We wisten wel dat hij ziek was – hij had immers een probleem met kanker – en dat was onrustwekkend. Maar het leek genoeg onder controle te zijn. In elk geval leek hij er niet veel last van te hebben, want hij was op vakantie in Kreta.
En daar kreeg hij een hartaanval.

Vreemd genoeg wordt zijn overlijden alleen vermeld in de regionale katern van Het Laatste Nieuws, terwijl hij toch heel wat prijzen heeft gekregen en in de loop van de jaren 70 en 80 een tiental boeken en bundels heeft gepubliceerd.
Hij schreef al heel jong verhalen. Eind de jaren 60 verschenen zijn eerste sciencefiction- en horrorverhalen voor volwassenen.
Het bekendste werd hij door zijn verhalen over de membraancyclus, met bundels zoals “Eenzame bloedvogel”, “De sluimerende stranden van de geest”, en “Het blinde, doofstomme beest op de kale berg”.
In 1984 verscheen zijn eerste kinderboek, en daarmee had hij misschien nog het meeste succes, al was hij voor mij daardoor onder de radar verdwenen.
Zijn kinder- en jeugdboeken brachten hem zelfs tot op de ABC-eilanden om er enkele schoollezingen te houden.

Eddy at en ademde griezel en sciencefiction. Daardoor gaf hij jarenlang zijn eigen blad “SF-Gids” uit, en werkte mij aan diverse andere bladen. Hij loopt als een rode draad door de hele geschiedenis van de horror, sciencefiction en fantasy vanaf de jaren 70 in Vlaanderen en Nederland. Hij verscheen in bijna alle bladen, gaf er zelf enkele uit, en was bij een massa bijeenkomsten betrokken. Er verschenen zelfs drie verhalen van Eddy in “De Tijdlijn” en hij was gast op de eerste sf-conventie die ik organiseerde. Hij was ook gastschrijver van mijn bundel “Atlas” in 2013.
Hij werkte intens mee aan bladen en organisaties van Alfons J. Maes, die enige tijd geleden overleed. Van 1994 tot 2003 was Eddy secretaris van het Griezelgenootschap, acht schrijvers van griezelverhalen voor de jeugd, die bij uitgeverij Elzenga jaarlijks een bundel naar een specifiek jaarthema samenstelden.

Hij zal gecremeerd worden in het crematorium Westerlede.