfde stellen.
Het begon meestal bij het sollicitatiegesprek. Ik drukte me vlot uit, spreek vloeiend Frans en Engels, maar was zelden defensief. Het laagste loon? Prima. De meest onmogelijke werkdruk? Geen probleem. Tijdens de eerste dagen ervoer ik reeds grootse stress. Mensen wisten me wonen, ik deed al het vuile werk en wanneer ik één fout beging, werd dit zo uitvergroot dat mijn ontslag werd ingezet. Eigen schuld, dikke bult? Het zal mij niet meer overkomen. Dat zweer ik.
Op een volgende sollicitatie wil ik vechten, maar ook zij zullen moeten bewijzen dat ze mij waard zijn. Ik ben niet voor niets een meertalige creatieveling. Ik ben uniek en als ik binnen een kader pas, dan wordt het een kwestie van geven EN nemen. You better watch out.
Als ik vandaag een raad zou geven aan gepeste kinderen ( en volwassenen): praat erover, wees niet bang om je leerkracht aan te spreken en indien hij je laat vallen, ga dan hogerop. Blijf vechten voor je waarden en streef naar je gelijk. Niemand verdient het om als mindere door het leven te gaan.
Vandaag ontmoette ik een man. En voor ik zijn naam wist, outte hij zichzelf als acaipoederconsulent. Bessen zijn gezond, het werkzame bestanddeel in poedervorm mogelijk nog gezonder. En de winstmarges die zo'n mannen neerstrijken. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken. Dit is het zoveelste piramidespel. Mensen overtuigen dat hun product fantastisch is, hen warm maken om het zelf te verkopen om op hun beurt op zoek te gaan naar extra verkopers.
In het verleden werd ik benaderd door herbalife-medewerkers en woonde zo'n info-avond bij. Je kon als verkoper wekelijks duizenden euro's winst opstrijken. Je moest vooral accentueren dat dit product je leven had veranderd. Liefst met de nodige pathos. In de trend van: mijn leven stelde weinig voor. Ik was gedurig moe, maar toen ontdekte ik herbalife. Alles werd plots anders. Ik kwam goedgemutst uit bed, had tonnen energie en verloor mijn overtollige kilo's.
Voor we de zaak met de grond gelijk maken: zowel herbalife als acaibessen hebben hun waarde. Ze bevatten werkzame bestanddelen en activeren het bewustzijnsproces van de mens. Je wordt je bewuster van je levensstijl en zo doe je heus wel iets rendabel wat gezondheid betreft. Maar het kan voordeliger. Uiteindelijk betaalt de consument het merk en kan hij vele vitamines en mineralen uit voeding halen, desnoods bij tekorten aangevuld met goedkopere, kwaliteitsvolle supplementen.
Wat het acaipoeder betreft: google dit product en je zal zien dat er minder dure opties bestaan. Of betaal je graag meer voor je plezier?
Woensdag keek ik voor het eerst naar de serie "loslopend wild", een hilarisch sketchprogramma waarin vrouwen bewijzen dat ook zij grappig kunnen zijn. Het slechte nieuws is: ik heb niet gelachen en dat heeft absoluut niets te maken met het fenomeen "vrouw". De sketches zijn veelal zwak en voorspelbaar. Je verwacht een climax, maar denkt uiteindelijk bij jezelf: och is het dit maar?
Ik geef je enkele voorbeelden : een vrouw van middelbare leeftijd stapt op de bus en een jong meisje biedt haar een zetel aan. Ze vraagt of zij er werkelijk zo oud uit ziet en doet een dansje. Grappig? NOT
Een vrouw en man liggen in bed. De vrouw ontdekt een tattoo bij de man en vraagt hem hoe lang hij al is getrouwd. Opnieuw blijven mijn lachspieren onaangetast.
