Jij bent het grootste talent dat ik in eeuwen heb gezien. Dat waren FD's woorden enkele jaren terug. Best wel flatterend. Wat zeg ik? Schokkend. Diep in mezelf wist ik: die man heeft gelijk. Maar wat moest ik ermee? Als kind had ik een bijzondere fascinatie voor muziek, film en televisie. Het leek mij een magisch medium waarin mijn bestemming lag.
Nu kom ik uit een allesbehalve artistiek nest. Mijn vader is een kil en rationeel man met weinig empathie. Alsook het merendeel van de familie. Ik was slim genoeg om bv. dokter te worden, maar wiens keuze zou dit zijn geweest?
Op mijn zestiende trok ik naar de kunsthumaniora. Een tegenvaller van formaat. De hele opleiding leek klassiek getint, allesbehalve mijn dada. Je bent niets, je kan niets en zal ook nooit iets zijn, waren zowat woorden die ik dagelijks kon slikken. Ik werd gepest en belandde in een depressie. Mijn grote passie werd zowaar niet erkend. Voor een gevoelige tiener leek dit de hel. En toch ben ik mezelf blijven geloven. Want het zit diep, die artistieke liefde van me. Steel wat geld, kledij,....allemaal goed, maar hier blijf je af, begrepen?
Toen ik midden twintig was, ving ik een nieuwe artistiek - professionele opleiding aan. Er waren enkele jaren verstreken en ik hoopte toen om alles beter te kunnen plaatsen. Dit keer koos ik voor een zangopleiding waarin popmuziek centraal stond. Het begin leek mooi. De nadruk lag op praktijk, ik leerde dingen bij en voelde mezelf groeien. Maar al snel werd duidelijk dat de privé-opleiding een lucratieve bedoening was. Een privéles van een uur bestond hoe langer hoe meer uit de directrice die privételefoons pleegde, haar boterhammetjes at, filmpjes op youtube bekeek,.....Van les geven, kwam nog weinig in huis. Van zo'n dure opleiding verwachtte ik dat we naar het podium werden begeleid, dat mijn songteksten werden ontwikkeld, dat ik een netwerk uitbouwde,....maar dat bleef uit. Enkel het geld primeerde. Eén keer per jaar kregen studenten de kans om zich voor een publiek te bewijzen. Voor een zaal van duizend mensen. Maar ook hier werden mensen slecht behandeld. Als zanger kreeg je geen oortjes, instrumenten waren slecht afgesteld. Na ruim twee jaar en veel ergernissen later besloot ik te stoppen. Op de vraag of ik een goed zanger was, kreeg ik ook nu geen antwoord. Dus zal ik mezelf even samenvatten: ik heb een goede, mooie stem. Vrij krachtig ook. Qua genre is het nog even aftasten. Al zeker Engelstalig en binnen de popmuziek.
Paul Walker is overleden. De man die in zijn films snelheid promootte, ging ten onder aan zijn passie. Hoe je het draait of keert, dit blijft een drama. Jaarlijks gaan zovelen ten onder aan iets waar lacherig over wordt gedaan. Flitspalen, monsterboetes,...het maakt niet uit. Hard rijden blijft cool. Wie snelheid aandurft, is een held, hét voorbeeld voor toekomstige chauffeurs. Een boete blijft een middel om mee op te scheppen bij vrienden. En heb je rijverbod, op facebook of twitter doe je makkelijk een oproep naar een privé-chauffeur. Nu, het is de kick die telt. Je weet wel: DE verboden vrucht. Maar wat als het verkeerd loopt? Pleeg je dan zelfmoord of betrek je ook anderen op je "highway to hell".
Zonder te moraliseren: ik ben een brave chauffeur. In de bijna veertien jaar waarin ik rijd, veroorzaakte ik geen enkel ongeval. Ook boetes zijn me vreemd. Puur omdat ik het niet begrijp. Je bestuurt een moordwapen, hebt dat grotendeels zelf in de hand en toch loert er die drang. Ik wil het nooit begrijpen.
