Ik heb altijd graag gezongen. Op de kunsthumaniora zat ik in een band. We knutselden onze eigen songs in elkaar. Dat voelde zo juist aan. De liedjes klonken fris, onschuldig en kwamen recht uit het hart. In die periode was muziek geen wedstrijd, maar veeleer een passie. Het werd een uitdaging om je publiek te vinden, optredens te versieren,....allemaal vrij spontaan. Och, wat een zalige tijd, die late jaren negentig. Mensen spaarden voor cd's en keken reikhalzend uit naar nieuwe releases. Nu vind je alles terug met één simpele druk op de knop. De magie die muziek zo groots maakte, is daardoor wat verdwenen.
Niet veel later liet de wereld een stortvloed aan talentenjachten op ons af. Overal rees de vraag: Stef, waarom doe je niet mee? Maar die gedachte gaf stress. Laat me optreden voor tienduizend mensen en ik voel een kick. Pure adrenaline. Men vraagt me wel eens: Stef, heb jij dan nooit zenuwen? Maar zo'n wedstrijd? Ik geloof niet dat alles eerlijk verloopt. De winnaars zijn op voorhand bekend. En als figurant opdraven in een grootse komedie? Neen, bedankt! Ik laat me niet ziek maken door iets wat fout aanvoelt. Daar heb ik voldoende levenservaring voor.
Nog een argument waarom ik niet deelneem: ik ben een Studio Brussel-mens. Als winnaar van zo'n wedstrijd bouw je nooit een carrière op als credible artist. Ex-deelnemers van zo'n wedstrijd bevinden zich niet in mijn platenkast. Het is gewoon mijn ding niet. Toch wil ik alles doen om een band samen te stellen, een eigen repertoire uitbouwen ( ik heb massa's lyrics, maar ben geen componist: dus wie weet vind ik hier wel een match), optreden, desnoods met CD. Ik hou van artiesten als Lifehouse, Matchbox Twenty, Leonard Cohen, Lana Del Rey, Carla Bruni, Axelle Red, K's Choise, Foo Fighters,....Ik hou ervan om een tekst te brengen en hoe onpopulair het ook klinkt: een beetje commercieel mag het best wel klinken. Om je maar een idee te geven ( tiens, dit heeft iets weg van een advertentie)
