Een bodemloos bestaan, zo voelde het. Geen aarde onder de voeten hebben en geen enkel vooruitzicht op beterschap. De angstgevoelens en hyperventilatie-aanvallen waren nog steeds prominent aanwezig. Elke vorm van drukte of chaos in huis, deed me huilend naar m'n kamer vluchten. Hoe graag ik ook wou spelen en knuffelen met de kinderen en hoe graag ik ook met Ronny gezellig in de zetel wou liggen om te genieten van ons gezinnetje, het lukte me niet. Ik wou alleen zijn, alleen en in stilte.Urenlang Slapen tot de avond aanbrak en ik me weer een beetje beter zou voelen. Zo verliepen de dagen , elke dag hetzelfde patroon . Opstaan, obsessief beginnen kuisen en opruimen, smeken om stilte om daarna rond de middag , volledig uitgeput mijn bed in te kruipen. Ronny probeerde het te begrijpen. Hij ging zo vaak mogelijk met de kinderen op stap, zodanig dat mama wat kon rusten. Met de beste wil van de wereld, kon ik niet uitgelegd krijgen wat er mis was met mij. Hoe kon ik iets verduidelijken aan Ronny, waar ik zelf niets van begreep of grip op had.
Na slechts 3 weken weer thuis te zijn, doken de zelfmoordgedachten weer de kop op. Enge beelden flitste voor mijn ogen waarop telkens gruwelijke taferelen te zien waren. Ik probeerde deze beelden angstvallig te verdringen, maar ze doken steeds vaker op. Ik was op het punt gekomen dat ik mezelf nauwelijks nog vertrouwde. Scheermesjes, scharen of touw, probeerde ik zoveel mogelijk te doen verdwijnen. wanneer ik alcohol dronk , probeerde ik zodanig veel te drinken dat ik zeker was dat ik in slaap viel en zo geen domme dingen kon ondernemen. Alles was goed om de leegte te verdringen om de pijn en de angsten te onderdrukken. Ik had de meest bizarre dromen , maar ze begonnen allemaal hetzelfde. Een reusachtige houten poort opende zich voor mijn ogen en ik bevond me in een totaal andere wereld. Een wereld waar ik de controle had over het volledige scenario, een wereld waar geen pijn heerste, waar spanning en avontuur op de loer lag, een plek waar een lieve mama woonde die me liefdevol omarmde en zielsveel van me hield. Met mijn armen geklemd rond mijn hoofdkussen, beeldde ik me in dat mijn hoofd rustte op haar zachte schouders. Het gebons van mijn eigen hart, was het ingebeelde geluid van het hart van mijn mama. Wat mistte ik iemand waar ik terecht bij kon. Iemand om mee te praten en te kunnen uithuilen zonder ook maar enige vorm van schaamte. In de realiteit, vertrouwde ik niemand . Zelfs mijn lieve partner die me door dik en dun steunde, durfde ik geen inkijk te geven in mijn belevingswereld. Het was mijn veilige haven, die ik van kinds af aan had opgebouwd en waar enkel plek was voor een moederfiguur. In deze wereld was er geen plaats voor een man of kinderen, want op die plek was ik zelf nog een klein en onschuldig kind .
Mijn huisarts, schreef me verschillende soorten medicatie voor . Telkens moest ik 3 weken of langer afwachten om te kijken of er enige verbetering optrad betreffende mijn gemoedstoestand. Van de ene antidepressiva, kwam ik ettelijke kilo's aan, waardoor ik in paniek schoot en er onmiddellijk mee stopte, van de andere kreeg ik melktoevoer uit mijn borsten, net alsof ik zwanger was. Niets van de tientallen soorten antidepressiva die ik uitprobeerde, leek ook maar te helpen of enige verlichting te brengen. Enkel het onderdrukken van angstgevoelens door middel van Xanax, was al wat hielp. Ik smeekte Ronny om mee te zoeken naar een oplossing. Het was vooral de angst dat ik ongewild een zelfmoordpoging zou ondernemen en daardoor mijn gezin een ongewild trauma zou bezorgen, dat me gek maakte.
