Ook ik ben ervan overtuigd dat de ware liefde bestaat. De vraag is alleen: geloof je in het principe van "wie zoekt, die vindt"of ben je veeleer overtuigd dat alles is voorbestemd? Zelf teken ik voor optie twee. Het bespaart mij een helse zoektocht. Onnodige stress laat ik liever thuis en op deze manier leer ik best gelukkig zijn met mezelf. Alleen.
Je kan het gegeven statistisch benaderen. Ervan uitgaan dat wie wekelijks vijf keer date, ook vijf keer meer kans heeft op het vinden van "de ware". De vraag is alleen: loop jij graag het risico om ook vijf maal vaker te worden teleurgesteld?
Dezer dagen zijn datingwebsites als twoo immens populair. Ik spreek uit ervaring wanneer ik zeg dat je erg selectief mag zijn. Nooit had ik bij iemand dat ware gevoel, en wanneer ik een persoon leuk vond, verdween de interesse vaak na een vrij korte chat. Minder diplomatisch gezegd: zo'n datingsite krioelt van de marginalen.
Nu, je hebt ook betalende websites die deftiger volk zou aantrekken. De vraag is alleen: wie is er nu zo hopeloos om massa's geld te steken in het vinden van een partner? Het is niet omdat je hebt gestudeerd dat je weet hoe de waarheid rond aantrekking kan worden geformuleerd. Niemand weet dat het bestaat. Je kan er enkel in geloven. Dan komt alles goed.
Je hebt zelfs huwelijksbureaus gestart door erkende psychologen die jaarlijks massa's geld opstrijken. Dit zonder enige garantie op succes.
Neen, ik ben niet gek. Wanneer ik praat met koppels die elkaar duidelijk hebben gevonden, val je op één gemeenschappelijke noemer: ze ontmoetten elkaar op een moment dat ze het niet hadden verwacht. Ze houden van elkaar zonder krampachtig vast te houden aan overdreven rationele benaderingen. Hun liefde is vaak niet te definiëren. Ze is er gewoon.
Mijn persoonlijke zoektocht naar de ware vat ik samen volgens een boeddhistisch principe: iets komt naar je toe wanneer je het hebt losgelaten en het minst van al verwacht.