Mijn verblijf op de oriëntatie-observatie afdeling in Duffel, was slechts voor een 12-tal weken. Ik zou er terecht komen in een groep van zo'n 8-tal mensen, die net zoals ik allerlei testen moesten afleggen en therapieën moesten volgen om zo een totaalbeeld te kunnen krijgen van de huidige problematiek . Ik hield me zoveel mogelijk afzijdig van de groep. Enkel voor de verplichte dagopening, waarin we als groep, rond de tafel moesten samenzitten en spreken over onze emoties, durfde ik een klein deel van mezelf te laten zien. Vooral de angst om terug naar huis te moeten keren, of zelfs nog maar op weekend te moeten gaan en de drukte, die er thuis heerste, niet aan te kunnen was een onderwerp dat door mij veel aan bod kwam. Voor de zoveelste keer kreeg ik een individuele begeleidster toegewezen. Het viel me op hoe emotieloos ik over het verleden kon vertellen zonder ook maar één traan te laten. Ik raakte maar niet aan mijn gevoelens. een dikke laag met stof en allerlei andere vuiligheid was over elke emotie gestrooid en liet me overleven in mijn veilig cocon waar enkel vermoeidheid en leegte heerste.
Ik herinner me nog goed hoe zenuwachtig ik werd wanneer het mijn beurt was om de intelligentietest af te leggen. De angst om het niet goed te doen, om voor dom en achterlijk aanschouwd te worden deden de zweetdruppels op mijn voorhoofd verschijnen. Het was een test, die binnen een bepaalde tijd moest worden afgelegd en in het bijzijn van een psychiater, wat de situatie alleen maar erger maakte. Presteren onder druk was iets waar ik een hekel aan had en de uitslag zou mijn zelfbeeld kunnen bepalen. Aandachtig bekeek ik de afbeeldingen die voor mijn neus werden gelegd en keek welk beeld er moest volgen of niet in het plaatje paste. Mijn concentratie was niet meer hetzelfde dan wat het vroeger was. Soms wist ik het antwoord helemaal niet en waagde ik een gokje. Ik verwachtte van mezelf dat ik het goed moest doen, een grote onderscheiding moest halen om mezelf weer tot rust te brengen. Na de test, die in mijn ogen een eeuwigheid leek te duren, moest ik me naar de woonkamer begeven, waar andere mensen zaten te wachten om net dezelfde test te af te eggen.
Een aantal dagen later, moest ik allerlei vragen beantwoorden die werden getoond op een computerscherm. Op deze vragen was geen fout antwoord mogelijk. Ik moest enkel antwoorden met ja, nee of misschien. Bij deze test voelde ik me al vele geruster. Toen de vraag op het beeldscherm tevoorschijn kwam of ik kampte met zelfmoordgedachtes , antwoordde ik resoluut " ja". Het was de naakte waarheid. Ik verlangde voortdurend naar rust in mijn hoofd. Ik wou niets liever dan een soort levenslust vinden die zou maken dat ik weer normaal kon functioneren in de maatschappij. Een levenslust die me kon laten zijn wie ik was zonder me schuldig of angstig te hoeven voelen tegenover de ander. Ik verwachtte veel van de uitslag , maar evenzeer ook van de therapieën die werden aangeboden. Ik hoopte dat ik hier de sleutel zou vinden die een poort opende op weg naar mijn herstel.
Vele mensen zag ik komen en net zo snel ook weer gaan. Het maakte het voor mij onmogelijk een band met deze mensen aan te gaan. Waarom zou ik ook ? Het zou ervoor zorgen dat ik me weer verlaten en alleen op de wereld voelde , die pijn wou ik mezelf niet nog eens aandoen. Tijdens een spel dat 's middags georganiseerd werd, en waarbij we allemaal met een blaadje papier en een pen voor ons zaten, werd een nieuwe patiënt aan ons voorgesteld. Zijn naam was Dennis , ongeveer 32 jaar oud, struis gebouwd, blond halflang haar en blauwe ogen . Met een korte "hoi", begroette hij zijn nieuwe groep en nam plaats op een stoel. Tijdens het spel, dat vooral gebaseerd was op kennis, wist hij veel van de gestelde vragen correct te beantwoorden. Zij arrogantie en vooral de drukte die hij met zich meebracht, maakte dat ik al direct een hekel kreeg aan deze man.
