De standaard lanceerde destijds een project waarbij bekende personen brieven schreven naar hun zestienjarige zelf. Welke raad zou je jezelf geven mocht je alles mogen herdoen? Wat maakte het leven zo moeilijk destijds? Waar droomde je van? Wat is er van die dromen intussen gerealiseerd? Om eerlijk te zijn, krijg ik tranen in de ogen als ik er nog maar aan denk. Vele herinneringen. Pakken melancholie. So here we go.
Beste Stef,
ik neem je terug naar het jaar 1998. Een tijd waarin de wereld nog zo anders was. Vandaag vieren we je zestiende verjaardag. Je volgt les op een streng college te Brussel en bent die school beu.
Stiekem droom je weg naar het vijfde middelbaar. Het jaar waarin alles zal veranderen. Op die bewuste dag - 1 mei 1998 - stond jouw besluit reeds vast. Ondanks goede schoolresultaten binnen het ASO moest en zou je kunsthumaniora volgen.
In je vrije tijd droom je weg bij de muziekzender MTV. Het is een kwestie van tijd vooraleer jij zou opdraven in je eigen videoclip. Zingen kan je, al komt er van niemand bevestiging. Het internet is nog niet doorgebroken en je moet het doen met jezelf te beluisteren op cassettetape. Na schooltijd ben je omringd door je mama, broer en grootouders die een deel van het huishouden op zich nemen. Misschien voel je niet de warmte van een typisch gezin. Thuis heb je problemen om te praten over pesterijen op school. Nergens wordt er naar je geluisterd of geeft iemand het gevoel dat je wordt aanvaard.
Het is geen leuke tijd en toch zal je er ooit nostalgisch op terugblikken. Omdat alles mogelijk lijkt. Je hebt je jeugd nog voor je liggen en toch vind je zestien reeds oud. Want je hebt nog geen lief en voelt je lelijk en niet aanvaard. Enerzijds ben je zo uniek, creatief, zelfs speciaal en toch doe je alle moeite van de wereld om erbij te horen. Ik vind het jammer dat niemand je een knuffel geeft. Dat niemand durfde zeggen dat hij of zij van je houdt en dat alles goed zal komen.
Ik vind het moeilijk om je de kunsthumaniora al dan niet aan te raden. Enerzijds zal je leren hoe oppervlakkig en vals die wereld wel niet is. Je wordt sneller volwassen omdat je nu eenmaal met de grond wordt gelijk gemaakt. Je bent een zeer artistiek en creatief persoon. Volgens mij bezit je grootse mogelijkheden, maar op die school zal men je leren om kunst te haten, om jezelf niet te zien als een kunstenaar, maar als een verliezer. De school dringt ook zijn mening op en staat niet open voor andere artistieke invalshoeken. Puur omdat je op jouw leeftijd nog niet de maturiteit hebt om hier mee om te gaan, zou ik twijfelen. En waarom?
Weet je waar de oorzaak ligt, Stef? Je familie toonde reeds lange tijd een desinteresse in wie je werkelijk was. Nooit kreeg je ook maar één schouderklopje of werd je gestimuleerd hierin verder te gaan. Het is een proces van jaren, maar heeft nu reeds de nodige impact op hoe je je voelt. Dat heeft zeker bijgedragen tot een gevoel van onzekerheid, machteloosheid zelfs. Wat zouden de mensen niet van je denken mocht je je hart volgen?
Stef, ik vind je zo puur en apart. Vind je het erg als ik even een typische weekdag van de zestienjarige Stef beschrijf.
Je staat 's ochtends vroeg op. Niet uitgerust want je hebt de hele nacht zitten piekeren. Bang over wat er op school zal gebeuren. Zonder ontbijt vertrek je naar bushalte. Op een overvolle bus hou je jezelf vast aan de paal en word je regelmatig plat gedrukt. Na een kwartiertje stap je over op een andere bus. Hierna stap je nog tien minuutjes alvorens je de speelplaats betreed. Op woensdag zie je dat de halve school de joepie heeft gekocht. Er wordt hysterisch gedaan rond een poster van Leonardo Di Caprio of the backstreet boys. Die zijn toch oh zo populair.
Je krijgt godsdienst van een priester waarbij je je koest moet houden. Anders volgt een strafstudie. Gelukkig gedraag je je in de klas voorbeeldig. Nooit zal je worden gestraft.
Daarna volgt de les Frans. Je bent bang van die vrouw. Ze heeft een streng uiterlijk en gedraagt zich als een kolonel. Je was altijd al supergoed in die taal en toch voel je je slecht omdat je weet dat het merendeel van je klasgenootjes franstalig is. Later zal je beseffen dat het je hielp om je talenkennis te perfectioneren, maar nu....Nooit ben je ontspannen tijdens haar lessen. Ze is ook niet tuk op jou. Die vrouw houdt niet van angstige mensen en doet haar best om je onzekerheid te voeden.
Een soortgelijk gevoel ervaar je bij de lessen fysica en chemie. De leerkracht kan zo zijn gestolen uit "the exorcist" en heeft een niet al te beste reputatie. Rebelleren heeft geen zin. Je gedraagt je voorbeeldig waardoor je slaagkansen niet in het gedrang komen.
Tijdens de middagpauze ga je studeren. Of je praat met iemand uit een andere klas die volgend jaar ook kunsthumaniora zal volgen. Spannend toch om samen dat avontuur aan te gaan. De lessen Engels en Nederlands verlopen iets beter. De leerkrachten lijken het "minder" op jou te hebben gemunt. Maar toch kom je nooit volledig tot Jezelf. Je onrustige ziel speelt je parten.
