De plotse dood van Nancy, raakte me tot in het diepste van mijn ziel. Een ongekend verdriet kwam los, waardoor een zwarte schaduw mijn gehele zwangerschap overspoelde. Ik begreep toen niet goed waarom iemand die ik nog nooit had ontmoet en die plotseling verdween uit mijn leven, me zo'n intens verdriet kon bezorgen. Mensen vanop afstand, waren voor mij altijd al gevoelsmatig veiliger geweest, dan mensen die emotioneel dichtbij me stonden. Mijn ouders voelde bedreigend en onvoorspelbaar aan gedurende mijn jeugd, waardoor ik mijn toevlucht moest zoeken bij mijn oma. Toch was het ontzettend moeilijk om dit patroon, dat ik al van jongs af aan had ontwikkeld, ook nog op latere leeftijd aan mensen uitgelegd te krijgen. Slechts weinige begrepen, waarom dit bij mij zo anders was dan bij hen. Waarom een vreemde meer kon betekenen voor mij dan een familielid.
Ik besloot om naar Nancy's begrafenis te gaan. Het was mijn manier om te proberen alles een plekje te kunnen geven. Ronny bracht me ernaartoe met de auto en na de dienst, zou ik met de trein terugkeren naar huis. Het was vreemd en ongewoon om een aantal collega's van de chatdienst te ontmoeten. Mensen die ik enkel en alleen maar kende via berichten, kregen plots een gezicht. Tijdens de uitvaartdienst, leerde ik ook Nancy's man, genaamd Marc kennen. We knuffelde elkaar innig en lieten onze tranen stromen. Marc vertelde me dat ik heel veel voor Nancy betekende.Onze gesprekken hadden een diepe indruk op haar nagelaten. Ik voelde me op dat moment, nog eens zo schuldig dat ik onze eerste ontmoeting met een smoes had afgezegd waardoor ik nooit meer de kans kreeg om Nancy in het echt te leren kennen.
Nog nooit had ik zo hard gehuild tijdens een begrafenis . De zaal zat overladen vol met kennissen, vrienden en familieleden. Ze was zo een mooi en geliefd persoon, niemand kon ook maar een slecht woord over haar vertellen. Ik kon niet begrijpen waarom juist zij moest sterven . Nancy liet een lieve man en 2 kinderen achter.
Na de dienst, bracht een collega me naar huis met haar wagen. Ook zij was overmand door verdriet en begreep nier waarom het leven zo unfair kon lopen. Het was een vermoeiende dag geweest en ook mijn zwangere buikje, begon hierop te reageren met stekende pijnen. Ik moest dringend een manier zien te vinden om rustig te worden. Slaap, deed me alle pijn vergeten, slaap opende een poort waar pijn niet bestond. Het verdoofde elk gevoel, zonder dat het verlangen naar de dood mijn veiligheid in het gedrang bracht.
Ik kon niet meer werken via chat. Het ging gewoonweg niet meer. niets was nog hetzelfde zonder Nancy. Kort na haar dood, stopte ik er dan ook mee en probeerde me vooral op mijn zwangerschap te concentreren. Financieel betekende dit voor ons gezin, dat we het met heel wat minder moesten doen en dit terwijl er binnenkort een kindje zou bijkomen.
Wanneer ik 4 maanden zwanger was, vertelde mijn gynaecologe me dat het terug een zoontje ging worden. Uiteraard was ik blij met dit heugelijke nieuws. twee meisjes en twee jongens, het was een dubbele koningswens voor elke ouder. Toch had ik stiekem gehoopt op een meisje. Een tweede zoon, zou maken, dat ik me nog ongeruster zou voelen en meer oplettender werd op tekenen van autisme. De bevallingsdatum was uitgerekend op 15 augustus. Alles op de echo zag er goed uit, de baby groeide goed, zat netjes op schema en ook mijn zwangerschap verliep fysiek zonder enig probleem.