De avonden waren therapie-vrij. Dit maakte dat we vaak een gezelschap speelde in groep om zo toch wat contact te maken met de ander. Het spel "Rummicub" , werd het vaakst gekozen, soms zelfs tot vervelens toe, maar veel andere opties waren er niet . Televisie kijken in een veel te kleine ruimte met mensen van verschillende groepen, zag ik op dat ogenblik niet echt bepaald zitten . Ik leerde Dennis kennen als een gedreven man, speels en humoristisch. Misschien had ik hem te snel beoordeeld op basis van mijn eerste gevoel. De energie en vlotheid waarmee hij kon vertellen over de meest uiteenlopende onderwerpen, deed me opkijken naar hem. Ik werd nieuwsgierig naar zijn verhaal. Wat schuilde er achter dat speelse en energierijke masker ? Waarom was hij opgenomen ? Ik kon me absoluut niet voorstellen dat hij met een depressie kampte. Tijdens het zoveelste gezelschapsspelletje Rummicub, polste ik dan ook voorzichtig naar zijn beweegredenen om voor een opname te kiezen. Dennis vertelde over zijn jongere zusje dat was overleden tijdens een brand in het ouderlijke huis en het schuldgevoel dat hij hieraan had overgehouden. Het was opmerkelijk hoe open hij kon praten over zijn verleden . Achter zijn altijd vrolijke masker, schuilde een gebroken man die zijn weg niet kon vinden in het leven. Na een mislukte zelfmoordpoging, had hij gekozen voor een opname . Het werd muisstil rond de tafel. Iedereen keek verbaasd en zichtbaar geschrokken naar Dennis die inkijk had gegeven in zijn emoties en een blijvende indruk had achtergelaten.
Ik zocht steeds meer toenadering tot hem. Niet om te praten over gevoelens, maar eerder om op een speelse manier een gevoel van vrijheid te herwinnen. Het was opmerkelijk hoe gemakkelijk hij erin kon slagen om me tot lachen te brengen. Het leek een eeuwigheid geleden om dat gevoel van plezier weer te herontdekken en ervan te kunnen genieten. De speelse, rebellerende Chloë die niet op haar mondje was gevallen, kwam stilaan weer tevoorschijn. De aandacht die ik kreeg van hem en de vele één op één gesprekken die we hadden, deden me vaker dagdromen over hoe een leven met een gelukzalig gevoel zou zijn. Op momenten dat ik het moeilijk had, kwam Dennis me van mijn kamer afhalen. En hoewel ik vele liever mijn tijd al slapend doorbracht, toch wist hij me telkens te overhalen om mee te doen met de therapieën . Ik denk dat Dennis toen de enige was, die ervoor kon zorgen dat ik me niet afzonderde in mijn eigen veilige wereldje. Verbaasd over hoe hij in dat opzet was geslaagd, werd ik overmand door verwarde emoties. Laat het me een soort emotionele aantrekkingskracht noemen. Het soort aantrekkingskracht dat maakte dat ik me goed en geliefd voelde bij iemand. Deze gevoelens ervaren ,na jaren van leegte en angst, zorgde ervoor dat ik me krampachtig aan hem wou vastbinden. Dennis was de persoon die me levenslust gaf en vreugde. Maar waarom kon ik deze gevoelens niet ervaren en toelaten bij mijn eigen partner ? Uiteindelijk was het Ronny die me door dik en dun steunde. Hij was de vader van mijn kinderen en de liefde van mijn leven .
Toch stond Ronny veel te dicht bij me. Ik kon hem niet toelaten in het delen van mij angsten en verlangens. Hoe gek het ook mag klinken. We hadden jaren samengeleefd en samen een gezin gevormd met 4 kinderen, waar geen tijd meer was voor ons als partners. Ronny en ik leefde in het teken van onze kinderen. Dit doordat we uit ons verleden een verlangen koesterde om het anders en vooral beter te doen als ouder. Met Dennis was het anders, hier waren er geen kinderen die al mijn toegewijde zorg en aandacht eiste, hier moest ik niet obsessief kuisen om te tonen dat ik een goede mama was, simpelweg omdat kuisen hier mijn verantwoordelijkheid niet was. Op deze plek kon ik vrijuit spreken, zonder dat ik veroordeeld werd of niet begrepen.