Toch is de reeks al aan haar tweede seizoen toe. Weer zo'n typische evolutie die onze openbare omroep heeft doorstaan: iets dat niet leeft bij de mensen wordt uitgemolken. De zender is zo kwistig met creativiteit dat ze liever geen risico's neemt. De cast bestaat uit enkele grote namen, veelal ex-flikken en Witse-acteurs, hetgeen hen vast een veilig gevoel bezorgt. Echt groot talent een kans geven, zit dat er nog in? Nu, mocht iemand van de VRT dit ooit lezen, ik bezit massa's sketches en scenario's van zeer hoge kwaliteit. You better watch out.
Enkele maanden terug liet ik mij overhalen door een grootse campagne. Ik schreef me in bij basic fit. De formule was duidelijk. Voor amper 15,95 euro kon je gebruik maken van alle basisvoordelen die een fitnessclub heeft te bieden. Het enige waar je geen beroep op kan doen, is persoonlijke begeleiding.
En daar knelt het schoentje. Begeleiding zou the key moeten zijn. Zeker in een wereld waar mensen overladen worden met gezondheidstips en vaak het kaf van het koren niet meer onderscheiden. Uiteraard was ik voordien lid van duurdere gyms en ook daar liet de coaching vaak te wensen over. In vele gevallen kreeg je niet meer dan een veralgemeend schema. Ook al maakte zo'n club reclame voor het feit hun personeel universitair was geschoold, de desinteresse in hun clienteel was soms schrijnend.
Ik stelde mezelf dan ook de vraag: wat maakt het uit? Veel. Je bespaart op maandbasis gemiddeld 50 euro. En soms veel meer. Privégyms verbieden hun klanten vaak om eigen water mee te brengen waardoor je op maandbasis meer aan water hebt verspild dan aan je eigenlijke abonnement. Dan is de keuze voor zo'n basic fit snel gemaakt. En toch zie ik na enkele maanden vooral nadelen? Er is een overbevolking aan cliënteel. Vaak moet je aanschuiven om één toestel te bemachtigen. Gewichten worden ondanks waarschuwingen zelden terug op hun plaats gelegd. Het personeel is vrij laks, vertoont een totale sportieve desinteresse en lijkt enkel geboeid wanneer je een potentiële nieuwe klant aanbrengt. Kapotte toestellen worden niet snel hersteld. Mensen die een oefening fundamenteel fout uitvoeren, worden niet gecorrigeerd.
Het abonnement is goedkoop, maar uiteraard zit er een addertje onder het gras. Wanneer je niet tijdig en via aangetekend schrijven je lidmaatschap stopzet, gaat de formule over in een stilzwijgend verlengen. Iets waar menig enthousiasteling zich aan laat vangen. Uitkijken blijft de boodschap.
Vanuit overheidsstandpunt vind ik Basic Fit deels geslaagd. Sporten moet financieel toegankelijk zijn voor iedereen. Juist. Toch zijn het vaak minder intelligente mensen die geen kaas hebben gegeten van hoe hun lichaam precies werkt. Zij worden aan hun lot over gelaten en dreigen terecht te komen in een mallemolen van overtraining en blessureleed. Je zou hen moeten beschermen.
Online magazines, niemand denkt ze weg in de huidige maatschappij. Vanuit het standpunt van uitgevers ook begrijpelijk. Je verspilt geen massa's papier, bespaart op personeel en klanten hoeven hun zetel niet meer uit. Toch heb ik vanuit nostalgisch oogpunt moeite met deze evolutie. Mensen spenderen dagelijks uren voor hun pc-scherm. Willen zij dan 's avonds niet rustig de sofa in zonder die hatelijke computer voor hun neus? Voor mij is niets is zo ontspannend als op een zomerdag kranten verslinden vanop je terras. Zalig gewoon.
Ik ben nog niet oud en toch heb ik de technologische revolutie van dichtbij meegemaakt. Als kind leek de GSM, laat staan het internet, een revolutionaire utopie. Aan wedstrijden nam je deel door een gele briefkaart in te vullen. Je belandde in een trommel en werd uit onschuldige hand verloot. De jeugd van tegenwoordig moet hier heus om lachen. Voor hen lijkt onze huidige technologie de logica zelve.