Mentaal was het een heel ander verhaal. Ik voelde me somber, weemoedig maar vooral heel erg moe. Toch weigerde ik om bij de pakken neer te blijven zitten en bleef ik alles doen wat ik ervoor deed. Ons huisje moest kraaknet zijn, de kinderen moesten gezond en lekker eten hebben en ook financieel wou ik niets uit handen geven. Controle over alles, maakte dat ik veiligheid voelde en zolang ik bezig was met praktische beslommeringen, moest ik niet bij mijn gevoel blijven stilstaan.
Yulian werd geboren op 31 juli 2013, twee weken voor de uitgerekende datum. Zijn naam verwees naar de moeder van Ronny die zelfmoord pleegde toen hij amper 14 jaar oud was. Een trauma dat Ronny nooit te boven was gekomen. Zijn moeder betekende dan ook alles voor hem, haar naam was Julia. De bevalling duurde welgeteld een klein uurtje. Alles ging zodanig snel, waardoor een epidurale verdoving niet meer mogelijk was. Deze bevalling, was de eerste die ik meemaakte zonder ook maar enige vorm van pijnstilling. Bovendien bleek Yulian een sterrenkijkertje te zijn, wat betekende dat hij bij de geboorte met zijn gezichtje naar het plafond keek en niet, zoals bij een gewone bevalling naar beneden. Doordat alles zodanig snel en vlot verliep, had ik niet eens de tijd had om te beseffen dat ik zonet voor de vierde keer mama was geworden. In mijn armen lag mijn kleine prinsje ineens, gezond en wel, 47,5 cm groot en 2,850 kg . Toch was zijn hartslag tijdens de bevalling meermaals alarmerend naar beneden gegaan, waardoor ik hem nauwlettend in het oog hield. Toen ik opmerkte dat hij de eerste uren enkel maar sliep, riep ik dan ook de verpleegster bij en vertelde haar mijn bezorgdheden. Al lachende antwoordde ze me ; " Mevrouw, u mag blij zijn dat u zo'n brave baby hebt, er is heus niets aan de hand."
Hij was prachtig mijn kleine man. Zo klein en donzig zacht , blauwe oogjes die me aankeken , tien vingertjes en teentjes. Alles aan hem was perfect. Ik keek er dan ook naar uit om borstvoeding te kunnen geven. Mijn gynaecologe was op dat ogenblik net op vakantie, dus kreeg ik iemand anders in de plaats, namelijk een oudere mannelijke gynaecoloog. Zorgvuldig bekeek hij mijn dossier en vroeg wanneer ik Yulian zijn eerste flesje wou geven. Verbaasd keek ik hem aan en vertelde hem dat ik Yulian borstvoeding wou geven . De man verbood me dit . " Mevrouw, u neemt medicatie, dus ik kan het niet toestaan dat u borstvoeding geeft!" antwoordde hij nors . kwaad en ontdaan, begon ik te huilen. Ik probeerde nog te vertellen dat het van mijn gynaecologe wel mocht en de medicatie geen enkel probleem vormde, maar hij had hier geen boodschap aan.
Totaal overstuur, vertelde ik Ronny wat ik net had gehoord. Ronny troostte me en stelde me onmiddellijk gerust. Hij verzekerde me ervan dat van zodra we terug thuis waren, ik wel borstvoeding zou kunnen geven. Dit idee stelde me enigszins toch een beetje gerust. Het pilletje dat ik aangeboden kreeg van een verpleegster en dat ervoor zorgde dat mijn melktoevoer zou stoppen, spoelde ik dan ook direct door in het toilet. De pijnlijke stuwingen die ik daarna kreeg, nam ik er maar bij.
Maité, Ilana en Killian, waren dol op hun kleine baby-broertje. Met z'n drietjes stonden ze daar aan zijn bedje te duwen en te trekken om toch maar een glimp op te vangen van de kleine nieuwkomer. Zo fier als een pauw, nam ik Yulian in mijn armen en gaf hem één per één eventjes in hun armen. Dit vertederend beeld, zorgde ervoor dat ik meteen wist en vooral ook voelde dat ons gezin vanaf nu compleet was.