De groeiende liefde die ik voelde voor Dennis, deed me enorm schuldig voelen tegenover Ronny. Ik wou mezelf niet in een situatie brengen dat ik hem als partner zou verliezen. Ook de kinderen zouden hieronder lijden, wat maakte dat ik mijn gevoelens voor Dennis zoveel mogelijk negeerde. De heftigheid van ontluikende gevoelens waar ik geen blijf meer mee wist, probeerde ik van me af te schrijven. Aangezien relaties ten strengste verboden waren op de afdeling, wou ik uiteraard ook niet het risico lopen om te moeten vertrekken. Toch kwam het meermaals voor. Zo goed als op elke afdeling waar ik had verbleven, vormde zich koppeltjes. Op zich was het ook niet zo vreemd. Op een plek waar er niets van je verwacht werd, waar met begrip en openheid over emoties werd gecommuniceerd, waar je kon zijn wie je werkelijk was, zonder ook maar enige vorm van schaamte, daar was de kans het grootst dat er iets bloeide van liefde en geborgenheid.
Na een zoveelste slopende dag van gesprekstherapie, begaf ik me naar mijn slaapkamer. Op de gang zag ik Dennis staan, ik wenste hem een goede nacht en gaf hem een knuffel. Toen zijn ogen de mijne kruiste, kuste ik hem vol op de lippen. Ik wist dat het fout was. Dit was alles wat niet mocht of kon zijn , maar toch voelde het zo intens goed. De warmte van zijn lichaam tegen het mijne, de stevige knuffel , zijn begrip om wie ik was, ik kon de ingehouden emoties niet langer weerstaan. Die avond hadden we seks op mijn kamer. De spanning die er heerste om betrapt te kunnen worden en de gevolgen die eraan vast hingen, maakte het eens zo aanlokkelijk om iets te doen wat niet mocht. Ik voelde me schuldig en gelukkig tegelijkertijd . Schuldig omdat ik zonet de man had bedrogen waar ik zielsveel van hield , gelukkig om het intense geluk van seksuele en emotionele verbondenheid te hebben gevoeld en toch ook doodsbang voor de toekomst en wat het kon teweegbrengen. Dit was iets wat Ronny hoe dan ook nooit te weten mocht komen. Hij zou me in de steek laten en de kinderen tegen me kunnen opzetten. Ik wou Ronny niet de kans geven om de kinderen van me af te laten nemen. Dit had ik één keer in mijn leven meegemaakt en dat wou ik hoe dan ook vermijden.
Hoe schuldig en rot ik me ook voelde tegenover Ronny , toch bleef het niet bij een eenmalig slippertje. Liefde en lust verwrongen in elkaar en vormde een eenheid. Een eenheid waar ik het bestaan niet eens van kende. Liefde en seks waren altijd onverbiddelijk gescheiden van elkaar geweest , maar nu plotseling niet meer. Het maakte dat ik de enige zekerheid die ik nog had in mijn leven, namelijk een standvastige en goede relatie met Ronny, in twijfel begon te trekken.
Na 12 weken in de observatie-oriëntatie afdeling te hebben verbleven, werd eindelijk een diagnose gesteld . Borderline met herhaaldelijke depressie als gevolg. High level Borderline, waarmee bedoeld werd dat ik geen uitende kenmerken van borderline had, maar dat alle symptomen naar binnen waren gekeerd en dit zich vertaalde in depressie. Mijn geest vocht als het ware tegen zichzelf , waardoor mijn lichaam uitgeput raakte en weemoedig. Nog steeds had ik moeite met emotie en stressregulatie, moeilijkheden met het omgaan van gestelde grenzen en conflictsituaties . Ik was gerustgesteld met deze diagnose, wetende dat het niet allemaal maar tussen mijn oren zat of simpelweg gek was. Er werd voorgesteld om een therapie op te starten in Mortsel . Daar zou ik 6 maanden residentieel in opname verblijven en 6 maanden in dagbehandeling therapie volgen. De afdeling daar, was gespecialiseerd in Persoonlijkheidsproblematiek, angst en/of stemmingstoornissen. Het was moeilijk om tegen Ronny te vertellen dat mijn zoektocht naar herstel zich verder zou uitspreiden, waardoor hij nog langer de zorg voor de kinderen op zich moest nemen. Ik hield me voor om afscheid te nemen van Dennis en in alle talen te zwijgen over wat er in Duffel was gebeurd. Ik was niet zeker of ik met dit schuldgevoel zou kunnen leven. Toch waren de consequenties ervan mijn grootste angst.
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
