Jij bent het grootste talent dat ik in eeuwen heb gezien. Dat waren FD's woorden enkele jaren terug. Best wel flatterend. Wat zeg ik? Schokkend. Diep in mezelf wist ik: die man heeft gelijk. Maar wat moest ik ermee? Als kind had ik een bijzondere fascinatie voor muziek, film en televisie. Het leek mij een magisch medium waarin mijn bestemming lag.
Nu kom ik uit een allesbehalve artistiek nest. Mijn vader is een kil en rationeel man met weinig empathie. Alsook het merendeel van de familie. Ik was slim genoeg om bv. dokter te worden, maar wiens keuze zou dit zijn geweest?
Op mijn zestiende trok ik naar de kunsthumaniora. Een tegenvaller van formaat. De hele opleiding leek klassiek getint, allesbehalve mijn dada. Je bent niets, je kan niets en zal ook nooit iets zijn, waren zowat woorden die ik dagelijks kon slikken. Ik werd gepest en belandde in een depressie. Mijn grote passie werd zowaar niet erkend. Voor een gevoelige tiener leek dit de hel. En toch ben ik mezelf blijven geloven. Want het zit diep, die artistieke liefde van me. Steel wat geld, kledij,....allemaal goed, maar hier blijf je af, begrepen?
Toen ik midden twintig was, ving ik een nieuwe artistiek - professionele opleiding aan. Er waren enkele jaren verstreken en ik hoopte toen om alles beter te kunnen plaatsen. Dit keer koos ik voor een zangopleiding waarin popmuziek centraal stond. Het begin leek mooi. De nadruk lag op praktijk, ik leerde dingen bij en voelde mezelf groeien. Maar al snel werd duidelijk dat de privé-opleiding een lucratieve bedoening was. Een privéles van een uur bestond hoe langer hoe meer uit de directrice die privételefoons pleegde, haar boterhammetjes at, filmpjes op youtube bekeek,.....Van les geven, kwam nog weinig in huis. Van zo'n dure opleiding verwachtte ik dat we naar het podium werden begeleid, dat mijn songteksten werden ontwikkeld, dat ik een netwerk uitbouwde,....maar dat bleef uit. Enkel het geld primeerde. Eén keer per jaar kregen studenten de kans om zich voor een publiek te bewijzen. Voor een zaal van duizend mensen. Maar ook hier werden mensen slecht behandeld. Als zanger kreeg je geen oortjes, instrumenten waren slecht afgesteld. Na ruim twee jaar en veel ergernissen later besloot ik te stoppen. Op de vraag of ik een goed zanger was, kreeg ik ook nu geen antwoord. Dus zal ik mezelf even samenvatten: ik heb een goede, mooie stem. Vrij krachtig ook. Qua genre is het nog even aftasten. Al zeker Engelstalig en binnen de popmuziek.
