Woensdag keek ik voor het eerst naar de serie "loslopend wild", een hilarisch sketchprogramma waarin vrouwen bewijzen dat ook zij grappig kunnen zijn. Het slechte nieuws is: ik heb niet gelachen en dat heeft absoluut niets te maken met het fenomeen "vrouw". De sketches zijn veelal zwak en voorspelbaar. Je verwacht een climax, maar denkt uiteindelijk bij jezelf: och is het dit maar?
Ik geef je enkele voorbeelden : een vrouw van middelbare leeftijd stapt op de bus en een jong meisje biedt haar een zetel aan. Ze vraagt of zij er werkelijk zo oud uit ziet en doet een dansje. Grappig? NOT
Een vrouw en man liggen in bed. De vrouw ontdekt een tattoo bij de man en vraagt hem hoe lang hij al is getrouwd. Opnieuw blijven mijn lachspieren onaangetast.
Toch is de reeks al aan haar tweede seizoen toe. Weer zo'n typische evolutie die onze openbare omroep heeft doorstaan: iets dat niet leeft bij de mensen wordt uitgemolken. De zender is zo kwistig met creativiteit dat ze liever geen risico's neemt. De cast bestaat uit enkele grote namen, veelal ex-flikken en Witse-acteurs, hetgeen hen vast een veilig gevoel bezorgt. Echt groot talent een kans geven, zit dat er nog in? Nu, mocht iemand van de VRT dit ooit lezen, ik bezit massa's sketches en scenario's van zeer hoge kwaliteit. You better watch out.
Enkele maanden terug liet ik mij overhalen door een grootse campagne. Ik schreef me in bij basic fit. De formule was duidelijk. Voor amper 15,95 euro kon je gebruik maken van alle basisvoordelen die een fitnessclub heeft te bieden. Het enige waar je geen beroep op kan doen, is persoonlijke begeleiding.
En daar knelt het schoentje. Begeleiding zou the key moeten zijn. Zeker in een wereld waar mensen overladen worden met gezondheidstips en vaak het kaf van het koren niet meer onderscheiden. Uiteraard was ik voordien lid van duurdere gyms en ook daar liet de coaching vaak te wensen over. In vele gevallen kreeg je niet meer dan een veralgemeend schema. Ook al maakte zo'n club reclame voor het feit hun personeel universitair was geschoold, de desinteresse in hun clienteel was soms schrijnend.
Ik stelde mezelf dan ook de vraag: wat maakt het uit? Veel. Je bespaart op maandbasis gemiddeld 50 euro. En soms veel meer. Privégyms verbieden hun klanten vaak om eigen water mee te brengen waardoor je op maandbasis meer aan water hebt verspild dan aan je eigenlijke abonnement. Dan is de keuze voor zo'n basic fit snel gemaakt. En toch zie ik na enkele maanden vooral nadelen? Er is een overbevolking aan cliënteel. Vaak moet je aanschuiven om één toestel te bemachtigen. Gewichten worden ondanks waarschuwingen zelden terug op hun plaats gelegd. Het personeel is vrij laks, vertoont een totale sportieve desinteresse en lijkt enkel geboeid wanneer je een potentiële nieuwe klant aanbrengt. Kapotte toestellen worden niet snel hersteld. Mensen die een oefening fundamenteel fout uitvoeren, worden niet gecorrigeerd.
Het abonnement is goedkoop, maar uiteraard zit er een addertje onder het gras. Wanneer je niet tijdig en via aangetekend schrijven je lidmaatschap stopzet, gaat de formule over in een stilzwijgend verlengen. Iets waar menig enthousiasteling zich aan laat vangen. Uitkijken blijft de boodschap.
Vanuit overheidsstandpunt vind ik Basic Fit deels geslaagd. Sporten moet financieel toegankelijk zijn voor iedereen. Juist. Toch zijn het vaak minder intelligente mensen die geen kaas hebben gegeten van hoe hun lichaam precies werkt. Zij worden aan hun lot over gelaten en dreigen terecht te komen in een mallemolen van overtraining en blessureleed. Je zou hen moeten beschermen.
Online magazines, niemand denkt ze weg in de huidige maatschappij. Vanuit het standpunt van uitgevers ook begrijpelijk. Je verspilt geen massa's papier, bespaart op personeel en klanten hoeven hun zetel niet meer uit. Toch heb ik vanuit nostalgisch oogpunt moeite met deze evolutie. Mensen spenderen dagelijks uren voor hun pc-scherm. Willen zij dan 's avonds niet rustig de sofa in zonder die hatelijke computer voor hun neus? Voor mij is niets is zo ontspannend als op een zomerdag kranten verslinden vanop je terras. Zalig gewoon.
Ik ben nog niet oud en toch heb ik de technologische revolutie van dichtbij meegemaakt. Als kind leek de GSM, laat staan het internet, een revolutionaire utopie. Aan wedstrijden nam je deel door een gele briefkaart in te vullen. Je belandde in een trommel en werd uit onschuldige hand verloot. De jeugd van tegenwoordig moet hier heus om lachen. Voor hen lijkt onze huidige technologie de logica zelve.
Online media hebben zeker zijn nut. Het helpt me om snel en efficiënt nieuws te raadplegen. Toch hoop ik dat de krant nooit uit ons straatbeeld verdwijnt. Al was het maar als bescherming tegen de zon op mijn nog onbestaand terras.
Drie jaar terug ontdekte ik de Britse comedyreeks Miranda en sindsdien ben ik grote fan. Miranda is een boomlange vrouw die met haar beste vriendin Stevie een winkeltje uitbaat. Ze is hopeloos verliefd op de knappe Gary en ook hij lijkt niet ongevoelig voor Miranda's aparte gevoel voor humor. Werkelijk elke situatie zet ze naar haar hand. Iedere ontmoeting met klanten, vrienden, familie ( en in het bijzonder haar moeder) draait uit op een hilarisch fiasco.
Ik zal dit verduidelijken aan de hand van wat voorbeelden. Miranda wil gaan fitnessen en eens ze de zaal betreedt, krijgt ze zo'n ongelooflijke zin om te plassen in het ballenbad. Ze vraagt de uitbater naar de mogelijke abonnementsformules en wanneer ze haar zin niet krijgt, dreigt ze ermee om effectief op originele wijze haar urineblaas te ledigen.
Wanneer Miranda solliciteert voor een job heeft zij de neiging om te zingen. Terwijl anderen zouden begaan onder zenuwen klimt Miranda op de desk van potentiële werkgevers en brengt zij schaamteloos ( en met vele valse noten) haar versie van grootse filmklassiekers.
Intussen zijn er op vijf jaar tijd achttien afleveringen gemaakt ( drie seizoenen van zes episodes) en daarin schuilt volgens mij de kracht van de reeks. Op geen enkel moment heb je als kijker het gevoel dat een scène is uitgemolken of enig gevoel aan originaliteit ontbreekt. Wat Miranda ook uitspookt, ze heeft een charisma van formaat. Je bent als kijker dan ook geneigd om haar te vergeven voor de schade die zij heeft aangericht.
Een tien op tien voor eigenheid en originaliteit. Intussen lanceerde zij een zeer originale workout dvd en is het wat mij betreft uitkijken naar Miranda, the movie!