Na schooltijd onderga je hetzelfde traject dat je 's ochtends reeds hebt doorstaan. Dezelfde stress. Je voelt ook weinig ontspanning thuis. Veelal omdat je altijd wel nog iets moet studeren of afwerken. Je verdrinkt wel in een oase van televisie. Waarschijnlijk omdat je voelt dat je ook TV wilt maken. Daar liggen je passies, je grote talent. Zo kijk je naar MTV select waarin kijkers van over heel Europa hun favoriete muziekclip aanvragen. Wanneer je later zo'n clip opnieuw ziet, zal je met heimwee terugblikken op die tijd. Het is de periode van Oasis, All saints, Texas, Anouk, the verve, Robbie Williams, Massive Attack, Smashing pumpkins,.....Later op de avond volgt "thuis" en "Witterkerke".
Alvorens in je in bed duikt, pen je wat neer in een dagboek en droom je weg. De toekomst? Daarin zal het gebeuren.
Toen ik vroeger solliciteerde of langs ging bij de VDAB zei ik dingen die ze wilden horen. Maar wat heeft het me opgeleverd? Een hoopje frustraties, ellende, werkloosheid en beroepsziekten. Nu, mijn angst was niet ongegrond. De VDAB is vaker boeman dan bondgenoot. Doe je niet wat zij je vragen, dan wordt je dossier overgemaakt aan de RVA en verlies je je recht op uitkeringen. Een gevoelig thema. Ik ben allesbehalve rijk en moest mijn boterham verdienen. Toch had ik assertiever uit de hoek mogen komen. Daarom ook dit interview met mezelf waarin ik de vroegere Stef vergelijk met de Stef van vandaag. Je weet wel, de enige echte ;-)
- Dag meneer, naar welk type job bent u op zoek?
-----Stef toen: ik hou van communicatie, van contacten met mensen, afwisseling met administratie is fijn. Ik heb ervaring in contact centres en het lijkt me leuk om dat opnieuw te doen.
-----Stef nu: ik wil me creatief kunnen ontplooien. De dingen kunnen doen die me aan het hart liggen. Mijn grote passie is zingen en acteren. Ik heb een zeer goede stem die ik wil gebruiken voor allerhande doeleinden. ik hou ook van schrijven, zowel artikels als scenario's. Om eerlijk te zijn, liggen mijn filmscenario's, sketches, songteksten, ....me nauw aan het hart. Ik geloof dat ze erg goed zijn en als u me wil helpen om daar iets in te bereiken, dan zou ik blij zijn. Ik ben niet het type sollicitant dat u elke dag ziet, maar wat is het alternatief? Wegkwijnen aan een bureau. Ik dacht het niet.
Wat wil u verdienen?
---- Stef toen: wat zijn de barema's ook alweer? Ik ben tevreden met een klein beetje geld hoor.
---- Stef nu: het leven is duur. Ik heb niet het geluk om iets te hebben gekregen van thuis uit. Daardoor weet ik dat geld wel degelijk gelukkig maakt. Misschien wel omdat ik het nooit heb gehad, maar om even concreet op uw vraag te antwoorden: als ik goed ben in iets wil ik ook wel behoorlijk worden verloond. Er mag nog wat marge zijn, maar ik weet wat ik waard ben.
Beschrijf me je ideale werkplek?
----Stef toen: ik hou van sociaal contact, dus wil ik best worden omgeven door collega's.
----Stef nu: ik werk graag van thuis uit. Ik kan me niet voorstellen om 5 dagen op 7 in de file te staan. Waarom zou iemand krantenartikels moeten schrijven op de redactie terwijl er vandaag voldoende mogelijkheden zijn om thuiswerk te accepteren? Om het fileprobleem in stand te houden, meer en meer burnouts te creëren? Ik hou ook van afwisseling. Op maandag repeteren, op dinsdag schrijven aan mijn nieuwste scenario, op woensdag filmen,....en tijdens het weekend zingen. I love it.
Wat zou je over tien jaar willen hebben bereikt?
----Stef toen: ik wil vooral ervaring op doen en deze ( saaie) job lijkt me een prima begin.
----Stef nu: ik stel mezelf geen al te concrete doelen voor ogen. Ik weet wat ik graag doe. Ik weet wat ik haat, dus wil ik vooral blijven groeien in de dingen waar ik van hou. Dan ben ik een zeer gelukkig mens.
Beschrijf kort je CV
----Stef toen: ik ging naar school x, ik werkte bij werkgever y en daarna bij werkgever z ....
----Stef nu: ik haat CV's waarin men ervaringen chronologisch opsomt, het zegt zo weinig over de persoon in kwestie. Ik hou veeleer van een CV waarin me zijn sterke punten naar voren brengt. Wat wil je doen? Wat wil je niet doen? Ik wil muziek maken. Ik ben geen al te theoretisch muzikant. Ik heb een goede stem, schrijf teksten,....Ik hou ook van spelen, scenario's bedenken, nog eens spelen, typetjes, personages creëren, een beetje journalistiek hier en daar. Misschien heb ik volgens sommigen onvoldoende ervaring, maar ik wil u best wel bewijzen dat ik goed ben in wat ik wil doen.
Verklaar het gat in jouw CV
----Stef toen: ik was toen werkzoekend en vond niet meteen een gepaste job
----Stef nu: ik heb in die periode misschien niet kunnen werken, maar heb wel een pak levenservaring opgedaan. Ervaring die me kan helpen om nog beter te worden in wat ik wil doen.
Waarom zouden we u moeten aanwerven?
----Stef toen: omdat ik meerdere talen spreek, goed overweg kan met klanten, communicatief ben ingesteld, administratief sterk sta,....( bla bla bla)
----Stef nu: omdat ik uniek ben in zijn soort. Je zal er geen spijt van krijgen.