Spijtig genoeg bleef Yulian niet zo'n goede slaper. Al vanaf de tweede dag, huilde hij onophoudelijk en kreeg ik hem maar niet gekalmeerd. Een ervaren verpleegster, leerde me hoe ik Yulian kon inwikkelen in een doek. Op die manier, kreeg hij hetzelfde gevoel van in de baarmoeder te vertoeven waardoor hij hopelijk beter kon slapen. Mijn kleine jongen leek hierdoor net op een rupsje dat gedeeltelijk in zijn cocon gewikkeld was. Voorzichtig probeerde ik hem zo dicht mogelijk bij me te houden en een paar uurtjes te slapen. Ook de baby-blues waren weer van de partij. Tranen van eenzaamheid en angsten, overvielen me. Zou ik het wel aankunnen met 4 kinderen in huis ? Zou Yulian geen autisme ontwikkelen ? Hoe ligt het huis erbij ? Kan Ronny zich wel redden met de kinderen alleen ? Krijg ik die zwangerschapskilo's er nog wel af ? ... enz. Er waren zoveel vragen die spookte door mijn hoofd. Ik werd er helemaal gek van.
Het constante gehuil van Yulian maakte me wanhopig . Ik wou slapen, slapen en nog eens slapen . Aan mijn vermoeidheid leek maar geen einde te komen. Hoezeer ik ook mijn best deed, het gevoel van constant moe en ongelukkig te zijn, zorgde ervoor dat ik amper van mijn kleine prinsje kon genieten.
Na 4 dagen in het ziekenhuis te hebben verbleven, mocht ik uiteindelijk naar huis gaan. De maxi-cosi, met Yulian er al in, stond klaar in de kamer. Je zag hem amper liggen, zo klein was hij. Lekker warm ingeduffeld en helemaal klaar om te vertrekken naar huis. Bij de auto aangekomen, overviel me een beklemmend gevoel van angst. Plots kwam het besef, dat wanneer we thuis zouden aankomen, een deel van de zorg die ik kreeg in het ziekenhuis, wegviel. Ik voelde me net een overbezorgde mama die was bevallen van haar eerste kindje, een mama die alles voor de eerste keer zou ervaren en moeten doorstaan.
Toen we thuis kwamen, plaatste ik de maxi-cosi stond op de tafel. Ronny legde op zijn beurt Yulian in zijn wiegje en plofte zich neer in de zetel. Ondanks zijn goedbedoelde pogingen om het huis op orde te houden, merkte ik meteen een aantal kleinigheden op. Spulletjes die rondslingerde in de woonkamer, stof op de kasten, een volle wasmand,.. enz Nog voor ik mijn jas uitdeed, begon ik op te ruimen. Ik nam een emmer met dweil en begon met poetsen. Ronny keek me verontwaardigd aan en herinnerde me eraan dat ik moest rusten. " Je bent net bevallen, laat alles toch eens liggen! " riep hij . Ik deed alsof ik het niet hoorde en negeerde hem volledig. Alles moest netjes zijn voor de baby. Pas daarna zou ik kunnen ontspannen en misschien een beetje bijslapen. Maar ik bleef obsessief bezig. Mijn huishouden was nooit gedaan. De vuile was die er lag, het stof op de kasten, een bad dat moest proper gemaakt worden met javel.Er leek geen einde aan te komen. Mijn lichaam was nog herstellende van de bevalling en toch deed ik alles wat ik daarvoor deed, alleen nu nog extremer.
Elk klein geluidje dat Yulian maakte, stond ik aan zijn wiegje. Ik probeerde hem aan te leggen aan de borst. Wanneer dit niet lukte, nam ik de borstkolf en probeerde ik het papflesje vol te krijgen. Maar er kwam geen druppel melk meer uit ! De natuur had zich zich veel te snel hersteld waardoor de melktoevoer was gestopt. Ik masseerde mijn borsten, dronk speciale thee , kortweg niets hielp . Weer begon ik te huilen. Ik was doodsbenauwd dat ik Yulian iets zou ontnemen wat hem voor de rest van zijn jonge leventje zou kunnen bepalen. De poedermelk die hij kreeg, zorgde voor krampjes Bij Yulian. Het was mijn schuld dat hij pijn leed, mijn schuld dat ik mijn best niet goed genoeg had gedaan.