Online media hebben zeker zijn nut. Het helpt me om snel en efficiënt nieuws te raadplegen. Toch hoop ik dat de krant nooit uit ons straatbeeld verdwijnt. Al was het maar als bescherming tegen de zon op mijn nog onbestaand terras.
Drie jaar terug ontdekte ik de Britse comedyreeks Miranda en sindsdien ben ik grote fan. Miranda is een boomlange vrouw die met haar beste vriendin Stevie een winkeltje uitbaat. Ze is hopeloos verliefd op de knappe Gary en ook hij lijkt niet ongevoelig voor Miranda's aparte gevoel voor humor. Werkelijk elke situatie zet ze naar haar hand. Iedere ontmoeting met klanten, vrienden, familie ( en in het bijzonder haar moeder) draait uit op een hilarisch fiasco.
Ik zal dit verduidelijken aan de hand van wat voorbeelden. Miranda wil gaan fitnessen en eens ze de zaal betreedt, krijgt ze zo'n ongelooflijke zin om te plassen in het ballenbad. Ze vraagt de uitbater naar de mogelijke abonnementsformules en wanneer ze haar zin niet krijgt, dreigt ze ermee om effectief op originele wijze haar urineblaas te ledigen.
Wanneer Miranda solliciteert voor een job heeft zij de neiging om te zingen. Terwijl anderen zouden begaan onder zenuwen klimt Miranda op de desk van potentiële werkgevers en brengt zij schaamteloos ( en met vele valse noten) haar versie van grootse filmklassiekers.
Intussen zijn er op vijf jaar tijd achttien afleveringen gemaakt ( drie seizoenen van zes episodes) en daarin schuilt volgens mij de kracht van de reeks. Op geen enkel moment heb je als kijker het gevoel dat een scène is uitgemolken of enig gevoel aan originaliteit ontbreekt. Wat Miranda ook uitspookt, ze heeft een charisma van formaat. Je bent als kijker dan ook geneigd om haar te vergeven voor de schade die zij heeft aangericht.
Een tien op tien voor eigenheid en originaliteit. Intussen lanceerde zij een zeer originale workout dvd en is het wat mij betreft uitkijken naar Miranda, the movie!
Ik surfte even naar de facebookpagina van mijn lagere school. Eén foto, vele gezichten en pakken nostalgie. Precies twintig jaar terug zat ik in het laatste jaar van de lagere school. Een mooie tijd van dromen. Ik was bij de besten van mijn klas en werkelijk alles leek mogelijk. Binnen twintig jaar zou ik rijk zijn, een vrouw hebben, de fijnste job, misschien al enkele kindjes en wat is er van geworden? Geen paniek, Stef. Je tijd komt nog.
Het lijkt zo dichtbij en toch is er zoveel veranderd. Mijn grootvader overleed, het contact met de familie werd verbroken, ik doorstond enkele helse periodes, kwam in contact met mensen die me kwetsten, vatte een verkeerde studie aan, maar vooral: ik vond geen zelfvertrouwen op deze lange weg. Misschien is dat wel de sleutel van het feit dat ik nostalgisch ben. Ik wil hier aan werken. Binnen twintig jaar wil ik zeggen dat ik alles heb durven keren.
Dat zesde jaar werd een periode van verandering. Zowel mijn vader als moeder verhuisden. Ik kreeg er een halfzus bij, ging op skireis, had mijn eigen detectiveclub, lanceerde een krant, kreeg mijn eigen CD-speler, radio en enkele CD's. Behing mijn kamer met posters van coole artiesten en creëerde zo mijn eigen paradijs. Het viel me op hoe verwonderd ik was om kleine dingen. Van het internet of gsm-gebruik was nog geen sprake. Mensen gingen op een andere manier met elkaar om. Wou je je vriendjes zien, dan ging je even langs. Ook zalig hoe we kampen bouwden of iemands kelder ombouwden tot clublokaal. Wat voelden wij ons groots. Als 12-jarigen konden we de wereld aan.
En het jaar nadien werd alles anders: weg verwondering, weg magie. De middelbare school: ik vond ze vreselijk en verlangde naar die goede, oude tijd.