De teleurstelling die ik zag in de ogen van de kinderen wanneer ik vertelde dat het nog steeds niet goed ging met mama, brak mijn hart. Ik had niets liever willen zeggen dan dat alles voorbij was, dat mama weer de oude was en we weer gezellig samen dingen konden ondernemen als een hecht gezin, maar het ging niet. Ilana begon onophoudelijk te huilen , Maité werd kwaad omdat ik haar in de steek liet en Killian smeekte me om bij hem te blijven. Hoe graag ik ook wou thuisblijven bij hen, de situatie was ronduit gevaarlijk geworden. Op sommige momenten,had ik zelfs dromen dat ik mijn kinderen mee de dood in nam. Dat alleen al, deed me uit voorzorg kiezen voor een crisisopname. Mijn kinderen en Ronny waren alles voor me. Ik zag hen enorm graag, ik zou hen nooit, bij volle verstand, ook maar één haar gekrenkt hebben. Maar deze keer, had een zwarte schaduw, genaamd depressie, zich weer helemaal meester over me gemaakt.Een schaduw die ervoor zorgde dat ik niet meer helder na kon denken . Ik moest een manier zien te vinden om hem te verslaan .
Ronny maakte een afspraak in het psychiatrisch centrum te Duffel en vertelde dat een opname bij hoogdringendheid in voegen moest treden. Ook mijn huisarts, schreef een doorverwijzing met het advies om opgenomen te worden. Er was gelukkig nog net 1 bed vrij op de crisisafdeling "fase 3", waardoor ik niet op een wachtlijst kwam te staan. Na een gesprek met de psychiater, kon ik daar enkele weken verblijven tot er meer duidelijkheid was. Ik voelde een enorme opluchting. Ondanks het schuldgevoel dat ik had , wist ik dat deze beslissing het beste was voor iedereen. Ik begreep heel goed dat mijn opnames, een blijvend effect zouden hebben op de kinderen, maar een zelfmoordpoging had het allemaal nog erger gemaakt. Juist dat laatste wou ik iedereen besparen. Ik wist hoe belangrijk een mama was voor haar kinderen, dit omdat ik al jarenlang met hetzelfde gemis moest leven.
Een psychiater met een Russisch accent, begon allerlei vragen te stellen aan Ronny en mij. Ik had niet het gevoel dat ze begreep wat de ernst van de situatie was. Hoe kon ik eigenlijk deftig uitgelegd krijgen wat er allemaal aan de hand was tegen iemand die, naar mijn gevoel, de Nederlandse taal niet goed verstond ? Pas toen ik mijn tranen en kwaadheid aan haar toonde, werd ik doorverwezen naar een kamer op de de crisiafdeling. Het net opgemaakte bed, deed me onmiddellijk verlangen naar slaap. Het kamertjes was niet heel groot. Enkel een kleerkast met een slot waar slechts een drietal kapstokken in hing, een klein houten bureautje met stoel en een bed, was alles wat er stond. Het was meer dan goed genoeg voor me. Ronny plaatste mijn koffer op het bed en gaf me nog een liefdevolle knuffel en kus . Ik kon zien dat het afscheid hem zwaar viel. Ik had een ongelofelijke bewondering voor hem. Hij die me steunde door dik en dun, hij die de zorg over de 4 kinderen volledig op zich nam , hij die me graag zag op een moment dat ik mezelf niet eens lief kon hebben. Ik kon me geen betere man wensen. Ik mocht van geluk spreken dat ik Ronny in mijn leven had. En ook al kon ik het niet opbrengen om ook maar 1 glimp van mijn pijn met hem te delen, toch zag ik hem graag uit het diepste van mijn hart . Als er ook maar 1 ding was, waar ik heilig van overtuigd was, dan was het mijn liefde voor hem en de kinderen.