Wekenlang sliep ik in de zetel met Yulian in een wipstoeltje naast mij. Ik wou en kon hem niet loslaten. Elk geluidje dat hij maakte, werd ik wakker. Urenlang, liep ik met hem al wiegend door de woonkamer, hopende dat ik hem van zijn krampjes kon verlossen. Na 4 verschillende soorten pap te proberen en verscheidene malen naar het ziekenhuis te zijn geweest om advies in te winnen, contacteerde ik een Ostheopaat . Ik kon enkel maar hopen dat dit het wondermiddel zou zijn, dat ervoor kon zorgen dat Yulian van zijn krampjes verlost werd. Na enkele behandelsessies, merkte ik op dat het inderdaad een kleine verandering teweeg bracht. Door middel van een massage en homeopathische druppels, keerde de rust beetje bij beetje weer terug in huis en sliep Yulian enkele uurtjes langer door. Een heus wondermiddel was het misschien niet, maar ondanks al de pogingen die we al hadden ondernomen, de waslijst aan medicatie die we hadden aangeschaft en de ontelbare verschillende potten babyvoeding, was dit het beste resultaat wat we konden bereiken.
Het viel me op hoe erg ik uitkeek naar de dag dat Yulian 12 weken zou worden. Vanaf de leeftijd van 3 maanden, verminderde normaal gezien de krampjes bij baby's . Hoe anders was deze gedachte bij mijn andere drie kinderen, bij hen wou ik altijd maar dat ze klein bleven , terwijl ik bij Yulian niet kon wachten tot hij deze fase voorbij zou zijn . Het contrast kon niet groter worden.
Toen de 3 maanden waren gepasseerd, werd Yulian ziek. De ene oorontsteking na de andere volgde elkaar op. Ontelbare bezoekjes en overnachtingen in het ziekenhuis, werden eerder gewoonte dan uitzondering. Antibioticakuur na antibioticakuur, werd opgestart. Het leek net alsof hij geen immuniteit had ontwikkeld en daardoor constant maar ziek werd. Het minste kuchje of koude windje, maakte dat Yulian weer naar het ziekenhuis moest gaan met hoge koorts als gevolg. Er werd een allergietest uitgevoerd, een lactose-blaastest en een test die moest uitsluiten of Yulian leed aan mucoviscidose. Uit al deze testen, kwam enkel als resultaat, dat hij allergisch was aan lactose en eieren. Een nieuwe speciale pap werd voorgeschreven en daar moesten we het dan maar mee zien te doen. Volop genieten van deze baby-periode was dit allesbehalve. Ik maakte me ernstige zorgen om heel deze situatie en wist me totaal geen raad meer.
Wanneer Yulian 5 maanden oud werd en ik totaal op van de zenuwen en de vermoeidheid was, besloot ik te genieten van een warm badje met hem. Lichamelijk contact was erg belangrijk voor een baby, misschien was het dit wat Yulian zo mistte. Met mijn 2 handen, hield ik zijn kleine lijfje dicht tegen me aan. Een onweerstaanbare glimlach verscheen op zijn gezichtje. Voorzichtig waste ik zijn blonde haartjes en probeerde te ontspannen. Plots hoorde ik een stem in mijn hoofd, ze kwam uit het niets en fluisterde me toe ; " als je hem nu loslaat , is alle misérie voorbij !" Deze gedachte maakte me helemaal overstuur. Ik kon niet begrijpen dat deze ingeving er ook maar enigszins zou zijn bij mij. Waarom had ik deze gedachte ? Ik hield ontzettend veel van Yulian ! Hij was alles wat ik maar wou . Ik zou nooit ook maar 1 haar kunnen krenken aan hem.
Bevend van schrik, stapte ik met Yulian uit het bad. Tranen stroomde langs mijn natte lichaam , terwijl ik Yulian zachtjes afdroogde en wikkelde in een handdoek.
Wat bezielde mij toch ?
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
