Ik weet: het blijft een teer onderwerp. Stof voor discussie. En toch: het 5:2-plan lijkt mij vanuit psychologisch standpunt het ideale dieet.
Twee niet-opeenvolgende dagen per week eet je als vrouw een maximum van 500 kcal en als man 600 kcal. Op die manier "spaar" je wekelijks zo'n 5000 kcal uit, hetgeen neerkomt op een gewichtsverlies van zo'n 2-3 kg per maand. Op vastendagen kijk je reikhalzend uit naar het volgende etmaal en wanneer je op "normale" dagen zondigt, wordt dit niet afgestraft zoals tevoren. Je hebt wekelijks twee dagen om die zonde te compenseren.
Vanuit de klassieke geneeskunde heeft men alvast kritiek op dit dieet. Toch duiken de laatste jaren onderzoeken op waaruit blijkt dat periodiek vasten gunstig is voor o.a. bloeddruk en cholesterol.
Ook de flexibiliteit van dit dieet is een vette plus. Kies je ervoor om op maandag en donderdag te diëten, maar moet je op donderdag naar een feestje, dan plan je je vastendag in op woensdag. Of vrijdag. Je ziet: keuze alom.
Natuurlijk is het niet de bedoeling om tijdens die andere vijf dagen alle calorieën te compenseren. Een evenwichtig voedingsplan is nog steeds de juiste keuze. Het wordt ons alleen wat makkelijker gemaakt. Zalig toch?
Hoeveel ben je vermagerd? Hoeveel weeg je nu? Vragen die me talloze keren werden gesteld, al sedert mijn kindertijd. Het ene jaar was ik slank, fit en beklom ik bergen. Het jaar nadien kon je me rollen als een steen. Keer op keer verviel ik in oude gewoontes. Je weet wel: dat befaamde jojo-effect. Decennia later is de strijd nog niet gestreden. En beginnen doe ik mijn betoog met een lijst aan excuses:
- ik groeide op in een omgeving waar gezonde voeding niet als prioritair werd aanzien - Ondanks het feit dat ik graag en veel wilde sporten, werd het mij grotendeels ontzegd. Zo was tennis te duur en woonde ik in een drukke buurt waar buitenspelen geen optie was - Omdat ik geen sportclubmaatjes had, waren mijn vrienden veeleer obees en teerden ze op oneliners als: eentje om het af te leren. - Toen ik een volkoren boterham met groenten wilde eten, vroeg mijn grootmoeder waarom ik geen boter smeerde. Het was er nochtans verse van bij de boer. - Mijn moeder vulde steevast de kasten met snoep en frisdrank. - .....
Ik kan nog uren doorgaan. Door de jaren heen verzamelde ik een boekenkast met literatuur rond dieet en sport. Ik weet best wel wat gezond is en zie het extremisme van goeroes door de vingers. Het juiste pad is nog altijd de gulden middenweg. Niet overdrijven. Alles met mate. Puur fysiologisch gezien, is gezond leven makkelijker dan je denkt. De kunst is om het vol te houden. En dat is pure psychologie.
Waarom laten mensen zich opereren terwijl ze dat gewicht ook op een gezonde manier kunnen verliezen? Omdat het hen makkelijker wordt gemaakt. Ze weten dat vreten geen optie meer is en het hongergevoel verdwijnt na enkele happen als sneeuw voor de zon. Toch zijn er nadelen verbonden aan dit soort ingrepen. De langetermijneffecten zijn onbekend. Je neemt minder voedingsstoffen op, veroorzaakt onnatuurlijke processen. Door de weinige voeding die je tot je neemt, is het onmogelijk om spiermassa te kweken. Iets waar je zeker als man best twee keer over nadenkt.
En dan is er ook ethisch kantje: de operatie wordt terugbetaald vanaf een bepaalde BMI waardoor je ziet dat sommigen bewust verzwaren om geen cent te moeten betalen uit eigen zak. Kunnen we dit als maatschappij tolereren wetende dat er nog dagelijks mensen zijn die sterven aan hongersnood? Wetende dat elke zwaarlijvige mits goede begeleiding ook op een niet-operatieve manier kan vermageren?
Ik weet: dit is stof voor discussie. Soms heb je geen verzadigingsgevoel en wordt een mens zwaar depressief wanneer hij niet kan vreten?
Zelf kies ik voor de natuurlijke weg en hoop ik een mentale balans te vinden tussen honger, goesting, plezier en sport. Het is heus niet de makkelijkste weg, maar ik ben bereid hem te nemen.