Waar trek je de grens tussen oordelen en kritisch denken? Mag je ethische bezwaren hebben tegen dingen die algemeen zijn aanvaard? Ik licht het even toe. Mijn jeugd verliep niet vlekkeloos, maar ik weet wie mijn biologische ouders zijn. Een basisrecht zou je denken. Tenzij je een vondeling was en niemand weet hoe je in die schuif bent beland. In zo'n geval spreek je van overmacht, maar voelen je adoptieouders de morele plicht om je biologische achtergrond te achterhalen. IMHO.
Maar wat als je er bewust voor kiest om een mama of papa te elimineren? Wat als een lesbisch of homokoppel naar kinderen verlangt, geen adoptieprocedure wil doorlopen of gewoon hun genen willen doorgeven? Ga je dan mee in die wens of stel je jezelf de ethische vraag: heeft een kind - in de mate van het mogelijke - recht op zijn biologische voorgeschiedenis.
Ik verplaats mij in de wereld van een kind dat opgroeit bij twee liefdevolle mama's. De vrouwen kozen destijds voor anoniem donorschap. Op een dag vraag ik aan mijn moeders: hoe komt het eigenlijk dat ik geen papa heb? Mama zegt: vrouwen kunnen elkaar niet zwanger maken. Dus moest wij beroep doen op een zaadje. Ik probeer het te begrijpen, maar waar komt dat zaadje vandaan? Mijn moeders kijken elkaar aarzelend aan en zeggen me: wij en de man die het zaadje heeft geleverd, ondertekenden destijds een papier waardoor wij toestemming gaven tot volledige anonimiteit. Ik word kwaad, wat zeg ik: razend? De jongens van mijn klas gaan voetballen met hun papa. Ze kijken naar hem op. Ik kan nog begrijpen dat hij niet bij ons woont of dat ik hem niet zo vaak zie, maar mij het recht ontnemen om hem te leren kennen. Dat is onrechtvaardig. Jarenlang contacteer ik alle mogelijke instanties, doe ik oproepen in de pers. Want één van die zes miljard mensen hier op aarde, is mijn vader. Kan die man leven met het feit dat ik ongelukkig ben? Dat ie kinderen heeft waar hij het bestaan niet van kent?
Uiteraard zijn er gelukkige donorkinderen. Voor sommigen maakt het niet uit wie hun biologische ouders zijn. Het gaat me om het feit dat je nog voor de conceptie ervoor kiest om een kind bewust de helft van zijn DNA te ontzeggen.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Ruim de helft van onze landgenoten veroordeelt mensen die leven van een uitkering. Onder het motto: wie wil werken, vindt altijd werk. Het valt me op dat de maatschappij weinig onderscheid maakt tussen verschillende types uitkeringsgerechtigden. Sommigen zijn arbeidsongeschikt, maar je ziet het er niet aan. Anderen worden bij elke sollicitatie de laan uitgestuurd. Te oud, te zwart, te dik, te.....Niet meteen een boost voor het zelfvertrouwen.
Laten we dit fenomeen eens nuanceren.
Je zal maar langdurig ziek zijn en constant moeten liegen. Alles goed met mij, ik werk euh....maar heb onregelmatige uren. Vandaar dat je me vaak "thuis" ziet. Of: je verliest je job en elke potentiële werkgever neemt contact op met je vorige baas. Hij voldoet niet want hij werkte traag of onnauwkeurig. Aantijgingen waar je je moeilijk tegen kan verzetten. Mensen in een zwakke positie duw je met vooroordelen steeds dieper in de put. Je creëert een vicieuze cirkel, maakt hen onzeker en beseft niet welke hel zij moeten doorstaan. Natuurlijk zijn er profiteurs. Mensen die geen uitkering verdienen, in het zwart bijklussen en leven boven hun stand. Parasieten die het systeem verzieken. En net die kleine groep stigmatiseert de anderen.
