Het voelt wat vreemd aan. Kinderen die het uitschreeuwen van opluchting omdat de vakantie is begonnen. "Eindelijk" zou ik zo zeggen.
Twee maanden zonder die vreselijke school: ik vond het gewoon zalig. Geen stress, geen schreeuwerige leerkrachten, zon, zee, bergen,...alles leek voorhanden om een perfect zomerscenario neer te pennen.
Maar op 1 augustus viel voor mij reeds de eerste bom. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat de zomer eindig was en op 1 september de deuren des hel werden heropend.
Nooit heb ik teruggeblikt op mijn schooltijd als zijnde een mooie periode. Ik vond het een marteling, een noodzakelijk kwaad waar ik mij kranig heb doorgevochten.
Na vele jaren zeg ik nog vaak tegen mezelf: het is over, Stef. Je hoeft niet meer naar school. Om maar te zeggen hoeveel trauma's het met zich mee heeft gebracht.
