Meer dan een uur later, kwam een arts me het resultaat vertellen van de bloeduitslag. Het bleek inderdaad om een virale meningitis te gaan . Deze meningitis werd veroorzaakt door een virus en was gelukkig niet besmettelijk . Wel zorgde dit virus voor hoge koorts en verschrikkelijk veel hoofd en nekpijn. De oorzaak ervan, was mijn te lage immuniteit, een chronisch tekort aan slaap en mijn slechte eetpatroon. Eten deed ik enkel wanneer ik honger had en dit was slechts één keer op een hele dag . Door het urenlange werken voor de computer, had ik ook nog eens een nijpend tekort aan vitamine D opgebouwd. Een kuur van sterke antibiotica werd intraveneus toegediend . Doordat ik een ruggenprik had gekregen, moest er bloed worden afgenomen om het kleine gaatje in mijn rug te dichten, anders zou er ruggenmergvocht lekken , wat dan weer resulteerde in nog meer hoofdpijn.
Ik was verplicht om 24 u plat te liggen in een ziekenhuisbed en kreeg de raad om het gedurende een tweetal weken rustig aan te doen en vooral veel te rusten. Een hele opgave voor iemand die een hele dag obssesief bezig was en ongeveer een pakje sigaretten per dag rookte. Maar ik deed mijn best om de gegeven raad goed op te volgen. Na exact 24 u, was ik dan ook blij dat ik eventjes naar buiten mocht gaan om te roken. Met mijn baxter hangende aan een ijzeren paal op wieltjes, begaf ik me richting de rokersruimte. Opgelucht stak ik mijn eerste sigaret op na meer dan 24u rookvrij te zijn geweest . Meteen voelde ik me duizelig worden en moest ik me neerzetten. De Pijnscheuten in mijn hoofd kwamen weer tevoorschijn, waardoor ik na nog geen tien minuten weer in mijn kamer stond. Het gaatje in mijn ruggenmerg was niet voldoende dichtgegaan omdat mijn bloed niet voldoende stolde . Een tweede prik werd nogmaals in mijn rug gegeven om bloed af te trekken. Weer moest ik 24 u platte rust houden en mocht ik zo weinig mogelijk bewegen. Na een derde ruggenprik, hield de arts het voor bekeken en stuurde hij me uiteindelijk naar huis. Hij was van mening dat ik in mijn thuisomgeving waarschijnlijk meer rust zou nemen thuis dan in een ziekenhuisbed.
De antibiotica sloeg aan en ik voelde me gaandeweg weer snel beter worden. Twee weken lang probeerde ik ondanks de drukte in huis, het advies van de dokter op te volgen en voldoende rust te nemen. Het besef drong door dat door slechte zorg aan mezelf te bieden, ik er op deze manier ook niet kon zijn voor mijn kinderen en partner.
Twee weken later, kreeg de goedkeuring voor de plaatsing van een morfinepomp. Een aantal zaken moesten dringend besproken worden omdat deze beslissing een aantal voor en nadelen inhield. De eerste vraag die gesteld werd door de neurochirurg, was of Ronny en ik nog een eventuele kinderwens hadden. Morfine had namelijk een zeer negatief effect op de kwaliteit van de zaadcellen waardoor een mogelijke kinderwens zo goed als uitgesloten was. Killian was toen net 5 jaar geworden en we wisten beter met zijn autisme om te gaan. Was een vierde kind dan wel zo'n goed idee ? Ik voelde me onmiddellijk schuldig over de gedachte alleen al aan een zwangerschap. Ik had immers een abortus ondergaan en vond dat het oneerlijk als we nu samen de beslissing namen om toch voor nog een kindje te kiezen. Wat had dit kindje dan meer dan het andere ? Langs de andere kant,stond ik nu wel emotioneel sterker in mijn schoenen en was het onze laatste kans om ons gezin compleet te maken. We hadden immers nu ook de percentage's op papier staan, die bevestigde dat de kans op een volgende kindje met autisme, eerder gering was.
Erg veel tijd om over al deze dingen na te denken, was er niet. Mentaal moest ik me zien voor te bereiden op iets wat noch Ronny, noch ik gepland hadden. De tijd drong, want Ronny's pijnen werden erger met de dag en een datum voor een operatie was al vastgelegd. Ondanks alle bedenkingen, besloten we na veel nadenken, om toch te kiezen voor een vierde en laatste zwangerschap. Lukte dit niet binnen de tijdspanne dat de operatie voor de morfinepomp gepland was, dan was dit het lot dat ons liet weten dat alles goed was zoals het was.