De eerste dagen op fase 3, sloot ik me op in mijn kamer. Enkel en alleen om te eten of een douche te nemen, moest ik mijn veilige burcht verlaten. Mijn leefgroep bestond uit een zestal personen, zowel mannen als vrouwen van verschillende leeftijden. Ieder had zijn eigen verhaal en problematiek en gewoontes, wat soms voor spanning kon zorgen. Ik probeerde me zoveel mogelijk op de achtergrond te houden en deed mijn best om niet veel in contact te staan met hen. Enkel voor het verplicht samen eten, wisselde we wat woorden. Wanneer er een discussie ontstond over welk tv-programma er die avond moest komen op te staan, besloot ik wijselijk om naar mijn kamer te trekken, niet begrijpend over het waarom mensen over zoiets onbenulligs ruzie konden maken .Het was het mij allemaal niet waard. De rust in mijn hoofd bewaren en de angsten onder controle houden, was al wat telde voor mij.
De Russische psychiater, besloot om mijn veelvuldige gebruik van het verdovende middel " Xanax", stelselmatig af te bouwen. Onmiddellijk schoot ik in paniek. Dit betekende zowaar, dat ik alle dagen terug meerdere keren paniekaanvallen zou voelen opkomen. De vrouw stelde me direct gerust. In een afbouwende programma, zou ik 2x dagelijks een pilletje valium moeten innemen om de afkickverschijnselen tegen te gaan. Naar mijn idee was valium sterker dan Xanax, maar ik besloot om te vertrouwen op haar kennis en ervaring. De bedoeling van dit afbouwprogramma, was om te kunnen observeren hoe ik psychisch functioneerde zonder verdovende middelen. En inderdaad, de eerste dagen, voelde ik een lichte paniekaanval opkomen, maar na een valium te hebben genomen, werd ik instant terug rustig. Na slechts een kleine week, was ik volledig van alle medicijnen verlost, behalve dan dat ene tabletje antidepressiva dat ik nog nam.
Veel therapie kregen we niet op de crisisafdeling. Soms mochten we meedoen met de beeldende therapie of een keertje naar de fitness gaan. Toch koos ik wijselijk voor een aantal weken rust op mijn kamer. Ronny en de kinderen, kwamen me meermaals per week een bezoekje brengen. Dit deed me deugd want ondanks de rust die ik nu had, mistte ik hen toch verschrikkelijk. Ondanks dat ze telkens maar een paar uurtjes met mij in de cafetaria spendeerde, voelde ik me na hun vertrek weer helemaal uitgeblust, geen greintje energie schoot nog over.
Van de psychiater, kreeg ik het advies om me op de wachtlijst te zetten voor een oriëntatie-observatie afdeling . Deze afdeling, was op wandelafstand van waar momenteel verbleef en hoorde bij het psychiatrisch domein in Duffel. Als ik me opgaf om me daar te laten testen, kon men inschatten wat de oorzaak was van mijn depressie en kon er een doelgerichte behandeling worden voorgesteld. Ik was best te vinden voor dit plan, al betekende dit wel dat ik nog een tijdje van huis zou wegblijven . Diezelfde dag nog, besprak ik het advies dat ik van de psychiater had gekregen, met Ronny. Tot mijn verbazing, wist hij me te vertellen dat ik me hiervoor mocht opgeven. Hij vertelde me dat hij niets liever wou dan dat ik terug genas. Daar had hij echt alles voor over, ook al betekende dit dat ik nog maandenlang van huis zou zijn.
In totaal verbleef ik een 8-tal weken op de crisisafdeling Fase 3 in Duffel . Daarna kreeg ik van de psychiater te horen dat het mijn beurt was op de wachtlijst en dat ik mijn koffer mocht inpakken. Een nieuwe en spannende periode brak weer aan, het leek een psychiatrische rollercoaster waar maar geen einde aan kwam. Ik was me ervan bewust dat mijn Borderline-problematiek één van de oorzaken was van mijn lege gevoel en zelfmoordgedachten maar ondanks dat, verklaarde het nog steeds niet waarom ik herhaaldelijk in depressies belandde.
wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