Zelf werd ik enkele keren ontslagen. Mijn eerste bekommernis was: hoe vertel ik dit tijdens mijn volgende sollicitatie? Speel ik open kaart met het risico dat niemand me een kans geeft? Laat ik die ervaring bewust weg op mijn CV? Maar wat als men bv. vraagt naar het vakantieattest van je vorige werkgever? Of wanneer iemand je verklikt? Ik sta verbaal stevig in mijn schoenen, al is dat niet voor iedereen het geval. Gaten in je CV, langdurige ziekteperiodes,....werkgevers staan hier niet voor te springen. Wanneer je hoog bent opgeleid en niet meteen die droomjob vindt, sta je beter even achter een toog dan dat je helemaal niets doet. "Presteren" is het codewoord van deze tijd. En neen, God zal je niet veroordelen. Dat doen de mensen wel.
Nu ben ik pro hervorming van ons systeem. Voor werklozen zijn instanties als VDAB of RVA vaak een delegatie van boemannen. Er zijn knelpuntberoepen die worden gepromoot, maar wat als zo'n job je niet ligt? Dan doe je alles om eraan te ontsnappen. Ziektebriefjes, onwettige afwezigheden, onderpresteren,.....Je mag mensen niet dwingen of ze gaan eraan kapot. Aan VDAB-consulenten geef ik de volgende raad:
Luister. Wat is de passie van die persoon? Hebben ze ambities? Een carrièredroom? Werken ze goed in groep? Of liever van thuis uit? Zijn er dingen die hen beperken? Of net zaken die hen stimuleren? Ga een gesprek aan met mensen en steek ze niet in één of ander keurslijf. Begeleid hen, maar straf hen niet wanneer het even minder gaat. Natuurlijk staan jullie onder tijdsdruk, want werkloosheidsuitkeringen dalen met der tijd en open vacatures moeten worden ingevuld. Laat mensen voelen dat je hen begrijpt. Dring hen niets op of ze doen helemaal niets meer. Is het dat wat jullie willen bereiken?
Ik wil mensen inspireren. Met woorden, een mening, komisch-kritische blikken,...... Het maakt niet uit. Reeds als kind bezat ik een gouden pen. Dingen creëren, werd mijn lange leven. Niet verwonderlijk dat ik verhalen bedacht of scenario's in elkaar stak. Mijn familie had er geen oren naar. Toch bleef ik geloven dat "het woord" mij gunstig was gezind, dat mijn zinskronkels waren geschapen voor een professionele carrière.
Ik doorzwom tal van waters. Woelige rivieren.
Neem nu op school. Tijdens het vak "Nederlands" werden verhandelingen niet opgemerkt. Na vier jaren als primus het ASO te hebben doorworsteld, nam ik een beslissing. Ik moest en zou kunsthumaniora volgen. Eigenlijk iets dat reeds na het tweede middelbaar in mij opkwam, maar mijn vader heeft zich toen verzet. Ik was zijn kind en zijn kind was slim genoeg voor de richting "Grieks-Latijn". Deed wel pijn. Zijn leefwereld bestond uit een ideaalbeeld waaraan ik niet voldeed. Zijn gezag voelde onjuist aan. Toch was hij de baas. Wilde je even praten over wat je voelde, kreeg je niet meer dan een "stel je niet aan". Ik kan begrijpen dat voor ouders "zekerheid" primeert. Dat een diploma minstens zo belangrijk is dan je hart te volgen. Maar in zijn ogen had ik geen hart.
Zijn plan voor mij was een oerconservatieve school. Een streng college waar je om de haverklap werd gestraft. De enige manier om daaraan te ontkomen, was stilzitten. Vreselijk, het ondermijnde zowaar mijn natuurlijke energieniveau. Ja, ik voldoe aan alle criteria voor ADHD en neen, ik slik geen pillen. Ik paste me aan. Je kent het wel: jezelf wegcijferen om in goede aarde te vallen van leerkrachten.
Mij verzetten tegen hen? Had geen enkele zin. Je werd zowaar gestraft voor een onschuldige hoestbui. Of voor "geeuwen" tijdens de les. Volgens een leerkracht was dit een teken dat je niet lang genoeg sliep en je schoolwerk niet ernstig nam. Het derde middelbaar doorstond ik met glans, maar in het vierde sloeg de twijfel toe. Ben ik dit wel? Wil ik tot in de eeuwigheid stilzitten en mijn dromen ontwijken?
