Ik vervolledigde zonet mijn filmscenario. Een tragikomedie gebaseerd op waargebeurde feiten. Ik mag niet teveel verklappen, maar eigenlijk ben ik trots. Het is als een baby die je op de wereld lost. Stiekem hoop je dat velen ervan houden.
En toch is er die twijfel. Ik weet: schrijven is mijn talent, maar er was die ene leraar op school die me buisde voor het vak "scenarioschrijven". Volgens hem had ik er geen kaas van gegeten.
Later ontmoette ik echtere grotere goden. Zij werden als het ware lyrisch van mijn werk. Waarom trek ik me niet op aan hen?
Vanuit mijn opvoeding werd me geleerd dat ik geen bestaansrecht heb. Anderen mogen de baas spelen en mij de grond inboren. Dat moet veranderen, maar het is een heel proces. Meestal weet ik wanneer ik over mij heen lopen, maar ik reageer verkeerd. Ofwel te assertief. Ofwel te braaf. De gulden middenweg lijkt me een betere optie.
Maar hoe dan ook: het blijft een proces van vallen en opstaan.