Een spannende periode brak aan. Telkens telde ik de dagen af om een zwangerschapstest te doen. Het maakte me ongelofelijk nerveus. Ook Ronny was benieuwd of het ons zou lukken, maar was ook erg bezorgd of ik het mentaal allemaal wel aankon. Ik voelde me goed, was terug volop aan het werk via de computer en had iets om naar uit te kijken. Natuurlijk zou ik het mentaal aankunnen,dacht ik. 2 maanden later verscheen er een tweede lichtroze streepje op de predictor. Vlug opende ik een tweede tester om er helemaal zeker van te zijn dat ik geen spoken zag. Ook deze test bleek positief . Ronny was op dat moment niet in huis aanwezig . Vlug nam ik met mijn mobieltje een foto en van de uitslag en vertelde ik Nancy als eerste het positieve nieuws. Nancy was ontzettend blij voor me en wenste me direct zonder enige aarzeling een dikke proficiat. De predictor pakte in netjes in als cadeautje om later die dag aan Ronny af te kunnen geven. Toch was er ook een gevoel van angst dat me overviel. Angst dat me ervan weerhield om meteen een gat in de lucht te springen. Ik zou meteen stoppen met roken en geen enkel glas alcohol ook maar aanraken, hield ik mezelf voor. De onverwachte diagnose van Killian, had me zodanig angstig gemaakt en schuldgevoelens bezorgd dat ik mezelf de belofte maakte om gedurende deze zwangerschap alles perfect te zullen doen.
En zo verliep het ook. Ik at voldoende groeten en fruit, dronk liters water en raakte geen enkele sigaret nog aan. Ik stopte meteen met de antidepressiva die ik al jarenlang nam en meed zoveel mogelijk elke vorm van stress. De eerste twee weken verliep dit zonder enig probleem, maar algauw kreeg ik last van ernstig stemmingswisselingen. De antidepressiva die het serotonine gehalte in mijn hersenen op peil moest houden, werd verstoord. Een gevoel van weemoedigheid en angsten, staken de kop op. Omdat ik voor het welzijn van ons ongeboren kindje, geen medicijnen wou nemen, weet ik al deze veranderingen aan de zwangerschapshormonen. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om deze zwangerschap ook maar enig risico te nemen.
De cruciale drie maanden waren gepasseerd en een consultatie bij de gynaecologe volgde. De eerste echo deed me in meteen in tranen uitbarsten. Het schuldgevoel van de abortus die ik had ondergaan, kon niet meer onderdrukt worden deze keer. Mijn gynaecologe kende mijn voorgeschiedenis van opnames en de medicatie die ik moest nemen. Ze raadde me dan ook ten stelligste aan om terug met antidepressiva te beginnen. De eerste 3 maanden waren gepasseerd , de foetus had zich al volledig had gevormd, dus kon het volgens haar geen kwaad meer dat ik deze terug zou beginnen nemen. Door de vele huilbuien die ik had, maakte ze zich toch wel zorgen om me. Meteen had ik hier mijn bedenkingen bij. Een doemscenario dat mijn pasgeboren baby moest afkicken van stoffen die niet eigen waren aan die van hem of haar, bezorgde me koude rillingen over mijn hele lichaam. Ondanks alles, was de kans op een prenatale depressie en/of een postnatale depressie erg reëel.
Deze zwangerschap voelde helemaal anders dan de 3 vorige. Ik was namelijk vele emotioneler en kon amper nog de zorg voor onze 3 kinderen aan. Met twijfel in mijn hart, startte ik een kleine week later toch met het nemen van mijn antidepressiva, hopend dat het geen schade zou berokkenen aan ons ongeboren kindje. Ik probeerde te vertrouwen op de raad die me was gegeven en ook op de belofte dat ik borstvoeding zou mogen geven eens de baby geboren was. Borstvoeding bevatte namelijk erg belangrijke stoffen die het kind zouden beschermen. Het idee dat moedermelk elke kans op een mogelijke aandoening bij mijn ongeboren kind zou kunnen beschermen, was voor mij de allerhoogste prioriteit.
Op een ochtend, startte ik zoals gewoonlijk mijn computer op. De kinderen waren net allemaal vertrokken naar school, dus kon mijn werkdag beginnen.Tijdens het scrollen op mijn facebook-account, viel mijn oog plotseling op een bericht dat was gepost door de zoon van Nancy . Het bleek een overlijdensbericht van Nancy ! Minutenlang staarde ik naar het scherm en kon enkel maar bedenken dat dit een misselijkmakende grap kon zijn. Trillend toetste ik het nummer van Nancy in en belde haar op. Na enkele seconde, hoorde ik plotseling haar vertrouwde stem en zei ; "Nancy, gelukkig je bent er nog, is alles ok met je?" Waarna een korte piep volgde. Het bleek haar ingesproken voicemail te zijn. In paniek belde ik iedereen op die ook me ook maar iets meer over haar kon vertellen. Mijn hart klopte razendsnel waardoor ik ook een erg benauwd en ijl gevoel kreeg in mijn hoofd. De telefoon begon te rinkelen. Het was een nummer dat ik niet kende. Toen ik opnam, hoorde ik een jongeman huilen aan de andere kant van de lijn. "Chloe, mijn mama is gisterenavond gestorven door een bloeding in de hersenen, ik ga je laten nu." Het telefoongesprek werd abrupt beeïndigd . Verstijfd staarde ik minutenlang voor me uit. Dit kon toch niet waar zijn, waarschijnlijk was ik aan het dromen en kon ik elke moment ontwaken, toch ? Net op dat moment kwam Ronny thuis. Huilend en volledig overstuur viel ik in zijn armen en vertelde hem het verschrikkelijke nieuws .
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