Ondanks het feit dat ik mijn schoolwerk begon te verwaarlozen, slaagde ik met glans. Maar ik had er genoeg van: ik MOEST naar die fantastische school waar mijn leven zou veranderen. DE kunsthumaniora. Mijn leven veranderde, maar niet in de positieve zin. Toen ik die school binnenliep, ervoer ik een ware cultuurschok. Geen deftig geklede jongens, of perfecte uitgedoste meisjes. Neen, hippies, mensen met dertig piercings badend in een tattootapijt. Ik stond perplex. De lessen waren geen speeltijd, maar bittere ernst. Algemene vakken vormden de basis en de kunstvakken ervoer ik als "vreemd".
Neem nu de les "audio-visuele vorming": je leerde scenario's schrijven. Vol enthousiasme schreef ik de fantasie van mij af, maar het werd "knokken" om "erdoor" te raken. De leraar leek meer geboeid door een saai script dan door mijn wilde, eigenzinnige verbeelding. Mijn zelfvertrouwen kreeg een duik.
De juf van voordracht boorde elk woord, wat zeg ik? Elke letter!!! de grond in. Je hebt een radiostem, Stef. Je moet iets voor televisie doen. Had iedereen altijd gezegd. Maar die ene persoon van wie ik die bevestiging wilde, zei "neen". Ik zal nooit vergeten dat ze mij zei: "jij bent geen natuurtalent". Het waren de hardste woorden die ik op school heb geslikt. Hoe kan je als leerkracht met een passie voor je vak zo'n waardeoordeel vellen?
Ik, die zo graag creëerde, die zo graag acteerde, al zingend op een podium stond, werd doorheen mijn opleiding de put ingeduwd. Je bent niets en zal het nooit worden. Het werd zowaar hun leuze. Wat moest ik hiermee? Tijdens toonmomenten reageerde het publiek steevast enthousiast. We willen meer van je zien, Stef. Je doet dat bijzonder goed. Zeer positieve kritiek, alleen voelde ik mij zo afhankelijk van het leerkrachtenteam. Mijn lot leek meer en meer in hun handen te liggen. Op dat moment had ik het gevoel dat het "ik" was tegen de rest van de school. Een nietsnut tegen een bende supertalenten. Achteraf bekeken een beetje belachelijk. Iedereen moest wel door een harde fase. Ik nam alles heel erg persoonlijk op.
De richting was ook vrij klassiek gericht. Wilde je zingen, moest je opera-area's aanleren. Op genres als rock of dance werd neergekeken. Wilde je acteren, stond creativiteit niet op de agenda. Je moest een natuurelement zijn. Voelde je meer voor het spelen van een karakter dan voor de ziel van de wind, dan was je gezien. Nooit kon iemand die geen zin had in het spelen van de wind een goed acteur worden.
Tja, wat moest ik dan? Ik slaagde, al was mijn eindrapport gevuld met giftige commentaren. Voor ik met die opleiding begon, was het duidelijk. Ik zou mijn middelbaar afronden om daarna naar het conservatorium of Studio Herman Teirlinck te trekken. Maar ik was achttien en had er geen zin meer in. Wel in het spelen, in het creëren, in het zingen. I love it, maar wie zou me nog willen? Een opleiding van 4 of 5 jaar aanvangen met als risico dat je opnieuw amper iets zou leren en na een jaar op straat werd gezet. Ik hield de eer aan mezelf en ging braafjes communicatiewetenschappen studeren. Mijn daaropvolgende jobs waren ook erg communicatiegericht. Het startte in een contact centre. Vreselijk saai, maar ook die andere jobs, ietwat op niveau, boeiden me voor geen meter. Ik wil vanaf NU leven, voelen wie ik werkelijk ben en me niet verstoppen. Schrijven, spelen, zingen,....Ik bedenk wel een plan.
