Mensen die geen armoede kennen, hebben twee politieke mogelijkheden. Ofwel ( en meestal) stemmen ze voor een partij die het kapitaal beschermt, maar heel soms stemmen ze links. Vanuit het naïeve geloof dat hun partij het opneemt voor zwakkeren.
In de realiteit blijkt niets echt minder waar. Met een linkse stem lijkt hun geweten gesust. Maar laten we eerlijk zijn: socialistisch en sociaal staan mijlenver uit elkaar. Sterker: tal van hun maatregelen zijn ronduit asociaal. Iemand in grote geld- en woonnood heeft geen recht op inschrijving voor een sociale woning.
Waarom niet?
Men kijkt naar het inkomen van drie jaar terug. Verdiende je toen ( een heel klein beetje) teveel en belandde je intussen door omstandigheden buitenom je wil ( ziekte, ontslag,...) in de armoede, dan kan men "niets" voor je doen. De wet is de wet.
Salonsocialisten verklaren op zo'n moment dat de behoeftige niet echt behoeftig is en wanneer dakloosheid dreigt, kunnen zij er jammer genoeg niets aan doen.
Nu, met sociale woningen wordt nogal gesjoemeld. Vaak worden ze toegewezen aan gezinnen die de wachtprocedure konden omzeilen. Hoe ze het doen, het blijft vooralsnog een raadsel.
Maar hoeft iemand met een kritische blik ten opzichte van o.a. het vreemdelingenbeleid zich te excuseren? Moeten wij een scheefgelopen beleid blijven tolereren omdat niemand het aandurft om op te komen voor wat er werkelijk verkeerd liep?