Jij bent het grootste talent dat ik in eeuwen heb gezien. Dat waren FD's woorden enkele jaren terug. Best wel flatterend. Wat zeg ik? Schokkend. Diep in mezelf wist ik: die man heeft gelijk. Maar wat moest ik ermee? Als kind had ik een bijzondere fascinatie voor muziek, film en televisie. Het leek mij een magisch medium waarin mijn bestemming lag.
Nu kom ik uit een allesbehalve artistiek nest. Mijn vader is een kil en rationeel man met weinig empathie. Alsook het merendeel van de familie. Ik was slim genoeg om bv. dokter te worden, maar wiens keuze zou dit zijn geweest?
Op mijn zestiende trok ik naar de kunsthumaniora. Een tegenvaller van formaat. De hele opleiding leek klassiek getint, allesbehalve mijn dada. Je bent niets, je kan niets en zal ook nooit iets zijn, waren zowat woorden die ik dagelijks kon slikken. Ik werd gepest en belandde in een depressie. Mijn grote passie werd zowaar niet erkend. Voor een gevoelige tiener leek dit de hel. En toch ben ik mezelf blijven geloven. Want het zit diep, die artistieke liefde van me. Steel wat geld, kledij,....allemaal goed, maar hier blijf je af, begrepen?
Toen ik midden twintig was, ving ik een nieuwe artistiek - professionele opleiding aan. Er waren enkele jaren verstreken en ik hoopte toen om alles beter te kunnen plaatsen. Dit keer koos ik voor een zangopleiding waarin popmuziek centraal stond. Het begin leek mooi. De nadruk lag op praktijk, ik leerde dingen bij en voelde mezelf groeien. Maar al snel werd duidelijk dat de privé-opleiding een lucratieve bedoening was. Een privéles van een uur bestond hoe langer hoe meer uit de directrice die privételefoons pleegde, haar boterhammetjes at, filmpjes op youtube bekeek,.....Van les geven, kwam nog weinig in huis. Van zo'n dure opleiding verwachtte ik dat we naar het podium werden begeleid, dat mijn songteksten werden ontwikkeld, dat ik een netwerk uitbouwde,....maar dat bleef uit. Enkel het geld primeerde. Eén keer per jaar kregen studenten de kans om zich voor een publiek te bewijzen. Voor een zaal van duizend mensen. Maar ook hier werden mensen slecht behandeld. Als zanger kreeg je geen oortjes, instrumenten waren slecht afgesteld. Na ruim twee jaar en veel ergernissen later besloot ik te stoppen. Op de vraag of ik een goed zanger was, kreeg ik ook nu geen antwoord. Dus zal ik mezelf even samenvatten: ik heb een goede, mooie stem. Vrij krachtig ook. Qua genre is het nog even aftasten. Al zeker Engelstalig en binnen de popmuziek.
Paul Walker is overleden. De man die in zijn films snelheid promootte, ging ten onder aan zijn passie. Hoe je het draait of keert, dit blijft een drama. Jaarlijks gaan zovelen ten onder aan iets waar lacherig over wordt gedaan. Flitspalen, monsterboetes,...het maakt niet uit. Hard rijden blijft cool. Wie snelheid aandurft, is een held, hét voorbeeld voor toekomstige chauffeurs. Een boete blijft een middel om mee op te scheppen bij vrienden. En heb je rijverbod, op facebook of twitter doe je makkelijk een oproep naar een privé-chauffeur. Nu, het is de kick die telt. Je weet wel: DE verboden vrucht. Maar wat als het verkeerd loopt? Pleeg je dan zelfmoord of betrek je ook anderen op je "highway to hell".
Zonder te moraliseren: ik ben een brave chauffeur. In de bijna veertien jaar waarin ik rijd, veroorzaakte ik geen enkel ongeval. Ook boetes zijn me vreemd. Puur omdat ik het niet begrijp. Je bestuurt een moordwapen, hebt dat grotendeels zelf in de hand en toch loert er die drang. Ik wil het nooit begrijpen.
